“Apparently you still have not vent

“Apparently you still have not vented all the anger in your heart girl.” Nangong Liuyun looked at her while smiling. He saw her expression continued to change, and his eyes were gentle, flirtatious and compelling. “Is it still not enough? Then do you want to try again? Will you stab it in from here? Or there? Or maybe here?”

“Nangong Liuyun, stop acting crazy! Hurry up and release my hand! Do you hear me!” Su Luo stared at him with a complicated look. If he were not so weak and pale, she would have definitely slapped him like how she did before.

Why was he using his own life to pressure her?!

If it was possible, she really wanted to turn around and leave. To abandon this man who dettached any value from his own life. Let him fend for himself, self-destruct through madness and then perish.

But she couldn’t, because she had saddled herself with the guilt of causing him to go into Recoil of Madness in the first place.

“Do you forgive me now?” Nangong Liuyun was panting. His handsome countenance was sweating profusely, but he still looked at her seriously.

“I…….” Su Luo glared at him coldly. Her eyes swept across the bloody dagger, the blood color emitted a strange cold light under the sun. Su Luo’s heart throbbed in an unexpected coincidence, she roared at him. “Forgive! I forgive you!”

She knew, if she dared to say “I never blamed you” those words, next time, if it wasn’t him strangling her, then it would be her forcefully strangling him.

Because those two sentences, the meaning contained within was not the same. “I never blamed you,” meant, “I never cared about you in the first place,” which is why she wouldn’t blamed him.

This man, in regards to reading people’s intent through language, was likely to nitpick her answer down to the tiniest details.

“Then….that’s….good…” A trace of satisfaction flashed through Nangong Liuyun’s waning but smiling expression. It seem as if he was forcefully enduring everything until this moment. He finally relaxed and afterwards immediately collapsed to the ground.

“Nangong Liuyun!” Su Luo hastily caught and held on to him while frantically shouting out loud.

