In spite of what you have been read

In spite of what you have been reading and hearing in the media during the last year, the presumption of innocence, or even its existence, has not been on the lam. In fact, one might argue it's done quite well in the second half of the twentieth century. The United Nations placed the principle that a defendant is innocent until proven guilty in its Declaration of Human Rights in 1948 under article eleven, section one. The maxim also found a place in the European Convention for the Protection of Human Rights in 1953 [as article 6, section 2] and was incorporated into the United Nations International Covenant on Civil and Political Rights [as article 14, section 2].

The United Nations' declaration established "Innocent until proven guilty" as a right in the modern world. Yet there are few maxims that have a greater resonance in Anglo-American jurisprudence. But, in spite of our reverence for it, the maxim cannot be found in Magna Carta, the English Bill of Rights of 1689, the Declaration of Independence, or the Constitution of the United States; or, I might add, in the works of the great English jurists, Bracton, Coke, or Blackstone. Nevertheless, some scholars have claimed that the maxim has been firmly embedded in English jurisprudence since earliest times.

Claims about the maxim's Anglo-Saxon roots are sometimes quite stirring and display a particularly British capacity to create intellectual Camelots -- on their side of the Channel. An English scholar named Clementi gave a talk on the maxim at Göttingen, Germany in 1974.(1) He informed his learned, continental audience about the maxim's unique Anglo-Saxon origins. When a fourteenth-century English Parliament declared its complete independence from Roman law, the principle on which Parliament stood, was, he said, "that an accused person must be deemed innocent until such time as his or her guilt has been proved conclusively in court." Clementi declared that he would not have bothered his continental colleagues with "intimate details of English pragmatism" before England had entered the Common Market. Now, however, he assured them that "there is good reason why you should become better acquainted with us." English devotion to the principle of 'Innocent until proven guilty' served to "emphasize a separation between England and its European mainland in matters of law." With missionary zeal, Clementi propounded the virtues of innocence while being guilty of explicating a text in which the concept was completely absent.

Clementi did not know that the maxim "Innocent until proven guilty" cannot be found in any English court case or any tract on jurisprudence before ca. 1800 --- at least I have not yet found it in one. He also did not seem to know that the French, in spite of their legal system's being based on rebarbative Roman jurisprudence, did include an article in the French Declaration of the Rights of Man and Citizen of 1789 stating that "every man is presumed innocent until declared guilty." These facts raise two questions that will be the subject of this talk: how did this piece of English pragmatism become a part of the Romanist French tradition and how and when did the maxim surface in the Anglo-American tradition?

We can know exactly when the maxim formally entered American law: through a Supreme Court decision of 1894, Coffin vs. U.S. The court had heard a case from Indiana in which Francis A. Coffin and Percival A. Coffin had been convicted of having aided and abetted the President of the Indianapolis National Bank in the commission of misapplication of funds and making false entries in the bank's books. In other words, they defrauded the bank. The forty-fourth charge in the case was rejected by the lower court in its instruction to the jury. The appeal was based in part on the lower court's refusal.(2)

The forty-fourth charge stated: "The law presumes that persons charged with crime are innocent until they are proven by competent evidence to be guilty." Although the court rejected this charge, it did instruct the jury that "Before you can find any one of the defendants guilty you must be satisfied of his guilt as charged in some of the counts of the indictment beyond a reasonable doubt." The lower court then instructed the jury at great length on the doctrine of reasonable doubt and its relationship to evidence. The Supreme Court saw its task as determining whether the lower court had violated the defendants' rights by not instructing the jury on presumption of innocence and whether reasonable doubt was essentially the same as presumption of innocence.

Justice Edward Douglas White wrote the majority opinion. For a legal historian, his analysis is a dazzling display of legal history --- even if most of it is not correct. To prove the antiquity of "Innocent until Proven Guilty" White cited a story from the late antique Roman historian, Ammianus Marcellinus, Justinian's Digest and Code, Pope Gregory IX's Decretales, a decretal of Pope Innocent III,(3) and Giuseppe Mascardi's De probationibus, all, except for Ammianus, from the continental law.(4) None of the texts, unfortunately, contained the maxim. Not one of them, you may note, was from English law. Puzzling.

When White turned to the Anglo-American tradition, he found the principle clearly articulated in a number of nineteenth-century treatises on evidence and criminal law. The jurists White cited were William Wills', († 1860) On circumstantial Evidence, Simon Greenleaf's, On the Law of Evidence (1783-1853), and William Best's, (1809-1869) On Presumptions. Of these jurists Best is the only one who explicitly states that it is a "maxim of law, that every person must be presumed innocent until proven guilty."

Justice White did try and trace the maxim in the English common law tradition but could only find one piece of evidence. He cited an anonymous author of an article in the North American Review of 1851 who stated that the maxim is first found in a treatise on evidence by an Irish jurist named Leonard MacNally. White concluded that even "if the principle had not yet found formal expression in the common law writers at an earlier date, yet the practice which flowed from it has existed in the common law from earliest time."(5) Another piece of evidence that Clementi's faith was not unique.

Through Coffin v. U.S. Justice White ordained Leonard MacNally (1752-1820) as the midwife of "Innocent Until Proven Guilty's" entrance into the American common law tradition.(6) Who was he? He was born in Dublin in 1752. After his father died in 1756, he spent a part of his childhood in Bordeaux. At 19 he opened a grocery shop in Dublin. An ambitious sort, he was called to the Irish bar in 1776 and to the English in 1783. At the same time he began to write lyrics for musicals, some of which were performed in Covent Garden and other London theaters. In 1779 "The Apotheosis of Punch: A Satirical Masque" was performed, followed by thirteen other plays between 1779 and 1789. In anticipation of the pullulation of romantic medieval themes in the nineteenth century, he entitled one play "Robin Hood, or Sherwood Forest, a comic opera" and another "Richard Coeur de Lion: An Historical Romance." Although light fare, sort of a Kmart Gilbert and Sullivan, MacNally does merit a mention in The Grove Dictionary of Music.

