Zaimokuza lifted his face. “Indeed,

Zaimokuza lifted his face. “Indeed, that is true…”
Now that they brought it up, I was interested as well.
“I guess we should look it up…”
As Zaimokuza had so elegantly stated earlier, everything was on the internet. That included things that shouldn’t be on there.
“Yukinoshita, let me use the computer.”
“…We aren’t a computer room.” Yukinoshita mumbled as she stood up. She took out the laptop and promptly prepared it for me.
I faced the laptop looking to ask Google-sensei some questions and a chair was placed down next to me.
When I looked to my right, Yukinoshita was sitting in the chair and digging through her bag to take out her glasses.
After gently lifting up her glossy, black hair, she carefully wore her glasses as if she was putting on a tiara.
Her slender and supple fingertips slowly moved away from the frame of her glasses. Whenever she blinked, her long eyelashes looked like they were close enough to brush the lenses. Once she had finished preparing, without facing anyone in particular, she nodded and quietly scooted the chair in to look at the laptop.
In doing so, her hair would flutter with the sweet fragrance of SABON11.
Close…
With her sitting right next to me, I had this strange, itchy discomfort that caused me to wrestle my body to the left so I could get comfortable. But when I did that, my nose was greeted with a faint whiff of lingering citrus.
Before I had even realized, Yuigahama made her way around to my left and was sitting.
She leaned her body forward as if to rest her chin on the table. Every time our elbows lightly bumped each other, we’d exchange glances telling the other to make some space.
But just when I thought she’d open up some room, Yuigahama would avert her eyes and our positions would stay the same. In that case, I had to do the moving, but when I felt the hems of my blazer rubbing past her skirt, I was unable to move any farther.
…Close.
Furthermore, there was another presence behind me.
Indoor sandals squeaked against the floor.
When I turned my head around, Isshiki was standing behind me. She peeked her head past the tip of my shoulder to look at the screen of the computer.
The sensation of her hands which she placed on my shoulders as if to lightly entrust her weight on mine and her body warmth made me strangely conscious and even her shallow breathing had reached my ears. Thanks to that, chills ran up my spine.
…Like I said, you’re too damn close.
With my flanks and my rear occupied, my only option was to pitch forward.
But even my front was sealed off.
