The Democratic Revolution A number

The Democratic Revolution
A number of different criteria have been suggested for defining modernity. They vary a great deal depending on the particular levels or features one wants to emphasize. I, for one, think that modernity must be defined at the political level, for it is there that sotial relations take shape and are symbolically ordered. In so far as it inaugurates a new type of sotiety, modernity can be viewed as a decisive point of reference. In this respect the fundamental characteristic of modernity is undoubtedly the advent of the democratic revolution. As Claude Lefort has shown, this democratic revolution is at the origin of a new kind of institution of the sodal, in which power becomes an 'empty place'. For this reason, modern democratic sodety is constituted as 'a sodety in which power, law and knowledge are exposed to a radical indetermination, a sodety that has become the theatre of an uncontrollable adventure, so that what is instituted never becomes established, the known remains undetermined by the unknown, the present proves to be undefinable/7 The absence of power embodied in the person of the prince and tied to a transcendental authority preempts the existence of a final guarantee or source of legitimation; sodety can no longer be defined as a substance having an organic identity. What remains is a sodety without dearly defined outlines, a social structure that is impossible to describe from the perspective of a single, or universal, point of view. It is in this way that democracy is characterized by the 'dissolution of the markers of certainty'. 1 think that such an approach is extremely suggestive and useful because it allows us to put many of the phenomena of modern sodeties in a new perspective. Thus, die effects of the democratic revolution can be analysed in the arts, theory, and all aspects of culture in general, enabling one to formulate the question of the relation between modernity and postmodernity in a new and more productive way. Indeed, if one sees the democratic revolution as Lefort portrays it, as the distinctive feature of modernity, it then becomes dear that what one means when one refers to postmodernity in philosophy is a recognition of the impossibility of any ultimate foundation or final legitimation that is constitutive of the very advent of the democratic form of society and thus of modernity itself. This recognition comes after the failure of several attempts to replace the traditional foundation that lay within God or Nature with an alternative foundation lying in Man and his Reason. These attempts were doomed to failure from the start because of the radical indeterminacy that is characteristic of modern democracy. Nietzsche had already understood this when he proclaimed that the death of God was inseparable from the crisis of humanism.
Therefore the challenge to rationalism and humanism does not imply the rejection of modernity but only the crisis of a particular project within modernity, the Enlightenment project of selffoundation. Nor does it imply that we have to abandon its political project, which is the achievement of equality and freedom for all. In order to pursue and deepen this aspect of the democratic revolution, we must ensure that the democratic project takes account of the full breadth and specificity of the democratic struggles in our times. It is here that the contribution of the so-called postmodern critique comes into its own. How, in effect, can we hope to understand the nature of these new antagonisms if we hold on to an image of the unitary subject as the ultimate source of intelligibility of its actions? How can we grasp the multiplicity of relations of subordination that can affect an individual if we envisage social agents as homogeneous and unified entities? What characterizes the struggles of these new social movements is precisely the multiplicity of subject positions which constitute a single agent and the possibility that this multiplicity can become the site of an antagonism and thereby politicized. Hence the importance of the critique of the rationalist concept of a unitary subject, which one finds not only in post-structuralism but also in psychoanalysis, in the philosophy of language of the late Wittgenstein, and in Gadamer's hermeneutics.
To be capable of thinking politics today, and understanding the nature of these hew struggles and the diversity of social relations that the democratic revolution has yet to encompass, it is indispensable to develop a theory of the subject as a decentred, detotalized agents a subject constructed at the point of intersection of a multiplicity of subject positions between which there exists no a priori or necessary relation and whose articulation is the result of hegemonic practices. Consequently, no identity is ever definitively established, there always being a certain degree of openness and ambiguity in the way the different subject positions are articulated. What emerges are entirely new perspectives for political action, which neither liberalism, with its idea of the individual who only pursues his or her own interest, nor Marxism, with its reduction of all subject positions to that of class, can sanction, let alone imagine.
