Suspension of disbelief or willing

Suspension of disbelief or willing suspension of disbelief is a term coined in 1817 by the poet and aesthetic philosopher Samuel Taylor Coleridge, who suggested that if a writer could infuse a "human interest and a semblance of truth" into a fantastic tale, the reader would suspend judgement concerning the implausibility of the narrative. Suspension of disbelief often applies to fictional works of the action, comedy, fantasy, and horror genres. Cognitive estrangement in fiction involves using a person's ignorance or lack of knowledge to promote suspension of disbelief.

The phrase "suspension of disbelief" came to be used more loosely in the later 20th century, often used to imply that the burden was on the reader, rather than the writer, to achieve it. This might be used to refer to the willingness of the audience to overlook the limitations of a medium, so that these do not interfere with the acceptance of those premises. These fictional premises may also lend to the engagement of the mind and perhaps proposition of thoughts, ideas, art and theories.[1]

Suspension of disbelief is often an essential element for a magic act or a circus sideshow act. For example, an audience is not expected to actually believe that a woman is cut in half or transforms into a gorilla[2] in order to enjoy the performance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การระงับการปฏิเสธหรือระงับเต็มใจเชื่อเป็นคำประกาศเกียรติคุณใน 1817 โดยกวีและนักปรัชญาความงามซามูเอลเทย์เลอร์โคลริดจ์ที่ชี้ให้เห็นว่าถ้านักเขียนสามารถใส่เป็น "ความสนใจของมนุษย์และรูปร่างหน้าตาของความจริง" เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมที่ผู้อ่านจะ ระงับการตัดสินเกี่ยวกับ implausibility ของการเล่าเรื่องที่ การระงับการปฏิเสธศรัทธามักจะนำไปใช้กับงานที่ตัวละครของการกระทำ, ตลก, แฟนตาซี, และประเภทสยองขวัญ ความบาดหมางความรู้ความเข้าใจในนิยายที่เกี่ยวข้องกับการใช้ความไม่รู้ของคนหรือขาดความรู้ในการส่งเสริมการระงับการปฏิเสธศรัทธา. วลีที่ว่า "การหยุดชะงักของการปฏิเสธศรัทธา" ก็จะถูกนำมาใช้มากขึ้นอย่างอิสระในภายหลังศตวรรษที่ 20 มักจะใช้เพื่อบ่งบอกว่าภาระอยู่บนผู้อ่าน มากกว่านักเขียนเพื่อให้บรรลุมัน ซึ่งอาจนำมาใช้ในการอ้างถึงความตั้งใจของผู้ชมที่จะมองข้ามข้อ จำกัด ของสื่อเพื่อที่เหล่านี้ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับการยอมรับของสถานที่เหล่านั้น สถานที่ตัวละครเหล่านี้อาจปล่อยกู้ให้กับการมีส่วนร่วมของจิตใจและบางทีอาจจะเรื่องของความคิดความคิดและทฤษฎีศิลปะ. [1] การระงับการปฏิเสธศรัทธามักจะเป็นองค์ประกอบสำคัญสำหรับการกระทำมายากลหรือการกระทำโชว์ละครสัตว์ ตัวอย่างเช่นผู้ชมที่ไม่คาดว่าจะจริงเชื่อว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกตัดในช่วงครึ่งปีหรือเปลี่ยนเป็นกอริลลา [2] เพื่อให้ได้ประสิทธิภาพการทำงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่วงล่างออกมาหรือเต็มใจช่วงล่างออกมาเป็นระยะ coined ใน 1817 โดยกวีและนักปรัชญาสุนทรียะ เลสลี่ จาง ที่แนะนำว่าถ้านักเขียนสามารถดองเป็น " ผลประโยชน์ของมนุษย์และรูปร่างหน้าตาของความจริง " เป็นนิทานที่ยอดเยี่ยม , ผู้อ่านจะระงับการตัดสินใจเกี่ยวกับ implausibility ของนิยายช่วงล่างออกมามักจะใช้กับตัวละครที่เป็นผลงานของแอ็คชั่น , ตลก , แฟนตาซี และสยองขวัญ ประเภท ความบาดหมางในนวนิยายเกี่ยวกับการรับรู้ของคนไม่รู้ หรือขาดความรู้เพื่อส่งเสริมการระงับ disbelief

วลี " ช่วงล่างออกมา " มาใช้มากขึ้นหลวมในภายหลังศตวรรษที่ 20 , มักใช้เพื่อบ่งบอกว่าภาระในการอ่านมากกว่านักเขียนเพื่อให้บรรลุมัน นี้อาจจะถูกใช้เพื่ออ้างถึงความตั้งใจของผู้ชมมองข้ามข้อจำกัดของสื่อ ดังนั้นเหล่านี้จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการยอมรับของสถานที่เหล่านั้น สถานที่สมมุติเหล่านี้อาจยังยืมไปงานหมั้นของจิตใจและบางทีเรื่องของความคิด ความคิด ทฤษฎีศิลปะและ [ 1 ]

ช่วงล่างออกมามักจะเป็นองค์ประกอบที่จำเป็นสำหรับมายากลหรือละครสัตว์ การแสดง ตัวอย่างเช่น ผู้ชมไม่คาดว่าจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ถูกตัดครึ่ง หรือแปลงเป็นกอริลลา [ 2 ] เพื่อเพลิดเพลินกับการแสดง