The anonymous author of the Dictionary of National Biography's article on MacNally alleged that he was "no great lawyer" but an "astute and eloquent advocate." His dismissal of MacNally's legal skills does the Irish barrister a grave disservice. The DNB author did not realize that MacNally's The Rules of Evidence on Pleas of the Crown illustrated from Printed and Manuscript Trials and Cases, published in Dublin and London 1802 was immediately transported across the Atlantic and printed in Philadelphia 1804 and reprinted in 1811. One cannot read American treatises on evidence and presumption in the first half of the nineteenth century without stumbling over MacNally.

MacNally was particularly important for the development of rules governing evidence and procedure in criminal cases because he had represented a number of United Irishmen accused of treason. He quotes a large number of his own cases in his book. It is no fluke that treason led MacNally to consider the rules of evidence more carefully than previous writers. The cases that society has found most heinous have always been those in which the rules of fair and just procedure have come under attack.

The rules of procedure for cases of treason were still substantially different from the normal rules of criminal procedure. Even during MacNally's lifetime the same rules of due process were not extended to Irish defendants in trials of treason. Although two statutes of King Edward VI and another of William III required two witnesses for any conviction of treason, this procedural nicety was not extended to Ireland. MacNally emphasized the presumption of innocence for those accused of treason and justified applying the same rules of due process to them as to other defendants of criminal offences. His defense of Irish rights was rhetorically compelling:

If these English statutes were enacted because in cases of treason the oath of allegiance counterpoises the information of a single witness, is not an Irishman intitled(sic) to the benefit of that reason? --- or, if the principal reason for enacting those statutes was, as sir William Blackstone states, "To secure the subject from being sacrificed to fictitious conspiracies which have been the engines of profligate and crafty politicians in all ages," why should not Irishmen be granted the same security, from such conspiracies and the machinations of such politicians? The imperial parliament have to discuss and determine those questions at a future day.(7)

He never used the maxim "Innocent until Proven Guilty," but he argued vehemently for the rights of defendants, often using examples from cases in w

The United Nations' declaration established "Innocent until proven guilty" as a right in the modern world. Yet there are few maxims that have a greater resonance in Anglo-American jurisprudence. But, in spite of our reverence for it, the maxim cannot be found in Magna Carta, the English Bill of Rights of 1689, the Declaration of Independence, or the Constitution of the United States; or, I might add, in the works of the great English jurists, Bracton, Coke, or Blackstone. Nevertheless, some scholars have claimed that the maxim has been firmly embedded in English jurisprudence since earliest times.

Claims about the maxim's Anglo-Saxon roots are sometimes quite stirring and display a particularly British capacity to create intellectual Camelots -- on their side of the Channel. An English scholar named Clementi gave a talk on the maxim at Göttingen, Germany in 1974.(1) He informed his learned, continental audience about the maxim's unique Anglo-Saxon origins. When a fourteenth-century English Parliament declared its complete independence from Roman law, the principle on which Parliament stood, was, he said, "that an accused person must be deemed innocent until such time as his or her guilt has been proved conclusively in court." Clementi declared that he would not have bothered his continental colleagues with "intimate details of English pragmatism" before England had entered the Common Market. Now, however, he assured them that "there is good reason why you should become better acquainted with us." English devotion to the principle of 'Innocent until proven guilty' served to "emphasize a separation between England and its European mainland in matters of law." With missionary zeal, Clementi propounded the virtues of innocence while being guilty of explicating a text in which the concept was completely absent.

Clementi did not know that the maxim "Innocent until proven guilty" cannot be found in any English court case or any tract on jurisprudence before ca. 1800 --- at least I have not yet found it in one. He also did not seem to know that the French, in spite of their legal system's being based on rebarbative Roman jurisprudence, did include an article in the French Declaration of the Rights of Man and Citizen of 1789 stating that "every man is presumed innocent until declared guilty." These facts raise two questions that will be the subject of this talk: how did this piece of English pragmatism become a part of the Romanist French tradition and how and when did the maxim surface in the Anglo-American tradition?

We can know exactly when the maxim formally entered American law: through a Supreme Court decision of 1894, Coffin vs. U.S. The court had heard a case from Indiana in which Francis A. Coffin and Percival A. Coffin had been convicted of having aided and abetted the President of the Indianapolis National Bank in the commission of misapplication of funds and making false entries in the bank's books. In other words, they defrauded the bank. The forty-fourth charge in the case was rejected by the lower court in its instruction to the jury. The appeal was based in part on the lower court's refusal.(2)

The forty-fourth charge stated: "The law presumes that persons charged with crime are innocent until they are proven by competent evidence to be guilty." Although the court rejected this charge, it did instruct the jury that "Before you can find any one of the defendants guilty you must be satisfied of his guilt as charged in some of the counts of the indictment beyond a reasonable doubt." The lower court then instructed the jury at great length on the doctrine of reasonable doubt and its relationship to evidence. The Supreme Court saw its task as determining whether the lower court had violated the defendants' rights by not instructing the jury on presumption of innocence and whether reasonable doubt was essentially the same as presumption of innocence.

Justice Edward Douglas White wrote the majority opinion. For a legal historian, his analysis is a dazzling display of legal history --- even if most of it is not correct. To prove the antiquity of "Innocent until Proven Guilty" White cited a story from the late antique Roman historian, Ammianus Marcellinus, Justinian's Digest and Code, Pope Gregory IX's Decretales, a decretal of Pope Innocent III,(3) and Giuseppe Mascardi's De probationibus, all, except for Ammianus, from the continental law.(4) None of the texts, unfortunately, contained the maxim. Not one of them, you may note, was from English law. Puzzling.

