The size of the mouth gape, either

The size of the mouth gape, either measured as mouth height or as
mouth width, was found to be strongly associated with the total
length of each fish (Fig. 8d), showing a progressive enlargement with
fish growth. The rate of this enlargement process, however, was not
the same for MH and Mw, as indicated by the different regression
slopes on TL. In fact, MW increases slower than MH, suggesting that
mouth width may be a limiting mechanical factor in prey ingestion for
larvae longer than 3.5 mm in total length. It was also found that prey
size increased until mouth width was about 0.7 mm (at about 25 dph),
and then remained constant. For dusky grouper larvae Glamuzina et
al. (1998) indicated maximum mouth gapes at the first feeding
ranging 250 and 300 µm, while a range of 98–120 µm was estimated
for the maximum functional mouth opening (based on the assumption
that it represents only 40% of maximum mouth opening). In this
study, it was observed that prey size ranged between 43 and 90% of
mouth size (MW). In particular, at the initial mouth gape (about 220–
250 µm), the minimum dimension of the largest prey represented the
90% of the mouth size (Fig. 8c). Many authors examined the role of
mouth size during ontogenesis, suggesting that it defines the upper
limit for prey size. Hunter (1981) and Hambright (1991) reported that
the maximum width (or depth, if measured laterally), including
appendages, is the critical parameter in determining the selection of
copepods and all the other oblong preys ingested. Our results suggest
that, for dusky grouper larvae, the smallest prey size plays a critical
role in determining ingestion. Considering the food items as 3-D
objects, it was found that width (WL) and depth (DL ) generally
differed, and that depth was the smallest dimension in most cases. In
this way, it could be assumed that preys are ingested so that their
depth corresponds to the MW of the fish. This hypothesis is consistent
with that of Hambright (1991) for largemouth bass (Micropterus
salmoides), Blaxter (1965) for herring (Clupea harengus), Qin and
Hillier (2000) for snapper (Pagrus auratus) and Economou (1991) for
five gadoid species.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขนาดของ gape ปาก หรือวัด เป็นความสูงของปาก หรือเป็นความกว้างปาก พบจะสัมพันธ์อย่างยิ่งกับผลรวมความยาวของปลาแต่ละ (Fig. 8 d), แสดงขยายก้าวหน้าด้วยปลาเจริญเติบโต อัตราของกระบวนการนี้ขยาย อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือน MH และ Mw ตามที่ระบุ โดยการถดถอยที่แตกต่างกันลาดใน TL ในความเป็นจริง MW เพิ่มขึ้นช้ากว่า MH แนะนำที่ความกว้างปากอาจปัจจัยกลการจำกัดในการกินเหยื่อในตัวอ่อนยาวเกิน 3.5 มม.