Why No One Walks By Bill Bryson (Mo

Why No One Walks


By Bill Bryson (Monday, 8 March 1999)
I’ll tell you this, but you’ll have to promise that it will go no further. Not long after we moved here we had the people next door round for dinner and – I swear this is true—
I was astounded (I recall asking them jokingly if they used a light aircraft to get to the supermarket, which simply drew blank looks and the mental scratching of my name from all future invitation lists), but I have since come to realize that there was nothing especially odd in their driving less than a couple of hundred feet to visit us. Nobody walks anywhere in America nowadays.
A researcher at the University of California at Berkeley recently made a study of the nation's walking habits and found that the average person in the United States walks less than 75 miles a year -- about 1.4 miles a week, barely 350 yards a day. I'm no stranger to sloth myself, but that's appallingly little. I rack up more mileage than that just looking for the channel changer.
Eighty-five percent of us, according to the Berkeley study, are "essentially" sedentary and 35 percent are "totally" sedentary. We have become a nation of sitters and riders.
One of the things my wife and I wanted when we decided to move back to America was to live in a manageably sized town within walking distance of a central business district. Hanover, where we settled, is a small, typical New England town, pleasant, sedate, and compact. It has a broad central green surrounded by the venerable buildings of Dartmouth College, a trim Main Street, and leafy residential streets. It is, in short, an agreeable, easy place to go about one's business on foot, and yet as far as I can tell almost no one does.
I walk to town nearly every day when I am at home. I go to the post office or library or bookstore, and sometimes, if I am feeling particularly debonair, I stop at Rosey Jekes Cafe for a cappuccino. Occasionally in the evenings my wife and I stroll up to the Nugget Theater for a movie or to Murphy's for a beer. All this is a big part of my life and I wouldn't dream of doing it other than on foot. People have gotten used to this curious and eccentric behavior now, but several times in the early days passing acquaintances would slow by the curb and ask if I needed a ride.
"But I'm going your way," they would insist when I politely declined. "Really, it's no bother."
"Honestly, I enjoy walking."
"Well, if you're absolutely sure ," they would say and depart reluctantly, even guiltily, as if leaving the scene of an accident without giving their name.
People have become so habituated to using the car for everything that it would never occur to them to unfurl their legs and see what those lower limbs can do. It is worth noting that 93 percent of all trips outside the property in the United States now involve the use of a car.
As with most old New England towns designed for another age of transportation, Hanover isn't a particularly obliging place for cars. Nearly any visit to town by automobile will be characterized by a long and exasperating hunt for a parking
place. To alleviate this, the local authorities are forever widening roads to speed traffic flow and building new parking lots -- Dartmouth recently tore down an unexceptional old hospital building in order to insert into the heart of the campus a couple of more acres of numbingly soulless parking lot -- failing to understand that it is the absence of these features that makes the town desirable in the first place.
But it isn't really the authorities who are to blame. It is the people who wish to take two tons of metal with them wherever they go. We have reached an age where college students expect to drive between classes, where parents will get in a car and drive three blocks to pick up their children from a friend's house, where the mailman takes his van up and down every driveway on a street. We will go through the most extraordinary contortions to save ourselves 20 feet of walking.
Sometimes it's almost ludicrous. The other day I was in the little nearby town of Etna waiting to bring home one of my children from a piano lesson when a car stopped outside the local post office and a man about my age popped out and dashed inside the store (and left the engine running -- something else that exercises me inordinately). He was inside for about three to four minutes, then came out, got in the car, and drove exactly 16 feet (I had nothing better to do so I paced it off) to the general store next door, and popped in again, engine still running.
And the thing is, this man looked really fit. I'm sure he jogs extravagant distances and plays squash and does all kinds of exuberantly healthful things, but I am just as sure that he drives to each of these undertakings. It's crazy. An acquaintance of ours was complaining the other day about the difficulty of finding a place to park outside the local gymnasium. She goes there several times a week to walk on a treadmill. The gymnasium is, at most, a six-minute walk from her front door. I asked her why she didn't walk to the gym and do six minutes less on the treadmill.
She looked at me as if I were tragically simple-minded and said, "But I have a program for the treadmill. It records my distance and speed and calorie-burn rate, and I can adjust for degree of difficulty." It had not occurred to me how thoughtlessly deficient nature is in this regard.