When White turned to the Anglo-American tradition, he found the principle clearly articulated in a number of nineteenth-century treatises on evidence and criminal law. The jurists White cited were William Wills', († 1860) On circumstantial Evidence, Simon Greenleaf's, On the Law of Evidence (1783-1853), and William Best's, (1809-1869) On Presumptions. Of these jurists Best is the only one who explicitly states that it is a "maxim of law, that every person must be presumed innocent until proven guilty."

Justice White did try and trace the maxim in the English common law tradition but could only find one piece of evidence. He cited an anonymous author of an article in the North American Review of 1851 who stated that the maxim is first found in a treatise on evidence by an Irish jurist named Leonard MacNally. White concluded that even "if the principle had not yet found formal expression in the common law writers at an earlier date, yet the practice which flowed from it has existed in the common law from earliest time."(5) Another piece of evidence that Clementi's faith was not unique.

Through Coffin v. U.S. Justice White ordained Leonard MacNally (1752-1820) as the midwife of "Innocent Until Proven Guilty's" entrance into the American common law tradition.(6) Who was he? He was born in Dublin in 1752. After his father died in 1756, he spent a part of his childhood in Bordeaux. At 19 he opened a grocery shop in Dublin. An ambitious sort, he was called to the Irish bar in 1776 and to the English in 1783. At the same time he began to write lyrics for musicals, some of which were performed in Covent Garden and other London theaters. In 1779 "The Apotheosis of Punch: A Satirical Masque" was performed, followed by thirteen other plays between 1779 and 1789. In anticipation of the pullulation of romantic medieval themes in the nineteenth century, he entitled one play "Robin Hood, or Sherwood Forest, a comic opera" and another "Richard Coeur de Lion: An Historical Romance." Although light fare, sort of a Kmart Gilbert and Sullivan, MacNally does merit a mention in The Grove Dictionary of Music.

The anonymous author of the Dictionary of National Biography's article on MacNally alleged that he was "no great lawyer" but an "astute and eloquent advocate." His dismissal of MacNally's legal skills does the Irish barrister a grave disservice. The DNB author did not realize that MacNally's The Rules of Evidence on Pleas of the Crown illustrated from Printed and Manuscript Trials and Cases, published in Dublin and London 1802 was immediately transported across the Atlantic and printed in Philadelphia 1804 and reprinted in 1811. One cannot read American treatises on evidence and presumption in the first half of the nineteenth century without stumbling over MacNally.

MacNally was particularly important for the development of rules governing evidence and procedure in criminal cases because he had represented a number of United Irishmen accused of treason. He quotes a large number of his own cases in his book. It is no fluke that treason led MacNally to consider the rules of evidence more carefully than previous writers. The cases that society has found most heinous have always been those in which the rules of fair and just procedure have come under attack.

The rules of procedure for cases of treason were still substantially different from the normal rules of criminal procedure. Even during MacNally's lifetime the same rules of due process were not extended to Irish defendants in trials of treason. Although two statutes of King Edward VI and another of William III required two witnesses for any conviction of treason, this procedural nicety was not extended to Ireland. MacNally emphasized the presumption of innocence for those accused of treason and justified applying the same rules of due process to them as to other defendants of criminal offences. His defense of Irish rights was rhetorically compelling:

If these English statutes were enacted because in cases of treason the oath of allegiance counterpoises the information of a single witness, is not an Irishman intitled(sic) to the benefit of that reason? --- or, if the principal reason for enacting those statutes was, as sir William Blackstone states, "To secure the subject from being sacrificed to fictitious conspiracies which have been the engines of profligate and crafty politicians in all ages," why should not Irishmen be granted the same security, from such conspiracies and the machinations of such politicians? The imperial parliament have to discuss and determine those questions at a future day.(7)

He never used the maxim "Innocent until Proven Guilty," but he argued vehemently for the rights of defendants, often using examples from cases in w

