Sustainable TourismThe term „sustai

Sustainable Tourism
The term „sustainable tourism‟ first entered the language of tourism development policy some two decades ago. Reflecting the emergence and subsequent widespread adoption of sustainable development more generally, it was seen as an appropriate response to the challenges posed by the scale, scope and consequences of tourism development in particular. That is, since the mid-1960s, the rapid growth of tourism, particularly international mass tourism, and the inexorable global spread of the so-called „pleasure periphery‟ (Turner & Ash, 1975) had been accompanied by increasing calls for restraint in its development. By the early 1990s, the attention paid to both the perceived negative impacts of tourism and to alternative approaches to its development had become re- focused through the specific lens of sustainable tourism and, since then, it has maintained a dominant position in both the academic study of tourism and in tourism policy and planning processes

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
คำว่า "การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน" เข้าภาษาของนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวครั้งแรกบางสองทศวรรษที่ผ่านมา สะท้อนให้เห็นถึงการเกิดและการยอมรับอย่างกว้างขวางที่ตามมาของการพัฒนาที่ยั่งยืนมากขึ้นโดยทั่วไปมันก็มองว่าเป็นคำตอบที่เหมาะสมกับความท้าทายที่เกิดจากระดับขอบเขตและผลกระทบของการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นั่นคือตั้งแต่ช่วงกลางปี 1960 ที่เติบโตอย่างรวดเร็วของการท่องเที่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่งการท่องเที่ยวมวลระหว่างประเทศและการแพร่กระจายทั่วโลกไม่ยอมให้ของสิ่งที่เรียกว่า "ความสุขรอบนอก" (เทอร์เนอและแอช, 1975) ได้รับมาโดยการเพิ่มการเรียกร้องให้มีความยับยั้งชั่งใจใน การพัฒนาของ โดยช่วงต้นปี 1990 ที่ให้ความสนใจที่จ่ายให้กับทั้งการรับรู้ผลกระทบด้านลบของการท่องเที่ยวและวิธีการทางเลือกเพื่อการพัฒนาได้กลายเป็นที่มุ่งเน้นอีกครั้งผ่านเลนส์ที่เฉพาะเจาะจงของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนและตั้งแต่นั้นมาก็ยังคงรักษาตำแหน่งที่โดดเด่นทั้งในด้านวิชาการ การศึกษาการท่องเที่ยวและการท่องเที่ยวในการกำหนดนโยบายและการวางแผนกระบวนการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนคำ„การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน‟แรกเข้าสู่ภาษาของนโยบายการพัฒนาการท่องเที่ยวสองทศวรรษที่ผ่านมา สะท้อนให้เห็นถึงการเกิดขึ้นและการยอมรับอย่างกว้างขวางของการพัฒนาที่ยั่งยืนมากขึ้น โดยทั่วไปแล้ว ที่เห็นเป็นคำตอบที่เหมาะสมกับความท้าทายถูกวางโดยขนาด ขอบเขต และผลกระทบของการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยเฉพาะ นั่นคือ ตั้งแต่ช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของการท่องเที่ยว โดยเฉพาะการท่องเที่ยวระหว่างประเทศ และกระจายทั่วโลกไม่ยอมให้ของที่เรียกว่าความสุข„รอบนอก‟ ( Turner & เถ้า , 1975 ) ได้มีการเพิ่มสายสำหรับการพัฒนาของ โดยในช่วงต้นปี 1990 , ให้ความสนใจทั้งการรับรู้ผลกระทบของการท่องเที่ยวและวิธีการทางเลือกของการพัฒนา เป็น Re - โฟกัสผ่านเลนส์เฉพาะของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และตั้งแต่นั้นมาก็ยังคงเด่นตำแหน่งทั้งในด้านวิชาการการศึกษาการท่องเที่ยวและการท่องเที่ยวในนโยบายและการวางแผนกระบวนการ