2. Better to be a Renunciant If hap

2. Better to be a Renunciant
If happiness is a state of “desirelessness,” then there are two ways in which we
might reach this state. One would be to fulfill all our desires. Another would be to
abandon our desires, to become renunciants. We have seen that, for reasons
deeply rooted in Buddhist philosophy, the first way is a dead end. What about the
second?
If you desire something, there are two possible outcomes. Either your desire
will be satisfied or it will not be. If your desire is unsatisfied, clearly you would
have been better off if you had never had the desire to begin with. But suppose
that it is satisfied. Are you better off in this case? That is, are you better off as a
result of having a satisfied desire than you would have been if you had never had
the desire to begin with? If not, then you would be better off if you could rid
yourself altogether of desires. That is, you would be better off as a renunciant.
In one sense of the term, we can’t “desire” something if we already have it. I
might desire a new home or a new car; I might want to be handsome or brilliant; I
might want to play the piano, or to speak French, or to be a marathon runner.
These are things I might desire, but only if I experience them as things that are
missing in my life, as things that I lack. Understood in this way, accompanying
any desire is a sense of dissatisfaction. To satisfy a desire is simply to alleviate
this sense of dissatisfaction. Satisfying a desire is like quenching a thirst, and this
is precisely how desire is understood in Buddhism. The Pāli term is taṇhā, which
also translates as “thirst” or “craving.”
Understood in this way, having a desire is like having an addiction. Smoking a
cigarette alleviates the craving for a cigarette, but it does not enhance the quality
of a smoker’s life. Ignoring the health risks of a tobacco habit, smokers are not
better off than non-smokers because they satisfy more cravings. They would be
better off without these cravings. And, in general, the satisfaction of a desire
doesn’t add anything to our lives; it simply fills a void. If the ideal state of being is
a state of “fullness,” and if satisfying a desire simply amounts to filling a void,
then clearly we are no better off as a result of having a desire satisfied than we
would have been if we never had the desire.
According to this account, the satisfaction of a desire is not a genuine benefit;
it does not enhance the quality of our lives. It might be compared to recovering
from an illness. It is good to recover from an illness, but it is better never to be sick.
The ideal state of being is to be healthy, and recovering from an illness is a good thing only because it restores us to that state. The satisfaction of a desire is a good
thing in exactly the same way: it restores us to health, to tranquility, to fullness.
This is not obviously true, however, for it certainly seems that there is more to
the satisfaction of a desire than the alleviation of dissatisfaction. It is an enjoyable
experience to drink when you’re thirsty and to eat when you’re hungry. If you
never experienced thirst or hunger, you would never have these enjoyments.
Don’t these enjoyments enhance the quality of your life? It is said that Diogenes
of Sinope, the stoic philosopher, would deliberately prolong his experience of
hunger and thirst so that he could more fully appreciate the joys of eating and
drinking. Other stoic philosophers have advised us to voluntarily endure certain
discomforts (such as being cold and wet) so that we might better appreciate
simple comforts (such as being warm and dry).4

On reflection, though, this is rather queer advice. Should I deliberately catch a
cold so that, once I recover, I can better appreciate having good health? Should I
bash my hand with a hammer so that I can experience a pleasant state of relief
when the pain subsides? This would be irrational because, on balance, I would
gain nothing. After recovering from an illness, I might well appreciate having
good health, and the experience of appreciation is a pleasant one. But this
experience is no more pleasant (and probably much less so) than the experience of
illness is unpleasant or painful. Similarly, after the pain of bashing my hand with a
hammer subsides, I would experience relief, and the experience of relief is a
pleasant one. But this experience is certainly no more pleasant (and, I think, much
less pleasant) than the experience of bashing my hand with a hammer is painful.
On balance, then, I would be at least as well off (and probably much better off)
never to have these unpleasant experiences.
The same is true with the experiences of thirst and hunger. These are
unpleasant experiences, and it seems correct to say that the experience of
assuaging thirst or hunger is no more pleasant than the experience of thirst or
hunger is unpleasant. On balance, then, we are not better off as a result of having
these desires. This is not to say, of course, that we would be better off if we never
enjoyed the simple pleasures of eating and drinking. Eating and drinking are
pleasant experiences in their own right, but the pleasure of enjoying food and
drink is something in addition to the mere satisfaction of hunger and thirst. It is
possible to enjoy things—eating a good meal, listening to music, reading a book, socializing with friends—even if we never crave them, and it is simply not true
that we are better off if we crave them because of how this enhances our
appreciation.
This is not to deny that the ability to appreciate things enhances the quality of
our lives. But we can appreciate things without previously craving them. Of
course, we do sometimes experience relief once something we have hoped for
comes to pass, and this experience contributes to the appreciation we feel.
