n I stay the night?’It wasn’t so mu

n I stay the night?’

It wasn’t so much Min Ho’s question that flustered Shin Hye, but the way he asked. If he had looked like he was joking around, she would’ve put up a fight, have a little, flirty banter with him, and yield in the end. He was in no condition to drive because he had been drinking, so naturally, she would have let him stay over anyway. It wasn’t like it was the first time he’d slept at her place.

But something in the way he asked her made her feel jittery. She realized it had been the first time they were really alone since they last saw each other at the meeting with the agencies. Before dinner didn’t count, because at any minute, Geun Suk would have come knocking on the door. But he was gone now, and it was just the two of them. Alone in her apartment.

She studied Min Ho’s face: his clear eyes always seemed to glint whenever he was looking at her; his tall nose made him look intimidating at times, if he wasn’t crinkling it whenever he laughed; his full lips were tender and inviting. He had always been on one of the most handsome men she’s ever laid eyes on, and here he was looking back at her, lookingonly at her. She missed him so much. Her heart started beating fast. She still didn’t know how to answer him. Or to put it more accurately, she knew how she wanted to answer, she was just afraid of the consequences that might follow. If I should call them consequences.

A smile slowly crept on Min Ho’s lips. ‘It’s not a difficult question, you know,’ he said softly.

Shin Hye was unmoving. Even his smile couldn’t snap her out of her daze. Not until she felt Min Ho’s arms around her waist. The sudden contact made her already unsteady heart jump. He leaned down closer, ‘I understand. You can answer that question later. Let’s hang out first, okay? I think we need to talk about a lot of things.’

Shin Hye let out a breath, relieved that Min Ho had so much sense. She simply gave him a smile and nodded her head.

Min Ho let her go and put his hands on her shoulders. He turned her around and pushed her as they walked to the couch. When they were seated, Min Ho faced her right away. ‘Okay, first thing’s first – you should treat your phone as if it were a part of your body. You can’t just leave it lying around – you know that’s our relationship’s lifeline.’ His expression was serious. 'I was going crazy not hearing from you.'

Shin Hye let out a laugh. ‘Arasso. I’ll be more attentive to my phone, as if I’m not already focused on it 24/7. Joon oppa has been complaining that all I do is look at my phone these days,’ she smirked.

‘Tell him it’s his fault for always making you work. And while you’re at it, tell my manager, too. We wouldn’t be on our phones all the time if we saw each other more often.’

She sighed. ‘Forget it. We’re already walking on thin ice with them. Remember the last time we saw each other? Which reminds me, our agencies wouldn’t be happy about tonight.’

Min Ho’s expression changed at the mention of their agencies. She, herself, had almost forgotten about that last meeting. There were so many things left unsaid when they parted. She didn’t want to bring the issues up while Min Ho was away, but now, he was here and there was time. As far as Shin Hye knew, she and Min Ho needed to sort things out.

‘What happened at the parking lot-- that shouldn't happen again, oppa. We were lucky no one was around.'

'Geun Suk was also there. We can just say you were having a friendly get-together.'

Shin Hye sighed in frustration. 'You know it's not that easy. For all we know, Dispatch is just waiting somewhere, ready to pounce.'

'Fine, fine. That won't happen again,' Min Ho replied brusquely.

'Oh right, I’m leaving for Malaysia with my friends in three days,’ Shin Hye said. ‘That’s a day before your concert. I’m still sad I couldn’t go…’

‘Shin Hye,’ Min Ho cut her short. ‘You really don’t have to go do everything our agencies tell us. Most of the time, they’re just exaggerating.’ Anxiety was written all over his face. Just a while ago, he had been happy. She felt a little guilty bringing it up, but she knew that if she didn’t, they would both be skirting around the issue longer and longer.

‘I told you, I really wanted a vacation anyway. It just worked out perfectly,’ she smiled, but she knew that Min Ho was unconvinced. He clenched his jaw and furrowed his brows.

‘Perfectly? You’re kidding, right? They’re making you go to another country just so we avoid rumors. What in the world is perfect about that?’ His voice was stern now, and Shin Hye knew he was angry. ‘I know you’re scared, but if you let them manipulate you like this, who’s to say they won't make you do it again? Are you going to Japan on Valentine’s Day? And then to America on my birthday just so there aren’t any rumors about you going to my party? Is that how we’re going to deal with all this?’

