by John Sullivan IIIThe design proc

by John Sullivan III

The design process began by testing the programmed area on a site model which included all of Libe Slope, the gorge, and the Arts Quad, using clusters of volumes representing the main components of the Museum. It was estimated which of the support areas might be placed below grade for convenience, and for the reduction of the building volume. Starting from a scheme with a low, broad massing, the idea evolved quickly into a slim tower: open to the south, perforated east and west, solid to the north. We discovered immediately that engaging the site with a terraced low block was not successful; the actual buildable site area was not large, and terracing required a breadth of surrounding green space to give a sense of the building emerging from the land. Whatever strength and interest it provided was negated by its density at grade, choking the view from the Arts Quad. This exercise revealed that by simply raising and dispersing some of the volumes seen from the Arts Quad, while maintaining the simple, rectangular silhouette seen from the bottom of Libe Slope, transparency could be achieved without losing the bold statement. The fragility of the site, in tandem with the quantity of functional space to be above ground, warranted the tower concept. The development of the scheme was to be a continuation of this testing process, and one of simplification—a joint strategy incumbent upon a building type that allows (and requires) so much design freedom in its creation.

The abstract block being studied on a small scale in the contextual model was a diagram of the program’s components. Functions were grouped into above-grade and below-grade categories; those above grade were further split into gallery (low zone) and “other” (high zone). The areas were compared and the uses assessed for stackability (convenience and appropriateness). This analysis of the program produced a stacking diagram to complement the one in the program illustrating plan relationships.

A scenario was formulated to test the disposition of the program spaces and to define a rough framework for the vertical massing model. From an entry court, one would ascend in gradual levels through the permanent collection galleries, and descend in similar steps through the temporary exhibition galleries. The upward sequence would conclude with the exterior sculpture terrace, and the downward circuit with the experimental gallery and lecture room. The large gallery for temporary exhibits was placed a half-level below the lobby, and the main galleries for the permanent collection were to be a half-level above it. Each of the independent galleries surrounding the lobby court was connected to the next by a narrow bridge with the spaces between capped by a floating glass roof, allowing the transparency to be lateral and vertical. The large storage spaces were located in the lowest basement with various types of work areas, mechanical rooms, and a loading dock accessed by tunnel. The program had considered the administrative areas abstractly as a single grouping, producing a large “footprint”—this was to be the perfect volume to form the upper outline of the overall rectangular shape and to act as canopy for the Sculpture Court.

The program provided for semi-public spaces—the study galleries—which would be classrooms, with exhibits designed by professors to accompany their courses. In conjunction with the print room which would have similar student use, these spaces formed the stack of floors which created the tower and visually shaped the five-story high lobby space.

The restriction of natural light in the galleries validated continuing our development of a spatial concept to address “museum fatigue,” which had begun with our addition to the Des Moines Art Center, and had been expanded upon at the Everson Museum in Syracuse: modulating the museum exhibit circuit by creating individual and varied gallery volumes separated by open links. A string of windowless boxes, while archivally conscientious, is one of the contributors to fatigue; orientation is another. These proposed interruptions might be to daylight, to a central court for orientation, to distant landscape, or to all three. This separation gives the visitor a pause, and benefiting from a change of light and view, allows reflection upon what has been seen before proceeding to new riches. For a small museum with diverse collections this device also facilitates a transition between periods and scale of display.

The consequence to the exterior is its potential to articulate parts of the building, giving scale and animating a silent block to welcome the visitor. The facades of classical museum buildings resolved this design issue with stone pilasters or colonnades, empty or statuary-filled niches, and blind windows. This philosophy of movement was to fully evolve in the subsequent design of the East Wing of the National Gallery in Washington, D.C. Architectural critic Wolf von Eckhardt was quoted in an article on the Johnson Museum in Museum News (September 1974) as saying it is “a perfect museum. You don’t suffer museum fatigue, because the gallery spaces vary in size and height. There is always a point of rest—a place to look out the window or some other little ‘intermission’.”

The critical issue was the creation of an engaging, exciting spatial structuring of the vertical gallery sequence. Programmatic requirements assisted the conceptual resolution: at polar ends were the lecture room (total enclosure) and the secure sculpture court (exterior space), each requiring the same public access as the galleries. By linking them to the vari-sized galleries, and spiraling this loose chain of spaces vertically as a three-dimensional jigsaw puzzle of volumetric shapes in a pinwheel around four sides of the central open-space, it would be conceivable to move in gradual increments of quarter- and half-levels through the sequence of exhibition spaces with the desired intricate spatial interpenetration. Placing the lobby platform at the point separating the permanent collection galleries from the experimental and temporary galleries completed the idea. The scheme was to be validated by the forthright circulation system, with a maximum distance of two floors for the visitors to travel up or down from the lobby. The fourth side of the pinwheel became the base of the tower, anchored to the core and counter-weight to the cantilevered galleries. A simple block, its stacked layers of working spaces are the background to the animated elements playing in the sun. From the north its upright form is an extension of the sheer wall of the gorge beyond; from the south it arrests the sweep of Libe Slope. As the tower rises, its engaged core is defined by a long, vertical, recessed glass slot providing glimpses east and west from the upper levels.

The lobby, like an overture, establishes the themes and mood of the building. In this instance the prelude identifies the ambiguity of enclosure: it is both an interior and an exterior space. And it defines the building concept: an articulated assembly of enclosures joined by glass, where the focus alternates between the functional spaces and glimpses of the landscape.

It had been established at the outset that the meeting room, along with the lobby, should be a highly glazed space to frame the panoramic view. By capping the tower with a penthouse in the form of a glass-enclosed loggia, it was possible to have Ezra Cornell’s view without any intervening vertical structure; simply tall, broad sheets of glass, stretching wall-to-wall, joined by thin lines of translucent silicone sealant—an outdoor space engaging nature, like the lobby.

