Paul KrugmanI. MISTAKING BEAUTY FOR

Paul Krugman
I. MISTAKING BEAUTY FOR TRUTH
It’s hard to believe now, but not long ago economists were
congratulating themselves over the success of their field. Those
successes — or so they believed — were both theoretical and
practical, leading to a golden era for the profession. On the
theoretical side, they thought that they had resolved their internal
disputes. Thus, in a 2008 paper titled “The State of Macro” (that
is, macroeconomics, the study of big-picture issues like
recessions), Olivier Blanchard of M.I.T., now the chief economist
at the International Monetary Fund, declared that “the state of
macro is good.” The battles of yesteryear, he said, were over, and
there had been a “broad convergence of vision.” And in the real
world, economists believed they had things under control: the
“central problem of depression-prevention has been solved,”
declared Robert Lucas of the University of Chicago in his 2003
presidential address to the American Economic Association. In
2004, Ben Bernanke, a former Princeton professor who is now the
chairman of the Federal Reserve Board, celebrated the Great
Moderation in economic performance over the previous two
decades, which he attributed in part to improved economic policy
making.
CreditJason Lutes
Last year, everything came apart.
Few economists saw our current crisis coming, but this predictive
failure was the least of the field’s problems. More important was
the profession’s blindness to the very possibility of catastrophic
failures in a market economy. During the golden years, financial
economists came to believe that markets were inherently stable —
indeed, that stocks and other assets were always priced just right.
There was nothing in the prevailing models suggesting the
possibility of the kind of collapse that happened last year.
Meanwhile, macroeconomists were divided in their views. But the
main division was between those who insisted that free-market
economies never go astray and those who believed that economies
may stray now and then but that any major deviations from the
path of prosperity could and would be corrected by the allpowerful
Fed. Neither side was prepared to cope with an economy
that went off the rails despite the Fed’s best efforts.
And in the wake of the crisis, the fault lines in the economics
profession have yawned wider than ever. Lucas says the Obama
administration’s stimulus plans are “schlock economics,” and his
Chicago colleague John Cochrane says they’re based on
discredited “fairy tales.” In response, Brad DeLong of the
University of California, Berkeley, writes of the “intellectual
collapse” of the Chicago School, and I myself have written that
comments from Chicago economists are the product of a Dark
Age of macroeconomics in which hard-won knowledge has been
forgotten.
What happened to the economics profession? And where does it
go from here?
As I see it, the economics profession went astray because
economists, as a group, mistook beauty, clad in impressivelooking
mathematics, for truth. Until the Great Depression, most
economists clung to a vision of capitalism as a perfect or nearly
perfect system. That vision wasn’t sustainable in the face of mass
unemployment, but as memories of the Depression faded,
economists fell back in love with the old, idealized vision of an
economy in which rational individuals interact in perfect markets,
this time gussied up with fancy equations. The renewed romance
with the idealized market was, to be sure, partly a response to
shifting political winds, partly a response to financial incentives.
But while sabbaticals at the Hoover Institution and job
opportunities on Wall Street are nothing to sneeze at, the central
cause of the profession’s failure was the desire for an allencompassing,
intellectually elegant approach that also gave
economists a chance to show off their mathematical prowess.
Unfortunately, this romanticized and sanitized vision of the
economy led most economists to ignore all the things that can go
wrong. They turned a blind eye to the limitations of human
rationality that often lead to bubbles and busts; to the problems of
institutions that run amok; to the imperfections of markets —
especially financial markets — that can cause the economy’s
operating system to undergo sudden, unpredictable crashes; and
to the dangers created when regulators don’t believe in regulation.
It’s much harder to say where the economics profession goes from
here. But what’s almost certain is that economists will have to
learn to live with messiness. That is, they will have to
acknowledge the importance of irrational and often unpredictable
behavior, face up to the often idiosyncratic imperfections of
markets and accept that an elegant economic “theory of
everything” is a long way off. In practical terms, this will translate
into more cautious policy advice — and a reduced willingness to
dismantle economic safeguards in the faith that markets will solve
all problems.
II. FROM SMITH TO KEYNES AND BACK
The birth of economics as a discipline is usually credited to Adam
Smith, who published “The Wealth of Nations” in 1776. Over the
next 160 years an extensive body of economic theory was
developed, whose central message was: Trust the market. Yes,
economists admitted that there were cases in which markets
might fail, of which the most important was the case of
“externalities” — costs that people impose on others without
paying the price, like traffic congestion or pollution. But the basic
presumption of “neoclassical” economics (named after the late-
19th-century theorists who elaborated on the concepts of their
“classical” predecessors) was that we should have faith in the
market system.
This faith was, however, shattered by the Great Depression.
Actually, even in the face of total collapse some economists
insisted that whatever happens in a market economy must be
right: “Depressions are not simply evils,” declared Joseph
Schumpeter in 1934 — 1934! They are, he added, “forms of
something which has to be done.” But many, and eventually most,
economists turned to the insights of John Maynard Keynes for
both an explanation of what had happened and a solution to
future depressions.
