Vairocana?Generally speaking, certa

Vairocana?
Generally speaking, certain Buddha images affecting the “royal pose” with
legs pendant in Mahārāṣṭra or elsewhere could also represent Vairocana, the fifth Jina
of Esoteric Buddhism. How better to interpret such isolated images, placed as they
are in narrow sanctuaries, as if they must be hidden from the eyes of the uninitiated?
Similar, mysterious rooms that are scattered in many caves of the Western Deccan
might be supposed to have been dedicated partly to the worship of Vairocana that
comprised secret and initiatory practices. Huntington accordingly identified, in
cave 6 at Aurangābād, a nearly perfect plastic representation of the Womb Realm
maṇḍala (garbhadhātu-maṇḍala) as explained in the Mahāvairocana-sūtra and
today still in use by the Shingon sect in Japan. The Esoteric Buddhist practice
based on this maṇḍala seeks to express the great compassion (mahākaruṇā) of the
central Buddha, Vairocana. Inside the shrine, a Buddha seated in bhadrāsana47 is
flanked by both Padmapāṇi and Vajrapāṇi, Bodhisattvas easily recognized by their
attributes. The iconographic program of contiguous cave 7 would be, according to
the same author, devoted to the Diamond Realm maṇḍala (vajradhātu-maṇḍala)
as developed in the Sarvatathāgatatattvasaṃgraha (aka STTS) text whose virtue is
to develop the wisdom (prajñā) of Vairocana Buddha. The latter is surrounded by
Tārā and other female figures, in perfect agreement with iconographic conventions
of this maṇḍala still in use. Both maṇḍala are complementary and it is their union
which effects the ultimate Bodhi or Awakening. According to Huntington, other
Buddha images could bear the same esoteric connotations at Ajaṇṭā, Ellorā or even
Kaṇherī.Weiner estimates, albeit in different ways, that this peculiar iconography
(Buddhas in bhadrāsana and dharmacakra-mudrā), so characteristic and so sudden
in the caves of Ajaṇṭā, at the turn of the 6th century, could well mark an “evolution
of religious concepts” in favor of Mahāyāna Buddhism (1977, 65–69). Whatever
the case for Ajaṇṭā, this iconography was introduced to and adopted in different
places in northern India, including the famous monastery at Nālandā. This is what
Paul published on the art of Nālandā: “This new iconography, developed in Sārnāth
in the fifth century AD, rapidly spread to western Indian Buddhist Caves. The
sudden proliferation of the pralambapādāsana [bhadrāsana] Buddha in this period
at Sārnāth and other places suggests a new conceptual infusion which might have
been connected with some special sect. The discovery of a number of such images
from our sites suggests that such a sect was also active here [at Nālandā]. There
might have been a sectarian link that connected Nālandā with Sārnāth on one hand
and the western Indian caves on the other.” (1995, 7)
Could this “evolution of religious concepts” or “new conceptual infusion” be
related with the rapid emergence of Esoteric Buddhism across the Indian subcontinent
and specifically at Nālandā? As for Southeast Asia, some scholars reached similar
conclusions in central Java with the iconographic program of Caṇḍi Borobudur and
Caṇḍi Mendut, circa the end of the 8th century. The latter sanctuary shelters in its
concealed cella a Buddhist triad centered on a colossal pendant-legged preaching
Buddha. Could it be Vairocana or Śākyamuni displayed in the “phenomenal body”
(nirmāṇakāya)? The presence of the Wheel and the pair of deer at the feet level is
undoubtedly intended to refer to the disciples (śrāvaka) and the episode of the First
Sermon, but the presence of two Bodhisattvas contiguous, probably Padmapāṇi on
the right and Vajrapāṇi49 on the left of the central image, does not make it possible
to doubt the Mahāyāna context, in its Esoteric form, in which they are located.