In the designing of a complex building form it is crucial to create a framework, or modular grid, for an organized development of the plans. This unit of measure, and armature for planning, is vital for establishing order during the progress of the design. It is also useful for the coordination of plan with elevations, inherently providing a rhythm to the structure. It is an indispensable method for facilitating communication with the builder at the end of the design process, and provides a base for systemization which can significantly reduce cost. All the buildings designed by Pei Cobb Freed & Partners have been structured by a module, shaped and sized to the particular needs of the building design. For the East Wing of the National Gallery, the module was a triangle. For the Johnson Museum it is a 4’-6” square. For example, the vertical slot window in the tower is 4’-6” wide, the piers supporting the cantilevered fifth floor are 13’-6” wide, and the great opening defining the lobby is 45’ wide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยจอห์นซัลลิแวน IIIการออกแบบเริ่ม โดยทดสอบบริเวณช่องโปรแกรมในรูปแบบเว็บไซต์ที่รวมความ ชัน Libe ท้าทาย และรูปสี่ เหลี่ยมศิลปะ ใช้คลัสเตอร์ของไดรฟ์ข้อมูลที่แสดงถึงส่วนประกอบหลักของพิพิธภัณฑ์ทั้งหมด มันได้ประมาณพื้นที่สนับสนุนซึ่งอาจวางอยู่ด้านล่างเกรด เพื่อความสะดวก และการลดลงของปริมาณอาคาร เริ่มต้นจากโครงร่างด้วยความต่ำ บรอด massing ความคิดพัฒนาอย่างรวดเร็วเป็นทาวเวอร์บาง: เปิด perforated ใต้ตะวันออกและตะวันตก แข็งทางเหนือ เราค้นพบทันทีว่าเสน่ห์ไม่ประสบความสำเร็จ เว็บไซต์กับบล็อกต่ำสุดล้ำ บริเวณ buildable ไซต์จริงไม่ขนาดใหญ่ และ terracing ต้องกว้างล้อมรอบพื้นที่สีเขียวให้ความรู้สึกของอาคารจากแผ่นดิน ความแข็งแรงและสนใจที่จะให้สิ่งที่ negated โดยที่ความหนาแน่นที่ระดับ choking จากรูปสี่เหลี่ยมศิลปะ แบบฝึกหัดนี้เปิดเผยว่า เพียงแค่เพิ่ม และสลายบางไดรฟ์ข้อมูลที่เห็นจากรูปสี่เหลี่ยมศิลปะ ในขณะที่รักษารูปเงาดำของรูปสี่เหลี่ยม อย่างที่เห็นได้จากด้านล่างของลาด Libe ความโปร่งใสสามารถทำได้โดยไม่สูญเสียคำสั่งตัวหนา ความของเว็บไซต์ คือปริมาณของพื้นที่ทำงานให้เหนือพื้นดิน warranted แนวทาวเวอร์ การพัฒนาของแผนงานต้อง ถูกต่อเนื่องของกระบวนการทดสอบนี้ และเป็นหนึ่งรวบตัว incumbent ตามชนิดของอาคารที่อนุญาตให้ (และต้อง) มากเสรีภาพออกแบบในการสร้าง กลยุทธ์การร่วมบล็อกนามธรรมที่กำลังศึกษาในระดับขนาดเล็กในรูปแบบบริบทไดอะแกรมส่วนประกอบของโปรแกรมได้ ฟังก์ชันถูกจัดกลุ่มเป็นประเภทที่เหนือชั้น และด้านล่างชั้น เพิ่มเติมที่เหนือชั้นถูกแบ่งออกเป็น gallery (โซนต่ำ) และ "อื่นๆ" (โซนสูง) พื้นที่ได้เปรียบเทียบ และประเมินการใช้ stackability (สะดวกและสมอย่าง) วิเคราะห์นี้โปรแกรมสร้างไดอะแกรมซ้อนเพื่อเติมเต็มในโปรแกรมที่แสดงความสัมพันธ์ของแผนสถานการณ์สมมติที่สูตร เพื่อทดสอบการจัดการช่องว่างโปรแกรม และกำหนดกรอบคร่าว ๆ สำหรับแนวตั้งรุ่น massing จากการรายการคอร์ท จะขึ้นระดับสมดุลโดยรวบถาวร และมาในขั้นตอนที่คล้ายแกลอรี่จัดแสดงนิทรรศการชั่วคราว ลำดับขึ้นจะสรุปกับระเบียงแกะสลักภายนอก และวงจรลงทดลองเก็บและห้องบรรยาย เก็บขนาดใหญ่สำหรับจัดแสดงชั่วคราวถูกวางระดับครึ่งล่างล็อบบี้ และเก็บหลักสำหรับการเก็บถาวรถูกต้อง ระดับ ครึ่งนั้น แกลเลอรี่อิสระรอบ ๆ ล็อบบี้ศาลแต่ละถูกเชื่อมต่อไป โดยมีช่องว่างระหว่างสะพานแคบปรบมือ ด้วยหลังคาแก้วลอย ให้ความโปร่งใสด้านข้าง และแนวตั้ง พื้นที่เก็บข้อมูลขนาดใหญ่มีอยู่ในดินต่ำกับชนิดต่าง ๆ ของพื้นที่ทำงาน ห้องเครื่องจักรกล และการโหลดเข้าถึงอุโมงค์ท่าเรือ โปรแกรมได้พิจารณาพื้นที่ดูแล abstractly เป็นกลุ่มเดียว ผลิตใหญ่ "รอยเท้า" — นี่คือให้ เสียงสมบูรณ์แบบเค้าร่างด้านบนของรูปสี่เหลี่ยมโดยรวม และทำหน้าที่เป็นฝาครอบสำหรับศาลรูปปั้นโปรแกรมที่ให้มาสำหรับกึ่งสาธารณะ — เก็บศึกษา — ซึ่งจะเป็นห้องเรียน มีการจัดแสดงที่ออกแบบ โดยอาจารย์ให้กับหลักสูตรของพวกเขา ร่วมกับห้องพิมพ์ซึ่งจะมีนักเรียนเหมือนที่ใช้ เหล่านี้รูปแบบกองซ้อนชั้นซึ่งสร้างหอคอย และเห็นรูปพื้นที่ล็อบบี้สูงห้าชั้นข้อจำกัดของแสงธรรมชาติในแกลเลอรี่ตรวจสอบดำเนินการพัฒนาแนวคิดปริภูมิกล่าว "ล้าพิพิธภัณฑ์ ซึ่งเริ่ม มีศูนย์ศิลปะเดสโมนส์นี้ของเรา และมีการขยายตาม ต่อที่พิพิธภัณฑ์ Everson ในซีราคิวส์: เกี่ยววงจรจัดแสดงพิพิธภัณฑ์ โดยสร้างไดรฟ์ข้อมูลที่แตกต่างกัน และแต่ละที่เก็บแยก โดยเปิดการเชื่อมโยง ของกล่องที่ไม่มีหน้าต่าง archivally คุณธรรมเป็นหนึ่งร่วมสมทบการล้า แนวได้อีก ขัดจังหวะเหล่านี้นำเสนออาจเป็น ไปตามฤดูกาล ศาลกลางการ ไปไกล หรือทั้งสาม แยกนี้ให้ผู้เข้าชมหยุดชั่วคราว และเกียรติยศจากการเปลี่ยนแปลงของแสงและมุมมอง ให้สะท้อนตามที่ได้เห็นก่อนการริชเชสใหม่ สำหรับพิพิธภัณฑ์ขนาดเล็กกับคอลเลกชันที่หลากหลาย อุปกรณ์นี้ช่วยเปลี่ยนแปลงระหว่างรอบระยะเวลาและขนาดของจอแสดงผลยังสัจจะการภายนอกศักยภาพประกบชิ้นส่วนของอาคาร ให้มาตราส่วน และทำให้เคลื่อนไหวบล็อกเงียบต้อนรับผู้มาเยือนได้ ด้านหน้าอาคารพิพิธภัณฑ์คลาสสิกแก้ไขปัญหานี้ออกแบบ ด้วย pilasters หิน หรือโคลอนเนดส์อ ตรงไหนเปล่า หรือ เติม statuary และ windows ตาบอด ปรัชญานี้เคลื่อนไหวได้เต็มพัฒนาออกแบบปีกตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติ วอชิงตันดีซีก็สถาปัตยกรรม Eckhardt ฟอนหมาป่าถูกอ้างอิงในบทความในข่าวพิพิธภัณฑ์พิพิธภัณฑ์ Johnson (1974 กันยายน) ในเวลาต่อมาว่าเป็น "พิพิธภัณฑ์สมบูรณ์แบบ คุณไม่ทรมานพิพิธภัณฑ์ล้า เนื่องจากช่องเก็บที่แตกต่างกันในขนาดและความสูง จะมีจุดพักผ่อนซึ่งที่มองออกหน้าต่างหรือบางอื่น ๆ น้อย 