Keynes did not, despite what you may have heard, want the
government to run the economy. He described his analysis in his
1936 masterwork, “The General Theory of Employment, Interest
and Money,” as “moderately conservative in its implications.” He
wanted to fix capitalism, not replace it. But he did challenge the
notion that free-market economies can function without a
minder, expressing particular contempt for financial markets,
which he viewed as being dominated by short-term speculation
with little regard for fundamentals. And he called for active
government intervention — printing more money and, if
necessary, spending heavily on public works — to fight
unemployment during slumps.
Photo
CreditJason Lutes
It’s important to understand that Keynes did much more than
make bold assertions. “The General Theory” is a work of
profound, deep analysis — analysis that persuaded the best young
economists of the day. Yet the story of economics over the past
half century is, to a large degree, the story of a retreat from
Keynesianism and a return to neoclassicism. The neoclassical
revival was initially led by Milton Friedman of the University of
Chicago, who asserted as early as 1953 that neoclassical
economics works well enough as a description of the way the
economy actually functions to be “both extremely fruitful and
deserving of much confidence.” But what about depressions?
Friedman’s counterattack against Keynes began with the doctrine
known as monetarism. Monetarists didn’t disagree in principle
with the idea that a market economy needs deliberate
stabilization. “We are all Keynesians now,” Friedman once said,
although he later claimed he was quoted out of context.
Monetarists asserted, however, that a very limited, circumscribed
form of government intervention — namely, instructing central
banks to keep the nation’s money supply, the sum of cash in
circulation and bank deposits, growing on a steady path — is all
that’s required to prevent depressions. Famously, Friedman and
his collaborator, Anna Schwartz, argued that if the Federal
Reserve had done its job properly, the Great Depression would
not have happened. Later, Friedman made a compelling case
against any deliberate effort by government to push
unemployment below its “natural” level (currently thought to be
about 4.8 percent in the United States): excessively expansionary
policies, he predicted, would lead to a combination of inflation
and high unemployment — a prediction that was borne out by the
stagflation of the 1970s, which greatly advanced the credibility of
the anti-Keynesian movement.
Eventually, however, the anti-Keynesian counterrevolution went
far beyond Friedman’s position, which came to seem relatively
moderate compared with what his successors were saying. Among
financial economists, Keynes’s disparaging vision of financial
markets as a “casino” was replaced by “efficient market” theory,
which asserted that financial markets always get asset prices right
given the available information. Meanwhile, many
macroeconomists completely rejected Keynes’s framework for
understanding economic slumps. Some returned to the view of
Schumpeter and other apologists for the Great Depression,
viewing recessions as a good thing, part of the economy’s
adjustment to change. And even those not willing to go that far
argued that any attempt to fight an economic slump would do
more harm than good.
Not all macroeconomists were willing to go down this road: many
became self-described New Keynesians, who continued to believe
in an active role for the government. Yet even they mostly
accepted the notion that investors and consumers are rational and
that markets generally get it right.
Of course, there were e

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Paul KrugmanI. MISTAKING ความงามสำหรับความจริงมันยากที่จะเชื่อว่าตอนนี้ แต่ไม่นานนักเศรษฐศาสตร์ได้ศาสนิกเองผ่านความสำเร็จของความ ผู้ความสำเร็จ — หรือ เพื่อพวกเขาเชื่อว่าคือมีทั้งทฤษฎี และจริง นำไปสู่ยุคทองในอาชีพ ในการด้านทฤษฎี พวกเขาคิดว่า พวกเขาได้แก้ไขของพวกเขาภายในข้อโต้แย้ง ดังนั้น ในปี 2008 เป็น กระดาษชื่อ "รัฐแม" ได้คือ เศรษฐศาสตร์มหภาค การศึกษาปัญหาภาพใหญ่เช่นrecessions), Olivier Blanchard ของ M.I.T. ตอนนี้นักเศรษฐศาสตร์หัวหน้าที่นานาชาติเงินกองทุน ประกาศที่ "สถานะของแมโครเป็นดี" การต่อสู้ของเด็ก เขากล่าว มีกว่า และได้มีการ "กว้างบรรจบกันเห็น" และจริงโลก นักเศรษฐศาสตร์เชื่อว่า พวกเขามีสิ่งที่อยู่ภายใต้การควบคุม: การ"กลางปัญหาของภาวะซึมเศร้าป้องกันได้ถูกแก้ไขประกาศ Lucas โรเบิร์ตของมหาวิทยาลัยชิคาโกใน 2003 ของเขาประธานาธิบดีที่อยู่การเชื่อมโยงเศรษฐกิจอเมริกัน ในปี 2004, Ben Bernanke ศาสตราจารย์ปรินซ์ตันเดิมที่เป็นการประธานคณะกรรมการธนาคารกลาง เฉลิมฉลองดีดูแลในประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจมากกว่าสองก่อนหน้านี้ทศวรรษที่ผ่านมา ซึ่งเขาบันทึกในส่วนนโยบายเศรษฐกิจที่ดีขึ้นทำให้CreditJason Lutesปี ทุกอย่างมาพร้อมกันนักเศรษฐศาสตร์ไม่เห็นของวิกฤตปัจจุบันที่มา แต่งานนี้ความล้มเหลวน้อยที่สุดของปัญหาของเขตข้อมูลได้ มีความสำคัญมากขึ้นthe profession’s blindness to the very possibility of catastrophicfailures in a market economy. During the golden years, financialeconomists came to believe that markets were inherently stable —indeed, that stocks and other assets were always priced just right.There was nothing in the prevailing models suggesting thepossibility of the kind of collapse that happened last year.Meanwhile, macroeconomists were divided in their