4.1. Fear vs. anxietyPavlovian fear

4.1. Fear vs. anxiety
Pavlovian fear conditioning paradigms that use a cue as a CS effectively provoke the fear response, which is a phasic (discrete) response to a specific stimulus or event (e.g., a tone that predicts a shock). However, this paradigm might not appropriately model the ongoing anxiety in PTSD that leads to excessive hypervigilance and avoidance of trauma reminders. Such anxiety has been conceptualized as “sustained fear” and can instead be investigated using paradigms that that put individuals into a general state of uncertainty, such as contextual (as opposed to cued) fear conditioning or paradigms that emphasize unpredictability (Davis, Walker, Miles, & Grillon, 2010). As detailed in Section 2, during contextual fear conditioning one learns to associate an aversive event (US) with a particular context rather than a distinct cue. The use of cue conditioning vs. contextual conditioning paradigms has provided insight into the neural basis of the overlap and distinction between fear (discussed in more detail in earlier sections) and anxiety. Both involve the amygdala, which responds to stimuli in the environment that predict biologically relevant events (Davis & Whalen, 2001). Autonomic and behavioral responses to both types of paradigms are generated via projections from the amygdala to hypothalamic and brainstem targets (Davis et al., 2010). Research suggests that contextual fear learning is dependent on both the amygdala and hippocampus (Kim and Fanselow, 1992 and Phillips and LeDoux, 1992). The sustained fear responses elicited by these paradigms rely on the bed nucleus of the stria terminalis (BNST; reviewed inDavis et al., 2010). The insula is also heavily interconnected with both the BNST and amygdala, and is involved in producing sustained fear responses such as anticipatory anxiety (Grupe et al., 2013, Phelps et al., 2001 and Somerville et al., 2010).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4.1 กลัวกับความวิตกกังวลParadigms นี่ Pavlovian กลัวที่ใช้สัญลักษณ์เป็น CS เป็นอย่างมีประสิทธิภาพกระตุ้นการตอบสนองความกลัว ซึ่งเป็นการตอบสนอง (แยกกัน) phasic กระตุ้นเฉพาะหรือเหตุการณ์ (เช่น เสียงที่ทำนายช็อต) อย่างไรก็ตาม กระบวนทัศน์นี้อาจไม่เหมาะสมแบบวิตกกังวลอย่างต่อเนื่องใน PTSD ที่ hypervigilance มากเกินไปและหลีกเลี่ยงของบาดเจ็บเตือน ความวิตกกังวลดังกล่าวได้ถูก conceptualized เป็น "sustained กลัว" และสามารถแทนถูกตรวจสอบโดยใช้ที่ที่ทำให้บุคคลทั่วไปเป็นความไม่แน่นอน เช่น paradigms บริบท (เมื่อเทียบกับ cued) กลัวนี่หรือ paradigms ที่เน้น unpredictability (Davis, Walker ไมล์ และ Grillon, 2010) รายละเอียดในส่วน 2 ระหว่างบริบทกลัว ปรับหนึ่งเรียนรู้การเชื่อมโยงเหตุการณ์ aversive (เรา) กับบริบทเฉพาะแทนที่เป็นสัญลักษณ์ที่แตกต่างกัน ใช้สัญลักษณ์นี่เทียบกับปรับบริบท paradigms ได้ให้ความเข้าใจถึงพื้นฐานประสาททับซ้อนและความแตกต่างระหว่างความวิตกกังวลและความกลัว (กล่าวถึงในรายละเอียดเพิ่มเติมในส่วนก่อนหน้า) ทั้งสองเกี่ยวข้องกับ amygdala ซึ่งตอบสนองต่อสิ่งเร้าในสภาพแวดล้อมที่ทำนายเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องชิ้น (Davis & Whalen, 2001) คำตอบทั้งสองชนิดของ paradigms autonomic และพฤติกรรมจะสร้างประมาณจาก amygdala ที่ให้ hypothalamic และ brainstem เป้าหมาย (Davis et al., 2010) งานวิจัยแนะนำว่า เรียนรู้บริบทกลัวพึ่ง amygdala และฮิพโพแคมปัส (Kim และ Fanselow, 1992 และไขควง และ LeDoux, 1992) การตอบสนองความกลัว sustained elicited โดย paradigms เหล่านี้อาศัยนิวเคลียสเตียงของ terminalis stria (BNST สรุป inDavis et al., 2010) Insula ยังเชื่อมโยงถึงกันอย่างมากกับ BNST และ amygdala และเกี่ยวข้องกับการผลิตยั่งยืนกลัวคำตอบเช่นความวิตกกังวล anticipatory (Grupe et al., 2013 สาย et al., 2001 และ Somerville et al., 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.1 ความกลัวความวิตกกังวลกับกระบวนทัศน์เครื่องกลัว Pavlovian ที่ใช้คิวเป็นบริการลูกค้าได้อย่างมีประสิทธิภาพกระตุ้นการตอบสนองความกลัวซึ่งเป็นเฟสิค (ต่อเนื่อง) การตอบสนองต่อการกระตุ้นเศรษฐกิจหรือเหตุการณ์ที่เฉพาะเจาะจง (เช่นเสียงที่คาดการณ์ช็อกก)
