PART I IT WAS A PLEASURE TO BURN IT

PART I IT WAS A PLEASURE TO BURN IT was a special pleasure to see things eaten, to see things blackened and changed. With the brass nozzle in his fists, with this great python spitting its venomous kerosene upon the world, the blood pounded in his head, and his hands were the hands of some amazing conductor playing all the symphonies of blazing and burning to bring down the tatters and charcoal ruins of history. With his symbolic helmet numbered 451 on his stolid head, and his eyes all orange flame with the thought of what came next, he flicked the igniter and the house jumped up in a gorging fire that burned the evening sky red and yellow and black. He strode in a swarm of fireflies. He wanted above all, like the old joke, to shove a marshmallow on a stick in the furnace, while the flapping pigeon-winged books died on the porch and lawn of the house. While the books went up in sparkling whirls and blew away on a wind turned dark with burning. Montag grinned the fierce grin of all men singed and driven back by flame. He knew that when he returned to the firehouse, he might wink at himself, a minstrel man, burntcorked, in the mirror. Later, going to sleep, he would feel the fiery smile still gripped by his face muscles, in the dark. It never went away, that. smile, it never ever went away, as long as he remembered. He hung up his black-beetle-coloured helmet and shined it, he hung his flameproof jacket neatly; he showered luxuriously, and then, whistling, hands in pockets, walked across the upper floor of the fire station and fell down the hole. At the last moment, when disaster seemed positive, he pulled his hands from his pockets and broke his fall by grasping the golden pole. He slid to a squeaking halt, the heels one inch from the concrete floor downstairs. He walked out of the fire station and along the midnight street toward the subway where the silent, air-propelled train slid soundlessly down its lubricated flue in the earth and let him out with a great puff of warm air an to the cream-tiled escalator rising to the suburb. Whistling, he let the escalator waft him into the still night air. He walked toward the comer, thinking little at all about nothing in particular. Before he reached the corner, however, he slowed as if a wind had sprung up from nowhere, as if someone had called his name. The last few nights he had had the most uncertain feelings about the sidewalk just around the corner here, moving in the starlight toward his house. He had felt that a moment before his making the turn, someone had been there. The air seemed charged with a special calm as if someone had waited there, quietly, and only a moment before he came, simply turned to a shadow and let him through. Perhaps his nose detected a faint perfume, perhaps the skin on the backs of his hands, on his face, felt the temperature rise at this one spot where a person's standing might raise the immediate atmosphere ten degrees for an instant. There was no

