So this was No. 6.This was Elyurias

So this was No. 6.
This was Elyurias.


CHAPTER 1
That which I say I saw



Gracious my lord,
I should report that which I say I saw,
But know not how to do it.[1]
-Macbeth, Act V Scene V


They were falling. Falling, almost straight down.

It was faster than anything Shion had imagined. He knew it was impossible, but he heard the sound of the wind. It was the same wind from that stormy night.
It was September 7, 2013―Shion's twelfth birthday. The Holy City of No. 6 had been directly hit by a hurricane. The rain was pounding on the ground, and the wind was roaring. The trees in his yard careened wildly, and leafy branches broke off and whipped through the air. It was an extremely large and severe hurricane, a kind not seen in recent years, but he was sure that no one living in Chronos felt threatened or anxious. Shion and his mother, Karan, had been the same.
This was No. 6. A utopian city, the results of human wisdom and cutting-edge technology. And in that utopia, Chronos was in the highest ranks among the luxury residences, a town where only the chosen ones were allowed to live. Mere natural disasters could not disturb it.
Everyone had believed so without a doubt. They had been allowed to believe otherwise.
That stormy night, I opened my window.
Why? he sometimes thought. Why did I open that window? Was it because I was excited at nature's madness, and I was stimulated, or I was stirred by a violent impulse―was that it? I certainly did open the window, and I yelled. I screamed as if I were pouring out all of the ferocity inside me. If I didn't scream, I felt like I would shatter to bits. In my own way, I felt a fear that I would be entrapped and tamed into domesticity by No. 6.
A vague fear―maybe something that you wouldn't be acquainted with, Nezumi.
I felt like I was suffocating. I was scared. I wanted to scream.
That was why I opened the window―wasn't it?
No.
That's not it.
You called to me.
I heard that voice―your voice―calling me.
It ducked through the wind, tore through the rain, and came to me.
You called me, and I was called by you.
That's why I opened the window. I flung it open wide to the outdoors.
I extended my arms in search of you.
Would you laugh? Would that breathtaking smile cross your face as you sneer at me? Would you shake your head with exasperation in that graceful way of yours?
'Meaningless fancies. An intolerable mass of self-consciousness, like a half-baked artist's work'―would you spit those words at me? You probably would. Go on and laugh. You can dismiss them as my delusions; I don't care.
But it's the truth.
You called me, and I listened. I reached out, and you caught my arm. I opened the window so I could meet you.
That's our truth, Nezumi.
A noise was ringing in his ears. It wasn't the whirl of the wind. It was the sound of sliding through a plastic tube. But what if this tube was not a garbage chute, but a steep slope that led straight to Hell?
Suddenly his consciousness began to fade. All the wounds he had suffered on his entire body grew hot and throbbed. The strength left him.
Going to Hell doesn't seem so bad when it's with you. Should I stop resisting, then? Why don't I just give up on struggling, on fighting, on wanting to live?
If I let myself black out now, I'll be free from this pain, this weariness.
Shion closed his eyes. Darkness fanned out before him.
Just like this... just like this....
"Ugh," Nezumi groaned softly. It stabbed Shion's eardrums. Like lightning flaring up in a night sky, it tore the darkness away from his consciousness.
Damnit. Shion bit his lip and inflicted pain on himself. He scolded himself severely. You bastard, what were you thinking? You can't give up now. Live. Survive. We have a place to return to, and we have to get there in one piece.
He had made that vow. He had vowed to himself that he would protect Nezumi through to the end, and survive this ordeal together.
His hand slipped. Nezumi's blood was caked on his palms. A black mouse leapt out of his pocket and ran along the garbage chute wall. It wasn't falling; it was definitely running.
Tsukiyo, I'm counting on you. Tell Inukashi that we're alive.
Shion jammed both feet against the wall and gritted his teeth. He focused all the strength in his body on his legs. His bones creaked. Their falling speed decreased somewhat. His bones continued to creak as if they were screaming from the pain.
Damnit, I won't give in yet. Shion chewed his lip still harder. He did not taste the blood. His tongue was already numbed to its rusty metallic taste.
Inukashi―Inukashi, help us.
Inukashi!
Rikiga fell into a fit of coughing. He recovered and breathed raggedly.
"Inukashi, I can't do it anymore. I'm at my limit."
"Limit of what?" Inukashi said tersely.
"I can't breathe. Are you planning on suffocating me like this?"
"What good is it to me if I suffocate you, old man? You gonna leave me a giant inheritance? The most you'd probably leave behind is a pile of empty booze bottles."