แต่กระบวนทัศน์นี้อาจจะไม่เหมาะสมแบบความวิตกกังวลอย่างต่อเนื่องในพล็อตที่นำไปสู่ ​​hypervigilance มากเกินไปและการหลีกเลี่ยงการแจ้งเตือนการบาดเจ็บ ความวิตกกังวลดังกล่าวได้รับแนวความคิดว่า "ความกลัวอย่างยั่งยืน" และแทนที่จะสามารถตรวจสอบโดยใช้กรอบความคิดที่จะนำบุคคลที่เป็นสภาพทั่วไปของความไม่แน่นอนเช่นบริบท (เมื่อเทียบกับคิว) เครื่องกลัวหรือกระบวนทัศน์ที่เน้นอารมณ์ (เดวิส, วอล์คเกอร์, ไมล์ และ Grillon 2010) ตามรายละเอียดในส่วนที่ 2 ระหว่างเครื่องกลัวบริบทหนึ่งเรียนรู้ที่จะเชื่อมโยงเหตุการณ์ aversive (US) กับบริบทหนึ่งมากกว่าคิวที่แตกต่างกัน การใช้งานของเครื่องคิวกับกระบวนทัศน์เครื่องบริบทได้ให้ความเข้าใจในพื้นฐานของการทับซ้อนของระบบประสาทและความแตกต่างระหว่างความกลัว (กล่าวถึงในรายละเอียดในส่วนก่อนหน้า) และความวิตกกังวล ทั้งที่เกี่ยวข้องกับต่อมทอนซิลซึ่งตอบสนองต่อสิ่งเร้าในสภาพแวดล้อมที่ทำนายเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องทางชีวภาพ (เดวิสและเวเลน, 2001) การตอบสนองของระบบประสาทและพฤติกรรมการทั้งสองประเภทของกระบวนทัศน์ที่ถูกสร้างขึ้นผ่านการคาดการณ์จากต่อมทอนซิลจะ hypothalamic และเป้าหมายก้านสมอง (เดวิส et al., 2010) วิจัยชี้ให้เห็นว่าการเรียนรู้บริบทกลัวจะขึ้นอยู่กับทั้งต่อมทอนซิลและ hippocampus (คิมและ Fanselow, 1992 และฟิลลิปและ LeDoux, 1992) การตอบสนองความกลัวออกมาอย่างต่อเนื่องโดยกรอบความคิดเหล่านี้พึ่งพานิวเคลียสเตียงของ stria terminalis (BNST. ทบทวน inDavis et al, 2010) ฉนวนนอกจากนี้ยังเชื่อมต่อกันอย่างมากกับทั้ง BNST และต่อมทอนซิลและมีส่วนร่วมในการผลิตตอบสนองความกลัวอย่างต่อเนื่องเช่นความวิตกกังวลล่วงหน้า (Grupe et al., 2013 เฟลป์ส, et al., 2001 และวิลล์ et al., 2010)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4.1 . ความกลัวและความวิตกกังวล
pavlovian กลัวปรับกระบวนทัศน์ที่ใช้คิวเป็น CS ได้อย่างมีประสิทธิภาพกระตุ้นความกลัวการตอบสนองซึ่งเป็น phasic ( ต่อเนื่อง ) การตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่เฉพาะเจาะจงหรือเหตุการณ์ ( เช่นโทนที่คาดการณ์ตกใจ ) อย่างไรก็ตาม ตัวอย่างนี้อาจจะไม่เหมาะสมแบบต่อเนื่อง ความกังวลในภาวะที่นำไปสู่ hypervigilance มากเกินไปและหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บการแจ้งเตือนเช่นความวิตกกังวลมีแนวคิดเป็น " ได้รับความกลัว " และสามารถแทนต้องได้ใช้กระบวนทัศน์ที่ทำให้บุคคลเป็นรัฐทั่วไปของความไม่แน่นอน เช่น บริบท ( เป็นนอกคอก : : ) กลัวปรับอากาศหรือกระบวนทัศน์ที่เน้น unpredictability ( เดวิส วอล์คเกอร์ ไมล์ & grillon , 2010 ) ตามรายละเอียดในส่วนที่ 2ในบริบทกลัวปรับอากาศหนึ่งเรียนรู้ที่จะเชื่อมโยงเหตุการณ์ aversive ( เรา ) กับบริบทเฉพาะ แทนที่จะเป็น คิว ที่แตกต่างกัน ใช้ปรับคิวกับกระบวนทัศน์ปรับบริบทได้ให้ความเข้าใจในพื้นฐานประสาทของทับซ้อนกันและความแตกต่างระหว่างความกลัว ( อธิบายในรายละเอียดในส่วนก่อนหน้านี้ ) และความกังวล ทั้งเกี่ยวข้องกับ Amygdalaซึ่งตอบสนองต่อสิ่งเร้าในสภาพแวดล้อมที่ทำนายเหตุการณ์ทางชีวภาพที่เกี่ยวข้อง ( เดวิส&วาเลน , 2001 ) การตอบสนองโดยอัตโนมัติและพฤติกรรมทั้งสองชนิดจะถูกสร้างขึ้นผ่านกระบวนทัศน์ประมาณการจาก Amygdala เป้าหมายของส และก้านสมอง ( Davis et al . , 2010 ) งานวิจัยแสดงให้เห็นว่าบริบทการเรียนรู้ความกลัวจะขึ้นอยู่กับทั้งสองและ fanselow Amygdala ฮิปโปแคมปัส ( คิม ,1992 และ ฟิลิปส์ และ เลอดูร์ , 1992 ) ทั้งนี้ ความกลัวการตอบสนองโดยใช้กรอบความคิดเหล่านี้พึ่งพาเตียงนิวเคลียสของแถบ terminalis ( bnst ; ตรวจสอบ indavis et al . , 2010 ) ที่อินซูล่ามีส่วนเชื่อมโยงกับทั้ง bnst และอะมิกดาลา และมีส่วนร่วมในการผลิตอย่างยั่งยืน เช่น กลัวการตอบสนองโดยคาดการณ์ความกังวล ( grupe et al . , 2013 , Phelps et al . ,2001 และ Somerville et al . ,

) )