The probability of having multi-con

The probability of having multi-contamination of mycotoxins in one raw material sample is very high, as shown in many studies. In the field, favourable conditions of development of one mould often permits the development of other mould species. In addition, one mould can produce different types of mycotoxins. The most frequent type of mould developing on plants in the field is Fusarium, responsible for Fusariosis. As for all fungi, Fusarium growth depends on moisture level, temperature, resistance of grain varieties and cultivation methods like crop rotation, no-till farming or the application of fungicides. The mould itself is not a high threat to the animal, but its toxins, produced under stressful conditions, are. Fusarium specifically produces fusariotoxins: trichothecenes (deoxynivalenol (DON) and T-2/HT-2 mainly), zearalenone (ZEA) and fumonisins (FUM). The different parameters affecting mould growth and mycotoxin production are responsible for the variable occurrence of fusariotoxins depending on the feed materials, as shown in several publications (SCOOP 2003; Eckard et al. 2011; De Boevre et al. 2013).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความน่าเป็น มีหลายการปนเปื้อนของสารพิษเชื้อราในอย่างหนึ่งวัตถุดิบจะสูงมาก ดังที่แสดงในการศึกษาจำนวนมาก ในฟิลด์ สภาวะที่ดีของการพัฒนาของหนึ่งแม่พิมพ์มักจะอนุญาตการพัฒนาแม่พิมพ์ชนิดอื่น ๆ นอกจากนี้ หนึ่งแม่พิมพ์สามารถผลิตชนิดของสารพิษเชื้อรา ชนิดพบบ่อยที่สุดของแม่พิมพ์พัฒนาเกี่ยวกับพืชในฟิลด์คือ Fusarium รับผิดชอบ Fusariosis สำหรับเชื้อราทั้งหมด Fusarium เติบโตขึ้นอยู่กับระดับความชื้น อุณหภูมิ ความต้านทานของพันธุ์ข้าวและวิธีการเพาะปลูกเช่นปลูกพืชหมุนเวียน ทำฟาร์มไม่มีลิ้นชักเก็บเงิน หรือแอพลิเคชันของเชื้อรา แม่พิมพ์เองไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อสัตว์สูง แต่มีสารพิษ ผลิตภายใต้สภาวะเครียด Fusarium fusariotoxins ที่ผลิตโดยเฉพาะ: trichothecenes (deoxynivalenol (DON) และ T 2/HT 2 หลัก), ซีราลีโนน (ซี) และ fumonisins (FUM) พารามิเตอร์ต่าง ๆ ที่มีผลต่อการเจริญเติบโตและพิษจากเชื้อราผลิตแม่พิมพ์รับผิดชอบเหตุการณ์ผันแปรของ fusariotoxins ขึ้นอยู่กับวัตถุดิบอาหารสัตว์ ดังที่ปรากฏในหลายแห่ง (ตัก 2003 Eckard et al. 2011 De Boevre et al. 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความน่าจะเป็นของการมีหลายปนเปื้อนของสารพิษจากเชื้อราในกลุ่มตัวอย่างวัตถุดิบหนึ่งที่สูงมากดังแสดงในการศึกษาจำนวนมาก ในสาขาที่เงื่อนไขที่ดีของการพัฒนาของแม่พิมพ์หนึ่งมักจะอนุญาตให้มีการพัฒนาสายพันธุ์เชื้อราอื่น ๆ นอกจากนี้หนึ่งสามารถผลิตแม่พิมพ์แตกต่างกันของสารพิษจากเชื้อรา ชนิดที่พบบ่อยที่สุดของการพัฒนาแม่พิมพ์บนต้นไม้ในสนามเป็นเชื้อรา Fusarium รับผิดชอบในการ Fusariosis ในฐานะที่เป็นเชื้อราทั้งหมดการเจริญเติบโตของเชื้อรา Fusarium ขึ้นอยู่กับระดับความชื้น, อุณหภูมิ, ความต้านทานของพันธุ์ข้าวและการเพาะปลูกวิธีการเช่นการปลูกพืชหมุนเวียนไม่มีจนถึงฟาร์มหรือการใช้สารฆ่าเชื้อรา แม่พิมพ์ตัวเองไม่ได้เป็นภัยคุกคามที่สูงเพื่อให้สัตว์ แต่สารพิษของผลิตภายใต้สภาวะเครียดเป็น เชื้อรา Fusarium เฉพาะผลิต fusariotoxins: trichothecenes (deoxynivalenol (DON) และ T-2 / HT-2 ส่วนใหญ่) ซีราลีโนน (ZEA) และ fumonisins (FUM) พารามิเตอร์ที่แตกต่างกันมีผลต่อการเจริญเติบโตของเชื้อราและการผลิตสารพิษจากเชื้อรามีความรับผิดชอบสำหรับการเกิดขึ้นของตัวแปร fusariotoxins ขึ้นอยู่กับวัสดุที่ฟีดดังแสดงในหลายสิ่งพิมพ์ (SCOOP 2003 Eckard et al, 2011. De Boevre et al, 2013).

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความน่าจะเป็นของ มีหลายการปนเปื้อนของไมโคท็อกซินในวัตถุดิบตัวอย่างสูงมากตามที่แสดงในการศึกษามาก ในด้านเงื่อนไขที่ดีของการพัฒนาแม่พิมพ์มักจะอนุญาตให้มีการพัฒนาสายพันธุ์แม่พิมพ์อื่น ๆ นอกจากนี้ แม่พิมพ์สามารถผลิตประเภทที่แตกต่างกันของไมโคท็อกซิน . บ่อยมากที่สุดชนิดของแม่พิมพ์การพัฒนาพืชในนาฟูซาเรียม รับผิดชอบฟูซาริโ ิส . เป็นทั้งเชื้อรา Fusarium การเจริญเติบโตขึ้นอยู่กับระดับอุณหภูมิ ความชื้นของเมล็ดพันธุ์ , ความต้านทานและวิธีการเพาะปลูก เช่น การปลูกพืชหมุนเวียน ไม่จน ทำนา หรือการใช้สารฆ่าเชื้อรา แม่พิมพ์เองไม่ใช่ภัยคุกคามสูงกับสัตว์ แต่พิษของมัน ที่ผลิตภายใต้สภาวะกดดันได้ Fusarium โดยเฉพาะผลิต fusariotoxins : ไตรโคทีซีน ( deoxynivalenol ( ดอน ) และ T-2 / ht-2 ส่วนใหญ่ ) มะขามป้อม ( ซี ) และฟูโมนิซิน ( FUM ) พารามิเตอร์ที่แตกต่างกันมีผลต่อการแม่พิมพ์และการผลิตสารพิษจากเชื้อรามีความรับผิดชอบสำหรับตัวแปรที่เกิด fusariotoxins ขึ้นอยู่กับฟีดวัสดุ ดังที่ปรากฏในสิ่งพิมพ์หลาย ( ตัก 2003 ; eckard et al . 2011 ; เดอ boevre et al . 2013 )