Suppose, for example, that I have some medical tests run. Naturally, I hope for
positive results. If they are, my appreciation would be greatly enhanced by the
relief I would experience—something I would not experience if I were indifferent
to my test results. This suggests that we are better off having certain
desires—specifically, those that enhance our experience of appreciation. We need
not, however, pursue this line of reasoning, because we have already seen where it
leads. Suppose I learn that my test results are positive. Clearly, I would not be
relieved by this news unless I previously worried about the test results. Assuming
that the degree of relief I experience is proportional to the depth of my worry, I am
not, on balance, better off as a result of having hoped for positive results. Indeed,
in all likelihood the momentary relief I experience is nothing by comparison with
the anxiety I endured for hours, days, or weeks. If this is right, then I would have
been much better off if I had been indifferent to my test results.
To pull together the treads of the argument: If you desire something, there are
two possible outcomes. Either the desire will be satisfied or it will not be. In the
second case, you would have been better off (if only because of the frustration you
experience) if you had never had the desire. On the other hand, if the desire is
satisfied, you would be no better off (and quite possibly worse off) than if you
never had the desire. The satisfaction of desire does not in itself enhance the
quality of your life; it merely restores you to the state of being free from desire.
All things considered, then, you are better off if you desire nothing.
As pointed out earlier, this argument presupposes a certain conception of
desire. In the sense in which I have been using the term, we cannot “desire” things
we already have. Desire is a state of dissatisfaction arising from the sense that
there is something missing in our lives. To satisfy a desire is to fill a void and
restore a sense of fullness, if only temporarily. This is the meaning of taṇhā,
which, as pointed out earlier, also translates as “thirst” or “craving.” Yet, in some
sense, we can also desire things we already have. I can want my home, my books,
my career, my marriage, and countess other things. I can want to be doing exactly what I am doing—sitting down, listening to music, writing. I can want things to be
exactly as they are. In this sense, desire is best understood, not as craving, but as
attachment or clinging (upādāna). We crave the things we don’t have but cling to
the things we do.
Just as it is possible to appreciate something that comes into our lives without
previously craving it, it is also possible to appreciate something that we already
have without clinging to it. And we’re better off if we don’t, because attachment is
inextricably tied to fear, worry, heartbreak, and other conflictive emotions. I fear