According to a concerned and faintly horrified recent editorial in the Boston Globe, the United States spends less than 1 percent of its $25 billion-a-year highway budget on facilities for pedestrians. Actually, I'm surprised it's that much. Go to almost any suburb developed in the last 30 years and you will not find a sidewalk anywhere. Often you won't find a single pedestrian crossing.
I had this brought home to me last summer when we were driving across Maine and stopped for coffee on Route 1 in one of those endless zones of shopping malls, motels, gas stations, and fast food places that sprout everywhere these days. I noticed there was a bookstore across the street, so I decided to skip coffee and pop over. I needed a particular book for some work I was doing and anyway I figured this would give my wife a chance to spend some important quality time with four restive, overheated children.
Although the bookshop was no more than seventy or eighty feet away, I discovered that there was no way to get there on foot. There was a traffic outlet for cars, but no provision for pedestrians, and no way to cross on foot without dodging over six lanes of swiftly moving traffic. In the end, I had to get in our car and drive across. There was simply no other way. At the time it seemed ridiculous and exasperating, but afterward I realized that I was possibly the only person ever even to have entertained the notion of negotiating that intersection on foot.
The fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.
In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.
And if that isn't sad, I don't know what is.
Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไมไม่เดิน โดยเก็บเงินท่อง (จันทร์ 8 2542 มีนาคม)ฉันจะบอกคุณนี้ แต่คุณต้องสัญญาว่า จะเป็นไปได้ ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่เรามีคนรอบประตูถัดสำหรับมื้อค่ำ และ – ข้าพเจ้านี้เป็นจริง —ผม astounded (จำได้ว่า ผมขอให้พวกเขาเล่นหาก พวกเขาใช้ลำแสงไปซูเปอร์มาร์เก็ต ซึ่งเพียงแค่ดึงดูว่างเปล่าและรอยขีดข่วนของชื่อจากรายการทั้งหมดในอนาคตเชิญจิต), แต่ตั้งแต่ฉันได้มารู้ว่า มีอะไรแปลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการขับรถน้อยกว่าสองสามร้อยฟุตเลย ไม่มีใครเดินที่ใดก็ได้ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เพิ่งทำการศึกษาพฤติกรรมการเดินของประเทศ และพบว่า คนเฉลี่ยในสหรัฐอเมริกาเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ปี--ประมาณ 1.4 กม.