The interior walls of the cella are flanked by several niches, now unoccupied, but
which could have held small statues of the four Jinas (see discussion, infra). The
external walls have representations of eight Bodhisattvas which are also found in the
Garbhadhātu-maṇḍala. If that was so, both Caṇḍi Mendut and Caṇḍi Borobudur,
which are aligned with one another, could have been aimed to represent the twin
maṇḍala just mentioned above (Singhal 1991, 373–384).At this stage of the analysis, it might be useful to recall that the
Mahāvairocana-sūtra and the STTS in which all this iconography may have found
its inspiration, were initially composed in India probably during the second half
or the last quarter of the 7th century, and translated into Chinese during the 8th
century (Huntington 1981, 47, 49, 53, n. 4; Hodge 1994, 66–72 and 2003, 14–24;
Weinberger 2003, 28-35 and 2010, 134-136). There are good reasons to believe that
these texts were also known in Southeast Asia, albeit perhaps in a variant form. In
regard to the famous pendant-legged Buddha image from Ðồng-Du’o’ng in Campā,
the An Thái stele, found nearby and dated 902, infers that it probably fitted in a
Mahāyāna iconographic program of tantric inspiration and centered on a triad made
up of Śākyamuni, Amitābha and Vairocana (Dupont 1951, 269–270; Nandana 2005,
80–81). Uncertainty remains, however, on the exact possible matching of these
three names with the pendant-legged Buddha from Ðồng-Du’o’ng. In addition,
the worship of the Vairocana maṇḍala seems to be attested in the Malay Peninsula
where various clay tablets have been found, some with the eight Bodhisattvas51
around the central Buddha and others somewhat reflecting the relief of Kaṇherī,
cave 90, discussed above under the heading “Vairocana” (Pattaratorn 2000, 188–191;
Woodward 2004, 335–337).52
As these examples from India and Southeast Asia attest, this peculiar posture
was never reserved exclusively for one Buddha or another. Therefore positive
identification of the pendant-legged Buddhas remains problematic unless backed
by inscriptions. Indeed, Vairocana, like Maitreya, is iconographically identical to
Śākyamuni Buddha in scenes of the First Sermon at Sārnāth or preaching the Dharma
in the universe. But perhaps this confusion of genre, allowing for both exoteric and
esoteric interpretations, is intentional.53
Returning to Wat Phra Men, the possibility remains that the four Buddhas
depicted around the so-called stūpa could represent either Śākyamuni, Maitreya
or Vairocana. Intrinsically, the repetition of the quadruple Buddha images is often
seen as a defining characteristic of the divinity. The Buddha Śākyamuni provides an
example with the Great Miracle of multiplications at Śrāvastī, a cosmologic idea well summarized by Paul Mus (1929, 61–62). Further, in historical Thailand, there are
many niches around the stūpa or on the prang of four Śākyamuni Buddhas depicted
in different attitudes. In regard to Maitreya, the three assemblies at which the Buddha
of the Future is destined to deliver sermons after his Awakening are sometimes
concentrated in a triadic composition. The long scroll from southern China provides
a relevant example, where Maitreya appears thrice seated in bhadrāsana, performing
three variants of the teaching gesture (Chapin and Soper 1970b, pl. 32). As for
Vairocana, at least one Nepalese example exists of the “Resplendent One” appearing
on each face of the caitya at Om-bahal, Patan, stylistically datable to about the 7th
century. The figure, being a manifestation of an inner Vairocana, is repeated in four
niches above the other Jinas (Slusser 1982, 272–273, figs. 282–284).
At Wat Phra Men, identification of the individual Buddhas may remain
elusive and reflect the interests of those who sponsored the images, whether
related to the Śrāvakayāna, the Mahāyāna or even the Vajrayāna. Furthermore,
this arrangement of four Buddhas around the stūpa could denote more complex
iconographical symbolism. The system of the five Jinas, of which Vairocana is part,
may be a direct reflection of the five Buddhas of the present cosmic age among
which are Śākyamuni and Maitreya.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Vairocanaพูด พระบางภาพมีผลต่อการ "รอยัลก่อให้เกิด" ด้วยแหวนขา Mahārāṣṭra หรืออื่น ๆ ยังสามารถเป็นตัวแทน Vairocana, Jina ห้าของพุทธลึกลับ ดีกว่าวิธีการแปลรูปเช่นแยก เป็นพวกเขาจะแคบในซีก ว่าพวกเขาต้องถูกซ่อนจากสายตาของ uninitiatedห้องคล้าย ลึกลับที่กระจายอยู่ในถ้ำจำนวนมากของเดคคานตะวันตกอาจควรได้รับการทุ่มเทเพื่อบูชา Vairocana บางส่วนที่ประกอบด้วย initiatory และลับ ฮันติงตันตามระบุ ในถ้ำ 6 ที่ Aurangābād แดนมดลูกแทนพลาสติกที่เกือบสมบูรณ์แบบmaṇḍala (garbhadhātu-maṇḍala) ตามที่อธิบายไว้ใน Mahāvairocana-sūtra และในปัจจุบันยังคงใช้โดยรีต Shingon ในญี่ปุ่น การปฏิบัติพุทธลึกลับตามนี้ maṇḍala ขอแสดงความดี (mahākaruṇā) ของการกลางพระ Vairocana ภายในศาลเจ้า พระที่นั่งใน bhadrāsana47 เป็นนัก Padmapāṇi และ Vajrapāṇi โพธิสัตว์ได้รู้จักพวกเขาแอตทริบิวต์ โปรแกรม iconographic ของถ้ำติดกัน 7 จะ ตามผู้เขียนเดียวกัน ทุ่มเทเพื่อ maṇḍala ไดมอนด์แดน (vajradhātu-maṇḍala)ข้อ Sarvatathāgatatattvasaṃgraha (aka STTS) พัฒนาคุณธรรมซึ่งเป็นการพัฒนาภูมิปัญญา (prajñā) ของพระ Vairocana หลังล้อมรอบด้วยTārā and other female figures, in perfect agreement with iconographic conventionsof this maṇḍala still in use. Both maṇḍala are complementary and it is their unionwhich effects the ultimate Bodhi or Awakening. According to Huntington, otherBuddha images could bear the same esoteric connotations at Ajaṇṭā, Ellorā or evenKaṇherī.Weiner estimates, albeit in different ways, that this peculiar iconography(Buddhas in bhadrāsana