โปรแกรมเมอร์เป็นอาชีพในฝันของผมตั้ง

โปรแกรมเมอร์เป็นอาชีพในฝันของผมตั้งแต่อายุ 15-16 ตั้งแต่รู้ว่าคนที่ทำเกมกันเขาเป็นโปรแกรมเมอร์ ดังนั้นผมก็คิดอยากจะเรียนสายนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น ก็เพราะว่าอยากเขียนเกม และถึงอาจจะไม่ได้เขียนเกมจริงๆ จังๆ แต่ท้ายสุดผมก็สามารถเป็นโปรแกรมเมอร์ที่ผม (คิดเอาเองว่า) ไม่ด้อยไปกว่าใครที่ไหน

นี่คือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมก้าวขึ้นมาอยู่ในจุดที่ผมเป็นอยู่

แต่สำหรับโปรแกรมเมอร์หลายคนในตลาด มันอาจจะไม่ใช่ ส่วนใหญ่ที่ผมพบว่าเข้ามาทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์นั้นก็เพราะเขาพบว่ามันเป็นอาชีพที่ทำงานสบาย รายได้ดี หลายคนมาทำงานด้านนี้เพียงเพราะว่าช่วงที่เขากำลังตัดสินใจจะเลือกสาขาวิชาที่เรียนต่อนั้น สายคอมพิวเตอร์มันดันเป็นที่นิยม พอเรียนจบมาทั้ง ๆ ที่รู้ตัวว่าไม่ชอบก็ทู่ซี้ทำงานนี้ไป เพียงเพราะว่าไม่สามารถออกไปจากพื้นที่แสนสบาย (comfort zone) ของตัวเองไปได้ก็เท่านั้น

คือสรุปง่าย ๆ ว่าจริง ๆ ก็ไม่ได้อยากทำหรอก ไม่ได้รู้สึกว่ามันสนุก ไม่ได้รู้สึกว่าทำแล้วมันมีคุณค่า รู้แค่ว่าถ้าไม่ทำก็อดตาย ถ้าไม่ทำแล้วจะไปทำอะไรกิน ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

15-16 ก็เพราะว่าอยากเขียนเกมและถึงอาจจะไม่ได้เขียนเกมจริงๆจัง ๆ (คิดเอาเองว่า) มันอาจจะไม่ใช่ รายได้ดี สายคอมพิวเตอร์มันดันเป็นที่นิยมพอเรียนจบมาทั้ง ๆ (เขตความสะดวกสบาย) ๆ ว่าจริง ๆ ก็ไม่ได้อยากทำหรอกไม่ได้รู้สึกว่ามันสนุกไม่ได้รู้สึกว่าทำแล้วมันมีคุณค่ารู้แค่ว่าถ้าไม่ทำก็อดตายถ้าไม่ทำแล้วจะไปทำอะไรกิน ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โปรแกรมเมอร์เป็นอาชีพในฝันของผมตั้งแต่อายุ 15-16 ตั้งแต่รู้ว่าคนที่ทำเกมกันเขาเป็นโปรแกรมเมอร์ดังนั้นผมก็คิดอยากจะเรียนสายนี้มาตั้งแต่ตอนนั้นก็เพราะว่าอยากเขียนเกมและถึงอาจจะไม่ได้เขียนเกมจริงๆจังๆ( คิดเอาเองว่า ) ไม่ด้อยไปกว่าใครที่ไหน



นี่คือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมก้าวขึ้นมาอยู่ในจุดที่ผมเป็นอยู่แต่สำหรับโปรแกรมเมอร์หลายคนในตลาดมันอาจจะไม่ใช่ส่วนใหญ่ที่ผมพบว่าเข้ามาทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์นั้นก็เพราะเขาพบว่ามันเป็นอาชีพที่ทำงานสบายรายได้ดีสายคอมพิวเตอร์มันดันเป็นที่นิยมพอเรียนจบมาทั้งจะที่รู้ตัวว่าไม่ชอบก็ทู่ซี้ทำงานนี้ไปเพียงเพราะว่าไม่สามารถออกไปจากพื้นที่แสนสบาย ( ความสุขสบาย ) ของตัวเองไปได้ก็เท่านั้น

คือสรุปง่ายจะไม่มีว่าจริงก็ไม่ได้อยากทำหรอกไม่ได้รู้สึกว่ามันสนุกไม่ได้รู้สึกว่าทำแล้วมันมีคุณค่ารู้แค่ว่าถ้าไม่ทำก็อดตายถ้าไม่ทำแล้วจะไปทำอะไรกิน . . . . . . .