the loss of anything I cling to as “I” or “mine.” Because I cling to a self, I fear its
extinction. Because I cling to life, I fear death. I cling to my family, my material
possessions, and my pets. Because of this, I fear losing them. When a loved one
dies or a relationship ends, I can be heartbroken. Because I cling to my physical
possessions, I worry that they might be stolen, damaged, or destroyed. The loss or
destruction of a cherished possession can be a devastating one. It is not just that
such losses occasionally occur; such losses are inevitable because all things are
impermanent. Buddhism teaches that it is only by recognizing the three marks of
existence—that all things are impermanent, that there is literally nothing to cling
to, and that possessing things is not a source of the satisfaction we seek—that we
can rid ourselves of the suffering that arises from attachment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ดีกว่าจะ เป็น Renunciant ถ้าความสุขเป็นสิ่งของ "desirelessness" แล้วมีสองวิธีที่เรา อาจเข้าถึงสภาวะนี้ หนึ่งจะมีการตอบสนองความต้องการของเรา อื่นจะ ละทิ้งความปรารถนาของเรา เป็น renunciants เราได้เห็นนั้น เหตุผล รากลึกในพุทธปรัชญา วิธีแรกคือ ตายสิ้นสุด อะไรประมาณนี้ สอง ถ้าคุณต้องการบางสิ่งบางอย่าง มีผลลัพธ์ที่เป็นไปได้สอง ทั้งความต้องการของคุณ จะพอใจ หรือไม่ ถ้าปรารถนาจะไม่พอใจ อย่างชัดเจนคุณจะ ได้ดีกว่าถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนาจะเริ่มต้นด้วย แต่สมมติว่า มีความพึงพอใจ คุณใจดีออกในกรณีนี้หรือไม่ นั่นคือ คุณใจดีมากเป็นการ ผลของการมีความปรารถนาพอใจกว่าที่คุณจะได้รับถ้าคุณเคยไม่มี ความปรารถนาที่จะเริ่มต้นด้วย ถ้า ไม่ได้ แล้ว คุณจะดีมากหากคุณสามารถกำจัด ตัวกันของความต้องการ นั่นคือ คุณจะดีกว่าเป็นการ renunciant ในแง่หนึ่งของคำ เราไม่ "ประสงค์" บางสิ่งบางอย่างถ้าเรามีแล้วมัน ฉัน อาจต้องเป็นบ้านใหม่หรือรถใหม่ อาจต้องให้หล่อ หรือสด ใส ฉัน อาจต้องเล่นเปียโน หรือพูดภาษาฝรั่งเศส การเป็น นักวิ่งมาราธอน นี่คือสิ่งที่ฉันอาจต้องการ แต่เฉพาะ ถ้าประสบการณ์นั้นเป็นสิ่งที่ หายไปในชีวิตของฉัน เป็นสิ่งที่ฉันขาด เข้าใจในวิธีนี้ พร้อม ความปรารถนาใด ๆ เป็นความรู้สึกของความไม่พอใจ เพื่อตอบสนองความต้องเป็นเพียงการ บรรเทา นี้ความรู้สึกของความไม่พอใจ ตอบสนองความต้องได้เช่นชุบความกระหาย และนี้ เป็นวิธีเข้าใจความปรารถนาในพระพุทธศาสนา คำว่า Pāli คือ ตัณหา ซึ่ง ยัง แปลเป็น "กระหาย" หรือ "ซื้อ" เข้าใจในวิธีนี้ มีความปรารถนาที่เป็นเหมือนการติดยาเสพติด สูบบุหรี่เป็น อยากจะจุดบุหรี่ alleviates บุหรี่ แต่มันไม่เพิ่มคุณภาพ ชีวิตของสูบบุหรี่ ละเว้นความเสี่ยงสุขภาพของนิสัยการสูบบุหรี่ ผู้สูบบุหรี่ไม่ ดีออกกว่าสูบบุหรี่เนื่องจากจะตอบสนองมากขึ้นแพงขึ้น พวกเขาจะ ดีกว่าไม่แพงเหล่านี้ และ ทั่ว ไป ความพึงพอใจของความต้องการ ไม่เพิ่มอะไรเพื่อชีวิต เพียงกรอกข้อมูลการเป็นโมฆะ ว่ารัฐกำลังเหมาะ ต่อสถานะของ "ความสำเร็จ และ ถ้ายอดเงินตอบสนองความต้องการเพียงบรรจุเป็นโมฆะ แล้ว อย่างเราจะไม่ดีกว่าเนื่องจากมีความต้องการความพึงพอใจมากกว่าเรา จะได้รับถ้าเราไม่เคยมีความปรารถนา ตามบัญชีนี้ ความพึงพอใจของความต้องไม่ใช่ประโยชน์ที่แท้จริง นอกจากนี้มันไม่เพิ่มคุณภาพของชีวิตของเรา