- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
THE CASK OF AMONTILLADOby Edgar All
THE CASK OF AMONTILLADO
by Edgar Allan Poe
THE thousand annoyances of Fortunato I had taken as I best could, but when he ventured to insult me, I vowed revenge. I would have vengeance; this was a point definitely, settled. But how to extract the vengeance, that was a different matter. I must not only punish but punish with impunity. He must feel that he has done me wrong. He must feel the consequences of insulting me.
It must be understood that I did not say or do anything to give Fortunato cause to doubt my good will. I continued, with my smile in his face, and he did not perceive that my smile now was at the thought of his immolation.
He had a weak point --this Fortunato --although in other regards he was a man to be respected and even feared. He prided himself on his connoisseurship in wine. Few Italians have the true wine spirit. For the most part their enthusiasm is adopted to suit the time and opportunity. In paintings and gems, Fortunato, like his countrymen, was a quack; but in the matter of old wines he was sincere. In this respect I did not differ from him materially; --I was skilful in the Italian vintages myself, and bought wine largely whenever I could.
It was about dusk, one evening during the supreme madness of the carnival season; that was when I encountered my friend. He met me with excessive warmth and friendliness, for he had been drinking much. He was drunk and dressed as a clown to celebrate the festival. He had on a tight-fitting striped dress, and on his head he wore a cone shaped cap with bells. I was so pleased to see him that I didn’t want to stop shaking his hand.
I said to him --"My dear Fortunato, it is fortuitous for us to meet here. You are looking remarkably well today. I have received a barrel of what seems to be Amontillado Wine, and I have my doubts about its authenticity."
"How?" he said. "Amontillado, A whole barrel? Impossible! And in the middle of the carnival!"
"I have my doubts," I replied; "and I was silly enough to pay the full Amontillado price without consulting you in the matter. You were not to be found, and I was fearful of losing a bargain."
"Amontillado Wine!" he said.
"I have my doubts." I said.
"Amontillado!"
"And I must satisfy them."
"Amontillado!"
"Since you’re busy, I am on my way to Mr. Luchresi. If anyone understands wine, it is he. He will tell me --"
"Luchresi cannot tell Amontillado Wine from Sherry."
"And yet some fools say that his taste is a match for your own.
"Come, let us go."
"Where?"
"To your wine vaults."
"My friend, no; I will not impose upon your good nature. I see you are busy. Luchresi--"
"I’m not busy; --come."
"My friend, no. It seems that you are afflicted with a severe cold. The wine vaults are damp. They are encrusted with mold."
"Let us go, nevertheless. The cold is nothing. Amontillado Wine! I must see it! And as for Luchresi, he cannot distinguish Sherry from Amontillado."
Thus Fortunato came with me in order to see my wine vaults; and putting on a mask of black silk and drawing a black cape on my back, I hurried him to my home.
There were no attendants at home; they had been given the day off for the festival. I had told them that I will not return until the morning, and had given them explicit orders not to come to the house. These orders were sufficient to insure their immediate disappearance.
I took two torches, and giving one to Fortunato, lead him through several suites of rooms to the stairs that led below into the basement and the vaults. I passed down a long and winding staircase, requesting him to be cautious as he followed. We came at length to the foot of the descent, and stood together upon the damp ground of the catacombs.
The hand of my friend was unsteady, and the bells upon his cap jingled as he walked.
"The barrel," he said.
"It is farther on," said I; "but observe the white patterns which stick to the walls around us."
He turned towards me, and looked into my eyes with a look of intoxication.
"Mold?" he asked, at length.
"Mold," I replied. "How long have you had that cough?"
"Ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh!"
My poor friend found it impossible to reply for many minutes.
"It is nothing," he said, at last.
"Come," I said, with decision, "we will go back; your health is precious. You are rich, respected, admired, beloved; you are happy, as once I was. You are a man to be missed. For me it is no matter. We will go back; you will be ill, and I cannot be responsible. Besides, there is Luchresi --"
"Enough," he said; "the cough is nothing; it will not kill me. I shall not die of a cough."
"True --true," I replied; "and, indeed, I had no intention of alarming you unnecessarily --but you should use all proper caution. A sip of some of my wine will defend us from the mold.
Here I knocked off the neck of a random bottle from the wine stored in my basement.
"Drink," I said, presenting him the wine.
He raised it to his lips with a leer. He paused and nodded to me familiarly, while his bells jingled.
"I drink," he said, "to the buried that repose around us."
"And I to your long life."
He took my arm, and we proceeded.
"These vaults," he said, "are extensive."
"The Montresors," I replied, "were a great and numerous family."
"I forget your family emblem."
"A huge human foot, in a field azure; the foot crushes a serpent whose fangs are imbedded in the heel."
"And the motto?" he asked.
"Nemo me impunelacessit." (No one can harm me unpunished)
"Good!" he said.
The wine sparkled in his eyes and the bells jingled. We had passed through long walls of piled skeletons, with casks and caskets intermingling, into the inmost depth of the catacombs below my home. I paused again, and grabbed Fortunato by an arm above the elbow.
"The mold!" I said; "see, it increases. It hangs like moss upon the vaults. We are below the river's bed. The drops of moisture trickle among the bones. Come, we will go back before it is too late. Your cough --"
"It is nothing," he said; "let us go on. But first, another drink of wine."
I broke and reached him a bottle of De Grave. He emptied it in one breath. His eyes flashed with a fierce light. He laughed and threw the bottle upwards with a gesture I did not understand.
