Donovan shone his flashlight up tow

Donovan shone his flashlight up toward the ceiling. “Look!” he said. “There’s a week place, about fifty feet away. Maybe we should make a cave-in here.”
“Okay,” said Powell. He fixed some blasting explosive to the ceiling. “Okay, I’m ready.” Are all seven robots still nearby?”
Donovan counted the master Dave and the six sub-robots. “Yes,” he said. “All seven are here.”
When the blast happened, it was very powerful. Powell fell on top of Donovan.
“Greg, I didn’t see how the robots behaved!” Donovan shouted. “Did you see?”
“No,” said Powell. “Where are the robots now? Do you think that the ceiling fell on them?”
Powell started crawling along the tunnel. Bu, he suddenly, he stopped. He could go no further. Powell and Donovan were trapped. They could not go forward, because of the cave-in. And they could not go back, because the low ceiling behind them had fallen, too tunnel was completely blocked by rocks.
“This is bad Mike!” Powell said. “We’ve only got enough air in our spacesuits for six more hours! If we can’t get back inside the base, we’re going to die.”
“I’ve sent radio massager to Dave,” said Donovan. “But he’s not answering.”
The men could not move many of the rock, because they were too heavy. The engineers could only make a very small hole in the wall of rocks.
Donovan crawled to the hole and looked through it. “Greg! The robots are about fifty feet away,” he said. “We have to get Dave to come closer. When he’s near us, he’ll behave normally again. Then he can save us.”
Powell pushed his friend away from the hole, and looked though it himself.
“Our plan has certainly worked,” he said. “The robots know that this is an emergency. They’ve gone completely crazy.”
The robots were marching together. The six “fingers” were following Dave. Donovan looked through the hole again. Suddenly, he called to Powell. “They’re leaving!” Then he shouted through the hole. “Dave! Hay, Dave!”
“He can’t hear you,” said Powell. “Wait. I’ve got an idea.”
“What are you going to do?” said Donovan.
“I’m going to shoot one of the ‘fingers’,” Powell replied.
“Why?”
“I’ll explain later,” Powell replied. “Let’s see if my plan will work.”
Powell took his gun from his belt. He fired three times, and one of the sub-robots fell.
Then Powell called Dave’s name into his radio. There was silence for a few seconds, then Dave’s voice answered.
“We have an emergency,” said Powell. “There was a cave-in near where you were blasting. I’m trapped here with Donovan. We can’t get out, because the tunnel is blocked. Can you see my light?” Powell shone his flashlight through the hole.
“Yes,” Dave replied.
Powell sat back and smiled.
“Okay, Greg,” Donovan said quietly. “Now, explain every-thing to me.”
“Dave goes crazy when he has to make difficult choices. For example, during emergencies,” Powell said. “Did the words of Dave’s order make the sub-robots crazy? No. When the Fingers did simple work, they did not have to be supervised. They worked correctly and efficiently. Usually, Dave only gave orders to two fingers together. But if there was on emergency, all six fingers were given orders immediately and together. This is when Dave has a problem. So I destroyed one of the fingers. When Dave has only five Fingers, his brain works quickly and efficiently during and emergency.”
“Dave’s problem should be easy to correct,” Donovan said happily.
“Yes,” said Powell.
“But why did the robots march in that strange way?” asked Donovan
“The sub-robots were like Dave’s fingers,” Powell replied. “Sometimes people can’t make decisions when there’s an emergency. They can’t think clearly. They just sit and move their hands. Maybe Dave was playing with his fingers.
---
As she talked about Powell and Donovan, Susan Calvin’s voice was cold. But she spoke about robots, she was interested and excited.
“Has there ever been a problem with robots on earth?” I asked.
She frowned. “No, we don’t work with robots, here.”
“Have you ever had any problems with a robots yourself?” I asked
Susan’s face went red. “Yes,” she said. “I’ve had problem. I remember a case that happened almost forty years ago.” She was silent for a few minutes. I waited until she spoke again.
