the perspective of enhancing capabi

the perspective of enhancing capabilities (Giovanola, 2005,
2009). Imagination (the traditional madwoman of the house)
helps persons find original solutions to contingencies they are
faced within daily life. This possibility has always disturbed
rationalists who, at best, saw it as an aesthetical side to the mind
and, at worst, an irrational aspect that must be eliminated through
rigor and logic. Yet, imagination implies the possibility of moving
forward, creating, innovating, and being visionary. Human
beings are able to gravitate toward an ideal even if they cannot
fully attain it and, what is more, they seem to be able to question
received ideas. Persons, as creative beings, are also intuitive and
base their actions on impulses, which lead them to reach their
goals (Shlien, D’Arifat, & Ducroux-Biass, 2007). Although their
actions are turned toward the future, which is to say toward their
goals, they are not mechanical. Being creative is more an instinctive
process, set apart from the intellect (Bergson, 1946). It is true
that “a creative mode of thought operates outside of the visible
limits of a problem. It requires a sense of freedom that enables a
person to focus on a problem by using his or her imagination”
(Shlien et al., 2007, p. 78). Persons are therefore subjects, which
imply that they are free, notably free to act in a creative way in
any given situation and according to their own views. As bureaucratic
organizations tend to foster hierarchical procedures where
creativity is anathema, at least when it comes from below, this
poses a serious problem for anyone wishing to standardize and
control human behavior from above. In practice, the underlings
have the unfortunate habit of behaving unpredictably at times,
which leads to elaborate contraptions to control this nefarious
tendency. In that controlling sense, HRM could be seen as one of
the best models to date. Last the notion of “human richness”
(Giovanola, 2005) offers us a range of varied possibilities that
are tangibly embodied within capabilities, as meant by Sen
(2009) and Nussbaum (2011). It seems preferable to find all possible
means to enable people to express their abilities in society
and within organizations and to try to reduce inequalities instead
of waiting for the perfect system, which may never come to exist.
It appears that, in its actual form, HRM is incapable of enabling
the full expression of human capabilities, whence the importance
of evolving toward persons management.
Oriented Toward Other, but Strategic Rather
Than Egoistic
Human resources, if we follow economic lore, are individualistic
and selfish. More realistically, Flahault (2008), like
Morin (1973), demonstrates that a person can be altruistic and
selfish, as well as nice and mean to others. Consequently, it is
possible for selfishness to inhabit a person who is nonetheless
opening up to others. Instead of denying this phenomenon,
being aware of it and taking it into consideration might be
preferable. Human nature, as a concept, seems to condition a
person’s ethical standpoint and moral behavior. From a
restricted view, human nature becomes onedimensional,
whereas, from a broader view, human nature
can expand in a more complex and realistic fashion (e.g.,
Jonas’s ethics of responsibility or Morin’s ethics of complexity).
To be open to others, a person should follow certain rules
(Mounier, 1952): going out of the self—the antithesis of egocentrism,
narcissism, and individualism; understanding—
stop seeing things from your personal point of view and try
instead to see them from the point of view of others, while
remaining yourself; taking upon oneself—sharing the destiny,
the trouble, the joy, or the task of one another; feel what
others feel; giving—a person’s economy is an economy of
giving, not an economy of compensation or calculation; and
last, faithfulness. In fact, a person’s trajectory is a constant
adventure, even though a person’s general state continually
changes (Bergson, 1946). This faithfulness does not mean
being bound to a restricting agreement, but agreeing to a sustainable
relationship. These rules are similar to those described
by Melé (2009c). In this respect, the “Golden Rule” or “ethics
of reciprocity” require persons to put themselves in someone
else’s shoes (Maxwell, 2003). Melé (2009c) also develops the
principle of human dignity: One can neither use nor treat persons
as objects. Others are treated like objects when they are
treated as absentees or used in an instrumental fashion. To
treat others as subjects, as a presence, means acknowledging
that they can neither be defined nor classified for good, that
they are inexhaustible and filled with hope (Mounier, 1952).
The value of openness to the Other was developed by Levinas
(1972/2006). He explained that openness to the Other can be
understood in three different ways. In the first, openness
relates to the essence of a human being opening up to be seen.
