As the title of this post suggests,

As the title of this post suggests, I have made the tough decision to leave the classroom for good at the end of this school year.

The decision is a painful one — both personally and professionally. It is also a public one, as I’ve been honored as recently as last month by the Waynesboro Rotary Club as its 2014 High School Teacher of the Year, my fourth such honor in six years.

In that respect, I feel an explanation is in order, as well as a prescription for what we — as a community — can do to right the ship.

Every workplace has its imperfections and challenges. I accept that. But public education is painted as a career where you make a difference in the lives of students. When a system becomes so deeply flawed that students suffer and good teachers leave (or become jaded), we must examine how and why we do things.

Waynesboro is small enough that we can tackle some of the larger problems that other school systems can’t. I want this piece, in part, to force a needed, collective conversation.

In doing so, I don’t want to come across as prideful or arrogant. I simply want my neighbors and friends to understand the frustrations at issue and what’s at stake for the next round of teachers and students.

When I came to this area in 2008, I believed I would be a teacher for life. My wife and I signed a lease on an apartment we had never seen and arrived only a few days before school started. Words can’t really express how excited I was to land a teaching job, work with high school students, and invest in teenagers the way one teacher invested in me.

That first year coincided with the first round of school budget cuts. Salaries were frozen and spending was slashed. This basic storyline has repeated itself for the five years that followed.

Over this time, I’ve lost my optimism and question a mission I once felt wholly committed to.

I still care deeply about students. I’ve worked hard to brighten their day while giving them an enjoyable and rigorous environment in which to learn. If this job was just about working with students, I couldn’t ask for a better or more meaningful career.

The job, though, is about much more. And I have very real concerns about the sustainability of public education in Waynesboro (and as a whole).

To make a real difference in the lives of students, raise the quality of life in greater Waynesboro, and attract and keep life-changing teachers, we must address five key areas:

1. Tear Down the Hoops

Our teachers spend far too much time jumping through hoops.

Every year, our district invents new goals (such as “21st Century Skills”), measuring sticks (most recently a “Growth Calculator”), time-consuming documentation (see “SMART goals”), modified schedules (think block scheduling and an extended school day), and evaluations (look in our seventy-two page “Teacher Performance Plan”).

As a district, we pretend these are strategic adjustments. They are not. The growth calculator was essentially brought forward out of thin air, SMART goals are a weak attempt to prove we’re actually doing something in the classroom, etc. Bad teachers can game any system; good teachers can lose their focus trying to take new requirements seriously.

These hoops have distracted me from our priority (students). I’ve concluded it’s no longer possible to do all things well. We need to tear down these hoops and succeed clearly on simple metrics that matter.

Over the past six years, I can’t remember a time where something was taken off my plate. Expectations continue to increase and we play along until we invent new hoops.

On a personal level, with 100+ students a year, a growing family, and two side jobs, I can no longer be a good teacher and do all the system expects of me.

2. Have a Plan for the Future

I stepped into the classroom around the time of a major worldwide recession. As the individuals and institutions responsible for this recession escaped accountability for their actions, school districts like ours went into survival mode.

Six years later, we’re still there. We have no plan for the future.

Earlier this year, the school board held its annual budget meeting. I left my second job early to attend and asked board members one simple question: “Is there any cause for optimism?” Each school board member, searching for a silver lining, effectively answered “no” by the time their reasoning caught up with them.

These basic mantras seem to govern what we do:

Just do the best you can.

We need to do more with less.

There’s no money in the budget for that.

We’re hoping things look better next year.

I don’t fault our district for a worldwide economic downturn. I do fault it for how it’s handled it. For six years in a row, we’ve cut, cut, cut. And for six years in a row, students and teachers have paid the biggest price.

When times are tough, human beings and institutions have the rare opportunity to reflect and refocus, to think differently and creatively. But instead of seizing the opportunity and gathering stakeholders for collective conversations and solution building, we’ve wandered around aimlessly hoping to make ends meet.

We should have a clear plan for sustainability. Instead, we’re really just worried about balancing the budget.

When we have a desperate need like football bleachers that have to be replaced, or turfgrass that isn’t up to par, we somehow find the money. We — through public or private avenues — meet those needs. Why can’t we find funds to address the areas that seem more pertinent to our primary mission?

3. Scrap Obsession with Flawed Assessments

I’ve seen teachers cry over Standards of Learning scores. I’ve seen students cry over SOL scores. I’ve seen newspaper and TV reports sensationalize SOL scores. These are all indications of an unhealthy obsession with flawed standardized tests.

SOL tests are inherently unfair, but we continue to invest countless hours and resources in our quest for our school to score well. This leads me to the following questions:

Do we care more about student progress or our appearance?
Why can’t we start a movement to walk away from these tests?
Why can’t we shift our focus to critical thinking and relevant educational experiences?
It’s tough to acknowledge that people in Washington, D.C., and Richmond (and sometimes decision makers in Waynesboro) develop systems and policies that affect my students and me negatively. But as they retire and sail off into the sunset, we’re the ones left with the consequences of ineffective measurements and strategies.

