When we want to develop new, young

When we want to develop new, young managers, we put them in a management education program, perhaps through a
college of business. Give them their bachelor's degree in management or business. And send them off to get their MBA. We
lecture to them, provide all the information and knowledge we deem managers need to know. But fairly recently, within the
last 10 years, a new approach to teaching, drawn from experience in medical schools, has been applied in management
education; problem-based learning, focused on learner-centric, self-directed learning.
However, despite all the enthusiasm in management academic circles for problem-based learning (see, for example, the
October, 2004 issue of the Journal of Management Education, solely dedicated to problem-based learning in the management
classroom), the evidence presently available does not support that enthusiasm. There is theoretical support for problembased
learning and much practical advice about implementing problem-based learning, but there is very little empirical
support for problem-based learning. And what support exists is mixed at best.
The theoretical support for problem-based learning is primarily found in John Dewey's Constructivist approach to
pedagogy (Dewey, 1938). The empirical evidence used to support this pedagogical theory is drawn primarily from the medical
education literature, with a fragment drawn from the engineering and management education literatures. Although DeFillipi
and Milter (2009) outlined the migration of problem-based learning from the medical school to the management classroom,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเราต้องการพัฒนาผู้บริหารใหม่ หนุ่มสาว เราทำให้พวกเขาในการจัดการศึกษา ทีผ่านการวิทยาลัยธุรกิจ มอบของปริญญาตรีการจัดการหรือธุรกิจ และส่งออกไปของ MBA เราเก้าอี้เลคเชอร์ไป ให้ข้อมูลและความรู้ที่เราถือว่า ผู้จัดการต้องรู้ แต่ค่อนข้างล่าสุด ในการ10 ปี วิธีการสอน วาดจากประสบการณ์ในโรงเรียนแพทย์ ใหม่ถูกใช้ในการจัดการการศึกษา ปัญหาการเรียนรู้ เน้นเรียนรู้ด้วยตนเอง ผู้เรียนเกี่ยวกับอย่างไรก็ตาม แม้จะกระตือรือร้นทั้งหมดในแวดวงวิชาการจัดการสำหรับการเรียนรู้โดยใช้ปัญหา (ดู เช่น การตุลาคม 2547 ฉบับที่สมุดรายวันการจัดการศึกษา เพียงเฉพาะปัญหาพื้นฐานเรียนรู้ในการจัดการห้องเรียน), ปัจจุบันมีหลักฐานสนับสนุนว่าความกระตือรือร้น มีทฤษฎีสนับสนุน problembasedเรียนรู้และคำแนะนำมากปฏิบัติเกี่ยวกับการเรียน ปัญหาการใช้งาน แต่มีผลน้อยมากสนับสนุนการเรียนรู้ปัญหา และมีสิ่งสนับสนุนผสมดีที่สุดสนับสนุนทฤษฎีการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นหลักพบในจอห์น Dewey แบบสร้างสรรค์นิยมวิธีศึกษาศาสตร์ (Dewey, 1938) ออกหลักฐานประจักษ์ที่ใช้สนับสนุนทฤษฎีนี้สอนจากแพทย์วรรณคดีศึกษา มีส่วนออกจาก literatures ศึกษาวิศวกรรมและการจัดการ แม้ว่า DeFillipiและ Milter (2009) อธิบายการย้ายปัญหาเรียนรู้จากโรงเรียนแพทย์การจัดการห้องเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเราต้องการที่จะพัฒนาใหม่ผู้จัดการหนุ่มที่เราใส่ไว้ในโปรแกรมการศึกษาการจัดการอาจจะผ่านวิทยาลัยของธุรกิจ
ให้พวกเขามีการศึกษาระดับปริญญาตรีของพวกเขาในการบริหารจัดการหรือธุรกิจ และส่งพวกเขาออกไปของพวกเขาได้รับปริญญาโท เราบรรยายให้พวกเขาให้ข้อมูลทั้งหมดและความรู้ที่เราเห็นว่าผู้บริหารจำเป็นต้องรู้
แต่เป็นธรรมเมื่อเร็ว ๆ
นี้ในช่วง10
ปีที่ผ่านมาวิธีการใหม่ในการเรียนการสอนมาจากประสบการณ์ในโรงเรียนแพทย์ได้ถูกนำมาใช้ในการบริหารจัดการการศึกษา การเรียนรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นตามที่มุ่งเน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ด้วยตนเองโดยตรง.