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

แม้ว่าคุณได้อ่าน และได้ยินในสื่อในช่วงสุดท้าย ปี ข้อสันนิษฐานของความบริสุทธิ์ หรือแม้แต่การดำรง อยู่ ไม่ได้ลำ ในความเป็นจริง หนึ่งอาจโต้เถียงจะทำค่อนข้างดีในครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ สหประชาชาติวางหลักการว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิดในของปฏิญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชนใน 1948 ภายใต้ส่วน 11 บทความหนึ่ง แม็กยังพบที่ในอนุสัญญายุโรปในการคุ้มครองของสิทธิมนุษยชนในปีค.ศ. 1953 [เป็นบทความที่ 6 ส่วน 2] และถูกรวมอยู่ในกติกานานาชาติสหประชาชาติว่าด้วยพลเมืองและสิทธิทางการเมือง [เป็นบทความที่ 14 ส่วน 2]รายงานของสหประชาชาติก่อตั้ง "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" เป็นสิทธิในโลกสมัยใหม่ ยัง มีคำคมบางที่มีการสั่นพ้องมากกว่าในฟิกฮ Anglo-American แต่ แม้ความเคารพของเรามัน แม็กไม่พบใน Magna Carta อังกฤษตั๋วของสิทธิของค.ศ. 1689 ประกาศอิสรภาพ หรือรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกา ขึ้น อาจ เพิ่ม ในงาน jurists ดีภาษาอังกฤษ Bracton โค้ก หรือ Blackstone อย่างไรก็ตาม นักวิชาการบางคนได้อ้างว่า ที่แม็กมีถูกอย่างฝังอยู่ในฟิกฮอังกฤษตั้งแต่ครั้งแรกสุดเรียกร้องเกี่ยวกับรากของแองโกล-แซ็กซอนแม็กบางครั้งค่อนข้างจะกวน และแสดงกำลังการผลิตโดยเฉพาะอย่างยิ่งอังกฤษสร้างปัญญา Camelots - ช่องทางด้านการ ชื่อ Clementi นักเรียนทุนเป็นภาษาอังกฤษให้พูดคุยในแม็กที่ Göttingen เยอรมนีใน 1974 (1) เขาทราบผู้ฟังเรียนรู้ คอนติเนนทัลแม็กเฉพาะแองโกล-แซ็กซอนมา เมื่อรัฐสภาอังกฤษเป็นศตวรรษ fourteenth ประกาศเอกราชสมบูรณ์จากกฎหมายโรมัน หลักในรัฐสภาที่ยืน ถูก เขากล่าว "ว่า ผู้ต้องหาต้องถือว่าบริสุทธิ์จนกว่าครั้งเป็นความผิดของเขา หรือเธอได้รับการพิสูจน์เห็นในศาล" Clementi ประกาศว่า เขาจะไม่เองผู้ร่วมงานของเขาคอนติเนนตัล "รายละเอียดใกล้ชิดของอังกฤษ pragmatism" ก่อนที่อังกฤษได้ป้อนตลาดทั่วไป ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจได้ว่า "มีเหตุผลดีว่าทำไมคุณควรดีสนุกกับเรา" ความจงรักภักดีอังกฤษหลักการของ 'ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด' เสิร์ฟ "เน้นการแยกระหว่างอังกฤษและแผ่นดินใหญ่ของยุโรปในเรื่องของกฎหมาย" มีมิชชันนารี zeal, Clementi propounded คุณค่าของความบริสุทธิ์ก็ของ explicating ข้อความซึ่งแนวคิดขาดอย่างสมบูรณ์Clementi ไม่ทราบว่า แม็ก "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" ไม่พบในกรณีที่ศาลอังกฤษหรือทางเดินใด ๆ ในฟิกฮก่อน ca 1800---น้อย มีไม่ได้พบมันในหนึ่ง เขายังไม่ได้ดูเหมือนไม่รู้ว่า ฝรั่งเศส แม้ระบบของกฎหมายที่ตาม rebarbative ฟิกฮโรมัน ไม่รวมบทความในฝรั่งเศสปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิของมนุษย์และพลเมืองค.ศ. 1789 ระบุว่า "ทุกคนคือ presumed ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะประกาศผิด" คำถามที่สองที่จะเป็นเรื่องของการพูดคุยนี้ยกข้อเท็จจริง: วิธีได้ pragmatism อังกฤษชิ้นนี้เป็น ส่วนหนึ่งของประเพณีฝรั่งเศส Romanist และอย่างไร และเมื่อได้แม็กผิวในประเพณี Anglo-Americanเรารู้ได้ว่าเมื่อที่แม็กอย่างเป็นกิจจะลักษณะป้อนกฎหมายอเมริกัน: ผ่านศาลฎีกาตัดสินของ 1894 หีบศพเทียบกับสหรัฐอเมริกา ศาลได้ยินกรณีจากอินเดียน่าที่ Francis A. หีบศพและหีบศพอ. Percival มีประวัติมีช่วย และ abetted ประธานของอินเดียนาโพลิสแห่งชาติธนาคารในนาย misapplication เงินและทำรายการเท็จในสมุดบัญชีของธนาคาร ในคำอื่น ๆ พวกเขา defrauded ธนาคาร สี่สิบสี่ค่าธรรมเนียมในกรณีถูกปฏิเสธ โดยศาลล่างในคำสั่งของคณะลูกขุน การอุทธรณ์เป็นไปตามในส่วนของศาลล่างปฏิเสธ (2)สี่สี่สิบค่าระบุไว้: "กฎหมาย presumes ว่า โดนอาชญากรรมเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะมีพิสูจน์หลักฐานที่มีอำนาจจะมีความผิด" แม้ว่าศาลปฏิเสธธรรมเนียมนี้ มันไม่ได้แนะนำคณะลูกขุนว่า "ก่อนที่คุณสามารถหาใด ๆ จำเลยผิด คุณต้องได้พอความผิดของเขาเป็นค่าบริการของการตรวจนับของทนายความสงสัยที่สมเหตุสมผล" ศาลล่างแล้วคำสั่งคณะที่ยาวมากในคำสอนของข้อสงสัยที่สมเหตุสมผลและความหลักฐาน ศาลฎีกาเห็นเป็นงานเป็นการกำหนดว่าศาลล่างได้ละเมิดสิทธิของจำเลย โดยไม่สอนคณะในข้อสันนิษฐานของความบริสุทธิ์และว่าข้อสงสัยที่สมเหตุสมผลเป็นข้อสันนิษฐานของความบริสุทธิ์ความยุติธรรมเอ็ดเวิร์ดดักลาสขาวเขียนความเห็นส่วนใหญ่ สำหรับนักประวัติศาสตร์กฎหมาย วิเคราะห์ของเขาเป็นประวัติศาสตร์กฎหมาย--การแสดงนี่แม้ว่าส่วนใหญ่จะไม่ถูกต้อง การพิสูจน์โบราณสีขาว "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ว่าผิด" อ้างเรื่องจากสายโบราณโรมันนักประวัติศาสตร์ Ammianus Marcellinus ของ Justinian ย่อย และ รหัส IX สมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรี Decretales, decretal ของ probationibus De III,(3) สมเด็จพระสันตะปาปาอินโนเซนต์และจูเซ Mascardi ทั้งหมด ยกเว้นสำหรับ Ammianus จากกฎหมายยุโรป (4) ไม่มีข้อความ แต่ อยู่แม็ก ไม่หนึ่งของพวกเขา คุณอาจทราบ ได้จากกฎหมายอังกฤษ ทำให้งงเมื่อขาวกับประเพณี Anglo-American เขาพบหลักการพูดชัดแจ้งอย่างชัดเจนในหลายศตวรรษที่ปั้นจั่น treatises บนหลักฐานและกฎหมายอาญา Jurists ขาวอ้างมี William Wills', († 1860) พยาน Simon Greenleaf บนที่กฎหมายของหลักฐาน (1783-1853), และ William ส่วนของ, (1809-งแมง) ใน Presumptions Jurists เหล่านี้ส่วนเป็นผู้ระบุอย่างชัดเจนว่า เป็นการ "แม็กของกฎหมาย การที่ทุกคนต้องจะ presumed ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด"สีขาวความยุติธรรมได้พยายาม และติดตาม maxim ในประเพณีกฎหมายทั่วไปภาษาอังกฤษแต่สามารถเฉพาะค้นหาหลักฐานชิ้นหนึ่ง เริ่มแรกผู้เขียนไม่ระบุชื่อของบทความในแถบอเมริกาเหนือที่ของ 1851 ที่ระบุว่า แม็กแรกพบธรรมศาสตร์เป็นหลักฐานโดยมีลูกขุนไอริชชื่อเลียวนาร์ด MacNally สีขาวสรุปที่แม้แต่ "ถ้าหลักได้ไม่ยังพบนิพจน์ทางในเขียนกฎหมายทั่วไปที่วันก่อนหน้า ได้ปฏิบัติที่เกิดขึ้นนั้นมีอยู่ในกฎหมายทั่วไปจากเวลาที่เร็วที่สุด" (5) หลักฐานที่ว่า ความเชื่อของ Clementi ไม่เฉพาะอีกชิ้นผ่านหีบศพ v. สหรัฐ ขาวธรรมออกบวช Leonard MacNally (1752-1820) เป็นฮีบรูของเข้า "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ Guilty" เป็นประเพณีอเมริกันคอมมอนลอว์ (6) ที่มีเขาหรือไม่ เขาเกิดในดับลินใน 1752 หลังจากที่บิดาเสียชีวิตในเวลา เขาใช้เวลาส่วนหนึ่งของวัยเด็กในบอร์โดซ์ 19 เขาเปิดร้านร้านขายของชำในดับลิน เรียงลำดับความทะเยอทะยาน เขาถูกเรียกแถบไอริชใน 1776 และอังกฤษใน 1783 ขณะเดียวกันเขาเริ่มเขียนเนื้อเพลงละคร ซึ่งได้ดำเนินการในปาร์คและโรงละครลอนดอนอื่น ๆ เลขที่ 1779 ใน "The Apotheosis ของหมัด: A Satirical Masque" ที่ดำเนินการ ตามบทละครสิบสามลักษณะอื่น ๆ ระหว่างเลขที่ 1779 และค.ศ. 1789 ปลีก pullulation ชุดรูปแบบยุคกลางที่แสนโรแมนติกในศตวรรษ เขาได้รับการเล่นหนึ่ง "โรบินฮูด หรือป่าเชอร์วูด โอเปร่าเป็นการ์ตูน" และอื่น ๆ "ริชาร์ด Coeur de Lion: โรแมนติกเป็นประวัติศาสตร์" ถึงแม้ว่าค่าโดยสารแสง จัดเรียงของ Kmart กิลเบิร์ต และซัลลิแวน MacNally บุญพูดถึงพจนานุกรมของเดอะโกรฟเพลงไม่ระบุชื่อผู้เขียนพจนานุกรมของชาติประวัติของบทความบน MacNally ถูกกล่าวหาว่า เป็น "ทนายไม่ดี" แต่ "astute และ eloquent สนับสนุนกัน" เขาไล่ออกของ MacNally กฎหมายทักษะไม่ barrister ไอริช disservice ภัย DNB ผู้เขียนไม่ได้คิดว่า เป็น MacNally ที่กฎของหลักฐานบน Pleas มงกุฎพร้อมภาพพิมพ์และฉบับทดลองและกรณี การเผยแพร่ในดับลินและลอนดอน 1802 ทันทีขนส่งข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก และพิมพ์ในฟิลาเดลเฟีย 1804 และ reprinted ใน 1811 หนึ่งไม่อ่าน treatises อเมริกันบนหลักฐานและข้อสันนิษฐานในครึ่งแรกของศตวรรษ โดยไม่มีสะดุดผ่าน MacNallyMacNally มีความสำคัญสำหรับการพัฒนากฎการควบคุมพยานหลักฐานและขั้นตอนในคดีอาญาเนื่องจากเขามีแสดงจำนวนสห Irishmen ของกบฏ เขาอ้างอิงจำนวนกรณีและปัญหาของเขาเองในหนังสือของเขา Fluke ไม่ว่า กบฏนำ MacNally การพิจารณากฎหลักฐานอย่างระมัดระวังมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ผู้เขียนได้ กรณีที่พบมากที่สุด heinous สังคมเสมอแล้วผู้ที่มาของกระบวนการยุติธรรม และเพียงภายใต้การโจมตีกฎของขั้นตอนในกรณีของกบฏก็ยังคงแตกจากกฎปกติของกระบวนการทางอาญา แม้ในระหว่างอายุการใช้งานของ MacNally กฎเดียวกันของกระบวนการก็ไม่สามารถขยายการทดลองของกบฏไอริชจำเลย แม้คดีที่สองของกษัตริย์เอ็ดเวิร์ด VI และอื่นของ William III ต้องจำเลยทั้งสองในคดีใด ๆ ของกบฏ nicety นี้ขั้นตอนไม่ขยายไปไอร์แลนด์ MacNally เน้นข้อสันนิษฐานของความบริสุทธิ์ที่ถูกกล่าวหาว่ากบฏ และชิดใช้กฎเดียวกันของกระบวนการเหล่านั้นว่าจำเลยกระทำผิดทางอาญาอื่น ๆ เขาป้องกันสิทธิไอริชไม่น่า rhetorically:ถ้าคดีเหล่านี้ภาษาอังกฤษมีตราเนื่องจากในกรณีของกบฏ สัตย์ปฏิญาณการ counterpoises ข้อมูลของพยานเดี่ยว ไม่เป็น intitled(sic) Irishman เพื่อประโยชน์ของเหตุผลนั้นหรือไม่ --- หรือ ถ้าเหตุผลหลักสำหรับการปฏิบัติคดีเหล่านั้น เป็น sir William Blackstone อเมริกา, "การรักษาความปลอดภัยชื่อเรื่องจากการเสียสละการรู้สึกสมมติซึ่งมีเครื่องมือของนักการเมือง profligate และ crafty ในทุกเพศทุกวัย ทำไมควร Irishmen ไม่ให้ความปลอดภัยเดียวกัน เช่นรู้สึกและ machinations ของนักการเมืองดังกล่าวหรือไม่ อิมพีเรียลรัฐสภาเพื่อหารือ และกำหนดคำถามวันในอนาคตได้ (7)เขาไม่เคยใช้แม็ก "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ว่าผิด" แต่เขาโต้เถียงโดยสิทธิของจำเลย มักจะใช้ตัวอย่างจากกรณีใน w