อาจเปรียบเทียบในการกู้คืน จากการเจ็บป่วย ดีการกู้คืนจากการเจ็บป่วย แต่ก็ดีไม่ป่วย รัฐเหมาะที่จะมีสุขภาพที่ดี และฟื้นตัวจากการเจ็บป่วยเป็นสิ่งดีเพราะว่ามันคืนเรากับรัฐนั้น ความพึงพอใจของความต้องกำลัง สิ่งเดียว: มันคืนเราเพื่อสุข ความสงบ การสร้าง ก็ไม่แน่นอน อย่างไรก็ตาม สำหรับแน่นอนเหมือนที่มีมากขึ้น ความพึงพอใจของความต้องการมากกว่าการบรรเทาของความไม่พอใจ มันเป็นความสนุก ประสบการณ์เมื่อคุณกระหายน้ำเครื่องดื่ม และกินเมื่อคุณหิว ถ้าคุณ ความหิวหรือความกระหายที่ไม่เคยมีประสบการณ์ คุณจะไม่เคยได้นั่งเหล่านี้ นั่งเหล่านี้ไม่เพิ่มคุณภาพของชีวิตของคุณ กล่าวกันว่า Diogenes ของ Sinope นักปราชญ์ใจ จะตั้งใจทำประสบการณ์ของเขา หิว และกระหายเพื่อให้เขาสามารถขึ้นชื่นสุขของกิน และ ดื่ม ปรัชญาใจอื่น ๆ ได้แนะนำเราด้วยความสมัครใจทนบาง discomforts (เช่นที่เปียก และเย็น) เพื่อให้เราดีกว่าอาจชื่นชม อย่างอำนวย (อุ่น และแห้ง) .4 สะท้อน แม้ว่า นี้เป็นคำแนะนำค่อนข้างแปลก ๆ ควรฉันจงใจจับตัว เย็นนั้น เมื่อฉันกู้คืน ฉันสามารถดีชื่นชมการมีสุขภาพที่ดี ควรฉัน ทุบตีมือ ด้วยค้อนเพื่อให้ผมได้สัมผัสสิ่งดีของบรรเทา เมื่ออาการปวด subsides นี้จะเป็นจำนวนอตรรกยะ เพราะ ดุล ฉันจะ ได้รับอะไร หลังจากฟื้นตัวจากการเจ็บป่วย ฉันอาจดีชื่นชมมี สุขภาพที่ดี และประสบการณ์ขอบคุณได้อย่างรื่นรมย์ แต่นี้ มีประสบการณ์ไม่ดี (และอาจมากน้อยกว่านั้น) กว่าประสบการณ์ของ เจ็บป่วยจะเจ็บปวด หรือไม่ ในทำนองเดียวกัน หลังจากความเจ็บปวดของทุบตีมือด้วยการ ค้อน subsides จะประสบการณ์บรรเทาทุกข์ และเป็นประสบการณ์ของการบรรเทาความ หนึ่งดี แต่ประสบการณ์นี้เป็นที่แน่นอนไม่พอใจ (และ คิดว่า มาก ผ่อนน้อย) กว่าประสบการณ์ของมือทุบตีด้วยค้อนเป็นความเจ็บปวด ดุล แล้ว ฉันจะน้อยเช่นปิด (และคงดีออก) อย่าให้ประสบการณ์เหล่านี้ไม่ได้ ไม่ มีประสบการณ์ของความกระหายน้ำและหิว เหล่านี้เป็น ประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ และดูเหมือนว่าถูกต้องกล่าวว่าประสบการณ์ของ assuaging กระหายหรือหิวเป็นอีกดีกว่าประสบการณ์ของความกระหาย หรือ ความหิวไม่ได้ ดุล แล้ว เราจะไม่ดีกว่าเนื่องจากมี ความปรารถนาเหล่านี้ โดยไม่ต้องพูด แน่นอน ว่า เราจะดีกว่าถ้าเราไม่เคย เพลิดเพลินกับความสุขเรียบง่ายของอาหาร และเครื่องดื่ม รับประทานอาหาร และดื่ม ประสบการณ์ดีในสิทธิของตนเอง แต่ความสุขความเพลิดเพลินในอาหาร และ เครื่องดื่มเป็นสิ่งที่นอกเหนือจากความพึงพอใจเพียงความหิวและความกระหาย จึง สามารถเพลิดเพลินกับสิ่งซึ่งกินอาหารดี ฟังเพลง อ่านหนังสือ ชอบกับเพื่อน — แม้ว่าเราไม่อยากให้ และมันก็ไม่เป็นความจริง ว่า เราจะดีกว่าถ้าเราอยากได้ เพราะวิธีนี้ช่วยเรา เพิ่มค่า นี้จะไม่ปฏิเสธว่า ความสามารถในการชื่นชมสิ่งที่ช่วยเพิ่มคุณภาพของ ชีวิตของเรา แต่เราสามารถชื่นชมสิ่งที่ไม่เคย ซื้อพวกเขา ของ หลักสูตร เราบางครั้งประสบการณ์บรรเทาเมื่อบางสิ่งบางอย่างที่เราหวังใน มาผ่าน และประสบการณ์นี้เราชื่นชม สมมติว่า เช่น ว่า มีบางการทดสอบทางการแพทย์ทำงาน ธรรมชาติ หวังสำหรับ ผลบวก ถ้ามี การชื่นชมของฉันจะเพิ่มโดยการ บรรเทาจะประสบการณ์คือสิ่งที่ฉันจะไม่มีถ้ามีผมสนใจ การทดสอบของฉัน นี้แนะนำว่า เราจะดีกว่ามีบาง ปรารถนาโดยเฉพาะ ที่ต้องปรับเพิ่มค่าประสบการณ์ของเรา เราต้องการ ไม่ อย่างไรก็ตาม ไล่สายนี้ใช้เหตุผล เนื่องจากเราได้เห็นสถานแล้วมัน ลูกค้าเป้าหมาย สมมติว่าการเรียนรู้ผลการทดสอบของฉันบวก เห็นได้ชัด