views. But themain division was between those who insisted that free-marketeconomies never go astray and those who believed that economiesmay stray now and then but that any major deviations from thepath of prosperity could and would be corrected by the allpowerfulFed. Neither side was prepared to cope with an economythat went off the rails despite the Fed’s best efforts.And in the wake of the crisis, the fault lines in the economicsprofession have yawned wider than ever. Lucas says the Obamaadministration’s stimulus plans are “schlock economics,” and hisChicago colleague John Cochrane says they’re based on discredited “fairy tales.” In response, Brad DeLong of theUniversity of California, Berkeley, writes of the “intellectualcollapse” of the Chicago School, and I myself have written thatcomments from Chicago economists are the product of a DarkAge of macroeconomics in which hard-won knowledge has beenforgotten.What happened to the economics profession? And where does itไปจากที่นี่ไหมฉันเห็นมัน อาชีพเศรษฐศาสตร์ไปผู้เสียคนเพราะนักเศรษฐศาสตร์ เป็นกลุ่ม mistook งาม ห่มใน impressivelookingคณิตศาสตร์ ในความจริง จนถึงโรคซึมเศร้ามาก มากที่สุดนักเศรษฐศาสตร์พืชเพื่อวิสัยทัศน์ของทุนนิยมได้ หรือเกือบระบบสมบูรณ์แบบ วิสัยทัศน์ที่ไม่ยั่งยืนหน้ามวลว่างงาน แต่ เป็นความทรงจำของภาวะซึมเศร้า สีจางลงนักเศรษฐศาสตร์กลับลดลงรักเก่า idealized วิสัยทัศน์ของการเศรษฐกิจที่เชือดบุคคลโต้ตอบในตลาดโกขณะนี้ gussied ขึ้นกับสมการแฟนซี โรแมนซ์ต่ออายุกับตลาด idealized ได้ แน่ใจ บางส่วนเพื่อตอบสนองเลื่อนลอยลมทางการเมือง บางส่วนการตอบสนองต่อแรงจูงใจทางการเงินแต่ใน ขณะที่ sabbaticals สถาบันฮูเวอร์และงานโอกาสใน Wall Street ไม่จามที่ ใจกลางสาเหตุของความล้มเหลวในอาชีพที่มีความต้องการ allencompassingวิธีที่สง่างามสติปัญญาที่ยัง ให้นักเศรษฐศาสตร์ได้โอกาสที่จะอวดศักดาของคณิตศาสตร์อับ นี้ลี้ลับ และถูกสุขอนามัยวิสัยทัศน์ของการนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่จะละเว้นทุกสิ่งที่สามารถไปนำเศรษฐกิจไม่ถูกต้อง พวกเขาเปิดตาคนตาบอดกับข้อจำกัดของมนุษย์rationality ที่มักจะทำให้ฟองอากาศและ busts ปัญหาของสถาบันที่ amok เพื่อความไม่สมบูรณ์ของตลาดเช่นตลาดการเงินโดยเฉพาะตัวที่สามารถทำให้เศรษฐกิจของระบบปฏิบัติการเพื่อรับการล้มเหลวอย่างฉับพลัน ไม่แน่นอน และto the dangers created when regulators don’t believe in regulation.It’s much harder to say where the economics profession goes fromhere. But what’s almost certain is that economists will have tolearn to live with messiness. That is, they will have toacknowledge the importance of irrational and often unpredictablebehavior, face up to the often idiosyncratic imperfections ofmarkets and accept that an elegant economic “theory ofeverything” is a long way off. In practical terms, this will translateinto more cautious policy advice — and a reduced willingness todismantle economic safeguards in the faith that markets will solveall problems.II. FROM SMITH TO KEYNES AND BACKThe birth of economics as a discipline is usually credited to AdamSmith, who published “The Wealth of Nations” in 1776. Over the next 160 years an extensive body of economic theory wasdeveloped, whose central message was: Trust the market. Yes,economists admitted that there were cases in which marketsmight fail, of which the most important was the case of“externalities” — costs that people impose on others withoutpaying the price, like traffic congestion or pollution. But the basicpresumption of “neoclassical” economics (named after the late-19th-century theorists who elaborated on the concepts of their“classical” predecessors) was that we should have faith in themarket system.This faith was, however, shattered by the Great Depression.Actually, even in the face of total collapse some economistsinsisted that whatever happens in a market economy must beright: “Depressions are not simply evils,” declared JosephSchumpeter in 1934 — 1934! They are, he added, “forms ofsomething which has to be done.” But many, and eventually most,economists turned to the insights of John Maynard Keynes forboth an explanation of what had happened and a solution tofuture depressions.Keynes did not, despite what you may have heard, want thegovernment to run the economy. He described his analysis in his1936 masterwork, “The General Theory of Employment, Interestand Money,” as “moderately conservative in its implications.” Hewanted to fix capitalism, not replace it. But he did challenge thenotion that free-market economies can function without aminder, expressing particular contempt for financial markets,which he viewed as being dominated by short-term speculationwith little regard for fundamentals. And he called for activegovernment intervention — printing more money and, ifnecessary, spending heavily on public works — to fightunemployment during slumps.PhotoCreditJason LutesIt’s important to understand that Keynes did much more thanmake bold assertions. “The General Theory” is a work of profound, deep analysis — analysis that persuaded the best youngeconomists of the day. Yet the story of economics over the pasthalf century is, to a large degree, the story of a retreat from
Keynesianism and a return to neoclassicism. The neoclassical
revival was initially led by Milton Friedman of the University of
Chicago, who asserted as early as 1953 that neoclassical
economics works well enough as a description of the way the
economy actually functions to be “both extremely fruitful and
deserving of much confidence.” But what about depressions?