"Hmph. See if I even leave you that."
But even while griping, Rikiga did not try to flee. He was still stacking mattresses under the opening of the garbage chute. With each mattress he stacked, he had a coughing fit, gasped and wheezed, and griped some more.
Smoke had saturated the hygiene management room. The collection area was no exception; it was almost engulfed by thick, grey smoke. The dogs lay low on their bellies, their breathing hushed. Even the little mice who had been squeaking clamorously at each other were now huddled motionless.
The limit―Rikiga was right, the limit was near. Inukashi himself was choking on the smoke, and the air wasn't passing through his throat well. His heart pounded frantically.
It hurts.
The air is stuck in my throat.
But he was not miserable. He was not in despair. On the contrary, a part of his heart was pounding, soaring in anticipation.
What is this smoke? This hot air that blows at me from time to time? The restless buzz that comes with its snarl?
A clear precursor to destruction. The Correctional Facility is raising its last dying shriek.
Many times Inukashi felt like barking out of excitement. He wanted to bark and howl until his throat trembled. Just once, he opened his mouth wide, but he only choked on the smoke that rushed into his mouth.
He licked his lips while carrying the mattresses. If I can't bark, the least I can do is lick my chops.
What he thought was absolute was crumbling before his eyes.
Will you look at that. Is that what life is, Nezumi? Shion? If it is, that means you guys taught me what it is to be alive. You never know what happens. There's nothing absolute about what humans create.
I won't thank you; you guys have caused me too much hassle. You'll never hear a word of thanks come out of my mouth.
But I owe you praise. I'll give you my best compliments. I'm actually impressed that you guys turned out as decent as my dogs are. You guys are really something. I have new regard for you. I'm impressed―just a tiny bit.
The smoke assaulted his eyes, his throat, and his nasal passage. A tear rolled down his cheek. It was just the smoke stinging his eyes.
You come back, you hear me? If you don't, I can't praise you. Hurry, hurry, while my breath can still last me. Hurry.
Inukashi! Someone called him. He whirled around. Rikiga was kneeling on the floor. He was holding a white cloth to his mouth, and coughs were racking his bent back.
"Call me?"
"―What?"
"Did you call me, old man?"
"What would I... do that for?" Rikiga wheezed. "You want me to... give you one last kiss or something?"
"Knock it off. That's creepy, even for a joke."
"I'm... past the point of... caring whether it's creepy. Really, I can't... stand this anymore..."
"That's a shame. My heart goes out to you, man. But it's a bit too late to repent. A man as corrupted as you isn't gonna get any closer to Heaven, no matter how hard you try."
"Damnit... still smart-mouthing me... are you?"
Explosions. Smoke pouring into the air. The dog with patched fur raised its head. Terror swam in its eyes. But the dogs did not move. They did not try to flee.
They're waiting for my orders. They were waiting for Inukashi's command, fighting their fear of death. Dogs never abandoned their master. They never betrayed him.
I can't murder them like this.
"Go." Inukashi pointed at the entrance door. "Escape by yourselves."
But the dogs did not get to their feet. They remained lying on their stomachs, watching Inukashi.
"What? I'm telling you to leave. Get out of here, quickly." He met the eyes of the patched dog. Its eyes were serene. The shadow of fear that had crossed his eyes moments ago was wiped cleanly away.
"I see..." You won't move if your master doesn't.
"Aren't you gonna... tell me?" Rikiga coughed and wheezed. "Aren't you gonna... tell me to run?"
"You? You can get the hell out of here if you want to. You wouldn't be any use if you stayed."
"Inukashi."
"What?"
"Do you... plan to die here?"
"Die? Why would I?"
"There's barely any... chance that those two... Shion and Eve... are going to come back. If you're gonna gamble on that slim chance... if you're gonna gamble and choose to stay... that's like killing yourself."
No way. Heaven and earth can turn upside-down, but I'm never gonna kill myself. I'd be missing the spectacle of a lifetime. The destruction of the Correctional Facility was only the beginning. It was only the preamble. The devastation of No. 6 itself was what came next.
No. 6 was falling apart.
I'll get to see the very moment with my own eyes. And you're telling me I intend to die? You must be kidding me. You bet I'll live to see No. 6's last. I'll thoroughly enjoy its final act.
Heh heh heh.
Lighthearted laughter rang at his ear. No, it was in his ear―inside his head. Someone was laughing. It was carefree and joyful, yet an icy laughter.
"Who is it?"
His gaze darted about instinctively and caught a small black shadow passing by.
A bug?
The shadow was soon swallowed up by the smoke as it disappeared. The la

