The earliest harps probably develop

The earliest harps probably developed from hunting bows and consisted of a few strings attached to the ends of a curved wooden body. A harp used in Egypt about five thousand years ago consisted of six strings attached to this kind of body with small wooden pegs. By 2500 B.C. , the Greeks used large harps, consisting of strings attached to two straight pieces of wood which met at an angle.

By the ninth century, frame harps, which enclosed wire strings within a triangular wooden frame, appeared in Europe. They were fairly small [2-4 ft (0.6-1.2 meters) high] and were used by traveling musicians, particularly in Celtic societies. Many performers of traditional music (who are usually known as harpers rather than harpists) still use this type of instrument today.

The inability of these harps to play accidentals (notes a half-tone higher or lower than the notes of the scale to which the strings were tuned) led to a number of experiments. Harps were built with extra strings to play accidentals, either by increasing the number of strings in a single row or by adding a second row of strings parallel to the first to form double strung harps. In Wales, some harps had three rows of strings.

Instead of increasing the number of strings, some harpmakers devised mechanisms for changing the length of the strings, thereby adjusting the pitch. By the end of the seventeenth century, hooks were used in the Tyrol region of Austria to shorten strings as needed, providing two notes from each string. In 1720, Celestin Hochbrucker added seven pedals to control these hooks. In 1750, Georges Cousineau replaced the hooks with pairs of metal plates and doubled the number of pedals to produce three notes per string.

In 1792, Sébastien Érard replaced the metal plates with rotating brass disks bearing two studs, each of which gripped the string like a fork when the disk turned. He also reduced the number of pedals back to seven by devising pedals which could occupy three different positions each. Érard's design is still used in modern concert harps today. In the late nineteenth century and throughout the twentieth century, innovations were made in harpmaking by the American harp manufacturing company Lyon and Healy. These innovations included redesigning the stave back and the sound chamber of the harp

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิณที่เก่าแก่ที่สุดการพัฒนาอาจจะมาจากคันธนูล่าสัตว์และมีเพียงไม่กี่สายที่ติดอยู่กับปลายของร่างกายไม้โค้ง พิณที่ใช้ในอียิปต์ประมาณห้าพันปีที่ผ่านมาประกอบด้วยหกสายที่ติดอยู่กับชนิดของร่างกายนี้ด้วยหมุดไม้ขนาดเล็ก โดย 2,500 ปีก่อนคริสตกาลชาวกรีกที่ใช้พิณขนาดใหญ่ที่ประกอบด้วยสตริงที่แนบมากับสองชิ้นตรงจากไม้ซึ่งพบที่มุม. โดยศตวรรษที่สิบเก้า, พิณกรอบที่ล้อมรอบสายลวดที่อยู่ในกรอบไม้รูปสามเหลี่ยมปรากฏในยุโรป พวกเขาค่อนข้างเล็ก [2-4 ฟุต (0.6-1.2 เมตร) สูง] และถูกนำมาใช้โดยนักดนตรีที่เดินทางมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมที่เซลติก นักแสดงหลายเพลงดั้งเดิม (ซึ่งเป็นที่รู้จักกันมักจะเป็นมากกว่าเปอร์ฮาร์ป) ยังคงใช้ประเภทของตราสารนี้ในวันนี้. พิณไร้ความสามารถของเหล่านี้ไปเล่น accidentals (บันทึกครึ่งเสียงสูงหรือต่ำกว่าบันทึกของขนาดที่ สตริงถูกปรับ) นำไปสู่การทดลอง พิณถูกสร้างขึ้นด้วยสายพิเศษที่จะเล่น accidentals ทั้งโดยการเพิ่มจำนวนของสายในแถวเดียวหรือโดยการเพิ่มแถวที่สองของสตริงขนานไปกับครั้งแรกในรูปแบบหงุดหงิดคู่พิณ ในเวลส์พิณบางคนแถวที่สามของสตริง. แทนการเพิ่มจำนวนของสตริง, harpmakers บางคิดค้นกลไกสำหรับการเปลี่ยนความยาวของสายซึ่งจะช่วยปรับระดับเสียง ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเจ็ดตะขอถูกนำมาใช้ในภูมิภาค Tyrol ออสเตรียเพื่อตัดสายได้ตามต้องการให้สองบันทึกจากแต่ละสาย ใน 1720, Celestin Hochbrucker เพิ่มเจ็ดเหยียบในการควบคุมตะขอเหล่านี้ ใน 1750 จอร์ Cousineau แทนที่ตะขอกับคู่ของแผ่นโลหะและเพิ่มจำนวนของการเหยียบในการผลิตโน้ตสามต่อสตริง. ใน 1792 Sébastien Erard แทนที่แผ่นโลหะที่มีการหมุนแผ่นทองเหลืองแบกสองกระดุมซึ่งแต่ละจับสตริงเช่น ส้อมเมื่อดิสก์หัน นอกจากนี้เขายังลดจำนวนของคันเหยียบกลับไปเจ็ดโดยเหยียบการณ์ซึ่งอาจครอบครองสามตำแหน่งที่แตกต่างกันในแต่ละ การออกแบบของ Erard ยังคงใช้ในคอนเสิร์ตที่ทันสมัยพิณวันนี้ ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าและตลอดศตวรรษที่ยี่สิบนวัตกรรมได้ทำใน harpmaking โดยพิณอเมริกัน บริษัท ผลิตและลียงฮีลี นวัตกรรมเหล่านี้รวมถึงการปรับเปลี่ยนการออกแบบขั้นบันไดหลังและห้องเสียงพิณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่แรกอาจจะพัฒนาจากคันธนูล่าสัตว์ พิณเขาคู่ ประกอบด้วยไม่กี่เชือกติดปลายไม้โค้งร่างกาย พิณที่ใช้ในอียิปต์ประมาณห้าพันปีที่ผ่านมา จำนวน 6 สายเชื่อมต่อชนิดนี้ร่างกายด้วยหมุดไม้ขนาดเล็ก 2500 BC ชาวกรีกใช้พิณขนาดใหญ่ที่ประกอบด้วยสตริงที่แนบมาเพื่อสองชิ้นตรงไม้ซึ่งพบที่มุม