Cold sweat covered Nangong Liuyun’s face who had collapsed into her embrace. His lips were purple and black. His entire body appeared to have been immersed in icy water and was covered in a layer of sweat. Su Luo was clearly able to sense he had already lost consciousness. However his body still repeatedly shivered from head to toe and remained unable to suppress the repeated trembles.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เห็นได้ชัดว่าคุณยังคงมีไม่ถอดความโกรธในสาวหัวใจของคุณ" Nangong Liuyun มองเธอพร้อมรอยยิ้ม เขาเห็นเธอแสดงออกต่อการเปลี่ยนแปลง และตาอ่อนโยน เจ้าชู้ และที่น่าสนใจ "คือมันยังไม่พอ แล้ว คุณต้องลองอีกครั้ง คุณจะทิ่มแทงในที่นี่ หรือมี หรือบางทีที่นี่""Nangong Liuyun หยุดทำหน้าที่บ้า รีบขึ้น และปล่อยมือ ทำคุณได้ยินฉัน" Su ลูจ้องไปที่เขา มีลักษณะซับซ้อน ถ้าเขาไม่ให้อ่อนแอ และอ่อน เธอจะมีแน่นอนตบเขาเช่นวิธีการที่เธอทำก่อนทำไมเขาใช้ชีวิตของตัวเองกดดันเธอถ้ามันเป็นไปได้ เธอต้องการจริง ๆ เปิดรอบ และออกจาก จะละทิ้ง นี้คน dettached ที่มีค่าจากชีวิตของเขาเองที่ ให้เขาดูแลตัวเอง ทำลายตัวเองผ่านบ้า และพินาศแล้วแต่เธอไม่ สามารถ เนื่องจากเธอมี saddled ตัวเองกับความผิดทำให้เขาไปสู่การหดตัวของบ้าเป็นที่แรก"ทำคุณยกโทษให้ฉันตอนนี้" Nangong Liuyun เป็น panting สีหน้าของเขาหล่อถูกเหงื่อกาฬไหล แต่เขายังคงมองเธออย่างจริงจัง“I…….” Su ลู glared ที่เขาจ้างงาน ดวงตาของเธอกวาดผ่านกริชเลือด เลือดสีจากแสงเย็นแปลกภายใต้ดวงอาทิตย์ เธอหัวใจ Su ลู throbbed ในเรื่องบังเอิญที่ไม่คาดคิด คำรามที่เขา "การให้อภัย ฉันยกโทษให้คุณ"รู้ ถ้าเธอกล้าที่จะพูดว่า "ผมไม่เคยตำหนิคุณ" ผู้คำ ครั้งต่อไป ถ้าไม่เขา strangling เธอ แล้วมันจะเป็นของเธอประ strangling เขาเพราะที่สองทดสอบ ความหมายที่อยู่ภายในเป็นไม่เหมือนกัน "ผมไม่เคยตำหนิคุณ ความหมาย "ฉันไม่เคยดูแลคุณในสถานที่แรก ซึ่งเป็นเหตุผลที่เธอจะไม่ตำหนิเขาคนนี้ กับอ่านเจตนาของคนผ่านภาษา ถูกน่าแคะคำตอบลงไปรายละเอียดเล็กที่สุด" แล้ว...ก็...ดีมาก" การติดตามความพึงพอใจประกายผ่าน Nangong Liuyun ชำระ แต่ยิ้มนิพจน์ มันดูเหมือนว่า เขาถูกประยืนยงทุกอย่างจนถึงขณะนี้ เขาก็ ผ่อนคลาย และหลังจากนั้น ทันทียุบดิน"Nangong Liuyun" Su ลูรีบจับ และจัดให้เขาในขณะที่เมามันตะโกนออกมาดัง ๆเหงื่อเย็นปกคลุมใบหน้า Nangong Liuyun ที่ได้ยุบลงในอ้อมกอดของเธอ ริมฝีปากของเขามีสีม่วง และสีดำ ร่างกายของเขาทั้งหมดจะมีการแช่น้ำเป็นน้ำแข็ง และคลุมชั้นของเหงื่อ Su ลูได้ชัดเจนรู้สึกเขาได้สูญเสียสติแล้ว อย่างไรก็ตามร่างกายของเขายังซ้ำ ๆ shivered ตั้งแต่หัวจรดเท้า และยังคงสามารถระงับ trembles ซ้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เห็นได้ชัดว่าคุณยังไม่ได้ระบายความโกรธทั้งหมดในสาวหัวใจของคุณ." Nangong Liuyun มองไปที่เธอในขณะที่รอยยิ้ม เขาเห็นการแสดงออกของเธอยังคงมีการเปลี่ยนแปลงและตาของเขาก็อ่อนโยนเจ้าชู้และน่าสนใจ "ก็ยังไม่เพียงพอหรือไม่ แล้วคุณอยากจะลองอีกครั้งหรือไม่ คุณจะแทงในจากที่นี่? หรือมี? หรืออาจจะเป็นที่นี่? " " Nangong Liuyun หยุดทำหน้าที่บ้า! รีบขึ้นและปล่อยมือของฉัน! คุณได้ยินฉัน! "ซู Luo จ้องมองมาที่เขาด้วยรูปลักษณ์ที่มีความซับซ้อน ถ้าเขาไม่ได้จึงอ่อนแอและอ่อนเธอจะได้ตบแน่นอนเขาเหมือนวิธีการที่เธอทำมาก่อน. ทำไมเขาใช้ชีวิตของเขาเองที่จะกดดันเธอ ?! ถ้ามันเป็นไปได้ที่เธออยากจะหันไปรอบ ๆ และปล่อย ที่จะละทิ้งคนนี้ที่ dettached ค่าใด ๆ จากชีวิตของเขาเอง ปล่อยให้เขาดูแลตัวเองทำลายตัวเองผ่านบ้าแล้วพินาศ. แต่เธอไม่สามารถเพราะเธอได้ผูกอานตัวเองด้วยความรู้สึกผิดของสาเหตุให้เขาไปเป็นหดตัวของความบ้าในสถานที่แรก. "คุณยกโทษให้ฉันตอนนี้หรือไม่ "Nangong Liuyun เป็นหอบ หน้าตาหล่อเหลาของเขาถูกเหงื่อออกไสว แต่เขาก็ยังมองไปที่เธออย่างจริงจัง. "ผม ...... ." ซู Luo จ้องไปที่เขาอย่างเย็นชา ดวงตาของเธอกวาดไปทั่วกริชเลือดสีเลือดที่ปล่อยออกมาแสงเย็นแปลกภายใต้ดวงอาทิตย์ หัวใจของซู Luo throbbed