Since the 1960s, perceived risk the

Since the 1960s, perceived risk theory has been used to explain consumers’ behavior. Considerable research has examined the impact of risk on traditional consumer decision making (Lin, 2008).
Peter and Ryan (1976) defined perceived risk as a kind of subjective expected loss, and Featherman and Pavlou (2003) also defined perceived risk as the possible loss when pursuing a desired result.
Cunningham (1967) noted that perceived risk consisted of the size of the potential loss (i.e. that which is at stake) if the results of the act were not favorable and the individual’s subjective feelings of certainty that the results will not be favorable. Most of scholars
claimed that consumers’ perceived risk is a kind of a multi-dimensional construct. Six components or types of perceived risk have been identified: financial, performance, social, physical, privacy,and time-loss (Jacoby and Kaplan, 1972; Kaplan et al., 1974;Roselius, 1971). However, the dimensions of perceived risk may vary according to the product (or service) class Featherman and Pavlou, 2003. Online banking does not incur any threat to human life; therefore, measures of physical risk were not included in this study. We define perceived risk in online banking as the subjectively determined expectation of loss by an online bank user in contemplating a particular online transaction. The dimensions of perceived risk were defined in Table 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ปี 1960 ทฤษฎีการรับรู้ความเสี่ยงมีการใช้เพื่ออธิบายพฤติกรรมของผู้บริโภค งานวิจัยจำนวนมากได้ทำการตรวจสอบผลกระทบของความเสี่ยงในแบบดั้งเดิมของผู้บริโภคตัดสินใจ (Lin, 2008)ปีเตอร์และไรอัน (1976) กำหนดความเสี่ยงที่รับรู้เป็นแบบอัตนัยกำไรขาด และ Featherman และ Pavlou (2003) กำหนดความเสี่ยงที่รับรู้เป็นการสูญเสียเมื่อใฝ่หาผลลัพธ์ที่ต้องการคันนิงแฮม (1967) กล่าวว่า ความเสี่ยงที่รับรู้ประกอบด้วยขนาดของสูญ (คือที่ซึ่งเป็นที่เดิมพัน) ถ้าผลของการกระทำไม่ดี และบุคคลของอัตนัยความรู้สึกของความเชื่อมั่นว่า ผลลัพธ์จะไม่ดี ส่วนใหญ่ของนักวิชาการอ้างว่า ความเสี่ยงที่รับรู้ของผู้บริโภคเป็นชนิดของโครงสร้างแบบหลายมิติ หกส่วนประกอบหรือประเภทของความเสี่ยงที่รับรู้ได้รับการระบุ: ประสิทธิภาพ สังคม กายภาพ ส่วนบุคคล การเงิน และเวลาขาดทุน (Jacoby และ Kaplan, 1972 Kaplan et al. 1974 Roselius, 1971) อย่างไรก็ตาม ขนาดของความเสี่ยงที่รับรู้อาจแตกต่างกันตามผลิตภัณฑ์ (หรือบริการ) คลา Featherman และ Pavlou, 2003 ธนาคารไม่มีการคุกคามชีวิตมนุษย์ ดังนั้น มาตรการความเสี่ยงทางกายภาพไม่ถูกรวมในการศึกษานี้ เราสามารถกำหนดความเสี่ยงที่รับรู้ในธนาคารออนไลน์เป็นความคาดหวังที่กำหนดจิตใจขาดทุนโดยผู้ใช้ธนาคารออนไลน์ในการใคร่ครวญเฉพาะธุรกรรมออนไลน์ มิติของการรับรู้ความเสี่ยงถูกกำหนดในตารางที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1960, ทฤษฎีความเสี่ยงที่รับรู้ได้ถูกนำมาใช้เพื่ออธิบายพฤติกรรมของผู้บริโภค วิจัยมากมีการตรวจสอบผลกระทบของความเสี่ยงในการตัดสินใจของผู้บริโภคแบบดั้งเดิม (หลิน, 2008). the
ปีเตอร์และไรอัน (1976) กำหนดความเสี่ยงที่รับรู้เป็นชนิดของการขาดทุนที่คาดว่าอัตนัยและเฟและ Pavlou (2003) นอกจากนี้ยังกำหนดความเสี่ยงที่รับรู้ว่าเป็นไปได้ ขาดทุนเมื่อใฝ่หาผลลัพธ์ที่ต้องการ.