I looked at him in surprise. He repeated the movement --a grotesque one.
"You do not comprehend?" he said.
"No," I replied.
"Then you are not of the brotherhood."
"What brotherhood?"
"You are not of the masons."
"Yes, yes," I said; "yes, yes."
"You? Impossible! A mason?"
"A mason," I replied.
"A sign," he said, "a sign."
"It is this," I answered, producing from beneath the folds of my cape a trowel.
"You jest," he exclaimed, recoiling a few paces. "But let us proceed to the Amontillado."
"Let’s proceed," I said, replacing the tool beneath the cloak and again offering him my arm. He leaned upon it heavily. We continued our route in search of the Amontillado. We passed through a range of low arches, descended, passed on, and descending again, arrived at a deep crypt, in which the foulness of the air caused our torches to glow than flame.
At the most remote end of the crypt there appeared a smaller room. Its walls had been lined with human remains, bones from an ancient burial ground - bones hanging on the walls. Three sides of this interior crypt were still decorated with bones in this manner. From the fourth side the bones had been thrown down into a pile, forming a mound of some size. Within the wall exposed by the displacing of the bones, we saw another, even smaller room - in depth about four feet, in width three, in height six or seven. It seemed to have been constructed for no special use within itself, but just a hole which lays between two of the colossal pillars which support the house. In the back of the small hole of a room was a solid granite wall.
It was in vain that Fortunato, lifting his dull torch, tried to see what was inside the room. The feeble light of his torch did not enable us to see.
"Proceed," I said; "inside this hole is the Amontillado. As for Luchresi --"
"He is an ignoramus, and knows nothing" interrupted my friend, as he stepped unsteadily forward, while I followed immediately at his heels. He stepped forward but was stopped by a wall of rock, so he stood stupidly bewildered. In the surface of the wall were two iron rings. They were about two feet apart. From one of these rings was hanging a short chain, from the other a padlock. In only a few seconds, I threw the chain around his waist and secured the padlock. Then I stepped back from the small hole.
"Pass your hand," I said, "over the wall; you can feel the mold. Indeed, it is very damp. Once more let me implore you to return. No? Then I must positively leave you.”
"The Amontillado!" yelled my friend, not yet recovered from his astonishment.
"True," I replied; "the Amontillado."
As I said these words I busied myself among the pile of bones of which I have before spoken. Throwing them aside, I soon uncovered a quantity of building stone and mortar. With these materials and with the aid of my trowel, I began vigorously to build a wall to cover up the entrance of the room.
I had barely laid the first part of the wall when I discovered that the intoxication of Fortunato had worn off. The earliest indication I had of this was a low moaning cry from the depth of the recess. It was not the cry of a drunken man. There was then a long and sad silence. I laid the second tier, and the third, and the fourth; and then I heard the furious vibrations of the chain. The noise lasted for several minutes, which gave me satisfaction. When at last the noise subsided, I had build the wall up to my chest. I paused, and holding the torch over the wall, threw a few feeble rays of light upon the figure chained within.
He started screaming loudly and suddenly. For a brief moment I hesitated, I trembled. I stepped back. Then, I re-approached the wall; I replied to his screaming with my own yelling. I repeated what he said.
by Edgar Allan Poe
THE thousand annoyances of Fortunato I had taken as I best could, but when he ventured to insult me, I vowed revenge. I would have vengeance; this was a point definitely, settled. But how to extract the vengeance, that was a different matter. I must not only punish but punish with impunity. He must feel that he has done me wrong. He must feel the consequences of insulting me.
It must be understood that I did not say or do anything to give Fortunato cause to doubt my good will. I continued, with my smile in his face, and he did not perceive that my smile now was at the thought of his immolation.
He had a weak point --this Fortunato --although in other regards he was a man to be respected and even feared. He prided himself on his connoisseurship in wine. Few Italians have the true wine spirit. For the most part their enthusiasm is adopted to suit the time and opportunity. In paintings and gems, Fortunato, like his countrymen, was a quack; but in the matter of old wines he was sincere. In this respect I did not differ from him materially; --I was skilful in the Italian vintages myself, and bought wine largely whenever I could.
It was about dusk, one evening during the supreme madness of the carnival season; that was when I encountered my friend. He met me with excessive warmth and friendliness, for he had been drinking much. He was drunk and dressed as a clown to celebrate the festival. He had on a tight-fitting striped dress, and on his head he wore a cone shaped cap with bells. I was so pleased to see him that I didn’t want to stop shaking his hand.
I said to him --"My dear Fortunato, it is fortuitous for us to meet here. You are looking remarkably well today. I have received a barrel of what seems to be Amontillado Wine, and I have my doubts about its authenticity."
"How?" he said. "Amontillado, A whole barrel? Impossible! And in the middle of the carnival!"
"I have my doubts," I replied; "and I was silly enough to pay the full Amontillado price without consulting you in the matter. You were not to be found, and I was fearful of losing a bargain."
"Amontillado Wine!" he said.
"I have my doubts." I said.
"Amontillado!"
"And I must satisfy them."
"Amontillado!"
"Since you’re busy, I am on my way to Mr. Luchresi. If anyone understands wine, it is he. He will tell me --"
"Luchresi cannot tell Amontillado Wine from Sherry."
"And yet some fools say that his taste is a match for your own.
"Come, let us go."
"Where?"
"To your wine vaults."
"My friend, no; I will not impose upon your good nature. I see you are busy. Luchresi--"
"I’m not busy; --come."