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนผมมันได้ A มาเพื่อเขียนมันเป็นความสุขที่พิเศษ เพื่อดูสิ่งที่รับประทาน เพื่อดูสิ่งที่มืด และการเปลี่ยนแปลง หัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขา กับงูดีนี้คายน้ำมันก๊าดมีพิษเมื่อโลก เลือดทุบในหัวของเขา และมือของเขาถูกมือของบางตัวนำน่าเล่นซิมโฟนีทั้งหมดเห็นได้ชัด และเขียนลดอีกระลอกและถ่านซากปรักหักพังของประวัติศาสตร์ กับหมวกสัญลักษณ์หมายเลข 451 บนหัวของเขา stolid และตาของเขาทั้งหมดเปลวไฟสีส้มกับความคิดของอะไรมาถัดไป เขา flicked ที่ทำให้ลุกไหม้ และบ้านกระโดดขึ้นในไฟ gorging ที่เขียนท้องฟ้ายามเย็นสีแดง และสีเหลือง และสีดำ เขาก้าวในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการข้างต้นทั้งหมด เช่นเรื่องตลกเก่า ผลักมาร์ชแมลโลว์ที่บนไม้ในเตา ในขณะที่หนังสือนกพิราบปีกปีกกระพือตายบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือแฮมในหอยประกาย และพัดไปในลมที่มืดการเขียน เล่น grinned ยิ้มร้ายของผู้ชายทุกคนของ singed และขับกลับ ด้วยเปลวไฟ เขารู้ว่า เมื่อเขากลับไปดับเพลิง เขาอาจกระพริบที่ตัวเอง minstrel คน burntcorked ในกระจก ในภายหลัง ไปนอน เขาจะรู้สึกยิ้มคะนองยังคง พิพากษา โดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขา ในมืด มันไม่เคยออกไป ที่ รอยยิ้ม มันไม่เคยออกไป ตราบเท่าที่เขาจำ เขาแขวนหมวกสีดำด้วง และ shined มัน เขาแขวนเสื้อของเขาทนไฟเรียบร้อย เขาโปรยหรูหรา แล้ว แดง มือในกระเป๋า เดินผ่านชั้นบนของสถานีดับเพลิง และลงหลุม ที่สุด เมื่อภัยพิบัติดูเหมือนบวก เขาดึงมือของเขาจากกระเป๋าของเขา และยากจนของเขา โดยโลภเสาทอง เขาฝ่อหยุดรับสารภาพ รองเท้าส้นสูง 1 นิ้วจากพื้นคอนกรีตชั้นล่าง เขาเดิน จากสถานีดับเพลิง และเที่ยงคืนถนนไปทางรถไฟใต้ดินที่สถานีรถไฟเงียบ ขับ เคลื่อนอากาศฝ่อเงียบกริบลงปล่องความหล่อลื่นในแผ่นดิน และให้เขาออกกับพัฟดีของอากาศร้อนที่จะเพิ่มขึ้นไปชานบันไดเลื่อนกระเบื้องครีม วงศ์ย่อยแดง เขาให้บันไดเลื่อนอ่อน ๆ เขาไปในอากาศนิ่งคืน เขาเดินไปมา คิดน้อยเลยเกี่ยวกับอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนมาถึงมุม อย่างไรก็ตาม เขาชะลอตัวเช่นถ้าลมที่มีผุดขึ้นจากที่ไหน เป็นถ้าคนได้เรียกชื่อของเขา ซักคืนสุดท้ายมีเขาความรู้สึกไม่แน่นอนมากที่สุดเกี่ยวกับสารพัดเพียงรอบมุมที่นี่ เคลื่อนย้ายในประดาไปทางบ้านของเขา เขามีรู้สึกว่า ช่วงเวลาก่อนที่เขาเปิด บางคนได้รับมี อากาศดูเหมือนชาร์จ ด้วยความสงบเป็นพิเศษเช่นถ้ามีคนรอมี เงียบ ๆ และเพียงครู่ก่อนเขามา เพียงแค่เปิดเงา และปล่อยให้เขาผ่าน บางทีจมูกตรวจพบน้ำหอมจาง ๆ ผิวบนหลังมือของเขา ใบหน้า