Organic agriculture is the most dyn

Organic agriculture is the most dynamic and
rapidly growing sector of the global food industry
(Ellis, Panyakul, Vildozo, & Kasterine, 2006). The
yields from organic agriculture are not less than
from conventional agriculture (Ramesh, Singh, &
Subba, 2005). Badgley et al. (2006) showed organic
food can fulfill the demands for food and sustain the
environment. Thailand is predominantly an
agricultural-based country with a favorable climate
and well-developed agricultural processing facilities,
being among the top ten agricultural exporters in the
world. In Thailand, production of organic crops is
undertaken mainly by smallholders, farmers groups,
or large agro-enterprises using organized groups of
contract farmers (Chouichom and Yamao, 2010). An
estimation by Ratanawaraha, Ellis, Panyakul, and
Rauschellbach (2009) indicated that certified
organic production increased from 2,147 ha in 2001
to 22,550 ha in 2006, equivalent to 0.11 percent of
the country’s total agricultural area (21 million ha),
representing an increase of over 950 percent over
the 2001 area. However, Northeast Thailand (NET),
also known as Isarn, is located in a sub tropical area
with a total population of about 21 million and a
territory of 160,000 km2 comprising one third of the
Kingdom of Thailand in terms of the population and
the territory. The majority of the population in NET
is resource-poor farmers undertaking for subsistence
farming with an average land size of 15 rai (2.4
hectares), mostly growing rice under rainfed
conditions. The Northeast region has the biggest
area and population, but a moderately low supply of
vegetables. The Northeastern plateau drains via a
number of smaller rivers into the Mekong River on
the Lao PDR border. The area has features of typical
rainfed agriculture with inadequate water during the
hot and dry seasons. Vegetables are grown as crops
after rice, with limited use of modern technology.
Important vegetables for fresh markets include
chilies (Capsicum spp.), multiple onions (Allium
cepa), shallots (Allium cepa var. aggregatum) and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกษตรอินทรีย์เป็นแบบไดนามิกมากที่สุด และภาคอุตสาหกรรมอาหารทั่วโลกเติบโตอย่างรวดเร็ว(Ellis, Panyakul, Vildozo, & Kasterine, 2006) ที่ผลผลิตจากเกษตรอินทรีย์ไม่น้อยกว่าจากเกษตรทั่วไป (Ramesh สิงห์ และSubba, 2005) Badgley et al. (2006) พบว่าอินทรีย์อาหารสามารถตอบสนองความต้องการอาหาร และรักษาสภาพแวดล้อม ประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่มีเกษตรตามประเทศสภาพอากาศและประมวลผลทางการเกษตรพัฒนาห้องพักสิ่งอำนวยความ สะดวกอยู่ในหมู่ผู้ส่งออกของเกษตรสิบอันดับในการเวิลด์ ในประเทศไทย การผลิตพืชอินทรีย์คือดำเนินการ โดย smallholders กลุ่มเกษตรกรหรือเกษตรองค์กรขนาดใหญ่ที่ใช้กลุ่มของเกษตรกรสัญญา (Chouichom และ Yamao, 2010) มีประเมิน โดย Ratanawaraha เอลลิส Panyakul และระบุ Rauschellbach (2009) ที่ได้รับการรับรองผลิตเกษตรอินทรีย์เพิ่มขึ้นจาก 2,147 ฮา ในปีค.