SEED SAVINGI grew up as a farmer so

SEED SAVING

I grew up as a farmer so I see sth happened in my farmer's life
The 1st thing that I see is when I was kid, my family or people in my village used to grow more than 5 varieties of rice every year.

So I asked my mother why we need to grow 5 varieties of rice and at the end we just mix everything together, to eat.

My mom said we have to save variety of rice because different kind of rice they have different quality, different collective. Some kind of rice, they survive in dry season and when there is no rain for many months they can survive.

Some kind of rice they survive in flooding, when they have a big flood. They can extend itself for 1metre for 1-2 nights. Some can survive the disease, when there is an epidemic. So when they grow more than 5 varieties of rice, whatever happened and they still have food, have rice to eat. That means security of life.

But now people grow only 1-2 varieties for sell so whatever happened, they loss. That means life has no security

When I was kid, nobody sell seeds. Seeds is sth you can give to people, you can share with people, you can trade it for sth else. But when I was about 12-13 years old. There was a company came and then they started to give hybrid seed, hybrid watermelon seed to peep in my village cause peep in my village use to grow watermelons and they are famous about that.

When the company came, they gave hybrid seed along with a chemical fertilizer so when people started to grow hybrid seed, they loved it! Cause they grow very fast and has lots of fruits. Then all the fruits look same size and taste good.

Next year villagers want to grow those seeds again but they need to buy them. After 3 years they've grown the hybrid seed, the local watermelon disappeared. After that everybody needed to buy seed cause they have no choice, they had no local seed left in that area or any places around. And the price of seed rising up very fast.

And the beginning is only maybe less than 100 baht per kilogram. But after 4-5 years the price went up to 1000 baht per kg. and now the price goes up to 12000 baht per kg. so it's not happen with only watermelon, it happened to all kind of seeds that we grow for eating. So I started to feel that this is not normal. Why we need to buy seed like this? Why the seed have to be expensive like that?

So the price of watermelon seed in the village now is about 10000 baht per kg or$300 and the farmer's average year income is about $900.

So if farmer who want to grow watermelons for 9acres. They have to inverts at least 100000 baht. So they need to think about where they can find money. That's the beginning of dept in farmer's life.

Cause now 60% of money that farmers invest will go to company. If one family want to grow 9acres watermelon, they will be in dept for sure. Cause they only got $900 per year. So that's the big problem you can see everywhere.

It's clear that the seed business and the chemicals involved with dept of villagers. Now the whole village is now 100% in dept and most of them don't know how to pay off their dept.

Our ancestor selected the best for us. What kind of plant that they plant well, last long , give a lot of fruit, and taste good. And then it turns to life heritage for us. Now we got lots of food to eat. That's the benefit that out ancestor gave to us.

But now we don't save seed. We let the company save seed for us. But the company didn't select the ones like our ancestor did. They selected the worst ones and they develop our seed to make it weak that they need to rely on the chemicals.

So, the taste is bad. We don't have good quality of food anymore. So now we son't have heritage to give to our next generation anymore. So this food can be the last meal of our ancestor, our era. Cause we ruined everything, we ruined our life, we ruined our next generation. We have nothing. That's why I feel like we need to started saving seed. Because seed is life. Seed is next generation. Seed is freedom. Seed is happiness. If you have no seed, you have nothing. You are just a good slave,slave for the company and that's the end.


What we can do now is we come back to farm. We started the place call pun pun, we started it 7 years ago. We started to grow our own food here, we save seed. We collect seeds from all over the places and grow them here so we can enjoy our lives. We safe seed and networking with another group and share them to each other's. We want the seed alive. It works well and more people interested. We always give it for free.

Food is life- we can not sell life. We try to give life to people

Now we feel like we started a heaven. We are now working in heaven. We hope that one day we'll have enough seed, enough food for our next generation. And we feel like it's not to far away from us. It's sth we can do.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