ความยาวรวม นอกจากนี้ยังพบว่าเหยื่อขนาดที่เพิ่มขึ้นจนกว่าความกว้างของปากได้ประมาณ 0.7 มม. (ประมาณ 25 ดีพีเอช),แล้ว ยังคงคง สำหรับตัวอ่อนของปลากะรัง dusky Glamuzina ร้อยเอ็ดal. (1998) ระบุสูงสุดปาก gapes ที่แรกให้อาหารตั้งแต่ 300 และ 250 µm ในขณะที่ช่วงของ µm 98-120 ได้ประมาณสำหรับการเปิดปากทำงานสูงสุด (ตามสมมติฐานที่แสดงเพียง 40% ของการเปิดปากสูงสุด) ในที่นี้ศึกษา มันถูกสังเกตขนาดเหยื่อที่อยู่ในช่วงระหว่าง 43 และ 90% ของขนาดปาก (MW) โดยเฉพาะ ที่เริ่มต้น gape (ประมาณ 220 –250 µm), ขนาดต่ำสุดของเหยื่อที่ใหญ่ที่สุดที่แสดงการ90% ของขนาดปากกินซี 8) ผู้เขียนในการตรวจสอบบทบาทของขนาดปากระหว่าง ontogenesis แนะนำที่ กำหนดบนขีดจำกัดขนาดของเหยื่อ ฮันเตอร์ (1981) และ Hambright (1991) รายงานว่าสูงความกว้าง (หรือความลึก ถ้าวัดแนวนอน), รวมทั้งappendages เป็นพารามิเตอร์สำคัญในการเลือกกำหนดcopepods และทั้งหมดอื่น ๆ สี่โลกใต้ท้องกิน ผลของเราแนะนำว่า สำหรับตัวอ่อนของปลากะรัง dusky เหยื่อขนาดเล็กเล่นเป็นสำคัญบทบาทในการกำหนดกิน พิจารณารายการอาหารเป็น 3-Dวัตถุ พบ (WL) ที่กว้าง และลึก (DL) โดยทั่วไปแตกต่าง และที่ความลึก ขนาดเล็กใหญ่ ในด้วยวิธีนี้ มันอาจจะสันนิษฐานว่า โลกใต้ท้องจะกินเพื่อให้พวกเขาความลึกที่สอดคล้องกับ MW ของปลา สมมติฐานนี้จะสอดคล้องกันที่ Hambright (1991) สำหรับปลาแบสปาก (Micropterussalmoides), Blaxter (1965) ในปลา (Clupea harengus), ชิน และHillier (2000) อเพิลสแนปเปอร์ (Pagrus auratus) และ Economou (1991) สำหรับห้าสายพันธ์ gadoid

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขนาดของปากอ้าปากค้างวัดความสูงไม่ว่าจะเป็นปากหรือเป็นความกว้างของปากก็จะพบว่ามีความสัมพันธ์อย่างมากกับการรวมความยาวของแต่ละปลา(รูป 8d.) เผยให้เห็นการขยายตัวของความก้าวหน้าที่มีการเจริญเติบโตของปลา อัตราการขยายตัวของกระบวนการนี้ แต่ก็ไม่ได้เหมือนกันสำหรับMH และ Mw ตามที่ระบุโดยการถดถอยที่แตกต่างกันลาดบนTL ในความเป็นจริงเมกะวัตต์เพิ่มขึ้นช้ากว่า MH บอกว่าความกว้างของปากอาจจะเป็นปัจจัยที่จำกัด การบริโภคกลไกของเหยื่อตัวอ่อนนานกว่า3.5 มมความยาวทั้งหมด นอกจากนี้ยังพบเหยื่อที่เพิ่มขนาดความกว้างปากจนเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 0.7 มิลลิเมตร (ประมาณ 25 DPH) และจากนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง สำหรับตัวอ่อนปลาเก๋าดำ Glamuzina et al, (1998) ชี้ให้เห็นปากอ้าปากค้างสูงสุดที่ให้นมครั้งแรกตั้งแต่250 และ 300 ไมครอนขณะที่ช่วง 98-120 ไมโครเมตรเป็นที่คาดกันสำหรับการเปิดปากทำงานสูงสุด(ขึ้นอยู่กับสมมติฐานที่ว่ามันเป็นเพียง 40% ของการเปิดปากสูงสุด) ในการนี้การศึกษาก็พบว่าเหยื่อที่มีขนาดอยู่ระหว่าง 43 และ 90% ของขนาดปาก(MW) โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ปากอ้าปากค้างเริ่มต้น (ประมาณ 220- 250 ไมครอน), มิติที่ต่ำสุดของเหยื่อที่ใหญ่ที่สุดเป็นตัวแทนของ90% ของขนาดปาก (รูป. 8c) ผู้เขียนหลายคนตรวจสอบบทบาทของขนาดปากในช่วง ontogenesis บอกว่าจะกำหนดบนข้อจำกัด สำหรับขนาดของเหยื่อ ฮันเตอร์ (1981) และ Hambright (1991) รายงานว่าความกว้างสูงสุด(หรือความลึกถ้าวัดด้านข้าง) รวมทั้งอวัยวะเป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญในการกำหนดเลือกของโคพีพอดและทุกรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเหยื่ออื่นๆ กิน ผลของเราแสดงให้เห็นว่าสำหรับตัวอ่อนปลาเก๋าดำขนาดเล็กที่สุดเหยื่อเล่นที่สำคัญบทบาทในการพิจารณาการบริโภค พิจารณารายการอาหารที่เป็น 3 มิติวัตถุพบว่าความกว้าง(WL) และความลึก (DL) โดยทั่วไปที่แตกต่างและความลึกที่เป็นมิติที่มีขนาดเล็กที่สุดในกรณีส่วนใหญ่ ในวิธีนี้ก็อาจจะคิดว่าเหยื่อจะกินเพื่อให้พวกเขาลึกสอดคล้องกับเมกะวัตต์ของปลา สมมติฐานนี้จะสอดคล้องกับที่ของ Hambright (1991) ที่ให้เสียงเบส Largemouth (Micropterus salmoides) Blaxter (1965) สำหรับแฮร์ริ่ง (Clupea harengus) ราชวงศ์ฉินและเท่าไร(2000) สำหรับปลากะพง (Pagrus auratus) และ Economou (1991) สำหรับห้าปลาคอดสายพันธุ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขนาดของปากเว่อเหมือนกัน วัดที่ความสูงหรือความกว้างปาก
ปาก พบว่ามีความสัมพันธ์อย่างมากกับความยาวทั้งหมด
ของปลาแต่ละตัว ( ภาพที่ 8D ) แสดงการขยายก้าวหน้า
การเจริญเติบโตปลา อัตราการขยายขนาดนี้แต่ไม่ได้
เหมือนกัน ( เปอร์เซ็นต์ , ตามที่ระบุโดยลาดถดถอย
แตกต่างกันใน tl. ในความเป็นจริง MW เพิ่มขึ้นช้ากว่า MH ,บอกว่า
ความกว้างปากอาจเป็นปัจจัยจำกัดเครื่องจักรกลในเหยื่อรับประทานสำหรับ
ตัวอ่อนเกิน 3.5 มม. ความยาวทั้งหมด นอกจากนี้ยังพบว่าขนาดความกว้างของปากจนเหยื่อ
เพิ่มขึ้นประมาณ 0.7 มม. ( ประมาณ 25 , Inc )
แล้วอัตราที่คงที่ สำหรับสีดำและปลาเก๋าตัวอ่อน glamuzina
อัล ( 1998 ) พบสูงสุดปาก gapes ตอนแรกให้อาหาร
ตั้งแต่ 250 และ 300 µ Mในขณะที่ช่วง 98 – 120 µ M ประมาณ
สำหรับการทำงานสูงสุดปากเปิด ( ตามข้อสมมติ
มันเป็นเพียง 40% ของปากเปิดสูงสุด ) ในการศึกษานี้พบว่าขนาด
เหยื่ออยู่ระหว่าง 43 และ 90% ของ
ขนาดปาก ( MW ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่อ้าปากค้างปากแรก ( ประมาณ 220 –µ
250 เมตร ) ขนาดขั้นต่ำของเหยื่อแทน
ที่ใหญ่ที่สุด90% ของขนาดปาก ( ภาพ 8C ) ผู้เขียนหลายคนตรวจสอบบทบาทของ
ขนาดปากระหว่าง ontogenesis บอกว่าจะกำหนดขีด จำกัด บน
ขนาดเหยื่อ ฮันเตอร์ ( 1981 ) และ hambright ( 1991 ) รายงานว่า
ความกว้างสูงสุด ( หรือความลึก ถ้าวัดขวาง ) รวมทั้ง
appendages เป็นพารามิเตอร์ที่สำคัญในการเลือก
โคพิปอดและทั้งหมดอื่น ๆรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าเหยื่อกินจากผลการศึกษา
, ปลาเก๋าสีคล้ำอ่อนขนาดเหยื่อเล็กมีบทบาท
ในการกำหนดกิน พิจารณาสินค้าอาหารเป็น 3-D
วัตถุ พบว่า ความกว้าง ( WL ) และความลึก ( DL ) โดยทั่วไป
แตกต่างและที่ความลึกมีมิติที่เล็กที่สุดในกรณีส่วนใหญ่ ใน
วิธีนี้มันอาจจะสันนิษฐานว่าเหยื่อจะได้รับเพื่อให้พวกเขา
ความลึกที่สอดคล้องกับขนาดของปลา สมมติฐานนี้สอดคล้องกับที่ของ hambright
( 1991 ) สำหรับ Largemouth เสียงเบส ( micropterus
salmoides ) blaxter ( 1965 ) สำหรับปลาแฮร์ริ่ง ( clupea harengus ) , ฉินและ
ฮิลเลอร์ ( 2000 ) สำหรับปลากะพง ( pagrus auratus ) และ economou ( 1991 )
gadoid 5 ชนิด