David OwensInstructor OwensENGL 101

David Owens
Instructor Owens
ENGL 101
9 December 2007
Snapshot of a Writer/Teacher
When I got out of high school, I didn’t really know how to write an essay, despite
having been in all the honors English classes. In high school, or at least in my high school,
there were few enough students who enjoyed writing that, if a student had one or two
original ideas and a smart turn of phrase, she could get away with almost anything. I
certainly had never been told about the five-paragraph essay, and I usually just wrote to
amuse the teacher or myself.
My instinct for writing structures got me through the English 102 research paper in
college, but I didn’t really learn what academic writing was until my Shakespeare and
Chaucer seminar at Evergreen. The professor slammed my first paper with quite a few
sharp and sarcastic remarks, and I figured out pretty quickly what was acceptable and what
wasn’t. My analysis was more careful from then on. But what really taught me to write
was the fact that I had an actual audience for the first time ever. The professors had us
publish our bi-weekly essays in a notebook in the library, and other students not only read
them, but also responded to them. It was here I learned to keep the reader in mind and lead
them carefully through my argument without losing them or confusing them. If they were
going to respond to my paper, I really wanted them to respond to the idea, not talk about
the places they got lost or confused, or completely misunderstand my idea and so respond

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

David Owensสอน Owensม.อ. 1019 2550 ธันวาคมของผู้เขียนเป็นครูเมื่อผมออกจากโรงเรียน ฉันไม่ได้จริง ๆ รู้วิธีเรียงความ แม้มีมีทุกเกียรตินิยมภาษาอังกฤษชั้น ในโรงเรียนมัธยม หรือน้อยในโรงเรียนมัธยมของฉันมีนักเรียนเพียงพอบางที่ชอบเขียนว่า ถ้านักเรียนมีหนึ่งหรือสองความคิดเดิมและการเปิดสมาร์ทของวลี เธอสามารถได้ไปกับเกือบทุกอย่าง ฉันแน่นอนก็ไม่ได้เล่าเรียงห้าย่อหน้า และฉันมักจะเพียงเขียนตลกครูหรือตัวเองสัญชาตญาณการเขียนโครงสร้างของฉันมีฉันผ่าน 102 ภาษาอังกฤษวิจัยในวิทยาลัย แต่ฉันไม่ได้จริง ๆ เรียนรู้ว่าการเขียนเชิงวิชาการได้จนถึงเชกสเปียร์ของฉัน และสัมมนา Chaucer ที่เอเวอร์กรีน อาจารย์ถาโถมกระดาษของฉันแรก มีค่อนข้างน้อยหมายเหตุคม และแดกดัน และฉันคิดว่าสวยอย่างรวดเร็วเป็นสิ่งที่ยอมรับและไม่ได้ วิเคราะห์ของฉันถูกระมัดระวังมากขึ้นดังนั้น แต่สิ่งที่จริง ๆ สอนให้ผมเขียนความจริงที่ว่า มีผู้ชมจริงในครั้งแรกที่เคยได้ อาจารย์ที่มีเราเผยแพร่บทความของเราทุกสองสัปดาห์ในสมุดบันทึกในไลบรารี และอื่น ๆ นักเรียนไม่อ่านพวกเขา แต่ยังตอบสนองพวกเขา ก็นี่ฉันเรียนรู้เพื่อให้ผู้อ่านในใจ และนำพวกเขาผ่านอาร์กิวเมนต์ของฉันโดยไม่สูญเสียไป หรือ confusing เหล่านั้นอย่างระมัดระวัง ถ้าพวกเขาไปตอบกับกระดาษของฉัน ผมอยากให้ตอบสนองต่อความคิด ไม่พูดสถานที่พวกเขาได้สูญหาย หรือ สับสน หรือความคิดของฉันที่หลงผิดอย่างสมบูรณ์ และเพื่อ ตอบสนอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดวิด Owens
สอน Owens
ENGL 101
9 ธันวาคม 2007
ภาพรวมของนักเขียน / ครูเมื่อฉันได้ออกจากโรงเรียนมัธยมฉันไม่ได้จริงๆรู้วิธีการเขียนเรียงความแม้จะได้รับเกียรติในทุกชั้นเรียนภาษาอังกฤษ ในโรงเรียนมัธยมหรืออย่างน้อยในโรงเรียนมัธยมของฉันมีไม่กี่นักเรียนเพียงพอที่ชอบเขียนว่าถ้านักเรียนมีหนึ่งหรือสองความคิดเดิมและเปิดสมาร์ทของวลีที่เธอจะได้รับไปด้วยเกือบทุกอย่าง ฉันแน่นอนไม่เคยบอกเกี่ยวกับการเขียนเรียงความวรรคห้าและผมมักจะเขียนเพียงเพื่อเป็นที่ชอบใจครูหรือตัวเอง. สัญชาตญาณของฉันสำหรับการเขียนโครงสร้างผมผ่านงานวิจัยภาษาอังกฤษ 102 ในวิทยาลัยแต่ฉันไม่ได้จริงๆเรียนรู้สิ่งที่นักวิชาการ เขียนจนกระทั่งเช็คสเปียร์ของฉันและสัมมนาชอเซอร์ที่เอเวอร์กรีน ศาสตราจารย์กระแทกกระดาษครั้งแรกของฉันที่มีค่อนข้างไม่กี่คำพูดที่คมชัดและเหน็บแนมและฉันคิดว่าสวยได้อย่างรวดเร็วสิ่งที่เป็นที่ยอมรับและสิ่งที่ไม่ได้ การวิเคราะห์ของฉันคือการระมัดระวังมากขึ้นต่อจากนั้น แต่จริงๆสิ่งที่สอนให้ผมเขียนเป็นความจริงที่ว่าฉันมีผู้ชมที่เกิดขึ้นจริงเป็นครั้งแรกที่เคย อาจารย์มีเราเผยแพร่บทความรายปักษ์ของเราในโน๊ตบุ๊คในห้องสมุดและนักเรียนคนอื่น ๆ ไม่เพียง แต่อ่านพวกเขาแต่ยังตอบสนองต่อพวกเขา มันอยู่ที่นี่ผมได้เรียนรู้ที่จะให้ผู้อ่านในใจและนำพวกเขาอย่างระมัดระวังผ่านอาร์กิวเมนต์ของฉันโดยไม่สูญเสียพวกเขาหรือพวกเขาทำให้เกิดความสับสน ถ้าพวกเขาจะตอบสนองต่อการกระดาษของฉันฉันอยากให้พวกเขาตอบสนองต่อความคิดที่ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับสถานที่ที่พวกเขาได้สูญหายหรือสับสนหรือเข้าใจผิดอย่างสมบูรณ์ความคิดของฉันและเพื่อตอบสนอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เดวิดโอเวนโอเวน

