Dreamland Page 3He'd glide down the

Dreamland Page 3
He'd glide down the slope of their yard, under the clothesline, to the garage. Sometimes he forgot about the clothesline and almost killed himself, flying backward while the bike went on, unmanned, to crash against the garage door. You'd think they would have moved the clothesline after the second time or so. But they didn't. “It's not the fault of the clothesline,” Stewart explained to me one day, rubbing the red, burned spot on his neck.
He'd broken his glasses again and had them taped together in the middle. “It's about me respecting it as an obstacle.” Now Boo slid their door open and came out to meet me on their patio. She was in a pair of old overalls, a faded red tank top underneath, and her feet were bare. Her long red hair was piled on top of her head, a few chopsticks stuck in here and there to hold it in place. Inside, Stewart was sitting at the table, eating a big peach and reading a book. He looked up and waved at me; he had juice all over his chin. “So,” Boo said, putting an arm around my shoulder.
“How are things on the home front?”
“Awful,” I said. “Mom won't stop crying.” She sighed, and we stood there for a few minutes, just looking across their yard. Boo had gone through a Japanese garden stage a few years back, which resulted in a footbridge and a fat, rusted iron Buddha sculpture. “I just can't believe she didn't tell me anything,” I said. “I feel like I should have known something was going on.”
Boo sighed, reaching to tuck a piece of hair behind her ear. “I think she probably didn't want to put you in that position,” she said, squatting down to pull a dandelion at the edge of the patio, lifting it to her face to breathe in the scent. “It was a big secret to keep.”
“I guess.” Someone was mowing their lawn a few yards down, the motor humming. “I just thought everything was perfect for her, like it always was. You know?” Boo nodded, standing up and stretching her back. “Well, that's a lot of pressure. Being perfect. Right?” I shrugged. “I wouldn't know.”
“Me neither,” she said with a smile. “But I think it was harder for Cass than we realized, maybe. It's so easy to get caught up in what people expect of you. Sometimes, you can just lose yourself.” She walked to the edge of the patio, bending down to pull another dandelion. I watched her, then said, “Boo?”
“Yes?”
“Did she tell you she was going?” She stood up slowly.
“No,” she said, as the lawnmower droned on down the street. “She didn't. But Cass had a hard year, last year. Things weren't always as easy as she made them seem, Caitlin. It's important that you know that.”