and dharmacakra-mudrā), so characteristic and so suddenin the caves of Ajaṇṭā, at the turn of the 6th century, could well mark an “evolutionof religious concepts” in favor of Mahāyāna Buddhism (1977, 65–69). Whateverthe case for Ajaṇṭā, this iconography was introduced to and adopted in differentplaces in northern India, including the famous monastery at Nālandā. This is whatPaul published on the art of Nālandā: “This new iconography, developed in Sārnāthin the fifth century AD, rapidly spread to western Indian Buddhist Caves. Thesudden proliferation of the pralambapādāsana [bhadrāsana] Buddha in this periodat Sārnāth and other places suggests a new conceptual infusion which might havebeen connected with some special sect. The discovery of a number of such imagesfrom our sites suggests that such a sect was also active here [at Nālandā]. Theremight have been a sectarian link that connected Nālandā with Sārnāth on one handand the western Indian caves on the other.” (1995, 7)Could this “evolution of religious concepts” or “new conceptual infusion” berelated with the rapid emergence of Esoteric Buddhism across the Indian subcontinentand specifically at Nālandā? As for Southeast Asia, some scholars reached similarconclusions in central Java with the iconographic program of Caṇḍi Borobudur andCaṇḍi Mendut, circa the end of the 8th century. The latter sanctuary shelters in itsconcealed cella a Buddhist triad centered on a colossal pendant-legged preachingBuddha. Could it be Vairocana or Śākyamuni displayed in the “phenomenal body”(nirmāṇakāya)? The presence of the Wheel and the pair of deer at the feet level isundoubtedly intended to refer to the disciples (śrāvaka) and the episode of the FirstSermon, but the presence of two Bodhisattvas contiguous, probably Padmapāṇi onthe right and Vajrapāṇi49 on the left of the central image, does not make it possibleto doubt the Mahāyāna context, in its Esoteric form, in which they are located.The interior walls of the cella are flanked by several niches, now unoccupied, butwhich could have held small statues of the four Jinas (see discussion, infra). Theexternal walls have representations of eight Bodhisattvas which are also found in theGarbhadhātu-maṇḍala. If that was so, both Caṇḍi Mendut and Caṇḍi Borobudur,which are aligned with one another, could have been aimed to represent the twin
maṇḍala just mentioned above (Singhal 1991, 373–384).At this stage of the analysis, it might be useful to recall that the
Mahāvairocana-sūtra and the STTS in which all this iconography may have found
its inspiration, were initially composed in India probably during the second half
or the last quarter of the 7th century, and translated into Chinese during the 8th
century (Huntington 1981, 47, 49, 53, n. 4; Hodge 1994, 66–72 and 2003, 14–24;
Weinberger 2003, 28-35 and 2010, 134-136). There are good reasons to believe that
these texts were also known in Southeast Asia, albeit perhaps in a variant form. In
regard to the famous pendant-legged Buddha image from Ðồng-Du’o’ng in Campā,
the An Thái stele, found nearby and dated 902, infers that it probably fitted in a
Mahāyāna iconographic program of tantric inspiration and centered on a triad made
up of Śākyamuni, Amitābha and Vairocana (Dupont 1951, 269–270; Nandana 2005,
80–81). Uncertainty remains, however, on the exact possible matching of these
three names with the pendant-legged Buddha from Ðồng-Du’o’ng. In addition,
the worship of the Vairocana maṇḍala seems to be attested in the Malay Peninsula
where various clay tablets have been found, some with the eight Bodhisattvas51
around the central Buddha and others somewhat reflecting the relief of Kaṇherī,
cave 90, discussed above under the heading “Vairocana” (Pattaratorn 2000, 188–191;
Woodward 2004, 335–337).52
As these examples from India and Southeast Asia attest, this peculiar posture
was never reserved exclusively for one Buddha or another. Therefore positive
identification of the pendant-legged Buddhas remains problematic unless backed
by inscriptions. Indeed, Vairocana, like Maitreya, is iconographically identical to
Śākyamuni Buddha in scenes of the First Sermon at Sārnāth or preaching the Dharma
in the universe. But perhaps this confusion of genre, allowing for both exoteric and
esoteric interpretations, is intentional.53
Returning to Wat Phra Men, the possibility remains that the four Buddhas
depicted around the so-called stūpa could represent either Śākyamuni, Maitreya
or Vairocana. Intrinsically, the repetition of the quadruple Buddha images is often
seen as a defining characteristic of the divinity. The Buddha Śākyamuni provides an
example with the Great Miracle of multiplications at Śrāvastī, a cosmologic idea well summarized by Paul Mus (1929, 61–62). Further, in historical Thailand, there are
many niches around the stūpa or on the prang of four Śākyamuni Buddhas depicted
in different attitudes. In regard to Maitreya, the three assemblies at which the Buddha
of the Future is destined to deliver sermons after his Awakening are sometimes
concentrated in a triadic composition. The long scroll from southern China provides
a relevant example, where Maitreya appears thrice seated in bhadrāsana, performing
three variants of the teaching gesture (Chapin and Soper 1970b, pl. 32). As for
Vairocana, at least one Nepalese example exists of the “Resplendent One” appearing
on each face of the caitya at Om-bahal, Patan, stylistically datable to about the 7th
century. The figure, being a manifestation of an inner Vairocana, is repeated in four
niches above the other Jinas (Slusser 1982, 272–273, figs. 282–284).