It should be noted, then, that this new phase of the democratic revolution, while being, in its own way, a result of the democratic universalism of the Enlightenment, also puts into question some of its assumptions. Many of these new struggles do in fact renounce any claim to universality. They show how in every assertion of universality there lies a disavowal of the particular and a refusal of specificity. Feminist criticism unmasks the particularism hiding behind those socalled universal ideals which, in fact, have always been mechanisms of exclusion. Carole Pateman, for example, has shown how classical theories of democracy were based upon the exclusion of women: The idea of universal citizenship is specifically modern, and necessarily depends on the emergence of the view that all individuals are born free and equal, or are naturally free and equal to each other. No individual is naturally subordinate to another, and all must thus have public standing as citizens, that upholds their self-governing status. Individual freedom and equality also entails that government can arise only through agreement or consent. We are all taught that the "individual" is a universal category that applies to anyone or everyone, but this is not the case. "The individual" is a man
The reformulation of the democratic project in terms of radical democracy requires giving up the abstract Enlightenment universalism of ah undifferentiated human nature. Even though the emergence of the first theories of modern democracy and of the individual as a bearer of rights was made possible by these very concepts, they have today become a major obstacle to the future extension of the democratic revolution. The new rights that are being claimed today are the expression of differences whose importance is only now being asserted, and they are; no longer rights that can be universalized. Radical democracy demands that we acknowledge difference - the particular, the multiple, the heterogeneous - in effect; everything that had been excluded by the concept of M$n in the abstract. Universalism is not rejected but particularized; what is needed is a new kind of articulation between the universal anil the particular.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การปฏิวัติประชาธิปไตย A number of different criteria have been suggested for defining modernity. They vary a great deal depending on the particular levels or features one wants to emphasize. I, for one, think that modernity must be defined at the political level, for it is there that sotial relations take shape and are symbolically ordered. In so far as it inaugurates a new type of sotiety, modernity can be viewed as a decisive point of reference. In this respect the fundamental characteristic of modernity is undoubtedly the advent of the democratic revolution. As Claude Lefort has shown, this democratic revolution is at the origin of a new kind of institution of the sodal, in which power becomes an 'empty place'. For this reason, modern democratic sodety is constituted as 'a sodety in which power, law and knowledge are exposed to a radical indetermination, a sodety that has become the theatre of an uncontrollable adventure, so that what is instituted never becomes established, the known remains undetermined by the unknown, the present proves to be undefinable/7 The absence of power embodied in the person of the prince and tied to a transcendental authority preempts the existence of a final guarantee or source of legitimation; sodety can no longer be defined as a substance having an organic identity. What remains is a sodety without dearly defined outlines, a social structure that is impossible to describe from the perspective of a single, or universal, point of view. It is in this way that democracy is characterized by the 'dissolution of the markers of certainty'. 