ฉันจะไม่ ปลดปล่อย โดยข่าวนี้นอกจากว่าฉันกังวลเกี่ยวกับผลการทดสอบก่อนหน้านี้ สมมติว่า ที่ระดับความชื้นที่ประสบการณ์เป็นสัดส่วนกับความลึกของความกังวลของฉัน ผม ไม่ บนยอด ดีกว่าเนื่องจากมีหวังสำหรับผลบวก แน่นอน ในความเป็นไปได้ทั้งหมด ปลดปล่อยอับประสบการณ์คืออะไรโดยเปรียบเทียบกับ ความห่วงใยที่ฉันทน สำหรับชั่วโมง วัน สัปดาห์ ถ้าเป็นขวา แล้วก็จะมี ถูกมากดีกว่าถ้าผมเคยสนใจกับผลการทดสอบของฉัน จะดึงกัน treads อาร์กิวเมนต์: ถ้าคุณต้องการบางสิ่งบางอย่าง ผลที่ได้สอง ความปรารถนาที่จะพอใจ หรือไม่จะ ใน กรณีที่สอง คุณจะได้รับดีกว่า (ถ้าเพียง เพราะเสียงคุณ ประสบการณ์) ถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนา ในทางกลับกัน ถ้าเป็นความปรารถนา พอใจ คุณจะดีกว่าไม่ปิด (และค่อนข้างเป็นเลวปิด) กว่าถ้าคุณ ไม่เคยมีความปรารถนา ความพึงพอใจของความต้องไม่อยู่ในตัวเองเพิ่ม คุณภาพชีวิตของคุณ มันแค่คืนคุณไปยังสถานะของการเป็นอิสระจากความปรารถนา ถือ แล้ว คุณจะดีกว่าถ้าคุณต้องการอะไร ที่ชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ อาร์กิวเมนต์นี้ presupposes คิดของ ความต้องการ ในความรู้สึกที่ฉันได้ใช้คำว่า เราไม่สามารถ "ปรารถนา" สิ่ง เรามี ต้องเป็นสิ่งของความไม่พอใจที่เกิดจากความรู้สึกที่ มีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไปในชีวิตของเรา เพื่อตอบสนองความต้องจะกรอกเป็นโมฆะ และ คืนความรู้สึกของความสำเร็จ ถ้าเพียงชั่วคราว นี่คือความหมายของตัณหา ซึ่งเป็นชี้ให้เห็นก่อนหน้านี้ ยังแปลเป็น "กระหาย" หรือ "ซื้อ" ยัง ในบาง รู้สึก เราสามารถยังความปรารถนาสิ่งที่เรามีอยู่แล้ว สามารถอยากบ้านของฉัน หนังสือของฉัน อาชีพของฉัน ของฉันแต่งงาน และเคาน์เตสิ่งอื่น ๆ สามารถอยากจะทำเหมือนที่ฉันทำคือนั่งลง ฟังเพลง เขียน สามารถต้องสิ่งที่เป็น เหมือนได้ ในความรู้สึก ความปรารถนาเป็นส่วนที่เข้าใจ ไม่อยาก แต่เป็น แนบหรือเข้าใจ (อุปาทาน) เราใฝ่หาสิ่งที่เราไม่ได้ แต่ยึดถือ สิ่งที่เราทำ เหมือนไปชื่นชมสิ่งที่มาในชีวิตของเราไม่มี previously craving it, it is also possible to appreciate something that we already have without clinging to it. And we’re better off if we don’t, because attachment is inextricably tied to fear, worry, heartbreak, and other conflictive emotions. I fear the loss of anything I cling to as “I” or “mine.” Because I cling to a self, I fear its extinction. Because I cling to life, I fear death. I cling to my family, my material possessions, and my pets. Because of this, I fear losing them. When a loved one dies or a relationship ends, I can be heartbroken. Because I cling to my physical possessions, I worry that they might be stolen, damaged, or destroyed. The loss or destruction of a cherished possession can be a devastating one. It is not just that such losses occasionally occur; such losses are inevitable because all things are impermanent. Buddhism teaches that it is only by recognizing the three marks of existence—that all things are impermanent, that there is literally nothing to cling to, and that possessing things is not a source of the satisfaction we seek—that we can rid ourselves of the suffering that arises from attachment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. ดีกว่า Renunciant