Our new teacher evaluations focus heavily on test scores. But while teachers are continually under pressure to be held accountable, there seems to be very little accountability for parents, the community, or district offices.

It’s only going to get worse, and it seems that we have no intention of taking a stand or advocating against flawed assessments. Instead, we have submitted ourselves to these tools that misrepresent student growth. It is a game, and it is a game I no longer wish to play.

4. Build a Community That Supports Education

Stop by the high school for a sporting event (and I love sports) and you’ll be impressed with the attendance and enthusiasm. Stop by the high school on a parent-teacher night and you’ll see tumbleweed blowing through the halls.

If parents and local decision-makers really value education (and there is a small portion of the community that does), student and teacher morale would be much different.

Our school and political leaders must help build a community that truly supports education. A real investment from residents across all neighborhoods and groups would change the climate immensely and allow us to truly tackle the challenges that lie ahead.

Unfortunately, the community seems disengaged with such struggles and more concerned with whether or not we’ll ever land an Olive Garden.

Until the community boosts its value of education…

How can we provide high quality to all students?
How can we build strong academic programs that meet student needs?
How can we prepare students to be productive citizens?
How can we successfully partner with parents and others?
If we can’t reflect the values of our mission statement, then we need to change our mission statement.

We simply can’t move forward when there is such little community connection to our educational goals. And if we can’t move forward together, I don’t want to tread water alone.

5. Fairly Compensate Educators

Compensation alone has not pushed me away from education. At the same time, the years of salary and step freezes have taken a toll.

If educators are as valuable as we claim they are (our district website says we “strive to hire and retain quality employees”), then we would make sure we take care of employees and their families. We must fairly compensate educators.

Keeping a sixth year teacher on a first year salary is not looking out for someone who looks out for students. For those like me, there’s only a $100 difference in our December 2009 and January 2014 monthly paychecks.

My wife and I live on a very strict budget. We are thankful for the quality of life we enjoy compared to other people in the world and try to keep things in their proper perspective. But the only financial reason I can afford to keep teaching is because of two side businesses and the generosity of family and friends. I’m not the only educator who manages extra work to make ends meet. Here are some efforts we’ve made to make this job sustainable:

We lived with one car (a car that was given to us) for 4 ½ years. During that time, I walked or rode my bike to school to save on gas. We recently bought a second car with money I saved from my web design business.
We rarely eat out and maintain our own garden to cut down on food costs.
We bought a $114,000 house that needed lots of work. This kept our mortgage payments in the $700 range, which is about what it would cos

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นชื่อเรื่องของบทความนี้แนะนำ ได้ทำการตัดสินใจที่ยากจะออกจากห้องเรียนดีที่สุดของปีนี้

การตัดสินใจเป็นหนึ่งเจ็บปวด — ทั้งส่วนตัว และอาชีพ เป็นหนึ่งในสาธารณะ ตามที่ผมเคยอีกเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่เดือนสุดท้าย โดยสโมสรโรตารี Waynesboro เป็นครูมัธยมของ 2014 ปี ฉันเกียรติสี่ดังกล่าวในปีที่หก

ในนั้น ฉันรู้สึกเป็นคำอธิบายในใบสั่ง ใบสั่งยาสำหรับสิ่งที่เราซึ่งเป็นชุมชน — ทำขวาจัดได้

ทุกที่ทำงานมีข้อบกพร่องและความท้าทายของ ฉันยอมรับที่ แต่ทาสีสาธารณเป็นอาชีพที่ทำให้ความแตกต่างในชีวิตของนักเรียน เมื่อระบบงานดังนั้นลึก flawed นักเรียนประสบและครูดีออก (หรือเป็น jaded), เราต้องตรวจสอบอย่างไร และทำไมเราทำสิ่งนั้น

Waynesboro มีขนาดเล็กพอที่เราสามารถแสวงบางปัญหาใหญ่ที่ระบบโรงเรียนอื่นไม่ ต้องชิ้นนี้ ส่วนหนึ่ง การบังคับจำเป็น รวมสนทนา

ในการทำเช่นนั้น ไม่อยากเจอด้วย หรือมีชีวิต เพียงแค่อยากให้เพื่อนบ้านและเพื่อนของฉันเข้าใจอธิบายปัญหาและสิ่งที่เดิมพันในรอบถัดไปของครูและนักเรียน

เมื่อฉันมาถึงบริเวณนี้ในปี 2008 ฉันเชื่อว่า จะเป็นครูสำหรับชีวิต ผมและภรรยาลงนามเช่าในอพาร์ทเม้นเราไม่เคยได้เห็น และมาถึงเพียงไม่กี่วันก่อนเริ่มเรียน คำไม่สามารถแสดงวิธีตื่นเต้นได้ที่ดินงานสอน งานนักเรียน และลงทุนในเยาวชนครูหนึ่งวิธีการลงทุนใน me. จริง ๆ

