As an aid to cultivation, irrigatio

As an aid to cultivation, irrigation almost certainly originated in Egypt. A particular phenomenon that makes irrigation from the Nile feasible is the slope of the land from south to north—which amounts to about five inches to the mile—as well as the slightly greater slope downward from the riverbanks to the desert on either side.

The first use of the Nile for irrigation in Egypt began when seeds were sown in the mud left after the annual floodwater had subsided. With the passing of time, these practices were refined until a traditional method emerged, known as basin irrigation. Under this system, the fields on the flat floodplain were divided by earth banks into a series of large basins of varying size but some as large as 50,000 acres (20,000 hectares). During the annual Nile flood, the basins were flooded and the water allowed to remain on the fields for up to six weeks. The water was then permitted to drain away as the river level fell, and a thin deposit of rich Nile silt was left on the land each year. Autumn and winter crops were then sown in the waterlogged soil. Under this system only one crop per year could be grown on the land, and the farmer was always at the mercy of annual fluctuations in the size of the flood.

Along the riverbanks and on land above flood level, some perennial irrigation was always possible where water could be lifted directly from the Nile or from irrigation channels by such traditional means as the shadoof (a counterbalanced lever device that uses a long pole); the sakieh, or Persian waterwheel; or the Archimedean screw. Modern mechanical pumps have begun to replace such human- or animal-operated devices.

Because of the limitations of the basin method of irrigation, perennial irrigation—in which the water is controlled so that it can be made to run into the land at regular intervals throughout the year—has largely replaced it. Perennial irrigation was made possible by the completion of several barrages and waterworks before the end of the 19th century. By the beginning of the 20th century, the canal system had been remodeled and the first dam at Aswān had been completed (see below Dams and reservoirs). Since the completion of the Aswan High Dam, virtually all formerly basin-irrigated land in Upper Egypt has been brought under perennial irrigation.

White Nile River: village [Credit: © Klaus D. Francke/Peter Arnold, Inc.]
While the people of Sudan make use of the waters of the Nile for irrigation, reliance on the river is not absolute, as a fair amount of rainfall occurs in the southern parts. Basin irrigation from the Nile floods is used to a small extent, but it is less satisfactory in these areas because the surface is more uneven, with less deposition of silt; the area inundated also varies from year to year. Since about 1950 these traditional methods of irrigation have been largely displaced by diesel-engined pumps, which are used on large tracts on the banks of either the main Nile or, above Khartoum, the White Nile.