1 think that such an approach is extremely suggestive and useful because it allows us to put many of the phenomena of modern sodeties in a new perspective. Thus, die effects of the democratic revolution can be analysed in the arts, theory, and all aspects of culture in general, enabling one to formulate the question of the relation between modernity and postmodernity in a new and more productive way. Indeed, if one sees the democratic revolution as Lefort portrays it, as the distinctive feature of modernity, it then becomes dear that what one means when one refers to postmodernity in philosophy is a recognition of the impossibility of any ultimate foundation or final legitimation that is constitutive of the very advent of the democratic form of society and thus of modernity itself. This recognition comes after the failure of several attempts to replace the traditional foundation that lay within God or Nature with an alternative foundation lying in Man and his Reason. These attempts were doomed to failure from the start because of the radical indeterminacy that is characteristic of modern democracy. Nietzsche had already understood this when he proclaimed that the death of God was inseparable from the crisis of humanism. ดังนั้น ความท้าทาย rationalism และมนุษยนิยมได้เป็นการปฏิเสธความทันสมัยแต่เกิดวิกฤตของโครงการเฉพาะภายในความทันสมัย โครงการธรรมของ selffoundation หรือไม่ก็เป็นสิทธิ์แบบว่า เราได้สละของโครงการทางการเมือง ซึ่งเป็นความสำเร็จของความเสมอภาคและเสรีภาพทั้งหมด การติดตาม และการปฏิวัติประชาธิปไตยด้านนี้อย่างลึกซึ้ง เราต้องแน่ใจว่า โครงการประชาธิปไตยใช้บัญชีกว้างเต็มและ specificity ย่างประชาธิปไตยในปัจจุบัน ที่นี่เป็นที่ของวิจารณ์หลังสมัยใหม่เรียกว่ามาเป็นของตนเอง อย่างไร ผล สามารถเราหวังว่าจะเข้าใจธรรมชาติของ antagonisms ใหม่เหล่านี้ถ้าเราเก็บภาพของเรื่อง unitary เป็นแหล่งที่ดีที่สุดของ intelligibility ดำเนินการทั้ง วิธีใดเราจึงสามารถเข้าใจมากมายหลายหลากของความสัมพันธ์ของ subordination ที่สามารถส่งผลกระทบต่อบุคคลถ้าเรามองเห็นไอทีตัวแทนสังคมเป็นเอนทิตีที่เป็นเนื้อเดียวกัน และรวม ที่ระบุลักษณะการต่อสู้ของการเคลื่อนไหวทางสังคมใหม่ได้อย่างแม่นยำมากมายหลายหลากของตำแหน่งเรื่องซึ่งเป็นตัวแทนเดียวและโอกาสมากมายหลายหลากนี้สามารถเป็น ของเป็น antagonism และ politicized จึง ดังนั้นความสำคัญของการวิจารณ์แนวคิด rationalist unitary หัวข้อ ซึ่งคุณได้พบไม่เพียง ใน post-structuralism แต่ยัง psychoanalysis ปรัชญาภาษาของ Wittgenstein ปลาย และ ในอรรถปริวรรตศาสตร์ของ Gadamer To be capable of thinking politics today, and understanding the nature of these hew struggles and the diversity of social relations that the democratic revolution has yet to encompass, it is indispensable to develop a theory of the subject as a decentred, detotalized agents a subject constructed at the point of intersection of a multiplicity of subject positions between which there exists no a priori or necessary relation and whose articulation is the result of hegemonic practices. Consequently, no identity is ever definitively established, there always being a certain degree of openness and ambiguity in the way the different subject positions are articulated. What emerges are entirely new perspectives for political action, which neither liberalism, with its idea of the individual who only pursues his or her own interest, nor Marxism, with its reduction of all subject positions to that of class, can sanction, let alone imagine.It should be noted, then, that this new phase of the democratic revolution, while being, in its own way, a result of the democratic universalism of the Enlightenment, also puts into question some of its assumptions. Many of these new struggles do in fact renounce any claim to universality. They show how in every assertion of universality there lies a disavowal of the particular and a refusal of specificity. Feminist criticism unmasks the particularism hiding behind those socalled universal ideals which, in fact, have always been mechanisms of exclusion. Carole Pateman, for example, has shown how classical theories of democracy were based upon the exclusion of women: The idea of universal citizenship is specifically modern, and necessarily depends on the