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนี้หมายเลข 6 ได้นี้เป็น Elyuriasบทที่ 1ที่ผมบอกว่า ผมเห็นเมตตาพระเจ้าของฉันควรรายงานที่ผมบอกว่า ผมเห็นแต่รู้ไม่ได้ [1]-แม็คเบ็ธ ฉากบัญญัติ V Vพวกเขาตกลงมา ล้ม เกือบตรงลงเร็วกว่าอะไรโรงแรมชิออนมีจินตนาการได้ เขารู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ แต่เขาได้ยินเสียงลม มันเป็นลมเดียวกันจากคืนพายุ7 กันยายน วันเกิดสิบสองของ 2013―Shion ได้ ศักดิ์สิทธิ์เมืองของหมายเลข 6 ได้ถูกตี โดยพายุเฮอริเคนโดยตรง ฝนถูกห้ำบนพื้นดิน และลมคำราม ต้นไม้ในบ้านเขา careened อาละวาด และสาขาเชิญหยุดลง และได้พัดเอาผ่านอากาศ มันมีขนาดใหญ่มาก และรุนแรงพายุเฮอริเคน ชนิดไม่เห็นในปีที่ผ่านมา แต่เขาแน่ใจว่า ไม่มีใครอาศัยอยู่ใน Chronos รู้สึกคาม หรือวิตกกังวล โรงแรมชิออนและแม่ของเขา กา รันได้เหมือนกันนี้เป็นหมายเลข 6 การกล่าวเมือง ผลลัพธ์ของมนุษย์ภูมิปัญญาและเทคโนโลยีที่ทันสมัย และที่ยูโทเปีย Chronos อยู่ในตำแหน่งสูงสุดนี่เรสซิเดนซ์หรู เมืองที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่เลือกอยู่ ภัยธรรมชาติเพียงอาจไม่รบกวนมันทุกคนก็เชื่อว่านั้นไม่ต้องสงสัย พวกเขาก็ได้รับอนุญาตเชื่อเป็นอย่างอื่นคืนพายุ เปิดหน้าต่างของฉันทำไม เขาบางครั้งคิดว่า เหตุใดฉันจึงไม่ได้เปิดหน้าต่างนั้น เป็น เพราะผมตื่นเต้นในความบ้าของธรรมชาติ และผมขาวกระตุ้น หรือฉันไม่กวน โดย impulse―was รุนแรง แน่นอนไม่ได้เปิดหน้าต่าง และฉัน yelled ฉันกรีดร้องว่า ฉันถูกเทออกทั้งหมดของความดุร้ายภายในฉัน ถ้าฉันไม่ร้อง ฉันรู้สึกเหมือนฉันจะภาพแตกเป็นชิ้น ๆ ในวิธีของตัวเอง ผมรู้สึกกลัวว่า ฉันจะเก็บกัก และ tamed เป็น domesticity โดยหมายเลข 6Fear―maybe คลุมสิ่งที่คุณจะไม่ได้รู้จักมักคุ้น เนะฉันรู้สึกเหมือนฉันถูก suffocating ผมกลัว อยากจะร้องที่ถูกทำไมเปิด window―wasn ไม่ได้ไม่ใช่ใช่ไม่คุณเรียกผมผมได้ยินว่า voice―calling voice―your ผมมันหัวเราะต่อผ่านลม ฉีกผ่านฝน และมากับฉันคุณเรียกฉัน และฉันถูกเรียกว่าคุณจึงเปิดหน้าต่าง ฉันส่วนใหญ่จะเปิดทั่วไปกลางแจ้งฉันขยายแผ่นดินของฉันในการค้นหาคุณคุณจะหัวเราะ จะรอยยิ้มที่งดงามข้ามใบหน้าของคุณเป็นคุณ sneer ที่ฉัน คุณจะจับหัวของคุณกับ exasperation ในลักษณะที่สง่างามของคุณ' เพ้อฝันไม่ Self-consciousness เช่นงานของศิลปิน half-baked ที่นำมารวมฝูง ' ―would ที่คุณพ่นคำเหล่านั้นที่ฉัน คุณอาจจะ ไป และหัวเราะ คุณสามารถยกเลิกพวกเขาเป็นของฉัน delusions ไม่แคร์แต่มันเป็นความจริงคุณเรียกฉัน และฉันฟัง ผมถึงออก และคุณจับแขนของฉัน เปิดหน้าต่างเพื่อให้สามารถพบคุณที่เป็นของเราจริง เนะเสียงดังถูก ringing ในหูของเขา มันไม่ได้วนของลม มันเป็นเสียงเลื่อนผ่านท่อพลาสติก แต่ถ้าหลอดนี้ไม่ใช่ช่องขยะ แต่ลาดชันที่ตรงกับนรกทันใดนั้นสติของเขาเริ่มที่จะเลือนหาย บาดแผลที่เขาได้รับความเดือดร้อนบนร่างกายของเขาทั้งหมดเติบโตร้อน และ throbbed แรงเหลือเขาไปนรกเหมือนเลวเมื่ออยู่กับคุณ ฉันควรหยุดการต่อต้าน แล้ว ทำไมไม่ฉันเพียงให้ขึ้นบนดิ้นรน ในการต่อสู้ ทางอยากอยู่หรือไม่ถ้าฉันปล่อยให้ตัวเองดำออกตอนนี้ ฉันจะปลอดจากอาการปวดนี้ นี้ภายโรงแรมชิออนปิดตา ความมืดได้กระตุ้นออกก่อนเขาเพียงเช่นนี้...