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ทั้งๆที่สิ่งที่คุณได้รับการอ่านและการได้ยินในสื่อในช่วงปีที่ผ่านมาข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสาหรือแม้กระทั่งการดำรงอยู่ของตนยังไม่ได้รับในลำ ในความเป็นจริงหนึ่งอาจจะเถียงก็ทำได้ค่อนข้างดีในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ สหประชาชาติวางหลักการที่ว่าจำเลยเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่ามีความผิดในปฏิญญาของสิทธิมนุษยชนในปี 1948 ภายใต้สิบเอ็ดบทความส่วนหนึ่ง ความจริงยังพบสถานที่ในการประชุมยุโรปเพื่อการคุ้มครองสิทธิมนุษยชนในปี 1953 [บทความที่ 6 ส่วนที่ 2] และเป็น บริษัท ในสหประชาชาติกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง [บทความที่ 14 ส่วนที่ 2]. ประกาศสหประชาชาติจัดตั้ง "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" เป็นสิทธิในโลกสมัยใหม่ ยังมีแง่คิดไม่กี่คนที่มีมากขึ้นในการกำทอนนิติศาสตร์แองโกลอเมริกัน แต่ทั้งๆที่เคารพของเรามันจริงไม่สามารถพบได้ในรัฐธรรมนูญอังกฤษบิลสิทธิของ 1689, การประกาศอิสรภาพหรือรัฐธรรมนูญของสหรัฐอเมริกา; หรือผมอาจจะเพิ่มในการทำงานของลูกขุนภาษาอังกฤษที่ดี Bracton โค้กหรือ Blackstone แต่นักวิชาการบางคนอ้างว่าคำสอนที่ได้รับการฝังแน่นอยู่ในกฎหมายอังกฤษตั้งแต่สมัยที่เก่าแก่ที่สุด. เรียกร้องเกี่ยวกับความจริงของรากแองโกลแซกซอนบางครั้งตื่นเต้นมากและแสดงความจุของอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสร้างปัญญา Camelots - ที่ด้านข้างของพวกเขาช่อง . นักวิชาการภาษาอังกฤษชื่อ Clementi ให้พูดคุยเกี่ยวกับความจริงที่Göttingenเยอรมนีในปี 1974 (1) เขาบอกเรียนรู้ของผู้ชมคอนติเนนเกี่ยวกับความจริงของต้นกำเนิดของแองโกลแซกซอนที่ไม่ซ้ำกัน เมื่อสิบสี่ศตวรรษที่รัฐสภาอังกฤษประกาศเอกราชที่สมบูรณ์จากกฎหมายโรมันหลักการที่รัฐสภายืนเป็นเขากล่าวว่า "การที่ผู้ถูกกล่าวหาจะต้องถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะถึงเวลาดังกล่าวเป็นความผิดของเขาหรือเธอได้รับการพิสูจน์อย่างแน่ชัดในศาล . " Clementi ประกาศว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจเพื่อนร่วมงานของเขากับคอนติเนน "รายละเอียดที่ใกล้ชิดของลัทธิปฏิบัตินิยมภาษาอังกฤษ" อังกฤษก่อนที่จะเข้ามาในตลาดทั่วไป ตอนนี้ แต่เขามั่นใจพวกเขาว่า "มีเหตุผลว่าทำไมคุณควรจะเป็นดีกว่าที่คุ้นเคยกับเรา." ความจงรักภักดีภาษาอังกฤษกับหลักการของ 'ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด' ทำหน้าที่ในการ "เน้นการแยกระหว่างอังกฤษและแผ่นดินใหญ่ของยุโรปในเรื่องของกฎหมาย. ที่" ที่มีความกระตือรือร้นมิชชันนารี Clementi propounded คุณค่าของความบริสุทธิ์ในขณะที่เป็นความผิดของ explicating ข้อความซึ่งแนวความคิดที่ขาดสมบูรณ์. Clementi ไม่ทราบว่าจริงว่า "ผู้บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" ไม่สามารถพบได้ในกรณีที่ศาลภาษาอังกฤษหรือระบบทางเดินใด ๆ ก่อนที่กฎหมายรัฐแคลิฟอร์เนีย 1800 --- อย่างน้อยฉันยังไม่ได้พบว่ามันเป็นหนึ่งใน นอกจากนี้เขายังไม่ได้ดูเหมือนจะรู้ว่าฝรั่งเศสทั้งๆที่เป็นระบบกฎหมายของพวกเขาอยู่บนพื้นฐานของกฎหมายโรมัน rebarbative ไม่รวมถึงบทความในประกาศของฝรั่งเศสสิทธิของมนุษย์และพลเมือง 1789 ที่ระบุว่า "ทุกคนเชื่อว่าบริสุทธิ์จนกว่า ประกาศความผิด. " ข้อเท็จจริงเหล่านี้ยกสองคำถามว่าจะเป็นเรื่องของการพูดคุยนี้: วิธีไม่ชิ้นส่วนของลัทธิปฏิบัตินิยมภาษาอังกฤษกลายเป็นส่วนหนึ่งของประเพณีของฝรั่งเศส Romanist และวิธีการและเมื่อไม่พื้นผิวจริงในประเพณีแองโกลอเมริกันหรือไม่เราสามารถรู้ได้ว่าเมื่อความจริงเข้ามาอย่างเป็นทางการกฎหมายอเมริกัน: ผ่านการตัดสินของศาลฎีกาของปี 1894 เมื่อเทียบกับโลงศพสหรัฐศาลเคยได้ยินกรณีจาก Indiana ที่ฟรานซิสเอโลงศพและโลงศพ Percival เอได้รับการตัดสินจากการช่วยเหลือและสนับสนุนประธานาธิบดีของอินเดียแนโพลิ ธนาคารแห่งชาติในคณะกรรมการผิดของกองทุนและการทำรายการที่เป็นเท็จในหนังสือของธนาคาร ในคำอื่น ๆ ที่พวกเขาพ่ายธนาคาร ค่าใช้จ่าย 44 ในกรณีที่ถูกปฏิเสธโดยศาลล่างในการเรียนการสอนให้กับคณะลูกขุน . อุทธรณ์ได้อยู่ในส่วนที่เกี่ยวกับการปฏิเสธศาลล่าง (2) ค่าใช้จ่าย 44 กล่าวว่า "กฎหมายทึกทักว่าบุคคลที่เรียกเก็บเงินกับอาชญากรรมเป็นผู้บริสุทธิ์จนกว่าพวกเขาจะได้รับการพิสูจน์จากหลักฐานความสามารถที่จะมีความผิด." แม้ว่าศาลปฏิเสธข้อหานี้มันก็สั่งให้คณะลูกขุนว่า "ก่อนที่คุณสามารถหาคนใดคนหนึ่งของจำเลยมีความผิดคุณต้องมีความพึงพอใจของความผิดของเขาเป็นค่าใช้จ่ายในบางส่วนของข้อหาฟ้องข้อกังขาที่." ศาลล่างแล้วสั่งให้คณะลูกขุนที่มีความยาวที่ดีในหลักคำสอนของข้อสงสัยและความสัมพันธ์กับหลักฐาน ศาลฎีกาเห็นงานที่เป็นการพิจารณาว่าศาลล่างได้ละเมิดสิทธิของจำเลยโดยไม่ได้สอนคณะลูกขุนในข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสาและไม่ว่าเหตุอันควรสงสัยเป็นหลักเช่นเดียวกับข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสา. ผู้พิพากษาเอ็ดเวิร์ดดักลาสสีขาวเขียนความเห็นส่วนใหญ่ สำหรับประวัติศาสตร์ทางกฎหมาย, การวิเคราะห์ของเขาเป็นจอแสดงผลพราวของประวัติศาสตร์กฎหมาย --- แม้ว่าส่วนใหญ่ของมันไม่ถูกต้อง เพื่อพิสูจน์สมัยโบราณของ "บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" สีขาวอ้างเรื่องจากปลายโบราณประวัติศาสตร์โรมันที่มิอา Marcellinus แยกย่อยจัสติเนียนและรหัสสมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรีทรงเครื่อง Decretales, decretal ของสมเด็จพระสันตะปาปาผู้บริสุทธิ์ iii ที่ (3) และจูเซปเป้ Mascardi เดอ probationibus ทั้งหมดยกเว้นมิอาจากกฎหมายทวีป. (4) ไม่มีตำราโชคไม่ดีที่มีคติพจน์ ไม่ได้หนึ่งของพวกเขาที่คุณอาจทราบมาจากกฎหมายอังกฤษ งง. เมื่อสีขาวหันไปประเพณีแองโกลอเมริกันเขาพบว่าหลักการอย่างชัดเจนในหลายบทความศตวรรษที่สิบเก้าในหลักฐานและกฎหมายอาญา ลูกขุนขาวอ้างว่าเป็นวิลเลียมพินัยกรรม '(† 1860) เมื่อวันที่หลักฐานไซมอนกรีนลีฟส์ในกฎหมายของหลักฐาน (1783-1853) และวิลเลียมที่ดีที่สุด (1809-1869) เมื่อวันที่สมมติฐาน ลูกขุนเหล่านี้ที่ดีที่สุดคือคนเดียวที่ชัดเจนระบุว่ามันเป็น "ความจริงของกฎหมายที่ทุกคนต้องได้รับการสันนิษฐานไว้ก่อนว่าบริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด." ความยุติธรรมสีขาวไม่ลองและติดตามความจริงในประเพณีกฎหมายอังกฤษ แต่สามารถหา หลักฐานชิ้นหนึ่ง เขาอ้างนักเขียนที่ไม่ระบุชื่อของบทความในนอร์ทอเมริกันรีวิว 1851 ที่ระบุว่าความจริงที่พบครั้งแรกในตำราหลักฐานโดยกฎหมายชาวไอริชชื่อลีโอนาร์ MacNally สีขาวได้ข้อสรุปว่าแม้ "ถ้าหลักการที่ได้ยังไม่พบการแสดงออกอย่างเป็นทางการในการเขียนกฎหมายในวันที่ก่อนหน้า แต่การปฏิบัติที่ไหลออกมาจากมันมีอยู่ในกฎหมายทั่วไปเป็นครั้งแรก." (5) ชิ้นส่วนของหลักฐานอื่นที่ ความเชื่อของ Clementi ไม่ได้ที่ไม่ซ้ำกัน. ผ่านโลงศพ v. ยุติธรรมสหรัฐขาวบวช MacNally ลีโอนาร์ (1752-1820) เป็นพยาบาลผดุงครรภ์ของ "บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิดของ" เข้าสู่ประเพณีกฎหมายอเมริกัน. (6) ใครคือเขา? เขาเกิดในดับลินใน 1,752 หลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิตในปี 1756 เขาใช้เวลาส่วนหนึ่งในวัยเด็กของเขาในบอร์โด ณ วันที่ 19 เขาเปิดร้านขายของชำในดับลิน เรียงทะเยอทะยาน, เขาถูกเรียกตัวไปยังแถบไอริช 1776 และภาษาอังกฤษใน 