บางทีรู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นนี้จุดหนึ่งที่ยืนของคนอาจยกบรรยากาศทันทีสิบองศาสำหรับการ มีไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนที่มันเป็นความสุขจะเผามันเป็นความสุขเป็นพิเศษจะเห็นสิ่งที่กินเพื่อที่จะเห็นสิ่งที่ดำคล้ำและมีการเปลี่ยนแปลง ด้วยหัวฉีดทองเหลืองในกำมือของท่านด้วยนี้หลามที่ดีคายน้ำมันก๊าดพิษที่มีต่อโลกเลือดโขลกในหัวของเขาและมือของเขามีอยู่ในมือของตัวนำที่น่าตื่นตาตื่นใจไปกับการเล่นซิมโฟนีทั้งหมดของที่เห็นได้ชัดและการเผาไหม้เพื่อนำมาลงผ้าขี้ริ้ว และซากปรักหักพังถ่านของประวัติศาสตร์ หมวกกันน็อกที่มีสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวเยือกเย็นของเขาและดวงตาของเขาทั้งหมดเปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อมาเขาสะบัดลุกไหม้และบ้านกระโดดขึ้นในกองไฟที่เผาทานท้องฟ้ายามเย็นสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขาก้าวในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการที่ดังกล่าวข้างต้นทั้งหมดเช่นเรื่องตลกเก่าซุกขนมหวานที่ติดในเตาในขณะที่กระพือหนังสือนกพิราบปีกเสียชีวิตบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือก็ขึ้นไปในประกายและลมพัดออกไปในลมหันเข้มกับการเผาไหม้ Montag ยิ้มยิ้มอันแรงกล้าของมนุษย์ทุกคนลงนามและขับรถกลับด้วยเปลวไฟ เขารู้ว่าเมื่อเขากลับไปดับเพลิงเขาอาจจะเชื่อมโยงตัวเองเป็นชายนักร้อง, burntcorked ในกระจก หลังจากนั้นจะไปนอนเขาจะรู้สึกว่ารอยยิ้มคะนองยังคงจับโดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาอยู่ในที่มืด มันไม่เคยไปออกไปว่า รอยยิ้มก็ไม่เคยกลับออกไปตราบใดที่เขาจำได้ เขาแขวนหมวกกันน็อกสีดำด้วงสีของเขาและขัดมันเขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาเรียบร้อย; เขาอาบน้ำอย่างหรูหราแล้วผิวปากมือในกระเป๋าเดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและก้มลงหลุม ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเมื่อเกิดภัยพิบัติดูเหมือนบวกเขาดึงมือของเขาจากกระเป๋าของเขาและยากจนในฤดูใบไม้ร่วงของเขาโดยการจับขั้วทอง เขาเลื่อนให้หยุดการรับสารภาพ, ส้นเท้าหนึ่งนิ้วจากพื้นคอนกรีตชั้นล่าง เขาเดินออกมาจากสถานีดับเพลิงและตามถนนเที่ยงคืนไปยังสถานีรถไฟใต้ดินที่เงียบรถไฟปรับอากาศพับได้เลื่อนเงียบกริบลงปล่องหล่อลื่นในแผ่นดินและปล่อยให้เขาออกมาพร้อมกับพัฟที่ดีของอากาศอุ่นบันไดเลื่อนครีมที่ปูด้วยกระเบื้อง เพิ่มขึ้นเป็นเมือง ผิวปากเขาปล่อยให้บันไดเลื่อนพัดเขาไปในอากาศยังคงคืน เขาเดินไปยังผู้มาคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวกับอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนที่เขาจะมาถึงมุม แต่เขาชะลอตัวเช่นถ้าลมได้ผุดขึ้นมาจากที่ไหนเลยเช่นถ้ามีคนเรียกชื่อเขา ไม่กี่คืนที่ผ่านมาเขามีความรู้สึกที่มีความไม่แน่นอนมากที่สุดเกี่ยวกับทางเท้าเพียงรอบมุมที่นี่ไปในแสงดาวไปยังบ้านของเขา เขามีความรู้สึกว่าช่วงเวลาก่อนที่จะทำการเปิดของเขาคนที่เคยมี อากาศที่ดูเหมือนจะเรียกเก็บเงินกับความสงบเป็นพิเศษถ้ามีคนรออยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะมาเพียงแค่หันไปเงาและปล่อยให้เขาผ่าน