In the second, openness refers to consciousness opening up to
the other’s presence. In the third, the one Levinas (1972/2006)
develops, “openness is the skin made vulnerable by insults
and wounds” (p. 105). This openness relates to sincerity,
which means “to embrace vulnerability, let go, and surrender.”
For this reason, one cannot ask someone else to sincerely
open up to others in this fashion, this process can only
be part of a very personal journey. Being open toward others
can encourage others to open up. Faÿ and Albert (2005) distinguish
the logic of closing up from the logic of opening up
to others. When a person closes up, exchanges and reasoning
patterns become robot-like (Faÿ, 2004). Thus, closing up
becomes an impediment to persons management. This sincere
openness to others can reflect a humanistic leaning,
which focuses on the wealth that develops within relationships.
In this context, a person, the whole person, develops
actions that can be endlessly renewed, an approach that cultivates
long-term closeness and friendship (and not only calculated
trust).
Consequently, moral foundations depend on the wholeness
of a being, that is, of a person. According to this perspective
(Morin, 2004), ethics is rooted in the human trinity
of “person-society-species.” A person is a psychological
being who voluntarily develops an ethical standpoint through
which to view the world. A person is also a member of a
given society that influences this person’s very being and
moral standards. Last, a person is a complete biological

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มุมมองของการเพิ่มความสามารถ (Giovanola, 20052009) การจินตนาการ (madwoman ดั้งเดิมของบ้าน)ช่วยให้ท่านค้นหาการแก้ไขต้นฉบับ contingencies จะเผชิญในชีวิตประจำวัน โอกาสนี้ได้รบกวนเสมอrationalists ที่ ที่สุด เห็นเป็นด้านจิตใจการ aestheticalและ ที่เลวร้ายที่สุด ด้านไม่มีเหตุผลที่ต้องมีตัดผ่านrigor และตรรกะ จินตนาการหมายถึงสามารถเคลื่อนย้ายได้ส่งต่อ สร้าง innovating และมีวิสัยทัศน์ มนุษย์จึงไม่ gravitate ต่อเหมาะแม้ว่าพวกเขาไม่สามารถทั้งหมดบรรลุ และ อะไรคือมาก พวกเขาดูเหมือนจะถามความคิดที่ได้รับ คน เป็นสิ่งมีชีวิตสร้างสรรค์ สามารถใช้งานง่าย และพื้นฐานของการดำเนินการเกี่ยวกับแรงกระตุ้น ซึ่งนำพวกเขาไปถึงของพวกเขาเป้าหมาย (Shlien, D'Arifat และ Ducroux-Biass, 2007) แม้ว่าพวกเขาเปิดดำเนินการไปสู่อนาคต ซึ่งจะว่า ไปของพวกเขาเป้าหมาย พวกเขาได้ไม่กล การสร้างสรรค์เป็นมากขึ้นมีภาวะบอบบางกระบวนการ แห่งสติปัญญา (งรีแบร์กซอง 1946) มันเป็นความจริงว่า "วิธีการคิดสร้างสรรค์ทำงานภายนอกมองเห็นได้ขอบเขตของปัญหา