“I was young and foolish once,” she went on. “Do you believe that?”
“No,” I replied.
“Well, I was” she said “In 2021, I make a mistake. I believed the words of a robot named Herbie. He was a mind-reading robot.”
“What?” I said.
“He was the only mind-reading robot. He was a bad mistake…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดโนแวน shone ไฟฉายของเขาขึ้นไปยังเพดาน "ดู" เขากล่าว "มีสัปดาห์ ประมาณ 50 ฟุตไป บางทีเราควรทำให้เว้านี่""เอาล่ะ พาวเวลกล่าว เขาคงบางระเบิดระเบิดกับเพดาน "เอาล่ะ ฉันพร้อม" มีทั้งหมดเจ็ดนครยังคงใกล้เคียงหรือไม่? "โดโนแวนนับ Dave หลักและย่อยนคร 6 "ใช่ เขากล่าว "เจ็ดทั้งหมดได้ที่นี่"เมื่อระเบิดเกิดขึ้น ได้มีประสิทธิภาพมาก พาวเวลตกบนโดโนแวน"กา ฉันไม่เห็นวิธีการทำงานของหุ่นยนต์" โดโนแวนตะโกน "คุณไม่เห็นหรือ""ไม่ พาวเวลกล่าว "ที่เป็นหุ่นยนต์ตอนนี้ คุณคิดว่า เพดานตกนั้น"พาวเวลเริ่มตระเวนไปตามอุโมงค์ บุ เขาทันใดนั้น เขาหยุด เขาสามารถไปต่อไม่ พาวเวลและโดโนแวนได้ติดอยู่ จะได้ไม่ไปข้างหน้า เนื่องจาก มีการเว้า และพวกเขาจะไม่กลับไป เนื่องจากเพดานต่ำนั้นได้ตกลงมา เกินไปอุโมงค์ทั้งหมดถูกบล็อก โดยหิน "นี่คือไมค์ไม่ดี" พาวเวลกล่าว "เราเท่านั้นมีอากาศเพียงพอใน spacesuits ของเราประมาณมากกว่า 6 ชั่วโมง ถ้าเราไม่สามารถรับกลับไปภายในฐาน เรากำลังจะตาย""ฉันได้ส่งวิทยุนวดกับ Dave โดโนแวนกล่าวว่า "แต่เขาไม่ตอบรับ"คนไม่สามารถย้ายหิน มากมายเพราะหนักเกินไป วิศวกรเฉพาะทำหลุมเล็ก ๆ ในผนังหิน โดโนแวนตระเวนไปหลุม และมองผ่านมัน "กา หุ่นยนต์ประมาณ 50 ฟุตไป เขากล่าวว่า "เราได้รับเดฟมาใกล้ชิด เมื่อเขาอยู่ใกล้เรา เขาจะทำงานปกติอีกด้วย แล้ว เขาสามารถช่วยเรา"พาวเวลผลักเพื่อนของเขาจากหลุม และดูว่ามันเอง"แผนของเราแน่นอนทำงาน เขากล่าวว่า "หุ่นยนต์รู้ว่า เป็นฉุกเฉิน พวกเขาได้ไปบ้าอย่างสมบูรณ์"หุ่นยนต์มีการสวนสนามกัน "มือ" 6 มีดังต่อไปนี้เดฟ โดโนแวนมองผ่านหลุมอีกด้วย ทันใดนั้น เขาเรียกว่าให้พาวเวล "พวกเขากำลังออกจาก" แล้ว เขาตะโกนผ่านหลุม "เดฟ เฮย์ เดฟ""เขาไม่ได้ยิน คุณ" กล่าวว่า พาวเวล "รอ ผมเคยมีความคิด""จะทำหรือไม่" โดโนแวนกล่าวว่า"ฉันจะยิงหนึ่ง 'มือ' พาวเวลตอบกลับ "ทำไม""ผมจะอธิบายในภายหลัง พาวเวลตอบกลับ "ลองดูถ้าแผนของฉันจะทำงาน"พาวเวลเอาปืนของเขาจากเข็มขัดของเขา เขายิงสามครั้ง และหนึ่งในหุ่นยนต์ย่อยตกแล้ว พาวเวลเรียกชื่อของ Dave เป็นวิทยุของเขา มีความเงียบในไม่กี่วินาที แล้วตอบเสียงของเดฟ "เรามีฉุกเฉิน กล่าวว่า