I watched her pull a few more flowers, adding them to the bunch in her hand, before she came over and squeezed my shoulder. “What a crappy birthday, huh?” she said. I shrugged. “It doesn't matter. I wouldn't have done anything anyway.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดรีมแลนด์หน้า 3เขาจะเลื่อนลงทางลาดของบ้านของพวกเขา ใต้ราวตากผ้า โรงรถ บางครั้งเขาลืมเกี่ยวกับ clothesline และเกือบจะฆ่าตัวตาย บินย้อนหลังในขณะที่จักรยานไปบน เกีย ไปชนกับประตูโรงรถ คุณจะคิดว่า พวกเขาจะได้ย้ายไป clothesline หลังจากครั้งสองหรือมากกว่านั้น แต่พวกเขาไม่ได้ "มันไม่ใช่ความผิดของราวตากผ้า สจ๊วตอธิบายวันหนึ่ง ถู สีแดงเขียนจุดบนคอของเขาเขามีเขาแก้วเสียอีก และมีพวกเขาบันทึกเทปร่วมกันตรงกลาง "มันเป็นเกี่ยวกับฉันเคารพเป็นอุปสรรค" ตอนนี้ Boo ฝ่อเปิดประตูของพวกเขา และมาพบฉันบนลานของพวกเขา เธอเป็นคู่ของเก่าหลวม ด้านบนถังแดงจางใต้ และเท้าของเธอก็เปลือย ผมสีแดงยาวถูกซ้อนอยู่ด้านบนของหัวของเธอ ตะเกียบกี่ติดในที่นี่และมีการเก็บใน ภายใน สจ๊วตนั่งอยู่ที่โต๊ะ กินลูกท้อใหญ่ และอ่านหนังสือ เขามองขึ้น และโบกที่ฉัน เขาน้ำทั่วคางของเขา ", " Boo กล่าว วางแขนรอบไหล่ของฉัน"เป็นสิ่งที่อยู่ด้านหน้าบ้านอย่างไร""ตุ่ม ผมกล่าว "แม่ไม่หยุดร้องไห้" เธอถอนหายใจ และเรายืนอยู่ที่นั่นกี่นาที แค่มองข้ามบ้านของพวกเขา ก้ ได้ผ่านเวทีสวนญี่ปุ่นกี่ปีหลัง ซึ่งส่งผลให้สะพานลอยและไขมัน สนิมเหล็กพุทธ ผมบอกว่า "ผมก็ไม่เชื่อว่า เธอไม่ได้บอกอะไร "ฉันรู้สึกเหมือนฉันควรทราบสิ่งที่เกิดขึ้น"ดารา ถอนหายใจ ถึงเหน็บชิ้นส่วนของผมอยู่ข้างหลังหูของเธอ "ผมคิดว่า เธอคงไม่อยากให้คุณในตำแหน่ง เธอกล่าวว่า นั่งยองลงไปดึงดอกแดนดิไลเป็นที่ขอบของลาน ยกกระชับให้ใบหน้าของเธอหายใจเข้ากลิ่น "มันเป็นความลับขนาดใหญ่เพื่อให้""ผมคิดว่า" คนถูกตัดสนามหญ้าของพวกเขาลง กี่เมตรมอเตอร์ฮัม "เพียงแค่คิดเสร็จสมบูรณ์ เหมือนมันเสมอ คุณรู้หรือไม่" Boo เลยต้อง ยืนขึ้น และยืดหลังของเธอ "ดี ที่เป็นความกดดัน สมบูรณ์แบบ ใช่มั้ย" ผมยักไหล่ "ผมไม่ทราบว่า""ฉันใด, " เธอกล่าว ด้วยรอยยิ้ม "แต่ฉันคิดว่า มันยากกว่าสำหรับ Cass เราตระหนัก ที มันเป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับจมในสิ่งที่ท่านคาดหวังของคุณ บางครั้ง คุณสามารถเพียงหายเอง เธอเดินไปขอบลาน ดัดลงดึงดอกแดนดิไลอีก ผมดูเธอ แล้วกล่าว ว่า "Boo""ใช่หรือไม่""ไม่เธอบอกคุณเธอกำลังจะ" เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ"ไม่ เธอกล่าวว่า เป็นเครื่องตัดหญ้าส่งเสียงหึ่ง ๆ บนลงบนถนน "เธอไม่ แต่ Cass มีฮาร์ปี ปี สิ่งที่ไม่ง่ายอย่างที่เธอทำให้พวกเขาดูเหมือน เคทลินเสมอ มันเป็นสิ่งสำคัญที่คุณรู้ว่าที่"ฉันดูเธอดึงไม่กี่เพิ่มเติมดอกไม้ เพิ่มพวงในมือของเธอ พวกเขาก่อนที่เธอมา และบีบไหล่ของฉัน "สิ่งเส็งเคร็งวันเกิด ฮะ? " เธอบอกว่า ผมยักไหล่ "มันไม่สำคัญ ฉันจะไม่มีทำอะไรต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Dreamland หน้า 3
เขาต้องการร่อนลงทางลาดของสนามของพวกเขาภายใต้ราวตากผ้าที่ไปที่โรงรถ บางครั้งเขาลืมเกี่ยวกับราวตากผ้าและเกือบจะฆ่าตัวตายบินย้อนกลับขณะที่ขี่จักรยานไปในกำลังใจที่จะผิดพลาดกับประตูโรงรถ คุณจะคิดว่าพวกเขาจะได้ย้ายราวหลังจากที่ครั้งที่สองหรือมากกว่านั้น แต่พวกเขาไม่ได้ "มันไม่ใช่ความผิดของราวตากผ้าที่" สจ๊วตอธิบายให้ฉันวันหนึ่งถูสีแดงจุดเผาบนคอของเขา.