Shin Hye was feeling heavier and heavier with every word. Min Ho’s eyes don’t lie; and right now, they were full of rage. She didn’t know he would get so mad.

‘I… I thought I was… I was doing the right thing,’ her voice trembled.

‘For who, Shin Hye? For you? For us? For the agencies? Stop pretending that this doesn’t bother you.’ Min Ho’s tone was harsher now.

Rattled, Shin Hye bit her lower lip to stop the tears. ‘For you,’ she replied weakly, looking down. ‘I want you to enjoy your concert without the agency breathing down your neck. If this is the only way I can protect you, then why shouldn’t I do it?’

Min Ho didn't speak. Shin Hye suspected that he was trying to calm himself down. As they sat in silence for a while, Shin Hye focused on her hands. She was wearing the ring that Min Ho gave her after the SBS awards show.

‘That ring is something we could go back to when things become confusing,’ Min Ho had told her that night. It has never been confusing for her – she knew she wanted to be with him. But only one month in, and already they were having a tougher time than she thought. She noticed a tear fall, and she wiped it right away, trying not to look too obvious.

‘I’m new to all this,’ Shin Hye spoke, breaking the silence. Her voice quaked slightly. ‘I don’t know whether to trust the agencies or not, but I do know what I’m doing. I don’t want you to be hurt, in any way, because of me.’ When she looked up at Min Ho, he was already looking at her tenderly. The look of anger was gone now, and in place of it, was a mixture of guilt and sadness.

He inched his way closer to her. ‘I don’t want you to be hurt because of me either,’ he said softly. ‘I don’t like you doing things that don’t feel comfortable to you. I don’t like that you have to listen to other people instead of listening to yourself. I don’t like that you have to go through all of this because of me.’ He took Shin Hye’s hand and caressed it before locking eyes with her. ‘Is…is this hard for you? Am I making things too difficult?’ Min Ho’s voice quivered, and he had a pained expression on his face. It was enough to break Shin Hye’s heart.

‘It’s difficult,’ she replied. ‘But it’s not because of you. If anything, I’d gladly bear through it if it means that I get to be with you. So stop worrying about me,’ she smiled. ‘I may be going to another country for a few days, but I’m not going anywhere.’

Min Ho cupped her face with his hand. ‘I don’t know why you put up with this… with me,’ he said. ‘But thank you. And I’m sorry.’

You don't need to be sorry, I'm willingly doing this because I want to be with you. You don't need to thank me, either. I'm also being selfish here. And lastly, I put up with all of this because I love you. 

‘It’s because you’re hot,’ Shin Hye replied. 'It’s kind of a no-brainer.’

Min Ho let out a laugh. ‘You’re hot, too.’

‘I know,’ she grinned. Shin Hye threw her arms around Min Ho’s neck and hugged him tightly. ‘I really missed you, oppa. Next time, don’t invite other men to join our dinner. I was starting to get jealous,’ she told him.

Min Ho chuckled as he put his arms around her waist, pulling her closer. ‘Can I invite other women?’

‘Do you want to die?!’ Shin Hye tried to wiggle her way out of his arms, but he was too strong.

‘I’m just kidding. I promise,’ he said softly. 'Just you and me from now on.'

Shin Hye leaned back without removing her arms from his neck, and squinted at Min Ho. ‘Have I ever told you that I like you?’

Min Ho creased his brows, thinking about it. A few moments later, he scoffed as he loosened his arms around her. ‘Now that I think about it, you haven’t.’ He frowned. ‘Here I was, baring my heart and soul, and I don’t even know if you like me back.’

Shin Hye smiled apologetically. ‘Sorry.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