สัปดาห์ แทบ 350 หลาต่อวัน ผมบุคลิกภาพสวเอง แต่ที่ appallingly น้อย ฉันชั้นขึ้นไมล์เพิ่มเติมกว่าที่คอยเปลี่ยนช่องร้อยละแปดสิบห้าของเรา ตามการศึกษา Berkeley มีอยู่ประจำ "หลัก" และร้อยละ 35 มีอยู่ประจำ "ทั้งหมด" เราได้กลายเป็นประเทศของ sitters และผู้ขับขี่สิ่งที่ผมและภรรยาอยากเมื่อเราตัดสินใจย้ายกลับไปอเมริกาก็คืออยู่ในเมือง manageably ขนาดเดินทางย่านธุรกิจ ฮันโนเวอร์ ที่เราตัดสิน เป็นปกติ ขนาดเล็กนิวอิงเมือง ดี แถม และขนาดกะทัดรัด มีสีเขียวกลางสิ่งที่ล้อมรอบ ด้วยอาคารพระ การ วิทยาลัย Dartmouth การตัด ใบอยู่อาศัยถนน มัน เป็น ในระยะสั้น สบาย ง่ายไปเกี่ยวกับธุรกิจของเท้า และยัง เป็นที่คำเกือบ ไม่มีใครไม่ผมเดินไปเกือบทุกวันเมื่อฉันที่บ้าน ไปไปรษณีย์ หรือห้องสมุด หรือร้านหนังสือ และบางครั้ง ถ้าฉันรู้สึกอย่างยิ่งเดโบแนร์ ฉันหยุดที่ Rosey Jekes Cafe สำหรับคาปูชิโน่ บางครั้งในตอนเย็น ผมและภรรยาเดินถึงละครนักเก็ต สำหรับภาพยนตร์ หรือเมอร์ฟีสำหรับเบียร์ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของฉัน และฉันจะไม่ฝันทำมันเหนือเท้า คนเคยทำงานนี้อยากรู้อยากเห็น และความผิดปกติขณะนี้ แต่หลายครั้งในวันแรก คนรู้จักจะทำช้าลง โดยการนุ่ง และถามหาก ต้องการนั่ง"แต่ฉันจะทาง พวกเขาจะยืนยันเมื่อชวนปฏิเสธ "จริง ๆ มันเป็นรำคาญไม่""ซื่อสัตย์ ฉันเดิน""ดี ถ้าคุณแน่นอนว่า พวกเขาจะพูด และออกฝืน แม้ guiltily ว่าออกจากฉากอุบัติเหตุโดยไม่ให้ชื่อของพวกเขาคนได้กลายเป็นเคยไปดังนั้นการใช้รถสำหรับทุกอย่างที่มันจะไม่เกิดขึ้นกับการกางขาของพวกเขา และดูว่าแขนขาที่ต่ำสามารถทำ เป็นเร็ว ๆ ว่า 93 เปอร์เซ็นต์ของการเดินทางทั้งหมดนอกคุณสมบัติในสหรัฐอเมริกาขณะนี้เกี่ยวข้องกับการใช้งานของรถเช่นเดียวกับส่วนใหญ่เก่าใหม่อังกฤษเมืองมาอีกอายุการขนส่ง ฮันโนเวอร์ไม่ obliging อย่างยิ่งสำหรับรถยนต์ เกือบทุกชมเมือง โดยรถยนต์จะเป็นลักษณะที่จอดรถหานาน และไม่แดกสถานที่ บรรเทาการ เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้ตลอดไปขยับขยายถนนเพื่อความเร็วในการไหลของการจราจร และอาคารจอดรถใหม่ - ดาร์ทเมาท์เพิ่งฉีกลงโรงพยาบาลเก่า unexceptional ที่อาคารเพื่อที่จะแทรกเข้าไปในหัวใจของสองเอเคอร์อนัตตา numbingly จอด - ไม่เข้าใจว่า มันเป็นการขาดคุณสมบัติเหล่านี้ที่ทำให้เมืองต้องแรกเพิ่มเติมแต่มันไม่ใช่จริง ๆ เจ้าหน้าที่ที่จะตำหนิ คนที่ต้องการใช้โลหะกับตันสองติดต่อไป ได้ เราได้มาถึงยุคที่นักคาดขับระหว่างชั้น ที่ผู้ปกครองจะขึ้นรถ และขับสามบล็อกจะรับเด็กจากบ้านเพื่อน ที่แก่บุรุษไปรษณีย์ขึ้นรถตู้ของเขาขึ้นลงทุกถนนบนถนน เราจะต้องผ่าน contortions พิเศษสุดเพื่อบันทึกตัวเอง 20 ฟุตของเดินบางครั้งก็เกือบง่าย ๆ วันในเมืองเอของตนาใกล้เคียงที่น้อยรอนำเด็กบ้านหนึ่งจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถยนต์หยุดอยู่นอกสำนักงานไปรษณีย์ท้องถิ่นและคนที่เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมา และเส้นประภายในร้าน (และทิ้งการทำงานเครื่องยนต์ - อย่างอื่นที่ออกกำลังผมสุดฤทธิ์) เขาภายในประมาณสามถึงสี่นาที จาก นั้นออกมา ในรถ และขับรถตรง 16 ฟุต (ผมไม่มีอะไรดีกว่าทำให้รวดเร็วปิด) ไปยังร้านค้าทั่วไปประตูถัดไป และโผล่ในอีก เครื่องยนต์ยังคง