Deliberative theorists draw on this

Deliberative theorists draw on this map of civic space. Indeed, Habermas anticipated Cohen and Arato by decades in making a distinction between Greek democracy and contemporary circumstances in his classic work,Transformation of the Public Sphere ([1962] 1989). For the Greeks, public judgment was conveyed by the concept of phronesis, practical wisdom developed through public action around common issues in the space of public life. For Habermas ([1962] 1989, 52), the public sphere in the modern world is qualitatively different than that of the Greeks: “The theme of the modern (in contrast to the ancient) public sphere shifted from the properly political tasks of a citizenry acting in common (i.e., administration of law as regards internal affairs and military survival as regards external affairs) to the more properly civic tasks of a society engaged in critical public debate.”
Habermas described a new deliberative role which emerged during the late eighteenth and nineteenth centuries in a vibrant urban culture of debate and discussion, formed in a new spatial environment of lecture halls, museums, public parks, theaters, meeting houses, opera houses, and cafes. In such social spaces, older hierarchical principles of deference and ascribed social status gave way to public principles of rational discourse. Emergent professional and business groups asserted claims to a more general social and political leadership. In such spaces, patterns of communication emerged that were characterized by norms of inclusivity, the give and take of argument, and a relatively horizontal experience of interaction. Arguments were judged by fit, by considerations of anticipated consequences, by excellence of logic and so forth, not mainly by the social status of the speaker. By the late eighteenth century or the beginning of the nineteenth (depending on the country), a public sphere grounded in civil society “was casting itself loose as a forum in which the private people, come together to form a public, readied themselves to compel public authority to legitimate itself before public opinion” (Habermas [1962] 1989, 25–26).
In the late nineteenth century, Habermas argued, the public sphere atrophied as the public began to break apart into myriad special interests. Technical and instrumental rationality replaced more interactive public dialogue. Technical rationality depends upon a prior assumption of what the ends entail—how problems are defined and what solutions are desirable—and concerns itself instead with the most efficient means to reach them. AfterTransformation of the Public Sphere, Habermas sought to sustain an enclave of “un-coercive interaction on the basis of communication free from domination” in theory and in practice (1971, 58). In this enclave he hoped to “locate a gentle, but obstinate, a never silent although seldom redeemed claim to reason, a claim that must be recognized de facto whenever and where ever there is to be consensual action” (1979, 97). But his map separates citizens from the work of actively building the commonwealth.
There is room for debate about the sharpness of distinctions between “communicative” and “practical” interests in Habermas's writings, but the general point is clear. In Between Facts and Norms, he argued that the capacity of civil society “to (p. 329) solve problems on its own is limited. The basic function of the public sphere is to move problems to the formal system” of politics and law-making. In the spaces of civil society, the goal should be “influence,” not “power.” Citizen efforts require translation into formal structures to amount to much: “Just like social power, political influence based on public opinion can be transformed into political power only through [formally authorized] institutionalized procedures.” The power of citizens is sharply circumscribed, and Habermas asserts that “the public opinion that is worked up via democratic procedures into communicative power cannot ‘rule’ of itself but can only point the use of administration power in specific directions” (1998, 359, 362, 363, 300).
Civil society in such terms is the site for citizens who in their civic identities are separated from the work of those in government, the economy, or the professions. Like liberalism, Habermas said, “discourse theory…respects the boundaries between ‘state’ and ‘society’ but it distinguishes civil society.” In particular, civil society in his view is the “social basis of the autonomous public sphere,” distinct both from the economic system of markets and productive activity and from government. The strength of civil society is that it resists totalizing, technocratic impulses operative elsewhere. But its limits are also sharply drawn: “The success of deliberative politics depends not on a collectively acting citizenry but on the institutionalization of the corresponding procedures and conditions of communication, as well as the interplay of institutionalized deliberative processes with informally developed public opinions.” For Habermas, there are clear “no trespass” signs; “democratic movements emerging from civil society must give up holistic aspirations to a self-organizing society…civil society can have at most an indirect effect on the self-transformation of the political system.” He argues that “administrative power” is qualitatively and unalterably different than the space of civil society, and that “the administrative power deployed for purposes of social planning and supervision is not a suitable mechanism for fostering emancipated forms of life. These…cannot be brought about through [state] intervention [italics in original]” (1998, 299, 307, 308, 298, 372).