ศ. 2001การ 22,550 ฮา ใน 2006 เทียบเท่ากับร้อยละ 0.11พื้นที่การเกษตรของประเทศทั้งหมด (21 ล้านฮา),แสดงการเพิ่มขึ้นร้อยละ 950 กว่ากว่าตั้งปี 2001 อย่างไรก็ตาม อุดร (NET),หรือที่เรียกว่า อีสาน ตั้งอยู่ในพื้นที่เขตร้อนย่อยมีประชากรประมาณ 21 ล้านคนและดินแดน 160,000 km2 ประกอบด้วยหนึ่งในสามของการราชอาณาจักรของไทยในแง่ของประชากร และอาณาเขต ส่วนใหญ่ของประชากรใน NETกำลังคนทรัพยากรจนเกษตรกรในชีพเลี้ยง ด้วยขนาดที่ดินเฉลี่ย 15 ไร่ (2.4เฮกเตอร์), ส่วนใหญ่ปลูกข้าวภายใต้ rainfedเงื่อนไขการ ภาคอีสานได้ไปที่ตั้ง และประชากร แต่การผลิตค่อนข้างต่ำผัก ราบสูงตะวันออกเฉียงเหนือท่อระบายน้ำผ่านจำนวนแม่น้ำขนาดเล็กในแม่น้ำโขงบนเขตแดนลาว พื้นที่มีลักษณะของทั่วไปเกษตร rainfed น้ำไม่เพียงพอในระหว่างการฤดูร้อน และแห้ง ปลูกเป็นพืชผักหลังจากข้าว จำกัดการใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัยผักในตลาดสดที่สำคัญได้แก่หลายหัวหอม (ต้น พริก (พริกหวานโอ)cepa), หอมแดง (ต้น cepa เพียง aggregatum) และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกษตรอินทรีย์เป็นส่วนใหญ่แบบไดนามิกและ
ภาคการเติบโตอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมอาหารโลก
(เอลลิส Panyakul, Vildozo และ Kasterine 2006)
อัตราผลตอบแทนจากเกษตรอินทรีย์ไม่น้อยกว่า
จากการเกษตรแบบเดิม (ราเมษสิงห์และ
Subba, 2005) Badgley และคณะ (2006) แสดงให้เห็นว่าอินทรีย์
อาหารสามารถตอบสนองความต้องการสำหรับอาหารและรักษา
สภาพแวดล้อม ประเทศไทยเป็นส่วนใหญ่
ประเทศเกษตรกรรมตามที่มีสภาพภูมิอากาศที่ดี
และมีการพัฒนาสิ่งอำนวยความสะดวกในการประมวลผลทางการเกษตร
เป็นหนึ่งในสิบอันดับแรกของผู้ส่งออกการเกษตรใน
โลก ในประเทศไทยการผลิตพืชอินทรีย์
ดำเนินการโดยส่วนใหญ่เกษตรกรรายย่อยกลุ่มเกษตรกร
หรือผู้ประกอบการธุรกิจเกษตรขนาดใหญ่โดยใช้การจัดกลุ่มของ
เกษตรกรคู่สัญญา (Chouichom และ Yamao 2010)
การประมาณค่าโดย Ratanawaraha เอลลิส, Panyakul และ
Rauschellbach (2009) ชี้ให้เห็นว่าได้รับการรับรอง
การผลิตอินทรีย์เพิ่มขึ้นจาก 2,147 เฮกตาร์ในปี 2001
เพื่อ 22,550 เฮกตาร์ในปี 2006 คิดเป็นร้อยละ 0.11 ของ
พื้นที่การเกษตรทั้งหมดของประเทศ (21 ล้านฮ่า)
เพิ่มขึ้น กว่าร้อยละ 950 กว่า
พื้นที่ 2,001 อย่างไรก็ตามภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (NET),
ยังเป็นที่รู้จักอีสานตั้งอยู่ในพื้นที่เขตร้อนย่อย
ที่มีประชากรทั้งหมดของประเทศประมาณ 21 ล้านบาทและ
ดินแดนของ 160,000 กิโลเมตร 2 ประกอบไปด้วยหนึ่งในสามของ
ราชอาณาจักรไทยในแง่ของประชากรและ
ดินแดน . ส่วนใหญ่ของประชากรในสุทธิ
เป็นเกษตรกรที่ยากจนการดำเนินการสำหรับการดำรงชีวิต
การทำฟาร์มที่มีขนาดที่ดินเฉลี่ย 15 ไร่ (2.4
ไร่) ส่วนใหญ่ปลูกข้าวนาน้ำฝนภายใต้
เงื่อนไข ภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีที่ใหญ่ที่สุด
ในพื้นที่และประชากร แต่อุปทานที่ค่อนข้างต่ำของ
ผัก ท่อระบายน้ำที่ราบสูงภาคตะวันออกเฉียงเหนือผ่านทาง
หมายเลขของแม่น้ำมีขนาดเล็กลงสู่แม่น้ำโขงใน
ชายแดนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว พื้นที่ที่มีคุณสมบัติของทั่วไป
เกษตรน้ำฝนที่มีน้ำไม่เพียงพอในช่วง
ฤดูกาลที่ร้อนและแห้ง ผักที่ปลูกเป็นพืช
หลังนาที่มีการ จำกัด การใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัย.
ผักที่สำคัญสำหรับตลาดสดรวมถึง
พริก (Capsicum spp.), หัวหอมหลาย (Allium
cepa) หอมแดง (Allium cepa var. aggregatum) และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกษตรอินทรีย์เป็นแบบไดนามิกมากที่สุด และเติบโตอย่างรวดเร็วในภาคของอุตสาหกรรม