'เสวนา' "ปัญหาสำคัญสร้างความผูกพันของ จัดโครงสร้างปริภูมิลำดับแนวตั้งเก็บที่น่าตื่นเต้น ความต้องการด้านโปรแกรมช่วยแก้ปัญหาแนวคิด: ที่ปลายขั้วโลกถูกศาลทางประติมากรรม (นอกพื้นที่), แต่ละต้องเข้าถึงประชาชนเหมือนเป็นแกลเลอรี่และห้องบรรยาย (รวมเอกสารแนบ) โดยการเชื่อมโยงเขาเก็บปรับขนาด และวนเวียนนี้โซ่หลวมของช่องว่างในแนวตั้งเป็นปริศนาจิ๊กซอว์สามมิติของ volumetric รูปร่างใน pinwheel เป็นรอบสี่ด้านพื้นที่เปิดที่เซ็นทรัล มันจะหลากหลายในทีสมดุลของไตรมาสครึ่งระดับ และลำดับของพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการกับ interpenetration พื้นที่ซับซ้อนต้องผ่าน วางแพลตฟอร์มล็อบบี้ที่จุดแยกเก็บเก็บถาวรจากที่เก็บชั่วคราว และทดลองเสร็จสิ้นความคิด แผนงานที่จะต้องตรวจสอบ โดยระบบไหลเวียนที่ตรงไปตรงมา มีระยะสูงสุดของชั้นที่สองสำหรับนักท่องเที่ยวเดินทางขึ้น หรือลงจากล็อบบี้ได้ ด้านที่สี่ของ pinwheel กลายเป็น ฐานของทาวเวอร์ ยึดหลักและน้ำหนักซึ่งการเก็บ cantilevered บล็อกแบบง่าย ชั้นของกองซ้อนของพื้นที่ทำงานเป็นพื้นหลังองค์ประกอบภาพเคลื่อนไหวที่เล่นในดวงอาทิตย์ เหนือ รูปแบบตรงเป็นส่วนขยายของผนังโดดเกิน แท้จริง จากใต้ มัน arrests กวาดของ Libe ลาด เป็นหอขึ้น หลักการหมั้นถูกกำหนด โดยช่องแก้วยาว แนวตั้ง ขจัดให้ซึ่งตะวันออก และตะวันตกจากระดับบนล็อบบี้ เช่นโหมโรงการ สร้างชุดรูปแบบและอารมณ์ของอาคาร ในกรณีนี้ พรีลูดบ่งชี้ถึงความคลุมเครือของตู้: ภายในตัวและมีพื้นที่ภายนอก และได้กำหนดแนวคิดอาคาร: แอสเซมบลี articulated ของเปลือกร่วม ด้วยกระจก ซึ่งเน้นการเปลี่ยนแปลงระหว่างพื้นที่ทำงานและภูมิทัศน์ซึ่งมันได้เริ่มต้นขึ้นที่มือที่ประชุม พร้อมล็อบบี้ ควรเป็นพื้นที่สูงเคลือบกรอบวิว โดย capping ทาวเวอร์กับเพนท์เฮ้าส์ในรูปแบบของทางเดินล้อมรอบแก้ว ก็จะต้องดู Ezra คอร์เนล โดยโครงสร้างการจองอยู่ระหว่างกลางแนวตั้งใด ๆ แผ่นแก้ว ยืด wall-to-wall สูงแค่ กว้างร่วม โดยเส้นของโปร่งใสซิลิโคนซีลแลนท์ — พื้นที่กลางแจ้งมีเสน่ห์ธรรมชาติ เช่นล็อบบี้ในการออกแบบอาคารที่ซับซ้อน จึงเป็นการสร้างกรอบ หรือโมดูลาร์กริด การพัฒนาแผนการจัด นี้หน่วยวัด และกระดองสำหรับการวางแผน มีความสำคัญสำหรับการสร้างใบสั่งระหว่างความคืบหน้าของการออกแบบ ยังเป็นประโยชน์สำหรับการประสานงานของแผนกับ elevations ตั้งให้จังหวะกับโครงสร้าง มันเป็นวิธีการสำคัญในการอำนวยความสะดวกสื่อสารกับโปรแกรมสร้างที่สิ้นสุดของการออกแบบ และฐานสำหรับ systemization ซึ่งสามารถลดต้นทุน อาคารที่ออกแบบ โดยพีอีไอคดรอดและพันธมิตรได้จัดโครงสร้าง โดยโมดูล รูป และขนาดความต้องการเฉพาะของการออกแบบอาคาร สำหรับปีกตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติ โมดูลมีรูปสามเหลี่ยม สำหรับพิพิธภัณฑ์ Johnson เป็นสี่เหลี่ยม 4" - 6" ตัวอย่าง หน้าต่างช่องแนวตั้งในหอเป็น 4" - 6" ไวด์ สานสนับสนุนชั้นห้า cantilevered กำลัง 13" - 6" กว้าง และมหาราชเปิดกำหนดล็อบบี้เป็น 45' กว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยจอห์นซัลลิแวนที่สามขั้นตอนการออกแบบเริ่มต้นด้วยการทดสอบพื้นที่โปรแกรมในรูปแบบเว็บไซต์ซึ่งรวมทั้งหมดของ Libe Slope, หุบเขาและศิลปะ Quad โดยใช้กลุ่มของไดรฟ์ที่เป็นตัวแทนขององค์ประกอบหลักของพิพิธภัณฑ์ มันเป็นที่คาดว่าการสนับสนุนพื้นที่อาจจะมีการวางชั้นล่างเพื่อความสะดวกและเพื่อลดปริมาณการสร้าง เริ่มจากโครงการที่มีต่ำทุ่มเทกว้างความคิดการพัฒนาอย่างรวดเร็วในบางหอเปิดไปทางทิศใต้ทิศตะวันออกและทิศตะวันตกพรุนแข็งไปทางทิศเหนือ เราค้นพบได้ทันทีว่ามีส่วนร่วมเว็บไซต์ที่มีบล็อกต่ำระเบียงก็ไม่ประสบความสำเร็จ พื้นที่เว็บไซต์ปกปิดที่เกิดขึ้นจริงไม่ได้เป็นขนาดใหญ่และลดหลั่นจำเป็นต้องใช้ความกว้างของบริเวณโดยรอบพื้นที่สีเขียวให้ความรู้สึกของอาคารที่โผล่ออกมาจากที่ดิน สิ่งที่มีความแข็งแรงและความสนใจให้มันถูกทำให้ไร้ผลโดยความหนาแน่นของมันอยู่ที่ระดับสำลักมุมมองจากศิลปะ Quad การออกกำลังกายนี้เผยให้เห็นว่าโดยเพียงแค่เพิ่มและกระจายบางส่วนของปริมาณที่เห็นได้จากศิลปะการ Quad ขณะที่ยังคงความเรียบง่ายเงาสี่เหลี่ยมเห็นได้จากด้านล่างของ Libe ลาดโปร่งใสจะประสบความสำเร็จโดยไม่สูญเสียคำสั่งตัวหนา ความเปราะบางของเว็บไซต์ควบคู่ไปกับปริมาณของพื้นที่การทำงานที่จะเหนือพื้นดินรับประกันแนวคิดหอ การพัฒนาของโครงการจะเป็นความต่อเนื่องของกระบวนการทดสอบนี้และหนึ่งในความเรียบง่าย-หน้าที่ยุทธศาสตร์ร่วมกับประเภทของอาคารที่ช่วยให้ (และต้อง) เสรีภาพในการออกแบบมากในการสร้างบล็อกนามธรรมการศึกษาขนาดเล็ก ขนาดในรูปแบบตามบริบทเป็นแผนภาพของส่วนประกอบของโปรแกรม ฟังก์ชั่นได้รับการแบ่งออกเป็นข้างต้นเกรดและด้านล่างเกรดประเภท; ที่ชั้นบนถูกแบ่งออกเป็นแกลเลอรี่ (โซนต่ำ) และ "อื่น ๆ " (โซนสูง) พื้นที่ที่ถูกนำมาเปรียบเทียบและใช้ประเมินสำหรับวางซ้อนกล่องได้ (ความสะดวกสบายและความเหมาะสม) การวิเคราะห์ของโปรแกรมนี้ผลิตแผนภาพซ้อนเพื่อเติมเต็มหนึ่งในโปรแกรมที่แสดงความสัมพันธ์ของแผนสถานการณ์เป็นสูตรที่จะทดสอบการจำหน่ายของพื้นที่โครงการและการกำหนดกรอบคร่าวๆเพื่อเป็นรูปแบบทุ่มเทแนวตั้ง จากศาลรายการหนึ่งจะขึ้นไปอยู่ในระดับที่ค่อยๆผ่านแกลเลอรี่คอลเลกชันถาวรและลงมาในขั้นตอนที่คล้ายกันผ่านแกลเลอรี่จัดแสดงนิทรรศการชั่วคราว ลำดับสูงขึ้นจะสรุปพร้อมระเบียงประติมากรรมภายนอกและวงจรลดลงด้วยแกลเลอรี่ทดลองและห้องบรรยาย แกลเลอรี่ขนาดใหญ่สำหรับการจัดแสดงนิทรรศการชั่วคราวถูกวางระดับครึ่งด้านล่างล็อบบี้และแกลเลอรี่หลักในการเก็บถาวรจะเป็นระดับครึ่งเหนือ แต่ละแกลเลอรี่ที่เป็นอิสระโดยรอบศาลล็อบบี้มีการเชื่อมต่อไปยังอีกด้วยสะพานแคบที่มีช่องว่างระหว่างปกคลุมด้วยหลังคากระจกลอยให้ความโปร่งใสจะเป็นด้านข้างและแนวตั้ง พื้นที่จัดเก็บข้อมูลขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในห้องใต้ดินที่ต่ำที่สุดกับประเภทต่างๆของพื้นที่ทำงานห้องกลและท่าเรือโหลดเข้าถึงได้โดยอุโมงค์ โปรแกรมได้พิจารณาพื้นที่การบริหาร abstractly เป็นกลุ่มเดียว, การผลิต "รอยเท้า" ขนาดใหญ่ RDLCustoms นี้จะเป็นไดรฟ์ที่สมบูรณ์แบบในรูปแบบโครงร่างบนของรูปสี่เหลี่ยมโดยรวมและจะทำหน้าที่เป็นหลังคาศาลประติมากรรมโปรแกรมให้ สำหรับกึ่งสาธารณะช่องว่างแกลเลอรี่ซึ่งการศึกษาจะเป็นห้องเรียนที่มีการจัดแสดงนิทรรศการการออกแบบโดยอาจารย์ไปกับหลักสูตรของพวกเขา ร่วมกับห้องพิมพ์ซึ่งจะมีการใช้งานของนักศึกษาที่คล้ายกันช่องว่างเหล่านี้เกิดขึ้นสแต็คชั้นซึ่งสร้างหอคอยและมองเห็นรูปห้าเรื่องพื้นที่ล็อบบี้สูงข้อ จำกัด ของแสงธรรมชาติในแกลเลอรี่ผ่านการตรวจสอบอย่างต่อเนื่องของเราในการพัฒนาพื้นที่ แนวความคิดที่จะ "พิพิธภัณฑ์ความเหนื่อยล้า" ซึ่งได้เริ่มมีการเพิ่มของเราที่จะ Des Moines ศูนย์ศิลปะและได้รับการขยายตามที่เว่อพิพิธภัณฑ์ในซีราคิวส์: เลตวงจรพิพิธภัณฑ์จัดแสดงโดยการสร้างแต่ละบุคคลและปริมาณที่แตกต่างกันแยกจากกันโดยแกลเลอรี่เปิดการเชื่อมโยง สตริงของกล่องหน้าต่างในขณะที่มโนธรรม archivally เป็นหนึ่งในผู้ให้ความเมื่อยล้า; การปฐมนิเทศเป็นอีกหนึ่ง เหล่านี้หยุดชะงักที่เสนออาจจะมีการ Daylight, ที่ศาลกลางสำหรับการปฐมนิเทศเพื่อภูมิทัศน์ที่ห่างไกลหรือทั้งสาม แยกนี้จะช่วยให้ผู้เข้าชมหยุดชั่วคราวและได้รับประโยชน์จากการเปลี่ยนแปลงของแสงและมุมมองที่ช่วยให้สะท้อนกับสิ่งที่ได้เห็นก่อนที่จะดำเนินการความมั่งคั่งใหม่ สำหรับพิพิธภัณฑ์ขนาดเล็กที่มีคอลเลกชันที่หลากหลายอุปกรณ์นี้ยังอำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนแปลงระหว่างช่วงเวลาและขนาดของจอแสดงผลภายนอกที่มีศักยภาพที่จะชัดเจนส่วนของอาคารให้ขนาดและความเคลื่อนไหวบล็อกเงียบที่จะต้อนรับผู้เข้าชม อาคารของอาคารพิพิธภัณฑ์คลาสสิกการแก้ไขปัญหาการออกแบบนี้กับเสาหินหรือเสาซอกว่างเปล่าหรือรูปปั้นที่เต็มไปด้วยและหน้าต่างตาบอด ปรัชญาของการเคลื่อนไหวนี้คือการพัฒนาอย่างเต็มที่ในการออกแบบที่ตามมาของปีกด้านตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติในกรุงวอชิงตันดีซีนักวิจารณ์สถาปัตยกรรมหมาป่าฟอนฮาร์ดท์อ้างในบทความเกี่ยวกับจอห์นสันพิพิธภัณฑ์พิพิธภัณฑ์ข่าว (กันยายน 1974) ว่ามันคือ " พิพิธภัณฑ์ที่สมบูรณ์แบบ คุณไม่ต้องทนทุกข์ทรมานพิพิธภัณฑ์เหนื่อยล้าเพราะพื้นที่แกลเลอรี่แตกต่างกันในขนาดและความสูง ยังมีจุดของส่วนที่เหลือสถานที่ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างหรืออื่น ๆ 'ชั่วคราว' เล็ก ๆ น้อย ๆ . " ประเด็นที่สำคัญคือการสร้างมีส่วนร่วมโครงสร้างเชิงพื้นที่ที่น่าตื่นเต้นของลำดับแกลเลอรี่แนวตั้ง ต้องการโปรแกรมช่วยแก้ปัญหาความคิด: ที่ปลายขั้วเป็นห้องบรรยาย (กรงรวม) และศาลประติมากรรมที่ปลอดภัย (พื้นที่ด้านนอก) แต่ละต้องเข้าถึงประชาชนเช่นเดียวกับที่แกลเลอรี่ โดยการเชื่อมโยงไปยังแกลเลอรี่ Vari-ขนาดและลอยห่วงโซ่หลวมของช่องว่างในแนวตั้งเป็นปริศนาจิ๊กซอว์สามมิติของรูปทรงปริมาตรในตะไลรอบสี่ด้านของการเปิดพื้นที่กลางก็จะมีความเป็นไปได้ที่จะย้ายในการเพิ่มขึ้นทีละน้อย ของในสี่และระดับครึ่งผ่านลำดับของพื้นที่การจัดแสดงนิทรรศการที่มีการแทรกซึมที่ต้องการพื้นที่ที่ซับซ้อน การวางแพลตฟอร์มล็อบบี้ที่จุดแยกแกลเลอรี่คอลเลกชันถาวรจากแกลเลอรี่ทดลองและชั่วคราวเสร็จความคิด โครงการจะได้รับการตรวจสอบโดยระบบการไหลเวียนตรงไปตรงมาด้วยระยะทางสูงสุดของสองชั้นสำหรับผู้เข้าชมที่จะเดินทางขึ้นหรือลงจากล็อบบี้ ด้านที่สี่ของตะไลกลายเป็นฐานของหอคอยติดกับหลักและเคาน์เตอร์น้ำหนักให้กับแกลเลอรี่แพร่ง บล็อกง่ายชั้นซ้อนกันของสถานที่ทำงานเป็นพื้นหลังเพื่อองค์ประกอบภาพเคลื่อนไหวเล่นในดวงอาทิตย์ จากทิศตะวันตกเฉียงเหนือของรูปแบบตรงเป็นส่วนขยายของผนังที่แท้จริงของกินเกิน; จากทางทิศใต้ก็จับกุมกวาด Libe ลาด เป็นหอคอยสูงขึ้นหลักทำงานของมันจะถูกกำหนดโดยช่องยาวแนวตั้งกระจกปิดภาคเรียนให้มองเห็นทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตกจากระดับบนล็อบบี้เช่นการทาบทามกำหนดรูปแบบและอารมณ์ของอาคาร ในกรณีนี้โหมโรงระบุข้อความของสิ่งที่แนบมา: ก็เป็นทั้งภายในและภายนอกพื้นที่ และจะกำหนดแนวคิดอาคาร: การชุมนุมก้องของเปลือกเข้าร่วมด้วยกระจกที่สลับโฟกัสช่องว่างระหว่างการทำงานและการมองเห็นภูมิทัศน์ของมันได้รับการจัดตั้งขึ้นในตอนแรกที่ห้องประชุมพร้อมกับล็อบบี้ควรจะเป็น พื้นที่สูงเคลือบกรอบมุมมองแบบพาโนรามา โดยสูงสุดที่กำหนดหอกับเพิงในรูปแบบของระเบียงกระจกล้อมรอบมันเป็นไปได้ที่จะมีมุมมองที่เอซร่าคอร์เนลโดยไม่ต้องโครงสร้างแนวตั้งได้แทรกแซง; สูงเพียงแผ่นกว้างของแก้วยืดผนังกำแพงไปเข้าร่วมด้วยเส้นบาง ๆ ของซิลิโคนโปร่งแสงกาว-พื้นที่ธรรมชาติที่มีส่วนร่วมกลางแจ้งเช่นล็อบบี้ในการออกแบบของอาคารที่ซับซ้อนในรูปแบบมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะสร้างกรอบ หรือตารางพิกัดสำหรับการพัฒนาจัดแผน หน่วยนี้ของวัดและกระดองการวางแผนมีความสำคัญสำหรับการสร้างคำสั่งซื้อในช่วงความคืบหน้าของการออกแบบ นอกจากนี้ยังเป็นประโยชน์สำหรับการประสานงานของแผนด้วยเอนไซม์โดยเนื้อแท้ให้จังหวะกับโครงสร้าง มันเป็นวิธีการที่จำเป็นสำหรับการอำนวยความสะดวกในการสื่อสารกับผู้ที่ส่วนท้ายของกระบวนการออกแบบและให้ฐานสำหรับ systemization ซึ่งมีนัยสำคัญสามารถลดค่าใช้จ่าย โดยทุกอาคารได้รับการออกแบบโดยเป่ย Cobb อิสระและพาร์ทเนอร์ได้รับการโครงสร้างโดยโมดูลที่มีรูปร่างและขนาดที่จะตอบสนองความต้องการเฉพาะของการออกแบบอาคาร สำหรับปีกตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติโมดูลเป็นรูปสามเหลี่ยม สำหรับจอห์นสันพิพิธภัณฑ์มันเป็น 4'-6 "สแควร์ ตัวอย่างเช่นหน้าต่างช่องในแนวตั้งหอเป็น 4'-6 "กว้างสะพานสนับสนุนชั้นห้าแพร่งเป็น 13'-6" กว้างและเปิดที่ดีกำหนดล็อบบี้เป็น 45 'กว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยจอห์นซัลลิแวน 3