"My friend, no. It seems that you are afflicted with a severe cold. The wine vaults are damp. They are encrusted with mold."
"Let us go, nevertheless. The cold is nothing. Amontillado Wine! I must see it! And as for Luchresi, he cannot distinguish Sherry from Amontillado."
Thus Fortunato came with me in order to see my wine vaults; and putting on a mask of black silk and drawing a black cape on my back, I hurried him to my home.
There were no attendants at home; they had been given the day off for the festival. I had told them that I will not return until the morning, and had given them explicit orders not to come to the house. These orders were sufficient to insure their immediate disappearance.
I took two torches, and giving one to Fortunato, lead him through several suites of rooms to the stairs that led below into the basement and the vaults. I passed down a long and winding staircase, requesting him to be cautious as he followed. We came at length to the foot of the descent, and stood together upon the damp ground of the catacombs.
The hand of my friend was unsteady, and the bells upon his cap jingled as he walked.
"The barrel," he said.
"It is farther on," said I; "but observe the white patterns which stick to the walls around us."
He turned towards me, and looked into my eyes with a look of intoxication.
"Mold?" he asked, at length.
"Mold," I replied. "How long have you had that cough?"
"Ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh! --ugh! ugh! ugh!"
My poor friend found it impossible to reply for many minutes.
"It is nothing," he said, at last.
"Come," I said, with decision, "we will go back; your health is precious. You are rich, respected, admired, beloved; you are happy, as once I was. You are a man to be missed. For me it is no matter. We will go back; you will be ill, and I cannot be responsible. Besides, there is Luchresi --"
"Enough," he said; "the cough is nothing; it will not kill me. I shall not die of a cough."
"True --true," I replied; "and, indeed, I had no intention of alarming you unnecessarily --but you should use all proper caution. A sip of some of my wine will defend us from the mold.
Here I knocked off the neck of a random bottle from the wine stored in my basement.
"Drink," I said, presenting him the wine.
He raised it to his lips with a leer. He paused and nodded to me familiarly, while his bells jingled.
"I drink," he said, "to the buried that repose around us."
"And I to your long life."
He took my arm, and we proceeded.
"These vaults," he said, "are extensive."
"The Montresors," I replied, "were a great and numerous family."
"I forget your family emblem."
"A huge human foot, in a field azure; the foot crushes a serpent whose fangs are imbedded in the heel."
"And the motto?" he asked.
"Nemo me impunelacessit." (No one can harm me unpunished)
"Good!" he said.
The wine sparkled in his eyes and the bells jingled. We had passed through long walls of piled skeletons, with casks and caskets intermingling, into the inmost depth of the catacombs below my home. I paused again, and grabbed Fortunato by an arm above the elbow.
"The mold!" I said; "see, it increases. It hangs like moss upon the vaults. We are below the river's bed. The drops of moisture trickle among the bones. Come, we will go back before it is too late. Your cough --"
"It is nothing," he said; "let us go on. But first, another drink of wine."
I broke and reached him a bottle of De Grave. He emptied it in one breath. His eyes flashed with a fierce light. He laughed and threw the bottle upwards with a gesture I did not understand.
I looked at him in surprise. He repeated the movement --a grotesque one.
"You do not comprehend?" he said.
"No," I replied.
"Then you are not of the brotherhood."
"What brotherhood?"
"You are not of the masons."
"Yes, yes," I said; "yes, yes."
"You? Impossible! A mason?"
"A mason," I replied.
"A sign," he said, "a sign."
"It is this," I answered, producing from beneath the folds of my cape a trowel.
"You jest," he exclaimed, recoiling a few paces. "But let us proceed to the Amontillado."
"Let’s proceed," I said, replacing the tool beneath the cloak and again offering him my arm. He leaned upon it heavily. We continued our route in search of the Amontillado. We passed through a range of low arches, descended, passed on, and descending again, arrived at a deep crypt, in which the foulness of the air caused our torches to glow than flame.
At the most remote end of the crypt there appeared a smaller room. Its walls had been lined with human remains, bones from an ancient burial ground - bones hanging on the walls. Three sides of this interior crypt were still decorated with bones in this manner. From the fourth side the bones had been thrown down into a pile, forming a mound of some size. Within the wall exposed by the displacing of the bones, we saw another, even smaller room - in depth about four feet, in width three, in height six or seven. It seemed to have been constructed for no special use within itself, but just a hole which lays between two of the colossal pillars which support the house. In the back of the small hole of a room was a solid granite wall.
It was in vain that Fortunato, lifting his dull torch, tried to see what was inside the room. The feeble light of his torch did not enable us to see.
"Proceed," I said; "inside this hole is the Amontillado. As for Luchresi --"
"He is an ignoramus, and knows nothing" interrupted my friend, as he stepped unsteadily forward, while I followed immediately at his heels. He stepped forward but was stopped by a wall of rock, so he stood stupidly bewildered. In the surface of the wall were two iron rings. They were about two feet apart. From one of these rings was hanging a short chain, from the other a padlock. In only a few seconds, I threw the chain around his waist and secured the padlock. Then I stepped back from the small hole.
"Pass your hand," I said, "over the wall; you can feel the mold. Indeed, it is very damp. Once more let me implore you to return. No? Then I must positively leave you.”
"The Amontillado!" yelled my friend, not yet recovered from his astonishment.
"True," I replied; "the Amontillado."
