การพูดภาษาอังกฤษได้ คือ การที่เราสา

การพูดภาษาอังกฤษได้ คือ การที่เราสามารถพูดภาษาอังกฤษได้โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามของสมองหรือใช้ให้น้อยที่สุด ที่เหลือคือความเป็นอัตโนมัติและความเป็นธรรมชาติ

ข้อควรปฎิบัติสำหรับการฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง
1. พยายามอย่ากังวลเรื่องแกรมม่า (Grammar) เพราะแกรมม่าคืออุปสรรค์ตัวฉกาจของการพูด มันจะฉุดเราให้พูดได้ช้าลง เพราะการที่เรามัวแต่คิดเรื่องความถูกต้องของโครงสร้างประโยคเราจะประมวลผลไม่ทัน อาจทำให้ไม่ได้พูดเนื่องจากอีกฝ่ายพูดเรื่องอื่นไปแล้ว การคำนึงถึงหลักแกรมม่าจะทำให้เราเกิดการกลัวความผิดพลาดสุดท้ายจะเกิดอาการอายและกลัวที่จะพูดออกมา ดังนั้นเวลาพูดควรอาศัยความเคยชินของประโยค แล้วหากไม่เคยพูดจะเอาความเคยชินมาจากไหน ความเคยชินจะเกิดจากการฝึกตามบทความตอนที่แล้วคือการอ่านและการฟัง หากเราอ่านและฟังบ่อยๆ ดูหนังบ่อยๆ อ่่านหรือดูสารคดี หรือ YouTube ที่มีการสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษบ่อยๆจะทำให้เราคุ้นชินกับการใช้ประโยค หรือคำศัพท์ต่างๆ ถ้าเราได้ลองฝึกพูดตามสิ่งที่เราได้ยินหรือได้อ่านจะทำให้เราพูดได้แบบเป็นธรรมชาติมากกว่าต้องมานั่งคิดว่าประโยคประมาณนี้กาลเวลานี้ต้องใช้โครงสร้างประโยคใดเรียงอย่างไรผันกริยาอย่างไร
2. เวลาจำศัพท์ให้จำเป็น วลี (Phrase) หรือ ประโยค (Sentence) อย่าพยายามจำเป็นคำ (Word) บางทีเราทราบความหมายของคำศัพท์แต่พอถึงเวลาพูดกลับไม่รู่ว่าศัพท์คำนี้ใช้อย่างไร หรือใช้ในกรณีไหน ดังนั้นเวลาเปิดศัพท์หรือจำศัพท์แนะนำให้จำมาเป็นวลีหรือประโยคเลย ยกตัวอย่างง่ายๆเช่น เราเจอประโยคที่บอกว่า “I am so sick of being sick” ส่วนมากหากเราไม่รู้ความหมายของคำว่า Sick เราก็จะเปิดหาและพบว่าความหมายคือป่วย แต่หากเราจำและฝึกพูดทั้งประโยคเราจะรู้ว่า sick สองตัวในประโยคมีความแตกต่างกันเล็กน้อย sick ตัวแรกความหมายจะแอกแนว เบื่อ หงุดหงิด ทนไม่ไหว โดยทั้งประโยคจะมีความหมายประมารว่า “ฉันเบื่อมากกับการเจ็บป่วย” เป็นต้น
3. พยายามไม่แปลหรือถอดคำจากไทยเป็นอังกฤษ และพยายามเรียนรู้สำนวน (Idiom)ให้มากที่สุด ยกตัวอย่างหนึ่งประโยคที่เคยได้ยินมา หยิงสาวต้องการบอกกับแฟนหนุ่มว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเขาแค่พูดเล่นๆ หรือล้อเล่น หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจว่า “I speak play play” พร้อมกับหัวเราะชอบใจ แฟนหนุ่มยืนงงและไม่รู้ว่าแฟนสาวกำลังบอกอะไร ในสถานการณ์นี้หากเรารู้ว่าการล้อเล่น หรือพูดเล่นๆ ใช้สำนวนที่ว่า I am (just) kidding หรือ I am joking เราก็จะสื่อความหมายได้อย่างถูกต้อง
