The bells began to ring in the grea

The bells began to ring in the great white building, and a number of young girls came out into the garden. The little mermaid swam away behind some tall rocks that stuck out of the water. She covered her hair and her shoulders with foam so that no one could see her tiny face, and then she watched to see who would find the poor Prince.

In a little while one of the young girls came upon him. She seemed frightened, but only for a minute; then she called more people. The mermaid watched the Prince regain consciousness, and smile at everyone around him. But he did not smile at her, for he did not even know that she had saved him. She felt very unhappy, and when they led him away to the big building she dived sadly down into the water and returned to her father's palace.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระฆังเริ่มค้างในอาคารสีขาวที่ดี และจำนวนของหญิงสาวออกมาเป็นสวน ลิตเติ้ลเมอร์เมดมารถเก็บหลังหินบางสูงที่ติดอยู่ออกจากน้ำ เธอครอบคลุมผมของเธอและของเธอไหล่กับโฟม ที่ไม่มีใครได้เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ แล้ว เธอดูให้ดูที่จะค้นหาเจ้าชายยากจนสักน้อยหนึ่งสาวมาตามเขา เธอดูเหมือน กลัว แต่ สำหรับ นาที แล้ว เธอเรียกว่าคน นางเงือกเฝ้าดูเจ้าชายฟื้นสติ และรอยยิ้มที่คนรอบ ๆ เขา แต่เขาก็ไม่ยิ้มที่เธอ สำหรับเขาไม่ได้รู้ว่า เธอมีบันทึกเขา เธอรู้สึกไม่มีความสุขมาก และเมื่อพวกเขาได้นำเขา เก็บอาคารใหญ่เธอดำเศร้าลงในน้ำ และกลับไปพาพ่อของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระฆังเริ่มแหวนในอาคารสีขาวที่ดีและจำนวนของหญิงสาวออกมาในสวน นางเงือกน้อยว่ายน้ำอยู่หลังโขดหินสูงบางอย่างที่ติดอยู่ออกจากน้ำ เธอได้รับการคุ้มครองผมและไหล่ของเธอด้วยโฟมเพื่อให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและเธอก็ดูเพื่อดูว่าใครจะพบเจ้าชายที่น่าสงสาร. ในเล็กน้อยในขณะที่หนึ่งในหญิงสาวมากับเขา เธอดูเหมือนจะกลัว แต่สำหรับนาที แล้วเธอก็เรียกว่าผู้คนมากขึ้น ดูนางเงือกเจ้าชายฟื้นสติและรอยยิ้มที่ทุกคนรอบตัวเขา แต่เขาไม่ได้ยิ้มให้เธอเพราะเขาไม่ได้รู้ว่าเธอได้ช่วยเขา เธอรู้สึกมีความสุขมากและเมื่อพวกเขานำเขาไปยังอาคารขนาดใหญ่ที่เธอเศร้าพุ่งลงไปในน้ำและกลับไปยังพระราชวังของพ่อของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระฆังเริ่มดังในตึกใหญ่สีขาว และหมายเลขของหญิงสาวออกมาจากสวน เงือกน้อยว่ายน้ำไปหลังหินสูงบางคนที่ติดอยู่ขึ้นมาจากน้ำ เธอปกปิดผมและไหล่ของเธอด้วยโฟมเพื่อให้ไม่มีใครสามารถเห็นใบหน้าเล็กๆ ของเธอ แล้วเธอก็ดูว่าใครจะหาเจ้าชายที่น่าสงสาร

อยู่สักพักหนึ่งหญิงสาวก็มาถึงเขาดูเหมือนเธอจะตกใจ แต่นาทีนั้นแล้วเธอโทรหาทุกคน นางเงือกดูเจ้าชายฟื้น และยิ้มให้ทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา แต่เขาไม่ได้ยิ้มให้เธอ เขาไม่รู้ว่าเธอได้ช่วยชีวิตเขาไว้ เธอรู้สึกมีความสุขมาก และเมื่อพวกเขานำเขาไปที่ตึกใหญ่ หล่อนพุ่งเศร้าลงไปและกลับไปที่วังของพ่อของเธอ