1783 ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มที่จะเขียนเนื้อเพลงเพลงบางส่วนที่ได้ดำเนินการในโคเวนท์การ์เด้นและโรงละครลอนดอนอื่น ๆ ใน 1779 "การถวายพระเกียรติของหมัด: การสวมหน้ากากเหน็บแนม" ที่ได้ดำเนินการตามที่สิบสามบทละครอื่น ๆ ระหว่าง 1779 และ 1789 ในความคาดหมายของ pullulation ของรูปแบบยุคกลางที่โรแมนติกศตวรรษที่สิบเก้าที่เขาได้รับสิทธิอย่างใดอย่างหนึ่งการเล่น "โรบินฮู้ดหรือป่าเชอร์วู้ด เป็นการ์ตูนทีวี "และอีก" ริชาร์ดเดอ Coeur สิงห์. ประวัติศาสตร์โรแมนติก " แม้ว่าว่าง, การจัดเรียงของเคมาร์ทกิลเบิร์และซุลลิแวน MacNally ไม่บุญกล่าวถึงในพจนานุกรมโกรฟของเพลง. ผู้เขียนที่ไม่ระบุชื่อของพจนานุกรมของบทความชีวประวัติแห่งชาติเกี่ยวกับ MacNally ที่ถูกกล่าวหาว่าเขาเป็น "ไม่มีทนายความที่ดี" แต่ "ที่ชาญฉลาดและ ผู้สนับสนุนฝีปาก. " การเลิกจ้างของเขาทักษะทางกฎหมายของ MacNally ไม่ทนายความชาวไอริชก่อความเสียหายหลุมฝังศพ ผู้เขียน DNB ไม่ทราบว่า MacNally ของกฎของหลักฐานในการร้องของพระมหากษัตริย์ภาพประกอบจากพิมพ์และทดลองเขียนด้วยลายมือและกรณีการตีพิมพ์ในดับลินและลอนดอน 1802 ถูกส่งทันทีข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกและพิมพ์ในฟิลาเดล 1804 และพิมพ์ใน 1811 หนึ่งไม่สามารถ อ่านบทความอเมริกันหลักฐานและข้อสันนิษฐานในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่สิบเก้าโดยไม่สะดุดมากกว่า MacNally. MacNally เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการพัฒนากฎระเบียบและขั้นตอนหลักฐานในคดีอาญาเพราะเขาได้เป็นตัวแทนของจำนวนของยูไอริชกล่าวหาว่าเป็นกบฏ เขาพูดเป็นจำนวนมากกรณีของตัวเองในหนังสือของเขา มันเป็นความบังเอิญที่นำกบฏ MacNally ที่จะต้องพิจารณากฎของหลักฐานอย่างระมัดระวังมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้นักเขียน กรณีที่ว่าสังคมได้พบชั่วร้ายที่สุดที่ได้รับเสมอเหล่านั้นซึ่งในกฎระเบียบของกระบวนยุติธรรมและเพียงแค่ได้มาภายใต้การโจมตี. กฎของวิธีพิจารณาคดีในข้อหากบฏก็ยังคงมีนัยสำคัญที่แตกต่างจากกฎระเบียบปกติของวิธีพิจารณาความอาญา แม้ในช่วงอายุการใช้งานของ MacNally กฎเดียวกันของกระบวนการที่ไม่ได้ขยายไปยังจำเลยไอริชในการทดลองในข้อหากบฏ แม้ว่าสองกฎเกณฑ์ของกษัตริย์เอ็ดเวิร์ดที่หกและอื่น ๆ ของวิลเลียมต้องพยานทั้งสองสำหรับความเชื่อมั่นของกบฏใด ๆ ความดีขั้นตอนนี้ไม่ได้ขยายไปยังไอร์แลนด์ MacNally เน้นข้อสันนิษฐานของความไร้เดียงสาสำหรับผู้ที่กล่าวหาว่าเป็นกบฏและชอบธรรมใช้กฎเดียวกันของกระบวนการเนื่องจากพวกเขาเป็นจำเลยอื่น ๆ ของความผิดทางอาญา การป้องกันสิทธิของชาวไอริชเป็นที่น่าสนใจรำพึง: หากกฎเกณฑ์ภาษาอังกฤษเหล่านี้ถูกตราขึ้นเพราะในกรณีของการกบฏสาบานว่าจะจงรักภักดี counterpoises ข้อมูลของพยานคนเดียวที่ไม่ได้ชาวไอริช intitled (sic) เพื่อประโยชน์ของเหตุผลที่? --- หรือหากเหตุผลหลักสำหรับการชิงตัวประกันกฎเกณฑ์นั้นคือเป็นรัฐวิลเลียม Blackstone ครับ "เพื่อรักษาความปลอดภัยเรื่องจากการเสียสละเพื่อแผนการปลอมที่ได้รับเครื่องมือของนักการเมืองเสเพลและมีฝีมือในทุกเพศทุกวัย" เหตุผลที่ไม่ควร ชาวไอริชได้รับการรักษาความปลอดภัยเดียวกันจากแผนการดังกล่าวและ machinations ของนักการเมืองดังกล่าวหรือไม่ รัฐสภาจักรพรรดิจะต้องหารือและตรวจสอบคำถามเหล่านั้นที่วันที่ในอนาคต. (7) เขาไม่เคยใช้คำพังเพยว่า "บริสุทธิ์จนกว่าจะพิสูจน์ความผิด" แต่เขาเป็นที่ถกเถียงกันอย่างรุนแรงเพื่อสิทธิของจำเลยที่มักจะใช้ตัวอย่างจากกรณีน้ำหนัก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.Taste, spicy, sour flavor.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.