emergence of the view that all individuals are born free and equal, or are naturally free and equal to each other. No individual is naturally subordinate to another, and all must thus have public standing as citizens, that upholds their self-governing status. Individual freedom and equality also entails that government can arise only through agreement or consent. We are all taught that the "individual" is a universal category that applies to anyone or everyone, but this is not the case. "The individual" is a manThe reformulation of the democratic project in terms of radical democracy requires giving up the abstract Enlightenment universalism of ah undifferentiated human nature. Even though the emergence of the first theories of modern democracy and of the individual as a bearer of rights was made possible by these very concepts, they have today become a major obstacle to the future extension of the democratic revolution. The new rights that are being claimed today are the expression of differences whose importance is only now being asserted, and they are; no longer rights that can be universalized. Radical democracy demands that we acknowledge difference - the particular, the multiple, the heterogeneous - in effect; everything that had been excluded by the concept of M$n in the abstract. Universalism is not rejected but particularized; what is needed is a new kind of articulation between the universal anil the particular.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การปฏิวัติประชาธิปไตยจำนวนของเกณฑ์ที่แตกต่างได้รับการแนะนำสำหรับการกำหนดความทันสมัย​​ พวกเขาแตกต่างการจัดการที่ดีขึ้นอยู่กับระดับโดยเฉพาะหรือคุณลักษณะหนึ่งต้องการที่จะเน้น ฉัน, หนึ่ง, คิดว่าทันสมัยจะต้องกำหนดไว้ที่ระดับการเมืองเพราะมันจะมีความสัมพันธ์ที่ sotial เป็นรูปเป็นร่างและมีการสั่งซื้อสัญลักษณ์ ดังนั้นในการเท่าที่จะ inaugurates ชนิดใหม่ของ sotiety ทันสมัยสามารถมองได้ว่าเป็นจุดแตกหักของการอ้างอิง ในแง่นี้ลักษณะพื้นฐานของความทันสมัยคือไม่ต้องสงสัยการถือกำเนิดของการปฏิวัติประชาธิปไตย ในฐานะที่เป็น Claude Lefort ได้แสดงให้เห็นการปฏิวัติประชาธิปไตยนี้เป็นที่มาของรูปแบบใหม่ของสถาบัน Sodal ซึ่งอยู่ในอำนาจจะกลายเป็น 'สถานที่ที่ว่างเปล่า' ด้วยเหตุนี้ sodety ประชาธิปไตยที่ทันสมัยตั้งขึ้นเป็น 'a sodety ซึ่งอำนาจกฎหมายและความรู้ที่จะได้สัมผัสกับ indetermination รุนแรง sodety ที่ได้กลายเป็นโรงละครของการผจญภัยที่ไม่สามารถควบคุมได้เพื่อให้สิ่งที่ก่อตั้งไม่เคยกลายเป็นที่จัดตั้งขึ้นที่รู้จักกัน ยังคงบึกบึนโดยที่ไม่รู้จักในปัจจุบันพิสูจน์ให้นิยามไม้ / 7 กรณีที่ไม่มีอำนาจเป็นตัวเป็นตนในคนของเจ้าชายและเชื่อมโยงกับอำนาจเหนือธรรมชาติ preempts การดำรงอยู่ของการรับประกันขั้นสุดท้ายหรือแหล่งที่มาของชอบธรรม; sodety ไม่สามารถกำหนดเป็นสารที่มีตัวตนอินทรีย์ สิ่งที่ยังคงเป็น sodety โดยไม่มีเค้าร่างที่กำหนดไว้อย่างสุดซึ้งโครงสร้างทางสังคมที่เป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายจากมุมมองของเดียวหรือสากลมุมมอง มันเป็นในลักษณะนี้ว่าประชาธิปไตยเป็นลักษณะของการสลายตัวของเครื่องหมายของความเชื่อมั่นของ 1 คิดว่าวิธีการดังกล่าวเป็นแนวทางและเป็นประโยชน์อย่างมากเพราะช่วยให้เราที่จะนำจำนวนมากของปรากฏการณ์ของ sodeties ที่ทันสมัยในมุมมองใหม่ ดังนั้นตายผลกระทบของการปฏิวัติประชาธิปไตยสามารถวิเคราะห์ได้ในศิลปะทฤษฎีและทุกแง่มุมของวัฒนธรรมโดยทั่วไปช่วยให้หนึ่งในการกำหนดคำถามของความสัมพันธ์ระหว่างความทันสมัยและความเป็นหลังสมัยใหม่ในรูปแบบใหม่และมีประสิทธิผลมากขึ้น แน่นอนถ้าใครได้เห็นการปฏิวัติประชาธิปไตยเป็น Lefort portrays มันเป็นคุณสมบัติที่โดดเด่นของความทันสมัยก็กลายเป็นที่รักว่าสิ่งหนึ่งหมายความว่าเมื่อหนึ่งหมายถึงหลังสมัยใหม่ในปรัชญาคือการรับรู้เป็นไปไม่ได้ของมูลนิธิที่ดีที่สุดหรือชอบธรรมสุดท้ายที่เป็นที่ เป็นส่วนประกอบของการถือกำเนิดมากของระบอบประชาธิปไตยของสังคมและทำให้ตัวเองของความทันสมัย การรับรู้นี้มาหลังจากความล้มเหลวของความพยายามหลายครั้งที่จะเปลี่ยนรากฐานดั้งเดิมที่วางอยู่ภายในพระเจ้าหรือธรรมชาติที่มีรากฐานทางเลือกนอนอยู่ในผู้ชายและเหตุผลของเขา ความพยายามเหล่านี้ถูกถึงวาระที่จะล้มเหลวตั้งแต่เริ่มต้นเพราะการกำหนดความรุนแรงที่เป็นลักษณะของการปกครองระบอบประชาธิปไตยที่ทันสมัย นิทได้เข้าใจแล้วนี้เมื่อเขาประกาศว่าการตายของพระเจ้าก็แยกออกจากวิกฤตของมนุษย์นิยม.
