and the Philippines, and about 10%

and the Philippines, and about 10% in Korea.
The pegged exchange rate arrangements posed much greater problems in 1997, when
governments ran down their foreign exchange reserves to defend pegge currencies that were
increasingly judged by the markets to be unsustainable. As the reserves ran down, vulnerability to
financial panic increased. Looking over the course of the 1990s, we can say that Asia=s pegged
exchange rates posed at least three problems. First, they gave over-confidence to investors, who
ignored exchange risks on the belief that nominal exchange rates would be pegged indefinitely, or
at least long enough to allow for a graceful exit. Second, they permitted a growing overvaluation
in real terms, thereby squeezing exporters, and drawing too much investment spending into nontradeables
sectors. Third, they set the stage for financial panic, since Asian governments were
committed by their public promises to use the foreign exchange reserves to defend the currency,
even after everybody came to regard the rate as overvalued. This promise forced governments to
deplete their foreign reserves in a vain defense of the currency, and then it forced them to Abreak
their word@ when they had to abandon the currency defense once the foreign exchange reserves
are depleted.
The combination of the investment boom and fixed exchange rates led to over-investment
in some sectors, and a moderate decline in investment quality. One indicator of eroding
investment quality is the fact that incremental capital-output ratios rose across the region,
although it is worth noting that they rose by an amount not much greater than in several non-crisis
emerging markets. In each country, an increasing share of bank loans went towards construction,
real estate, finance, and other services. In Thailand, both property and equity share prices soared,
then began to plummet in late 1996, putting pressure on financial institutions that had lent to these
activities and thereby helping to set the crisis in motion. But this pattern was less obvious in other
countries. In Indonesia, for example, there was essentially no change in property prices in Jakarta
after 1992. In Korea, overinvestment was focussed more on certain manufacturing sectors, such
as semiconductors and steel, rather than on real estate and services.
Perceptions about Asia=s growth prospects may have begun to shift after export growth
slowed abruptly in 1996. Export growth rates (in value terms, measured in US dollars) dropped
sharply in Korea, Malaysia, China, and especially in Thailand (where the value of exports actually
fell 1% in 1996 after expanding by 25% in 1995). In Indonesia, export growth had slowed less
sharply, but the slowdown had started in 1993. In Korea=s case, the slowdown was mainly due
to a drop in export prices, itself partially due to Korea=s over-investment in some sectors,
especially semiconductors. For example, world prices for semiconductors fell 20% between 1995
and 1997 after rising sharply in the early 1990s. Malaysia, too, suffered mainly from weak prices.
By contrast, Thailand=s export prices remained stable, but export volumes dropped sharply.
Indonesia=s slower growth was also mainly due to sluggish volume performance

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