ปีแรกร่วมกับรอบแรกของโรงเรียนงบประมาณตัดได้ เงินเดือนถูกแช่แข็ง และการใช้จ่ายถูกเฉือน เรื่องราวพื้นฐานนี้มีซ้ำตัวเองในปีห้าที่ตามนั้น

ช่วงนี้เวลา ฉันหลงฉันมองในแง่ดีและคำถามภารกิจผมครั้งเดียวรู้สึกทั้งหมดให้

ฉันยังคงดูแลอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับนักเรียน ฉันได้ทำงานหนักเพื่อเพิ่มสีสันวันของพวกเขาในขณะที่ให้สภาพแวดล้อมที่สนุกสนาน และเข้มงวดในการเรียนรู้ ถ้างานนี้เพียงเกี่ยวกับทำงานกับนักเรียน ฉันไม่สามารถทวงความดี หรือความหมายมากกว่าอาชีพได้

งาน แม้ว่า กำลังมากขึ้น และมีความกังวลจริงเกี่ยวกับความยั่งยืนของสาธารณ ใน Waynesboro (และทั้งหมด)

ทำจริงมีความแตกต่างในชีวิตของนักศึกษา เพิ่มคุณภาพชีวิตใน Waynesboro มากขึ้น และดึงดูด และให้ครูเปลี่ยนแปลงชีวิต เราต้องระบุพื้นที่สำคัญ 5:

1 ลงใช้ห่วงฉีก

ของเราใช้กระโดดมากเกินไปเวลาผ่านห่วง

ทุกปี อำเภอของเราหนึ่งเป้าหมายใหม่ (เช่น "ศตวรรษที่ 21 ทักษะ"), วัดไม้ (ล่าสุดที่ "เติบโตคำนวณ"), เอกสารใช้เวลานาน (ดู "สมาร์ทเป้าหมาย"), การปรับเปลี่ยนกำหนดการ (บล็อกคิดวางแผนและการขยายโรงเรียนวัน), และการประเมิน (ดูในหน้าของเราสองเจ็ด "ครูประสิทธิภาพแผน")

เป็นอำเภอ เราทำเป็นเหล่านี้เป็นการปรับปรุงกลยุทธ์การ พวกเขาไม่ เครื่องคิดเลขการเจริญเติบโตได้เป็นเลื่อนบางแฟบ เป้าหมายสมาร์ทมีความอ่อนแอพยายามพิสูจน์เรากำลังจะทำอะไรในห้องเรียน ฯลฯ ครูไม่สามารถเกมระบบใด ๆ ครูที่ดีสามารถสูญเสียโฟกัสของพวกเขาพยายามที่จะใช้ข้อกำหนดใหม่อย่างจริงจังได้

ห่วงนี้มีฟุ้งซ่านฉันจากความสำคัญของเรา (นักเรียน) ข้าพเจ้าได้สรุปก็ไม่ได้ทำสิ่งดี เราต้องฉีกลงห่วงเหล่านี้ และประสบความสำเร็จอย่างชัดเจนในเรื่องวัดที่เรื่อง

ปีผ่านมา 6 ฉันไม่สามารถจำเวลาที่สิ่งที่ถูกนำออกจากจานของฉัน ความคาดหวังต่อการเพิ่ม และเราเล่นไปจนกว่าที่เราสร้างใหม่ห่วง

ในระดับส่วนบุคคล มีนักเรียน 100 ปี ครอบครัวเติบโต และสองข้างงาน ไม่ได้ครูดีและคาดว่าระบบทั้งหมดของ me. ทำ

2 มีแผนการสำหรับอนาคต

ฉันก้าวเข้าสู่ห้องเรียนรอบเวลาของภาวะถดถอยทั่วโลกที่สำคัญ เป็นบุคคลและสถาบันที่รับผิดชอบนี้ถดถอยหนีความรับผิดชอบสำหรับการดำเนินการของพวกเขา เขตโรงเรียนเช่นเราเดินเข้าไปในโหมดการอยู่รอด

หกปีต่อมา เรายังคงมีกัน เรามีไม่มีแผนสำหรับอนาคต

ก่อนหน้านี้ปี คณะโรงเรียนการประชุมงบประมาณประจำปีที่จัดขึ้น ผมทิ้งงานช่วงที่สองจะเข้าร่วม และถามคณะกรรมการคำถามง่าย ๆ: "ไม่มีใด ๆ ทำให้การมองในแง่ดี" แต่ละโรงเรียนกรรมการ ค้นหาจรรโลงใจ ตอบ "ไม่" ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเวลาเหตุผลของพวกเขาจับได้

Mantras พื้นฐานเหล่านี้ดูเหมือนจะ ควบคุมสิ่งที่เราทำ:

เพียงแค่ทำดีที่สุดคุณสามารถได้

เราจำเป็นต้องทำเพิ่มเติม มีน้อย

มีไม่เงินในงบประมาณที่

เราหวังว่าสิ่งที่ดูดีกว่าปีถัดไป

ฉันไม่ข้อบกพร่องของเราอำเภอการชะลอตัวทางเศรษฐกิจทั่วโลก ผมข้อบกพร่องมันสำหรับวิธีจะได้จัดการมัน ปีในแถว เราได้ตัด ตัด ตัด และ ปีที่ 6 ในแถว นักเรียนและครูมีชำระใหญ่ที่สุดราคา