ดังนั้นความท้าทายที่จะ rationalism และความเห็นอกเห็นใจไม่ได้หมายความถึงการปฏิเสธของความทันสมัย ​​แต่วิกฤตของโครงการโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อยู่ในความทันสมัยของโครงการการตรัสรู้ของ selffoundation หรือไม่ก็หมายความว่าเราจะต้องยกเลิกโครงการทางการเมืองของตนซึ่งเป็นความสำเร็จของความเสมอภาคและเสรีภาพสำหรับทุก เพื่อติดตามและลึกมากขึ้นทุกแง่มุมของการปฏิวัติประชาธิปไตยนี้เราต้องมั่นใจว่าโครงการประชาธิปไตยใช้บัญชีของเต็มความกว้างและความจำเพาะของการต่อสู้ประชาธิปไตยในช่วงเวลาของเรา ที่นี่เป็นที่ผลงานของสิ่งที่เรียกว่าการวิจารณ์หลังสมัยใหม่มาเป็นของตนเอง วิธีในผลเราสามารถหวังว่าจะเข้าใจธรรมชาติของปรปักษ์ใหม่ ๆ เหล่านี้ถ้าเรายึดมั่นในภาพของเรื่องที่รวมกันเป็นแหล่งที่ดีที่สุดของความเข้าใจของการกระทำของตนได้อย่างไร วิธีที่เราสามารถเข้าใจความหลายหลากของความสัมพันธ์ของการอยู่ใต้บังคับบัญชาที่สามารถส่งผลกระทบต่อบุคคลที่ถ้าเรามองเห็นสังคมเป็นตัวแทนหน่วยงานที่เป็นเนื้อเดียวกันและแบบครบวงจร? สิ่งที่ลักษณะการต่อสู้ของขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมใหม่ ๆ เหล่านี้เป็นอย่างแม่นยำของตำแหน่งที่หลายหลากเรื่องซึ่งเป็นตัวแทนคนเดียวและเป็นไปได้ที่หลายหลากนี้จะกลายเป็นเว็บไซต์ของการเป็นปรปักษ์กันและการเมืองจึง ดังนั้นความสำคัญของการวิจารณ์ของแนวคิดเหตุผลของเรื่องรวมกันที่หนึ่งที่พบว่าไม่เพียง แต่ในการโพสต์โครงสร้าง แต่ยังอยู่ในจิตในปรัชญาของภาษาของปลาย Wittgenstein และในการแปล Gadamer ของ.
เพื่อให้มีความสามารถในการคิดทางการเมือง ในวันนี้และเข้าใจธรรมชาติของการต่อสู้โค่นเหล่านี้และความหลากหลายของความสัมพันธ์ทางสังคมที่การปฏิวัติประชาธิปไตยยังไม่รวมไปถึงมันจะขาดไม่ได้ในการพัฒนาทฤษฎีของเรื่องเป็น decentred ที่เป็นตัวแทน detotalized เรื่องที่สร้างขึ้นที่จุดตัดของ หลายหลากเรื่องของตำแหน่งระหว่างที่มีอยู่ไม่มีเบื้องต้นหรือความสัมพันธ์ที่มีความจำเป็นและเสียงที่เปล่งออกเป็นผลมาจากการปฏิบัติที่ครองความเป็นเจ้า ดังนั้นตัวตนไม่เคยจัดตั้งขึ้นอย่างแน่นอนมีเสมอในระดับหนึ่งของการเปิดกว้างและความคลุมเครือในทางตำแหน่งเรื่องที่แตกต่างกันก้อง สิ่งที่โผล่ออกมาเป็นมุมมองใหม่ทั้งหมดสำหรับการดำเนินการทางการเมืองซึ่งไม่นิยมกับความคิดของแต่ละคนเดียวที่แสวงหาความสนใจของเขาหรือเธอเองหรือมาร์กซ์กับการลดลงของตำแหน่งที่เรื่องทั้งหมดกับที่ชั้นสามารถอนุมัติให้อยู่คนเดียวจินตนาการ .
