the jungle and mountains. But the s

the jungle and mountains. But the second burden was different. During those five years, I shouldered it every step of the way, day and night, from high rocky ridges through to meandering brooks. I still vividly remember the day I had to leave. I had travelled to Bang Pakong, my birthplace, to bid farewell to my parents. Father was the only one at home that day. Mother had gone to a neighbouring province to buy fruit she’d sell at the market. As I sat waiting for her to return home, I thought about the days of my childhood, when we still lived together. The more I brooded, the more I felt she was an angel heaven had punished by making her the mother of someone like me. Mother spoke little and hardly ever had a harsh word for her children. She was nonetheless one of the proudest women I have ever known. Because she was abandoned by her father in her infancy, had no relatives and never went to school, she was used to relying on herself since a very early age. No matter how destitute she was, she never begged from anyone; even among her own children, she’d never ask for help to ease her weariness if we weren’t considerate enough to see it ourselves. She usually got up before dawn to take goods to the market and, depending on how much there was, carried them either by pushcart or in baskets hanging from a yoke balanced on her shoulder. After selecting fruits for a while, just before it was time for her to leave the house, she’d nudge me gently awake or call me in her usual tone of voice; under no circumstances would she shout, because she disliked making noise and, besides, was afraid to unnecessarily awaken my little brother and sisters, who were still very young. One day, she tried to wake me up three times, but I wouldn’t get up. I was already awake, but I still wanted to sleep late like any child who was growing fast and showing signs of puberty. After a while, I began to feel that Mother was unusually quiet. I got up and saw her busy carrying goods on her shoulder, holding this, grabbing that, and on her face, which had begun to wrinkle, tears were streaming down. “No need.” She whisked my hands away after I jumped to relieve her of what she was holding. Since that day, I never allowed her to wake me up more than once. This, however, didn’t mean the end of our sad story.
There was a time during which my mother had no money to buy fruit to resell or pay the rent for her stall at the village market. She earned five to ten baht a day from selling shaved- ice with syrup and toasted bread at the parking bay for the minibuses that ran between Bang Pakong and Chonburi. During that period, my father had gone looking for jobs in the South and my eldest sister and elder brother were earning their living in other provinces; thus I was the oldest child in the house. With my three younger siblings, it meant Mother had many

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ป่าและภูเขา แต่ภาระสองไม่แตกต่างกัน ในช่วงปีที่ 5 ผมไหล่มันทุกขั้นตอนของวิธีการ กลางวันและกลางคืน จากสูงหินเคลื่อนผ่านไปบรู๊คส์คดเคี้ยว ผมยังคงน่าฟังจำได้ว่า วันที่ผมไป ผมได้เดินทางไปบางบางปะกง แหล่งกำเนิดของฉัน เพื่อร่ำลากับพ่อ พ่อเดียวที่บ้านวันนั้น แม่เดินทางไปยังจังหวัดเพื่อนซื้อผลไม้เธอจะขายที่ตลาด ขณะที่ฉันนั่งรอเธอกลับบ้าน ฉันคิดว่า เกี่ยวกับวันของวัยเด็กของฉัน เมื่อเรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่งฉัน brooded มากขึ้นฉันรู้สึกเธอสรวงสวรรค์มีโทษ โดยทำให้เธอแม่ของคนอย่างฉัน แม่พูดเพียงเล็กน้อย และไม่เคยมีคำรุนแรงเด็กของเธอ เธอกระนั้นผู้หญิงภูมิใจที่สุดที่ฉันเคยรู้จักอย่างใดอย่างหนึ่ง เนื่องจากเธอถูกยกเลิก โดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอ มีญาติไม่มี และไม่เคยไปโรงเรียน