At Wat Phra Men, identification of the individual Buddhas may remain
elusive and reflect the interests of those who sponsored the images, whether
related to the Śrāvakayāna, the Mahāyāna or even the Vajrayāna. Furthermore,
this arrangement of four Buddhas around the stūpa could denote more complex
iconographical symbolism. The system of the five Jinas, of which Vairocana is part,
may be a direct reflection of the five Buddhas of the present cosmic age among
which are Śākyamuni and Maitreya.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Vairocana?
โดยทั่วไปพระพุทธรูปบางอย่างที่มีผลต่อ "พระราชก่อให้เกิด" กับ
ขาจี้ฮาราหรือที่อื่น ๆ นอกจากนี้ยังจะเป็นตัวแทน Vairocana, Jina ที่ห้า
ของลับพุทธศาสนา วิธีการที่ดีในการตีความภาพที่แยกดังกล่าวไปวางไว้ตามที่พวกเขา
อยู่ในเขตรักษาพันธุ์แคบเช่นถ้าพวกเขาจะต้องซ่อนจากสายตาของฝึกหัด?
ที่คล้ายกันห้องลึกลับที่มีการกระจายในหลายถ้ำข่านตะวันตก
อาจจะควรจะได้รับการทุ่มเท ส่วนหนึ่งที่จะเคารพบูชาของ Vairocana ที่
ประกอบด้วยการปฏิบัติที่เป็นความลับและริเริ่ม ฮันติงตันตามที่ระบุไว้ใน
ถ้ำที่ 6 Aurangabad เป็นตัวแทนพลาสติกเกือบจะสมบูรณ์แบบของอาณาจักรมดลูก
Mandala (garbhadhātu-Mandala) ตามที่อธิบายใน Mahavairocana-sūtraและ
ในวันนี้ยังคงอยู่ในการใช้งานโดยนิกายกอนในญี่ปุ่น ปฏิบัติทางพุทธศาสนาลึกลับ
บนพื้นฐานของจักรวาลนี้พยายามที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจที่ดี (mahākaruṇā) ของ
พระพุทธเจ้ากลาง Vairocana ภายในศาลพระพุทธรูปนั่งอยู่ในbhadrāsana47ถูก
ขนาบข้างด้วยทั้ง Padmapani และ Vajrapani, พระโพธิสัตว์ได้รับการยอมรับของพวกเขาได้อย่างง่ายดายโดย
คุณลักษณะ โปรแกรมเข้มข้นของถ้ำที่อยู่ติดกัน 7 จะเป็นตามที่
ผู้เขียนคนเดียวกันอุทิศให้กับดินแดนเพชร Mandala (Vajradhatu-Mandala)
เป็นพัฒนาในSarvatathāgatatattvasaṃgraha (aka STTs) ข้อความที่มีคุณธรรมคือ
การพัฒนาภูมิปัญญา (prajñā) ของ Vairocana พระพุทธเจ้า . หลังล้อมรอบด้วย
Tārāและตัวเลขหญิงคนอื่น ๆ ในข้อตกลงที่สมบูรณ์แบบด้วยการประชุมเข้มข้น
ของจักรวาลนี้ยังใช้งานอยู่ Mandala ทั้งสองมีความสมบูรณ์และเป็นสหภาพของพวกเขา
ซึ่งผลที่ดีที่สุดโพธิ์หรือตื่น ตามที่ฮันติงตัน, อื่น ๆ
พระพุทธรูปสามารถแบกความหมายลึกลับเดียวกันที่ Ajanta, Ellora หรือแม้กระทั่ง
การประมาณการKaṇherī.Weinerแม้ว่าในรูปแบบที่แตกต่างกันที่ยึดถือแปลกประหลาดนี้
(พระพุทธรูปในbhadrāsanaและ Dharmacakra-Mudra) ดังนั้นลักษณะและอื่น ๆ อย่างฉับพลัน
ใน ถ้ำ Ajanta ที่หันของศตวรรษที่ 6, ดีอาจทำเครื่องหมาย "วิวัฒนาการ
ของแนวความคิดทางศาสนา "ในความโปรดปรานของพุทธศาสนามหายาน (1977, 65-69) ไม่ว่า
กรณีที่ Ajanta, ยึดถือนี้เป็นที่รู้จักและนำมาใช้ในที่แตกต่างกัน
สถานที่ในภาคเหนือของอินเดียรวมทั้งวัดที่มีชื่อเสียงที่ Nalanda นี่คือสิ่งที่
พอลที่ตีพิมพ์เกี่ยวกับศิลปะของ Nalanda "นี่ยึดถือใหม่ที่พัฒนาขึ้นในสารนาถ
ในศตวรรษที่ห้าแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทางทิศตะวันตกของอินเดียที่นับถือศาสนาพุทธถ้ำ
การแพร่กระจายอย่างฉับพลันของpralambapādāsana [bhadrāsana] พระพุทธรูปในช่วงนี้
ที่สารนาถและสถานที่อื่น ๆ ที่แสดงให้เห็นแนวคิดแช่ใหม่ซึ่งอาจจะได้
รับการเชื่อมต่อกับบางนิกายพิเศษ การค้นพบของจำนวนของภาพดังกล่าว
จากเว็บไซต์ของเราแสดงให้เห็นว่านิกายดังกล่าวยังทำงานอยู่ที่นี่ [at Nalanda] มี
อาจจะได้รับการเชื่อมโยงพรรคที่เชื่อมต่อกับ Nalanda สารนาถบนมือข้างหนึ่ง
และถ้ำอินเดียตะวันตกที่อื่น ๆ . "(ปี 1995 7)
สามารถนี้ "วิวัฒนาการของแนวความคิดทางศาสนา" หรือ "ยาแนวความคิดใหม่" ได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับการเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ของพุทธศาสนาลึกลับทั่วชมพูทวีป
และโดยเฉพาะที่ Nalanda? สำหรับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, นักวิชาการบางคนที่คล้ายกันถึง
ข้อสรุปในภาคกลางของ Java กับโปรแกรมเข้มข้นของแคนดิ Borobudur และ
Candi Mendut ราวปลายศตวรรษที่ 8 ที่พักอาศัยสถานที่ศักดิ์สิทธิ์หลังของ
ขื่อปกปิดสามพุทธศูนย์กลางในมหึมาจี้ขาพระธรรมเทศนา
ของพระพุทธเจ้า มันอาจจะเป็น Vairocana หรือศากยมุนีแสดงใน "ร่างกายปรากฎการณ์"
(nirmāṇakāya) การปรากฏตัวของล้อและคู่ของกวางในระดับฟุตจะ
ตั้งใจอย่างไม่ต้องสงสัยในการอ้างถึงสาวก (śrāvaka) และตอนแรก
เทศนา แต่การปรากฏตัวของสองพระโพธิสัตว์ที่อยู่ติดกันอาจจะ Padmapani บน
ขวาและVajrapāṇi49บน ด้านซ้ายของภาพกลางไม่ได้ทำให้มันเป็นไปได้
ที่จะสงสัยบริบทมหายานในรูปแบบความลับของตนในที่พวกเขาอยู่.
ผนังภายในของขื่อจะถูกขนาบข้างด้วยหลายซอกตอนนี้ว่าง แต่
ซึ่งจะมีการจัดรูปปั้นขนาดเล็ก ของสี่ Jinas (ดูการอภิปรายอินฟา)
ผนังภายนอกมีการแสดงในแปดพระโพธิสัตว์ที่ยังพบใน
Garbhadhātu-Mandala ถ้าเป็นเช่นนี้ทั้ง Candi Mendut และแคนดิ Borobudur,
ซึ่งมีความสอดคล้องกับอีกคนหนึ่งที่จะได้รับมีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นตัวแทนของคู่
Mandala กล่าวถึงเหนือ (Singhal 1991, 373-384) ในตอนขั้นตอนของการวิเคราะห์นี้ก็อาจจะมี ประโยชน์ที่จะจำได้ว่า
Mahavairocana-sūtraและ STTs ที่ทุกยึดถือนี้อาจได้พบ
แรงบันดาลใจของตนประกอบด้วยครั้งแรกในอินเดียอาจจะเป็นในช่วงครึ่งหลัง
หรือไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 7 และแปลเป็นภาษาจีนในช่วง 8
ศตวรรษ ( ฮันติงตัน 1981, 47, 49, 53, 4 n. ฮ็อดจ์ปี 1994, 66-72 และปี 2003 14-24;
Weinberger ปี 2003 และ 2010 28-35, 134-136) มีเหตุผลที่ดีที่จะเชื่อว่ามี
ข้อความเหล่านี้ยังเป็นที่รู้จักกันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แม้ว่าบางทีอาจจะเป็นในรูปแบบที่แตกต่าง ใน
เรื่องที่เกี่ยวกับพระพุทธรูปจี้ขาที่มีชื่อเสียงจากดง Du'o'ng ใน Campa,
Thái stele พบบริเวณใกล้เคียงและลงวันที่ 902, อนุมานว่ามันอาจจะติดตั้งใน
โปรแกรมMahāyānaเข้มข้นของแรงบันดาลใจ tantric และมีศูนย์กลางอยู่ที่สาม ทำ
