The genesis of the make-believe the

The genesis of the make-believe theory can be found in Walton's 1978 paper 'Fearing Fictions',[22] which addresses the Paradox of fiction i.e. how can we be moved by things that do not exist in the case of fiction?[23] Walton's solution is to accept that our responses to fiction are genuine emotions, but to deny that they correspond to the conventional feelings that we refer to – rather, it is fictional that they are the conventional emotions. So, for instance, when a person who has watched a horror movie declares that they felt afraid, it is true that they were emotionally moved, but fictional that what they were moved to was fear. Walton refers to these fictional emotions as quasi emotions.[24]

In later papers, Walton has expanded his theory to recognize a distinction between content oriented make-believe, which describes a participant's relationship to the fictional worlds of novels, films, paintings etc. and prop oriented make-believe, in which the participant's interest is in the nature of the prop itself, not in the fictional world that attaches to it.[25] Metaphors are a classic example of prop oriented make-believe: the phrase “we are in the same boat” is not intended to elicit imaginings about the fictional boat we are in, but to communicate by drawing our attention to a specific prop (the boat).[26] Stephen Yablo has developed Walton's concept of prop oriented make-believe in connection with numbers and concluded that our understanding of cardinality is essentially based upon fiction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำเนิดของทฤษฎีรังสรรค์สามารถพบได้ในของ Walton 1978 กระดาษ 'กลัว Fictions', [22] ซึ่งเน้น Paradox ของนิยายเช่นวิธีสามารถเราย้ายจากสิ่งที่มีอยู่ในกรณีของนิยาย [23] แก้ปัญหา Walton คือการ ยอมรับว่า นิยายของเราตอบอารมณ์ของแท้ แต่จะปฏิเสธว่า พวกเขาตรงกับความรู้สึกทั่วไปที่เราอ้างอิงถึง – ค่อนข้าง มันเป็นละครที่มีอารมณ์ธรรมดา ดังนั้น เช่น เมื่อคนที่ได้ดูหนังสยองขวัญประกาศว่า พวกเขารู้สึกกลัว มันเป็นความจริงถูกย้ายอารมณ์ แต่สมมติว่า สิ่งที่พวกเขาถูกย้ายไป เป็นความกลัว วอลตันหมายถึงอารมณ์ละครเหล่านี้เป็นเสมือนอารมณ์ [24]ในภายหลังเอกสาร วอลตันได้ขยายทฤษฎีของเขาจะรับรู้ความแตกต่างเรื่องกุเน้นเนื้อหา ซึ่งอธิบายความสัมพันธ์ของผู้ร่วมโลกละครนวนิยาย ภาพยนตร์ ภาพวาดฯลฯ และเน้น prop ทะ ดอกเบี้ยของผู้เป็นในลักษณะของไม้ค้ำยันตัวเอง ไม่อยู่ในโลกละครที่ยึดติดกับมัน [25] คำอุปมาอุปมัยเป็นตัวอย่างที่คลาสสิกของทะเสาแปลก: วลี "เราอยู่ในเรือเดียวกัน" มีวัตถุประสงค์เพื่อ imaginings เกี่ยวกับเรือละครเรา แต่ การสื่อสาร โดยลักษณะเฉพาะของตกแต่ง (เรือของเรา [26] สตีเฟน Yablo ได้พัฒนาแนวคิดของ Walton ของทะเสาแปลกพร้อมกับตัวเลข และได้ข้อสรุปว่า ความเข้าใจจำนวนนับเป็นหลักตามนิยาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กำเนิดของทำให้เชื่อทฤษฎีสามารถพบได้ในวอลตัน 1978 กระดาษ 'กลัว Fictions' [22] ซึ่งอยู่ Paradox ของนิยายคือวิธีการที่เราสามารถเคลื่อนย้ายได้โดยสิ่งที่ไม่อยู่ในกรณีของนิยายหรือไม่ [23] วิธีการแก้ปัญหาของวอลตันก็คือการยอมรับว่าการตอบสนองของเราที่จะมีอารมณ์นิยายของแท้ แต่จะปฏิเสธว่าพวกเขาสอดคล้องกับความรู้สึกธรรมดาที่เราจะเรียก - ค่อนข้างจะสมมุติว่าพวกเขามีอารมณ์ความรู้สึกธรรมดา ดังนั้นสำหรับตัวอย่างเช่นเมื่อคนที่ได้ดูหนังสยองขวัญบอกว่าพวกเขารู้สึกกลัวที่มันเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาถูกย้ายอารมณ์ แต่สมมุติว่าสิ่งที่พวกเขาถูกย้ายไปเป็นความกลัว วอลตันหมายถึงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครเหล่านี้เป็นอารมณ์กึ่ง. [24]

ในเอกสารภายหลังวอลตันได้ขยายทฤษฎีของเขาที่จะยอมรับความแตกต่างระหว่างเนื้อหาที่มุ่งเน้นการทำให้เชื่อซึ่งอธิบายความสัมพันธ์ของผู้เข้าร่วมให้โลกสมมติของนวนิยายภาพยนตร์, ภาพวาด ฯลฯ และเสาที่มุ่งเน้นการทำให้เชื่อซึ่งในความสนใจของผู้เข้าร่วมอยู่ในธรรมชาติของไม้ค้ำยันตัวเองไม่ได้อยู่ในโลกสมมุติที่ยึดติดกับมัน. [25] อุปมาอุปมัยเป็นตัวอย่างคลาสสิกของเสาที่มุ่งเน้นการทำให้เชื่อ: วลีที่ว่า "เราอยู่ในเรือลำเดียวกัน" ไม่ได้มีวัตถุประสงค์ที่จะล้วงเอาจินตนาการเกี่ยวกับเรือสมมุติเราอยู่ใน แต่ในการสื่อสารโดยการวาดความสนใจของเราไปยังเสาเฉพาะ (เรือ ). [26] สตีเฟ่น Yablo ได้มีการพัฒนาแนวคิดของวอลตันของเสาที่มุ่งเน้นการทำให้เชื่อในการเชื่อมต่อกับตัวเลขและได้ข้อสรุปว่าความเข้าใจของ cardinality ของเราเป็นไปตามหลักเมื่อนิยาย