พาวเวล "มีเว้าใกล้ที่คุณถูกระเบิด ฉันกำลังติดอยู่ที่นี่กับโดโนแวน เราไม่ได้ เนื่องจากอุโมงค์ที่ถูกบล็อค คุณสามารถเห็นแสงสว่างของฉัน" พาวเวล shone ไฟฉายของเขาผ่านหลุม "ใช่ เดฟตอบกลับพาวเวลเสาร์กลับ และยิ้ม"เค กา โดโนแวนกล่าวอย่างเงียบ ๆ "ตอนนี้ อธิบายทุกสิ่งให้ฉัน""เดฟไปบ้าเมื่อต้องเลือกยาก ตัวอย่างเช่น ในกรณีฉุกเฉิน พาวเวลกล่าว "ได้คำสั่งของเดฟทำให้หุ่นยนต์ย่อยบ้า ไม่ใช่ เมื่อมือไม่ได้ทำงานง่าย พวกเขาไม่ได้ขึ้นตรง พวกเขาทำงานอย่างถูกต้อง และมีประสิทธิภาพ โดยปกติ เดฟเท่านั้นให้สั่งมือสองกัน แต่ถ้ามีในกรณีฉุกเฉิน 6 นิ้วทั้งหมดได้รับใบสั่งทันที และกัน เมื่อ Dave มีปัญหาอยู่ ดังนั้น ฉันทำลายมือหนึ่ง เมื่อเดฟมีนิ้วทั้งห้าเท่านั้น สมองทำงานได้อย่างรวดเร็ว และมีประสิทธิภาพระหว่าง และฉุกเฉิน""ปัญหาของเดฟควรง่ายต่อการแก้ไข โดโนแวนกล่าวอย่างมีความสุข"ใช่ พาวเวลกล่าว "แต่ทำไมไม่ได้หุ่นยนต์มีนาคมด้วยวิธีแปลก" ถามโดโนแวน "หุ่นยนต์ย่อยได้เช่นนิ้วมือของ Dave พาวเวลตอบกลับ "บางคนไม่สามารถตัดสินใจได้เมื่อฉุกเฉิน พวกเขาไม่สามารถคิดได้อย่างชัดเจน พวกเขาเพียงแค่นั่ง และย้ายมือของพวกเขา เดฟทีถูกเล่น ด้วยมือของเขา---ขณะที่เธอพูดคุยเกี่ยวกับพาวเวลและโดโนแวน ซูซานคาลวินเสียงก็เย็น แต่เธอพูดเกี่ยวกับหุ่นยนต์ เธอสนใจ และตื่นเต้น "มีเคยมีปัญหากับหุ่นยนต์ในโลก" ถาม เธอ frowned "ไม่ เราไม่ได้ มีหุ่นยนต์ ที่นี่" "เคยมีปัญหาใด ๆ กับหุ่นยนต์ตัวเอง" ถาม Susan’s face went red. “Yes,” she said. “I’ve had problem. I remember a case that happened almost forty years ago.” She was silent for a few minutes. I waited until she spoke again. “I was young and foolish once,” she went on. “Do you believe that?” “No,” I replied. “Well, I was” she said “In 2021, I make a mistake. I believed the words of a robot named Herbie. He was a mind-reading robot.” “What?” I said. “He was the only mind-reading robot. He was a bad mistake…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดโนแวนส่องไฟฉายของเขาขึ้นสู่เพดาน " นี่ ! ! ! " เขากล่าวว่า " มันเป็นสัปดาห์ที่ประมาณห้าสิบฟุต บางทีเราน่าจะทำถ้ำที่นี่ "
" โอเค " กล่าวว่า Powell เขาซ่อมบางระเบิดระเบิดที่เพดาน " โอเค ผมพร้อมแล้ว " มี 7 หุ่นยนต์ยังใกล้เคียง ? "
โดโนแวนนับอาจารย์เดฟและหกเรือดำน้ำหุ่นยนต์ " ครับ " เขากล่าว " เจ็ดทั้งหมดอยู่ที่นี่ . "
เมื่อระเบิดเกิดขึ้น มันมีอำนาจมาก พาวเวลล์ล้มทับโดโนแวน .