Friedman’s counterattack against Keynes began with the doctrine
known as monetarism. Monetarists didn’t disagree in principle
with the idea that a market economy needs deliberate
stabilization. “We are all Keynesians now,” Friedman once said,
although he later claimed he was quoted out of context.
Monetarists asserted, however, that a very limited, circumscribed
form of government intervention — namely, instructing central
banks to keep the nation’s money supply, the sum of cash in
circulation and bank deposits, growing on a steady path — is all
that’s required to prevent depressions. Famously, Friedman and
his collaborator, Anna Schwartz, argued that if the Federal
Reserve had done its job properly, the Great Depression would
not have happened. Later, Friedman made a compelling case
against any deliberate effort by government to push
unemployment below its “natural” level (currently thought to be
about 4.8 percent in the United States): excessively expansionary
policies, he predicted, would lead to a combination of inflation
and high unemployment — a prediction that was borne out by the
stagflation of the 1970s, which greatly advanced the credibility of
the anti-Keynesian movement.
Eventually, however, the anti-Keynesian counterrevolution went
far beyond Friedman’s position, which came to seem relatively
moderate compared with what his successors were saying. Among
financial economists, Keynes’s disparaging vision of financial
markets as a “casino” was replaced by “efficient market” theory,
which asserted that financial markets always get asset prices right
given the available information. Meanwhile, many
macroeconomists completely rejected Keynes’s framework for
understanding economic slumps. Some returned to the view of
Schumpeter and other apologists for the Great Depression,
viewing recessions as a good thing, part of the economy’s
adjustment to change. And even those not willing to go that far
argued that any attempt to fight an economic slump would do
more harm than good.
Not all macroeconomists were willing to go down this road: many
became self-described New Keynesians, who continued to believe
in an active role for the government. Yet even they mostly
accepted the notion that investors and consumers are rational and
that markets generally get it right.
Of course, there were e

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พอลครุกแมน