การออกแบบกระบวนการเริ่มจากการทดสอบโปรแกรมพื้นที่บนเว็บไซต์ที่แบบรวมทุก libe ลาด เหว และศิลปะรูปสี่เหลี่ยม ใช้กลุ่มของไดรฟ์ที่เป็นตัวแทนขององค์ประกอบหลักของพิพิธภัณฑ์ มันเป็นประมาณ ซึ่งพื้นที่สนับสนุนอาจจะถูกวางไว้ด้านล่าง เกรด เพื่อความสะดวก และการลดปริมาณการสร้างเริ่มจากโครงการ กับ ต่ำกว้าง รวบรวม ความคิด มีวิวัฒนาการอย่างรวดเร็วเข้าไปในหอคอย สลิม เปิดให้ ใต้ ตะวันออกและตะวันตก มี ของแข็ง ไปทางทิศเหนือ เราพบทันทีว่าเป็นเว็บไซต์ที่มีระเบียงน้อยบล็อกไม่สําเร็จ ; พื้นที่ที่สามารถก่อสร้างได้จริง เป็นเว็บไซต์ขนาดใหญ่และ terracing ต้องกว้างโดยรอบพื้นที่สีเขียวให้ความรู้สึกของอาคารที่เกิดขึ้นจากแผ่นดิน สิ่งที่น่าสนใจคือ ความแข็งแรง และให้นับและความหนาแน่นของที่เกรดโดย choking ดูจากศิลปะรูปสี่เหลี่ยม . แบบฝึกหัดนี้ พบว่า โดยเพียงแค่การเพิ่ม และการกระจายของปริมาณที่เห็นจาก Arts Quad ในขณะที่รักษาง่ายสี่เหลี่ยมเงาเห็นจากด้านล่างของ libe ความชัน , ความโปร่งใสได้โดยไม่สูญเสียข้อความตัวหนา ความเปราะบางของเว็บไซต์ควบคู่กับปริมาณของพื้นที่ใช้สอยจะเหนือพื้นดินรับประกันแนวคิดทาวเวอร์ การพัฒนารูปแบบเพื่อความต่อเนื่องของกระบวนการทดสอบนี้และหนึ่งในกลยุทธ์ร่วมกัน simplification-a ดำรงตำแหน่งตามประเภทอาคารที่ช่วยให้ ( และต้อง ) เสรีภาพในการออกแบบมากในการสร้าง

