The full force of the Sonnenschein,

The full force of the Sonnenschein, Mantel, and Debreu (SMD) result is
often not appreciated. Without stability or uniqueness, the intrinsic interest
of economic analysis based on the general equilibrium model is extremely
limited. Morishima (1964) was very clear, when he said, concerning
stability, ‘If economists successfully devise a correct general equilibrium
model, even if it can be proved to possess an equilibrium solution, should
it lack the institutional backing to realize an equilibrium solution, then the
equilibrium solution will amount to no more than a utopian state of affairs
which bear no relation whatsoever to the real economy.’ But, for macroeconomists,
uniqueness is also important. ‘Comparative statics’ in which
one compares one equilibrium with another one, predicated on a change in
the parameters, makes no sense in the presence of multiple equilibria. Now
it is clear why macroeconomists find as the usual way out of this problem
the assumption of a ‘representative agent’ since this obviously generates a
unique equilibrium, which will be associated with the prices which make
the individual unwilling to move from where he is. However, as I have
said, the assumption of such an individual is open to familiar criticisms
(Kirman 1992; Stoker 1995) and recourse to this creature raises the basic
problem which I have mentioned and which was encountered on the route
to the place where general equilibrium has found itself: the problem of
aggregation. In fact, we know, as I have already pointed out, that in general,
there is no simple relation between individual and aggregate behaviour,
and to assume that behaviour at one level can be assimilated to that
at the other is simply erroneous. Just to give an elementary example, from
the standard assumptions on individuals, it follows that each of their
demand for goods satisfy the ‘Weak Axiom of Revealed Preference’
(WARP); that is, if in some situation, an individual chooses alternative
‘x’ when he could have chosen ‘y’ he will never choose ‘y’ when ‘x’ is
available. But, unfortunately, if we sum the demands of two individuals,
both of whom satisfy WARP, their aggregate demand may not satisfy it.
Thus even well-behaved individuals do not, in sum, necessarily have wellbehaved
demands.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แรงเต็มผล Sonnenschein หิ้ง และ Debreu (SMD)มักจะไม่นิยม ไม่ มีเสถียรภาพ หรือเอกลักษณ์ ความสนใจที่แท้จริงวิเคราะห์เศรษฐกิจตามรูปแบบสมดุลทั่วไปเป็นอย่างมากจำกัด Morishima (1964) ได้ชัดมาก เมื่อเขากล่าวว่า เกี่ยวกับความมั่นคง, ' ถ้านักเศรษฐศาสตร์ประดิษฐ์สมดุลทั่วไปถูกต้องเรียบร้อยแล้วรูปแบบ แม้ว่ามันสามารถพิสูจน์แล้วว่ามีการแก้ปัญหาสมดุล ควรมันขาดสำรองสถาบันตระหนักถึงการแก้ปัญหาสมดุล นั้นแก้ปัญหาสมดุลจะจำนวนไม่มากไปกว่ากิจการของรัฐอุดมการณ์ซึ่งหมีไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับเศรษฐกิจแท้จริง ' แต่ macroeconomistsเอกลักษณ์เป็นสิ่งที่สำคัญ 'เปรียบเทียบสถิต' ซึ่งหนึ่งเปรียบเทียบสมดุลหนึ่งกับอีกหนึ่ง อยู่การเปลี่ยนแปลงในพารามิเตอร์ ทำให้ไม่รู้สึกใน equilibria หลาย ตอนนี้เป็นที่ชัดเจนทำไม macroeconomists