As I said these words I busied myself among the pile of bones of which I have before spoken. Throwing them aside, I soon uncovered a quantity of building stone and mortar. With these materials and with the aid of my trowel, I began vigorously to build a wall to cover up the entrance of the room.
I had barely laid the first part of the wall when I discovered that the intoxication of Fortunato had worn off. The earliest indication I had of this was a low moaning cry from the depth of the recess. It was not the cry of a drunken man. There was then a long and sad silence. I laid the second tier, and the third, and the fourth; and then I heard the furious vibrations of the chain. The noise lasted for several minutes, which gave me satisfaction. When at last the noise subsided, I had build the wall up to my chest. I paused, and holding the torch over the wall, threw a few feeble rays of light upon the figure chained within.
He started screaming loudly and suddenly. For a brief moment I hesitated, I trembled. I stepped back. Then, I re-approached the wall; I replied to his screaming with my own yelling. I repeated what he said.
0/5000
ถัง AMONTILLADOโดย Edgar Allan ท่าโพธิ์Annoyances พันของผมได้มาเป็นฉันสุด Fortunato ได้ แต่เมื่อเขา ventured หยามฉัน ฉัน vowed แก้แค้น ต้องล้างแค้น นี้ถูกจุดแน่นอน จับคู่ แต่วิธีการแยกล้างแค้น ซึ่งเป็นเรื่องที่แตกต่างกัน ฉันต้องไม่ลงโทษ แต่โทษยกเว้นโทษด้วย เขาต้องรู้สึกว่า เขาได้ทำฉันผิด เขาต้องรู้สึกว่าผลของการดูหมิ่นฉันมันต้องทำให้เข้าใจว่า ฉันไม่ไม่พูด หรือทำอะไรให้สาเหตุ Fortunato สงสัยฉันจะดี ผม ต่อ กับรอยยิ้มของฉันในหน้าของเขา และเขาไม่ได้สังเกตว่า รอยยิ้มของฉันตอนนี้คือในความคิดของ immolation ของเขาเขามีจุดอ่อน - Fortunato นี้ - แม้ในอื่นๆ เขาเป็นคนยอมรับ และกลัวแม้กระทั่ง เขา prided ตัวเองบนเขา connoisseurship ในไวน์ ชาวอิตาลีไม่มีจิตวิญญาณจริงไวน์ ส่วนใหญ่ความกระตือรือร้นของพวกเขาจะนำมาใช้ให้เหมาะสมกับเวลาและโอกาส ในภาพวาดและอัญมณี Fortunato เช่นจัล ถูกเถื่อน แต่เกี่ยวกับไวน์เก่า เขาไม่จริงใจ ในนี้ ผมก็ไม่แตกต่างจากเขากล้า -ฉันคือเชี่ยวใน vintages อิตาลีเอง และซื้อไวน์ส่วนใหญ่เมื่อฉันสามารถมันเกี่ยวกับค่ำ ช่วงบ้าสุพรีมงานรื่นเริงฤดูกาล หนึ่งเย็น ที่ถูกเมื่อฉันพบเพื่อน เขาพบฉัน ด้วยความอบอุ่นที่มากเกินไปและเป็นมิตร สำหรับมีการดื่มมากขึ้น เขาได้เมา และแต่งตัวเป็นตัวตลกเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาล เขามีเครื่องแต่งกายลายแน่นกระชับ และหัว เขาสวมหมวกรูปทรงกรวย มีระฆัง ผมยินดีให้ดูเขาที่ไม่ต้องการหยุดการสั่นมือผมพูดกับเธอ "ฉันรัก Fortunato ได้ fortuitous กับความที่นี่ คุณกำลังมองอย่างยิ่งดีวันนี้ ได้รับถังของอะไรน่าจะเป็นไวน์ Amontillado และมีข้อสงสัยของฉันเกี่ยวกับความถูกต้อง""อย่างไร" เขากล่าว "Amontillado กระบอกทั้งหมด เป็นไปไม่ได้ และ กลางงานรื่นเริง""ฉันมีข้อสงสัยของฉัน ผมตอบไป "และฉันโง่พอที่จะจ่ายราคาเต็ม Amontillado ไม่ มีการให้คำปรึกษาในเรื่องนั้น คุณก็ไม่ให้พบ และผมกลัวการสูญเสียอัน""ไวน์ amontillado " เขากล่าวว่า"ฉันมีข้อสงสัยของฉัน" ฉันเคยพูด"Amontillado""และฉันต้องตอบสนอง""Amontillado""เนื่องจากคุณไม่ว่าง ฉันเพื่อนาย Luchresi ถ้าใครเข้าใจไวน์ มันเป็นเขา เขาจะบอกผม""Luchresi ไม่บอก Amontillado ไวน์จากเชอร์รี่""แล้วยัง บางคนโง่บอกว่า รสชาติของเขาตรงกับคุณเอง"มา เราไป""ที่หรือไม่""ให้คุณไวน์ vaults""เพื่อนของฉัน ไม่ใช่ ไม่ฉันจะกำหนดตามธรรมชาติของคุณดีขึ้น ดูคุณไม่ว่าง Luchresi-""ฉันไม่ว่าง -มา ""เพื่อนของฉัน ไม่มี ดูเหมือนว่า จะทรมาน ด้วยความหนาวรุนแรง Vaults ไวน์จะชื้น พวกเขาถูกหุ้มห่อ ด้วยแม่พิมพ์""เราไป อย่างไรก็ตาม เย็นคืออะไร ไวน์ amontillado ต้องเห็นมัน และสำหรับ Luchresi เขาไม่แยกเชอร์รี่จาก Amontillado"ดังนั้น มา Fortunato กับฉันเพื่อดู vaults ไวน์ของฉัน และใส่ในรูปแบบของแพรดำ และวาดแหลมสีดำบนหลังของฉัน ฉันรีบเขาไปที่บ้านของฉันมีผู้เข้าอบรมไม่บ้าน พวกเขามีการกำหนดวันที่สำหรับเทศกาล ฉันได้บอกพวกเขาว่า ฉันจะไม่กลับมาจนถึงตอนเช้า และมีให้สั่งชัดเจนไม่ให้มาที่บ้าน คำสั่งเหล่านี้ก็เพียงพอที่จะประกันตนหายตัวไปทันทีฉันเอาสอง torches และให้แก่ Fortunato นำเขาผ่านห้องหลายห้องบันไดที่นำเข้าไปในห้องใต้ดินและ vaults ด้านล่าง ฉันผ่านลงทางยาว และคดเคี้ยว ขอให้ระมัดระวัง ตามเขาตาม เรามาเท้าของโคตรยาว และยืนกันตามพื้นดินที่ชื้นของสุสานมือของเพื่อน unsteady และระฆังตามหมวกของเขา jingled ขณะที่มันเดิน"กระบอก เขากล่าวว่า"ก็ไกลบน ว่า "แต่สังเกตลวดลายสีขาวที่ติดกับกำแพงรอบตัวเรา"เขาเปิดต่อฉัน และมองเข้าไปในตาของฉันกับตา intoxication"แม่พิมพ์" เขาถาม ยาว"แม่ ผมตอบ "เวลาคุณมีไอนั้น""Ugh ugh ugh -ugh ugh ugh -ugh ugh ugh -ugh ugh ugh -ugh ugh ugh "เพื่อนของฉันไม่พบไม่สามารถตอบกลับสำหรับหลายนาที"มันคืออะไร เขากล่าวว่า ในที่สุด"มี ผมพูด ตัดสินใจ "เราจะกลับไป สุขภาพของคุณมีค่า คุณจะรวย ยอมรับ ชื่นชม รัก คุณมีความสุข เป็นเมื่อผม คุณชายจะพลาดได้ สำหรับฉัน มันเป็นเรื่องไม่ เราจะกลับไป คุณจะป่วย และฉันไม่สามารถรับผิดชอบ สำรอง มี Luchresi-""เพียงพอ เขากล่าวว่า "จะไอคืออะไร มันจะไม่ฆ่าฉัน ฉันจะไม่ตายของไอ""จริง - จริง, " ผมตอบ " และ แน่นอน ผมขอเจริญคุณโดยไม่จำเป็น - แต่คุณควรใช้ความระมัดระวังถูกต้องทั้งหมด สิบของไวน์ของฉันจะปกป้องเราจากแม่พิมพ์นี่ฉันโบว์ลิ่งปิดคอขวดสุ่มจากไวน์ที่เก็บไว้ในห้องใต้ดินของฉัน"เครื่องดื่ม ฉันกล่าว ไวน์เขานำเสนอเขายกมันให้ริมฝีปากของเขากับการ leer เขาหยุดชั่วคราว และพยักหน้าให้ฉัน familiarly ในขณะที่ jingled เขาระฆัง"ฉันดื่ม เขาว่า, "การฝังที่เงียบรอบ ๆ เรา""และเป็นวันอายุยืน"เขาเอาแขนของฉัน และครอบครัวเรา"เหล่านี้ vaults เขากล่าวว่า "ได้อย่างละเอียด""การ Montresors ผมตอบไป "ได้ดีและครอบครัวจำนวนมาก""ฉันลืมสัญลักษณ์ของครอบครัว""ตัวใหญ่มนุษย์เท้า ใน azure ฟิลด์ เท้า crushes งูที่มีเขี้ยวจะฝังตัวในส้นเท้า""และคำขวัญ" เขาถาม"นีโมฉัน impunelacessit " (ไม่มีใครสามารถทำร้ายฉัน unpunished)"Good!" he said.The wine sparkled in his eyes and the bells jingled. We had passed through long walls of piled skeletons, with casks and caskets intermingling, into the inmost depth of the catacombs below my home. I paused again, and grabbed Fortunato by an arm above the elbow."The mold!" I said; "see, it increases. It hangs like moss upon the vaults. We are below the river's bed. The drops of moisture trickle among the bones. Come, we will go back before it is too late. Your cough --""It is nothing," he said; "let us go on. But first, another drink of wine."I broke and reached him a bottle of De Grave. He emptied it in one breath. His eyes flashed with a fierce light. He laughed and threw the bottle upwards with a gesture I did not understand.I looked at him in surprise. He repeated the movement --a grotesque one."You do not comprehend?" he said."No," I replied."Then you are not of the brotherhood.""What brotherhood?""You are not of the masons.""Yes, yes," I said; "yes, yes.""You? Impossible! A mason?""A mason," I replied."A sign," he said, "a sign.""It is this," I answered, producing from beneath the folds of my cape a trowel."You jest," he exclaimed, recoiling a few paces. "But let us proceed to the Amontillado.""Let’s proceed," I said, replacing the tool beneath the cloak and again offering him my arm. He leaned upon it heavily. We continued our route in search of the Amontillado. We passed through a range of low arches, descended, passed on, and descending again, arrived at a deep crypt, in which the foulness of the air caused our torches to glow than flame.At the most remote end of the crypt there appeared a smaller room. Its walls had been lined with human remains, bones from an ancient burial ground - bones hanging on the walls. Three sides of this interior crypt were still decorated with bones in this manner. From the fourth side the bones had been thrown down into a pile, forming a mound of some size. Within the wall exposed by the displacing of the bones, we saw another, even smaller room - in depth about four feet, in width three, in height six or seven. It seemed to have been constructed for no special use within itself, but just a hole which lays between two of the colossal pillars which support the house. In the back of the small hole of a room was a solid granite wall. It was in vain that Fortunato, lifting his dull torch, tried to see what was inside the room. The feeble light of his torch did not enable us to see."Proceed," I said; "inside this hole is the Amontillado. As for Luchresi --""He is an ignoramus, and knows nothing" interrupted my friend, as he stepped unsteadily forward, while I followed immediately at his heels. He stepped forward but was stopped by a wall of rock, so he stood stupidly bewildered. In the surface of the wall were two iron rings. They were about two feet apart. From one of these rings was hanging a short chain, from the other a padlock. In only a few seconds, I threw the chain around his waist and secured the padlock. Then I stepped back from the small hole."Pass your hand," I said, "over the wall; you can feel the mold. Indeed, it is very damp. Once more let me implore you to return. No? Then I must positively leave you.”