I. ผิดสวยให้ความจริงมันยากที่จะเชื่อว่าในขณะนี้แต่ไม่นานมานี้นักเศรษฐศาสตร์ได้รับการแสดงความยินดีกับความสำเร็จของตัวเองในช่วงของสนามของพวกเขา ผู้ที่ประสบความสำเร็จ - หรือเพื่อให้พวกเขาเชื่อว่า - มีทั้งในทางทฤษฎีและการปฏิบัติที่นำไปสู่ยุคทองของอาชีพ ในด้านทฤษฎีที่พวกเขาคิดว่าพวกเขาได้รับการแก้ไขภายในของพวกเขาข้อพิพาท ดังนั้นในกระดาษ 2008 หัวข้อ "รัฐมาโคร" (ที่เป็นมหภาคและการศึกษาของปัญหาภาพใหญ่เช่นถดถอย), โอลิเวียบลอนชาร์เอ็มไอทีตอนนี้หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์ที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศประกาศว่า "รัฐ ของ. แมโครเป็นสิ่งที่ดี "การต่อสู้ของปีกลายเขากล่าวว่าได้มากกว่าและได้มี" คอนเวอร์เจนซ์ในวงกว้างของวิสัยทัศน์ "และในความเป็นจริง. โลกนักเศรษฐศาสตร์เชื่อว่าพวกเขามีสิ่งภายใต้การควบคุมที่:" ปัญหากลางของ depression- การป้องกันการได้รับการแก้ไข "ประกาศโรเบิร์ตลูคัสของมหาวิทยาลัยชิคาโกในปี2003 ของเขาอยู่ประธานาธิบดีอเมริกันสมาคมเศรษฐศาสตร์ ในปี 2004 เบนเบอร์นันเก้อดีตอาจารย์พรินซ์ตันซึ่งตอนนี้เป็นประธานคณะกรรมการธนาคารกลางสหรัฐ, การเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่การดูแลในการปฏิบัติงานทางเศรษฐกิจในช่วงก่อนหน้านี้สองทศวรรษที่ผ่านมาที่เขามาประกอบในส่วนของการปรับปรุงนโยบายเศรษฐกิจทำ. CreditJason ลูทเมื่อปีที่แล้วทุกอย่างมาจากกัน. นักเศรษฐศาสตร์ไม่กี่เห็นวิกฤตในปัจจุบันของเรามา แต่การทำนายความล้มเหลวเป็นอย่างน้อยปัญหาของฟิลด์ ที่สำคัญกว่านั้นคือตาบอดอาชีพที่จะเป็นไปได้มากจากภัยพิบัติความล้มเหลวในระบบเศรษฐกิจตลาด ในช่วงปีทองการเงินเศรษฐศาสตร์มาเชื่อว่าตลาดมีเสถียรภาพโดยเนื้อแท้ - แน่นอนว่าหุ้นและสินทรัพย์อื่น ๆ มีราคาเสมอเพียง. ไม่มีสิ่งใดในรุ่นแลกเปลี่ยนแนะนำความเป็นไปได้ของชนิดของการล่มสลายที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว. ในขณะเดียวกัน , macroeconomists ถูกแบ่งออกในมุมมองของพวกเขา แต่ส่วนหลักคือระหว่างผู้ที่ยืนยันว่าตลาดเสรีเศรษฐกิจไม่เคยไปในทางที่ผิดและบรรดาผู้ที่เชื่อว่าเศรษฐกิจอาจหลงทางขณะนี้แล้วแต่ที่สำคัญใด ๆ เบี่ยงเบนจากเส้นทางของความเจริญรุ่งเรืองและอาจจะได้รับการแก้ไขโดยallpowerful เฟด ทั้งด้านกำลังเตรียมพร้อมที่จะรับมือกับเศรษฐกิจที่ไปปิดทางรถไฟแม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของเฟด. และในการปลุกของวิกฤตเส้นในเศรษฐศาสตร์อาชีพได้หาวกว้างกว่าที่เคย ลูคัสกล่าวว่าโอบามาบริหารกระตุ้นแผน "เศรษฐศาสตร์ schlock" และเขาชิคาโกเพื่อนร่วมงานของจอห์นCochrane กล่าวว่าพวกเขากำลังอยู่บนพื้นฐานของอดสู"นิทาน." ในการตอบสนองแบรด DeLong ของมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเบิร์กลีย์เขียนของ"ปัญญาการล่มสลาย"โรงเรียนชิคาโกและตัวผมเองได้เขียนไว้ว่าความคิดเห็นจากนักเศรษฐศาสตร์ชิคาโกเป็นผลิตภัณฑ์ของมืดอายุเศรษฐศาสตร์มหภาคที่มีความรู้ยากได้รับรางวัลได้รับการลืม. เกิดอะไรขึ้นกับอาชีพของเศรษฐกิจหรือไม่ และสถานที่ที่ไม่ได้ไปจากที่นี่ในฐานะที่ผมเห็นมันอาชีพเศรษฐกิจไปในทางที่ผิดเพราะนักเศรษฐศาสตร์เป็นกลุ่มความงามเข้าใจผิดคิดว่าในชุดimpressivelooking คณิตศาสตร์ความจริง จนกระทั่งตกต่ำที่สุดนักเศรษฐศาสตร์ยังยึดติดกับวิสัยทัศน์ของระบบทุนนิยมเป็นที่สมบูรณ์แบบหรือเกือบระบบที่สมบูรณ์แบบ วิสัยทัศน์ที่ไม่ยั่งยืนในหน้าของมวลว่างงานแต่เป็นความทรงจำของภาวะซึมเศร้าจางนักเศรษฐศาสตร์กลับลงไปในความรักกับเก่าวิสัยทัศน์ที่เงียบสงบของเศรษฐกิจที่มีผลกระทบต่อบุคคลที่มีเหตุผลในตลาดที่สมบูรณ์แบบในครั้งนี้gussied ขึ้นกับแฟนซี สมการ โรแมนติกขึ้นมาใหม่ด้วยการตลาดที่เงียบสงบเป็นเพื่อให้แน่ใจว่าส่วนหนึ่งการตอบสนองต่อลมขยับทางการเมืองส่วนหนึ่งเพื่อตอบสนองต่อแรงจูงใจทางการเงิน. แต่ในขณะที่คบหาที่สถาบันฮูเวอร์และงานของโอกาสใน Wall Street เป็นอะไรที่ต้องจามที่กลางสาเหตุความล้มเหลวของอาชีพที่เป็นความปรารถนาสำหรับ allencompassing, วิธีที่สง่างามปัญญาที่ทำให้นักเศรษฐศาสตร์มีโอกาสที่จะแสดงความกล้าหาญทางคณิตศาสตร์ของพวกเขา. แต่นี้วิสัยทัศน์ที่โรแมนติกและสุขอนามัยของเศรษฐกิจนำนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่จะไม่สนใจทุกสิ่งที่สามารถไปอย่างผิดปกติ พวกเขาเปิดตาตาบอดข้อ จำกัด ของมนุษย์มีเหตุผลที่มักจะนำไปสู่ฟองและประติมากรรม; ปัญหาของสถาบันที่ทำงานอาละวาด; เพื่อความไม่สมบูรณ์ของตลาด - ตลาดการเงินโดยเฉพาะอย่างยิ่ง - ที่สามารถทำให้เศรษฐกิจของระบบปฏิบัติการที่จะได้รับทันทีที่เกิดปัญหาไม่สามารถคาดเดา; และอันตรายที่สร้างขึ้นเมื่อหน่วยงานกำกับดูแลไม่เชื่อในการควบคุม. มันยากมากที่จะบอกว่าอาชีพที่เศรษฐกิจจะไปจากที่นี่ แต่สิ่งที่เกือบบางอย่างที่นักเศรษฐศาสตร์จะต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับสกปรก นั่นคือพวกเขาจะต้องรับทราบความสำคัญของการที่ไม่มีเหตุผลและไม่แน่นอนมักจะเป็นพฤติกรรมเผชิญหน้ากับความไม่สมบูรณ์มักจะมีนิสัยแปลกของตลาดและยอมรับว่าสง่างามทางเศรษฐกิจ"ทฤษฎีของทุกอย่าง" เป็นทางยาวออก ในแง่การปฏิบัตินี้จะแปลลงในคำแนะนำนโยบายที่ระมัดระวังมากขึ้น - และมีความตั้งใจที่ลดลงไปรื้อป้องกันทางเศรษฐกิจในความเชื่อว่าตลาดจะแก้ปัญหาทั้งหมด. ครั้งที่สอง จาก SMITH เคนส์และกลับมาเกิดของเศรษฐกิจเป็นวินัยมักจะให้เครดิตกับอดัมสมิธ ที่ตีพิมพ์ใน "ความมั่งคั่งของชาติ" ใน 1776 กว่าต่อไป160 ปีร่างกายที่กว้างขวางของทฤษฎีทางเศรษฐกิจได้รับการพัฒนาที่มีข้อความกลาง: ความน่าเชื่อถือของตลาด ใช่นักเศรษฐศาสตร์ยอมรับว่ามีกรณีที่ตลาดอาจล้มเหลวของที่สำคัญที่สุดก็คือกรณีของ"ภายนอก" - ค่าใช้จ่ายที่ผู้คนกำหนดกับคนอื่น ๆ ได้โดยไม่ต้องจ่ายราคาเช่นการจราจรติดขัดหรือมลพิษ แต่พื้นฐานความเชื่อของ "นีโอคลาสสิ" เศรษฐศาสตร์ (ตั้งชื่อตาม late- ทฤษฎีในศตวรรษที่ 19 ที่เนื้อหาเกี่ยวกับแนวความคิดของพวกเขา"คลาสสิก" รุ่นก่อน) คือการที่เราควรจะมีความเชื่อมั่นในระบบการตลาด. ความเชื่อนี้ได้ แต่ทำลายโดย . ตกต่ำจริงแม้จะอยู่ในหน้าของการยุบรวมนักเศรษฐศาสตร์บางคนยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในระบบเศรษฐกิจตลาดจะต้องเป็นขวา: "หดหู่ไม่ได้เพียงแค่ความชั่วร้าย" ประกาศ Joseph Schumpeter ใน 1934 - 1934! พวกเขาเป็นเขากล่าวเสริมว่า "รูปแบบของสิ่งที่จะต้องมีการทำ." แต่หลายคนและในที่สุดส่วนใหญ่นักเศรษฐศาสตร์หันไปข้อมูลเชิงลึกของจอห์นเมย์นาร์ดเคนส์สำหรับทั้งคำอธิบายของสิ่งที่เกิดขึ้นและวิธีการแก้ความหดหู่ในอนาคต. Keynes ได้ ไม่ได้แม้จะมีสิ่งที่คุณอาจเคยได้ยินต้องการของรัฐบาลในการทำงานเศรษฐกิจ เขาอธิบายว่าการวิเคราะห์ของเขาของเขาใน1,936 ชิ้นโบว์ "ทฤษฎีทั่วไปของการจ้างงาน, ดอกเบี้ยและเงิน" เป็น "อนุรักษ์นิยมในระดับปานกลางในความหมายของมัน." เขาต้องการที่จะแก้ไขระบบทุนนิยมไม่ได้มาแทนที่ แต่เขาก็ท้าทายความคิดที่ว่าเศรษฐกิจตลาดเสรีสามารถทำงานได้โดยไม่ต้องรักษาแสดงความดูถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับตลาดการเงินซึ่งเขามองว่าเป็นที่ถูกครอบงำโดยการเก็งกำไรระยะสั้นเกี่ยวกับปัจจัยพื้นฐานเล็กๆ น้อย ๆ และเขาเรียกร้องให้มีการใช้งานการแทรกแซงของรัฐบาล - พิมพ์เงินมากขึ้นและถ้ามีความจำเป็นอย่างมากในการใช้งานสาธารณะ- ที่จะต่อสู้. การว่างงานในช่วงฟุบรูปภาพCreditJason ลูทจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะเข้าใจว่าเคนส์ได้มากขึ้นกว่าที่ทำให้ยืนยันตัวหนา "ทฤษฎีทั่วไป" เป็นผลงานของลึกซึ้งวิเคราะห์ลึก- การวิเคราะห์ที่ชักชวนคนหนุ่มสาวที่ดีที่สุดนักเศรษฐศาสตร์ของวัน แต่เรื่องราวของเศรษฐกิจในช่วงที่ผ่านมาครึ่งศตวรรษคือในระดับที่มีขนาดใหญ่เป็นเรื่องของการล่าถอยจากKeynesianism และผลตอบแทนให้กับนีโอคลาสซิ นีโอคลาสสิคฟื้นฟูถูกนำขึ้นโดยมิลตันฟรีดแมนแห่งมหาวิทยาลัยชิคาโกผู้ซึ่งถูกกล่าวหาเป็นช่วงต้น1953 ที่นีโอคลาสสิเศรษฐศาสตร์ทำงานได้ดีพอเป็นคำอธิบายของวิธีการที่เศรษฐกิจของฟังก์ชั่นจริงจะเป็น"ทั้งสองอย่างมากผลและสมควรได้รับความเชื่อมั่นมาก." แต่สิ่งที่เกี่ยวกับความหดหู่? โต้ฟรีดแมนกับเคนส์เริ่มต้นด้วยคำสอนที่รู้จักในฐานะการเงิน monetarists ไม่ได้ไม่เห็นด้วยในหลักการที่มีความคิดที่ว่าเศรษฐกิจตลาดต้องการโดยเจตนาเสถียรภาพ "เรามีความ Keynesians ทั้งหมดตอนนี้" ฟรีดแมนเคยกล่าวว่าแม้ว่าในภายหลังว่าเขาอ้างว่าเขาถูกยกออกไปจากบริบท. monetarists ถูกกล่าวหา แต่ที่มีอยู่อย่าง จำกัด มาก circumscribed รูปแบบของการแทรกแซงของรัฐบาล - คือสอนกลางธนาคารเพื่อให้ปริมาณเงินของประเทศผลรวมของเงินสดในการไหลเวียนและเงินฝากธนาคารที่เติบโตบนเส้นทางที่มั่นคง - เป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อป้องกันไม่ให้แตก ที่มีชื่อเสียงฟรีดแมนและสมรู้ร่วมคิดของเขาแอนนาชวาร์ตซ์ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าถ้ารัฐบาลกลางสำรองได้ทำในงานของตนอย่างถูกต้องตกต่ำจะไม่ได้เกิดขึ้น ต่อมาดแมนทำกรณีที่น่าสนใจกับความพยายามโดยเจตนาใด ๆ จากรัฐบาลที่จะผลักดันการว่างงานดังต่อไปนี้"ธรรมชาติ" ของระดับ (คิดว่าในขณะนี้จะเป็นประมาณร้อยละ4.8 ในสหรัฐอเมริกา): ขยายตัวมากเกินไปนโยบายที่เขาคาดการณ์ไว้จะนำไปสู่การรวมกันของอัตราเงินเฟ้อและการว่างงานสูง - การคาดการณ์ที่ถูกพัดพาออกจากที่stagflation ของปี 1970 ที่มากขั้นสูงความน่าเชื่อถือของ. การเคลื่อนไหวต่อต้านของเคนส์ในที่สุดอย่างไรก็ตามการต่อต้านของเคนส์ปฏิวัติไปไกลเกินกว่าตำแหน่งของฟรีดแมนซึ่งต่อมาดูเหมือนค่อนข้างปานกลางเมื่อเทียบกับสิ่งที่สืบทอดกำลังพูด ในบรรดานักเศรษฐศาสตร์การเงิน Keynes วิสัยทัศน์ให้ร้ายการเงินตลาดเป็น"คาสิโน" ถูกแทนที่ด้วย "ตลาดที่มีประสิทธิภาพ" ทฤษฎีซึ่งถูกกล่าวหาว่าตลาดการเงินมักจะได้รับราคาสินทรัพย์สิทธิได้รับข้อมูลที่มี ในขณะที่หลายmacroeconomists สมบูรณ์ปฏิเสธกรอบของเคนส์สำหรับการทำความเข้าใจเศรษฐกิจฟุบ บางคนกลับไปที่มุมมองของชัมและอื่น ๆ สำหรับ apologists ตกต่ำดูถดถอยเป็นสิ่งที่ดีส่วนหนึ่งของเศรษฐกิจที่ปรับเปลี่ยน และแม้ผู้ที่ไม่เต็มใจที่จะไปที่ไกลแย้งว่าความพยายามที่จะต่อสู้กับการตกต่ำทางเศรษฐกิจใด ๆ ที่จะทำอันตรายมากกว่าดี. ไม่ macroeconomists ทุกคนยินดีที่จะไปลงที่ถนนนี้: หลายคนกลายเป็นตัวอธิบายKeynesians ใหม่ที่ยังคงเชื่อในบทบาทที่สำคัญของรัฐบาล แต่แม้พวกเขาส่วนใหญ่ได้รับการยอมรับความคิดที่ว่านักลงทุนและผู้บริโภคมีเหตุผลและว่าตลาดโดยทั่วไปได้รับมันขวา. แน่นอนมีจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พอล ครุกแมน