เป็นบล็อกที่มีการศึกษาในระดับเล็กในรูปแบบตามบริบทเป็นแผนภาพของส่วนประกอบของโปรแกรม ฟังก์ชันแบ่งออกเป็นเหนือชั้นและด้านล่างประเภทเกรด ;ดังกล่าวข้างต้นเกรดได้แบ่งออกเป็น แกลเลอรี่ ( โซนต่ำ ) และ " อื่น ๆ " ( พื้นที่สูง ) พื้นที่เปรียบเทียบ และใช้ประเมินเพื่อ stackability ( ความสะดวกและความเหมาะสม ) นี้การวิเคราะห์ของโปรแกรมผลิตซ้อนแผนภาพเพื่อเติมเต็มหนึ่งในโปรแกรมที่แสดงความสัมพันธ์ของแผน .

สถานการณ์ที่สร้างขึ้นเพื่อทดสอบความต้องการของโปรแกรมเป็น และกำหนดกรอบคร่าวๆสำหรับแนวตั้ง รวบรวมแบบ จากรายการศาลหนึ่งจะขึ้นไปในระดับที่ค่อยเป็นค่อยไปผ่านแกลเลอรี่คอลเลกชันถาวร และลงในขั้นตอนที่คล้ายกันผ่านแกลเลอรี่จัดนิทรรศการชั่วคราว ลำดับขึ้นจะสรุปด้วยระเบียงรูปปั้นภายนอกและลงวงจรกับหอศิลป์ทดลองและห้องบรรยาย แกลเลอรี่ขนาดใหญ่สำหรับจัดแสดงชั่วคราวที่วางไว้ครึ่งระดับล่าง ล็อบบี้และแกลลอรี่หลักสำหรับการเก็บถาวร เป็นครึ่งระดับเหนือของแต่ละอิสระ แกลลอรี่โดยรอบศาล ล็อบบี้ เชื่อมกับข้างๆสะพานแคบช่องว่างระหว่างหลังคาปกคลุมด้วยแก้วลอย ให้ความโปร่งใสเป็นด้านข้าง และแนวตั้ง เป็นกระเป๋าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในชั้นใต้ดินสุดกับประเภทต่างๆของพื้นที่ทำงานห้องกล และเข้าถึง โดยท่าเรืออุโมงค์โปรแกรมมีการพิจารณาพื้นที่การบริหาร abstractly เป็นกลุ่มเดียวผลิตขนาดใหญ่ " รอยเท้า " - นี้เป็นเล่มแบบสมบูรณ์แบบบนร่างรวมของสี่เหลี่ยมรูปร่าง และทำหน้าที่เป็นกันสาดสำหรับประติมากรรมศาล