อาหารระดับโลก ( เอลลิส panyakul vildozo & , , kasterine , 2006 )
ผลผลิตจากการเกษตรอินทรีย์ไม่น้อยกว่า
จากการเกษตรแบบดั้งเดิม ( ราเมซ , ซิงห์ , &
Subba , 2005 ) Badgley et al . ( 2006 ) พบว่าอาหารอินทรีย์สามารถตอบสนองความต้องการสำหรับอาหาร

และรักษาสิ่งแวดล้อม ประเทศไทยส่วนใหญ่เป็น
จากการเกษตร ประเทศที่มีบรรยากาศที่ดีและมีการพัฒนาเครื่องประมวลผล

เป็นเกษตรในด้านบนสิบการเกษตรส่งออกใน
โลก ในประเทศไทย การผลิตพืชอินทรีย์
ดำเนินการส่วนใหญ่โดยชาวสวน กลุ่มเกษตรกร องค์กรเกษตรขนาดใหญ่ หรือใช้จัด

สัญญา ( chouichom กลุ่มของเกษตรกร และ yamao , 2010 ) การประมาณค่าด้วย
ratanawaraha เอลลิสpanyakul และ
rauschellbach ( 2552 ) พบว่า การผลิตได้รับการรับรองเกษตรอินทรีย์
เพิ่มขึ้นจาก 1626 ฮาในปี 2001
เพื่อ 22550 ฮาในปี 2549 เท่ากับ 0.11 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่การเกษตรของประเทศทั้งหมด

( 21 ล้านไร่ ) คิดเป็นเพิ่มขึ้นมากกว่า 950 ล้านคนทั่วโลก
2001 พื้นที่ อย่างไรก็ตาม ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ( สุทธิ ) ,
เรียกว่า อีสาน ตั้งอยู่ในบริเวณ
ย่อยเขตร้อนมีประชากรทั้งหมดประมาณ 21 ล้านบาท และเป็นดินแดนที่ 160 , 000 ตารางกิโลเมตร ประกอบด้วยหนึ่ง
3
ราชอาณาจักรไทยในแง่ของประชากรและ
ดินแดน ส่วนใหญ่ของประชากรในสุทธิเป็นทรัพยากรสำหรับเกษตรกรที่ยากจนเรียน

ฟาร์มยังชีพด้วยที่ดิน ขนาดเฉลี่ย 15 ไร่ ( 2.4
ไร่ ) ปลูกข้าวนาน้ำฝน
ส่วนใหญ่ภายใต้เงื่อนไขภาคตะวันออกเฉียงเหนือ มีพื้นที่และประชากรที่ใหญ่ที่สุด
,
แต่ค่อนข้างต่ำอุปทานของผัก ที่ราบสูงภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ระบายผ่านทางหมายเลขของแม่น้ำขนาดเล็ก

ในแม่น้ำโขงในลาว ชายแดน พื้นที่มีคุณลักษณะของเกษตรทั่วไป

ไม่ได้น้ำในช่วงฤดูร้อน และแห้ง ผักที่ปลูกเป็นพืชหลังนา
กับ
จํากัด ใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัยผักที่สำคัญสำหรับตลาดใหม่ ได้แก่ พริก ( พริกหวาน
spp . ) , หัวหอมแบบเลี่ยม
( CEPA ) , หอมแดงหอมหัวใหญ่ var . aggregatum
) และ