ในเรื่องบังเอิญที่ไม่คาดคิดเธอคำรามไปที่เขา "ยกโทษให้แก่! ฉันยกโทษให้คุณ! " เธอรู้ว่าถ้าเธอกล้าที่จะพูดว่า" ฉันไม่เคยตำหนิคุณ "คำพูดเหล่านั้นในครั้งต่อไปถ้ามันไม่ได้เขาบีบคอเธอแล้วมันจะเป็นของเธออย่างแรงบีบคอเขา. เพราะทั้งสองประโยคที่มีความหมาย ที่มีอยู่ภายในก็ไม่เหมือนกัน "ผมไม่เคยตำหนิคุณ" หมายถึง "ฉันไม่เคยได้รับการดูแลเกี่ยวกับคุณในสถานที่แรก" ซึ่งเป็นเหตุผลที่เธอจะไม่ตำหนิเขา. ผู้ชายคนนี้ในเรื่องที่เกี่ยวกับการอ่านความตั้งใจของผู้คนผ่านทางภาษาเป็นแนวโน้มที่จะ nitpick เธอตอบลง รายละเอียดน้อยที่สุด. "จากนั้น ... .that ของ ... .good ... " ร่องรอยของความพึงพอใจประกายผ่าน Nangong Liuyun ของแรม แต่ยิ้มแสดงออก มันดูเหมือนว่าเขาได้รับการอย่างแข็งขันทุกอย่างยั่งยืนจนถึงขณะนี้ ในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายและหลังจากนั้นทรุดตัวลงทันทีที่พื้นดิน. "Nangong Liuyun!" ซู Luo จับรีบและจับเขาในขณะที่เมามันตะโกนออกมาดัง ๆ . เหงื่อเย็นปกคลุมใบหน้า Nangong Liuyun ของผู้ที่ได้ทรุดลงกอดเธอไว้ ริมฝีปากของเขาเป็นสีม่วงและสีดำ ทั้งร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกแช่อยู่ในน้ำเย็นและถูกปกคลุมด้วยชั้นของเหงื่อ ซู Luo ได้อย่างชัดเจนสามารถรู้สึกถึงเขาได้หายไปแล้วสติ แต่ร่างกายของเขายังคงสั่นซ้ำ ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้าและยังคงไม่สามารถที่จะปราบปรามการสั่นสะเทือนซ้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ดูเหมือนว่าคุณยังไม่ได้ระบายทุกความโกรธในสาวหัวใจของคุณ " นังก๊อก liuyun มองเธอขณะยิ้ม เขาเห็นสีหน้าเธอยังคงเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาอ่อนโยน เย้ายวนและน่าดึงดูด " มันยังไม่พออีกเหรอ ? แล้วคุณต้องการจะลองใหม่อีกครั้งหรือไม่ ? คุณจะแทงมันจากที่นี่ หรือมี ? หรือบางที ที่นี่ "" นังก๊อก liuyun เลิกบ้า ! รีบปล่อยมือฉัน คุณได้ยินฉัน " ซู หลัว จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน ถ้าเขาไม่ได้อ่อนแอและอ่อน หล่อนจะต้องตบหน้าเขาอย่างที่เธอเคยทำทำไมเขาใช้ชีวิตของเขาเองเพื่อกดดันเธอ !ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะหันหลังกลับไป ทิ้งคนที่ dettached ค่าใด ๆจากชีวิตของเขาเอง ให้เขาดูแลตัวเอง ทำลายตัวเองผ่านบ้าแล้วตายแต่เธอทำไม่ได้ เพราะเธอเคยให้ตัวเองกับความรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเข้าไปในการหดตัวของความบ้าในสถานที่แรก" คุณจะยกโทษให้ฉันได้ไหม " นังก๊อก liuyun เป็นหอบ ใบหน้าหล่อของเขา เหงื่อออกมาก แต่เขายังคงมองเธออย่างจริงจัง" ฉัน . . . . . . . " ซูหลัวถลึงตามองเขาอย่างเย็นชา ตาของเธอกวาดทั่วมีดที่เปื้อนเลือด เลือดที่ออกมาสีแปลกๆ แสงเย็นภายใต้ดวงอาทิตย์ หัวใจของซูหลอเต้นในความบังเอิญที่ไม่คาดคิด เธอคำรามใส่เขา " ยกโทษให้ ! ฉันยกโทษให้คุณ "เธอว่า ถ้าเธอกล้าที่จะบอกว่า " ผมไม่เคยโทษคุณเลย " คำพูดเหล่านั้นต่อไป ถ้าไม่ใช่เขาบีบคอเธอ มันก็จะถูกเธอบังคับบีบคอเขาเพราะไอ้สองประโยค ความหมายที่มีอยู่ภายในก็ไม่เหมือนเดิม " ผมไม่เคยโทษคุณ " หมายถึง " ผมไม่เคยสนใจคุณในสถานที่แรก " ซึ่งเป็นเหตุผลที่เธอไม่โทษเขานี่ เกี่ยวกับเรื่องที่อ่านเจตนาของประชาชนผ่านภาษามีแนวโน้มที่จะเลือกคำตอบของเธอลงในรายละเอียดที่เล็กที่สุด ." แล้ว . . . . . . . . . . . . . . . . " รอยความพึงพอใจแวบผ่านนังก๊อก liuyun เป็นข้างแรม แต่ยิ้มสีหน้า มันดูเหมือนเป็นถ้าเขาถูกบังคับให้อดทนทุกอย่าง จนขณะนี้ ในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายและหลังจากนั้นก็ล้มลงกับพื้น" นังก๊อก liuyun ! " ซู หลัวรีบจับ และจับเขาในขณะที่ยังตะโกนเสียงดังเหงื่อเย็นที่ปกคลุมใบหน้าของนังก๊อก liuyun ที่ทรุดลงในอ้อมกอดของเธอ ริมฝีปากสีม่วงและสีดำ ทั้งร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกแช่ในน้ำแข็ง และน้ำถูกปกคลุมด้วยชั้นของเหงื่อ ซูหลัวชัดเจนสามารถสัมผัสเขาได้หมดสติไป แต่ร่างกายของเขายังซ้ำ ๆสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า และยังคงไม่สามารถที่จะปราบปรามกันสั่น