Wendy: I feel that today life in ur

Wendy: I feel that today life in urban areas has been largely
programmed and regulated. Imagine that at the end of the day you
leave a regimented job, travel through gridlock traffic and arrive at
a community meeting. A gentle person greets you and takes your
coat, offering muffins, a hot drink and a comfortable chair. Then a
facilitator at your small group table asks how you are and helps you
settle in. How much easier is it to bring your community wisdom to
the table than if you are marching through the lobby of a hotel to sit
in a room of rows where people are already making speeches while
gesturing at incomprehensible plans on the stage? This is an entirely
different picture. A different model.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เวนดี้:
ผมรู้สึกว่าชีวิตวันนี้ในพื้นที่เขตเมืองส่วนใหญ่ได้รับโปรแกรมและควบคุม คิดว่าในตอนท้ายของวันที่คุณออกจากงานที่ตกตะกอนเดินทางผ่านการจราจรติดและมาถึงที่ประชุมชุมชน คนอ่อนโยนทักทายคุณและใช้เวลาของคุณเสื้อมัฟฟินที่ให้บริการเครื่องดื่มร้อนและเก้าอี้ที่สะดวกสบาย จากนั้นผู้อำนวยความสะดวกที่โต๊ะกลุ่มเล็ก ๆ ของคุณถามว่าคุณมีและช่วยให้คุณตั้งถิ่นฐานใน. เท่าไหร่ง่ายขึ้นก็คือจะนำภูมิปัญญาของชุมชนที่จะตารางกว่าถ้าคุณกำลังเดินผ่านล็อบบี้ของโรงแรมที่จะนั่งอยู่ในห้องของแถวที่คนอยู่แล้วกล่าวสุนทรพจน์ในขณะที่ท่าทางที่ไม่สามารถเข้าใจแผนบนเวที? นี่คือทั้งหมดภาพที่แตกต่าง รูปแบบที่แตกต่างกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวนดี้ : ผมรู้สึกว่าวันนี้ชีวิตในเขตเมืองส่วนใหญ่ได้รับ
โปรแกรมควบคุม สมมติว่าในตอนท้ายของวัน คุณ
ทิ้งงาน regimented เดินทางผ่านถนนและการจราจรมาถึง
ประชุมชุมชน คนใจดีทักทายคุณและใช้เวลาของคุณ
เสื้อให้มัฟฟิน เครื่องดื่มร้อน และ เก้าอี้ที่สะดวกสบาย แล้ว
ผู้ประสานงานที่โต๊ะกลุ่มขนาดเล็กของคุณ ถามว่าคุณ และช่วยคุณ
จ่ายใน วิธีที่ง่ายก็คือการทำให้ชุมชนของท่านปัญญา
โต๊ะมากกว่าถ้าคุณจะเดินจากล็อบบี้ของโรงแรมนั่ง
ในห้องแถวที่ผู้คนกำลังปราศรัย ขณะที่
ให้สัญญาณที่แผนการมหาศาลบนเวที ? นี่เป็นภาพที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
. รูปแบบต่าง ๆ