Dynamics which put citizens in the role of discussants about the common world, rather than active makers of it, correspond to formal distinctions in modern societies in which politics “belong” to the state system. In this theoretical frame, citizens have come to be consumers of the commonwealth, not its creators, even if the process raises some concerns. Thus the recent focus on “governance, not government” incorporates deliberative practices as a way to make government more responsive and interactive with citizens. This was a main theme in Fung and Wright's design principles drawn from case studies in what they called “empowered deliberative democracy,” or EDD (2001). It is a major emphasis in approaches to governance promoted by the World Bank and other foreign aid groups around the world.
Deliberation by itself puts the citizen in the position of consumer. Government's role is to deliver services. Civil servants see themselves as outside the citizenry. This is a widely shared viewpoint far beyond the ranks of theorists. As Paul Light (quoted in Boyte and Kari 1996, 195) puts it, “Departments and agencies have plenty of (p. 330) advocates for doing things for citizens and to citizens, but there are almost no voices for seeing government workers as citizens themselves, working with other citizens.” Politicians and government employees alike have psychologically removed themselves from being part of the citizenry. Yet deliberative and civil society theorists and others take conventional definitions of politics far too literally. Their arguments ignore the way “talk” is always connected to other processes of social reproduction. They slight the multiple ways in which constructions of the commonwealth can occur everywhere. Citizens need to be understood as at the center of the process if they are to care for a world created and shared in common. To offer an alternative to the deliberative citizen of civil society requires an alternative framework for thinking about civic spaces, the capacities and identities that are developed within them, and what it is that people do there.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อภิปราย theorists วาดแผนที่นี้ของพลเมือง แน่นอน Habermas คาดว่าโคเฮนและ Arato มานานหลายทศวรรษในการทำให้ความแตกต่างระหว่างประชาธิปไตยกรีกและสถานการณ์ร่วมสมัยในงานคลาสสิกของเขา การเปลี่ยนแปลงของทรงกลมที่สาธารณะ ([1962] 1989) ในกรีก พิพากษาสาธารณะถูกใช้ตามแนวคิดของ phronesis ปฏิบัติภูมิปัญญาพัฒนาผ่านการดำเนินการสาธารณะรอบปัญหาในพื้นที่ของรัฐ สำหรับ Habermas ([1962] 1989, 52), ทรงกลมสาธารณะในโลกสมัยใหม่มีการ qualitatively ของกรีก: "ชุดรูปแบบของทรงกลมทันสมัย (ตรงข้ามโบราณ) สาธารณะจากจากงานการเมืองอย่างถูกต้องของมาทำหน้าที่กัน (เช่น บริหารกฎหมายเรื่องกิจการภายในและการอยู่รอดสำหรับภายนอกกิจการทหาร) งานพลเมืองได้อย่างถูกต้องมากขึ้นของสังคมในการอภิปรายสาธารณะที่สำคัญ"Habermas อธิบายอภิปรายบทบาทใหม่ที่เกิดในช่วงสาย eighteenth และศตวรรษที่ 19 ศตวรรษในวัฒนธรรมเมืองพร้อมอภิปรายและสนทนา เกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมพื้นที่ใหม่บรรยาย/จัดเลี้ยงพัก พิพิธภัณฑ์ สวนสาธารณะ โรงละคร บ้านประชุม โอเปร่าเฮ้าส์ และความ ในช่องว่างดังกล่าวสังคม หลักลำดับชั้นเก่านั้นได้ยอมตามและสถานะทางสังคม ascribed ให้วิธีการหลักที่สาธารณะของวาทกรรมเชือด กลุ่มอาชีพ และธุรกิจที่โผล่ออกมาอ้างสิทธิเรียกร้องให้ผู้นำทางการเมือง และสังคมทั่วไป