เมื่อเวลายาก มนุษย์และสถาบันมีโอกาสที่หายาก ให้สอดคล้องกับ refocus คิดต่าง และสร้างสรรค์ แต่แทนที่จะปฏิบัติการยึดสถานที่โอกาส และรวบรวมเสียการสนทนารวมอาคารโซลูชั่น เราได้ตัวที่เดินเข้าสถานพเนจรเพื่อหวังให้จบตามนั้น

เราควรมีแผนการชัดเจนสำหรับความยั่งยืน แทน เราแค่ห่วงดุลงบประมาณ

เมื่อเรามีความต้องการหมดหวังเช่น bleachers ฟุตบอลที่จะถูกแทน หรือ turfgrass ที่ไม่ได้อัพ เราอย่างใดค้นหาเงิน เรา — ผ่าน public หรือ private avenues — ตอบสนองความต้องการเหล่านั้น ทำไมเราหาเงินเพื่อพื้นที่ที่ดูเหมือนเกี่ยวข้องมากขึ้นกับพันธกิจหลัก?

3 เสียครอบงำ ด้วยประเมิน Flawed

ผมเคยเห็นครูร้องไห้กว่า คะแนนมาตรฐานการเรียนรู้ ผมเคยเห็นนักร้องมากกว่า คะแนนโซล ผมเคยเห็นหนังสือพิมพ์ และโทรทัศน์รายงาน sensationalize โซลคะแนน เหล่านี้จะบ่งชี้ทั้งหมดของการครอบงำไม่แข็งแรงด้วยการทดสอบตามมาตรฐาน flawed

โซลทดสอบจะมีความไม่เป็นธรรม แต่เรายังลงทุนเวลาและทรัพยากรในเราแสวงหาเราจะทำดีมากมาย นี้นำฉันไปสู่คำถามต่อไปนี้:

ทำเราดูแลเพิ่มเติมเกี่ยวกับความคืบหน้าของนักเรียนหรือลักษณะที่ปรากฏของเรา?
ทำไมไม่เราเริ่มเคลื่อนไหวเดินจากการทดสอบเหล่านี้หรือไม่?
ทำไมไม่เรากะของเราความวิจารณญาณและประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องศึกษา?
จึงยากที่จะยอมรับว่า คนใน Washington, dc และริชมอนด์ (และบางครั้งผู้ตัดสินใจใน Waynesboro) พัฒนาระบบและนโยบายที่มีผลต่อนักเรียนของฉันและฉันส่ง แต่พวกเขาถอน และใบปิดเป็นอาทิตย์ เราคนซ้าย ด้วยผลของการประเมินผลและกลยุทธ์

เราประเมินครูใหม่เน้นหนักคะแนนสอบ แต่ในขณะที่ครูอย่างต่อเนื่องภายใต้ความดันที่จะจัดขึ้นรับผิดชอบ มีน่าจะ เป็นความรับผิดชอบน้อยมากสำหรับผู้ปกครอง ชุมชน หรือสำนักงานเขต

เท่ามันจะทรุด และดูเหมือนว่า เรามีขอจดยืน หรือ advocating กับ flawed ประเมิน แทน เราได้ส่งตนเองเหล่านี้เครื่องมือที่ misrepresent เติบโตนักศึกษา มันเป็นเกม และเป็นเกมฉันไม่ต้องการเล่น

4 สร้างเป็นชุมชนที่สนับสนุนการศึกษา

หยุด โดยโรงเรียนมัธยมสำหรับการแข่งขัน (และรักกีฬา) และคุณจะประทับใจกับการเข้าร่วมและความกระตือรือร้น หยุด โดยโรงเรียนมัธยมในคืนหลัก และคุณจะเห็น tumbleweed พัดผ่านห้องโถง

ถ้าพ่อแม่และผู้ผลิตท้องถิ่นตัดสินใจจริง ๆ ค่าศึกษา (และเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนที่ไม่มี), ขวัญครูและนักเรียนจะแตกต่างกันมากขึ้น

โรงเรียนและผู้นำทางการเมืองของเราต้องช่วยสร้างชุมชนที่สนับสนุนการศึกษาอย่างแท้จริง ลงทุนจริงจากคนในละแวกใกล้เคียงและกลุ่มทั้งหมดจะเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศอย่างกว้างขวาง และช่วยให้เราสามารถแสวงความท้าทายที่อยู่ข้างหน้าอย่างแท้จริง

อับ ชุมชนดูเหมือน disengaged ด้วยเช่นย่าง และห่วงหรือไม่ว่าเราจะเคยที่ดินสวนมะกอกการ

จนชุมชนเพิ่มค่าศึกษา...