คันนิงแฮม (1967) ตั้งข้อสังเกตว่ามีความเสี่ยงที่รับรู้ประกอบด้วยขนาดของการสูญเสียที่อาจเกิดขึ้น (เช่นที่อยู่ที่เสาเข็ม) หากผลของการกระทำที่ไม่ดีและรู้สึกส่วนตัวของแต่ละบุคคลของความเชื่อมั่นว่าผลที่ได้ จะไม่เป็นมงคล ส่วนใหญ่ของนักวิชาการ
อ้างว่ามีความเสี่ยงที่รับรู้ของผู้บริโภคเป็นชนิดของการสร้างหลายมิติ หกส่วนประกอบหรือชนิดของความเสี่ยงที่รับรู้ได้รับการระบุ: การเงิน, การทำงาน, สังคม, ทางร่างกาย, ความเป็นส่วนตัวและเวลาที่สูญเสีย (. จาโคบีและ Kaplan 1972; Kaplan et al, 1974; Roselius, 1971) แต่ขนาดของความเสี่ยงที่รับรู้อาจแตกต่างกันไปตามผลิตภัณฑ์ (หรือบริการ) ระดับเฟ Pavlou และ 2003 ธนาคารออนไลน์ไม่ได้ก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์ใด ๆ ดังนั้นมาตรการของความเสี่ยงทางกายภาพไม่ได้ถูกรวมในการศึกษานี้ เรากำหนดรับรู้ในความเสี่ยงธนาคารออนไลน์เป็นความคาดหวังของผู้กระทำความมุ่งมั่นของการสูญเสียโดยผู้ใช้ธนาคารออนไลน์ในใคร่ครวญทำธุรกรรมออนไลน์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ขนาดของความเสี่ยงการรับรู้ที่ถูกกำหนดไว้ในตารางที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ปี 1960 , การรับรู้ความเสี่ยงทฤษฎีได้ถูกใช้เพื่ออธิบายพฤติกรรมของผู้บริโภค วิจัยมากได้ตรวจสอบผลกระทบของความเสี่ยงในการตัดสินใจของผู้บริโภคแบบดั้งเดิม ( หลิน , 2008 )ปีเตอร์ ไรอัน ( 1976 ) กำหนดการรับรู้ความเสี่ยงเป็นชนิดของกลุ่มคาดว่าจะขาดทุน และ featherman pavlou ( 2003 ) และยังหมายถึงการรับรู้ความเสี่ยงเป็นขาดทุน เมื่อจัดการกับผลลัพธ์ที่ต้องการคันนิงแฮม ( 1967 ) กล่าวว่า การรับรู้ความเสี่ยง ได้แก่ ขนาดของการสูญเสียที่อาจเกิดขึ้น ( เช่นสิ่งที่เป็นเดิมพัน ) ถ้าผลของการกระทำไม่ดี และความรู้สึกส่วนตัวของแต่ละคน แน่นอนว่าผลลัพธ์จะไม่เป็นมงคล ส่วนใหญ่ของนักวิชาการอ้างว่าผู้บริโภครับรู้ความเสี่ยงเป็นชนิดของหลายมิติสร้าง 6 องค์ประกอบ หรือประเภทของการรับรู้ความเสี่ยงที่ได้รับการระบุ : ทางการเงิน , การทำงาน , สังคม , พลศึกษา , ความเป็นส่วนตัว , และการสูญเสียเวลา ( เจโคบี้ และ Kaplan , 1972 ; Kaplan et al . , 1974 ; roselius 1971 ) อย่างไรก็ตาม ในมิติของการรับรู้ความเสี่ยงที่อาจจะแตกต่างกันไปตามผลิตภัณฑ์ ( หรือบริการ ) ชั้น featherman และ pavlou 2003 ธนาคารออนไลน์ไม่ต้องเสียใด ๆที่คุกคามชีวิตมนุษย์ ดังนั้น มาตรการความเสี่ยงทางกายภาพไม่ได้ถูกรวมอยู่ในการศึกษา เรานิยามการรับรู้ความเสี่ยงในธนาคารออนไลน์เป็นอย่างกำหนดความคาดหวังของการสูญเสีย โดยมีธนาคารออนไลน์ของผู้ใช้ในซอฟต์แวร์ธุรกิจออนไลน์โดยเฉพาะ มิติของการรับรู้ความเสี่ยงกำหนดในตารางที่ 1