" เกร็ก ผมไม่ได้ดูว่าหุ่นยนต์ประพฤติ ! " โดโนแวนตะโกน " คุณเห็นอะไร ? "
" ไม่มี " กล่าวว่า Powell " ที่เป็นหุ่นยนต์แล้วเหรอ คุณคิดว่าเพดานหล่นลงบนพวกเขา "
พาวเวลล์เริ่มคลานลอดอุโมงค์ บู จู่ๆ เขาก็หยุด เขาจะไม่ไปอีก พาวเวลล์ และโดโนแวนถูกขังพวกเขาจะไม่เดินหน้า เพราะถ้ำใน และพวกเขาจะไม่กลับ เพราะเพดานต่ำ หลังพวกเขาได้ลดลงด้วยอุโมงค์ถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์โดยหิน .
" แย่แล้วไมค์ " เพาเวลล์ กล่าว " เราได้อากาศเพียงพอในชุดอวกาศของเราอีกหกชั่วโมง ถ้าเราไม่สามารถกลับเข้าไปในฐาน เรากำลังจะตาย "
" ฉันส่ง วิทยุ เครื่องนวด เดฟ กล่าวว่า โดโนแวน" แต่เขาไม่ตอบ "
ผู้ชายไม่สามารถย้ายมากจากหิน เพราะมันหนักเกินไป วิศวกรสามารถทำให้หลุมเล็กๆในผนังของหิน
โดโนแวน คลานไปในหลุมและมองผ่านมัน " เกร็ก หุ่นยนต์ไปประมาณห้าสิบฟุต , " เขากล่าวว่า " เราต้องเอาเดฟมาใกล้ๆ เมื่อเขาอยู่ใกล้ๆ เรา เขาจะทำตัวปกติอีกครั้ง แล้วเขาก็ช่วยเราได้ "
.พาวเวลล์ผลักเพื่อนออกไปจากหลุม และมองแต่ตัวเอง .
" แผนของเราก็ทำงาน " เขากล่าว " หุ่นยนต์รู้ว่านี่เป็นเรื่องฉุกเฉิน เขาต้องบ้าแน่ๆ "
หุ่นยนต์เดินขบวนกัน 6 " นิ้ว " ตามเดฟ โดโนแวนมองผ่านรูอีก ทันใดนั้น เขาเรียก พาวเวล " พวกเขาออกไปแล้ว ! " แล้วเขาก็ตะโกนผ่านหลุม" เดฟ เฮ้ เดฟ "
" เขาไม่ฟังคุณ , " กล่าวว่า Powell " เดี๋ยว ฉันมีความคิด "
" คุณจะทำอะไร ? " บอกว่า โดโนแวน .