n จึงคืน? ' มันไม่ได้คำถามของโฮจิมินห์มินมากที่เกิดความสับสนชินเฮ เธอจะได้ทำการต่อสู้มีเล็กน้อยมุขตลกสีสันกับเขา ดังนั้นจึง ๆ เนื่องจากที่ใด ๆ นาทีกึนซอกจะมาเคาะประตูแต่เขาได้หายไปขณะนี้ ตาใสเสมอดูเหมือนแวว ถ้าเขาไม่ crinkling และที่นี่เขาถูกมองไปที่เธอ lookingonly เธอรู้ว่าเธอต้องการคำตอบ พุ่ง รู้เขาพูดเบา ๆชินเฮ unmoving ไม่คงที่ ' เราจำเป็นต้องพูดมากสิ่งนั้น ' ชินเฮให้ออกลมปลดปล่อยว่า พยักหน้าและศีรษะของเธอนาทีโฮจิมินห์ให้เธอไป โฮจิมินห์นาทีกับเธอทันที'เอาล่ะสิ่งแรกที่แรกของ - - เฮให้ออกเสียงหัวเราะ'Arasso จะมาขึ้นกับโทรศัพท์ของฉันถ้าฉันไม่ได้กำลังเน้นการ 24/7 พี่จุนมีการกล่าวหาว่า เธอ smirked ' บอกผู้จัดการของฉัน ' เธอถอนหายใจ' ๆ ตัวเอง ถอนคำ แต่ตอนนี้เขาได้ที่นี่และมีเวลาเป็นที่รู้ว่าได้ชินเฮ ๆ' พี่เราก็โชคดีไม่มีใครอยู่แถวนั้น ' 'กึนซอก ' ชินเฮถอนหายใจในแห้ว'คุณรู้ว่า จัดส่งเพียงรอข้าง ๆ พร้อมโฉบ ' 'ปรับปรับที่จะไม่เกิดขึ้นอีกห้วนโฮจิมินห์นาทีตอบ'โอ้ 3 'ชินเฮ เฮโฮนาทีตัดเธอสั้น'คุณจริง ๆ พวกเขากำลังเพียงพูดเกินความจริง แต่เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้พวกเขาจะทั้งเป็นรอบปัญหาอีกต่อไปและอีกต่อไป"ฉันบอกคุณ เธอยิ้ม แต่เธอรู้ว่าโฮจิมินห์นาทีที่ไม่มั่นใจเขากัดกรามของเขาและผู้ชมของเขามีรอย'สมบูรณ์คุณกำลังล้อเล่น ๆ ขณะนี้และชินเฮรู้ว่าเขาโกรธ'ฉันรู้ว่าคุณกลัว ที่จะ ไปอเมริกาในวันเกิดของฉันก็ไม่มีข่าวลือใด ๆ " ชินเฮไม่รู้สึกหนักและหนักด้วยทุกคำนาทีโฮตาไม่อยู่และตอนนี้ เขาจะได้รับดังนั้นบ้า"ฉัน ... ผมคิดว่าผม ... ข้าพเจ้าทำสิ่งถูกต้อง "เสียงของเธอสั่น'การที่ชิน นี้ไม่รบกวนคุณ ' เสียงต่ำสุดโฮจิมินห์ถูกที่รุนแรงขึ้นขณะนี้rattled ริมฝีปากชินเฮบิต เธอตอบกลับไม่ค่อยมองลง' แล้วทำไมไม่ทำยัง? นาทีโฮไม่พูดชินเฮสงสัยว่า ชินเฮ - เธอรู้ว่า และเธอเช็ดได้ทันทีพยายามไม่ดูชัดเจนเกินไป'ฉันใหม่ทั้งหมดนี้ชินเฮพูดทำลายความเงียบขึ้นเสียงของเธอ quaked เล็กน้อย'ไม่รู้ว่าได้จะเชื่อถือในหน่วยงานหรือไม่ แต่ฉันรู้ว่าได้ฉันทำไม่ของคุณต้องให้เดือดในทางใด ทางหนึ่งเนื่องจากผม ' เมื่อเธอมองขึ้นที่โฮจิมินห์นาที และแทนที่ นิ้ว เขากล่าวเบา ๆ' เพราะผม ' เขาเอามือชินเฮและคนนั้นกอดก่อนล็อคตากับเธอ'หมู่เกาะ. s ' เสียงนาทีโฮสั่นและเขามีนิพจน์เจ็บปวด ชินเฮ'มันเป็นเรื่องยากเธอตอบกลับ'แต่คุณไม่ถ้าสิ่งที่ ฉันว่าได้ไปอยู่กับคุณดังนั้นหยุดกังวลเกี่ยวกับฉันเธอยิ้ม'ผมอาจจะไปประเทศอื่นกี่วัน ป้องใบหน้าของเธอ เขากล่าวว่า'แต่ขอขอบคุณและขอ ' คุณไม่จำเป็นต้องขออภัย ฉันทนด้วยทั้งหมดนี้เพราะผมรักคุณ'ก็เพราะว่าคุณร้อนชินเฮ เกินไป ' 'ฉันรู้เธอยิ้มชินเฮโยนแขนรอบคอนาทีโฮจิมินห์และกอดเขาแน่น'ฉันพลาดจริง ๆ คุณพี่ครั้งต่อไปไม่เชิญคนอื่น ๆ เธอบอกโฮจิมินห์นาทีเบา ๆ ขณะที่เขาใส่แขนของเขารอบเอวของเธอ เฮพยายามเลื้อยเธอทางแขนของเขา แต่เขาแข็งแกร่ง'ฉันกำลังล้อเล่นฉันสัญญาว่าได้ "เขาพูดเบา ๆ'เพียงคุณและฉันจากกัน'ชินเฮ และ squinted ที่หมินทร์ 'ฉันเคยบอกกับคุณว่า คิดเกี่ยวกับมันครู่ต่อมาเขาเย้ยหยัน คุณยังไม่ ' เขาขมวดคิ้ว"นี่ฉันรับน้ำหนักบรรทุกของฉันจิตใจ เฮยิ้มขอโทษ'เสียใจ'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