เช่นนี้..."Ugh เนะ groaned เบา ๆ มันแทง eardrums ของโรงแรมชิออน เช่นฟ้าผ่าชุดบานท่อทองค่าฟ้าคืน มันฉีกความมืดจากจิตสำนึกของเขาDamnit โรงแรมชิออนบิต lip ของเขา และเกิดความเจ็บปวดตนเอง เขา scolded ตัวเองอย่างรุนแรง คุณลูกครึ่ง สิ่งคุณคิด คุณไม่สามารถกำหนดค่าเดี๋ยวนี้ อาศัยอยู่ อยู่รอด เรามีกลับ และเราต้องเดินทางในหนึ่งชิ้นเขาได้ทำการสาบานนั้น เขาคำรบกับตัวเขาเองว่า เขาจะปกป้องเนะผ่านจุดสิ้นสุด และอยู่รอดการทรมานนี้ร่วมกันมือเล็ดรอด เลือดของเนะถูก caked บนปาล์มของเขา เมาส์สีดำหลุดออกมาจากกระเป๋าของเขา และวิ่งตามผนัง chute ขยะ ไม่ตก มันไม่แน่นอนทำงานTsukiyo ฉันกำลังตรวจนับกับคุณ บอก Inukashi ว่า เรามีชีวิตอยู่โรงแรมชิออน jammed เท้าทั้งกำแพง และ gritted ฟันของเขา เขาเน้นความแรงทั้งหมดในร่างกายของเขาในขาของเขา กระดูกของเขา creaked ความเร็วลดลงลดลงค่อนข้าง กระดูกของเขายังคง creak ประหนึ่งว่าพวกเขาได้กรีดร้องจากความเจ็บปวดDamnit ฉันจะไม่ให้ยัง โรงแรมชิออน chewed lip ของเขายังหนัก นอกจากนี้เขาไม่ได้ลิ้มรสเลือด ลิ้นของเขาได้แล้ว numbed รสโลหะเป็นสนิมInukashi―Inukashi ช่วยให้เราInukashiRikiga ตกลงตัวพอดีไอ เขากู้ และหายใจ raggedly"Inukashi ฉันไม่สามารถทำได้อีกต่อไป ฉันที่ขีดจำกัดของฉัน""ขีดจำกัดของอะไร" Inukashi tersely กล่าว"ฉันไม่สามารถหายใจ คุณวางแผนที่บน suffocating ฉันเช่นนี้""สิ่งดีเป็นผมถ้าผมหายใจไม่ออกคุณ เฒ่า คุณจะทิ้งฉันสืบทอดยักษ์ ส่วนใหญ่คุณอาจจะทิ้งไว้เบื้องหลังเป็นกองขวดเปล่า booze""Hmph ดูถ้าจะฝากคุณที่"แต่แม้ในขณะที่ griping, Rikiga ได้พยายามหนี นอกจากนี้เขายังถูกซ้อนนอนภายใต้การเปิดช่องเก็บขยะ พร้อมที่นอนแต่ละเขาซ้อน เขาได้ไอเหมาะสม gasped wheezed และ griped บางมากควันมีอิ่มตัวห้องจัดการสุขอนามัย พื้นที่เก็บมาก นอกจากนี้ก็เกือบถูกล้อม ด้วยควันหนา สีเทา สุนัขน้อยวางบน bellies ของพวกเขา พวกเขาหายใจ hushed แม้แต่หนูน้อยที่ได้รับ squeaking clamorously กันได้ตอนนี้ต้องนิ่งLimit―Rikiga ไม่เหมาะสม ขีดจำกัดถูกใกล้ Inukashi ตัวเองถูก choking ในควัน และอากาศไม่ได้ผ่านลำคอของเขาดี หัวใจของเขาลบหลู่เมามันเจ็บอากาศติดอยู่ในคอแต่เขาไม่ต้องกลับ เขาไม่ใช่ในความสิ้นหวัง ดอก เป็นส่วนหนึ่งของหัวใจของเขาถูกห้ำ สูงขึ้นในความคาดหมายควันไฟนี้คืออะไร นี้อากาศร้อนที่พัดทีเวลา Buzz สโมสรพร้อม snarl ของสารตั้งต้นชัดเจนเพื่อทำลาย สิ่งอำนวยความสะดวกอาคารจะเพิ่ม shriek ตัวตายล่าสุดInukashi หลายครั้งรู้สึกเหมือนเก้งไม่ตื่นเต้น เขาต้องการเปลือก และ howl จนจมูกของเขา trembled เพียงครั้งเดียว เขาเปิดปากกว้าง แต่เขาสำลักในควันไฟที่วิ่งเข้าไปในปากของเขาเขาได้เลียริมฝีปากของเขาขณะกำลังจะนอน ถ้าฉันไม่เปลือก อย่างน้อยที่ผมทำเป็นเลียชิ้นของฉันสิ่งที่เขาคิดว่า ถูกแน่นอนถูกผุก่อนตาคุณจะดูว่า ว่าชีวิตคืออะไร เนะ โรงแรมชิออน ถ้าเป็น ซึ่งหมายความว่า พวกคุณเคยสอนอะไรที่มันจะมีชีวิต คุณไม่เคยรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่มีอะไรที่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่มนุษย์สร้างฉันจะขอบคุณ พวกคุณได้ทำผมยุ่งยากมากเกินไป นอกจากนี้คุณไม่เคยจะได้ยินคำขอบคุณออกมาจากปากของฉันแต่เป็นหนี้คุณสรรเสริญ จะให้ชมเชยของฉันดีที่สุด ผมประทับใจจริง ๆ ที่พวกคุณเปิดออกมาดีเป็นสุนัขของฉัน พวกคุณมีจริง ๆ บางสิ่งบางอย่าง มีสัมมาคารวะใหม่สำหรับคุณ ผม impressed―just tiny บิตควันทำร้ายตา จมูกของเขา และเส้นทางโพรงจมูกของเขา น้ำตาที่สะสมลงแก้มของเขา มันเป็นเพียงแค่ควัน stinging ตาYou come back, you hear me? If you don't, I can't praise you. Hurry, hurry, while my breath can still last me. Hurry.Inukashi! Someone called him. He whirled around. Rikiga was kneeling on the floor. He was holding a white cloth to his mouth, and coughs were racking his bent back."Call me?""