ขึ้นจากศากยมุนี Amitabha และ Vairocana (Dupont 1951, 269-270; Nandana 2005,
80-81) ความไม่แน่นอนยังคงอยู่ แต่ในการจับคู่ที่เป็นไปได้ที่แน่นอนของทั้ง
สามชื่อที่มีพระพุทธรูปจี้ขาจากดง Du'o'ng นอกจากนี้
การบูชา Vairocana Mandala ดูเหมือนว่าจะมีส่วนร่วมในคาบสมุทรมลายู
ที่เม็ดดินต่างๆได้รับการพบบางคนที่มีแปด Bodhisattvas51
รอบพระพุทธรูปกลางและอื่น ๆ ค่อนข้างสะท้อนให้เห็นถึงความโล่งใจของ Kanheri,
ถ้ำ 90 ที่กล่าวข้างต้นภายใต้ หัวข้อ "Vairocana" (Pattaratorn 2000 188-191;
วู้ดเวิร์ด 2004, 335-337) 0.52
เป็นตัวอย่างเหล่านี้จากอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยืนยันนี้ท่าทางที่แปลกประหลาด
ไม่เคยถูกสงวนไว้เฉพาะสำหรับพระพุทธรูปหนึ่งหรืออีก บวกดังนั้น
บัตรประจำตัวของพระพุทธรูปจี้ขายังคงมีปัญหาเว้นแต่ได้รับการสนับสนุน
โดยจารึก อันที่จริง Vairocana เช่น Maitreya เป็น iconographically เหมือน
พระพุทธรูปศากยมุนีในฉากเทศนาครั้งแรกที่สารนาถหรือพระธรรมเทศนาธรรม
ในจักรวาล แต่บางทีอาจจะเกิดความสับสนของประเภทนี้ช่วยให้ทั้ง exoteric และ
การตีความลึกลับเป็น intentional.53
กลับมาที่วัดพระเมรุเป็นไปได้ยังคงอยู่ที่สี่พระพุทธรูป
ที่ปรากฎรอบที่เรียกว่าเจดีย์ที่จะเป็นตัวแทนของทั้งศากยมุนี Maitreya
หรือ Vairocana ภายใน, การซ้ำซ้อนของพระพุทธรูปสี่เท่ามักจะถูก
มองว่าเป็นกำหนดลักษณะของพระเจ้า พระพุทธรูปศากยมุนีให้
เช่นกับมิราเคิลของสหคูณที่เมืองสาวัตถีเป็นความคิดที่ดี cosmologic สรุปโดยพอลเฮอ (1929, 61-62) นอกจากนี้ในประวัติศาสตร์ของไทยมี
หลายซอกรอบเจดีย์หรือพระปรางค์สี่พระพุทธรูปศากยมุนีที่ปรากฎ
ในทัศนคติที่แตกต่างกัน ในเรื่องการ Maitreya สามประกอบที่พระพุทธรูป
แห่งอนาคตเป็นปลายทางที่จะส่งมอบพระธรรมเทศนาของเขาหลังจากที่ตื่นบางครั้ง
ความเข้มข้นในองค์ประกอบ triadic เลื่อนยาวจากทางตอนใต้ของประเทศจีนให้
เป็นตัวอย่างที่เกี่ยวข้องที่ปรากฏ Maitreya นั่งสามครั้งในbhadrāsanaละคร
สามสายพันธุ์ของท่าทางการเรียนการสอน (แปงและ Soper 1970b, พี. 32) สำหรับ
Vairocana ตัวอย่างเนปาลอย่างน้อยหนึ่งที่มีอยู่ของ "รุ่งโรจน์หนึ่ง" ที่ปรากฏ
บนใบหน้าของแต่ละ caitya ที่ Om-Bahal, Patan, stylistically datable ประมาณ 7
ศตวรรษ ตัวเลขการรวมตัวกันของภายใน Vairocana, ซ้ำแล้วซ้ำอีกในสี่
ซอกเหนือผู้อื่น Jinas (Slusser 1982, 272-273 มะเดื่อ. 282-284).
ที่วัดพระเมรุ, บัตรประจำตัวของพระพุทธรูปแต่ละคนอาจยังคง
เข้าใจยากและสะท้อนให้เห็นถึง ผลประโยชน์ของผู้ที่ได้รับการสนับสนุนภาพไม่ว่าจะ
เกี่ยวข้องกับการŚrāvakayāna, มหายานหรือแม้กระทั่งVajrayāna นอกจากนี้
ข้อตกลงนี้สี่รอบพระพุทธรูปเจดีย์สามารถแสดงความซับซ้อนมากขึ้น
สัญลักษณ์ iconographical ระบบการทำงานของห้า Jinas ซึ่ง Vairocana เป็นส่วนหนึ่ง,
อาจจะเป็นผลสะท้อนโดยตรงในห้าพระพุทธรูปของยุคปัจจุบันท่ามกลางจักรวาล
ที่มีศากยมุนีและ Maitreya

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พระไวโรจนพุทธะ ?