ค้นหาเป็นวิธีปกติจากปัญหานี้สร้างสมมติฐานของ 'ตัวแทน' ความชัดสมดุลไม่ซ้ำกัน ซึ่งจะเชื่อมโยงกับราคาซึ่งทำให้บุคคลที่ไม่เต็มใจไปจากเขาอยู่ที่ไหน อย่างไรก็ตาม ได้กล่าวว่า สมมติฐานของบุคคลดังกล่าวจะเปิดให้วิพากษ์วิจารณ์ที่คุ้นเคย(Kirman 1992 เกอร์ที่ 1995) และจัดเตรียมสิ่งมีชีวิตนี้ยกพื้นฐานปัญหา ที่ผมกล่าวถึง และที่พบในกระบวนการผลิตที่ที่สมดุลทั่วไปได้พบตัวเอง: ปัญหาของรวม ในความเป็นจริง เรารู้ว่า ฉันมีอยู่แล้วชี้ให้เห็น ที่ทั่วไปมีไม่มีความสัมพันธ์อย่างง่ายระหว่างพฤติกรรมของแต่ละบุคคล และรวมและสมมติว่า พฤติกรรมในระดับหนึ่งที่สามารถหลอมรวมกับที่เป็นเพียงข้อผิดพลาด เพียงเพื่อให้ตัวอย่างระดับประถมศึกษา จากมาตรฐานสมมติฐานของบุคคล ดังนั้นที่แต่ละของพวกเขาตอบสนองความต้องการสินค้า 'อ่อนสัจพจน์ของการเปิดเผยค่า'(บิด); คือ ถ้าอยู่ในสถานการณ์บางอย่าง แต่ละเลือกทางเลือก'x' เมื่อเขาสามารถได้เลือก 'y' เขาจะไม่เลือก 'y' เมื่อ 'x'ได้ แต่ แต่ ถ้าเรารวมความต้องการของคนทั้งสองทั้งสองคนตอบสนอง WARP อุปสงค์รวมของพวกเขาอาจตอบสนองได้ดังนั้น แม้เด็กดีบุคคลไม่ ในผลรวม จำเป็นต้องมี wellbehavedความต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรงเต็มรูปแบบของ Sonnenschein, หิ้งและ Debreu (SMD)
ผลที่ได้คือมักจะไม่ได้ชื่นชม โดยไม่ต้องมีความมั่นคงหรือความเป็นเอกลักษณ์ที่น่าสนใจที่แท้จริง
ของการวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจตามแบบดุลยภาพทั่วไปเป็นอย่างมากที่
จำกัด Morishima (1964)
เป็นที่ชัดเจนมากเมื่อเขากล่าวว่าเกี่ยวกับความมั่นคง'ถ้านักเศรษฐศาสตร์ที่ประสบความสำเร็จประดิษฐ์ดุลยภาพทั่วไปถูกต้องรูปแบบแม้ว่าจะสามารถพิสูจน์ให้เห็นว่ามีวิธีการแก้ปัญหาสมดุลควรมันขาดการสนับสนุนสถาบันที่จะตระหนักถึงวิธีการแก้ปัญหาสมดุล, แล้ววิธีการแก้ปัญหาความสมดุลจะเป็นจำนวนเงินไม่เกินรัฐอุดมคติของกิจการที่แบกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ในการเศรษฐกิจที่แท้จริง. แต่สำหรับ macroeconomists, เอกลักษณ์เป็นสิ่งที่สำคัญ 'เปรียบเทียบสถิตในที่เปรียบเทียบหนึ่งสมดุลกับอีกหนึ่งบอกกล่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในพารามิเตอร์ที่ทำให้รู้สึกไม่อยู่ในสถานะของสมดุลหลาย ตอนนี้ก็เป็นที่ชัดเจนว่าทำไม macroeconomists พบว่าเป็นวิธีที่ปกติออกจากปัญหานี้ข้อสันนิษฐานของที่'ตัวแทนตัวแทน' ตั้งแต่นี้เห็นได้ชัดว่าสร้างความสมดุลที่ไม่ซ้ำกันซึ่งจะเชื่อมโยงกับราคาที่ทำให้แต่ละคนไม่เต็มใจที่จะย้ายจากที่เขาเป็น แต่ที่ผมได้กล่าวว่าข้อสันนิษฐานของบุคคลดังกล่าวจะเปิดให้มีการวิพากษ์วิจารณ์ที่คุ้นเคย(Kirman 1992 ช่างไฟ 1995) และขอความช่วยเหลือไปพวกนี้ได้สร้างพื้นฐานปัญหาที่ผมได้กล่าวถึงและที่พบบนเส้นทางไปยังสถานที่ทั่วไป สมดุลได้พบว่าตัวเอง: ปัญหาของการรวมตัว ในความเป็นจริงที่เรารู้ว่าที่ผมได้ชี้แล้วออกที่โดยทั่วไปไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมที่เรียบง่ายของแต่ละบุคคลและการรวมและการที่จะสรุปว่าพฤติกรรมที่หนึ่งในระดับที่สามารถหลอมรวมกับที่อื่นๆ ที่เป็นความผิดพลาดเพียง เพียงเพื่อให้เป็นตัวอย่างประถมจากสมมติฐานมาตรฐานในบุคคลได้ตามที่แต่ละของพวกเขามีความต้องการสินค้าที่ตอบสนองความ'ความจริงที่อ่อนแอของการตั้งค่าเปิดเผย' (WARP); นั่นคือถ้าอยู่ในสถานการณ์บางบุคคลที่เลือกทางเลือก'x' เมื่อเขาจะได้เลือก 'Y' เขาจะไม่เลือก 'Y' เมื่อ 'x' เป็นใช้ได้ แต่โชคไม่ดีถ้าเราสรุปความต้องการของบุคคลทั้งสองที่ทั้งสองคนตอบสนองความวิปริต, อุปสงค์รวมของพวกเขาอาจไม่พอใจมัน. ดังนั้นแม้กระทั่งบุคคลที่มีความประพฤติดีไม่ได้ในผลรวมจำเป็นต้องได้ wellbehaved ความต้องการ