เขาต้องการเสียแว่นตาของเขาอีกครั้งและพวกเขาได้บันทึกเทปด้วยกันที่อยู่ตรงกลาง "มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับฉันเคารพมันเป็นอุปสรรค." ตอนนี้ Boo เลื่อนประตูของพวกเขาเปิดและออกมาพบฉันบนลานของพวกเขา เธออยู่ในคู่ของ overalls เก่าจางหายไปด้านบนถังสีแดงใต้และเท้าของเธอเปลือย ผมสีแดงยาวของเธอถูกซ้อนอยู่ด้านบนของหัวของเธอไม่กี่ตะเกียบติดอยู่ในที่นี่และมีที่จะถือไว้ในสถานที่ ภายในสจ๊วตกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกินพีชขนาดใหญ่และอ่านหนังสือ เขาเงยหน้าขึ้นและโบกมือให้ฉัน; เขามีน้ำผลไม้ทั่วคางของเขา "ดังนั้น" บู๊กล่าวว่าการวางแขนรอบไหล่ของฉัน.
"ว่าเป็นสิ่งที่อยู่ด้านหน้าบ้าน?"
"น่ากลัว" ผมพูด "แม่จะไม่หยุดร้องไห้." เธอถอนหายใจและเรายืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาไม่กี่นาทีเพียงแค่มองข้ามสนามของพวกเขา Boo ได้ผ่านขั้นตอนสวนญี่ปุ่นไม่กี่ปีหลังซึ่งส่งผลให้สะพานและไขมันสนิมเหล็กประติมากรรมพระพุทธรูป "ฉันไม่สามารถเชื่อว่าเธอไม่ได้บอกอะไรฉัน" ฉันกล่าวว่า "ฉันรู้สึกเหมือนฉันควรจะได้บางสิ่งบางอย่างที่รู้จักกันที่เกิดขึ้น."
Boo ถอนหายใจถึงจะเหน็บชิ้นส่วนของผมที่หลังใบหูของเธอ "ฉันคิดว่าเธออาจจะไม่ได้ต้องการที่จะทำให้คุณอยู่ในตำแหน่งนั้น" เธอกล่าวนั่งยองลงไปดึงดอกแดนดิไลที่ขอบของลานยกมันให้ใบหน้าของเธอที่จะหายใจในกลิ่น "มันเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่จะทำให้."
"ผมคิดว่า." ใครบางคนได้รับการตัดหญ้าสนามหญ้าของพวกเขาไม่กี่หลาลงฟู่มอเตอร์ "ฉันก็แค่คิดว่าทุกอย่างสมบูรณ์แบบสำหรับเธอเช่นนั้นเสมอ คุณรู้หรือไม่ "Boo พยักหน้าลุกขึ้นยืนและยืดของเธอกลับมา "ดีที่เป็นความกดดัน การที่สมบูรณ์แบบ ใช่มั้ย? "ผมยักไหล่ "ฉันจะไม่ทราบ."
"ฉันไม่ได้" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม " แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ยากสำหรับคาสกว่าที่เราตระหนักว่าอาจจะ ก็เพื่อให้ง่ายต่อการได้รับการติดขึ้นมาในสิ่งที่ผู้คนคาดหวังของคุณ บางครั้งคุณก็สามารถสูญเสียตัวเอง. "เธอเดินไปที่ขอบของลานดัดลงไปดึงดอกแดนดิไลอีก ฉันดูเธอแล้วกล่าวว่า "Boo?"
"ใช่?"
"เธอไม่บอกคุณเธอกำลังจะ?" เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ.
"ไม่มี" เธอกล่าวว่าเป็นเครื่องตัดหญ้า droned ลงถนน "เธอไม่ได้ แต่คาสมีปีที่ยากปีที่ผ่านมา สิ่งที่ไม่เคยเป็นเรื่องง่ายเหมือนเธอทำให้พวกเขาดูเหมือน Caitlin มันเป็นสิ่งสำคัญที่คุณรู้ว่า. "
ฉันดูเธอดึงดอกไม้อีกไม่กี่เพิ่มลงในเครือในมือของเธอก่อนที่เธอจะมามากกว่าและบีบไหล่ของฉัน "สิ่งที่เกิดเส็งเคร็งฮะ?" เธอกล่าว ผมยักไหล่ "มันไม่สำคัญว่า ฉันจะไม่ได้ทำอะไรต่อไป. "