ต้องการความเป็นอิสระที่ช่วยให้การคนให้ความสำคัญกับปัญหา โดยใช้จินตนาการของเขา หรือเธอ"(Shlien et al., 2007, p. 78) คนดัง เรื่องที่เป็นสิทธิ์แบบว่า จะฟรี ยวดฟรีดำเนินการในการสร้างสรรค์ในทางการ กำหนดสถานการณ์ และ ตามมุมมองของตนเอง ราชการเป็นองค์กรมักจะ ส่งเสริมกระบวนการลำดับที่สร้างสรรค์เป็น anathema น้อย เมื่อมันมาจากด้านล่าง นี้ซึ่งทำให้เกิดปัญหาร้ายแรงสำหรับคนที่ต้องการมาตรฐาน และควบคุมพฤติกรรมมนุษย์จากข้างต้น ในทางปฏิบัติ การ underlingsมีนิสัยของการทำงานมีเวลา โชคร้ายซึ่งนำไปสู่ contraptions ประณีต nefarious นี้ควบคุมแนวโน้มการ ในควบคุม HRM อาจถือเป็นหนึ่งแบบจำลองที่ดีที่สุดวันที่ ล่าสุดแนวคิดของ "คนร่ำรวย"(Giovanola, 2005) มีหลากหลายแตกต่างกันไปที่ได้ tangibly รวบรวมไว้ภายในความสามารถ เป็นขึ้น โดยเซ็น(2009) และ Nussbaum (2011) ดูเหมือนว่ากว่าจะค้นหาได้ทั้งหมดหมาย ถึงการแสดงความสามารถของตนในสังคมและภาย ในองค์กร และพยายามที่จะลดความเหลื่อมล้ำทางแทนรอระบบสมบูรณ์ ซึ่งไม่อาจมาอยู่ปรากฏว่า แบบจริง HRM จะทำหมันค่าทั้งหมดของความสามารถของมนุษย์ ไหนสำคัญของการพัฒนาต่อผู้บริหารเน้นไปทางอื่น แต่กลยุทธ์มากกว่ากว่า Egoisticทรัพยากรบุคคล ถ้าเราทำตามตำนานทางเศรษฐกิจ เป็น individualisticและเห็นแก่ตัว ขึ้นจริง เช่น Flahault (2008),โมริน (1973), แสดงให้เห็นว่า บุคคลสามารถ altruistic และเห็นแก่ตัว เช่นเป็นดี แล้วหมายถึงผู้อื่น ดังนั้น จึงเป็นไปได้ความเห็นแก่ตัวไปอาศัยอยู่ในคนเป็นกระนั้นเปิดให้ผู้อื่น แทนการปฏิเสธปรากฏการณ์นี้การรับทราบ และการพิจารณาอาจจะกว่า ธรรมชาติของมนุษย์ เป็นแนวคิด ดูเหมือนว่าเงื่อนไขการของบุคคลอันจริยธรรมและพฤติกรรมจริยธรรม จากการมุมมองจำกัด ธรรมชาติมนุษย์กลายเป็น onedimensionalในขณะที่ จากมุมมองกว้างขึ้น ธรรมชาติมนุษย์สามารถขยายในความซับซ้อน และสมจริงมากขึ้น (เช่นของโจนัสจรรยาจรรยาบรรณของโมรินของความซับซ้อนหรือความรับผิดชอบ)จะเปิดให้ผู้อื่น บุคคลควรปฏิบัติตามกฎบางอย่าง(Mounier, 1952): ออกจากตนเอง — แอนติเธซิสของ egocentrismnarcissism และปัจเจกนิยม ทำความเข้าใจกันหยุดมองเห็นจากจุดของมุม และลองแต่ เห็นพวกเขาจากมุมมองของผู้อื่น ขณะเหลือตัวเอง ทำตามใจตัวร่วมชะตากรรมปัญหา ความสุข หรืองานอื่น รู้สึกอะไรคนอื่นรู้สึก ให้ตัวบุคคลเศรษฐกิจเป็นเศรษฐกิจของให้ ไม่เศรษฐกิจของค่าตอบแทนหรือคำนวณ และสุดท้าย ความซื่อสัตย์ ในความเป็นจริง วิถีของคนเป็นค่าคงผจญภัย แม้สถานะทั่วไปของบุคคลอย่างต่อเนื่องการเปลี่ยนแปลง (งรีแบร์กซอง 1946) ความซื่อสัตย์นี้ไม่ได้หมายความว่าถูกผูกไว้จะเป็นการจำกัดข้อตกลง แต่ภายใต้ความยั่งยืนความสัมพันธ์ กฎเหล่านี้จะเหมือนกับที่อธิบายไว้โดย Melé (2009c) ในประการนี้ "กฎทอง" หรือ "จริยธรรมของ reciprocity"ต้องการผู้นำตัวเองในบางคนelse’s shoes (Maxwell, 2003). Melé (2009c) also develops theprinciple of human dignity: One can neither use nor treat personsas