โปรแกรมให้กึ่งสาธารณะเป็นศึกษา แกลลอรี่ ซึ่งเป็นห้องเรียนด้วยการจัดแสดงนิทรรศการ ออกแบบโดยอาจารย์ไปกับหลักสูตรของพวกเขา ร่วมกับพิมพ์ในห้องซึ่งจะมีนักเรียนใช้กัน ช่องว่างเหล่านี้รูปแบบสแต็คของอาคารซึ่งสร้างหอคอยและสายตาที่มีรูปร่างสูงห้าเรื่องล็อบบี้ พื้นที่

ข้อจํากัดของแสงในแกลลอรี่ของเราผ่านการพัฒนาอย่างต่อเนื่องของแนวคิดพื้นที่ที่อยู่ " ความเมื่อยล้าของพิพิธภัณฑ์" ซึ่งได้เริ่มประกอบกับศูนย์ศิลปะดิมอยน์ และได้รับการขยายขึ้นใน Everson พิพิธภัณฑ์ในซีราคิวส์ : ของพิพิธภัณฑ์จัดแสดงวงจรโดยการสร้างหอศิลป์วอลุ่มแยกบุคคลและแตกต่างกัน โดยการเชื่อมโยงเปิด สายกล่องหน้าต่างในขณะที่ archivally รอบคอบ เป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนความเหนื่อยล้า การปฐมนิเทศเป็นอีกเหล่านี้เสนอหยุดชะงักอาจจะสว่าง ไปยังศาลกลาง การปฐมนิเทศ การไกล ภูมิทัศน์ หรือทั้งสาม ที่แยกนี้จะช่วยให้ผู้เข้าชมหยุดชั่วคราวและได้รับประโยชน์จากการเปลี่ยนแปลงของแสงและช่วยให้สะท้อนกับสิ่งที่ได้เห็น ก่อนดำเนินการ เพื่อความมั่งคั่งใหม่เป็นพิพิธภัณฑ์ขนาดเล็กที่มีคอลเลกชันที่หลากหลายอุปกรณ์นี้ยังอำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนแปลงระหว่างระยะเวลาและขนาดของจอแสดงผล

