I can see now, of course, that he d

I can see now, of course, that he didn't really like me. It was not the poor man's fault. He had never expected to be the father of a genius a genius and it filled him with foreboding. He looked around him at all his contemporaries who had normal, bloodthirsty, illiterate children, and shuddered at the thought that I would never be good for anything but being a genius. To give him his due, it wasn't himself he worried about, but he dreaded the shame of it. He would come in from the front door with his cap over his eyes and his hands in his trousers pockets and stare moodle at me while I sat at the kitchen table, surrounded by papers, producing fresh maps and illustrations for my book of voyages, or copying the music of " The Minstrel Boy ".

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถอืมมตอนนี้ แน่นอน ที่เขาไม่ชอบฉัน มันไม่ใช่ข้อบกพร่องของคนยากจน เขาไม่ได้คาดว่าจะ เป็นพ่อของอัจฉริยะเป็นอัจฉริยะ และก็เติมเขาดูจะ เขามองรอบ ๆ เขาใน contemporaries ที่มีเด็กปกติ bloodthirsty, illiterate และ shuddered ที่คิดว่าฉันไม่เคยจะดีสำหรับ anything but การเป็นอัจฉริยะ ทั้งหมดของเขา เพื่อให้เขากำหนดของเขา มันไม่ได้ตัวเองที่เขาห่วง แต่เขา dreaded อัปยศของมัน เขาจะมาจากประตูด้านหน้ากับหมวกของตาและมือในกระเป๋ากางเกงของเขา และมอง moodle ที่ฉันขณะที่ฉันนั่งที่ตารางห้องครัว ล้อมรอบ ด้วยกระดาษ ผลิตสดแผนผังและภาพประกอบในหนังสือของฉันของวอเยจส์ หรือคัดลอกเพลงของ "เดอะ Minstrel เด็ก"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันสามารถดูตอนนี้แน่นอนว่าเขาไม่ชอบฉัน มันไม่ได้เป็นความผิดของคนยากจน เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะเป็นพ่อของอัจฉริยะอัจฉริยะและมันเต็มไปด้วยเขาสังหรณ์ เขามองไปรอบ ๆ เขาที่โคตรของเขาทั้งหมดที่มีปกติกระหายเลือดเด็กที่ไม่รู้หนังสือและสั่นที่คิดว่าฉันไม่เคยจะดีสำหรับอะไร แต่เป็นอัจฉริยะ ที่จะให้เขาเนื่องจากเขาก็ไม่ได้ตัวเองว่าเขากังวลเกี่ยวกับ แต่เขากลัวความอัปยศของมัน เขาจะมาจากประตูหน้าบ้านที่มีฝาของเขามากกว่าดวงตาของเขาและมือของเขาในกระเป๋ากางเกงของเขาและจ้องมอง moodle ที่ผมในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะในครัวที่ล้อมรอบด้วยเอกสารการผลิตแผนที่สดและภาพประกอบสำหรับหนังสือของฉันของการเดินทางหรือ คัดลอกเพลงของ "บอยนักร้อง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเห็นแล้ว แน่นอน ว่าเขาไม่ได้ชอบฉันจริงๆ มันไม่ใช่ความผิดของชายผู้น่าสงสาร เขาไม่เคยคาดว่าจะเป็นพ่อของอัจฉริยะอัจฉริยะ และเติมเต็มเขาด้วยสังหรณ์ . เขามองดูรอบตัวเขาเลยเขาโคตรที่ปกติเด็กบ้าเลือด ไม่รู้หนังสือ และก็ที่คิดว่าจะไม่ได้ดีอะไร แต่เป็นอัจฉริยะ ให้เขากำหนดไม่ใช่ตัวเอง เขาเป็นห่วง แต่เขากลัวอายมัน เขามาจากหน้าประตูกับหมวกของเขาผ่านตาของเขาและมือของเขาในกระเป๋ากางเกงของเขาและสายตาแบบที่ฉันในขณะที่ฉันนั่งที่โต๊ะในครัว ล้อมรอบด้วยเอกสาร การผลิตแผนที่และภาพประกอบสำหรับหนังสือใหม่ของการเดินทาง หรือการคัดลอกเพลง " นักร้องหนุ่ม "
.