อย่างไรก็ตามแม้จะมีทุกความกระตือรือร้นในวงการการจัดการทางวิชาการสำหรับการเรียนรู้ปัญหาตาม
(ดูตัวอย่างเช่นตุลาคม2004 ปัญหาของวารสารการศึกษาการบริหารจัดการ แต่เพียงผู้เดียว
ทุ่มเทให้กับการเรียนรู้ปัญหาที่ใช้ในการบริหารจัดการในห้องเรียน) หลักฐานที่มีอยู่ในปัจจุบันไม่สนับสนุนความกระตือรือร้นที่ มีการสนับสนุนสำหรับปัญหาเป็นทฤษฎีการเรียนรู้และคำแนะนำการปฏิบัติมากเกี่ยวกับการใช้การเรียนรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นตามแต่มีน้อยมากเชิงประจักษ์สนับสนุนสำหรับการเรียนรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นตาม และสิ่งสนับสนุนที่มีอยู่มีการผสมที่ดีที่สุด. สนับสนุนทฤษฎีการเรียนรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นตามที่พบส่วนใหญ่ในแนวทางของจอห์นดิวอี้ Constructivist เพื่อการเรียนการสอน(ดิวอี้, 1938) หลักฐานเชิงประจักษ์ที่ใช้ในการสนับสนุนการเรียนการสอนทฤษฎีนี้ถูกวาดขึ้นส่วนใหญ่มาจากแพทย์วรรณกรรมการศึกษามีส่วนที่มาจากวิศวกรรมและการจัดการการศึกษาวรรณกรรม แม้ว่า DeFillipi และปลาตัวผู้ (2009) ระบุการย้ายถิ่นของการเรียนรู้ปัญหาที่เกิดขึ้นตามมาจากโรงเรียนแพทย์ในห้องเรียนการจัดการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเราต้องการที่จะพัฒนาผู้จัดการหนุ่มใหม่ที่เราใส่ไว้ในหลักสูตรการศึกษา บางทีผ่าน
วิทยาลัยธุรกิจ ให้พวกมัน วุฒิปริญญาตรี สาขาการจัดการ หรือ ธุรกิจ และส่งพวกเขาออกไปรับ MBA ของพวกเขา เรา
บรรยายเหล่านั้น ให้ข้อมูล และความรู้ที่เราเห็นว่าผู้จัดการต้องรู้ แต่ค่อนข้างเมื่อเร็ว ๆนี้ภายใน
10 ปี , วิธีการใหม่ในการสอนวาดจากประสบการณ์ในโรงเรียนแพทย์ ได้ถูกนำมาใช้ในการจัดการศึกษา
; การเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้ด้วยตนเอง .
อย่างไรก็ตามแม้จะมีทุกความกระตือรือร้นในแวดวงวิชาการการจัดการการเรียนรู้ ( ดูตัวอย่างเช่น
ตุลาคม 2004 ปัญหาของวารสารการศึกษา การจัดการ แต่เพียงผู้เดียวโดยเฉพาะการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นหลัก ในการจัดการ
ห้องเรียน ) หลักฐานปัจจุบันไม่สนับสนุนความกระตือรือร้น มีการสนับสนุนทฤษฎี การเรียนรู้หลัก
และคำแนะนำที่เป็นประโยชน์มากเกี่ยวกับการการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นหลัก แต่มีเชิงประจักษ์สนับสนุน
น้อยมากสำหรับการเรียนรู้ . และสิ่งที่สนับสนุนที่มีอยู่ผสมที่ดีที่สุด .
การสนับสนุนเชิงทฤษฎีสำหรับการเรียนรู้โดยใช้ปัญหาเป็นฐาน เป็นหลักที่พบในของจอห์น ดิวอี้ ( Dewey คอนสแนวทาง
ครุศาสตร์ , 1938 ) หลักฐานเชิงประจักษ์ที่ใช้เพื่อสนับสนุนทฤษฎีนี้คือการวาดเป็นหลักจากการศึกษาวรรณคดีทางการแพทย์
ที่มีส่วนมาจากวรรณกรรมวิศวกรรมและการจัดการศึกษา แม้ว่า defillipi
และ ขี้อาย ( 2009 ) อธิบายการย้ายถิ่นของการเรียนรู้จากโรงเรียนแพทย์ในการจัดการชั้นเรียน