n ฉันอยู่คืน? ๆ เธอจะได้นำขึ้นต่อสู้มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ๆ crinkling lookingonly ๆ . ชินเฮเป็น ',' ๆ - - "เธอ lot-- ' 'ดีดีที่จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง ... ' 'ชินเฮ' ๆ น้อย ๆ นำมันขึ้น 'เธอยิ้ม ... ฉันคิดว่าฉัน ... ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง " SBS - ชินเฮพูดทำลายความเงียบเสียงของเธอ quaked ๆ "เขาพูดเบา ๆ ... ... กับฉัน ๆ ๆ ? ' 'คุณต้องการที่จะตาย "เขาพูดเบา squinted

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันอยู่ดึก '

ไม่ได้ดังนั้นคำถามที่งงมากคือ มิน โฮ ชิน เฮ แต่ทำไมนะทำไม เขาถาม ถ้าเขาเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่ เธอต้องต่อสู้ มีนิดหน่อย ขี้หลี ล้อเล่นกับเขาและผลผลิตในที่สุด เขาไม่สามารถขับรถเพราะเขาดื่มมา ทำให้เธอต้องให้เขาอยู่พอดีมันไม่ได้เหมือนมันเป็นครั้งแรกที่เขาจะนอนที่ห้องของเธอ . . . . .

แต่บางอย่างในทางที่เขาถามเธอ ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจ . เธอตระหนักเป็นครั้งแรกพวกเขาอยู่คนเดียวจริงๆ ตั้งแต่ที่พวกเขาเจอกันที่ประชุมกับหน่วยงาน ก่อนกินข้าว ไม่ได้นับ เพราะทุกนาที กึนซอกจะมาเคาะประตู แต่เขาก็หายไปแล้วและมันก็เป็นเพียงสองของพวกเขา คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ของเธอ

เรียน ใบหน้าของมินโฮ : ตาชัดเจนของเขาเสมอดูเหมือนจะส่องแสงวูบวาบทุกครั้งที่มองเธอ จมูกสูงทำให้เขาดูน่ากลัวในบางครั้ง ถ้าเขาไม่ได้ crinkling เมื่อใดก็ตามที่เขาหัวเราะ ริมฝีปากของเขาเต็ม อ่อนโยนและน่าดึงดูดใจ เขาเป็นหนึ่งในคนที่หล่อที่สุดที่เธอเคยเห็นในแล้วเขาก็มองกลับมาที่เธอ lookingonly ไหมที่เธอ เธอคิดถึงเขามาก หัวใจเธอเริ่มเต้นแรง เธอยังไม่รู้จะตอบเขา หรือถ้าจะให้แม่นยำมากขึ้น เธอรู้ว่าเธอต้องการที่จะตอบ เธอกลัวผลที่อาจจะตามมา รึเปล่า ถ้าผมจะโทรหาพวกเขาผล

รอยยิ้มค่อยๆ คืบคลานบนริมฝีปากของมินโฮ . ' มันก็ไม่ใช่คำถามที่ยากคุณรู้ว่า ' เขากล่าวเบา ๆ .

