RINGER BESIDE ME, Razor whispered,

RINGER

BESIDE ME, Razor whispered, “Run.”

His sidearm exploded beside my ear. His target was the smallest thing that is the sum of all things, his bullet the sword that severed the chain that bound me to her.

Teacup.

As Razor died, he lifted his soft, soulful eyes to mine and whispered, “You’re free. Run.”

I ran.





4


I SMASH THROUGH the watchtower window, the ground rushing up to meet me.

When I land on the tarmac, not a single bone will break. I will feel no pain. I have been enhanced by the enemy to withstand greater falls than this. My last fall began at five thousand feet. This one is cake.

I land, roll to my feet, and sprint around the tower, then down the runway toward the concrete barrier and the fence topped in razor wire. The wind screams in my ears. I am faster now than the fastest animal on Earth. The cheetah is a tortoise compared to me.

The sentries on the perimeter must see me, and the man in the watchtower, too, but no shots are fired, no order is given to take me down. I barrel toward the end of the runway like a bullet singing down the muzzle of a gun.

They can’t catch you. How can they ever catch you?

The processor embedded in my brain made the calculations before I even hit the ground, and has already relayed the information to the thousands of microscopic drones assigned to my muscular system; I don’t have to think about speed or timing or point of attack. The hub does it for me.

End of the runway: I leap. The ball of my foot lands on top of the concrete barrier for an instant, then pushes off to launch me toward the fence. The razor wire rushes toward my face. My fingers slip into the two-inch-wide gap between the coils and the top bar to execute a backward roll over the top. I fly over it feetfirst, back arched, arms outstretched.

I stick the landing and accelerate again to full speed, covering the hundred yards of open ground between the fence and the woods in less than four seconds. No bullets chase me. No chopper revs to life to follow me. The trees close behind me like a curtain being drawn, and my footing is sure on the slick, uneven ground. I reach the river, its water swift and black. My feet seem to barely break the surface as I cross.

On the other side, the woods give way to open tundra, unmarred miles stretching toward the northern horizon, a boundless wilderness in which I’ll be lost, undetected, unmolested.

Free.

I run for hours. The 12th System sustains me. It reinforces my joints and bones. It bolsters my muscles, gives me strength, endurance, nullifies my pain. All I have to do is surrender. All I have to do is trust, and I will endure.

VQP. By the light of a hundred bodies burning, Razor carved those three letters into his arm. VQP. He conquers who endures.

Some things, he told me the night before he died, down to the smallest of things, are worth the sum of all things.

Razor understood that I would never leave Teacup to suffer while I escaped. I should have known he was going to save me by betraying me: He’d been doing it from the beginning. He killed Teacup so I could live.

The featureless landscape extends in every direction. The sun falls toward the edge of the cloudless sky. In the bitter wind biting my face, my tears freeze as they fall. The 12th System can protect you from the pain that afflicts your body, but it’s helpless against the pain that crushes your soul.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

RINGER BESIDE ME, Razor whispered, “Run.”His sidearm exploded beside my ear. His target was the smallest thing that is the sum of all things, his bullet the sword that severed the chain that bound me to her. Teacup. As Razor died, he lifted his soft, soulful eyes to mine and whispered, “You’re free. Run.”I ran. 4 I SMASH THROUGH the watchtower window, the ground rushing up to meet me. When I land on the tarmac, not a single bone will break. I will feel no pain. I have been enhanced by the enemy to withstand greater falls than this. My last fall began at five thousand feet. This one is cake. I land, roll to my feet, and sprint around the tower, then down the runway toward the concrete barrier and the fence topped in razor wire. The wind screams in my ears. I am faster now than the fastest animal on Earth. The cheetah is a tortoise compared to me. The sentries on the perimeter must see me, and the man in the watchtower, too, but no shots are fired, no order is given to take me down. I barrel toward the end of the runway like a bullet singing down the muzzle of a gun. They can’t catch you. How can they ever catch you? The processor embedded in my brain made the calculations before I even hit the ground, and has already relayed the information to the thousands of microscopic drones assigned to my muscular system; I don’t have to think about speed or timing or point of attack. The hub does it for me. จุดสิ้นสุดของรันเวย์: ฉันกระโดด ลูกของเท้าของฉันที่ดินบนกำแพงคอนกรีตสำหรับทันที แล้วดันปิดเปิดผมไปทางรั้ว ลวดมีดโกนวิ่งไปทางใบหน้าของฉัน นิ้วลื่นเข้าไปในช่องว่างทั้งสองนิ้วระหว่างขดลวดและแถบด้านบนเพื่อดำเนินการม้วนย้อนหลังกว่าด้านบน บินไป feetfirst หลังโค้ง แขน outstretched ผมติดอยู่ฝั่ง และเร่งอีกครั้งเพื่อความเร็วสูง ครอบคลุมหลาร้อยของพื้นที่เปิดระหว่างรั้วและป่าในน้อยกว่า 4 วินาที กระสุนไม่ไล่ฉัน ไม่มีรอบสับชีวิตตามเรา ต้นไม้ปิดข้างหลังราวกับม่านที่ถูกวาด และเท้าของฉันไว้บนพื้นเรียบ ไม่สม่ำเสมอ ไปถึงแม่น้ำ น้ำ swift และดำ เท้าของฉันดูเหมือนจะโผล่แทบไม่เป็นฉันข้าม ในด้านอื่น ๆ ป่าให้ทางการเปิดทุนดรา unmarred ไมล์ยาวไปถึงขอบฟ้าเหนือ ป่าไร้ขีดจำกัดซึ่งจะตรวจไม่พบ หายไป unmolested ฟรี ฉันทำงานชั่วโมง ระบบ 12 ค้ำจุนฉัน มันช่วยเสริมกระดูกและข้อต่อของฉัน มันสนับสนุนกล้ามเนื้อของฉัน ทำให้ผมแข็งแรง ความทนทาน nullifies ผมเจ็บ สิ่งที่ต้องทำคือยอมแพ้ ทั้งหมดที่ต้องทำคือความไว้ใจ และฉันจะอดทน VQP โดยแสงร้อยร่างที่เผาไหม้ มีดโกนแกะสลักตัวอักษรสามตัวที่เป็นแขนของเขา VQP เขาเอาชนะที่ยังคงอยู่ บางสิ่งบางอย่าง เขาบอกผมเสียชีวิต ลงไปน้อยที่สุดสิ่งที่ มีมูลค่าผลรวมของทุกสิ่ง มีดโกนเข้าใจว่า ฉันไม่เคยจะออกจากถ้วยน้ำชาจะประสบในขณะที่ฉันหนี ฉันควรทราบเขาจะช่วยฉัน ด้วยว่าฉัน: เขาได้รับทำตั้งแต่เริ่มต้น เขาฆ่าถ้วยน้ำชาเพื่อให้ได้ ภูมิทัศน์ featureless ขยายในทุกทิศทาง ดวงอาทิตย์ตกไปทางขอบฟ้าไม่มีเมฆ น้ำตาของฉันหยุดพวกเขาตกลมขมกัดหน้า ระบบ 12 สามารถปกป้องคุณจากความเจ็บปวดที่แนวร่างกายของคุณ แต่ก็ทำอะไรไม่ถูกกับความเจ็บปวดที่จะจิตวิญญาณของคุณ