Zaimokuza came directly to my front and looked down on the laptop as if he was some kind of giant, bald yokai.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Zaimokuza ยกใบหน้าของเขา "แน่นอน ก็จริง..."หลังจากที่พวกเขานำมัน ผมสนใจเช่นกัน"ผมคิดว่า เราควรค้นหา. ... "ตามที่ Zaimokuza ได้ให้บริการระบุไว้ก่อนหน้านี้ จึงได้บนอินเทอร์เน็ต ที่รวมสิ่งที่ควรมีใน"Yukinoshita ผมใช้คอมพิวเตอร์"“… เราไม่ได้ห้องคอมพิวเตอร์" Yukinoshita mumbled เป็นเธอลุกขึ้นยืน เธอเอาออกแล็ปท็อป และทันทีเตรียมสำหรับฉันฉันต้องเผชิญกับแล็ปท็อปที่ต้องการถามคำถามอาจารย์ Google และเก้าอี้ถูกวางลงข้างฉันเมื่อผมมองทางขวาของฉัน Yukinoshita นั่งในเก้าอี้ และขุดผ่านกระเป๋าของเธอควักแว่นตาของเธอหลังจากค่อย ๆ ยกผมเงา สีดำ เธอระมัดระวังสวมแว่นตาของเธอว่าเธอถูกวางลงบนเทียร่าปลายนิ้วของเธอสเลนเดอร์ และนุ่มช้า ๆ ย้ายจากเฟรมแว่นตาของเธอ เมื่อเธอคันนั้นกะพริบ ขนตายาวของเธอดูเหมือนพวกเขาปิดพอที่แปรงเลนส์ เมื่อเธอได้เสร็จสิ้นการเตรียม โดยไม่ต้องเผชิญทุกคนโดยเฉพาะ เธอพยักหน้า และติด scooted เก้าอี้ในที่แล็ปท็อปในการทำเช่นนั้น ผมจะกระพือ ด้วยกลิ่นหอมหวานของ SABON11ปิด...กับเธอนั่งติดผม ผมไม่สบายแปลก คันนี้ที่ทำให้ฉันต่อสู้ร่างกายของฉันไปทางซ้ายเพื่อให้สามารถได้รับความสะดวกสบาย แต่เมื่อฉันได้ที่ จมูกไม่ประทับใจกับ whiff จาง ๆ ของลิ้มรสส้มก่อนที่ฉันมีแม้ตระหนัก Yuigahama ทำเธอทางรอบฉันซ้าย และนั่งเธอก็เอนร่างกายของเธอไปข้างหน้าเหมือนที่เหลือชิ้นของเธอบนโต๊ะ ทุกครั้งที่เราแต่งเบาชนกัน เราจะแลกเปลี่ยนบอกอีกจะทำให้บางพื้นที่สายตาแปลกแต่เมื่อฉันคิดว่า เธอจะเปิดบางห้อง ห้อง Yuigahama จะเป็นดวงตาของเธอ และตำแหน่งของเราจะเป็นเหมือนเดิม ในกรณี ผมจะทำการย้าย แต่เมื่อผมรู้สึก hems ของเสื้อสามารถของฉันถูกระโปรงของเธอที่ผ่านมา ฉันไม่สามารถย้ายใด ๆ อยู่ห่าง… ปิดนอกจากนี้ มีอีกอยู่ข้างหลังSqueaked ในร่มรองเท้าแตะกับพื้นเมื่อฉันเปิดศีรษะรอบ Isshiki ยืนอยู่ข้างหลัง นาง peeked ศีรษะของเธอผ่านปลายไหล่ของฉันดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ความรู้สึกของมือของเธอซึ่งเธอไว้บนไหล่ของฉันว่าฝากฝังเบาน้ำหนักของเธอในเหมืองและอบอุ่นร่างกายของเธอทำให้ฉันสติแพงกว่า และแม้เธอหายใจตื้นได้ถึงหูของฉัน ขอบคุณที่ หนาวสั่นวิ่งขึ้นกระดูกสันหลังของฉัน… เช่นฉันว่า คุณจะไปปิดไอ้Flanks ของฉันและของฉันหลังครอบครอง ตัวเลือกของฉันเท่านั้นถูกขว้างไปข้างหน้าแต่แม้แต่หน้าของฉันถูกปิดผนึกปิดZaimokuza มาโดยตรงที่หน้าของฉัน และมองลงในแล็ปท็อปว่าเขายักษ์ หัวล้าน yokai บางประการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Zaimokuza ยกใบหน้าของเขา "อันที่จริงที่เป็นจริง ... "
ตอนนี้พวกเขานำมันขึ้นมาผมก็ให้ความสนใจเช่นกัน.
"ผมคิดว่าเราควรจะมองมันได้ ... "
ในฐานะที่เป็น Zaimokuza ได้ระบุไว้ก่อนหน้านี้อย่างหรูหราเพื่อให้ทุกอย่างบนอินเทอร์เน็ต ซึ่งรวมถึงสิ่งที่ไม่ควรจะอยู่ที่นั่น.
"Yukinoshita ให้ฉันใช้คอมพิวเตอร์."
"... เราไม่ได้เป็นห้องคอมพิวเตอร์." Yukinoshita พึมพำขณะที่เธอลุกขึ้นยืน เธอหยิบเอาแล็ปท็อปและเตรียมความพร้อมทันทีสำหรับฉัน.
ฉันต้องเผชิญกับแล็ปท็อปที่กำลังมองหาที่จะถามอาจารย์ของ Google คำถามบางอย่างและเก้าอี้ถูกวางลงข้างๆฉัน.
เมื่อฉันมองไปทางขวาของฉัน Yukinoshita นั่งอยู่ในเก้าอี้และขุดผ่าน กระเป๋าของเธอที่จะออกแว่นตาของเธอ.
หลังจากที่ค่อย ๆ ยกขึ้นมันวาวของเธอ, ผมสีดำเธออย่างระมัดระวังสวมแว่นตาของเธอราวกับว่าเธอถูกวางบนมงกุฏ.