มันควรจะสังเกตแล้วว่าเฟสใหม่นี้ของการปฏิวัติประชาธิปไตยในขณะที่อยู่ในทางของตัวเองซึ่งเป็นผลมาจากประชาธิปไตยสากลแห่งการตรัสรู้ที่ยังทำให้เป็นคำถามบางส่วนของสมมติฐาน หลายของการต่อสู้ใหม่ ๆ เหล่านี้ในความเป็นจริงที่จะสละสิทธิเรียกร้องใด ๆ ที่เป็นสากล พวกเขาแสดงให้เห็นว่าในทุกการยืนยันของความเป็นสากลมีโกหก disavowal ของโดยเฉพาะอย่างยิ่งและปฏิเสธที่เฉพาะเจาะจง สตรีวิจารณ์ unmasks particularism ซ่อนอยู่หลังอุดมคติสากลผู้ socalled ซึ่งในความเป็นจริงได้เสมอกลไกของการยกเว้น แคโรล Pateman ตัวอย่างเช่นได้แสดงให้เห็นว่าทฤษฎีคลาสสิกของการปกครองระบอบประชาธิปไตยมีพื้นฐานอยู่บนการยกเว้นของผู้หญิง: ความคิดของการเป็นพลเมืองที่เป็นสากลที่ทันสมัยโดยเฉพาะและจำเป็นต้องขึ้นอยู่กับการเกิดขึ้นของมุมมองที่ทุกคนเกิดมามีอิสระและเสมอภาคกันหรือ ธรรมชาติอิสระและเสมอภาคกันกับแต่ละอื่น ๆ บุคคลที่ไม่เป็นธรรมชาติผู้ใต้บังคับบัญชาไปยังอีกและดังนั้นจึงต้องมีประชาชนที่ยืนอยู่ในฐานะพลเมืองที่เป็นอันขาดสถานะปกครองตนเองของพวกเขา เสรีภาพและความเท่าเทียมกันนอกจากนี้ยังมีรายละเอียดว่ารัฐบาลสามารถเกิดขึ้นเพียงผ่านข้อตกลงหรือความยินยอม เราทุกคนสอนว่า "ของแต่ละบุคคล" เป็นประเภทสากลที่นำไปใช้กับทุกคนหรือทุกคน แต่นี้เป็นกรณีที่ไม่ "บุคคล" เป็นคน
reformulation ของโครงการประชาธิปไตยในแง่ของการปกครองระบอบประชาธิปไตยที่รุนแรงต้องให้ขึ้นสากลตรัสรู้นามธรรมของอาธรรมชาติของมนุษย์ที่แตกต่าง แม้ว่าการเกิดขึ้นของทฤษฎีแรกของการปกครองระบอบประชาธิปไตยที่ทันสมัยและของแต่ละบุคคลเป็นผู้ถือสิทธิได้ทำไปโดยแนวความคิดเหล่านี้มากพวกเขามีวันนี้กลายเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการขยายในอนาคตของการปฏิวัติประชาธิปไตย สิทธิใหม่ที่มีการอ้างว่าในวันนี้มีการแสดงออกของความแตกต่างที่มีความสำคัญเป็นเพียงตอนนี้ถูกกล่าวหาและพวกเขาคือ ไม่มีสิทธิที่สามารถ universalized เรียกร้องประชาธิปไตยที่รุนแรงที่เราได้รับทราบความแตกต่าง - โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายที่แตกต่างกัน - มีผล; ทุกอย่างที่ได้รับการยกเว้นตามแนวคิดของ M $ n ในนามธรรม สากลไม่ได้ปฏิเสธ แต่ particularized; สิ่งที่จำเป็นเป็นชนิดใหม่ของข้อระหว่าง anil สากลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การปฏิวัติประชาธิปไตย