ครูสอนภาษาอังกฤษ 101
9 ธันวาคม 2550
ภาพรวมของนักเขียน / ครู
เมื่อฉันได้ออกจากโรงเรียน ผมไม่ค่อยรู้วิธีการเขียนเรียงความ แม้
ได้รับในชั้นเรียนภาษาอังกฤษเกียรตินิยมทุกคน ในโรงเรียนมัธยม หรืออย่างน้อยก็ในโรงเรียนมัธยมของฉัน ,
มีกี่พอนักเรียนที่ชอบเขียนว่า ถ้านักเรียนมีหนึ่งหรือสอง
ความคิดเดิมและเปิดสมาร์ทของวลีเธอจะออกไปกับเกือบทุกอย่าง ฉันก็ไม่เคยบอกเกี่ยวกับ
5 วรรคเรียงความ และฉันมักจะเพียงแค่เขียน

ชอบใจครูหรือตัวเอง .
สัญชาตญาณของฉันสำหรับการเขียนโครงสร้างผมผ่านภาษาอังกฤษ 102 งานวิจัยใน
มหาลัย แต่ผมไม่ได้เรียนรู้อะไรจริงๆ การเขียนเชิงวิชาการ จนถึง Shakespeare และ
ชอเซอร์สัมมนาที่เขียวชอุ่มศาสตราจารย์กระแทกกระดาษแรกของฉันที่มีค่อนข้างน้อย
แหลมทิ่มแทงหัวใจ และผมคิดว่าสวยได้อย่างรวดเร็วสิ่งที่เป็นที่ยอมรับและสิ่งที่
ไม่ใช่ของฉันการวิเคราะห์ระมัดระวังมากขึ้น จากนั้น แต่มันก็สอนให้ผมเขียน
คือความจริงที่ว่าฉันมีผู้ชมจริงเป็นครั้งแรกที่เคย อาจารย์เรา
เผยแพร่บีรายสัปดาห์บทความในเล่มสมุด