ในช่องว่างดังกล่าว รูปแบบของการสื่อสารเกิดที่ถูกลักษณะบรรทัดฐานของ inclusivity ใช้และให้อาร์กิวเมนต์ และประสบการณ์ค่อนข้างแนวนอนของการโต้ตอบ อาร์กิวเมนต์ได้ตัดสิน โดยให้พอดี โดยพิจารณาผลกระทบที่คาดไว้ โดยตรรกะและอื่น ๆ ไม่ โดยสถานะทางสังคมของผู้ โดยศตวรรษ eighteenth ล่าช้าหรือการเริ่มต้นของปั้นจั่น (ขึ้นอยู่กับประเทศ), ทรงกลมสาธารณะสูตรในสังคม "ไม่หล่อตัวเองหลวมเป็นเวทีที่คนส่วนตัว มากันแบบสาธารณะ readied ตัวเองกดดันอำนาจสาธารณะถูกต้องตัวเองก่อนมติมหาชน" (Habermas [1962] 1989, 25 – 26)ในช่วงปลายศตวรรษ Habermas โต้เถียง atrophied เป็นสาธารณะเรื่องสาธารณะเริ่มแยกออกเป็นความสนใจพิเศษพัก เทคนิค และบรรเลง rationality แทนข้อตกลงสาธารณะแบบโต้ตอบมากขึ้น Rationality เทคนิคขึ้นอยู่กับสมมติฐานก่อนหน้าของปลายอัน — วิธีกำหนดปัญหาและสิ่งที่มีสมควร — และเกี่ยวข้องกับตัวเองแต่ มีวิธีการมีประสิทธิภาพสูงสุดในการเข้าถึงพวกเขา AfterTransformation ของทรงกลมสาธารณะ Habermas พยายามพยุงการยิงของ "coercive ไม่โต้ตอบโดยอิสระจากการครอบงำทางการสื่อสาร" ในทางทฤษฎี และ ในทางปฏิบัติ (1971, 58) ในการยิงนี้ เขาหวังว่าจะ "ค้นหาใจตัว แต่แหละ ไม่เคยเงียบแม้ร้องค่อยใช้เหตุผล ข้อเรียกร้องที่ต้องรู้จักดีแฟ็คโตเดอเมื่อใดก็ตาม และที่เคยมีจะ กระทำ consensual" (1979, 97) แต่แผนของเขาแยกประชาชนจากการทำงานอย่างแข็งขันสร้างเครือมีห้องสำหรับการอภิปรายเกี่ยวกับความคมชัดของความแตกต่างระหว่าง "สื่อสาร" และ "ปฏิบัติ" สนใจในงานเขียนของ Habermas แต่จุดทั่วไปได้ชัดเจน ในระหว่างข้อเท็จจริงและบรรทัดฐาน เขาโต้เถียงที่กำลังการผลิตของภาคประชาสังคม " (p. 329) เพื่อแก้ปัญหาของตนเองถูกจำกัด ฟังก์ชันพื้นฐานของทรงกลมสาธารณะคือการ ย้ายปัญหาระบบอย่างเป็นทางการ"ของการเมืองและกฎหมายทำ ในช่องว่างของสังคม เป้าหมายควรจะ "มีอิทธิพลต่อ ไม่"ใช้พลังงาน" ความพยายามของประชาชนต้องแปลเป็นโครงสร้างทางการเงินให้มาก: "เพียงเหมือนสังคมอำนาจ อิทธิพลทางการเมืองตามมติมหาชนที่สามารถเปลี่ยนเป็นพลังทางการเมืองเท่านั้นผ่านขั้นตอน institutionalized [อย่างเป็นกิจจะลักษณะอนุญาต]" อำนาจของประชาชนเป็น circumscribed อย่างรวดเร็ว และ Habermas ยืนยันที่ "มติมหาชนที่ทำงานเป็นค่าผ่านทางกระบวนการประชาธิปไตยเป็นพลังงานหลัก ไม่ 'กฎ' ของตัวเองแต่สามารถเฉพาะจุดใช้อำนาจบริหารของทิศทางเฉพาะ" (1998, 359, 362, 363, 300)Civil society in such terms is the site for citizens who in their civic identities are separated from the work of those in government, the economy, or the professions. Like liberalism, Habermas said, “discourse theory…respects the boundaries between ‘state’ and ‘society’ but it distinguishes civil society.” In particular, civil society in his view is the “social basis of the autonomous public sphere,” distinct both from the economic system of markets and productive activity and from government. The strength of civil society is that it resists totalizing, technocratic impulses operative elsewhere. But its limits are also sharply drawn: “The success of deliberative politics depends not on a collectively acting citizenry but on the institutionalization of the corresponding procedures and conditions of communication, as well as the interplay of institutionalized deliberative processes with informally developed public opinions.” For Habermas, there are clear “no trespass” signs; “democratic movements emerging from civil society must give up holistic aspirations to a self-organizing society…civil society can have at most an indirect effect on the self-transformation of the political system.” He argues that “administrative power” is