SEED SAVING ผมเติบโตขึ้นมาเป็นเกษตรกรดังนั้นผมจึงเห็น sth เกิดขึ้นในชีวิตของเกษตรกรของฉันสิ่งที่ 1 ที่ฉันเห็นคือเมื่อผมยังเป็นเด็กในครอบครัวหรือคนในหมู่บ้านของฉันที่ใช้ในการเจริญเติบโตมากกว่า 5 สายพันธุ์ของข้าวทุกปีฉัน. ดังนั้นผม ถามแม่ของฉันทำไมเราต้องการที่จะเติบโต 5 สายพันธุ์ของข้าวและในตอนท้ายเราก็ผสมทุกอย่างเข้าด้วยกันจะกิน. แม่ของฉันบอกว่าเรามีการบันทึกความหลากหลายของข้าวเพราะชนิดที่แตกต่างของข้าวที่พวกเขามีคุณภาพที่แตกต่างกันรวมที่แตกต่างกัน ชนิดข้าวที่บางพวกเขาอยู่รอดได้ในฤดูแล้งและเมื่อมีฝนตกหลายเดือนที่พวกเขาสามารถอยู่รอดได้ไม่. ชนิดของข้าวที่พวกเขาอยู่รอดในน้ำท่วมเมื่อพวกเขามีน้ำท่วมใหญ่ พวกเขาสามารถขยายตัวเองสำหรับ 1metre 1-2 คืน บางคนสามารถอยู่รอดโรคเมื่อมีการแพร่ระบาด ดังนั้นเมื่อพวกเขาเติบโตมากกว่า 5 สายพันธุ์ของข้าว, สิ่งที่เกิดขึ้นและพวกเขายังมีอาหารที่มีข้าวให้กิน นั่นหมายถึงการรักษาความปลอดภัยของชีวิต. แต่ตอนนี้คนที่เติบโตเพียง 1-2 สายพันธุ์ที่ขายดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาสูญเสีย นั่นหมายถึงชีวิตที่ไม่มีการรักษาความปลอดภัยเมื่อฉันเป็นเด็ก, เมล็ดไม่มีใครขาย เมล็ดฏที่คุณสามารถให้กับคนที่คุณสามารถแบ่งปันกับคนที่คุณสามารถแลกมันกับฏอื่น แต่เมื่อผมอายุประมาณ 12-13 ปีที่ผ่านมา มี บริษัท ที่เป็นมาและจากนั้นพวกเขาก็เริ่มที่จะให้เมล็ดพันธุ์ลูกผสมเมล็ดแตงโมไฮบริดที่จะมองลอดในหมู่บ้านสาเหตุ Peep ของฉันในการใช้งานหมู่บ้านของฉันที่จะเติบโตแตงโมและพวกเขาจะมีชื่อเสียงเกี่ยวกับว่า. เมื่อ บริษัท มาพวกเขาให้เมล็ดพันธุ์ลูกผสมพร้อมกับ ปุ๋ยเคมีดังนั้นเมื่อคนเริ่มที่จะเติบโตเมล็ดพันธุ์ไฮบริดที่พวกเขารักมัน! สาเหตุที่พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วและมีจำนวนมากของผลไม้ แล้วผลไม้ทั้งหมดดูขนาดเดียวกันและรสชาติที่ดี. ชาวบ้านในปีหน้าต้องการที่จะเติบโตเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นอีกครั้ง แต่พวกเขาต้องการจะซื้อพวกเขา หลังจาก 3 ปีที่พวกเขาได้เติบโตเมล็ดพันธุ์แตงโมท้องถิ่นหายไป หลังจากที่ทุกคนที่จำเป็นในการซื้อเมล็ดพันธุ์ที่ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกพวกเขาไม่มีเมล็ดพันธุ์ท้องถิ่นที่เหลืออยู่ในพื้นที่นั้นหรือสถานที่ใด ๆ รอบ ๆ และราคาของเมล็ดเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว. และจุดเริ่มต้นเป็นเพียงอาจจะน้อยกว่า 100 บาทต่อกิโลกรัม แต่หลังจาก 4-5 ปีราคาก็ขึ้นไปถึง 1000 บาทต่อกิโลกรัม และตอนนี้ราคาขึ้นไป 12000 บาทต่อกิโลกรัม ดังนั้นจึงไม่เกิดขึ้นมีเพียงแตงโมมันเกิดขึ้นกับทุกชนิดของเมล็ดพันธุ์ที่เราเติบโตสำหรับการรับประทานอาหาร ดังนั้นผมจึงเริ่มที่จะรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ ทำไมเราต้องซื้อเมล็ดพันธุ์เช่นนี้หรือไม่ ทำไมเมล็ดพันธุ์ต้องมีราคาแพงเช่นนั้น? ดังนั้นราคาของเมล็ดแตงโมในหมู่บ้านในขณะนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ 10000 บาทต่อกก. หรือ $ 300 ปีรายได้เฉลี่ยของเกษตรกรเป็นเรื่องเกี่ยวกับ $ 900. ดังนั้นหากเกษตรกรที่ต้องการปลูกแตงโมสำหรับ 9acres พวกเขาจะต้องตีความอย่างน้อย 100,000 บาท ดังนั้นพวกเขาจึงต้องคิดเกี่ยวกับการที่พวกเขาสามารถหารายได้ นั่นคือจุดเริ่มต้นของฝ่ายในชีวิตของเกษตรกร. สาเหตุตอนนี้ 60% ของเงินที่เกษตรกรลงทุนจะไปให้กับ บริษัท หากหนึ่งในครอบครัวต้องการที่จะเติบโต 9acres แตงโมพวกเขาจะอยู่ในฝ่ายเพื่อตรวจสอบว่า ทำให้พวกเขามีเพียง $ 900 ต่อปี นั่นคือปัญหาใหญ่ที่คุณสามารถดูได้ทุกที่. เป็นที่ชัดเจนว่าธุรกิจเมล็ดพันธุ์และสารเคมีที่เกี่ยวข้องกับฝ่ายของชาวบ้าน ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านคือตอนนี้ 100% ในเชิงลึกและส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่ทราบวิธีการจ่ายออกเชิงลึกของพวกเขา. บรรพบุรุษของเราเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเรา สิ่งที่ชนิดของพืชที่พวกเขาปลูกกันนานให้มากของผลไม้และรสชาติที่ดี และจากนั้นก็หันไปมรดกชีวิตสำหรับเรา ตอนนี้เรามีจำนวนมากของอาหารที่จะกิน นั่นคือผลประโยชน์ที่ออกบรรพบุรุษให้กับเรา. แต่ตอนนี้เราไม่ได้บันทึกเมล็ด เราปล่อยให้ บริษัท ประหยัดเมล็ดพันธุ์สำหรับเรา แต่ บริษัท ไม่ได้เลือกคนที่เหมือนบรรพบุรุษของเราได้ พวกเขาเลือกคนที่เลวร้ายที่สุดและพวกเขาพัฒนาเมล็ดพันธุ์ของเราที่จะทำให้มันอ่อนแอที่พวกเขาจำเป็นต้องพึ่งพาสารเคมี. ดังนั้นรสชาติไม่ดี เราไม่ได้มีคุณภาพที่ดีของอาหารอีกต่อไป ดังนั้นตอนนี้เรา son't มีมรดกให้กับคนรุ่นต่อไปของเราอีกต่อไป ดังนั้นอาหารนี้สามารถเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของบรรพบุรุษของเรายุคของเรา เพราะเราทำลายทุกอย่างที่เราทำลายชีวิตของเราเราเจ๊งรุ่นต่อไปของเรา เราไม่มีอะไร นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้สึกเหมือนเราต้องเริ่มต้นการประหยัดเมล็ดพันธุ์ เพราะเมล็ดพันธุ์คือชีวิต เป็นเมล็ดพันธุ์รุ่นต่อไป เมล็ดเสรีภาพ เมล็ดพันธุ์คือความสุข ถ้าคุณมีเมล็ดไม่มีคุณไม่มีอะไร คุณเป็นเพียงทาสที่ดีสำหรับ บริษัท ทาสและที่สิ้นสุด. สิ่งที่เราสามารถทำได้ตอนนี้คือเรากลับมาที่ฟาร์ม เราเริ่มต้นเล่นสำนวนสถานที่โทรเล่นสำนวนเราเริ่มต้นมัน 7 ปีที่แล้ว เราเริ่มที่จะเติบโตอาหารของเราเองที่นี่เราประหยัดเมล็ดพันธุ์ เราเก็บเมล็ดจากทั่วทุกมุมสถานที่และการเติบโตของพวกเขาที่นี่เพื่อให้เราสามารถเพลิดเพลินไปกับชีวิตของเรา เราเมล็ดปลอดภัยและเครือข่ายกับกลุ่มอื่นและแบ่งปันให้กับแต่ละอื่น ๆ เราต้องการเมล็ดพันธุ์ยังมีชีวิตอยู่ มันทำงานได้ดีและมีผู้สนใจ เรามักจะให้ฟรี. อาหารเป็นชีวิตเราไม่สามารถขายชีวิต