ทำงานและสิ่ง เป็น คนนี้ดูดีจริง ๆ ผมแน่ใจว่า เขา jogs ระยะฟุ่มเฟือย และเล่นสควอช และทุกสิ่งเพื่อสุขภาพ exuberantly แต่เพียงเป็นแน่ใจว่า เขาขับแต่ละท่านเหล่านี้ มันเป็นบ้า ความใกล้ชิดของเราถูกบ่นในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาจอดอยู่นอกโรงยิมภายใน เธอจะมีหลายครั้งต่อสัปดาห์ไปเดินบนลู่วิ่ง โรงยิมได้ ส่วนใหญ่ หกนาทีจากประตูหน้าของเธอ ฉันถามเธอทำไมเธอไม่เดินไปออกกำลังกาย และทำหกนาทีน้อยกว่าบนลู่วิ่งเธอมองที่ฉันว่าฉันเป็นเอิร์ simple-minded และกล่าวว่า "แต่มีโปรแกรมสำหรับลู่วิ่ง บันทึกระยะทางและอัตราความเร็วและการเผาไหม้แคลอรี่ของฉัน และฉันสามารถปรับระดับความยาก" มีไม่เกิดผมว่า thoughtlessly เป็นธรรมชาติขาดในเรื่องนี้ตามความกังวล และกลัวกับรวย ๆ ล่าบรรณาธิการในโลกบอสตัน สหรัฐอเมริกาใช้น้อยกว่าร้อยละ 1 ของงบประมาณของทางหลวง 25 พันล้านเหรียญต่อปีในสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับคนเดินเท้า จริง ๆ แล้ว ฉันประหลาดใจเป็นจำนวนนั้น ไปที่ชานเมืองเกือบทุกที่ในอายุ 30 ปี และคุณจะไม่พบทางเท้าได้ บ่อยครั้งคุณจะไม่พบเท้าเดียวมีบ้านนี้นำฉันฤดูร้อนครั้งสุดท้ายเมื่อเราได้ขับรถข้ามเมน และหยุดสำหรับกาแฟ 1 กระบวนการผลิตในเขตสิ้นสุดของห้างสรรพสินค้า โมเต็ล สถานีบริการ และสถานอาหารที่สมในการงอกทุกวันเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ผมสังเกตเห็นมีร้านหนังสือตรงข้าม ดังนั้นฉันตัดสินใจจะข้ามกาแฟ และป๊อปผ่าน การจองเฉพาะบางงานที่ผมทำ และต่อไป ฉันคิดนี้จะให้ภรรยาของฉันมีโอกาสที่จะใช้เวลาคุณภาพที่สำคัญกับสี่ตาร์ ร้อนเกินไปแม้การ bookshop ไม่มากกว่าเจ็ดสิบ หรือแปดสิบฟุต ผมพบว่า มันมีวิธีการเดินเท้า มีเต้าเสียบจราจรสำหรับรถยนต์ แต่ความคนเดินเท้า และวิธีการเดินเท้าข้ามไม่กะล่อนหกเลนจราจรที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในสุด ได้รับรถและไดรฟ์ใน มีเพียงไม่มีทาง ในขณะดูเหมือนไร้สาระ และไม่แดก แต่หลังจากนั้นฉันรู้ว่า ผมอาจจะคนเดียวเคยแม้จะมีความบันเทิงของการเจรจาต่อรองที่แยกเท้าThe fact is, we not only don't walk anywhere anymore in this country, we won't walk anywhere, and woe to anyone who tries to make us, as a town here in New Hampshire called Laconia discovered to its cost. A few years ago, Laconia spent $5 million pedestrianizing its downtown, to make it a pleasant shopping environment. Esthetically it was a triumph -- urban planners came from all over the country to coo and take photos -- but commercially it was a disaster. Forced to walk one whole block from a parking lot, shoppers abandoned downtown Laconia for suburban malls.In 1994, Laconia dug up its pretty brick paving, took away the benches, tubs of geraniums, and decorative trees, and put the street back to the way it had been in the first place. Now people can park right in front of the stores again, and downtown Laconia thrives anew.And if that isn't sad, I don't know what is.Copyright © 2002 by Bill Bryson. Excerpted from the book I'm A Stranger Here Myself, published by Broadway Books, a division of Random House Inc. Reprinted with permission.