เธอถูกใช้เพื่อการพึ่งตนเองตั้งแต่อายุมากต้น ไม่ว่าวิธีไร้เธอ เธอไม่เคยขอร้องจากคน แม้กระทั่งในเด็กของเธอเอง เธอไม่เคยจะขอความช่วยเหลือบรรเทาภายของเธอหากเราไม่ได้น้ำใจพอที่จะเห็นตนเอง เธอมักจะมีค่าก่อนรุ่งเช้าจะนำสินค้า ไปยังตลาด และ ตามจำนวนมี ทำให้สมดุล โดย pushcart หรือ ในกระเช้าแขวนจากแอกการบนไหล่ของเธอ หลังจากเลือกผลไม้หนึ่ง เพียงก่อนที่จะถูกเวลาที่เธอออกจากบ้าน เธอจะเขยิบฉันเบา ๆ ตื่น หรือติดต่อในเธอปกติเสียง ภายใต้สถานการณ์ไม่ ต้องเธอตะโกน เพราะเธอ disliked ทำเสียง นอกจาก กลัวปลุกน้องชายน้อยของฉันและน้อง ตอนยังเด็ก ๆ มากโดยไม่จำเป็น วันหนึ่ง เธอพยายามปลุกฉันขึ้นสามครั้ง แต่จะไม่ได้รับค่า ผมได้ทำงาน แต่ยังอยากจะนอนดึกเช่นเด็กที่เติบโตอย่างรวดเร็ว และแสดงอาการของวัยแรกรุ่น หลัง ฉันเริ่มรู้สึกว่า แม่เงียบผิดปกติ ฉันมีค่า และเห็นสินค้ากระเป๋าของเธอว่างบนไหล่ของเธอ โฮลดิ้ง นี้โลภที่ และบนใบหน้า ซึ่งเริ่มทำให้ย่น น้ำตาส่งกระแสข้อมูลลง "ไม่จำเป็นต้อง" เธอ whisked มือของฉันไปหลังจากฉันไปเพื่อบรรเทาเธอสิ่งที่เธอถูกยึด ตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่เคยอนุญาตให้เธอปลุกฉันขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายถึง สิ้นสุดเรื่องราวเศร้ามีช่วงหนึ่งที่แม่มีเงินไม่ซื้อผลไม้เพื่อจำหน่าย หรือจ่ายค่าเช่าคูหาที่ตลาดในหมู่บ้านของเธอ เธอได้ 5-10 บาท ต่อวันจากการขาย shaved-น้ำแข็งกับน้ำเชื่อมและนมขนมปังที่อ่าวที่จอดรถสำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางบางปะกงชลบุรี ช่วง พ่อก็ไปหางานในภาคใต้ และเอื้อยและพี่ชายของฉันได้กำไรกินอยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเด็กเก่าแก่ที่สุดในบ้าน กับพม่าอายุของฉันสาม มันหมายถึง มารดามาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ป่าและภูเขา แต่ภาระที่สองคือที่แตกต่างกัน ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาฉันไหล่มันทุกขั้นตอนของวิธีการที่ทั้งกลางวันและกลางคืนจากแนวหินสูงผ่านไปยังลำธารคดเคี้ยว ผมยังจำได้เต็มตาวันที่ฉันต้องออกจาก ผมได้เดินทางไปยังแม่น้ำบางปะกงบ้านเกิดของฉันที่จะกล่าวคำอำลากับพ่อแม่ของฉัน พ่อเป็นเพียงคนเดียวที่บ้านในวันนั้น แม่ได้ไปจังหวัดใกล้เคียงที่จะซื้อผลไม้ที่เธอต้องการขายที่ตลาด ขณะที่ผมนั่งรอให้เธอกลับบ้านฉันคิดเกี่ยวกับวันของวัยเด็กของฉันเมื่อเรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่งฉันครุ่นคิดมากขึ้นผมรู้สึกว่าเธอเป็นสวรรค์ทูตสวรรค์ได้ลงโทษด้วยการทำให้เธอเป็นแม่ของใครบางคนอย่างฉัน แม่พูดน้อยและแทบจะไม่เคยมีคำที่รุนแรงสำหรับเด็กของเธอ กระนั้นเธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ภาคภูมิใจที่สุดที่ผมเคยรู้จัก เพราะเธอถูกทอดทิ้งโดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอไม่มีญาติและไม่เคยไปโรงเรียนเธอก็ถูกนำมาใช้เพื่อการพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อยมาก ไม่ว่ายากจนเธอเป็นเธอไม่เคยขอร้องจากคน; แม้แต่ในหมู่ลูกของเธอเองเธอไม่เคยขอความช่วยเหลือเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอถ้าเราไม่ได้มีน้ำใจพอที่จะเห็นมันเอง เธอมักจะตื่นก่อนฟ้าสางเพื่อนำสินค้าออกสู่ตลาดและขึ้นอยู่กับวิธีการมากมีการดำเนินการให้พวกเขาทั้งโดยรถเข็นหรือตะกร้าที่แขวนจากแอกสมดุลบนไหล่ของเธอ หลังจากที่เลือกผลไม้ในขณะที่ก่อนที่มันจะเป็นเวลาที่เธอต้องออกจากบ้านเธอดุนเบา ๆ ฉันตื่นหรือโทรหาฉันในน้ำเสียงของเธอปกติของเสียง; ภายใต้สถานการณ์ที่เธอจะตะโกนเพราะเธอไม่ชอบทำเสียงและนอกจากกลัวที่จะไม่จำเป็นปลุกน้องชายคนเล็กของฉันและน้องสาวที่ยังเล็กมาก วันหนึ่งเธอพยายามที่จะปลุกฉันขึ้นสามครั้ง แต่ฉันจะไม่ได้รับการขึ้น ผมตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะนอนดึกเหมือนเด็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและแสดงสัญญาณของวัยแรกรุ่น หลังจากที่ในขณะที่ผมเริ่มรู้สึกว่าแม่เป็นคนเงียบผิดปกติ ผมลุกขึ้นและเห็นสินค้าแบกยุ่งของเธอบนไหล่ของเธอถือนี้โลภนั้นและบนใบหน้าของเธอซึ่งได้เริ่มที่จะลดเลือนริ้วรอยน้ำตาถูกสตรีมมิ่งลง "ไม่ต้อง." เธอดึงมือของฉันออกไปหลังจากที่ฉันเพิ่มขึ้นเพื่อบรรเทาของเธอสิ่งที่เธอกำลังถือ ตั้งแต่วันนั้นผมไม่เคยได้รับอนุญาตให้เธอตื่นฉันขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าตอนจบของเรื่องที่น่าเศร้าของเรา.