objects. Others are treated like objects when they aretreated as absentees or used in an instrumental fashion. Totreat others as subjects, as a presence, means acknowledgingthat they can neither be defined nor classified for good, thatthey are inexhaustible and filled with hope (Mounier, 1952).The value of openness to the Other was developed by Levinas(1972/2006). He explained that openness to the Other can beunderstood in three different ways. In the first, opennessrelates to the essence of a human being opening up to be seen.In the second, openness refers to consciousness opening up tothe other’s presence. In the third, the one Levinas (1972/2006)develops, “openness is the skin made vulnerable by insultsand wounds” (p. 105). This openness relates to sincerity,which means “to embrace vulnerability, let go, and surrender.”For this reason, one cannot ask someone else to sincerelyopen up to others in this fashion, this process can onlybe part of a very personal journey. Being open toward otherscan encourage others to open up. Faÿ and Albert (2005) distinguishthe logic of closing up from the logic of opening upto others. When a person closes up, exchanges and reasoningpatterns become robot-like (Faÿ, 2004). Thus, closing upbecomes an impediment to persons management. This sincereเปิดกว้างให้ผู้อื่นสามารถสะท้อนลำ humanisticซึ่งเน้นความมั่งคั่งที่พัฒนาภายในความสัมพันธ์ในบริบทนี้ พัฒนาคน คน ทั้งหมดการดำเนินการที่ไม่รู้จบต่ออายุ วิธีการ cultivatesความใกล้เคียงระยะยาวและมิตรภาพ (และไม่เพียงแต่ คำนวณความเชื่อมั่น)ดังนั้น มูลนิธิคุณธรรมขึ้นอยู่กับว่าวที่ของการเป็น คือ คนปัจจุบัน ตามมุมมองนี้(โมริน 2004) จริยธรรมเป็นรากในทรินิตี้มนุษย์พันธุ์"บุคคลสังคม" ผู้มีจิตใจที่มีผู้สมัครใจพัฒนาการมองจริยธรรมผ่านที่จะดูโลก ผู้เป็นสมาชิกของเป็นสังคมที่มีผลต่อบุคคลนี้มากที่ให้กำลัง และมาตรฐานทางศีลธรรม ล่าสุด คนเป็นชีวภาพที่สมบูรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มุมมองของความสามารถในการเสริมสร้าง (Giovanola, 2005,
2009) จินตนาการ (คนบ้าแบบดั้งเดิมของบ้าน) จะช่วยให้คนหาวิธีการแก้ไขต้นฉบับให้ภาระผูกพันที่พวกเขาจะต้องเผชิญกับชีวิตประจำวันภายใน ความเป็นไปได้นี้ได้รบกวนเสมอrationalists ที่ที่ดีที่สุดเห็นว่ามันเป็นด้านสุนทรียภาพใจและที่เลวร้ายที่สุดเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลที่จะต้องตัดออกผ่านความรุนแรงและตรรกะ แต่หมายถึงจินตนาการความเป็นไปได้ในการเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าการสร้างนวัตกรรมและเป็นจินตนาการ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตสามารถที่จะเข้าหาเหมาะแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถได้อย่างเต็มที่บรรลุมันและสิ่งที่เป็นมากขึ้นพวกเขาดูเหมือนจะสามารถที่จะตั้งคำถามที่ได้รับความคิด คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่สร้างสรรค์นอกจากนี้ยังใช้งานง่ายและฐานการกระทำของพวกเขาเกี่ยวกับแรงกระตุ้นที่นำพวกเขาไปถึงของพวกเขาเป้าหมาย(Shlien ศิลป Arifat และ Ducroux-Biass 2007) ถึงแม้ว่าพวกเขากระทำจะหันไปในอนาคตซึ่งก็คือการพูดของพวกเขาที่มีต่อเป้าหมายของพวกเขาจะไม่กล เป็นความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นเป็นสัญชาตญาณขั้นตอนการตั้งค่านอกเหนือจากสติปัญญา (Bergson, 1946) มันเป็นความจริงว่า"โหมดของความคิดสร้างสรรค์ดำเนินนอกที่มองเห็นขอบเขตของปัญหา มันต้องมีความรู้สึกของเสรีภาพที่ช่วยให้คนให้ความสำคัญกับปัญหาที่เกิดขึ้นโดยใช้จินตนาการของเขาหรือเธอ"(Shlien et al., 2007, น. 78) บุคคลจึงอาสาสมัครซึ่งหมายความว่าพวกเขามีอิสระสะดุดตาอิสระที่จะทำหน้าที่ในทางความคิดสร้างสรรค์ในสถานการณ์ใดก็ตามและเป็นไปตามมุมมองของตัวเอง ในฐานะที่เป็นข้าราชการองค์กรมีแนวโน้มที่จะส่งเสริมให้เกิดการขั้นตอนตามลำดับชั้นที่ความคิดสร้างสรรค์เป็นคำสาปแช่งอย่างน้อยเมื่อมันมาจากด้านล่างนี้โพสท่าเป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับทุกคนที่ต้องการที่จะสร้างมาตรฐานและควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์มาจากข้างบน ในทางปฏิบัติลูกน้องมีนิสัยที่โชคร้ายของพฤติกรรมอันเป็นที่ครั้งซึ่งนำไปสู่การทำอย่างละเอียดในการควบคุมcontraptions นี้สามานย์แนวโน้ม ในความรู้สึกที่ควบคุมการบริหารทรัพยากรมนุษย์อาจจะเห็นว่าเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุดถึงวันที่ สุดท้ายความคิดของ "ความมีชีวิตชีวาของมนุษย์" (Giovanola 2005) เรามีช่วงที่แตกต่างกันของความเป็นไปได้ว่าจะเป็นตัวเป็นตนเป็นจริงเป็นจังในความสามารถเป็นความหมายโดยเซน(2009) และ Nussbaum (2011) ดูเหมือนว่าดีกว่าที่จะพบว่าเป็นไปได้ทั้งหมดวิธีการที่จะช่วยให้คนที่จะแสดงความสามารถของตนในสังคมและภายในองค์กรและพยายามที่จะลดความไม่เท่าเทียมกันแทนการรอคอยสำหรับระบบที่สมบูรณ์แบบซึ่งอาจจะไม่เคยมาอยู่. ปรากฏว่าในรูปแบบที่เกิดขึ้นจริงของตน การบริหารทรัพยากรมนุษย์คือความสามารถในการช่วยให้การแสดงออกจากความสามารถของมนุษย์ดังนั้นความสำคัญของการพัฒนาไปสู่การจัดการบุคคล. เน้นไปทางอื่น ๆ แต่กลยุทธ์ แต่กว่าเห็นแก่ตัวทรัพยากรมนุษย์ถ้าเราทำตามตำนานทางเศรษฐกิจเป็นปัจเจกและความเห็นแก่ตัว เพิ่มเติมแนบเนียน Flahault (2008) เช่นเดียวกับโม(1973) แสดงให้เห็นว่าเป็นคนที่สามารถเห็นแก่ผู้อื่นและเห็นแก่ตัวเช่นเดียวกับการที่ดีและมีความหมายกับคนอื่นๆ ดังนั้นมันเป็นไปได้สำหรับความเห็นแก่ตัวที่จะอาศัยอยู่ในบุคคลที่ยังคงเปิดให้กับผู้อื่น แทนที่จะปฏิเสธปรากฏการณ์นี้จะรับรู้มันและใช้มันในการพิจารณาอาจจะดีกว่า