Mosquito-borne diseases are a major

Mosquito-borne diseases are a major public health threat in Sri Lanka. A 20-week pilot education program to improve community knowledge and mosquito control with participatory and non-chemical approaches was developed, implemented, and evaluated using pre-educational and post-educational surveys in two intervention and two comparison villages. Correlates of baseline knowledge were sex, number of family members, ratio of family members with malaria history, school education level, and availability of electricity at the residence. Participation in the educational program led to improved knowledge of mosquito ecology and disease epidemiology, changes in agricultural practices, and an increase in environmentally sound measures for mosquito control and disease prevention. The variety of actions at the post-educational stage were determined by improved knowledge, but not by sociodemographic characteristics. Such community-based educational interventions are effective in increasing understanding and active involvement in mosquito control and disease prevention in rice ecosystems regardless of sociodemographic characteristics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยุงโดยเชื่อว่าโรคเป็นภัยคุกคามสำคัญในศรีลังกา โปรแกรมการศึกษานำร่อง 20 สัปดาห์เพื่อปรับปรุงชุมชนรู้และยุงควบคุม ด้วยวิธีการแบบมีส่วนร่วม และการไม่ใช้สารเคมีได้รับการพัฒนา ดำเนินการ และใช้แบบสำรวจ pre-educational และ post-educational ในสองและนโยบายหมู่บ้านเปรียบเทียบสองค่า สัมพันธ์กับความรู้พื้นฐานมีอัตราส่วนของสมาชิกในครอบครัว มีประวัติโรคมาลาเรีย ระดับการศึกษาของโรงเรียน ของไฟฟ้าที่เดอะเรสซิเดนซ์ เพศ จำนวนสมาชิกในครอบครัว การเข้าร่วมโครงการศึกษานำความรู้ที่ดีขึ้นของระบาดวิทยานิเวศวิทยาและโรคยุง เปลี่ยนแปลงวิธีปฏิบัติทางการเกษตร และการเพิ่มมาตรการป้องกันควบคุมโรคและยุงเสียงสิ่งแวดล้อม ความหลากหลายของการดำเนินการในขั้นตอน post-educational ถูกกำหนด โดยความรู้ที่ดีขึ้น แต่ไม่ใช่ โดยลักษณะ sociodemographic เช่นชุมชนศึกษางานวิจัยมีประสิทธิภาพในการเพิ่มความเข้าใจ และใช้งานมีส่วนร่วมในการป้องกันโรคและควบคุมของยุงในระบบนิเวศข้าวว่า sociodemographic ลักษณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรคที่ยุงเป็นพาหะเป็นภัยคุกคามที่สำคัญต่อสุขภาพของประชาชนในประเทศศรีลังกา โปรแกรมการศึกษานำร่อง 20 สัปดาห์เพื่อพัฒนาความรู้ของชุมชนและการควบคุมยุงด้วยวิธีการมีส่วนร่วมและไม่ใช่สารเคมีได้รับการพัฒนาดำเนินการและการประเมินโดยใช้การสำรวจก่อนการศึกษาและการโพสต์การศึกษาในสองการแทรกแซงและการเปรียบเทียบสองหมู่บ้าน ความสัมพันธ์ของความรู้พื้นฐานที่มีเพศจำนวนสมาชิกในครอบครัวอัตราส่วนของสมาชิกในครอบครัวที่มีประวัติโรคมาลาเรียระดับการศึกษาโรงเรียนและความพร้อมของการผลิตไฟฟ้าที่อยู่อาศัย มีส่วนร่วมในโปรแกรมการศึกษาที่นำไปสู่​​ความรู้ที่ดีขึ้นของระบบนิเวศกันยุงและโรคระบาดการเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติทางการเกษตรและการเพิ่มขึ้นของมาตรการที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมสำหรับการควบคุมยุงและการป้องกันโรค ความหลากหลายของการดำเนินการในขั้นตอนการโพสต์การศึกษาได้รับการพิจารณาโดยความรู้ที่ดีขึ้น แต่ไม่ได้ตามลักษณะที่ยาวนาน ชุมชนตามเช่นการแทรกแซงการศึกษาที่มีประสิทธิภาพในการทำความเข้าใจที่เพิ่มขึ้นและมีส่วนร่วมในการควบคุมยุงและการป้องกันโรคในระบบนิเวศข้าวโดยไม่คำนึงถึงลักษณะที่ยาวนาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคที่นำโดยยุงจะเป็นภัยคุกคามหลักสาธารณสุขในศรีลังกา 20 สัปดาห์นำร่องโปรแกรมการศึกษาเพื่อพัฒนาความรู้และการควบคุมยุงกับชุมชนแบบมีส่วนร่วมและไม่มีสารเคมี แนวทางการพัฒนา ดำเนินการ และประเมินก่อนการศึกษา และหลังการศึกษาสํารวจในการแทรกแซงและการเปรียบเทียบสองสองหมู่บ้าน ที่เกี่ยวข้องกับความรู้พื้นฐาน ได้แก่ เพศจำนวนสมาชิกในครอบครัว สมาชิกในครอบครัวมีประวัติต่อมาลาเรีย การศึกษา โรงเรียน และความพร้อมของไฟฟ้าในที่อยู่อาศัย การมีส่วนร่วมในโปรแกรมการศึกษาที่นำไปสู่การปรับปรุงความรู้นิเวศวิทยาของยุงและระบาดวิทยาโรค การเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติทางการเกษตร และเพิ่มมาตรการสิ่งแวดล้อมเสียง การควบคุมยุงและป้องกันโรคความหลากหลายของการกระทำที่โพสต์การศึกษาระยะกำหนดโดยการปรับปรุงความรู้ แต่ไม่ใช่ลักษณะอุตสาหกรรม . ชุมชนการศึกษาการแทรกแซงดังกล่าวมีประสิทธิภาพในการเพิ่มความเข้าใจและใช้งานมีส่วนร่วมในการควบคุมยุงและป้องกันโรคในข้าวระบบนิเวศโดยไม่คำนึงถึงลักษณะอุตสาหกรรม .