พูดโดยทั่วไป บางพระต่อพระท่า "
ขาจี้ในแบตเตอรี่ R āṣṭอุบาสกรา หรือที่อื่น ๆยังสามารถเป็นตัวแทนของพระไวโรจนพุทธะ , ที่ห้าชื่อ
ของพุทธศาสนาลึกลับ วิธีที่ดีที่จะตีความดังกล่าวแยกภาพ , วางพวกเขา
ในเสฉวน แคบ เป็นถ้าพวกเขาจะถูกซ่อนจากสายตาของมือใหม่ ?
ที่คล้ายคลึงกันห้องลึกลับที่กระจายอยู่ในหลายถ้ำของตะวันตก Deccan
อาจจะต้องมีการทุ่มเทบางส่วนเพื่อบูชาพระไวโรจนพุทธะที่
ประกอบด้วยความลับและริเริ่มปฏิบัติ ฮันติงตันระบุตาม ในถ้ำที่ aurang
6 B D อุบาสกอุบาสก เป็นตัวแทนพลาสติกเกือบสมบูรณ์แบบของมดลูกอาณาจักร
มาṇḍ ala ( garbhadh อุบาสก ตูมาṇḍ ala ) ตามที่อธิบายไว้ในแบตเตอรี่ และอุบาสก vairocana-s ยู
traวันนี้ยังคงใช้โดยนิกายชินงนในญี่ปุ่น ลึกลับการปฏิบัติทางพระพุทธศาสนา
ตามนี้มาṇḍเอ๋พยายามที่จะแสดงความเมตตาอันยิ่งใหญ่ ( mAh อุบาสกอินคา ) ของ
กลางพระพุทธเจ้า พระไวโรจนพุทธะ . ภายในศาลเจ้า พระพุทธรูปนั่งอยู่ใน bhadr อุบาสก sana47 คือ
ขนาบข้างทั้ง padmap āṇฉันและ vajrap āṇผม พระโพธิสัตว์ได้ง่ายรู้จักคุณลักษณะของ

โปรแกรมต่อเนื่องเข้มข้นของถ้ำ 7 จะตาม
ผู้เขียนเดียวกันเพื่อรองรับเพชรแดนมาṇḍ ala ( vajradh อุบาสก ตูมาṇḍอ่า )
เป็นการพัฒนาใน sarvatath อุบาสก gatatattvasa ṃเจษฎากร เหมแดง ( aka stts ) ข้อความที่มีคุณธรรมคือ
พัฒนาปัญญา ( praj ñā ) ของพระไวโรจนพุทธะพุทธะ หลังล้อมรอบไปด้วย
t r อุบาสกอุบาสก และหญิงร่างอื่นๆ ในข้อตกลงสมบูรณ์แบบด้วยความเข้มข้นของอนุสัญญา
มาṇḍ ala ยังคงใช้ทั้งสองมาṇḍเอ๋จะประกอบเป็นสหภาพ
ซึ่งผล - Ultimate หรือกระตุ้น . ตาม ฮันติงตัน และพระพุทธรูปอื่นๆ
ทนเหมือนกัน สู้ṇṭā connotations ลึกลับที่ ellor อุบาสก , หรือแม้แต่
กะṇīของเธอ ไวเนอร์ ประมาณการ แม้ว่าในรูปแบบที่แตกต่างกันนี้แปลกพิเศษ
( พระพุทธใน bhadr และอุบาสกอุบาสก SANA ธรรมจักร mudr ) ดังนั้นลักษณะและกระทันหัน
ในถ้ำ สู้ṇṭāที่หันของศตวรรษ , อาจดี มาร์ค " วิวัฒนาการของแนวคิดทางศาสนา
" ในความโปรดปรานของอุบาสกอุบาสก na พระพุทธศาสนา ( Y Mah 1977 65 – 69 ) ไม่ว่า
กรณีสู้ṇṭā , iconography นี้ถูกนําไปใช้ในสถานที่ที่แตกต่างกัน
ในภาคเหนือของอินเดีย ได้แก่ วัดที่มีชื่อเสียงในแผ่นดินสยาม ( สยาม . นี่คือสิ่งที่
พอลตีพิมพ์ในศิลปะของอุบาสกอุบาสก : ที่ดิน" รูปแบบใหม่นี้พัฒนาเป็นอุบาสกอุบาสก RN TH
ในศตวรรษที่ห้าโฆษณา , แพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปยังตะวันตกอินเดียถ้ำพุทธศาสนา .