Perennial irrigation in Sudan began with the completion of the combined dam and barrage near Sannār on the Blue Nile in 1925. This made possible the irrigation of the area of the clay plain called Al-Jazīrah between the two Niles south of Khartoum. The success of this attempt encouraged the construction of more dams and barrages for large-scale irrigation schemes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นตัวช่วยในการเพาะปลูก ชลประทานเกือบแน่นอนมาในอียิปต์ ปรากฏการณ์ใดที่ทำให้น้ำจากแม่น้ำไนล์กระทำคือ ความชันของที่ดินจากใต้ไปเหนือ — ซึ่งเงินประมาณห้านิ้วไมล์ — และเล็กมากลาดลงจากโอบถึงทะเลทรายด้านใดด้านหนึ่งใช้เนื้อหาสำหรับการชลประทานในอียิปต์ครั้งแรกเริ่มขึ้นเมื่อเมล็ดถูก sown ในโคลนจากมี subsided floodwater ประจำปี กับการผ่านไปของเวลา แนวปฏิบัติเหล่านี้ได้กลั่นจนกว่าวิธีการดั้งเดิมโผล่ออกมา เป็นลุ่มน้ำชลประทาน ภายใต้ระบบนี้ ฟิลด์บน floodplain แบนถูกแบ่งออก โดยธนาคารโลกของอ่างใหญ่ขนาดแตกต่างกันแต่บางใหญ่ 50,000 ไร่ (20,000 เฮกเตอร์) ในช่วงน้ำท่วมแม่น้ำไนล์ปี แอ่งมีน้ำท่วม และน้ำสามารถยังคงอยู่ในฟิลด์ถึงหกสัปดาห์ น้ำไม่ได้รับอนุญาตแล้วระบายออกไป ตามระดับน้ำลดลง และฝากรวยไนล์ตะกอนบางเหลือบนที่ดินแต่ละปี ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาวพืชนั้นได้ถูก sown ในดินสถานะ ภายใต้ระบบนี้ ครอบตัดหนึ่งต่อปีอาจจะโตบนแผ่นดิน และชาวนาเป็นที่เมตตาของปีการเปลี่ยนแปลงขนาดของน้ำท่วมเจ้าพระยา และ บนแผ่นดินเหนือระดับน้ำท่วม ชลประทานบางไม้ยืนต้นเป็นไปได้เสมอที่น้ำสามารถยกโดยตรง จากเนื้อหา หรือ จากช่องชลประทาน โดยวิธีดั้งเดิม shadoof (ก้านเท่า ๆ อุปกรณ์ที่ใช้เสายาว); sakieh หรือกังหันเปอร์เซีย หรือสกรู Archimedean ปั๊มน้ำเครื่องจักรกลที่ทันสมัยได้เริ่มที่จะเปลี่ยนอุปกรณ์ดังกล่าวมีมนุษย์ หรือสัตว์เนื่องจากข้อจำกัดของวิธีการลุ่มน้ำของชลประทาน ชลประทานยืนต้น — ในซึ่ง น้ำจะถูกควบคุมเพื่อให้สามารถทำงานในที่ดินอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปีซึ่งมีมาแทนมัน ไม้ยืนต้นชลประทานทำไป โดยความสำเร็จของหลาย barrages และประปาก่อนสิ้นศตวรรษที่ 19 โดยจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 20 ระบบคลองได้ถูกออกแบบ และได้รับการเสร็จเขื่อนแรกที่ Aswān (ดูด้านล่างเขื่อนและอ่างเก็บน้ำ) ตั้งแต่เสร็จเขื่อนอัสวานสูง แทบทุกแผ่นดินเดิมอ่างล้างหน้าล้างพีพีเอ็มในอียิปต์บนได้รับมาภายใต้น้ำยืนต้นแม่น้ำไนล์ขาว: หมู่บ้าน [เครดิต: © Klaus D. Francke/ปีเตอร์ อาร์โนลด์ Inc.]ในขณะที่คนของประเทศซูดานทำให้ การใช้น้ำของแม่น้ำไนล์ชลประทาน พึ่งพาแม่น้ำไม่แน่นอน เป็นจำนวนเงินยุติธรรมของฝนเกิดขึ้นในส่วนภาคใต้ ใช้อ่างชลประทานจากอุทกภัยแม่น้ำไนล์ในระดับขนาดเล็ก แต่ก็พึงพอใจน้อยในพื้นที่เหล่านี้เนื่องจากพื้นผิวขรุขระมากขึ้น มีน้อยสะสมของตะกอน นอกจากนี้พื้นที่ที่ครอบยังขึ้นปี ตั้งแต่ประมาณปี 1950 เหล่านี้ด้วยวิธีการชลประทานมีการพลัดใช้ถิ่นมาใหญ่และอยู่ โดยยมีเครื่องยนต์ดีเซลปั๊ม ซึ่งจะใช้ติดขนาดใหญ่บนฝั่งใดโอมาร์หลัก ขึ้น ทุม แม่น้ำไนล์ขาวรดน้ำต้นไม้ยืนต้นในซูดานเริ่มสร้างเขื่อนรวมและโจมตีใกล้ Sannār ในบลูไนล์ใน 1925 นี้ได้ชลประทานในพื้นที่ของดินเหนียวธรรมดาเรียกอัล-Jazīrah ระหว่างอไนลส์สองใต้คาร์ทูม ความสำเร็จของความพยายามนี้สนับสนุนให้ก่อสร้างเขื่อนและ barrages สำหรับแผนชลประทานขนาดใหญ่เพิ่มเติม