จำนวนของเกณฑ์ที่แตกต่างกันได้รับการแนะนำเพื่อความทันสมัย พวกเขาแตกต่างกันอย่างมากขึ้นอยู่กับระดับเฉพาะหรือคุณลักษณะหนึ่งต้องการที่จะเน้น ผมเองคิดว่าความทันสมัยจะต้องกำหนดในระดับการเมือง มันมีความสัมพันธ์ที่ sotial เป็นรูปเป็นร่างและมีสัญลักษณ์ที่สั่ง ในเพื่อให้ห่างไกลเป็นชนิดใหม่ของ sotiety inaugurates ,ความทันสมัยสามารถดูเป็นจุดแตกหักของการอ้างอิง ในส่วนนี้ คุณลักษณะพื้นฐานของความทันสมัยคือไม่ต้องสงสัยการมาถึงของการปฏิวัติประชาธิปไตย โดย Claude lefort ได้ การปฏิวัติประชาธิปไตยนี้เป็นจุดเริ่มต้นของชนิดใหม่ของสถาบัน sodal ซึ่งกำลังจะกลายเป็น ' ว่างเปล่าสถานที่ ' ด้วยเหตุผลนี้sodety ประชาธิปไตยสมัยใหม่ถูกแต่งตั้งเป็น ' sodety ซึ่งอำนาจ กฎหมายและความรู้ที่สัมผัสกับความไม่แน่ชัดหัวรุนแรง , sodety ที่กลายเป็นโรงละครของการผจญภัยที่ควบคุมไม่ได้ ดังนั้น สิ่งที่จะทำให้ไม่กลายเป็นก่อตั้ง จักยังคงไม่กระจ่างชัด โดยที่ไม่รู้จักปัจจุบันเป็น undefinable / 7 ขาดพลังงาน embodied ในบุคคลของเจ้าชาย และเชื่อมโยงกับอำนาจที่ยอดเยี่ยม preempts การดำรงอยู่ของสุดท้ายรับประกันหรือแหล่งของการ ; sodety ไม่สามารถถูกกำหนดเป็นสารที่มีเอกลักษณ์อินทรีย์ สิ่งที่ยังคงเป็น sodety โดยไม่สรุปแพงที่กําหนดไว้โครงสร้างทางสังคมที่เป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายจากมุมมองของคนโสด หรือสากล , มุมมอง มันเป็นในลักษณะนี้ว่า ประชาธิปไตยเป็นลักษณะการละลายของเครื่องหมาย ' ความแน่นอน ' 1 คิดว่าวิธีการดังกล่าวมีข้อเสนอแนะ และเป็นประโยชน์ เพราะมันช่วยให้เราสามารถใส่หลายปรากฏการณ์ sodeties สมัยใหม่ในมุมมองใหม่ ดังนั้นตายผลของการปฏิวัติประชาธิปไตยสามารถวิเคราะห์ได้ในศิลปะ , ทฤษฎี , และทุกแง่มุมของวัฒนธรรมโดยทั่วไปช่วยให้หนึ่งเพื่อสร้างคำถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างความทันสมัย และ postmodernity ในวิธีการใหม่และมีประสิทธิภาพมากขึ้น แน่นอน ถ้าใครเห็นการปฏิวัติประชาธิปไตยเป็น lefort รับบทเป็นคุณลักษณะที่โดดเด่นของความทันสมัยจากนั้นจะเรียนว่าสิ่งที่หมายถึงเมื่อหนึ่งหมายถึง postmodernity ในปรัชญาคือการรับรู้ของความเป็นไปไม่ได้ของที่ดีที่สุดหรือมูลนิธิสุดท้ายที่เป็นส่วนประกอบของการเข้ามาของรูปแบบประชาธิปไตยของสังคมและความทันสมัยนั่นเองการรับรู้นี้มาหลังจากความล้มเหลวของความพยายามหลายครั้งเพื่อแทนที่แบบดั้งเดิมที่วางรากฐานในธรรมชาติ หรือพระเจ้าที่มีรากฐานทางเลือกโกหกในมนุษย์และเหตุผลของเขา ความพยายามเหล่านี้ถูก doomed ความล้มเหลวตั้งแต่เริ่มต้น เพราะการกำหนดรุนแรงที่เป็นลักษณะของประชาธิปไตยสมัยใหม่นิทเช่ก็เข้าใจ เมื่อเขาประกาศว่า ความตายของพระเจ้าที่ถูกแยกออกจากวิกฤตของลัทธิมนุษยนิยม
ดังนั้นความท้าทายในการประดับไฟและมนุษยนิยม ไม่ได้หมายความถึงการปฏิเสธของความทันสมัย แต่วิกฤตของโครงการโดยเฉพาะในความทันสมัย การตรัสรู้โครงการ selffoundation . มันไม่ได้หมายความว่าเราต้องทิ้งโครงการทางการเมืองของ