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไมไม่เดินหนึ่งโดยไบร์บิล (จันทร์มีนาคม 8, 1999) ฉันจะบอกคุณนี้ แต่คุณจะต้องสัญญาว่ามันจะไปไม่เพิ่มเติม ไม่นานหลังจากที่เราย้ายมาที่นี่เรามีคนรอบประตูถัดไปสำหรับอาหารค่ำและ - ฉันสาบานนี้ true- ฉันประหลาดใจ (ผมจำได้ขอให้พวกเขาติดตลกถ้าพวกเขาใช้อากาศยานเบาที่จะได้รับการซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งก็ดึงรูปลักษณ์และว่างเปล่า เกาจิตของฉันชื่อจากทั่วทุกรายการเชิญในอนาคต) แต่ฉันได้ตั้งแต่มาทราบว่ามีอะไรแปลก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการผลักดันของพวกเขาน้อยกว่าสองสามร้อยฟุตเยี่ยมชมเรา . ไม่มีใครเดินทุกที่ในอเมริกาในปัจจุบันนักวิจัยที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์เมื่อเร็วๆ นี้การศึกษาของประเทศนิสัยการเดินและพบว่าคนทั่วไปในประเทศสหรัฐอเมริกาเดินน้อยกว่า 75 ไมล์ต่อปี - ประมาณ 1.4 ไมล์ต่อสัปดาห์ แทบจะไม่ 350 หลาต่อวัน ฉันคนแปลกหน้ากับตัวเองไม่เฉื่อยชา แต่ที่แสดงออกเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมชั้นขึ้นระยะทางที่มากขึ้นกว่าที่เพียงแค่มองหาช่องทางที่เปลี่ยน. ร้อยละแปดสิบห้าของเราตามการศึกษาที่เบิร์กลีย์เป็น "หลัก" อยู่ประจำและร้อยละ 35 เป็น "ทั้งหมด" อยู่ประจำ เราได้กลายเป็นประเทศของผู้ช่วยดูแลและผู้ขับขี่. หนึ่งในสิ่งที่ภรรยาของฉันและฉันต้องการเมื่อเราตัดสินใจที่จะย้ายกลับไปอเมริกาก็จะอาศัยอยู่ในเมืองขนาด manageably สามารถเดินได้จากย่านธุรกิจกลาง ฮันโนเวอร์ที่เรานั่งมีขนาดเล็กโดยทั่วไปในเมืองนิวอิงแลนด์ที่น่าพอใจสงบและมีขนาดกะทัดรัด มันมีสีเขียวกว้างกลางล้อมรอบด้วยอาคารที่เคารพของ Dartmouth College, ตัดถนนสายหลักและถนนที่อยู่อาศัยใบ มันเป็นในระยะสั้นที่น่าพอใจสถานที่ง่ายที่จะไปเกี่ยวกับธุรกิจของคนเดินเท้าและยังเท่าที่ผมสามารถบอกได้ว่าเกือบจะไม่มีใครไม่. ฉันเดินไปยังเมืองเกือบทุกวันเมื่อฉันที่บ้าน ผมไปที่สำนักงานการโพสต์หรือห้องสมุดหรือร้านหนังสือและบางครั้งถ้าฉันรู้สึกมีเสน่ห์โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมหยุดที่โรซี่ Jekes คาเฟ่สำหรับคาปูชิโน่ บางครั้งในตอนเย็นผมและภรรยาเดินขึ้นไปที่โรงละครนักเก็ตสำหรับภาพยนตร์หรือเมอร์ฟี่สำหรับเบียร์ ทั้งหมดนี้เป็นส่วนใหญ่ในชีวิตของฉันและฉันจะไม่ฝันของการทำมันอื่น ๆ นอกเหนือจากการเดินเท้า คนที่มีอากาศที่ใช้ในการอยากรู้อยากเห็นและพฤติกรรมที่ผิดปกตินี้ในขณะนี้ แต่หลายต่อหลายครั้งในวันแรกผ่านคนรู้จักจะชะลอตัวจากขอบถนนและถามว่าผมจำเป็นต้องนั่ง. "แต่ฉันจะวิธีการของคุณ" พวกเขาจะยืนยันเมื่อผมอย่างสุภาพ ปรับตัวลดลง "จริงเหรอก็ไม่รำคาญ." "สุจริตผมเพลิดเพลินกับการเดิน." "ดีถ้าคุณแน่ใจว่าอย่างแน่นอน" พวกเขาจะพูดและออกอย่างไม่เต็มใจแม้มลทินเช่นถ้าออกจากที่เกิดเหตุโดยไม่ให้ชื่อของพวกเขาคนได้กลายเป็นเคยตัวกับการใช้รถสำหรับทุกอย่างที่มันไม่เคยที่จะเกิดขึ้นกับพวกเขาที่จะคลี่ขาของพวกเขาและดูสิ่งที่บรรดาขาสามารถทำ มันเป็นที่น่าสังเกตว่า 93 เปอร์เซ็นต์ของการเดินทางทั้งหมดที่อยู่นอกสถานที่ให้บริการในประเทศสหรัฐอเมริกาในขณะนี้เกี่ยวข้องกับการใช้รถ. เช่นเดียวกับเมืองเก่านิวอิงแลนด์ส่วนใหญ่ที่ออกแบบมาสำหรับอายุของการขนส่งอื่นฮันโนเวอร์ไม่ได้เป็นสถานที่ที่เป็นมิตรโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับรถยนต์ เกือบไปเยือนเมืองโดยรถยนต์ใด ๆ จะโดดเด่นด้วยการล่ายาวและทำให้โกรธสำหรับที่จอดรถสถานที่ เพื่อบรรเทานี้หน่วยงานท้องถิ่นจะตลอดไปขยับขยายถนนเพื่อเพิ่มความเร็วในการจราจรและการสร้างลานจอดรถใหม่ - ดาร์ทเมาท์เมื่อเร็ว ๆ นี้รื้ออาคารเก่าเคหะโรงพยาบาลในการสั่งซื้อที่จะแทรกเข้าไปในหัวใจของมหาวิทยาลัยสองสามไร่มากขึ้นของที่จอดรถอนัตตา numbingly มาก - ล้มเหลวที่จะเข้าใจว่ามันเป็นกรณีที่ไม่มีคุณสมบัติเหล่านี้ที่ทำให้เมืองเป็นที่น่าพอใจในสถานที่แรก. แต่มันไม่ได้จริงๆหน่วยงานที่มีการตำหนิ มันเป็นคนที่มีความประสงค์จะใช้เวลาสองตันของโลหะที่มีพวกเขาทุกที่ที่พวกเขาไป เราได้มาถึงยุคที่นักศึกษาคาดว่าจะขับรถระหว่างเรียนที่พ่อแม่จะได้รับในรถและขับรถสามช่วงตึกที่จะรับเด็กจากบ้านเพื่อนที่บุรุษไปรษณีย์จะใช้เวลารถตู้ของเขาขึ้นและลงถนนทุกถนน เราจะไปผ่าน contortions ที่พิเศษที่สุดที่จะช่วยตัวเองได้ 20 ฟุตของการเดิน. บางครั้งก็หัวเราะเกือบ วันอื่น ๆ ผมอยู่ในเมืองใกล้เคียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของ Etna รอที่จะนำกลับบ้านเป็นหนึ่งในเด็กของฉันจากบทเรียนเปียโนเมื่อรถหยุดอยู่นอกสำนักงานไปรษณีย์ท้องถิ่นและมนุษย์เกี่ยวกับอายุของฉันโผล่ออกมาและวิ่งภายในร้าน (และซ้าย เครื่องยนต์ทำงาน - สิ่งอื่นที่ฉันออกกำลังกายสุดฤทธิ์) เขาเป็นคนที่อยู่ภายในประมาณ 3-4 นาทีจากนั้นออกมาได้ในรถและขับรถตรง 16 ฟุต (ผมไม่มีอะไรดีกว่าที่จะทำเช่นนั้นฉันรวดเร็วมันออก) กับร้านค้าทั่วไปประตูถัดไปและโผล่อีกครั้งเครื่องยนต์ ยังคงทำงาน. และสิ่งที่เป็นผู้ชายคนนี้มองพอดีจริงๆ ผมมั่นใจว่าเขาจ๊อกกิ้งระยะทางที่ฟุ่มเฟือยและเล่นสควอชและไม่ทุกชนิดของสิ่งที่ดีต่อสุขภาพ exuberantly แต่ฉันเพียงแค่เป็นแน่ใจว่าเขาไดรฟ์แต่ละกิจการเหล่านี้ มันบ้า ความใกล้ชิดของเราได้รับการร้องเรียนในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับความยากลำบากในการหาสถานที่ที่จะจอดนอกโรงยิมท้องถิ่น เธอไปที่นั่นหลายครั้งต่อสัปดาห์ที่จะเดินบนลู่วิ่ง ออกกำลังกายเป็นอย่างมากใช้เวลาเดินเพียงหกนาทีจากประตูหน้าบ้านของเธอ ผมถามเธอว่าทำไมเธอไม่ได้เดินไปออกกำลังกายและทำหกนาทีน้อยบน treadmill. เธอมองที่ฉันเป็นถ้าผมอนาถใจที่ง่ายและกล่าวว่า "แต่ผมมีโปรแกรมสำหรับลู่วิ่ง. มันบันทึกระยะทางของฉัน