When we reflect on the purpose of o

When we reflect on the purpose of oral language practice or of any language practice for that matter we are mid-debate between opposing schemata for envisioning what we are doing, schemata that derive from two revered epistemological and psychological traditions. On the one hand we can view speaking as rule-governed creativity that reflects what Chomsky calls competence. The speaker's competence is itself unobservable but "psychologically real," a mental grammar best researched at the de-contextualized level of the intrapersonal utterance, usually the sentence. This is the so-called rationalist schema associated with Chomsky (1965). On the other hand, an alternative, empiricist schema looks at speaking as a set of descriptive, and thus observable, habits conditioned by social and functional rules or contexts. Appropriate interpretation and conveyance of interpersonal messages in particular context constitute a communicative competence (Hymes 1972).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเราแสดงบนวัตถุประสงค์ ของการฝึกพูด หรือฝึกภาษาใด ๆ สำหรับเรื่องที่เราจะอภิปรายกลางระหว่าง schemata ฝ่ายตรงข้ามสำหรับการ envisioning เราจะทำอะไร schemata ที่สืบทอดมาจากสองสิ่ง epistemological และจิตใจประเพณี บนมือหนึ่งที่เราสามารถดูพูดเป็นกฎควบคุมความคิดสร้างสรรค์ที่สะท้อนว่า ชัมสกีเรียกความสามารถ เป็นความสามารถของผู้บรรยายเอง unobservable แต่ "psychologically จริง ไวยากรณ์จิตสุดเมือที่ระดับ utterance intrapersonal ประโยคมักจะยกเลิก contextualized นี่คือแผน rationalist เรียกว่าเกี่ยวข้องกับชัมสกี (1965) บนมืออื่น ๆ ทางเลือก แผน empiricist ดูที่พูดเป็นชุดของคำอธิบาย และดังนั้น observable พฤติกรรมที่ปรับอากาศ โดยกฎทางสังคม และการทำงานหรือบริบท การตีความที่เหมาะสมและการขนส่งข้อความมนุษยสัมพันธ์เฉพาะบริบทเป็นความสามารถหลัก (Hymes 1972)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเราสะท้อนให้เห็นถึงจุดประสงค์ของการปฏิบัติภาษาปากหรือภาษาของการปฏิบัติใด ๆ สำหรับเรื่องที่เราอยู่กลางระหว่างการอภิปรายของฝ่ายตรงข้าม schemata สำหรับวาดภาพสิ่งที่เรากำลังทำ schemata ที่ได้รับมาจากสองทางญาณวิทยาที่เคารพนับถือและประเพณีทางจิตวิทยา ในมือข้างหนึ่งที่เราสามารถดูการพูดความคิดสร้างสรรค์ภายใต้กฎที่สะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่เรียกว่าชัมความสามารถ ความสามารถของลำโพงเป็นตัวเองสำรวจ แต่ "จิตใจที่แท้จริง" ไวยากรณ์จิตวิจัยที่ดีที่สุดในระดับ de-บริบทของคำพูด intrapersonal มักประโยค นี่คือคีเหตุที่เรียกว่าเกี่ยวข้องกับชัม (1965) บนมืออื่น ๆ , ทางเลือกสคี empiricist ลักษณะที่พูดเป็นชุดของการบรรยายและสังเกตจึงนิสัยปรับอากาศโดยกฎระเบียบทางสังคมและการทำงานหรือบริบท การตีความที่เหมาะสมและยานพาหนะของข้อความในบริบทความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นความสามารถในการสื่อสาร (Hymes 1972)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเราสะท้อนให้เห็นถึงวัตถุประสงค์ของการฝึกภาษาพูดหรือภาษาใด ปฏิบัติ สำหรับเรื่องที่เราถกเถียงกันกลางระหว่างฝ่ายตรงข้ามลูให้นึกถึงสิ่งที่เราทำอยู่ , ลูที่ได้รับจากสองเคารพญาณวิทยาและจิตวิทยาประเพณี ในมือข้างหนึ่งที่เราสามารถมองเห็นการพูดเป็นกฎควบคุมความคิดสร้างสรรค์ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่ชอมสกีเรียกความสามารถความสามารถของผู้พูด คือ ตัวเอง unobservable แต่ที่แท้จริง " จิตใจ " เป็นจิตไวยากรณ์ที่สุด researched ที่เดอเรีย contextualized ระดับของการพูดเป็นประโยค สิ่งนี้เรียกว่าคนมีเหตุผล schema ที่เกี่ยวข้องกับชอมสกี ( 1965 ) บนมืออื่น ๆ , ทางเลือก , empiricist ดูพูดมาเป็นชุดของข้อมูลเชิงพรรณนา และดังนั้น ,นิสัยเป็นกฎทางสังคมและการทำงาน หรือบริบท . การตีความที่เหมาะสมของบุคคล ยานพาหนะ และข้อความในบริบทเฉพาะเป็นแบบสอง (
ไฮมส์ 1972 )