บางทีจมูกของเขาตรวจพบน้ำหอมลมบางทีผิวบนหลังของมือของเขาบนใบหน้าของเขารู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นนี้ในจุดหนึ่งที่ยืนของคนที่อาจจะเพิ่มบรรยากาศทันทีสิบองศาทันที ไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนฉันมันเป็นความสุขที่จะเผามันเป็นความสุขพิเศษเพื่อดูสิ่งที่กิน เห็นสิ่งต่างๆ ดำคล้ำ และเปลี่ยนแปลง กับหัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขา ด้วยนี้ยิ่งงูเหลือมคายพิษของน้ำมันก๊าดบนโลก เลือดตำ ในหัวของเขาและมือของเขาถูกมือของบางอย่างน่าพิศวงคุณเล่นทั้งหมดซิมโฟนีของโชนไหม้ล้มขาดรุ่งริ่งและถ่านซากปรักหักพังของประวัติศาสตร์ กับหมวกสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวซึ่งไม่แสดงความรู้สึกของเขา ตาของเขาทั้งหมด เปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อไป เขาสะบัดตัวจุดชนวน และบ้านกระโดดขึ้นในดึงไฟที่เผาตอนเย็นท้องฟ้าสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขา strode ในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการเหนือสิ่งอื่นใด ชอบเรื่องตลกเก่ายัดมัชเมลโล่บนไม้ในเตาเผา , ในขณะที่นกพิราบกระพือปีกหนังสือตายบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือเข้าไปในประกายลมเป่าไปบนลมมืดกับการเผาไหม้ จันทร์ยิ้มสแยะยิ้มร้ายทั้งปวง singed และขับเคลื่อนโดยเปลวไฟ เขารู้ว่าเมื่อเขากลับมาที่สถานี เขาก็ขยิบตาให้ตัวเอง , นักร้องชาย , burntcorked ในกระจก ต่อมา จะนอน เขาก็รู้สึกคะนองยิ้มยังคง gripped โดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาในที่มืด มันไม่เคยจางหายไป นั้น ยิ้ม มันไม่เคยไป เท่าที่เขาจำได้ เขาวางสายด้วงดำของเขาสีหมวก ส่องมัน เขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาอย่างประณีต เขาอาบน้ำหรูหรา แล้วผิวปาก มือในกระเป๋า , เดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและล้มลงในหลุม ในตอนสุดท้าย เมื่อเกิดภัยพิบัติก็เป็นบวก เขาดึงมือจากกระเป๋าของเขาและหักล้มลงโดยโลภ เสาทอง เขาเลื่อนไปหยุดๆๆ ส้น 1 นิ้วจากพื้นปูนข้างล่าง เขาเดินออกมาจากไฟ และสถานีตามเที่ยงคืนถนนต่อรถไฟใต้ดินที่เงียบสงัด อากาศที่ขับเคลื่อนรถไฟไถลอยู่เงียบ ๆ ลงในดิน และหล่อลื่นปล่องให้เขาออกไปกับพัฟของอากาศที่ครีมกระเบื้องบันไดเลื่อนไปสู่ชานเมือง ผิวปาก เขาให้เลื่อนสะบัดเขาเข้าไปยังอากาศตอนกลางคืน เขาเดินต่อเถอะ คิดเรื่องอะไร โดยเฉพาะ ก่อนที่จะถึงมุม อย่างไรก็ตาม เขาชะลอ ถ้าลมได้เด้งแล้วขึ้นเลย เหมือนมีคนเรียกชื่อของเขา ไม่กี่คืน เขามีความไม่แน่นอนมากที่สุดความรู้สึกเกี่ยวกับทางเดินเพียงรอบมุมนี้ย้ายในแสงดาวพระนิเวศของพระองค์ เขารู้สึกว่าช่วงเวลาก่อนที่เขาจะทำการเลี้ยว ใครเคยมี ดูเหมือนว่าอากาศชาร์จ ด้วยราคาพิเศษ สงบ เหมือนมีใครคอยที่นั่นอย่างเงียบๆ และเพียงครู่ ก่อนที่เขาจะมา ก็กลายเป็นเงาและปล่อยให้เขาผ่านไป บางทีที่จมูกพบน้ำหอมจางๆ บางทีผิวบนหลังมือของเขาบนหน้า รู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นนี้ หนึ่งในจุดที่ยืนของคนอาจจะเพิ่มบรรยากาศทันทีสิบองศาทันที ไม่มี