ธรรมชาติของมนุษย์เป็นแนวคิดที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดเงื่อนไขการมุมมองทางจริยธรรมของบุคคลและพฤติกรรมจริยธรรม จากมุมมองที่ จำกัด ธรรมชาติของมนุษย์จะกลายเป็น onedimensional, ในขณะที่จากมุมมองที่กว้างธรรมชาติของมนุษย์สามารถขยายในรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้นและเป็นจริง(เช่นจริยธรรมโจนัสของความรับผิดชอบหรือจริยธรรมโมของความซับซ้อน.) จะเปิดให้คนอื่น ๆ คน ควรปฏิบัติตามกฎระเบียบบางอย่าง(Mounier, 1952): จะออกจากตัวเองสิ่งที่ตรงกันข้ามของการหลงตัวเอง, หลงตัวเองและปัจเจก; understanding- หยุดสิ่งที่เห็นจากจุดส่วนบุคคลของคุณในมุมมองและพยายามที่แทนจะเห็นพวกเขาจากมุมมองของคนอื่น ๆ ในขณะที่เหลือตัวเอง การอยู่กับตัวเองร่วมกันโชคชะตา, ปัญหา, ความสุขหรืองานของอีกคนหนึ่งนั้น รู้สึกว่าสิ่งที่คนอื่นรู้สึก; ให้-เศรษฐกิจของคนเป็นเศรษฐกิจของให้ไม่เศรษฐกิจของการชดเชยหรือการคำนวณ; และที่ผ่านมาความสัตย์ซื่อ ในความเป็นจริงวิถีของคนที่เป็นค่าคงที่การผจญภัยแม้ว่าสภาพโดยทั่วไปของบุคคลอย่างต่อเนื่องมีการเปลี่ยนแปลง(Bergson, 1946) ความสัตย์ซื่อนี้ไม่ได้หมายความว่าเป็นที่ถูกผูกไว้กับข้อตกลงการ จำกัด แต่เห็นพ้องที่จะพัฒนาอย่างยั่งยืนความสัมพันธ์ กฎเหล่านี้จะคล้ายกับที่อธิบายไว้โดย Mele (2009c) ในแง่นี้ "โกลเด้กฎ" หรือ "จริยธรรมของการแลกเปลี่ยน" ต้องมีคนที่จะนำตัวเองในคนรองเท้าอื่น (แมกซ์เวล, 2003) Mele (2009c) นอกจากนี้ยังได้พัฒนาหลักการของศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์: หนึ่งไม่สามารถใช้หรือปฏิบัติต่อบุคคลที่เป็นวัตถุ อื่น ๆ ได้รับการปฏิบัติเช่นเดียวกับวัตถุที่เมื่อพวกเขาจะถือว่าเป็นวางยาหรือนำไปใช้ในแฟชั่นประโยชน์ ที่จะปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นวิชาเช่นการแสดงตนหมายถึงการยอมรับว่าพวกเขาสามารถไม่ถูกกำหนดหรือจัดให้ดีว่าพวกเขาจะไม่รู้จักเหนื่อยและเต็มไปด้วยความหวัง(Mounier, 1952). ค่าของการเปิดกว้างไปที่อื่น ๆ ได้รับการพัฒนาโดย Levinas (1972 / 2006) เขาอธิบายว่าการเปิดกว้างไปที่อื่น ๆ ที่สามารถเข้าใจในสามวิธีที่แตกต่างกัน ในครั้งแรกที่เปิดกว้างที่เกี่ยวข้องกับสาระสำคัญของการเปิดมนุษย์ขึ้นที่จะเห็น. ในที่สองหมายถึงการเปิดกว้างสติเปิดถึงการปรากฏตัวอื่น ๆ ในไตรมาสที่สามหนึ่ง Levinas (1972/2006) พัฒนา "เปิดกว้างผิวที่ทำมีความเสี่ยงโดยการด่าและแผล" (พี. 105) การเปิดกว้างนี้เกี่ยวข้องกับความจริงใจซึ่งหมายความว่า "ที่จะโอบกอดช่องโหว่ให้ไปและยอมจำนน." ด้วยเหตุนี้อย่างใดอย่างหนึ่งไม่สามารถขอให้คนอื่นด้วยความจริงใจเปิดขึ้นกับคนอื่น ๆ ในแบบนี้กระบวนการนี้สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทางส่วนบุคคลมาก. การเปิดต่อผู้อื่นจะสามารถกระตุ้นให้คนอื่น ๆ ที่จะเปิดขึ้น เฟย์และอัลเบิร์ (2005) ความแตกต่างตรรกะของการปิดเพิ่มขึ้นจากตรรกะของการเปิดขึ้นกับคนอื่นๆ เมื่อมีบุคคลที่ปิดขึ้นการแลกเปลี่ยนและการให้เหตุผลรูปแบบกลายเป็นหุ่นยนต์ที่เหมือน (นางฟ้า, 