วิธีสามารถเราให้คุณภาพนักเรียนทั้งหมด?
วิธีสามารถเราสร้างแข็งแรงสูตรที่ตรงกับความต้องการนักเรียน?
วิธีสามารถเราเตรียมนักเรียนให้เป็นพลเมืองที่มีประสิทธิภาพ?
วิธีสามารถเราสำเร็จร่วมมือกับผู้ปกครองและอื่น ๆ ?
เราไม่สะท้อนค่าของพันธกิจของเรา ถ้าเราจำเป็นต้องเปลี่ยนพันธกิจของเราได้

เราก็ไม่สามารถย้ายไปข้างหน้าเมื่อมีการเชื่อมต่อชุมชนดังกล่าวน้อยเพื่อเป้าหมายทางการศึกษาของเรา และถ้าเราไม่ก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ไม่ต้องทิปน้ำเดียวกัน

5 ค่อนข้างชดเชยความ

ค่าตอบแทนเพียงอย่างเดียวได้ผลักจากการศึกษาฉันนั้น ในเวลาเดียวกัน ปีหยุดการทำงานเงินเดือนและขั้นตอนได้โทร.

ถ้านักการศึกษามีคุณค่ากับเราก็จะ (เว็บไซต์อำเภอของเราว่า เรา "มุ่งมั่นในการจ้างงาน และรักษาพนักงานที่มีคุณภาพ"), แล้วเราจะแน่ใจว่าเราดูแลพนักงานและครอบครัวของพวกเขา เราต้องค่อนข้างชดเชยความ

เก็บครูหกปีในเงินเดือนปีแรกไม่กำลังออกสำหรับคนที่ดูออกสำหรับนักเรียน สำหรับฉัน เช่น เพียง $100 ต่างในเรา 2552 ธันวาคมและ 2557 มกราคมรายเดือนเช็คค่าจ้าง

ผมและภรรยาอยู่ในงบประมาณที่เข้มงวดมากขึ้น เราจะขอบคุณสำหรับคุณภาพชีวิตสนุกเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ ในโลก และพยายามที่จะให้สิ่งต่าง ๆ ในมุมมองของพวกเขาเหมาะสม แต่เป็นเหตุผลทางการเงินเท่าที่ผมสามารถจะให้สอนด้านธุรกิจและความเอื้ออาทรของเพื่อนและครอบครัว ฉันไม่ประวัติผู้สอนและที่เดียวที่จัดการเพิ่มเติมเพื่อให้ตรงกับปลาย ที่นี่มีความพยายามบางอย่างที่เราได้ทำการทำงานนี้อย่างยั่งยืน:

เราอยู่กับรถ (รถที่ให้เรา 4 ½ปี ในช่วงเวลานั้น เดิน หรือขี่จักรยานของฉันไปโรงเรียนเพื่อประหยัดแก๊ส เราเพิ่งซื้อรถสองบันทึกจากของฉันเว็บออกแบบธุรกิจการเงิน
เราไม่ค่อยกินออก และรักษาสวนของเราเองเพื่อลดการต้นทุนอาหาร
เราซื้อบ้าน $114,000 ที่จำเป็นของงาน นี้เก็บชำระเงินสินเชื่อบ้านของเราในช่วง $700 ซึ่งเกี่ยวกับสิ่งที่มันจะ cos

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นชื่อเรื่องของบทความนี้ว่า ผมตัดสินใจยากที่จะออกจากห้องเรียนเพื่อที่ดีที่ส่วนท้ายของปีที่โรงเรียนนี้

ตัดสินใจเป็นสิ่งหนึ่งที่เจ็บปวด - ทั้งส่วนตัวและเป็นมืออาชีพ . มันยังเป็นรัฐหนึ่ง เท่าที่ผมเคยได้รับเกียรติเป็นเพิ่งเป็นเมื่อเดือนที่แล้ว โดย Waynesboro สโมสรโรตารีเป็น 2014 โรงเรียนครูแห่งปี เกียรติยศดังกล่าวของฉันที่สี่ในหกปี

ในส่วนที่ผมรู้สึกว่าคำอธิบายอยู่ในคำสั่งเช่นเดียวกับใบสั่งยาให้อะไรเรา - เป็นชุมชน - สามารถทำเพื่อความยุติธรรม

ทุกสถานที่ทำงานมีความไม่สมบูรณ์ และความท้าทาย ผมยอมรับว่า แต่การศึกษาสาธารณะที่ทาสีเป็นอาชีพที่สร้างความแตกต่างในชีวิตของนักเรียนเมื่อระบบเริ่มจะลึกซึ้งสมบูรณ์ที่นักศึกษาประสบ และครูที่ดีไป ( หรือกลายเป็นน่าเบื่อ ) เราต้องตรวจสอบว่าเราทำ

Waynesboro มีขนาดเล็กพอที่เราสามารถแก้ไขปัญหาบางส่วนของปัญหาใหญ่อื่น ๆในระบบโรงเรียนไม่ได้ ฉันต้องการชิ้นนี้ ในส่วน การบังคับจำเป็น รวมบทสนทนา

ทำอย่างนี้ ผมไม่อยากเจอเป็นฝูงสิงโต หรือหยิ่งฉันเพียงต้องการ เพื่อนบ้าน และเพื่อน ๆเข้าใจถึงความผิดหวังในปัญหาและสิ่งที่ต้องเดิมพันสำหรับรอบต่อไปของครูและนักเรียน

เมื่อฉันมาถึงบริเวณนี้ ใน 2008 , ฉันเชื่อว่าฉันจะเป็นครูตลอดชีวิต ผมและภรรยาได้เซ็นสัญญาเช่าในอพาร์ทเม้นท์ที่เราไม่เคยเห็น และมาเพียงไม่กี่วัน ก่อนโรงเรียนเปิดเทอมคำที่ไม่สามารถแสดงวิธีการที่ตื่นเต้นฉันที่ดินงานการเรียนการสอน งานกับนักเรียนมัธยม และลงทุนในวัยรุ่น วิธีหนึ่งที่อาจารย์ลงทุนในฉัน .

ที่ปีแรกที่สอดคล้องกับรอบแรกของงบประมาณที่ตัด เงินเดือนถูกแช่แข็ง และใช้เป็นฟัน โครงเรื่องพื้นฐานนี้ก็ซ้ำรอยสำหรับห้าปีที่ติดตาม

ในช่วงเวลานี้ฉันสูญเสียการมองโลกในแง่ดีของฉันและถามฉันเมื่อรู้สึกว่าภารกิจทั้งหมดมุ่งมั่น

ผมยังดูแลลึกเกี่ยวกับนักเรียน ฉันได้ทำงานอย่างหนักเพื่อเพิ่มสีสันให้กับวันของพวกเขาในขณะที่ให้พวกเขามีสภาพแวดล้อมที่ สนุกสนานและเข้มงวดเพื่อเรียนรู้ ถ้างานนี้เป็นเพียงเกี่ยวกับการทำงานกับนักเรียน ฉันไม่ถามดีกว่าหรือมากกว่าอาชีพมีความหมาย

งานนี้ แม้ว่า จะมากขึ้นและฉันมีความกังวลมากเกี่ยวกับความยั่งยืนของมหาชนใน Waynesboro ( และรวม ) .

สร้างความแตกต่างที่แท้จริงในชีวิตของนักเรียน ยกระดับคุณภาพของชีวิตในมหานคร Waynesboro และดึงดูดความสนใจและให้เปลี่ยนแปลงชีวิตครูเราต้องเรียกคีย์ห้าพื้นที่ :

1 ฉีกลงห่วง

ครูของเราใช้จ่ายมากเกินไปเวลากระโดดผ่านห่วง

ทุกๆ ปีเขตของเราประดิษฐ์เป้าหมายใหม่ ( เช่น " ทักษะ " ศตวรรษที่ 21 ) , ไม้วัด ( ส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ เติบโต " เครื่องคิดเลข " ) , เอกสารใช้เวลานาน ( เห็น " เป้าหมาย " สมาร์ท ) , ตาราง ( ตารางการคิดบล็อกและวันโรงเรียนขยาย ) และการประเมินผล ( ดูในหน้า 72 " ครูการแสดงแผน " )

เป็นตำบล เราแกล้งทำเป็นเหล่านี้มีการปรับยุทธศาสตร์ พวกเขาจะไม่เครื่องคิดเลขการเจริญเติบโตหลักมาออกอากาศ เป้าหมายสมาร์ทจะอ่อนแอในการพิสูจน์ว่าเราได้ทำในชั้นเรียน ฯลฯ ครูไม่ดีสามารถเกมใด ๆระบบ ครูที่ดีจะสูญเสียของพวกเขาพยายามที่จะมุ่งเน้นความต้องการใหม่จริงๆ

ห่วงเหล่านี้มีฟุ้งซ่านฉันจากความสำคัญของเรา ( นักศึกษา )ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำสิ่งที่ดี เราต้องการที่จะฉีกลงห่วงเหล่านี้ประสบความสำเร็จอย่างชัดเจน และเป็นเรื่องที่ง่าย

ผ่านมา 6 ปี ผมไม่สามารถจำเวลาที่บางอย่างถูกถ่ายจากจานของฉัน ความคาดหวังที่ยังคงเพิ่มขึ้นและเราเล่นด้วย จนเราคิดห่วงใหม่

ในระดับส่วนบุคคล กับ 100 นักเรียนปี ครอบครัวที่เติบโตและงานด้าน ผมไม่สามารถเป็นครูที่ดี และ ทำ ทุก ระบบ คาดว่านะ

2 มีแผนสำหรับอนาคต

ฉันก้าวเข้ามาในห้องเรียน รอบเวลาของสาขาทั่วโลกถดถอย เป็นบุคคลและสถาบันที่รับผิดชอบในภาวะถดถอยนี้หนีออกมารับผิดชอบการกระทำของพวกเขา โรงเรียนของเราก็เข้าสู่โหมดการอยู่รอด .