และฟิลิปปินส์ และประมาณ 10% ในเกาหลีเตรียมเงิน pegged เกิดปัญหายิ่งใหญ่ในปี 1997 เมื่อรัฐบาลวิ่งลงสำรองแลกเปลี่ยนเงินตราของสกุล pegge ที่ปกป้องขึ้นรับการตัดสินจากตลาดจะ unsustainable เป็นสำรองวิ่งลง ช่องโหว่ในการตื่นตระหนกทางการเงินที่เพิ่มขึ้น มองในช่วงปี 1990 เราสามารถบอกว่า เอเชีย = s peggedอัตราแลกเปลี่ยนเกิดปัญหาน้อยสาม ครั้งแรก พวกเขาให้มั่นกับนักลงทุน ที่ละเว้นความเสี่ยงอัตราแลกเปลี่ยนในความเชื่อที่ว่า อัตราแลกเปลี่ยนที่ระบุจะเป็น pegged โดยไม่จำกัดเวลา หรือที่อย่างน้อยนานพอเพื่อให้ความสง่างามออกจาก สอง พวกเขาได้รับอนุญาต overvaluation เติบโตในแง่จริง จึง squeezing ผู้ส่งออก และการวาดภาพมากเกินไปลงทุนที่ใช้ใน nontradeablesภาค 3 จะตั้งเวทีสำหรับตื่นตระหนกทางการเงิน เนื่องจากถูกรัฐบาลเอเชียโดยสัญญาของสาธารณะใช้ทุนสำรองแลกเปลี่ยนเงินตราเพื่อปกป้องสกุลเงินแม้หลังจากทุกคนมาถืออัตราเป็น overvalued สัญญานี้บังคับให้รัฐบาลต่าง ๆทำสำรองของต่างประเทศในการป้องกัน vain ของสกุลเงิน และจากนั้น ก็บังคับพวกเขาให้ Abreakจองคำของ@เมื่อพวกเขาจากทหารสกุลครั้งแลกไปมีหมดชุดลงทุนบูมและอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ที่นำไปลงทุนมากกว่าในบางภาค และลดลงปานกลางคุณภาพการลงทุน ตัวบ่งชี้หนึ่งของการกัดเซาะลงทุนคุณภาพคือ ความจริงที่ว่า อัตราส่วนผลผลิตเงินทุนส่วนเพิ่มกุหลาบทั่วทั้งภูมิภาคแม้ว่าเร็ว ๆ นี้ที่ พวกเขากุหลาบ โดยจำนวนที่ไม่มากมากกว่าในหลายไม่วิกฤตตลาดเกิดใหม่ ในแต่ละประเทศ หุ้นเพิ่มขึ้นของสินเชื่อของธนาคารไปสู่การก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ การเงิน และบริการอื่น ๆ ในประเทศไทย คุณสมบัติและส่วนร่วมราคาเพิ่มสูงขึ้นเริ่มดิ่งในปลายปี 1996 ทำให้ความดันในสถาบันการเงินที่ได้ยืมเงินไปแล้วกิจกรรมและจึงช่วยตั้งค่าวิกฤติในการเคลื่อนไหว แต่รูปนี้ชัดน้อยกว่าในที่อื่น ๆประเทศ อินโดนีเซีย เช่น มีหลักเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติราคาในจาการ์ตาหลังจากปี 1992 เกาหลี overinvestment ถูก focussed มากในบางภาคการผลิต เช่นเป็นอิเล็กทรอนิกส์และเหล็ก ไม่ ใช่อสังหาริมทรัพย์และบริการเข้าใจเกี่ยวกับเอเชียแนวโน้มอาจได้เริ่มเปลี่ยนหลังจากการส่งออกขยายตัวเจริญเติบโตของ s =ชะลอตัวทันทีในปี 1996 ส่งออกเติบโตราคาค่าเงื่อนไข ในดอลลาร์สหรัฐ) ลดลงอย่างรวดเร็ว ในเกาหลี มาเลเซีย จีน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในประเทศไทย (ที่ค่าของส่งออกจริงลดลง 1% ในปี 1996 หลังขยายได้ 25% ในปี 1995) อินโดนีเซีย ส่งออกขยายตัวได้ชะลอตัวน้อยอย่างรวดเร็ว แต่การชะลอตัวได้เริ่มต้นในปี 1993 เกาหลี = s กรณี การชะลอตัวเป็นส่วนใหญ่ให้ในราคาส่ง ตัวเองบางส่วนจากเกาหลี = s ลงทุนมากกว่าในบางภาคโดยเฉพาะอย่างยิ่งอิเล็กทรอนิกส์ ตัวอย่าง ราคาโลกอิเล็กทรอนิกส์ลดลง 20% ระหว่าง 1995และปี 1997 หลังจากไรซิ่งอย่างรวดเร็วในช่วงปี 1990 มาเลเซีย เกินไป ประสบส่วนใหญ่มาจากราคาที่อ่อนแอโดยคมชัด ไทย =ราคาส่ง s ยังคงมีเสถียรภาพ แต่ปริมาณลดลงอย่างรวดเร็วในการส่งออกอินโดนีเซีย = s ยังเจริญเติบโตช้าเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากประสิทธิภาพการทำงานของไดรฟ์ข้อมูลที่ซบเซา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และฟิลิปปินส์และประมาณ 10% ในเกาหลี.
เตรียมการตรึงอัตราแลกเปลี่ยนที่เกิดปัญหามากขึ้นในปี 1997
เมื่อรัฐบาลวิ่งลงทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของพวกเขาที่จะปกป้องสกุลเงินpegge
ที่ถูกตัดสินมากขึ้นโดยตลาดที่จะไม่ยั่งยืน
ในฐานะที่เป็นสำรองวิ่งลงช่องโหว่ที่จะตื่นตระหนกทางการเงินที่เพิ่มขึ้น มองไปในช่วงปี 1990 ที่เราสามารถพูดได้ว่าเอเชีย = s