ผมเข้าใจความงามความจริงมันยากที่จะเชื่อ แต่ไม่นานนักเศรษฐศาสตร์
แสดงความยินดีกับตัวเองมากกว่าความสำเร็จของเขตของพวกเขา ผู้ที่ประสบความสำเร็จดังนั้นพวกเขาเชื่อว่า
- หรือ - มีทั้งทฤษฎี และปฏิบัติ
สู่ยุคทองในอาชีพ บน
ด้านทฤษฎี พวกเขาคิดว่าพวกเขามีการแก้ไขภายใน
ข้อพิพาท ดังนั้นใน 2008 กระดาษเรื่อง " รัฐของแมโคร " (
, เศรษฐศาสตร์มหภาค , การศึกษาปัญหาภาพใหญ่เหมือน
ราย ) , โอลิวิเยร์ แบลนชาร์ดของเอ็มไอที ตอนนี้หัวหน้านักเศรษฐศาสตร์
ที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ประกาศว่า " รัฐ
แมโครที่ดี . " การต่อสู้ของปีกลาย เขากล่าวว่า มีมากกว่าและ
มี " ภาพกว้างของการมองเห็น และในโลกจริง
,นักเศรษฐศาสตร์เชื่อว่าพวกเขามีสิ่งที่อยู่ภายใต้การควบคุม :
" ปัญหากลางป้องกันภาวะซึมเศร้าได้รับการแก้ไข "
ประกาศโรเบิร์ต ลูคัสแห่งมหาวิทยาลัยชิคาโกใน 2003
ประธานาธิบดีที่อยู่เศรษฐกิจอเมริกันสมาคม ใน
2004 , เบน เบอร์นันเก้ อดีตอาจารย์มหาวิทยาลัยพรินซ์ตันที่ตอนนี้
ประธาน Federal Reserve Board ฉลองยิ่งใหญ่
สายกลางในทางเศรษฐกิจมากกว่าที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา
ซึ่งเขาบันทึกในส่วนที่ต้องปรับปรุงนโยบายเศรษฐกิจให้
.
creditjason เกรียง
เมื่อปีที่แล้ว ทุกอย่างมาเป็นชิ้นๆ
นักเศรษฐศาสตร์บางเห็นวิกฤตปัจจุบันของเรามาแต่ความล้มเหลวทำนาย
นี้ปัญหาที่น้อยที่สุดของฟิลด์ ที่สำคัญคือ
ของอาชีพตาบอดกับความเป็นไปได้มากที่รุนแรง
ความล้มเหลวในตลาดเศรษฐกิจ ช่วงปีทองการเงิน
นักเศรษฐศาสตร์เชื่อว่าตลาดเป็นอย่างโดยเนื้อแท้มีเสถียรภาพ -
นั่นหุ้นและสินทรัพย์อื่น ๆอยู่เสมอในราคาเพียงขวา
ไม่มีอะไรในขณะนั้นรุ่นแนะนำ
เป็นไปได้ของชนิดของยุบ เกิดขึ้นเมื่อปี macroeconomists
ส่วนแบ่งในมุมมองของพวกเขา แต่
ส่วนหลัก คือ ระหว่างผู้ที่ยืนยันว่าเศรษฐกิจตลาดเสรี
ไม่หลงผิดและผู้ที่เชื่อว่าเศรษฐกิจ
อาจหลงทางแล้ว แต่ที่สำคัญในการเบี่ยงเบนจากเส้นทางของความเจริญรุ่งเรืองและ

จะได้รับการแก้ไข โดย allpowerful เฟด ต่างฝ่ายก็เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับเศรษฐกิจ
ที่หนีออกไปแม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของ Fed .
และในการปลุกของวิกฤตผิดบรรทัดในเศรษฐศาสตร์
อาชีพมีหาวกว้างกว่าที่เคย ลูคัสกล่าวว่า แผนการกระตุ้นเศรษฐกิจของโอบามา
งานเป็น " เศรษฐศาสตร์ราคาถูก " และเพื่อนร่วมงานของเขา
ชิคาโกจอห์น Cochrane บอกว่าพวกเขากำลังตาม
เสียชื่อเสียง " นิทาน " ในการตอบสนอง , แบรด Delong ของ
มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย เบิร์กลีย์ เขียนเรื่อง " ทรัพย์สินทางปัญญา
ยุบ " ของโรงเรียนชิคาโกและผมเองก็เขียนว่า
ความคิดเห็นจากนักเศรษฐศาสตร์ชิคาโกเป็นผลิตภัณฑ์ของยุคมืด
เศรษฐศาสตร์มหภาคที่ยากจะรู้ลืมได้
.
เกิดอะไรขึ้นกับวิชาชีพเศรษฐศาสตร์ ? และที่มัน
ไปจากที่นี่ ?
เท่าที่เห็น อาชีพเศรษฐศาสตร์หลงเพราะ
นักเศรษฐศาสตร์ , เป็นกลุ่ม , เข้าใจผิดว่าความงาม , เกราะใน impressivelooking
คณิตศาสตร์ , ความจริง