4. พยายามแวดล้อมตัวเองด้วยการพูดภาษาอังกฤษให้ได้มากที่สุด หากเราไม่ทำเช่นนี้เราก็จะไม่มีโอกาสได้ฝึกพูดเลย ถึงแม้ว่าจะฝึกอ่านและฟังมากแค่ไหนหากปราศจากการฝึกและทดลองพูดแล้วย่อมไม่สามารถพูดได้ พยายามหาเพื่อนชาวต่างชาติหรือเข้ากลุ่มที่มีชาวต่างชาติ หากิจกรรมยามว่างทำเพื่อให้ได้มีโอกาสพูดคุย หากหาเพื่อนต่างชาติไม่ได้จริงๆอาจจะลองตั้งกฏกับเพื่อนที่กำลังฝึกภาษาเหมือนกันว่าในหนึ่งชั่วโมงถัดไปให้ทั้งสองฝ่ายสนทนาเป็นภาษาอังกฤษเท่านั้น วิธีนี้จะดีตรงที่ว่าเราจะไม่เขิลอายและกล้าพูดมากกว่า แต่อาจจะไม่ดีตรงที่เวลาเราพูดผิดอาจจะไม่มีคนแก้ไขให้ หรือไม่ได้เรียนรู้ประโยคอันหลากหลายที่ถูกต้องจากเจ้าของภาษาโดยตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การพูดภาษาอังกฤษได้คือการที่เราสามารถพูดภาษาอังกฤษได้โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามของสมองหรือใช้ให้น้อยที่สุดที่เหลือคือความเป็นอัตโนมัติและความเป็นธรรมชาติข้อควรปฎิบัติสำหรับการฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง1. พยายามอย่ากังวลเรื่องแกรมม่า (ไวยากรณ์) เพราะแกรมม่าคืออุปสรรค์ตัวฉกาจของการพูดมันจะฉุดเราให้พูดได้ช้าลงเพราะการที่เรามัวแต่คิดเรื่องความถูกต้องของโครงสร้างประโยคเราจะประมวลผลไม่ทันอาจทำให้ไม่ได้พูดเนื่องจากอีกฝ่ายพูดเรื่องอื่นไปแล้วการคำนึงถึงหลักแกรมม่าจะทำให้เราเกิดการกลัวความผิดพลาดสุดท้ายจะเกิดอาการอายและกลัวที่จะพูดออกมาดังนั้นเวลาพูดควรอาศัยความเคยชินของประโยคแล้วหากไม่เคยพูดจะเอาความเคยชินมาจากไหนความเคยชินจะเกิดจากการฝึกตามบทความตอนที่แล้วคือการอ่านและการฟัง หากเราอ่านและฟังบ่อย ๆ ดูหนังบ่อย ๆ อ่่านหรือดูสารคดีหรือ YouTube ที่มีการสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษบ่อยๆจะทำให้เราคุ้นชินกับการใช้ประโยคหรือคำศัพท์ต่าง ๆ ถ้าเราได้ลองฝึกพูดตามสิ่งที่เราได้ยินหรือได้อ่านจะทำให้เราพูดได้แบบเป็นธรรมชาติมากกว่าต้องมานั่งคิดว่าประโยคประมาณนี้กาลเวลานี้ต้องใช้โครงสร้างประโยคใดเรียงอย่างไรผันกริยาอย่างไร2. เวลาจำศัพท์ให้จำเป็นวลี (วลี) หรือประโยค (ประโยค) (Word) อย่าพยายามจำเป็นคำบางทีเราทราบความหมายของคำศัพท์แต่พอถึงเวลาพูดกลับไม่รู่ว่าศัพท์คำนี้ใช้อย่างไรหรือใช้ในกรณีไหนดังนั้นเวลาเปิดศัพท์หรือจำศัพท์แนะนำให้จำมาเป็นวลีหรือประโยคเลยยกตัวอย่างง่ายๆเช่นเราเจอประโยคที่บอกว่า "ฉันป่วยดังนั้นการป่วย" ส่วนมากหากเราไม่รู้ความหมายของคำว่าเราก็จะเปิดหาและพบว่าความหมายคือป่วยป่วยแต่หากเราจำและฝึกพูดทั้งประโยคเราจะรู้ว่าสองตัวในประโยคมีความแตกต่างกันเล็กน้อยป่วยป่วยตัวแรกความหมายจะแอกแนวเบื่อหงุดเป็นต้นหงิดทนไม่ไหวโดยทั้งประโยคจะมีความหมายประมารว่า "ฉันเบื่อมากกับการเจ็บป่วย"3. พยายามไม่แปลหรือถอดคำจากไทยเป็นอังกฤษ (สำนวน) และพยายามเรียนรู้สำนวนให้มากที่สุดยกตัวอย่างหนึ่งประโยคที่เคยได้ยินมาหยิงสาวต้องการบอกกับแฟนหนุ่มว่าสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเขาแค่พูดเล่น ๆ หรือล้อเล่นหญิงสาวพูดอย่างมั่นใจว่า "ฉันพูดเล่นเล่น" พร้อมกับหัวเราะชอบใจแฟนหนุ่มยืนงงและไม่รู้ว่าแฟนสาวกำลังบอกอะไรในสถานการณ์นี้หากเรารู้ว่าการล้อเล่นหรือพูดเล่น ๆ ใช้สำนวนที่ว่า ฉันเป็น (เพียง) ล้อเล่นหรือผมเราก็จะสื่อความหมายได้อย่างถูกต้องหยอกล้อ4. พยายามแวดล้อมตัวเองด้วยการพูดภาษาอังกฤษให้ได้มากที่สุดหากเราไม่ทำเช่นนี้เราก็จะไม่มีโอกาสได้ฝึกพูดเลยถึงแม้ว่าจะฝึกอ่านและฟังมากแค่ไหนหากปราศจากการฝึกและทดลองพูดแล้วย่อมไม่สามารถพูดได้พยายามหาเพื่อนชาวต่างชาติหรือเข้ากลุ่มที่มีชาวต่างชาติหากิจกรรมยามว่างทำเพื่อให้ได้มีโอกาสพูดคุยหากหาเพื่อนต่างชาติไม่ได้จริงๆอาจจะลองตั้งกฏกับเพื่อนที่กำลังฝึกภาษาเหมือนกันว่าในหนึ่งชั่วโมงถัดไปให้ทั้งสองฝ่ายสนทนาเป็นภาษาอังกฤษเท่านั้นวิธีนี้จะดีตรงที่ว่าเราจะไม่เขิลอายและกล้าพูดมากกว่าแต่อาจจะไม่ดีตรงที่เวลาเราพูดผิดอาจจะไม่มีคนแก้ไขให้หรือไม่ได้เรียนรู้ประโยคอันหลากหลายที่ถูกต้องจากเจ้าของภาษาโดยตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การพูดภาษาอังกฤษได้คือ พยายามอย่ากังวลเรื่องแกรมม่า (Grammar) มันจะฉุดเราให้พูดได้ช้าลง หากเราอ่านและฟังบ่อยๆดูหนังบ่อยๆอ่่านหรือดูสารคดีหรือ YouTube หรือคำศัพท์ต่างๆ เวลาจำศัพท์ให้จำเป็นวลี (วลี) หรือประโยค (ประโยค) อย่าพยายามจำเป็นคำ (Word) หรือใช้ในกรณีไหน ยกตัวอย่างง่ายๆเช่นเราเจอประโยคที่บอกว่า "ผมป่วยมากของการป่วย" ป่วย ป่วย ป่วยตัวแรกความหมายจะแอกแนวเบื่อหงุดหงิดทนไม่ไหว "ฉันเบื่อมากกับการเจ็บป่วย" เป็นต้น3 และพยายามเรียนรู้สำนวน (สำนวน) ให้มากที่สุด หรือล้อเล่นหญิงสาวพูดอย่างมั่นใจว่า "ผมพูดเล่นเล่น" พร้อมกับหัวเราะชอบใจ หรือพูดเล่น ๆ ใช้สำนวนที่ว่าฉันกำลัง (แค่) ล้อเล่นหรือฉันกำลังล้อเล่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 .การพูดภาษาอังกฤษได้ความการที่เราสามารถพูดภาษาอังกฤษได้โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามของสมองหรือใช้ให้น้อยที่สุดที่เหลือคือความเป็นอัตโนมัติและความเป็นธรรมชาติ

ข้อควรปฎิบัติสำหรับการฝึกพูดภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง
1พยายามอย่ากังวลเรื่องแกรมม่า ( ไวยากรณ์ ) เพราะแกรมม่าคืออุปสรรค์ตัวฉกาจของการพูดมันจะฉุดเราให้พูดได้ช้าลงเพราะการที่เรามัวแต่คิดเรื่องความถูกต้องของโครงสร้างประโยคเราจะประมวลผลไม่ทันหากเราอ่านและฟังบ่อยๆดูหนังบ่อยๆอ่่านหรือดูสารคดีค็อค YouTube ที่มีการสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษบ่อยๆจะทำให้เราคุ้นชินกับการใช้ประโยคหรือคำศัพท์ต่างๆการคำนึงถึงหลักแกรมม่าจะทำให้เราเกิดการกลัวความผิดพลาดสุดท้ายจะเกิดอาการอายและกลัวที่จะพูดออกมาดังนั้นเวลาพูดควรอาศัยความเคยชินของประโยคแล้วหากไม่เคยพูดจะเอาความเคยชินมาจากไหน2 .เวลาจำศัพท์ให้จำเป็นวลี ( สำนวน ) ประโยคค็อค ( ประโยค ) อย่าพยายามจำเป็นคำ ( Word ) บางทีเราทราบความหมายของคำศัพท์แต่พอถึงเวลาพูดกลับไม่รู่ว่าศัพท์คำนี้ใช้อย่างไรหรือใช้ในกรณีไหนยกตัวอย่างง่ายๆเช่นเราเจอประโยคที่บอกว่า " ฉันป่วยป่วยป่วยป่วย " ส่วนมากหากเราไม่รู้ความหมายของคำว่าเราก็จะเปิดหาและพบว่าความหมายคือป่วยแต่หากเราจำและฝึกพูดทั้งประโยคเราจะรู้ว่า