"The Amontillado!" yelled my friend, not yet recovered from his astonishment.
"True," I replied; "the Amontillado."
As I said these words I busied myself among the pile of bones of which I have before spoken. Throwing them aside, I soon uncovered a quantity of building stone and mortar. With these materials and with the aid of my trowel, I began vigorously to build a wall to cover up the entrance of the room.
I had barely laid the first part of the wall when I discovered that the intoxication of Fortunato had worn off. The earliest indication I had of this was a low moaning cry from the depth of the recess. It was not the cry of a drunken man. There was then a long and sad silence. I laid the second tier, and the third, and the fourth; and then I heard the furious vibrations of the chain. The noise lasted for several minutes, which gave me satisfaction. When at last the noise subsided, I had build the wall up to my chest. I paused, and holding the torch over the wall, threw a few feeble rays of light upon the figure chained within.
He started screaming loudly and suddenly. For a brief moment I hesitated, I trembled. I stepped back. Then, I re-approached the wall; I replied to his screaming with my own yelling. I repeated what he said.
"The Amontillado!" yelled my friend, not yet recovered from his astonishment.
"True," I replied; "the Amontillado."
As I said these words I busied myself among the pile of bones of which I have before spoken. Throwing them aside, I soon uncovered a quantity of building stone and mortar. With these materials and with the aid of my trowel, I began vigorously to build a wall to cover up the entrance of the room.
I had barely laid the first part of the wall when I discovered that the intoxication of Fortunato had worn off. The earliest indication I had of this was a low moaning cry from the depth of the recess. It was not the cry of a drunken man. There was then a long and sad silence. I laid the second tier, and the third, and the fourth; and then I heard the furious vibrations of the chain. The noise lasted for several minutes, which gave me satisfaction. When at last the noise subsided, I had build the wall up to my chest. I paused, and holding the torch over the wall, threw a few feeble rays of light upon the figure chained within.
He started screaming loudly and suddenly. For a brief moment I hesitated, I trembled. I stepped back. Then, I re-approached the wall; I replied to his screaming with my own yelling. I repeated what he said.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ถังของ amontillado
โดย เอ็ดการ์ อัลเลน โพ พัน annoyances ของฟอร์ตูนาโตที่ผมถ่ายเป็นดีที่สุด แต่เมื่อเขาลองดูถูกฉัน ฉันสาบานจะแก้แค้น ฉันต้องแก้แค้น นี้คือจุดที่ต้องตัดสิน แต่วิธีสกัดการแก้แค้น มันคนละเรื่องกัน ฉันต้องไม่เพียง แต่การลงโทษ แต่การลงโทษกับการได้รับการยกเว้นโทษ เขาต้องรู้สึกว่าเขามีคนทำผิดเขาต้องรู้สึกถึงผลของการดูถูกฉัน .
มันต้องเข้าใจว่าผมไม่ได้พูดหรือทำอะไรให้ฟอร์ตูนาโตเพราะสงสัยจะดีของฉัน ฉันยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา , และเขาไม่ได้รับรู้ว่ารอยยิ้มของฉันตอนนี้ที่คิดลายของเขา .
เขามีจุดอ่อน . . . นี้ . . . ฟอร์ตูนาโต -- แม้ว่าในอื่น ๆ นับถือเขาเป็นคนที่ได้รับการเคารพและเกรงกลัวเขาภูมิใจกับการประชุมผู้ทรงคุณวุฒิในไวน์ ไม่กี่ชาวอิตาเลียนมีจิตวิญญาณไวน์ที่แท้จริง สำหรับส่วนใหญ่มีความกระตือรือร้นของพวกเขาถูกนำมาใช้ให้เหมาะสมกับเวลาและโอกาส ในการวาดภาพ และอัญมณี ฟอร์ตูนาโตเหมือนเพื่อนร่วมชาติของเขาเป็นหมอเถื่อน แต่ในเรื่องของไวน์ เขามีความจริงใจ ในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้แตกต่างจากเขาอย่างมาก ; -- ฉันจัดเจนในภาษาอิตาลีวินเทจด้วยตัวเองและซื้อไวน์ส่วนใหญ่เมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถ .
มันเย็น เย็นวันหนึ่งระหว่างความบ้าสูงสุดของฤดูกาลงานรื่นเริง ; นั่นคือเมื่อฉันเจอเพื่อน เขาเจอฉันกับความอบอุ่นที่มากเกินไปและเป็นมิตร เขาดื่มมาก เขาเมาและแต่งตัวเป็นตัวตลกเพื่อฉลองเทศกาล เขามีตึงกระชับลายเสื้อและบนหัวของเขา เขาสวมหมวกกรวยรูปกับระฆัง ผมดีใจมากที่เห็นเขา ฉันไม่อยากหยุดสั่นมือของเขา .
ผมพูดกับเขา . . . " ฟอร์ตูนาโตที่รักของฉัน มันเป็นโชคดีที่เราได้พบกันที่นี่ คุณกำลังมองหาอย่างดีวันนี้ ฉันได้รับถังของสิ่งที่ดูเหมือนจะ amontillado ไวน์ และผมมีข้อสงสัยเกี่ยวกับความถูกต้องของ . "
" ยังไง " เขากล่าวว่า " . amontillado , บาร์เรลทั้งหมด ?เป็นไปไม่ได้ ! และในช่วงกลางของคาร์นิวัล !
" ผมมีข้อสงสัยของฉัน " ผมตอบ " และผมก็โง่พอที่จะจ่ายราคาเต็ม amontillado โดยไม่ปรึกษาคุณในเรื่อง คุณไม่ได้ที่จะพบ และผมกลัวการสูญเสียต่อรอง "
" amontillado ไวน์ ! เขากล่าวว่า " ผมมีข้อสงสัยของฉัน
" " ผมพูด amontillado ! "
" และฉันต้องเป็นไปตามนั้น "
" amontillado ! "
" เนื่องจากคุณยุ่ง ฉันกำลังอยู่ระหว่างทางไปที่คุณluchresi . ถ้าใครเข้าใจไวน์ มันคือเขา เขาจะบอกฉัน . . . "
" luchresi ไม่สามารถบอก amontillado ไวน์จากเชอร์รี่ "
" และยังโง่ๆว่ารสนิยมของเขาจะตรงกับของคุณเอง .
" มา ไปกันเลย "
" ที่ไหน ? "
" Vaults ไวน์ของคุณ . "
" เพื่อนฉัน ไม่ ผมจะไม่ล่วงล้ำธรรมชาติที่ดีของคุณ ผมเห็นคุณกำลังยุ่ง luchresi -- "
" ฉันไม่ยุ่ง ; -- มา "
" เพื่อนของฉัน , ไม่ดูเหมือนว่าคุณจะทรมานกับอากาศเย็นที่รุนแรง ไวน์มันเป็นชื้น พวกเขาจะตกแต่งด้วยแม่พิมพ์ "
" ไปกันเถอะน่า เย็นก็ไม่มีอะไร ไวน์ amontillado ! ฉันต้องเห็นมัน และสำหรับ luchresi เขาไม่สามารถแยกแยะเชอร์รี่จาก amontillado "
ดังนั้นฟอร์ตูนาโตมากับฉันเพื่อดูห้องใต้ดินไวน์ และใส่ หน้ากากผ้าไหมสีดำและแบบผ้าคลุมไหล่สีดำบนหลังของฉันฉันรีบเขาไปที่บ้านของฉัน .
ไม่มีผู้ดูแลบ้าน พวกเขาได้รับวันหยุดสำหรับเทศกาล ฉันบอกพวกเขาว่า ผมจะไม่กลับจนกว่าจะเช้า และมีคำสั่งชัดเจน ไม่ต้องมาบ้านให้พวกเขา คำสั่งเหล่านี้มีเพียงพอเพื่อประกันการหายตัวไปของพวกเขาทันที .
ผมเอาสอง Torches และให้ฟอร์ตูนาโต
โดย เอ็ดการ์ อัลเลน โพ พัน annoyances ของฟอร์ตูนาโตที่ผมถ่ายเป็นดีที่สุด แต่เมื่อเขาลองดูถูกฉัน ฉันสาบานจะแก้แค้น ฉันต้องแก้แค้น นี้คือจุดที่ต้องตัดสิน แต่วิธีสกัดการแก้แค้น มันคนละเรื่องกัน ฉันต้องไม่เพียง แต่การลงโทษ แต่การลงโทษกับการได้รับการยกเว้นโทษ เขาต้องรู้สึกว่าเขามีคนทำผิดเขาต้องรู้สึกถึงผลของการดูถูกฉัน .
มันต้องเข้าใจว่าผมไม่ได้พูดหรือทำอะไรให้ฟอร์ตูนาโตเพราะสงสัยจะดีของฉัน ฉันยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา , และเขาไม่ได้รับรู้ว่ารอยยิ้มของฉันตอนนี้ที่คิดลายของเขา .