qualitatively and unalterably different than the space of civil society, and that “the administrative power deployed for purposes of social planning and supervision is not a suitable mechanism for fostering emancipated forms of life. These…cannot be brought about through [state] intervention [italics in original]” (1998, 299, 307, 308, 298, 372).Dynamics which put citizens in the role of discussants about the common world, rather than active makers of it, correspond to formal distinctions in modern societies in which politics “belong” to the state system. In this theoretical frame, citizens have come to be consumers of the commonwealth, not its creators, even if the process raises some concerns. Thus the recent focus on “governance, not government” incorporates deliberative practices as a way to make government more responsive and interactive with citizens. This was a main theme in Fung and Wright's design principles drawn from case studies in what they called “empowered deliberative democracy,” or EDD (2001). It is a major emphasis in approaches to governance promoted by the World Bank and other foreign aid groups around the world.Deliberation by itself puts the citizen in the position of consumer. Government's role is to deliver services. Civil servants see themselves as outside the citizenry. This is a widely shared viewpoint far beyond the ranks of theorists. As Paul Light (quoted in Boyte and Kari 1996, 195) puts it, “Departments and agencies have plenty of (p. 330) advocates for doing things for citizens and to citizens, but there are almost no voices for seeing government workers as citizens themselves, working with other citizens.” Politicians and government employees alike have psychologically removed themselves from being part of the citizenry. Yet deliberative and civil society theorists and others take conventional definitions of politics far too literally. Their arguments ignore the way “talk” is always connected to other processes of social reproduction. They slight the multiple ways in which constructions of the commonwealth can occur everywhere. Citizens need to be understood as at the center of the process if they are to care for a world created and shared in common. To offer an alternative to the deliberative citizen of civil society requires an alternative framework for thinking about civic spaces, the capacities and identities that are developed within them, and what it is that people do there.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีการอภิปรายวาดบนแผนที่ของพื้นที่เทศบาลนี้ อันที่จริงที่คาดว่าจะฮาเบอร์โคเฮนและ Arato จากทศวรรษที่ผ่านมาในการทำให้ความแตกต่างระหว่างประชาธิปไตยกรีกและสถานการณ์ร่วมสมัยในงานคลาสสิกของการเปลี่ยนแปลงของวงสาธารณะ ([1962] 1989) สำหรับชาวกรีกการตัดสินใจของประชาชนได้รับการถ่ายทอดจากแนวความคิดของ phronesis ภูมิปัญญาปฏิบัติพัฒนาผ่านการกระทำของประชาชนรอบปัญหาที่พบบ่อยในพื้นที่ของชีวิตของประชาชน สำหรับฮาเบอร์ ([1962] 1989, 52) ซึ่งเป็นพื้นที่สาธารณะในโลกสมัยใหม่คือคุณภาพแตกต่างกว่าที่ชาวกรีก: "รูปแบบที่ทันสมัย ​​(ตรงกันข้ามกับโบราณ) พื้นที่สาธารณะเปลี่ยนจากงานทางการเมืองที่ถูกต้องของ ประชาชนที่ทำหน้าที่ในการร่วมกัน (เช่นการบริหารงานของกฎหมายที่เกี่ยวกับกิจการภายในและการอยู่รอดของทหารที่เกี่ยวกับกิจการภายนอก) เพื่องานประชาสังคมมากขึ้นอย่างถูกต้องของสังคมมีส่วนร่วมในการอภิปรายสาธารณะที่สำคัญ.