6 ปีต่อมา เรายังคงมีเรายังไม่มีแผนสำหรับอนาคต

ก่อนหน้านี้ในปีนี้ คณะกรรมการโรงเรียนได้จัดขึ้นที่ห้องประชุมงบประมาณประจำปี ฉันทิ้งงานที่สองก่อนเข้าร่วมประชุมและให้สมาชิกบอร์ดหนึ่งคําถามง่ายๆ " มีสาเหตุใดมองโลกในแง่ดี ? " แต่ละคณะกรรมการโรงเรียนสมาชิก หาเงิน ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ตอบ " ไม่ " โดยเวลา เหตุผลที่พวกเขาจับพวกมันได้

มนตราพื้นฐานเหล่านี้ดูเหมือนจะควบคุมสิ่งที่เราทำ :

ทำให้ดีที่สุดเท่าที่คุณทำได้

เราต้องทำมากขึ้นด้วยน้อย

ไม่มีเงินในงบประมาณที่ .

เราหวังว่าสิ่งที่ดูดีปีหน้า

ฉันไม่ผิดเขตของเราสำหรับเศรษฐกิจเป็น ทั่วโลก ฉันทำอะไรผิดให้มันจัดการมัน 6 ปีในแถว เราก็ตัด ตัด ตัด ตัด และสำหรับ 6 ปีในแถวครูและนักเรียนต้องจ่ายที่ใหญ่ที่สุด

เมื่อครั้งเป็นยาก , มนุษย์และสถาบันมีโอกาสที่หายากที่จะสะท้อนและเน้นการคิดแตกต่างและสร้างสรรค์ แต่แทนที่จะยึดโอกาสและรวบรวมผู้สนทนาร่วม และ โซลูชั่น อาคาร เราเดินไปรอบ ๆอย่างไร้จุดหมาย หวังที่จะให้จบตรง .

เราต้องมีแผนที่ชัดเจนในด้านความยั่งยืน แทน , เราก็แค่กังวลเกี่ยวกับดุลงบประมาณ

เมื่อเรามีความปรารถนาต้องการ เช่น อัฒจันทร์ฟุตบอลที่ต้องถูกแทนที่หรือ 1 ที่ไม่ขึ้นเท่าไหร่ เราก็ต้องหาเงิน เรา โดยทางภาครัฐหรือเอกชน ลู่ทาง - ตอบสนองความต้องการเหล่านั้นทำไมเราไม่หาทุนเพื่อที่อยู่ในพื้นที่ที่ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับภารกิจหลักของเรา ?

3 เศษซากความหลงใหลที่มีข้อบกพร่องมาก

ผมเห็นครูร้องไห้กับมาตรฐานการเรียนรู้กลุ่ม ผมเคยเห็นนักเรียนร้องไห้มากกว่าคะแนน Sol ผมเคยเห็นในหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์รายงาน sensationalize Sol คะแนน ทั้งหมดนี้เป็นข้อบ่งชี้ของความหลงใหลที่ไม่แข็งแรงกับการทดสอบมาตรฐานที่สมบูรณ์

การทดสอบโซลเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ที่ไม่ยุติธรรม แต่เรายังคงลงทุนชั่วโมงนับไม่ถ้วนและทรัพยากรในการแสวงหาโรงเรียนของเราจะได้คะแนนดี นี้นำไปสู่คำถามต่อไปนี้ :

เราดูแลเพิ่มเติมเกี่ยวกับนักเรียนความคืบหน้าหรือลักษณะของเรา
ทำไมเราไม่เริ่มเคลื่อนไหวที่จะเดินออกไปจากการทดสอบเหล่านี้
ทำไมเราไม่สามารถเปลี่ยนโฟกัสของเราเพื่อการคิดอย่างมีวิจารณญาณและประสบการณ์ทางการศึกษาที่เกี่ยวข้อง ?
มันยากที่จะยอมรับว่าประชาชนใน Washington , DC , และริชมอนด์ ( และบางครั้งผู้ตัดสินใจใน Waynesboro ) พัฒนาระบบและนโยบายที่มีผลกระทบต่อนักเรียนของฉันและฉันไปทางซ้าย แต่เมื่อเขาเกษียณและล่องเรือไปชมพระอาทิตย์ตก เราก็เป็นพวกซ้าย กับผลของการวัดประสิทธิภาพและกลยุทธ์ การประเมินผล ครูใหม่

เราเน้นอย่างมากในคะแนนสอบแต่ในขณะที่ครูอย่างต่อเนื่องภายใต้ความกดดันที่จะจัดขึ้นรับผิดชอบน่าจะมีความรับผิดชอบน้อยมากสำหรับผู้ปกครอง ชุมชน หรือสํานักงานเขต .