มีเวลาในระหว่างที่แม่ของฉันไม่มีเงินที่จะซื้อผลไม้ไปขายต่อหรือจ่ายค่าเช่าแผงขายของเธอที่ตลาดหมู่บ้าน เธอได้รับ 5-10 บาทต่อวันจากการขายน้ำแข็ง shaved- กับน้ำเชื่อมและขนมปังที่อ่าวที่จอดรถสำหรับมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางปะกงและชลบุรี ในช่วงเวลานั้นพ่อของฉันได้หายไปมองหางานในภาคใต้และพี่สาวคนโตของฉันและพี่ชายได้รับรายได้ที่อยู่อาศัยของพวกเขาในจังหวัดอื่น ๆ ; ดังนั้นผมเป็นเด็กที่เก่าแก่ที่สุดในบ้าน มีสามน้องของฉันมันหมายความว่าแม่มีจำนวนมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ป่าและภูเขา แต่ภาระที่สองที่แตกต่างกัน ในช่วงห้าปีนั้น ผมยอมรับมันทุกขั้นตอน ทั้งกลางวันและกลางคืน จากหินสันเขาผ่านคดเคี้ยว บรูคส์ ฉันยังคงเต็มตาจำวันที่ฉันต้องไป ผมได้เดินทางไปบางปะกง บ้านเกิดของฉัน เพื่ออำลาพ่อแม่ พ่อเป็นคนเดียวในบ้านที่วันแม่ต้องไปจังหวัดใกล้เคียงซื้อผลไม้ที่เธอขาย ขณะที่ผมนั่งรอแม่กลับบ้าน ฉันคิดถึงคืนวันในวัยเด็ก ตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่ง brooded ยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นนางฟ้าที่สวรรค์ก็ลงโทษโดยการเป็นแม่คนเหมือนฉัน แม่พูดเล็ก ๆน้อย ๆและแทบจะไม่เคยได้พูดรุนแรงกับลูกเธอกระนั้นหนึ่งของภูมิใจ ผู้หญิงที่ผมเคยรู้จัก เพราะว่าเธอถูกทอดทิ้งโดยบิดาของเธอในวัยเด็กของเธอ ไม่มีญาติ และไม่เคยไปโรงเรียน เธอเคยพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุต้นมาก ไม่ว่ายากจนแม่ไม่เคยขอร้องใคร แม้แต่ในหมู่เด็กของเธอเองเธอจะไม่ถามเพื่อช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอ ถ้าเราไม่เกรงใจ พอเห็นมันเอง เธอมักจะตื่นนอนก่อนรุ่งสาง เพื่อนำสินค้าไปยังตลาดและขึ้นอยู่กับเท่าใดมีการพัดพาโดยรถเข็น หรือตะกร้าที่แขวนจากแอกสมดุลบนไหล่ของเธอ หลังจากเลือกผลไม้สักพัก ก่อนที่มันเป็นเวลาที่จะออกจากบ้านของเธอเธอสะกิดฉันเบา ๆ ตื่น หรือโทรหาฉันในของเธอเสียงปกติเสียง ; ภายใต้สถานการณ์ใด เธอจะตะโกน เพราะหล่อนไม่ชอบเสียงดัง และ อีกอย่าง กลัวจะเป็นปลุกน้องชายและน้องสาวที่ยังเด็กมาก วันหนึ่ง เธอพยายามปลุกฉันสามครั้งแล้ว แต่ผมคงไม่ตื่น ผมตื่นแต่ผมก็ยังอยากที่จะนอนดึก ชอบเด็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและแสดงสัญญาณของวัยแรกรุ่น หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า แม่ก็เงียบผิดปกติ ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธอยุ่งบรรทุกสินค้าบนไหล่ของเธอ ถือนี้ คว้า และบนใบหน้าของเธอ ซึ่งได้เริ่มย่น น้ำตาไหลลงมา " ไม่ต้อง" เธอแกว่งมือไปหลังจากที่ฉันกระโดดเพื่อบรรเทาเธอ ในสิ่งที่เธอกำลังถืออยู่ นับตั้งแต่วันนั้น ผมไม่เคยปล่อยให้เธอปลุกฉันมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ , อย่างไรก็ตาม , ไม่ได้หมายความว่าจบเศร้าของเรา .
มีเวลาในระหว่างที่แม่ไม่มีเงินซื้อผลไม้ไปขายต่อหรือจ่ายค่าเช่าแผงที่ตลาดในหมู่บ้านเธอได้รับห้าถึงสิบบาท ต่อวัน จากการโกนน้ำแข็งกับน้ำหวาน และขนมปัง ที่จอดรถ เบย์ สำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางปะกง จ. ชลบุรี ในช่วงเวลานั้น พ่อของผมจากไปมองหางานในภาคใต้ และพี่สาวและพี่ชายคือ รายได้อยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเป็นลูกคนโตในบ้าน กับผมสามน้องมันหมายถึงแม่มากมาย