และความเร็วและอัตราการเผาผลาญแคลอรี่และฉันสามารถปรับระดับความยาก. " มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมว่าธรรมชาติขาดลอยๆคือในเรื่องนี้. ตามที่กังวลและหวาดกลัวรางบรรณาธิการล่าสุดในบอสตันโกลบที่สหรัฐอเมริกาใช้เวลาน้อยกว่าร้อยละ 1 ของงบประมาณทางหลวง $ 25000000000 ประจำปีในวันที่สิ่งอำนวยความสะดวก คนเดินเท้า อันที่จริงฉันประหลาดใจก็ว่ามาก ไปเกือบชานเมืองการพัฒนาใด ๆ ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาและคุณจะไม่พบทางเท้าที่ใดก็ได้ บ่อยครั้งที่คุณจะไม่พบคนเดินเท้าข้ามเดียว. ฉันมีนี้นำกลับบ้านกับผมฤดูร้อนครั้งล่าสุดเมื่อเราได้ขับรถข้ามรัฐเมนและหยุดสำหรับกาแฟบนเส้นทางที่ 1 ในหนึ่งในบรรดาโซนไม่มีที่สิ้นสุดของห้างสรรพสินค้าโมเต็ลสถานีบริการน้ำมันและรวดเร็ว สถานที่อาหารที่แตกหน่อทุกวันนี้ ผมสังเกตเห็นมีร้านหนังสือข้ามถนนดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะข้ามเครื่องชงกาแฟและป๊อปมากกว่า ผมจำเป็นต้องมีหนังสือโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการทำงานที่ผมทำและต่อไปฉันคิดนี้จะให้ภรรยาของผมมีโอกาสที่จะใช้จ่ายบางเวลาที่มีคุณภาพที่สำคัญกับสี่หงุดหงิดเด็กตื่นเต้นมากเกินไป. บางแม้ว่าร้านหนังสือได้ไม่เกินเจ็ดสิบหรือสิบฟุตห่างผมค้นพบว่ามีวิธีที่จะได้มีการเดินเท้าไม่มี มีอัตราการเข้าชมเป็นทางออกสำหรับรถยนต์ แต่บทบัญญัติสำหรับคนเดินเท้าและไม่มีทางที่จะข้ามการเดินเท้าโดยไม่ต้องหลบกว่าหกเลนของการจราจรเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็ว ในท้ายที่สุดผมต้องได้รับในรถของเราและขับรถข้าม มีเพียงไม่มีทางอื่น ในขณะที่ดูเหมือนว่ามันไร้สาระและทำให้โกรธ แต่หลังจากนั้นฉันตระหนักว่าฉันอาจจะเป็นเพียงคนเดียวที่เคยแม้กระทั่งมีความบันเทิงความคิดของการเจรจาต่อรองที่จุดตัดด้วยการเดินเท้า. the ความจริงก็คือเราไม่เพียง แต่ไม่ได้เดินอีกต่อไปที่ใดก็ได้ในประเทศนี้ เราจะไม่เดินไปได้ทุกที่และความฉิบหายให้กับทุกคนที่พยายามที่จะทำให้เราเป็นเมืองที่นี่ในมลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ที่เรียกว่าลาโคเนียพบว่าค่าใช้จ่ายของ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาใช้เวลาลาโคเนีย $ 5,000,000 pedestrianizing เมืองในการที่จะทำให้มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ช้อปปิ้งสบาย esthetically มันเป็นชัยชนะ - นักผังเมืองมาจากทั่วประเทศที่จะขันและถ่ายภาพ - แต่ในเชิงพาณิชย์มันเป็นภัยพิบัติ บังคับให้เดินบล็อกทั้งจากลานจอดรถผู้ซื้อที่ถูกทิ้งร้างในเมืองลาโคเนียสำหรับห้างสรรพสินค้าย่านชานเมือง. ในปี 1994 ลาโคเนียขุดขึ้นมาปูอิฐสวยเอาม้านั่ง, อ่างของเจอราเนียมและไม้ตกแต่งและวางถนนกลับไปที่ วิธีที่จะได้รับในสถานที่แรก ตอนนี้คนสามารถจอดอยู่ด้านหน้าของร้านค้าอีกครั้งและเมืองลาโคเนียปลูกสร้างใหม่. และหากที่ไม่ได้เศร้าผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็น. ลิขสิทธิ์© 2002 โดยไบร์บิล คัดลอกมาจากหนังสือฉันเป็นคนแปลกหน้านี่ตัวเองตีพิมพ์โดยหนังสือบรอดเวย์, หมวดสุ่มเฮ้าส์อิงค์พิมพ์ที่มีได้รับอนุญาต