โดยศตวรรษที่ 9 เฟรม พิณ ซึ่งอยู่สายลวดภายในสามเหลี่ยม กรอบไม้ ปรากฏในยุโรป พวกเขา FT [ 2-4 ค่อนข้างเล็ก ( 0.6-1.2 เมตร ) สูง ] และถูกใช้โดยการเดินทางนักดนตรี , โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน เซลติก จากสังคม หลายคนแสดงดนตรีแบบดั้งเดิม ( ที่เป็นที่รู้จักกันมักจะเป็นฮาร์เปอร์มากกว่า harpists ) ยังคงใช้เครื่องมือชนิดนี้ในวันนี้

การเล่นพิณนี้ accidentals ( หมายเหตุครึ่งโทนเสียงสูงหรือต่ำกว่าที่บันทึกของมาตราส่วนที่เชือกปรับ ) ทำให้จำนวนของการทดลอง พิณที่ถูกสร้างขึ้นด้วยอักขระพิเศษในการเล่นที่ accidentals อย่างใดอย่างหนึ่ง โดยการเพิ่มจำนวนของสตริงในแถวเดียว หรือ โดยการเพิ่มแถวสองสายขนานแรกในรูปแบบดับเบิลแขวนพิณเขาคู่ ในเวลส์บางคู่มี สามแถวของสตริง

แทนการเพิ่มจำนวนของสตริง , บาง harpmakers ได้คิดกลไกการเปลี่ยนความยาวของเชือกจึงปรับระดับเสียง ในตอนท้ายของศตวรรษที่สิบเจ็ด , ตะขอที่ใช้ใน Tyrol ภูมิภาคออสเตรียให้สายได้ตามต้องการ ให้สองหมายเหตุจากแต่ละสาย 1720 ใน ,เซเลสติน hochbrucker เพิ่มเจ็ดคันเหยียบควบคุมตะขอเหล่านี้ ใน 1750 , จอร์จ cousineau เปลี่ยนก้านกับคู่ของแผ่นโลหะ และเพิ่มจำนวนของ pedals ผลิตสามบันทึกต่อเชือก

ใน 1792 เซบัสเตียงÉ rard แทนที่แผ่นโลหะทองเหลืองหมุนดิสก์แบริ่งสอง studs ซึ่งแต่ละกำเชือกเหมือนส้อมเมื่อดิสก์เปลี่ยนเขายังลดจำนวนของ pedals กลับเจ็ดโดยการเหยียบที่สามารถครอบครองทั้งสามต่างตำแหน่งกัน ออกแบบÉ rard ยังใช้พิณคอนเสิร์ตที่ทันสมัยในวันนี้ ในศตวรรษที่สิบเก้าปลายและตลอดศตวรรษที่ยี่สิบ นวัตกรรมใหม่ ๆ เกิดขึ้นใน harpmaking โดยชาวอเมริกันพิณการผลิตบริษัทลีอองและลี่ .นวัตกรรมเหล่านี้รวมข้อมูลขั้นบันไดด้านหลังและห้องเสียงของพิณ