2004) ดังนั้นปิดขึ้นจะกลายเป็นอุปสรรคในการบริหารจัดการคน นี้มีความจริงใจเปิดกว้างให้ผู้อื่นสามารถสะท้อนให้เห็นถึงพิงอกเห็นใจซึ่งมุ่งเน้นเกี่ยวกับความมั่งคั่งที่พัฒนาภายในความสัมพันธ์. ในบริบทนี้คนทั้งคนพัฒนาการกระทำที่สามารถต่อสัญญาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด, วิธีการที่ cultivates ความใกล้ชิดในระยะยาวและมิตรภาพ (และไม่ได้คำนวณไว้วางใจ). ดังนั้นรากฐานทางศีลธรรมขึ้นอยู่กับความเป็นทั้งหมดของความเป็นอยู่ที่เป็นของบุคคล ตามมุมมองนี้(โม, 2004) จริยธรรมเป็นรากฐานในไตรลักษณ์มนุษย์ของ"คนสังคมชนิด." คนที่เป็นทางด้านจิตใจความเป็นอยู่ที่ความสมัครใจพัฒนามุมมองทางจริยธรรมผ่านที่จะมองโลก คนที่ยังเป็นสมาชิกของสังคมที่มีอิทธิพลต่อการกำหนดว่าบุคคลที่เป็นอยู่มากและมาตรฐานทางจริยธรรม ที่ผ่านมาเป็นคนที่สมบูรณ์ทางชีวภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มุมมองในการพัฒนา ( giovanola 2005
2009 ) จินตนาการ ( สติแตกแบบดั้งเดิมของบ้าน )
ช่วยคนค้นหาเดิมโซลูชั่นเพื่อรับมือพวกเขา
เผชิญในชีวิตประจําวัน ความเป็นไปได้นี้มักจะรบกวน
rationalists ที่ , ที่ดีที่สุด , เห็นมันเป็นด้านสุนทรียภาพแก่จิตใจ
และที่เลวร้ายที่สุด ไม่ลงตัว ด้าน ที่ต้องตัดผ่าน
การแข็งตัวและตรรกะยังจินตนาการถึงความเป็นไปได้ของการย้าย
ไปข้างหน้า สร้างนวัตกรรม และการมองการณ์ไกล มนุษย์
มนุษย์สามารถที่จะไหลไปทางอุดมคติ แม้ว่าพวกเขาไม่สามารถ
เต็มที่บรรลุมันและสิ่งที่เพิ่มเติมพวกเขาดูเหมือนจะถาม
ได้รับความคิด คน เป็นสิ่งมีชีวิตที่สร้างสรรค์ นอกจากนี้ยังเป็นฐานที่ใช้งานง่ายและการกระทำของพวกเขาบน
แรงกระตุ้นซึ่งนำพวกเขาเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของพวกเขา
( shlien d'arifat , ,& ducroux biass , 2007 ) ถึงแม้ว่าการกระทำของพวกเขา
เปิดต่ออนาคต ซึ่งต้องบอกว่าต่อเป้าหมายของพวกเขา
, พวกเขาจะไม่กล การสร้างสรรค์มากขึ้น กระบวนการสัญชาตญาณ
ตั้งนอกเหนือจากสติปัญญา ( เบิร์กสัน , 1946 ) มันเป็นจริง
" โหมดสร้างสรรค์คิดงานนอกที่มองเห็น
ขอบเขตของปัญหา มันต้องใช้ความรู้สึกของเสรีภาพที่ช่วยให้
คน ให้ความสำคัญกับปัญหาโดยการใช้ ของเขาหรือเธอ จินตนาการ "
( shlien et al . , 2550 , หน้า 78 ) คนจึงเป็นวิชาที่
บ่งบอกว่าพวกเขาได้ฟรีโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีอิสระที่จะทำในวิธีที่สร้างสรรค์ใน
สถานการณ์และตามมุมมองของตัวเอง เป็นองค์กรราชการ
มักจะอุปถัมภ์ลำดับชั้นขั้นตอนที่
สร้างสรรค์เหี้ยน อย่างน้อยเมื่อมันมาถึงนี้
จากด้านล่างposes เป็นปัญหาร้ายแรงสำหรับทุกคนที่ต้องการมาตรฐานและพฤติกรรมมนุษย์
ควบคุมจากด้านบน ในทางปฏิบัติแล้ว ลูกน้อง
มีนิสัยที่โชคร้ายทำไม่สามารถคาดการณ์ตลอดเวลา
ซึ่งจะนำไปสู่การควบคุมที่ซับซ้อน contraptions มีแนวโน้มเลวร้าย
นี้ ในการควบคุมความรู้สึก หรืออาจจะเห็นเป็นหนึ่งในรุ่นที่ดีที่สุด
วันที่ เมื่อความคิดของ " ความมั่งคั่ง " ของมนุษย์ ( giovanola
,