ปลายนิ้วเรียวยาวและอ่อนนุ่มของเธอค่อย ๆ ย้ายออกไปจากกรอบของแว่นตาของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอกระพริบตา, ขนตายาวของเธอดูเหมือนพวกเขาอยู่ใกล้พอที่จะแปรงเลนส์ ทันทีที่เธอได้เสร็จสิ้นการเตรียมความพร้อมโดยไม่ต้องหันหน้าไปทางทุกคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอพยักหน้าและเงียบ scooted เก้าอี้ในการมองไปที่แล็ปท็อป.
ในการทำเช่นผมของเธอจะกระพือด้วยกลิ่นหอมหวานของ SABON11.
ปิด ...
กับเธอนั่งอยู่ข้างผม ผมก็มีความแปลกไม่สบายอาการคันที่เกิดจากฉันไปต่อสู้ร่างกายของฉันไปทางซ้ายเพื่อให้ฉันได้รับความสะดวกสบาย แต่เมื่อฉันไม่ว่าจมูกของฉันได้รับการต้อนรับด้วยการกระพือลมของเอ้อระเหยส้ม.
ก่อนที่ผมจะได้ตระหนักถึงแม้ Yuigahama ทำทางของเธอรอบด้านซ้ายของฉันและก็นั่งอยู่.
เธอโน้มตัวไปข้างหน้าร่างกายของเธอราวกับจะพักผ่อนคางของเธอบนโต๊ะ . ทุกครั้งที่ข้อศอกของเราเบา ๆ ชนกันที่เราต้องการบอกแลกเปลี่ยนสายตาอื่น ๆ เพื่อให้พื้นที่บางส่วน.
แต่เมื่อฉันคิดว่าเธอจะเปิดห้องพักบาง Yuigahama จะหลีกเลี่ยงสายตาของเธอและตำแหน่งของเราจะอยู่ที่เดียวกัน ในกรณีที่ผมต้องทำเคลื่อนไหว แต่เมื่อผมรู้สึกว่าชายกระโปรงของฉันถูเสื้อกระโปรงของเธอที่ผ่านมาผมก็ไม่สามารถที่จะย้ายใด ๆ ที่ไกลออกไป.
... ปิด.
นอกจากนี้ยังมีการแสดงตนเป็นอยู่ข้างหลังผมอีก.
รองเท้าแตะในร่มแหลมกับ ชั้น.
เมื่อผมหันหัวของฉันรอบ Isshiki กำลังยืนอยู่ข้างหลังผม เธอแอบโผล่หัวของเธอที่ผ่านมาปลายไหล่ของฉันไปดูที่หน้าจอของเครื่องคอมพิวเตอร์.
ความรู้สึกของมือของเธอที่เธอวางไว้บนไหล่ของฉันราวกับจะมอบความไว้วางใจเบา ๆ น้ำหนักของเธอในเหมืองและความอบอุ่นร่างกายของเธอทำให้ฉันแปลกสติและแม้เธอ หายใจตื้นมาถึงหูของฉัน ขอบคุณที่หนาวสั่นวิ่งขึ้นกระดูกสันหลังของฉัน.
... เช่นฉันกล่าวว่าคุณอยู่ใกล้แช่งเกินไป.
ด้วยสีข้างและด้านหลังของฉันครอบครองตัวเลือกเดียวของฉันคือการโยนไปข้างหน้า.
แต่ถึงแม้หน้าของฉันถูกปิดผนึก.
Zaimokuza มาโดยตรงกับ ด้านหน้าของฉันและมองลงไปในแล็ปท็อปราวกับว่าเขาเป็นชนิดของยักษ์บาง yokai หัวล้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

zaimokuza ยกหน้า " แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง . . . . . . . "
ตอนนี้พวกเขานำมันขึ้น ผมก็สนใจเช่นกัน .