ถ้าความสุขเป็นสภาวะของ "Desirelessness"
แล้วมีสองวิธีในการที่เรามีอาจถึงรัฐนี้ หนึ่งที่จะตอบสนองความต้องการของเรา อีกจะละทิ้งความปรารถนาของเราจะกลายเป็น renunciants เราได้เห็นว่าสำหรับเหตุผลที่ฝังรากลึกในพุทธปรัชญาวิธีแรกคือปลายตาย สิ่งที่เกี่ยวกับสอง? ถ้าคุณต้องการบางสิ่งบางอย่างมีสองผลลัพธ์ที่เป็นไป ทั้งความต้องการของคุณจะได้รับความพึงพอใจหรือมันจะไม่เป็น หากความต้องการของคุณไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่คุณจะได้รับดีกว่าถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนาที่จะเริ่มต้นด้วย แต่สมมติว่ามันเป็นที่พอใจ คุณดีกว่าในกรณีนี้หรือไม่? นั่นคือคุณดีกว่าเป็นผลมาจากการมีความปรารถนาพอใจกว่าที่คุณจะได้รับถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนาที่จะเริ่มต้นด้วย? ถ้าไม่เช่นนั้นคุณจะดีกว่าถ้าคุณสามารถกำจัดตัวเองของความต้องการทั้งหมด นั่นคือคุณจะดีกว่าเป็น renunciant ได้. หนึ่งในความรู้สึกของคำว่าเราไม่สามารถ "ความปรารถนา" บางสิ่งบางอย่างถ้าเรามีมัน ฉันอาจจะต้องการบ้านใหม่หรือรถใหม่; ฉันอาจจะต้องการที่จะหล่อหรือที่ยอดเยี่ยม; ฉันอาจต้องการที่จะเล่นเปียโนหรือที่จะพูดภาษาฝรั่งเศสหรือจะเป็นนักวิ่งมาราธอน. เหล่านี้เป็นสิ่งที่ฉันอาจต้องการ แต่ถ้าผมได้สัมผัสกับพวกเขาเป็นสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิตของฉันเป็นสิ่งที่ฉันขาด เข้าใจในลักษณะนี้มาพร้อมกับความปรารถนาใด ๆ ที่เป็นความรู้สึกของความไม่พอใจ เพื่อตอบสนองความปรารถนาที่เป็นเพียงการบรรเทาความรู้สึกของความไม่พอใจนี้ ความพึงพอใจความปรารถนาที่เป็นเหมือนการดับกระหายและนี่คือวิธีการที่ปรารถนาเป็นที่เข้าใจในพระพุทธศาสนา คำPāliเป็น Tanha ซึ่งยังแปลว่า"กระหาย" หรือ "ความอยาก." เข้าใจในลักษณะนี้มีความปรารถนาที่เหมือนมียาเสพติด การสูบบุหรี่บรรเทาความอยากบุหรี่ได้แต่ก็ไม่ได้เพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้สูบบุหรี่ ละเว้นความเสี่ยงต่อสุขภาพของนิสัยยาสูบสูบบุหรี่ไม่ได้ดีกว่าการสูบบุหรี่ไม่ใช่เพราะพวกเขาตอบสนองความอยากมากขึ้น พวกเขาจะดีกว่าโดยไม่ต้องความอยากเหล่านี้ และโดยทั่วไป, ความพึงพอใจของความปรารถนาที่ไม่ได้เพิ่มอะไรให้ชีวิตของเรา; มันก็เติมเป็นโมฆะ หากรัฐในอุดมคติของความเป็นอยู่เป็นรัฐของ "ไพบูลย์" และถ้าความพึงพอใจความปรารถนาเพียงจำนวนเงินที่เติมโมฆะแล้วอย่างชัดเจนเราจะไม่ดีกว่าผลที่ตามมาของการมีความปรารถนาพอใจกว่าที่เราจะได้รับถ้าเราไม่เคยมี. ความปรารถนาที่ตามบัญชีนี้ความพึงพอใจในความปรารถนาที่ไม่ได้เป็นประโยชน์แท้ก็ไม่ได้เพิ่มคุณภาพของชีวิตของเรา มันอาจจะเทียบกับการกู้คืนจากการเจ็บป่วย มันเป็นสิ่งที่ดีในการกู้คืนจากการเจ็บป่วย แต่มันจะดีกว่าที่จะไม่ป่วย. รัฐในอุดมคติของความเป็นอยู่คือการมีสุขภาพที่ดีและการกู้คืนจากการเจ็บป่วยเป็นสิ่งที่ดีเพียงเพราะมันคืนเราให้อยู่ในสถานะที่ ความพึงพอใจของความปรารถนาที่จะเป็นสิ่งที่ดีสิ่งที่ในตรงทางเดียวกัน: เรียกคืนเราเพื่อสุขภาพเพื่อความสงบเพื่อความสมบูรณ์. นี้ไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัดจริง แต่มันแน่นอนดูเหมือนว่ามีมากขึ้นเพื่อความพึงพอใจของความปรารถนาที่มากกว่าบรรเทาความไม่พอใจ มันเป็นความสนุกสนานประสบการณ์ที่จะดื่มเมื่อคุณกระหายที่จะกินและเมื่อคุณหิว ถ้าคุณไม่เคยมีประสบการณ์หรือความหิวกระหายที่คุณไม่เคยจะมี enjoyments เหล่านี้. อย่า enjoyments