ผลสู่ภายนอกอาจจะชัดเจน ส่วนของอาคารที่ให้ขนาดและการเคลื่อนไหวบล็อกเงียบเพื่อต้อนรับผู้มาเยือน อาคารของอาคารพิพิธภัณฑ์คลาสสิกการแก้ไขปัญหาการออกแบบนี้กับหินหรือ colonnades เสา ,ว่างเปล่าหรือเต็มไปด้วยรูปปั้น niches และ หน้าต่างตาบอด นี้ปรัชญาของการเคลื่อนไหวอย่างมีวิวัฒนาการในการออกแบบที่ตามมาของปีกตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. หมาป่านักวิจารณ์สถาปัตยกรรมฟอน เอ็กฮาร์ตถูกยกมาในบทความในพิพิธภัณฑ์พิพิธภัณฑ์ในข่าว ( 1974 กันยายน ) กล่าวว่ามันคือ " พิพิธภัณฑ์ที่สมบูรณ์แบบ คุณไม่ประสบความเมื่อยล้าของพิพิธภัณฑ์เนื่องจาก Gallery เป็นแตกต่างกันในขนาดและความสูง มันเป็นจุดที่ rest-a สถานที่ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง หรืออื่น ๆบาง ๆพัก "

ประเด็นสำคัญคือการสร้างการมีส่วนร่วมโครงสร้างเชิงพื้นที่ที่น่าตื่นเต้นของการลำดับภาพในแนวตั้ง ความต้องการบทเรียนการเขียนโปรแกรมความละเอียด 1 :ที่ขั้วปลายเป็นห้องบรรยาย ( ตู้รวม ) และกลายเป็นประติมากรรมศาลด้านนอก ( พื้นที่ ) ซึ่ง ใช้ เดียวกันที่เข้าถึงประชาชน เช่น แกลลอรี่ โดยการเชื่อมโยงพวกเขากับวารีขนาด แกลลอรี่ และสับสนนี้หลวมห่วงโซ่เป็นแนวตั้งเป็นจิ๊กซอว์สามมิติของรูปทรงปริมาตรใน pinwheel รอบสี่ด้านของพื้นที่เปิดกลางมันจะเป็นไปได้ที่จะย้ายที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นไตรมาส - และครึ่งระดับผ่านลำดับเป็นนิทรรศการที่ต้องการพื้นที่ประณีตด้วยการซึมเข้าไป . วาง ล็อบบี้ แพลตฟอร์มที่จุดแยก แกลลอรี่คอลเลกชันถาวรจากแกลลอรี่ชั่วคราวเสร็จทดลองและความคิด โครงการจะถูกตรวจสอบโดยระบบหมุนเวียนตรงไปตรงมา ,ด้วยระยะทางไม่เกินสองชั้น สำหรับผู้ที่จะเดินทางไปขึ้นหรือลงจากล็อบบี้ ด้านที่สี่ของกังหันลมเป็นฐานของหอคอยที่ยึดแกนและเคาน์เตอร์น้ำหนักกับ cantilevered แกลเลอรี่ บล็อกง่ายๆของซ้อนชั้นทำงานเป็นมีพื้นหลังภาพเคลื่อนไหวองค์ประกอบการเล่นในดวงอาทิตย์จากทางเหนือของแบบฟอร์ม ตรงเป็นส่วนขยายของผนังที่แท้จริงของจอร์จ นอกเหนือ จากเกาหลีใต้ได้จับกุมกวาดของ libe ลาด เป็นหอคอยที่เพิ่มขึ้นของมันจะถูกกำหนดโดยร่วมแกนยาว , แนวตั้ง , โคมแก้วช่องให้มองตะวันออกและตะวันตกจากระดับบน

ล็อบบี้เหมือนโหมโรง สร้างธีมและบรรยากาศของอาคารในตัวอย่างนี้โหมโรงระบุความคลุมเครือของตู้ : มันเป็นทั้งพื้นที่ภายในและภายนอกอาคาร นิยามและแนวคิดอาคาร : ก้องประกอบเปลือกเข้าร่วม โดยแก้วที่โฟกัสสลับระหว่างเป็นหน้าที่ และมองแนว

มันได้รับการก่อตั้งเริ่มแรก ที่ ห้องประชุม พร้อมด้วยล็อบบี้ควรมีพื้นที่สูงเคลือบกรอบมุมมองกว้าง โดย•หอคอยกับเพนท์เฮ้าส์ในรูปแบบของกระจกที่ระเบียง มันเป็นไปได้ที่จะมีเอซร่าคอร์เนลล์มุมมองแนวตั้งโดยไม่แทรกแซงโครงสร้าง ; สูงเพียง กว้าง แผ่นแก้ว ยืดผนัง , เข้าร่วมโดยเส้นบางของโปร่งแสงซิลิโคนพื้นที่กลางแจ้งมีเสน่ห์ธรรมชาติเช่นล็อบบี้

ในการออกแบบของอาคารรูปแบบมันเป็นสิ่งสำคัญในการสร้างกรอบ หรือตารางโมดูลสำหรับการพัฒนาของแผน หน่วยของการวัดและใช้เพื่อการวางแผนมีความสำคัญสำหรับการสร้างการสั่งซื้อระหว่างความก้าวหน้าของการออกแบบ นอกจากนี้ยังเป็นประโยชน์สำหรับการประสานงาน วางแผนกับ elevations เนื้อแท้การให้จังหวะกับโครงสร้างมันเป็นวิธีการที่จำเป็นสำหรับการส่งเสริมการสื่อสารกับผู้สร้างที่ส่วนท้ายของกระบวนการออกแบบ และมีฐานสำหรับการจัดระบบซึ่งสามารถลดต้นทุน ทุกอาคารที่ออกแบบโดยเพ่ย Cobb อิสระ&พันธมิตรได้ถูกสร้างโดยโมดูลที่มีรูปร่างและขนาดเพื่อความต้องการเฉพาะของการออกแบบอาคาร สำหรับปีกตะวันออกของหอศิลป์แห่งชาติโมดูลที่เป็นรูปสามเหลี่ยม สำหรับพิพิธภัณฑ์เป็น 4 " - 6 " สแควร์ ตัวอย่างเช่นหน้าต่างช่องแนวตั้งในหอ 4 " - 6 " กว้างท่าเรือสนับสนุน cantilevered ชั้นห้า 13 ' - 6 " กว้างใหญ่และเปิดการล็อบบี้ 45 ' กว้าง