" ฉันกำลังจะยิงหนึ่งใน ' นิ้ว ' " เพาเวลล์กล่าว
" ทำไม ? "
" ฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง " เพาเวลล์กล่าว " มาดูกันว่าแผนของผมจะทำงาน "
พาวเวลล์เอาปืนจากเข็มขัดของเขา เขาถูกยิงสามครั้งและเป็นหนึ่งในหุ่นยนต์
ย่อยลดลงแล้วเพาเวลล์เรียกชื่อ เดฟ ในวิทยุของเขา มีความเงียบในไม่กี่วินาที แล้วเสียงของเดฟ ตอบ
" เรามีเหตุฉุกเฉิน , " กล่าวว่า Powell " มี ถ้ำใกล้ๆ กับที่คุณระเบิด ฉันติดอยู่ที่นี่ กับ โดโนแวน เราออกไปไม่ได้ เพราะอุโมงค์ถูกปิด คุณสามารถเห็นแสงสว่างของฉัน " พาวเวลล์ไฟฉายส่องผ่านรู " ครับ

" เดฟตอบพาวเวลล์นั่งกลับและยิ้ม .
" โอเค เกร็ก " โดโนแวนกล่าวอย่างเงียบๆ " ตอนนี้ อธิบายทุกสิ่งให้ฉัน . "
" เดฟจะบ้าเมื่อเขาต้องทำให้ยากเลือก ตัวอย่างเช่น ในยามฉุกเฉิน " เพาเวลล์ กล่าว " คำพูดของเดฟ เพื่อให้เรือดำน้ำหุ่นยนต์บ้า ไม่ เมื่อนิ้วมือทำงานง่าย ไม่ต้องดูแล พวกเขาทำงานได้อย่างถูกต้องและมีประสิทธิภาพ โดยปกติเดฟ เพียงสั่งให้สองนิ้วเข้าด้วยกัน แต่ถ้าฉุกเฉิน ทั้งหมดหกนิ้วได้รับคำสั่งทันที และร่วมกัน นี่คือเมื่อ เดฟ มีปัญหา ฉันทำลายหนึ่งในมือ เมื่อเดฟมีเพียงห้านิ้ว สมองของเขาทำงานอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพระหว่างและฉุกเฉิน "
" เดฟ เป็นปัญหาที่ควรจะง่ายที่จะแก้ไข " โดโนแวนกล่าวอย่างมีความสุข .
" ใช่ " กล่าวว่า Powell
" แต่ทำไมหุ่นยนต์เดินในทางที่แปลก ? " ขอให้ โดโนแวน
" เรือดำน้ำหุ่นยนต์เหมือนนิ้วของเดฟ " เพาเวลล์กล่าว " บางครั้งคนเราก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ เมื่อมีเหตุฉุกเฉิน พวกเขาไม่คิดอย่างชัดเจน พวกเขาเพียงแค่นั่งและย้ายมือของพวกเขา บางทีเดฟเล่นกับนิ้วมือของเขา .
---
ขณะที่เธอพูดถึงเพาเวลล์และโดโนแวน เสียงซูซาน คาลวิน เย็นแต่เธอพูดเกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่เธอสนใจและตื่นเต้น .
" เคยมีปัญหากับหุ่นยนต์บนโลก " ฉันถาม
เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน . " ไม่ เราไม่ได้ทำงานกับหุ่นยนต์ที่นี่ "
" คุณเคยมีปัญหาใด ๆ กับหุ่นตัวเอง " ฉันถาม
หน้าซูซานไปสีแดง " ค่ะ " เธอกล่าว " ผมมีปัญหา ผมจำได้ว่าคดีที่เกิดขึ้นเกือบสี่สิบปีที่แล้ว" เธอเงียบไปสัก 2-3 นาที ผมรอจนกระทั่งเธอพูดอีกครั้ง
" ผมยังเด็กและโง่ครั้งเดียว " เธอเดินไปบน " เธอเชื่อมั้ยล่ะ ? "
" ไม่ " ผมตอบ .
" ฉัน " เธอกล่าวว่า " ในตอนนี้ ผมทำพลาด ฉันเชื่อคำพูดของหุ่นยนต์ที่ชื่อว่าสิ้น. . เขาเป็นนักอ่านใจหุ่นยนต์ "
" อะไร ? " ฉันพูด
" เขาเป็นเพียงใจอ่านหุ่นยนต์ เขาเป็นคนเลว "

ผิดพลาด . . . . . . .