ฉับพลัน proliferation ของ pralambap อุบาสกอุบาสกอุบาสก SANA D [ bhadr SANA ] พระพุทธเจ้าในช่วงที่เป็นอุบาสกอุบาสก
rn th และสถานที่อื่น ๆแสดงให้เห็นว่า แนวคิดแบบใหม่ ซึ่งอาจมี
ถูกเชื่อมต่อกับบางนิกายพิเศษ การค้นพบของตัวเลข เช่น ภาพ
จากเว็บไซต์ของเราแสดงให้เห็นว่าเป็นพรรคยังอยู่ที่นี่ ที่แผ่นดินสยามสยาม [ N ] มี
อาจได้รับการเชื่อมโยงสมาชิกพรรคว่าอุบาสกอุบาสกอุบาสกอุบาสก RN กับที่ดินของพวกเขาหนึ่งในมือ
และตะวันตกอินเดียถ้ำบนอื่น ๆที่เกี่ยวข้อง " ( 1995 , 7 )
สามารถวิวัฒนาการของแนวคิด " ศาสนา " หรือ " ชง " เป็นแนวคิดใหม่ที่เกี่ยวข้องกับการเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของ
ลึกลับพุทธศาสนา ข้าม
อนุทวีปอินเดียและโดยเฉพาะในแผ่นดินสยาม ( สยาม ? สำหรับภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นักวิชาการบางคนถึงข้อสรุปที่คล้ายกัน
ในเกาะชวากลางด้วยโปรแกรมของ CA ṇḍเข้มข้นผม Borobudur และ
CA ṇḍผมเมนดุต ราวปลายศตวรรษที่ 8 หลังวิหารที่พักอาศัยใน
ปกปิดเซลลาพุทธไตรศูนย์กลางในมหาศาลขาเทศน์
จี้พระพุทธรูปอาจจะเป็นพระไวโรจนพุทธะหรือŚā kyamuni แสดงใน " ร่างกาย " ปรากฏการณ์
( nirm āṇ AK อุบาสกนี่ ) การปรากฏตัวของล้อและคู่ของกวางที่เท้าระดับ
ไม่ต้องสงสัยจะเรียกสาวก ( ย้าย R สยามวาคา ) และตอนปฐมเทศนา
แต่พระพักตร์ของพระโพธิสัตว์สองติดกัน คง padmap āṇผม
ถูกและ vajrap āṇ i49 บนด้านซ้ายของภาพ กลางไม่ได้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะสงสัย mAh Y
อุบาสกอุบาสก na บริบทในรูปแบบลึกลับ , ที่พวกเขาอยู่ .
ผนังภายในของเซลล่าเป็น flanked โดยหลาย niches ตอนนี้เฉย แต่ที่อาจจะจัดขึ้นเล็กๆ
รูปปั้นทั้งสี่ jinas ( ดูการอภิปราย , ใต้ )
ผนังภายนอกได้เป็นตัวแทนของแปดพระโพธิสัตว์ซึ่งยังพบใน
garbhadh อุบาสกตูมาṇḍเอ๋ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ทั้ง CA และ CA ṇḍผมเมนดุตṇḍผม Borobudur
ซึ่งสอดคล้องกับ , อีกหนึ่ง , อาจ มี การ มุ่งแสดงแฝด
มาṇḍเอ๋เพิ่งกล่าวถึงข้างต้น ( Singhal 1991 , 373 ( 384 ) ในขั้นตอนของการวิเคราะห์ มันอาจจะมีประโยชน์เพื่อเรียกคืน
แบตเตอรี่ยู vairocana-s TRA และอุบาสก stts ซึ่งทั้งหมดนี้ผู้ใช้อาจพบ
แรงบันดาลใจของในขั้นแรกประกอบด้วยในอินเดียอาจจะในช่วงครึ่งหลัง
หรือไตรมาสสุดท้ายของศตวรรษที่ 7 และแปลเป็นจีนในศตวรรษที่ 8
( Huntington 1981 , 47 , 49 , 53 , 4 ; จ์ 1994 66 – 72 และ 2003 14 – 24 ;
ไวน์เบอร์เกอร์ 2003 และ 134-136 3 2010 ) มีเหตุผลที่ดีที่จะเชื่อว่า
ข้อความเหล่านี้ยังเป็นที่รู้จักในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่าบางทีในรูปตัวแปร ใน
เรื่องที่มีชื่อเสียงจี้ขา พระบูชาÐồ ng-du'o'ng ในค่ายสยาม
, เป็น th . kgm ผมศิลาจารึก พบในบริเวณใกล้เคียงและลงวันที่หรือว่าอนุมานว่า มันอาจจะ , พอดีใน
Y Mah อุบาสกอุบาสกนาโปรแกรมเข้มข้นของแรงบันดาลใจ Tantric และเป็นศูนย์กลางในแก๊งทำ
ขึ้นŚā kyamuni พระอมิตาภพุทธะ และพระไวโรจนพุทธะ , ( ดู 1951 , 269 - 270 ; nandana 2005
80 และ 81 ) ยังมีความไม่แน่นอน อย่างไรก็ตาม