" ฉันว่าเราควรจะมองมัน . . . . . . . "
zaimokuza ได้เป็นอย่างหรูหราระบุก่อนหน้านี้ ทุกอย่างบนอินเทอร์เน็ต รวมสิ่งที่ไม่ควรจะมี
" yukinoshita ผมขอใช้คอมพิวเตอร์ . "
" . . . . . . . เราไม่ได้เป็นห้องคอมพิวเตอร์ " yukinoshita พึมพำขณะที่เธอลุกขึ้นยืนเธอหยิบแล็ปท็อปและทันทีเตรียมมันสำหรับฉัน .
ฉันเผชิญแล็ปท็อปที่ต้องการถาม Google อาจารย์ถามคำถาม และ เก้าอี้ถูกวางลงข้างๆ
เมื่อฉันมองไปทางขวา yukinoshita นั่งอยู่ในเก้าอี้และค้นกระเป๋าของเธอเพื่อเอาแว่นตาของเธอ .
หลังจากยกเบาๆ เส้นผมสีดำเงางามของเธอ เธอค่อยๆ สวมแว่นตาของเธอถ้าเธอสวมรัดเกล้า
ปลายนิ้วเรียวยาว และอ่อนนุ่มของเธอค่อยๆ เคลื่อนห่างจากกรอบของแว่นตาของเธอ เมื่อใดก็ตามที่เธอกระพริบตา ขนตายาวของเธอดูเหมือนจะสนิทกันมากพอที่จะแปรงเลนส์ เมื่อเธอพร้อม โดยไม่ต้องเผชิญกับใครเป็นพิเศษ เธอพยักหน้าและค่อยๆ scooted เก้าอี้ดูแล็ปท็อป .
ในการทำเช่นนั้น ผมจะเต้นรัวกับกลิ่นหอมหวานของ sabon11 .

. . .เธอนั่งอยู่ข้างๆผม ผมนี้แปลกไม่คันที่เกิดจากฉันไปฟัดร่างของฉันไปทางซ้ายเพื่อที่ผมจะได้สบาย แต่ตอนที่ผมทำ จมูกของฉันก็ทักทายกับกลิ่นจางๆ ของส้ม .
ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ยูอิกาฮามะทำให้ทางของเธอไปซ้ายของฉันและนั่งอยู่ เธอโน้มตัวไปข้างหน้าอย่าง
ร่างกายของเธอ ถ้าพักคางของเธอบนโต๊ะทุกครั้งที่ข้อศอกของเราค่อย ๆชนกัน เราก็แลกเปลี่ยนสายตาบอกอื่น ๆเพื่อให้บางพื้นที่ .
แต่เพียงเมื่อฉันคิดว่าเธอจะเปิดห้อง ยูอิกาฮามะจะหลบหลีก ดวงตาของเราจะอยู่ตำแหน่งเดียวกัน ในกรณีนี้ ผมต้องทำการย้าย แต่ เมื่อผมรู้สึกว่าขอบของเสื้อผมลูบผ่านกระโปรงของเธอ ผมไม่สามารถไปไกลกว่านี้

. . . . . . . . ปิด นอกจากนี้มีอีกคนอยู่ด้านหลังผม
รองเท้าแตะในร่มแหลมกับพื้น
เมื่อฉันหันหัวไปรอบๆ ชิกิ ยืนอยู่ข้างหลัง เธอแอบมองเธอผ่านปลายไหล่ของฉันไปดูที่หน้าจอของคอมพิวเตอร์ .
ความรู้สึกของมือของเธอที่เธอวางไว้บนไหล่ของฉันเป็นถ้าเบามอบน้ำหนักของเธอในเหมืองและร่างกายของเธอ ไออุ่นทำให้ฉันแปลก ๆมีสติ และแม้เธอหายใจตื้นมาถึงหูของฉัน ขอบคุณที่ หนาวสั่น รันขึ้นกระดูกสันหลังของฉัน .
. . . . . . . อย่างที่ผมบอก คุณก็ปิด แม่ง . .
ผมด้านข้างและด้านหลังครอบครองตัวเลือกเดียวของฉันคือโยนไปข้างหน้า แต่หน้าของฉัน

ปิดผนึกzaimokuza มาตรงด้านหน้าของฉันและมองลงบนแล็ปท็อปเป็นถ้าเขาเป็นยักษ์หัวล้าน , โยไค .