surfaces and fractures of filmsampl

surfaces and fractures of film
samples are presented in Fig. 1. Micrographs of the film surfaces, at
a magnification of 200, did not show differences between the
films plasticized with glycerol and sorbitol. Both glycerol and
sorbitol have the same plasticizing mechanism and are small
molecules if compared with amylose–amylopectin chains. Martelli
et al. (2006) found important differences among the surfaces of
keratin films plasticized with glycerol, sorbitol and PEG4000 using
a magnification of 2000 and 3000. These higher magnification
levels cannot be used for starch films, because it can degrade them.
On the other hand, the surfaces of films prepared with rice flour
were more irregular than those of films prepared with rice starch.
For flour base films, the presence of insoluble particles was
observed. The irregularities in the surface of rice flour films may be
related to the presence of more than one macromolecule in the
polymeric matrix (starch, protein and lipid).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นผิวและรอยแตกของฟิล์มมีแสดงตัวอย่างใน Fig. 1 Micrographs พื้นผิวฟิล์ม ที่ขยาย 200 ไม่แสดงความแตกต่างระหว่างการฟิล์ม plasticized กับกลีเซอรและซอร์บิทอล กลีเซอรทั้งสอง และซอร์บิทอลมีกลไก plasticizing เดียวกัน และมีขนาดเล็กโมเลกุลถ้าเปรียบเทียบกับโซ่และ – amylopectin Martellial. ร้อยเอ็ด (2006) พบความแตกต่างที่สำคัญระหว่างพื้นผิวของฟิล์ม keratin plasticized กับกลีเซอร ซอร์บิทอล และ PEG4000 ใช้ขยาย 2000 และ 3000 อัตราส่วนนี้สูงไม่สามารถใช้ระดับสำหรับฟิล์มแป้ง เนื่องจากมันสามารถย่อยสลายบนมืออื่น ๆ เตรียมพื้นผิวของฟิล์มกับแป้งข้าวเจ้าไม่ผิดปกติมากขึ้นกว่าของภาพยนตร์พร้อมแป้งสำหรับแป้งฐานฟิล์ม อยู่ของอนุภาคที่ไม่ละลายน้ำสังเกต อาจมีความผิดปกติในพื้นผิวของฟิล์มแป้งข้าวที่เกี่ยวข้องกับสถานะของ macromolecule มากกว่าหนึ่งในการเมตริกซ์ชนิด (แป้ง โปรตีน และไขมัน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นผิวและกระดูกหักของภาพยนตร์ตัวอย่างจะถูกนำเสนอในรูป
1.
ไมโครของพื้นผิวฟิล์มที่กำลังขยาย200 ?,
ไม่ได้แสดงความแตกต่างระหว่างภาพยนตร์plasticized กับกลีเซอรอลและซอร์บิทอ ทั้งกลีเซอรอลและซอร์บิทอมีกลไก plasticizing เดียวกันและมีขนาดเล็กโมเลกุลถ้าเทียบกับกลุ่มอะไมโลส-amylopectin เทet al, (2006) พบว่าแตกต่างที่สำคัญในหมู่พื้นผิวของฟิล์มเคราตินplasticized กับกลีเซอรอลซอร์บิทอและ PEG4000 ใช้ขยายของปี2000 หรือไม่? และ 3000 ?. เหล่านี้กำลังขยายที่สูงขึ้นในระดับที่ไม่สามารถใช้สำหรับภาพยนตร์แป้งเพราะสามารถย่อยสลายพวกเขา. ในทางกลับกันพื้นผิวของภาพยนตร์ที่จัดทำขึ้นด้วยแป้งข้าวเจ้ามีความผิดปกติมากขึ้นกว่าที่ของภาพยนตร์ที่ปรุงด้วยแป้งข้าวเจ้า. สำหรับภาพยนตร์ฐานแป้งการปรากฏตัวของ อนุภาคที่ไม่ละลายน้ำได้รับการตั้งข้อสังเกต ความผิดปกติในพื้นผิวของฟิล์มแป้งข้าวเจ้าที่อาจจะเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของมากกว่าหนึ่งโมเลกุลในเมทริกซ์พอลิเมอ(แป้งโปรตีนและไขมัน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และพื้นผิวรอยแตกของตัวอย่างภาพยนตร์
แสดงในรูปที่ 1 micrographs ของฟิล์มบนพื้นผิว ในการขยาย 200  ไม่ได้แสดงความแตกต่างระหว่าง
ภาพยนตร์ plasticized กับกลีเซอรอลและซอร์บิทอล . ทั้งกลีเซอรอลและ
ซอร์บิทอลมีกลไก plasticizing เดียวกันและเป็นโมเลกุลเล็กๆ ถ้าเทียบกับปริมาณอะไมโลสและอะมิโลเพกทิน
โซ่ มาร์เทลี่
et al .( 2006 ) พบความแตกต่างที่สำคัญระหว่างพื้นผิวของผ้าฝ้าย plasticized
ฟิล์มกับกลีเซอรอล ซอร์บิทอลและ peg4000 โดยใช้การขยายของ  2000 และ 3000  . สูงเหล่านี้ขยาย
ระดับไม่สามารถใช้สำหรับฟิล์มแป้งเพราะจะทำให้พวกเขา
บนมืออื่น ๆ , พื้นผิวของฟิล์มเตรียม
แป้งข้าวผิดปกติยิ่งกว่าภาพยนตร์เตรียมกับข้าว
แป้งแป้ง เบส ภาพยนตร์ , การแสดงตนของอนุภาคที่ไม่ละลายน้ำคือ
) และความผิดปกติของพื้นผิวของฟิล์มแป้งข้าวเจ้าอาจ
เกี่ยวข้องกับการมีมากกว่าหนึ่งโมเลกุลใน
เมทริกซ์พอลิเมอร์ ( แป้ง โปรตีน และไขมัน )