―What?""Did you call me, old man?""What would I... do that for?" Rikiga wheezed. "You want me to... give you one last kiss or something?""Knock it off. That's creepy, even for a joke.""I'm... past the point of... caring whether it's creepy. Really, I can't... stand this anymore...""That's a shame. My heart goes out to you, man. But it's a bit too late to repent. A man as corrupted as you isn't gonna get any closer to Heaven, no matter how hard you try.""Damnit... still smart-mouthing me... are you?"Explosions. Smoke pouring into the air. The dog with patched fur raised its head. Terror swam in its eyes. But the dogs did not move. They did not try to flee.They're waiting for my orders. They were waiting for Inukashi's command, fighting their fear of death. Dogs never abandoned their master. They never betrayed him.I can't murder them like this."Go." Inukashi pointed at the entrance door. "Escape by yourselves."But the dogs did not get to their feet. They remained lying on their stomachs, watching Inukashi."What? I'm telling you to leave. Get out of here, quickly." He met the eyes of the patched dog. Its eyes were serene. The shadow of fear that had crossed his eyes moments ago was wiped cleanly away."I see..." You won't move if your master doesn't."Aren't you gonna... tell me?" Rikiga coughed and wheezed. "Aren't you gonna... tell me to run?""You? You can get the hell out of here if you want to. You wouldn't be any use if you stayed.""Inukashi.""What?""Do you... plan to die here?""Die? Why would I?""There's barely any... chance that those two... Shion and Eve... are going to come back. If you're gonna gamble on that slim chance... if you're gonna gamble and choose to stay... that's like killing yourself."No way. Heaven and earth can turn upside-down, but I'm never gonna kill myself. I'd be missing the spectacle of a lifetime. The destruction of the Correctional Facility was only the beginning. It was only the preamble. The devastation of No. 6 itself was what came next.No. 6 was falling apart.I'll get to see the very moment with my own eyes. And you're telling me I intend to die? You must be kidding me. You bet I'll live to see No. 6's last. I'll thoroughly enjoy its final act.Heh heh heh.Lighthearted laughter rang at his ear. No, it was in his ear―inside his head. Someone was laughing. It was carefree and joyful, yet an icy laughter."Who is it?"His gaze darted about instinctively and caught a small black shadow passing by.A bug?The shadow was soon swallowed up by the smoke as it disappeared. The la