เราพยายามที่จะให้ชีวิตกับคนที่ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนเราเริ่มต้นสวรรค์ ขณะนี้เรากำลังทำงานอยู่ในสวรรค์ เราหวังว่าวันหนึ่งเราจะมีเมล็ดพออาหารเพียงพอสำหรับคนรุ่นต่อไปของเรา และเรารู้สึกว่ามันไม่ได้ห่างไกลจากเรา มันฏที่เราสามารถทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประหยัดเมล็ดพันธุ์ฉันเติบโตขึ้นมาเป็นชาวนา ผมเห็นบางอย่างเกิดขึ้นในชีวิตฟาร์มของฉันสิ่งแรกที่ผมเห็นคือ ตอนที่ผมยังเด็ก ครอบครัวหรือคนในหมู่บ้านของฉันที่ใช้ในการปลูกข้าวมากกว่า 5 พันธุ์ ของทุกปีฉันถามแม่ว่า ทำไมเราถึงต้องเติบโต 5 สายพันธุ์ ได้แก่ ข้าว และในตอนท้ายเราก็ผสมทุกอย่างเข้าด้วยกัน เพื่อกินแม่บอกว่าเราต้องบันทึกความหลากหลายของข้าว เพราะข้าวชนิดต่าง ๆ ของพวกเขามีคุณภาพที่แตกต่างกัน โดยรวมแตกต่างกัน บางชนิดของข้าว พวกเขาอยู่รอดในฤดูแล้ง และเมื่อไม่มีฝนตกมานานหลายเดือน พวกเขาจะสามารถอยู่รอดได้บางชนิดของข้าวที่พวกเขาอยู่รอดในน้ำท่วม เมื่อมีน้ำท่วมใหญ่ พวกเขาสามารถขยายเอง 1metre 1-2 คืน บางคนสามารถอยู่รอดโรค เมื่อมีการระบาด ดังนั้นเมื่อพวกเขาเติบโตมากกว่า 5 สายพันธุ์ ได้แก่ ข้าว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และพวกเขาก็ยังมีอาหาร มีข้าวกิน นั่นหมายถึงความปลอดภัยของชีวิตแต่ตอนนี้คนปลูกเพียง 1-2 พันธุ์เพื่อขาย ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้น , การสูญเสียของพวกเขา นั่นหมายความว่า ชีวิตไม่มีความมั่นคงเมื่อผมเป็นเด็ก ไม่มีใครขายเมล็ด เมล็ดบางอย่างคุณสามารถให้คนที่คุณสามารถแบ่งปันกับคนอื่น คุณสามารถค้าหาอะไรอีก แต่ตอนที่ฉันอายุประมาณ 12-13 ปี มีบริษัทมาและพวกเขาก็เริ่มที่จะให้เมล็ดพันธุ์ลูกผสมเมล็ดพันธุ์แตงโมแอบดูในบ้านเพราะมาใช้ในหมู่บ้านปลูกแตงโมและพวกเขามีชื่อเสียงเรื่องนั้นเมื่อ บริษัท มา พวกเขาได้มอบเมล็ดพันธุ์ควบคู่กับปุ๋ยเคมี ดังนั้น เมื่อผู้คนเริ่มที่จะปลูกเมล็ดพันธุ์ พวกเขาชอบมัน เพราะพวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วและมีจำนวนมากของผลไม้ แล้วผลไม้ทั้งหมดลักษณะขนาดเดียวกัน และรสชาติดีปีหน้าอยากให้ชาวบ้านปลูกเมล็ดพืชเหล่านั้นอีกครั้ง แต่พวกเขาต้องการที่จะซื้อพวกเขา หลังจาก 3 ปี พวกเขาได้ปลูกเมล็ดพันธุ์ลูกผสม แตงโมท้องถิ่นหายไป หลังจากที่ทุกคนต้องการที่จะซื้อเมล็ดพันธุ์ เพราะเขาไม่มีทางเลือก ไม่มีเมล็ดทิ้งท้องถิ่นในพื้นที่หรือสถานที่ใด ๆรอบ ๆ และราคาของเมล็ดเพิ่มขึ้นรวดเร็วมากและจุดเริ่มต้นเป็นเพียงอาจน้อยกว่า 100 บาทต่อกิโลกรัม แต่หลังจาก 4-5 ปี ราคาไปถึง 1 , 000 บาทต่อกิโลกรัม และตอนนี้ราคาไปถึง 12 , 000 บาทต่อกิโลกรัม ดังนั้น มันไม่ได้เกิดขึ้นกับแตงโมเท่านั้น มันขึ้นกับชนิดของเมล็ดพันธุ์ที่เราปลูกเพื่อกิน ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ปกติ ทำไมเราต้องซื้อเมล็ดพันธุ์แบบนี้ ทำไมเมล็ดจะแพงแบบนี้ดังนั้น ราคาของเมล็ดพันธุ์แตงโมเข้ามาในหมู่บ้านแล้วประมาณ 10 , 000 บาทต่อกิโลกรัม หรือ $ 300 และเกษตรกร รายได้เฉลี่ยปีประมาณ $ 900ดังนั้น หากเกษตรกรผู้ต้องการปลูกแตงโมเพื่อ 9acres . พวกเขาต้อง inverts อย่างน้อย 100000 บาท ดังนั้นพวกเขาต้องคิดเกี่ยวกับที่พวกเขาสามารถหา เงิน นั่นคือจุดเริ่มต้นของทีมในชีวิตของชาวนาเพราะตอนนี้ 60% ของเงินที่เกษตรกรลงทุนไปบริษัท ถ้าครอบครัวหนึ่งต้องการที่จะเติบโต 9acres แตงโม พวกเขาจะอยู่ในแผนกแน่นอน เพราะพวกเขามีเพียง $ 900 ต่อปี นั่นคือปัญหาใหญ่ คุณสามารถดูได้ทุกที่มันชัดเจนว่า ธุรกิจเมล็ดพันธุ์และสารเคมีต่างๆที่เกี่ยวข้องกับแผนกของชาวบ้าน ตอนนี้ทั้งหมู่บ้านเป็น 100% ในแผนก และส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่ทราบวิธีการจ่ายออกของฝ่ายบรรพบุรุษของเราเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเรา ชนิดของพืชที่เขาปลูกก็นาน ให้มากของผลไม้และรสชาติที่ดี แล้วมันกลายเป็นมีชีวิตมรดกของเรา ตอนนี้เรามีอาหารมากมายให้กิน นั่นคือประโยชน์ที่บรรพบุรุษมอบให้เราแต่ตอนนี้เราไม่ประหยัดเมล็ดพันธุ์ เรา ให้ บริษัท ประหยัดเมล็ดพันธุ์ สำหรับเรา แต่ บริษัท ไม่ได้เลือกคนที่เหมือนบรรพบุรุษของเราทำ พวกเขาเลือกคนที่เลวร้ายที่สุดและพวกเขาพัฒนาเมล็ดพันธุ์ของเราที่จะทำให้มันอ่อนแอที่พวกเขาต้องพึ่งพาสารเคมีดังนั้น รสชาติไม่ดี เราไม่มีคุณภาพของอาหารแล้ว ดังนั้นตอนนี้เราลูกไม่มีมรดกให้กับคนรุ่นหลังของเราอีกต่อไป ดังนั้น อาหารมื้อนี้เป็นมื้อสุดท้ายของบรรพบุรุษ ของเรา ของเรานะคะ เพราะเราทำลายทุกอย่าง เราทำลาย ชีวิตของเรา เราทำลาย รุ่นถัดไปของเรา เราไม่มีอะไรเลย นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับว่า เราต้องเริ่มประหยัดเมล็ดพันธุ์ เพราะเมล็ดพันธุ์ คือ ชีวิต เมล็ดรุ่นต่อไป เมล็ดพันธุ์ที่เป็นอิสระ เมล็ดพันธุ์แห่งความสุข ถ้าคุณไม่มีเมล็ด ลูกไม่มีอะไรเลย เธอเป็นแค่ทาส , ทาสสำหรับ บริษัท และนั่นคือจุดจบสิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือ เรากลับมาที่ฟาร์ม เราเริ่มที่เรียก ปัน ปัน เราเริ่มมัน 7 ปีมาแล้ว เราเริ่มที่จะเติบโตอาหารของเราเอง เราเก็บเมล็ดพันธุ์ เราเก็บรวบรวมเมล็ดพันธุ์จากทั่วทุกสถานที่และเติบโตพวกเขาที่นี่เพื่อให้เราสามารถเพลิดเพลินกับชีวิตของเรา เราปลอดภัย เมล็ดพันธุ์ และเครือข่ายกับอีกกลุ่ม และใช้ร่วมกันกับแต่ละอื่น ๆ . เราต้องการเมล็ดพันธุ์ที่ยังมีชีวิตอยู่ มันทำงานได้ดีและมีคนสนใจ เราเสมอให้มันฟรีอาหารชีวิต - เราไม่ขายชีวิต เราพยายามที่จะให้ชีวิตคนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเริ่มเป็นสวรรค์ ตอนนี้เรากำลังทำงานบนสวรรค์ เราหวังว่าวันหนึ่งเราจะมีเมล็ดพอ อาหารเพียงพอสำหรับรุ่นต่อไปของเรา และเรารู้สึกว่ามันไม่ได้ไปไกลจากเรา มันเป็นบางอย่างที่เราสามารถทำได้