"ฮาเบอร์อธิบายบทบาทอภิปรายใหม่ที่เกิดขึ้นในช่วงปลายที่สิบแปดศตวรรษที่สิบเก้าและในวัฒนธรรมเมืองที่มีชีวิตชีวาของการอภิปรายและการอภิปรายที่เกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมเชิงพื้นที่ใหม่ของห้องบรรยายพิพิธภัณฑ์สวนสาธารณะโรงภาพยนตร์บ้านประชุม, บ้านโอเปร่าและร้านกาแฟ ในช่องว่างทางสังคมเช่นหลักการลำดับชั้นเก่าของการแสดงความเคารพและสถานะทางสังคมที่กำหนดให้วิธีการหลักการสาธารณะของวาทกรรมที่มีเหตุผล กลุ่มมืออาชีพและธุรกิจฉุกเฉินถูกกล่าวหาอ้างว่าผู้นำทั่วไปมากขึ้นทางสังคมและการเมือง ในพื้นที่ดังกล่าวในรูปแบบของการสื่อสารโผล่ออกมาว่ามีลักษณะบรรทัดฐานของ inclusivity ที่ให้และใช้เวลาของการโต้แย้งและเป็นประสบการณ์ที่ค่อนข้างแนวนอนของการทำงานร่วมกัน ข้อโต้แย้งที่ถูกตัดสินโดยพอดีโดยการพิจารณาผลกระทบที่คาดว่าจะได้ของโดยความเป็นเลิศของตรรกะและอื่น ๆ ไม่ได้ส่วนใหญ่โดยสถานะทางสังคมของลำโพง ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบแปดหรือจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่สิบเก้า (ขึ้นอยู่กับประเทศ) ซึ่งเป็นพื้นที่สาธารณะเหตุผลในภาคประชาสังคม "ได้รับการหล่อตัวเองหลวมเป็นฟอรั่มที่คนภาคเอกชนมาร่วมกันในรูปแบบสาธารณะพร้อมตัวเองที่จะบังคับ อำนาจของประชาชนที่จะถูกต้องตามกฎหมายของตัวเองก่อนที่ความคิดเห็นของประชาชน "(ฮาเบอร์ [1962] 1989, 25-26).
ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าฮาเบอร์แย้งพื้นที่สาธารณะเสื่อมถอยประชาชนเริ่มที่จะสลายลงไปในความสนใจเป็นพิเศษมากมาย เหตุผลทางเทคนิคและเครื่องมือแทนที่การเจรจาโต้ตอบมากขึ้นของประชาชน เหตุผลทางเทคนิคขึ้นอยู่กับสมมติฐานก่อนของสิ่งที่นำมาซึ่งปลายวิธีการจะมีการกำหนดปัญหาและสิ่งที่เป็นที่ต้องการการแก้ปัญหาและความกังวลของตัวเองแทนด้วยวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเข้าถึงพวกเขา AfterTransformation ของทรงกลมสาธารณะฮาเบอร์พยายามที่จะรักษาวงล้อมของ "การมีปฏิสัมพันธ์ยกเลิกการบีบบังคับบนพื้นฐานของการสื่อสารที่เป็นอิสระจากการปกครอง" ในทฤษฎีและในทางปฏิบัติ (1971, 58) ในวงล้อมนี้เขาหวังว่าจะ "หาอ่อนโยน แต่ดื้อรั้นที่ไม่เคยเงียบแม้ว่าแลกไม่ค่อยเรียกร้องให้เหตุผลการเรียกร้องที่จะต้องได้รับการยอมรับโดยพฤตินัยและเมื่อใดที่เคยมีการกระทำที่จะเป็นความยินยอม" (1979, 97) แต่แผนที่ของเขาแยกประชาชนจากการทำงานของแข็งขันสร้างเครือจักรภพที่.