เหล่านี้เพิ่มคุณภาพของชีวิตของคุณ? มันก็บอกว่า Diogenes ของ Sinope นักปรัชญาอดทนจงใจจะยืดประสบการณ์ของเขาหิวและกระหายเพื่อให้เขาได้มากขึ้นอย่างเต็มที่ชื่นชมความสุขของการรับประทานอาหารและดื่ม นักปรัชญาอดทนอื่น ๆ ได้แนะนำให้เราสมัครใจทนบางdiscomforts (เช่นความหนาวเย็นและเปียก) เพื่อที่เราจะได้ดีขึ้นอาจชื่นชมความสะดวกสบายง่าย(เช่นความอบอุ่นและแห้ง) 0.4 ในการสะท้อนว่านี้ค่อนข้างแปลกคำแนะนำ ฉันควรจะจงใจจับเย็นเพื่อที่เมื่อฉันกู้คืนผมสามารถที่ดีขึ้นขอขอบคุณที่มีสุขภาพที่ดี? ฉันควรจะทุบตีมือของฉันด้วยค้อนเพื่อที่ฉันจะได้พบกับสภาพที่น่าพอใจของการบรรเทาอาการปวดเมื่อsubsides? นี้จะไม่ลงตัวเพราะความสมดุลผมจะได้รับอะไร หลังจากที่ฟื้นตัวจากการเจ็บป่วยผมอาจจะขอขอบคุณที่มีสุขภาพที่ดีและประสบการณ์ของความชื่นชมเป็นอย่างรื่นรมย์ แต่นี้ประสบการณ์ที่ไม่น่าพอใจมากขึ้น (และอาจจะมากน้อยดังนั้น) กว่าประสบการณ์ของการเจ็บป่วยเป็นที่ไม่พึงประสงค์หรือเจ็บปวด ในทำนองเดียวกันหลังจากที่เจ็บปวดจากการทุบตีมือของฉันกับที่ค้อนทรุดผมจะมีประสบการณ์การบรรเทาและประสบการณ์ของการบรรเทาเป็นอย่างรื่นรมย์ แต่ประสบการณ์นี้แน่นอนไม่สะดวกสบายมากขึ้น (และผมคิดว่ามากน้อยที่น่าพอใจกว่า) ประสบการณ์ในการทุบตีมือของฉันด้วยค้อนที่เป็นความเจ็บปวด. เกี่ยวกับความสมดุลแล้วฉันจะมีอย่างน้อยได้เป็นอย่างดีออก (และอาจจะมากดีกว่า ) ไม่เคยมีประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เหล่านี้. เดียวกันเป็นจริงที่มีประสบการณ์ความกระหายและความหิว เหล่านี้เป็นประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์และดูเหมือนว่าถูกต้องที่จะบอกว่าประสบการณ์ของassuaging กระหายหิวหรือไม่สบายมากขึ้นกว่าประสบการณ์ความกระหายหรือความหิวเป็นที่พอใจ เกี่ยวกับความสมดุลแล้วเราไม่ดีเป็นผลมาจากการมีความต้องการเหล่านี้ นี้ไม่ได้ที่จะกล่าวว่าแน่นอนว่าเราจะดีกว่าไหมถ้าเราไม่เคยมีความสุขความสุขเรียบง่ายของการรับประทานอาหารและดื่ม การรับประทานอาหารและดื่มเครื่องดื่มที่มีประสบการณ์ที่น่าพอใจในสิทธิของตัวเองแต่ความสุขของการเพลิดเพลินกับอาหารและเครื่องดื่มเป็นสิ่งที่นอกเหนือไปจากความพึงพอใจเพียงหิวกระหาย มันเป็นไปได้ที่จะเพลิดเพลินกับสิ่งที่กินอาหารที่ดี, ฟังเพลง, อ่านหนังสือ, สังสรรค์กับเพื่อนแม้ว่าเราจะไม่กระหายพวกเขาและมันเป็นเพียงไม่เป็นความจริงที่ว่าเราจะดีกว่าถ้าเรากระหายพวกเขาเนื่องจากวิธีการนี้เราจะช่วยเพิ่มความชื่นชม. นี้ไม่ได้ปฏิเสธว่าความสามารถในการที่จะชื่นชมสิ่งที่ช่วยเพิ่มคุณภาพของชีวิตของเรา แต่เราสามารถชื่นชมสิ่งที่ไม่อยากให้พวกเขาก่อนหน้านี้ ของแน่นอนบางครั้งเราจะมีประสบการณ์การบรรเทาครั้งเดียวสิ่งที่เราคาดหวังว่าจะมาถึงผ่านและประสบการณ์นี้ก่อให้เกิดความชื่นชมที่เรารู้สึก. ตัวอย่างเช่นสมมติว่าผมมีการเรียกใช้การทดสอบทางการแพทย์บางส่วน ธรรมชาติฉันหวังผลในเชิงบวก หากพวกเขาจะแข็งค่าของฉันจะได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมากโดยการบรรเทาฉันจะได้สัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างที่ฉันจะไม่ได้สัมผัสถ้าผมไม่แยแสผลการทดสอบของฉัน นี้แสดงให้เห็นว่าเราจะดีกว่าการที่มีบางอย่างที่ปรารถนาโดยเฉพาะผู้ที่เสริมสร้างประสบการณ์ของเราของความชื่นชม เราต้องไม่ได้แต่ไล่ตามสายของเหตุผลนี้เพราะเราได้เห็นแล้วที่มันจะนำไปสู่​​ สมมติว่าฉันได้เรียนรู้ว่าผลการทดสอบของฉันเป็นบวก เห็นได้ชัดว่าผมจะไม่ได้รับการบรรเทาโดยข่าวนี้ถ้าฉันกังวลก่อนหน้านี้เกี่ยวกับผลการทดสอบ สมมติว่าระดับของการบรรเทาฉันประสบการณ์เป็นสัดส่วนกับความลึกของความกังวลของฉันที่ฉันไม่ได้กับความสมดุลที่ดีกว่าออกมาเป็นผลมาจากการที่มีการคาดหวังว่าผลบวก อันที่จริงในทุกโอกาสบรรเทาชั่วขณะที่ฉันได้สัมผัสอะไรโดยเปรียบเทียบกับความวิตกกังวลที่ผมทนสำหรับชั่วโมงวันหรือสัปดาห์ ถ้าเป็นขวาแล้วฉันจะได้รับมากดีกว่าไหมถ้าฉันได้แยแสกับผลการทดสอบของฉัน. เพื่อดึงกันดอกยางของอาร์กิวเมนต์: ถ้าคุณต้องการบางสิ่งบางอย่างที่มีสองผลลัพธ์ที่เป็นไป ทั้งความปรารถนาที่จะได้รับความพึงพอใจหรือมันจะไม่เป็น ในกรณีที่สองคุณจะได้รับดีกว่า(ถ้าเพียงเพราะความยุ่งยากที่คุณสัมผัส) ถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนาที่ ในทางกลับกันถ้าความปรารถนาที่จะเป็นความพึงพอใจที่คุณจะไม่มีดีกว่า (และค่อนข้างอาจแย่ลง) กว่าถ้าคุณไม่เคยมีความปรารถนาที่ ความพึงพอใจของความปรารถนาที่ไม่ได้อยู่ในตัวเองเพิ่มคุณภาพชีวิตของคุณ; มันเป็นเพียงการเรียกคืนคุณไปสู่สถานะของการเป็นอิสระจากความปรารถนาที่. ทุกสิ่งพิจารณาแล้วคุณจะดีกว่าถ้าคุณต้องการอะไร. เป็นแหลมออกก่อนหน้านี้เรื่องนี้เหความคิดบางอย่างของความปรารถนา ในความรู้สึกที่ฉันได้ใช้คำว่าเราไม่สามารถ "ความปรารถนา" สิ่งที่เรามีอยู่แล้ว ความปรารถนาที่เป็นรัฐของความไม่พอใจที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไปคือในชีวิตของเรา เพื่อตอบสนองความต้องการที่จะกรอกเป็นโมฆะและเรียกคืนความรู้สึกของความแน่นถ้าเพียงชั่วคราว นี่คือความหมายของ Tanha, ซึ่งเป็นแหลมออกก่อนหน้านี้ยังแปลว่า "กระหาย" หรือ "ความอยาก." แต่ในบางความรู้สึกที่เราสามารถยังมีสิ่งที่เราต้องการอยู่แล้ว ฉันจะต้องการบ้านของฉันหนังสือของฉันอาชีพของฉันแต่งงานของฉันและสิ่งอื่น ๆ คุณหญิง ฉันจะต้องการที่จะทำสิ่งที่ฉันทำลงไปนั่งฟังเพลงเขียน ฉันจะต้องการสิ่งที่จะตรงตามที่พวกเขามี ในแง่นี้ความปรารถนาที่จะเข้าใจได้ดีที่สุดไม่เป็นความอยาก แต่เป็นสิ่งที่แนบมาหรือยึดมั่น(อุปาทาน) เรากระหายในสิ่งที่เราไม่ได้มี แต่ยึดติดกับสิ่งที่เราทำ. เช่นเดียวกับที่มันเป็นไปได้ที่จะชื่นชมบางสิ่งบางอย่างที่เข้ามาในชีวิตของเราโดยไม่ต้องก่อนหน้านี้ความอยากมันก็ยังเป็นไปได้ที่จะชื่นชมสิ่งที่เรามีอยู่แล้วได้โดยไม่ต้องยึดติดกับมัน. และเราก็ยังดีถ้าเราทำไม่ได้เพราะสิ่งที่แนบมามีการเชื่อมโยงความสัมพันธุ์ที่จะต้องกลัวกังวลความเสียใจและอารมณ์ conflictive อื่น ๆ ฉันกลัวการสูญเสียของสิ่งที่ผมยึดเป็น "ฉัน" หรือ "เหมือง." เพราะผมยึดติดกับตัวเองฉันกลัวของการสูญเสีย เพราะผมยึดติดกับชีวิตผมกลัวความตาย ผมติดอยู่กับครอบครัวของฉันของฉันวัสดุข้าวของและสัตว์เลี้ยงของฉัน ด้วยเหตุนี้ผมกลัวสูญเสียพวกเขา เมื่อคนที่คุณรักตายหรือจบความสัมพันธ์ที่ผมสามารถจะอกหัก เพราะผมยึดมั่นในทางกายภาพของฉันข้าวของผมกังวลว่าพวกเขาอาจจะถูกขโมยได้รับความเสียหายหรือถูกทำลาย การสูญเสียหรือการทำลายของมิ่งอาจจะเป็นหนึ่งในการทำลายล้าง มันไม่ได้เป็นเพียงที่การสูญเสียดังกล่าวบางครั้งเกิดขึ้น; การสูญเสียดังกล่าวเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงเพราะทุกสิ่งเป็นอนิจจัง พุทธศาสนาสอนว่ามันเป็นเพียงโดยตระหนักถึงสามเครื่องหมายของการดำรงอยู่ที่ทุกสิ่งเป็นอนิจจังว่ามีตัวอักษรอะไรที่จะยึดไปและมีสิ่งที่ไม่ได้เป็นแหล่งที่มาของความพึงพอใจของเราพยายามที่ที่เราสามารถกำจัดตัวเองของความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่แนบมา