ตรึงอัตราแลกเปลี่ยนที่ถูกวางอย่างน้อยสามปัญหา ครั้งแรกที่พวกเขาให้มากกว่าความเชื่อมั่นให้กับนักลงทุนที่ไม่สนใจความเสี่ยงจากอัตราแลกเปลี่ยนที่เชื่อว่าอัตราแลกเปลี่ยนที่กำหนดจะได้รับการตรึงไปเรื่อย ๆ หรืออย่างน้อยก็นานพอที่จะอนุญาตให้มีทางออกที่สง่างาม ประการที่สองที่พวกเขาได้รับอนุญาต overvaluation การเติบโตในแง่จริงจึงบีบผู้ส่งออกและการวาดภาพการใช้จ่ายการลงทุนมากเกินไปในnontradeables ภาค ประการที่สามการที่พวกเขาตั้งเวทีสำหรับความตื่นตระหนกทางการเงินเนื่องจากรัฐบาลในเอเชียได้รับการกระทำโดยสัญญาของประชาชนที่จะใช้ทุนสำรองเงินตราต่างประเทศที่จะปกป้องสกุลเงินแม้หลังจากที่ทุกคนที่เข้ามาถือว่าเป็นอัตราovervalued สัญญานี้บังคับให้รัฐบาลที่จะทำให้หมดสิ้นลงทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของพวกเขาในการป้องกันไร้สาระของสกุลเงินและจากนั้นจะบังคับให้พวกเขา Abreak คำ @ เมื่อพวกเขาต้องละทิ้งการป้องกันสกุลเงินที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทุนสำรองเงินตราต่างประเทศจะหมดลง. การรวมกันของบูมการลงทุนและ อัตราแลกเปลี่ยนคงที่นำไปสู่การมากกว่าการลงทุนในบางภาคและลดลงในระดับปานกลางในการลงทุนที่มีคุณภาพ หนึ่งในตัวบ่งชี้ของการกัดเซาะที่มีคุณภาพการลงทุนเป็นความจริงที่อัตราส่วนเงินทุนที่เพิ่มขึ้นการส่งออกเพิ่มขึ้นทั่วทั้งภูมิภาคที่แม้ว่ามันจะเป็นที่น่าสังเกตว่าพวกเขาเพิ่มขึ้นตามจำนวนเงินที่ไม่มากขึ้นกว่าในหลายๆ ที่ไม่ใช่วิกฤตตลาดเกิดใหม่ ในแต่ละประเทศหุ้นที่เพิ่มขึ้นของเงินให้สินเชื่อของธนาคารไปสู่การก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์, การเงิน, และบริการอื่น ๆ ในประเทศไทยทั้งทรัพย์สินและราคาหุ้นทุนเพิ่มสูงขึ้นจากนั้นก็เริ่มดิ่งในช่วงปลายปี 1996 แรงกดดันต่อสถาบันการเงินที่ได้ยืมเหล่านี้และกิจกรรมจึงช่วยในการตั้งค่าวิกฤตในการเคลื่อนไหว แต่รูปแบบนี้ก็เห็นได้ชัดน้อยอื่น ๆ ในประเทศ ในประเทศอินโดนีเซียเช่นมีการเปลี่ยนแปลงเป็นหลักในราคาทรัพย์สินในจาการ์ตาไม่หลังจากที่ปี 1992 ในประเทศเกาหลี overinvestment ถูกเน้นเพิ่มเติมเกี่ยวกับภาคการผลิตบางอย่างเช่นเป็นเซมิคอนดักเตอร์และเหล็กมากกว่าในอสังหาริมทรัพย์และบริการ. การรับรู้เกี่ยวกับเอเชีย s = แนวโน้มการเติบโตอาจจะเริ่มที่จะเปลี่ยนหลังจากที่การส่งออกชะลอตัวลงอย่างกะทันหันในปี1996 การส่งออกอัตราการเจริญเติบโต (ในแง่ความคุ้มค่าที่วัดได้ในดอลลาร์สหรัฐ) ลดลงอย่างรวดเร็วในเกาหลีมาเลเซียจีนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศไทย(ที่มูลค่าการส่งออกจริงลดลง 1 % ในปี 1996 หลังจากที่ขยายตัวขึ้น 25% ในปี 1995) ในประเทศอินโดนีเซียส่งออกขยายตัวได้ชะลอตัวน้อยลงอย่างรวดเร็ว แต่การชะลอตัวได้เริ่มต้นในปี 1993 ในประเทศเกาหลี = s กรณีที่ชะลอตัวลงเป็นผลมาจากการลดลงของราคาส่งออกเองบางส่วนเนื่องจากเกาหลี= s มากกว่าการลงทุนในบางภาคโดยเฉพาะอย่างยิ่งเซมิคอนดักเตอร์ ยกตัวอย่างเช่นราคาตลาดโลกเซมิคอนดักเตอร์ลดลง 20% ระหว่าง 1995 และ 1997 หลังจากที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงปี 1990 มาเลเซียเกินไปได้รับความเดือดร้อนจากราคาสินค้าที่อ่อนแอ. ในทางตรงกันข้ามประเทศไทย = s ราคาส่งออกยังคงมีเสถียรภาพ แต่ปริมาณการส่งออกลดลงอย่างรวดเร็ว. อินโดนีเซีย = s เจริญเติบโตช้าลงก็ยังเป็นสาเหตุหลักมาจากผลการดำเนินงานปริมาณซบเซา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และฟิลิปปินส์และประมาณ 10% ในเกาหลี
ตรึงอัตราแลกเปลี่ยนจัดการ posed ปัญหามากขึ้นในปี 1997 เมื่อ
รัฐบาลวิ่งลงไปขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศของพวกเขาเพื่อปกป้อง pegge สกุลเงินที่
มากขึ้นตัดสินโดยตลาดที่จะไม่ยั่งยืน เป็นสำรองวิ่งลง , ระบบ
ตื่นตระหนกทางการเงินเพิ่มขึ้น มองผ่านหลักสูตรของปี 1990 ,เราสามารถพูดได้ว่าเอเชีย = เป็น pegged
อัตราแลกเปลี่ยนที่เกิดอย่างน้อยสามปัญหา ครั้งแรก , พวกเขาให้มากกว่าความเชื่อมั่นต่อนักลงทุนที่
ละเว้นตราความเสี่ยงในความเชื่อว่าอัตราแลกเปลี่ยนน้อยจะคิดว่าชัว หรือ
อย่างน้อยก็นานพอที่จะให้เป็นทางออกที่สง่างาม ประการที่สอง พวกเขาได้รับอนุญาตให้เติบโต overvaluation
ในแง่จริงจึงบีบผู้ส่งออก