มีห้องพักสำหรับการอภิปรายเกี่ยวกับความคมชัดของความแตกต่างระหว่าง "การสื่อสาร" และ "การปฏิบัติ" ผลประโยชน์ในงานเขียนของฮาเบอร์ แต่จุดทั่วไปที่มีความชัดเจน ในระหว่างข้อเท็จจริงและบรรทัดฐานเขาแย้งว่ากำลังการผลิตของภาคประชาสังคม "ไปที่ (พี. 329) แก้ปัญหาในตัวเองจะถูก จำกัด ฟังก์ชั่นพื้นฐานของพื้นที่สาธารณะคือการย้ายปัญหากับระบบอย่างเป็นทางการ "ของการเมืองและการกฎหมาย ในพื้นที่ของภาคประชาสังคมเป้าหมายควรจะเป็น "อิทธิพล" ไม่ได้ ". อำนาจ" ความพยายามของประชาชนจำเป็นต้องมีการแปลเป็นโครงสร้างอย่างเป็นทางการเพื่อเป็นจำนวนเงินมาก "เช่นเดียวกับอำนาจทางสังคมมีอิทธิพลทางการเมืองอยู่บนพื้นฐานของความคิดเห็นของประชาชนสามารถเปลี่ยนเป็นอำนาจทางการเมือง เพียงผ่าน [ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการ] ขั้นตอนการสถาบัน. "พลังของประชาชนจะ circumscribed อย่างรวดเร็วและฮาเบอร์อ้างว่า" ความคิดเห็นของประชาชนที่มีการทำงานขึ้นผ่านขั้นตอนประชาธิปไตยเข้าสู่อำนาจการสื่อสารไม่สามารถ 'กฎของตัวเอง แต่สามารถชี้การใช้งานของการบริหาร อำนาจในทิศทางที่เฉพาะเจาะจง "(1998, 359, 362, 363, 300).
ภาคประชาสังคมในแง่ดังกล่าวเป็นเว็บไซต์สำหรับประชาชนที่อยู่ในตัวตนของพวกเขาเทศบาลจะแยกออกจากการทำงานของผู้ที่อยู่ในรัฐบาลเศรษฐกิจหรืออาชีพ เช่นเดียวกับเสรีนิยมฮาเบอร์กล่าวว่า "วาทกรรมทฤษฎี ... เคารพเขตแดนระหว่าง 'รัฐ' และ 'สังคม' แต่มันแตกต่างประชาสังคม." โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาคประชาสังคมในมุมมองของเขาคือ "พื้นฐานทางสังคมของพื้นที่สาธารณะอิสระ" ที่แตกต่างกันทั้ง จากระบบเศรษฐกิจของตลาดและกิจกรรมการผลิตและจากภาครัฐ ความแข็งแรงของภาคประชาสังคมก็คือว่ามัน totalizing ต่อต้านแรงกระตุ้นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคการผ่าตัดอื่น ๆ แต่ข้อ จำกัด ของมันยังมีการวาดอย่างรวดเร็ว: "ความสำเร็จของการเมืองอภิปรายขึ้นอยู่ไม่ได้อยู่ในประชาชนที่ทำหน้าที่รวม แต่ในสถาบันของวิธีการที่สอดคล้องกันและเงื่อนไขของการสื่อสารเช่นเดียวกับการมีปฏิสัมพันธ์ของกระบวนการอภิปรายเป็นสถาบันที่มีการพัฒนาอย่างไม่เป็นทางการความคิดเห็นของประชาชน." สำหรับฮาเบอร์มีความชัดเจน "ไม่ละเมิด" สัญญาณ; "การเคลื่อนไหวประชาธิปไตยโผล่ออกมาจากภาคประชาสังคมต้องให้แรงบันดาลใจแบบองค์รวมเพื่อสังคมที่จัดระเบียบตัวเอง ... ภาคประชาสังคมสามารถมีที่มากที่สุดผลกระทบทางอ้อมต่อการเปลี่ยนแปลงตนเองของระบบการเมือง." เขาระบุว่า "อำนาจบริหาร" เป็นในเชิงคุณภาพและไม่เปลี่ยนแปลง ที่แตกต่างจากพื้นที่ของภาคประชาสังคมและว่า "อำนาจบริหารนำไปใช้เพื่อวัตถุประสงค์ของการวางแผนทางสังคมและการกำกับดูแลไม่ได้เป็นกลไกที่เหมาะสมสำหรับการอุปถัมภ์รูปแบบอิสระของชีวิต เหล่านี้ ... ไม่สามารถนำเกี่ยวกับการผ่าน [รัฐ] แทรกแซง [ตัวเอียงในต้นฉบับ] "(1998, 299, 307, 308, 298, 372).