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี่เป็นครั้งที่ 6 นี้ elyurias



บทที่ 1
ซึ่งฉันบอกว่าฉันเห็น




เมตตา พระเจ้า ฉันควรจะรายงานซึ่งผมบอกว่าผมเห็น
แต่ไม่รู้จักทำ . [ 1 ]
- แม็คเบ็ธ ทำ V V

ฉาก
เค้าตกลงมา ตกเกือบตรงลง

มันได้เร็วกว่าสิ่งใด ชิออนคิด เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เขาได้ยินเสียงลม มันเป็นสายลมเดียวกันจากพายุเมื่อคืน
มันคือ 7 กันยายน 2013 ผมอยากชิออนที่วันเกิด เมืองศักดิ์สิทธิ์ของหมายเลข 6 ได้โดยตรงตีโดยพายุ ฝนเต้นบนพื้นดิน และลมก็คำราม . ต้นไม้ในหลาของเขา careened อาละวาด และกิ่งใบแตกออกและวิปปิ้งผ่านอากาศ มันเป็นพายุขนาดใหญ่มากและรุนแรง ชนิด ไม่ เห็น ใน ปี ล่าสุดแต่เขาก็แน่ใจว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ในโครโนสสึกกลัวหรือกังวล ชิออนและแม่ของเขา คาเรน ได้รับเหมือนกัน
นี้คือหมายเลข 6 . เมืองในอุดมคติ ผลของปัญญาของมนุษย์ และ เทคโนโลยีที่ทันสมัย และ ในที่ ยูโทเปีย โครนอสอยู่ในอันดับสูงสุดของหรู หอพัก เมืองที่คนเลือกได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอยู่ ภัยพิบัติจากธรรมชาติเพียงไม่ไปรบกวนมัน