มันมีแต่จะแย่ลง และดูเหมือนว่า เรามีความตั้งใจในการยืนหรือสนับสนุนกับการประเมินช่องโหว่ แทน เราได้ส่งตนเองเครื่องมือเหล่านี้ที่บิดเบือนความจริงของนักเรียน มันเป็นเกมและมันเป็นเกมที่ผมไม่อยากเล่น

4 . สร้างชุมชนที่สนับสนุนการศึกษา

แวะโรงเรียนการแข่งขันกีฬา ( และฉันรักกีฬา ) และคุณจะประทับใจกับการเข้าร่วมประชุมและความกระตือรือร้น หยุดโดยครูและผู้ปกครองโรงเรียนในเวลากลางคืนและคุณจะเห็น ทัมเบิลวีดเป่าผ่านห้องโถง .

ถ้าผู้ปกครองและท้องถิ่นมากกว่ามูลค่าจริงการศึกษา ( มีเป็นส่วนเล็ก ๆของชุมชนที่ไม่ ) นิสิต ขวัญและกำลังใจครูจะแตกต่างกันมาก

โรงเรียนและผู้นำทางการเมืองของเราจะช่วยสร้างชุมชนที่สนับสนุนการศึกษาการลงทุนที่แท้จริงจากประชาชนทั่วทุกย่าน และกลุ่มจะเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศอย่างมาก และให้เราอย่างแท้จริงเล่นงานความท้าทายที่รออยู่ข้างหน้า

ขออภัย ชุมชนจะตั้งกับการต่อสู้ดังกล่าวและที่เกี่ยวข้องเพิ่มเติมด้วยหรือไม่ เราเคยที่ดินสวนมะกอก

จนชุมชนเพิ่มคุณค่าของการศึกษา . . . . . . .

วิธีที่เราสามารถให้บริการที่มีคุณภาพสูงให้กับนักเรียนทุกคน
วิธีการที่เราสามารถสร้างความเข้มแข็งทางวิชาการโปรแกรมที่ตอบสนองความต้องการของนักศึกษา
วิธีการที่เราสามารถเตรียมนักเรียนให้เป็นพลเมืองที่มีประสิทธิภาพ ?
แล้วเราจะประสบความสำเร็จเป็นพันธมิตรกับผู้ปกครองและคนอื่น ๆ ?
ถ้าเราไม่สามารถสะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของพันธกิจของเรา เราก็ต้องเปลี่ยนพันธกิจของเรา

เราก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้เมื่อมีการเชื่อมต่อกับเป้าหมายทางการศึกษา เช่น ชุมชนเล็ก ๆของเรา และถ้าเราไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ผมไม่อยากไปเหยียบน้ำคนเดียว

5 ค่อนข้างชดใช้นักการศึกษา

ชดเชยคนเดียวไม่ได้ผลักผมออกไป จากการศึกษา ในเวลาเดียวกัน , ปีของเงินเดือน และขั้นตอนที่ค้าง เอา โทร .

ถ้าอาจารย์จะเป็นคุณค่าที่เราเรียกร้องพวกเขา ( เว็บไซต์ตำบลของเรา ว่าเรา " มุ่งมั่นที่จะจ้างและรักษาพนักงานที่มีคุณภาพ " ) แล้วเราก็มั่นใจว่าเราดูแลพนักงานและครอบครัวของพวกเขา เราต้องค่อนข้างชดใช้นักการศึกษา

รักษาครูปีที่หกในเงินเดือนปีแรก ไม่ได้ดูคนที่หน้าตาออกสำหรับนักเรียน สำหรับผู้ที่ชอบฉันมีเพียงความแตกต่าง $ 100 ในเดือนธันวาคม 2552 และมกราคม 2014 เงินเดือนรายเดือน

ผมและภรรยาอาศัยอยู่ในงบประมาณที่เข้มงวดมาก เราขอบคุณสำหรับคุณภาพของชีวิตที่เรามี เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆในโลกและพยายามที่จะเก็บสิ่งที่อยู่ในมุมมองที่เหมาะสมของพวกเขาแต่เงินที่ผมสามารถให้สอนเป็นเพราะสองด้านธุรกิจและความเอื้ออาทรของครอบครัวและเพื่อน ไม่ใช่แค่ฉันนัก ที่จัดการงานเพิ่มเพื่อให้จบตรง . ที่นี่มีความพยายามบางอย่างที่เราทำเพื่อให้งานนี้ยั่งยืน :

เราอยู่กับรถ ( รถที่มีให้เรา ) 4 ½ปี ในช่วงเวลานั้นฉันเดินหรือขี่จักรยานไปโรงเรียนเพื่อประหยัดแก๊ส เราเพิ่งซื้อรถคันที่สอง ด้วยเงินที่ฉันบันทึกไว้จากธุรกิจการออกแบบเว็บของฉัน
เราไม่ค่อยได้กินออกและรักษาสวนของเราเอง เพื่อลดต้นทุนอาหาร .
เราซื้อ $ 114 , 000 บ้านที่ต้องทํางานมากมาย . นี้ทำให้เราผ่อนบ้านในช่วง $ 700 , ซึ่งเกี่ยวกับสิ่งที่มันจะคอส