Dynamics ซึ่งทำให้ประชาชนในบทบาทของ discussants เกี่ยวกับโลกร่วมกันมากกว่าการผลิตที่ใช้งานของ มันสอดคล้องกับความแตกต่างอย่างเป็นทางการในสังคมสมัยใหม่ที่การเมือง "ที่อยู่" เพื่อระบบของรัฐ ในกรอบทฤษฎีนี้ประชาชนได้มาเป็นผู้บริโภคของเครือจักรภพไม่ผู้สร้างแม้ว่ากระบวนการเพิ่มความกังวลบางอย่าง ดังนั้นการมุ่งเน้นที่ผ่านมาในหัวข้อ "การกำกับดูแลของรัฐบาลไม่ได้" ประกอบด้วยการปฏิบัติอภิปรายเป็นวิธีที่จะทำให้รัฐบาลตอบสนองมากขึ้นและการโต้ตอบกับประชาชน นี่เป็นธีมหลักในฝั่งของไรท์และหลักการออกแบบมาจากกรณีศึกษาในสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "อำนาจประชาธิปไตยอภิปราย" หรือ EDD (2001) มันเป็นความสำคัญที่สำคัญในวิธีการกำกับดูแลส่งเสริมโดยธนาคารโลกและกลุ่มช่วยเหลือจากต่างประเทศอื่น ๆ ทั่วโลก.
การพิจารณาด้วยตัวเองทำให้ประชาชนในตำแหน่งของผู้บริโภค บทบาทของรัฐบาลคือการส่งมอบบริการ ข้าราชการเห็นตัวเองเป็นพลเมืองนอก นี่คือมุมมองร่วมกันอย่างกว้างขวางไกลเกินกว่าการจัดอันดับของทฤษฎี ขณะที่พอลแสง (ยกมาใน Boyte และ Kari 1996, 195) ทำให้มัน "หน่วยงานและหน่วยงานที่มีมากมาย (พี. 330) ประชาสัมพันธ์สำหรับการทำสิ่งที่ประชาชนและเพื่อประชาชน แต่มีเสียงเกือบจะไม่มีสำหรับการมองเห็นคนงานของรัฐบาลในฐานะพลเมือง ตัวเองทำงานกับประชาชนอื่น ๆ . "นักการเมืองและพนักงานของรัฐเหมือนกันได้ลบจิตใจตัวเองจากการเป็นส่วนหนึ่งของพลเมือง แต่ทฤษฎีสังคมอภิปรายและทางแพ่งและคนอื่น ๆ จะใช้คำจำกัดความของการชุมนุมทางการเมืองอย่างแท้จริงไกลเกินไป ข้อโต้แย้งของพวกเขาจะไม่สนใจวิธีการ "พูดคุย" คือการเชื่อมต่อกับกระบวนการอื่น ๆ ของการทำสำเนาสังคม พวกเขาเล็กน้อยหลายวิธีในการที่การก่อสร้างของเครือจักรภพสามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ ประชาชนจะต้องมีการเข้าใจว่าเป็นศูนย์กลางของกระบวนการถ้าพวกเขาอยู่ในการดูแลของโลกที่สร้างขึ้นและใช้ร่วมกันในการร่วมกัน ที่จะนำเสนอทางเลือกให้กับประชาชนอภิปรายของภาคประชาสังคมต้องมีทางเลือกสำหรับกรอบความคิดเกี่ยวกับช่องว่างของเทศบาลขีดความสามารถและตัวตนที่มีการพัฒนาในพวกเขาและสิ่งที่มันเป็นที่คนทำมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีเกี่ยวกับการอภิปราย วาดแผนที่จังหวัดพื้นที่ แน่นอน ฮาเบอร์คาด Cohen และราโตะ เ น โดยหลายทศวรรษในการสร้างความแตกต่างระหว่างประชาธิปไตยกรีกและสถานการณ์ร่วมสมัยในงานคลาสสิกของเขา การเปลี่ยนแปลงของพื้นที่สาธารณะ ( [ 1962 ] 1989 ) สำหรับชาวสาธารณะ การพิพากษา โดยแนวคิดของ phronesis สื่อ ,ภูมิปัญญาการปฏิบัติที่พัฒนาผ่านปฏิบัติการสาธารณะรอบ ปัญหาที่พบบ่อยในพื้นที่ของชีวิตประชาชน สำหรับฮาเบอร์ ( [ 1962 ] 1989 , 52 ) , พื้นที่สาธารณะในโลกสมัยใหม่มีลักษณะแตกต่างกว่าของกรีก : " ชุดรูปแบบของสมัยใหม่ ( ในทางตรงกันข้ามกับโบราณ ) ปริมณฑลสาธารณะเปลี่ยนจากงานที่ถูกต้องทางการเมืองของประชาชนทำกัน ( เช่นการบริหารงานของกฎหมายเกี่ยวกับกิจการภายในและการอยู่รอดของทหาร ส่วนกระทรวงการต่างประเทศ ) อย่างถูกต้อง Civic มากกว่างานของสังคม มีส่วนร่วมในการอภิปรายสาธารณะ "
ฮาเบอร์อธิบายใหม่เกี่ยวกับการอภิปรายบทบาท ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงปลายคริสตศตวรรษที่ 18 และ 19 ศตวรรษในวัฒนธรรมเมืองที่สดใสของการอภิปรายและการสนทนาเกิดขึ้นในสิ่งแวดล้อม มิติใหม่ของห้องโถง การบรรยาย พิพิธภัณฑ์ สวนสาธารณะ โรงละคร , ห้องประชุมบ้าน บ้านงิ้ว และร้านกาแฟ ในช่องว่างทางสังคมดังกล่าว แก่ลำดับชั้นหลักการความเคารพ ascribed สถานะทางสังคมให้วิธีการและหลักการของเหตุผลสาธารณะวาทกรรม ซึ่งกลุ่มธุรกิจมืออาชีพและกล่าวหาอ้างว่าเป็นทั่วไปมากขึ้นทางสังคมและภาวะผู้นำทางการเมือง ในช่องว่างรูปแบบการสื่อสารที่โผล่ออกมาว่าถูก characterized โดยบรรทัดฐานของ inclusivity , ให้และรับกัน และเป็นประสบการณ์ที่ค่อนข้างแนวนอนของปฏิสัมพันธ์ อาร์กิวเมนต์ถูกตัดสินโดยพอดี โดยพิจารณาจากผล ด้วยความเป็นเลิศของตรรกะและอื่น ๆไม่ได้ โดยส่วนใหญ่สถานภาพทางสังคมของผู้พูดโดยปลายศตวรรษที่สิบแปด หรือจุดเริ่มต้นของสิบเก้า ( ขึ้นอยู่กับประเทศ ) , พื้นที่สาธารณะในสังคม " แพ่งก็หล่อเองหลวมเป็นฟอรั่มที่คนส่วนมาร่วมกันเพื่อฟอร์มสาธารณะ readied ตัวเองสะกดอำนาจสาธารณะที่ถูกต้องตามกฎหมายตัวเองก่อนที่ความคิดเห็นสาธารณะ " ( ฮาเบอร์ [ 1962 ] 1989 25 – 26 ) .
ในศตวรรษที่ ๑๙ สายฮาเบอร์มาสโต้เถียง , พื้นที่สาธารณะ atrophied เป็นสาธารณะเริ่มแตกออกเป็นผลประโยชน์พิเศษมากมาย เหตุผลทางเทคนิคและบรรเลงแทนที่สาธารณะโต้ตอบบทสนทนาเหตุผลทางเทคนิคขึ้นอยู่กับสมมุติฐานก่อนว่าปลายเข็มแล้วปัญหาจะถูกกำหนดและสิ่งที่โซลูชั่นที่พึงประสงค์และความกังวลของตัวเองแทน ด้วยวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการเข้าถึงพวกเขา aftertransformation ของพื้นที่สาธารณะฮาเบอร์มาสพยายามรักษาเป็นวงล้อมของ " สหประชาชาติบังคับระหว่างบนพื้นฐานของการสื่อสารฟรีจากจักรวรรดินิยม " ทฤษฎีและการปฏิบัติ ( 1971 , 58 ) ในซอกนี้เขาหวังที่จะค้นหาอ่อนโยน แต่ดื้อไม่เคยเงียบแต่ไม่ค่อยได้อ้างเหตุผล เรียกร้องว่า จะต้องได้รับการยอมรับโดยพฤตินัย และเมื่อใดที่เคยมีจะที่การกระทำ " ( 1979 , 97 )