เขามีจุดอ่อน . . . นี้ . . . ฟอร์ตูนาโต -- แม้ว่าในอื่น ๆ นับถือเขาเป็นคนที่ได้รับการเคารพและเกรงกลัวเขาภูมิใจกับการประชุมผู้ทรงคุณวุฒิในไวน์ ไม่กี่ชาวอิตาเลียนมีจิตวิญญาณไวน์ที่แท้จริง สำหรับส่วนใหญ่มีความกระตือรือร้นของพวกเขาถูกนำมาใช้ให้เหมาะสมกับเวลาและโอกาส ในการวาดภาพ และอัญมณี ฟอร์ตูนาโตเหมือนเพื่อนร่วมชาติของเขาเป็นหมอเถื่อน แต่ในเรื่องของไวน์ เขามีความจริงใจ ในส่วนนี้ผมก็ไม่ได้แตกต่างจากเขาอย่างมาก ; -- ฉันจัดเจนในภาษาอิตาลีวินเทจด้วยตัวเองและซื้อไวน์ส่วนใหญ่เมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถ .
มันเย็น เย็นวันหนึ่งระหว่างความบ้าสูงสุดของฤดูกาลงานรื่นเริง ; นั่นคือเมื่อฉันเจอเพื่อน เขาเจอฉันกับความอบอุ่นที่มากเกินไปและเป็นมิตร เขาดื่มมาก เขาเมาและแต่งตัวเป็นตัวตลกเพื่อฉลองเทศกาล เขามีตึงกระชับลายเสื้อและบนหัวของเขา เขาสวมหมวกกรวยรูปกับระฆัง ผมดีใจมากที่เห็นเขา ฉันไม่อยากหยุดสั่นมือของเขา .
ผมพูดกับเขา . . . " ฟอร์ตูนาโตที่รักของฉัน มันเป็นโชคดีที่เราได้พบกันที่นี่ คุณกำลังมองหาอย่างดีวันนี้ ฉันได้รับถังของสิ่งที่ดูเหมือนจะ amontillado ไวน์ และผมมีข้อสงสัยเกี่ยวกับความถูกต้องของ . "
" ยังไง " เขากล่าวว่า " . amontillado , บาร์เรลทั้งหมด ?เป็นไปไม่ได้ ! และในช่วงกลางของคาร์นิวัล !
" ผมมีข้อสงสัยของฉัน " ผมตอบ " และผมก็โง่พอที่จะจ่ายราคาเต็ม amontillado โดยไม่ปรึกษาคุณในเรื่อง คุณไม่ได้ที่จะพบ และผมกลัวการสูญเสียต่อรอง "
" amontillado ไวน์ ! เขากล่าวว่า " ผมมีข้อสงสัยของฉัน
" " ผมพูด amontillado ! "
" และฉันต้องเป็นไปตามนั้น "
" amontillado ! "
" เนื่องจากคุณยุ่ง ฉันกำลังอยู่ระหว่างทางไปที่คุณluchresi . ถ้าใครเข้าใจไวน์ มันคือเขา เขาจะบอกฉัน . . . "
" luchresi ไม่สามารถบอก amontillado ไวน์จากเชอร์รี่ "
" และยังโง่ๆว่ารสนิยมของเขาจะตรงกับของคุณเอง .
" มา ไปกันเลย "
" ที่ไหน ? "
" Vaults ไวน์ของคุณ . "
" เพื่อนฉัน ไม่ ผมจะไม่ล่วงล้ำธรรมชาติที่ดีของคุณ ผมเห็นคุณกำลังยุ่ง luchresi -- "
" ฉันไม่ยุ่ง ; -- มา "
" เพื่อนของฉัน , ไม่ดูเหมือนว่าคุณจะทรมานกับอากาศเย็นที่รุนแรง ไวน์มันเป็นชื้น พวกเขาจะตกแต่งด้วยแม่พิมพ์ "
" ไปกันเถอะน่า เย็นก็ไม่มีอะไร ไวน์ amontillado ! ฉันต้องเห็นมัน และสำหรับ luchresi เขาไม่สามารถแยกแยะเชอร์รี่จาก amontillado "
ดังนั้นฟอร์ตูนาโตมากับฉันเพื่อดูห้องใต้ดินไวน์ และใส่ หน้ากากผ้าไหมสีดำและแบบผ้าคลุมไหล่สีดำบนหลังของฉันฉันรีบเขาไปที่บ้านของฉัน .
ไม่มีผู้ดูแลบ้าน พวกเขาได้รับวันหยุดสำหรับเทศกาล ฉันบอกพวกเขาว่า ผมจะไม่กลับจนกว่าจะเช้า และมีคำสั่งชัดเจน ไม่ต้องมาบ้านให้พวกเขา คำสั่งเหล่านี้มีเพียงพอเพื่อประกันการหายตัวไปของพวกเขาทันที .
ผมเอาสอง Torches และให้ฟอร์ตูนาโต
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันได้รับความรู้ใหม่ๆจากกิจกรรมนี้
- Talk
- taken to the chief cashier
- This can lead to energize the economy by
- which requires luck
- may i ask you something we talked every
- although movies are more popular than ev
- This finding is not surprising in that i
- 但他声称破产
- and u said the other girl is crazy u are
- Nice motor
- The other unsubstantiated complaint abou
- ฉันสามารถเรียกคุณว่าอะไรได้บ้าง
- ตรวจสอบเอกสารเพื่อการผลิต และ ใบเสนอราคา
- 입욕제 샀어
- At first, I did get a geographical age
- Photocopying services
- ใช้ชีวิตอย่างเร่งรีบ
- วันสุดท้าย
- คนไทยนะหรอ
- ตรวจสอบเอกสารเพื่อการผลิต และ ใบเสนอราคา
- เราพึ่งรู้จักกันเวลาสั้นๆ
- เธอสอนgrammarสนุกมาก
- order of the reaction is 0.5239 and reac
