Through her series of flashbacks, P

Through her series of flashbacks, Professor Bearing gradually becomes aware that she is guilty of the same inhumanity that readers are so apt to critique her primary care providers for exhibiting. In a sense of new self-awareness, she contextualizes Dr. Jason Posner’s view of patients as specimens with a scene in which she, herself, fails to appreciate or even recognize the humanity of her students. Ultimately, she realizes her behaviors as a professor were not that much different than those she is experiencing from her medical team.

In our interview for JHR, Edson described the essential nature of the human interaction between patient and clinician when she reflected on her own job as an aide in the physical therapy department of a community hospital, and as a physical therapy patient after separating her shoulder: “What makes me believe that I can try? It is my relationship with you. That really is all that I have. You make me feel that way – that I can try” Edson believes that Nurse Monahan successfully practices such a relationship ethic with Professor Bearing. While she may not have the academic intelligence of the research doctors or the scholarly and accomplished Professor Bearing, she is the backbone of the research hospital due to her combined skill and sensitivity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผ่านชุดของเธอประหาร ศาสตราจารย์ริ่งค่อย ๆ จะทราบว่า เธอจะรู้สึกผิดที่ทำตัวไร้มนุษยธรรมเหมือนกันที่ว่า ผู้อ่านจะฉลาดดังนั้นการวิจารณ์ของผู้ให้บริการหลักสำหรับจัดแสดงนิทรรศการ ในความรู้สึกของใหม่เข เธอ contextualizes ดร. Jason Posner มองผู้ป่วยเป็นตัวอย่างกับฉากที่เธอ เอง ล้มเหลวในการชื่นชม หรือแม้กระทั่งรู้จักมนุษย์ของนักเรียนของเธอ ในที่สุด เธอตระหนักถึงพฤติกรรมของเธอเป็นอาจารย์ได้ไม่มากแตกต่างกันที่เธอพบจากทีมแพทย์ของเธอในบทสัมภาษณ์สำหรับ JHR, Edson อธิบายลักษณะสำคัญของปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ป่วยและหน้าที่มนุษย์เมื่อเธอปรากฏในงานของตนเอง เป็นการช่วยในแผนกกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลชุมชน และผู้ป่วยกายภาพบำบัดหลังจากแยกไหล่ของเธอ: "อะไรทำให้ฉันเชื่อว่า ฉันสามารถลอง ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณได้ ที่จริงเป็นทั้งหมดที่มี คุณทำให้ฉันรู้สึกแบบว่า – ที่ฉันสามารถลอง" Edson เชื่อว่า พยาบาล Monahan ปฏิบัติเช่นจริยธรรมสัมพันธ์กับศาสตราจารย์แบริ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่เธอไม่อาจมีสติปัญญาทางวิชาการของแพทย์วิจัยหรือที่ประสบความสำเร็จ และวิชาการศาสตราจารย์แบริ่ง เธอเป็นกระดูกสันหลังของโรงพยาบาลวิจัยเนื่องจากการรวมทักษะและความไวของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผ่านชุดของเธอจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นศาสตราจารย์แบริ่งค่อย ๆ กลายเป็นตระหนักว่าเธอเป็นความผิดของความโหดเหี้ยมเดียวกันกับที่ผู้อ่านจึงมีแนวโน้มที่จะวิจารณ์ผู้ให้บริการดูแลหลักของเธอสำหรับการจัดแสดงนิทรรศการ ในความรู้สึกของใหม่ตระหนักในตนเองเธอ contextualizes มุมมองดร. เจสัน Posner ของผู้ป่วยที่เป็นตัวอย่างที่มีฉากที่เธอตัวเองล้มเหลวที่จะชื่นชมหรือแม้กระทั่งการรับรู้เป็นมนุษย์ของนักเรียนของเธอ ในที่สุดเธอก็รู้พฤติกรรมของเธอเป็นอาจารย์ไม่ได้ว่าแตกต่างกันมากกว่าคนที่เธอกำลังประสบจากทีมแพทย์ของเธอ. ในการให้สัมภาษณ์ของเราสำหรับ JHR สันส์อธิบายลักษณะสำคัญของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ระหว่างผู้ป่วยและแพทย์เมื่อเธอสะท้อนให้เห็นในงานของเธอเอง ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยในแผนกกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลชุมชนและเป็นผู้ป่วยทางกายภาพบำบัดหลังจากแยกไหล่ของเธอ: "อะไรที่ทำให้ฉันเชื่อว่าฉันสามารถลอง? มันเป็นความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ ที่จริงคือทั้งหมดที่ฉันมี คุณทำให้ฉันรู้สึกอย่างนั้น - ที่ฉันสามารถลอง "สันเชื่อว่าพยาบาล Monahan ประสบความสำเร็จในการปฏิบัติดังกล่าวจรรยาบรรณในความสัมพันธ์กับศาสตราจารย์แบริ่ง ในขณะที่เธอไม่อาจมีความฉลาดทางวิชาการของแพทย์การวิจัยหรือนักวิชาการและประสบความสำเร็จศาสตราจารย์แบริ่งเธอเป็นหัวใจของการวิจัยของโรงพยาบาลเนื่องจากทักษะการทำงานร่วมกันของเธอและความไว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผ่านชุดของเธอของ flashbacks , อาจารย์เรืองค่อยๆกลายเป็นตระหนักถึงว่าเธอมีความผิดของความป่าเถื่อนที่ผู้อ่านเป็น apt เพื่อวิพากษ์ผู้ให้การดูแลหลักของเธอเพื่อแสดง . ในความรู้สึกใหม่ของตน เธอ contextualizes ดร. เจสัน พอสเนอร์ มุมมองของผู้ป่วยเป็นตัวอย่างกับฉากที่เธอไม่สามารถที่จะชื่นชมหรือแม้กระทั่งรู้จักมนุษย์ของนักเรียนของเธอ ในที่สุดเธอได้ตระหนักถึงพฤติกรรมของเธอเป็นอาจารย์ไม่ได้แตกต่างไปกว่าที่เธอจะพบจากทีมแพทย์ของเธอในการสัมภาษณ์ของเรา jhr สัน , อธิบายลักษณะสําคัญของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ระหว่างผู้ป่วยและแพทย์ เมื่อเธอปรากฏในงานของตัวเองในฐานะที่เป็นผู้ช่วยในแผนกกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลชุมชน และเป็นคนไข้กายภาพบำบัดหลังจากแยกไหล่ของเธอ : " สิ่งที่ทำให้ฉันเชื่อว่าฉันสามารถลอง มันคือความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ นั่นคือทั้งหมดที่ผมมี คุณทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น และที่ฉันสามารถลอง " เอ็ดสัน เชื่อว่า พยาบาลโมนาแฮนเรียบร้อยแล้วการปฏิบัติเช่นความสัมพันธ์จริยศาสตร์กับอาจารย์เรือง ในขณะที่เธออาจไม่มีปัญญาวิชาการของแพทย์ หรือวิจัยทางวิชาการและได้อาจารย์เรือง เป็นแกนหลักของการวิจัยของโรงพยาบาล เนื่องจากทักษะรวมของเธอและความไว