ชินเฮก็ไม่ขยับ . แม้รอยยิ้มของเขาไม่สามารถตะครุบเธอออกไปจากเธอ ไม่จนกว่าเธอจะรู้สึกว่ามินโฮแขนรอบเอวของเธอ ติดต่อกระทันหันทำให้หัวใจไม่มั่นคงแล้วเธอกระโดด เขาโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ผมเข้าใจ คุณสามารถตอบคำถามทีหลัง ไปเที่ยวก่อนนะ โอเค ? ฉันคิดว่าเราต้องคุยกัน เรื่องเยอะ '

ชิน เฮ ออกไปก่อนโล่งใจที่มินโฮมีความรู้สึกมาก เธอเพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้เขาหัวของเธอ

มินโฮปล่อยเธอและใส่มือของเขาบนไหล่ เขาปฏิเสธเธอและผลักเธอขณะที่พวกเขาเดินมาที่โซฟา เมื่อพวกเขานั่ง มินโฮเจอเธอในตอนนี้ ' โอเค อย่างแรกคือ–คุณควรรักษาโทรศัพท์ของคุณถ้ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของคุณคุณไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้มันโกหกรอบ–คุณรู้ว่าชีวิตคือความสัมพันธ์ของเรา " เขาทำสีหน้าจริงจัง . . . ฉันกำลังจะบ้าไม่ได้ยินจากคุณ '

ชิน เฮ ให้หัวเราะ ' arasso . ผมจะยิ่งใส่ใจกับโทรศัพท์ของฉันเป็นถ้าฉันไม่ได้เน้นมัน 24 / 7 พี่จุนก็บ่นว่า ทั้งหมดที่ฉันทำคือมองไปที่โทรศัพท์ของฉันวันนี้

" เธอแสยะยิ้ม' บอกเขาว่ามันเป็นความผิดของชอบให้คุณทำงาน แล้วก็บอกผู้จัดการของฉันเหมือนกัน เราก็ไม่ต้องโทรศัพท์ตลอดเวลา ถ้าเราเห็นกันบ่อยๆ "

เธอถอนใจ ' ช่างมันเถอะ เรากำลังเดินบนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆด้วย จำครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ? มันทำให้ฉันนึกถึง หน่วยงานของเราจะไม่มีความสุขเกี่ยวกับ '

คืนนี้สีหน้าของมินโฮเปลี่ยนที่เอ่ยถึงในหน่วยงานของตน เธอเองก็เกือบจะลืมเกี่ยวกับการประชุมครั้งสุดท้าย มีหลายอย่างที่ไม่ได้พูดออกมา เมื่อพวกเขาแยกจากกัน เธอไม่ได้ต้องการให้นำปัญหาขึ้นในขณะที่มินโฮออกไป แต่ตอนนี้ เขาอยู่และมีเวลา เท่าที่ชินเฮรู้ว่าเธอและมินโฮต้องการสิ่งนั้น

เกิดอะไรขึ้นที่ลานจอดรถ . . . นั่นไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกค่ะ เราโชคดีที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ '

'geun ซุกอยู่ที่นั่นด้วย เราก็แค่พูดว่า คุณฉลอง เป็นกันเองค่ะ

ชินเฮถอนหายใจในแห้ว’ คุณรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น สำหรับทั้งหมดที่เรารู้ว่า ที่ส่งไปเป็นเพียงบางรอ พร้อมที่จะกระโจน . . .

'fine ก็ได้ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก " มินโฮตอบห้วน .

โอ้ ใช่ ฉันกำลังจะไปมาเลเซียกับเพื่อนของฉันในวันที่สาม " ชินเฮพูด ' นั่นก่อนวันคอนเสิร์ตของคุณ ฉันยังคงเสียใจฉันไปไม่ได้ . . . . . . . '

'shin เฮ ' มินโฮตัดสั้น . คุณไม่ต้องไปทำทุกอย่างที่หน่วยงานของเราบอกเรา ส่วนใหญ่ของเวลาที่พวกเขากำลังเกินไป ความวิตกกังวลของเขียนทั่วใบหน้าของเขา เมื่อสักครู่ เขาได้รับความสุขเธอรู้สึกผิดนิดหน่อยที่พูดขึ้นมา แต่เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้ , พวกเขาทั้งสองจะเป็นรอบ ๆปัญหาอีกต่อไปและอีกต่อไป

ฉันบอกคุณ ฉันต้องการพักผ่อนอยู่ดี มันเพิ่งออกมาพอดี เธอยิ้ม แต่เธอรู้ว่ามินโฮก็ไม่มั่นใจ เขากำขากรรไกรของเขาและมีรอยย่นคิ้วของเขา . . . . . .

'perfectly ? คุณล้อเล่นใช่มั้ย ?พวกเขาจะทำให้คุณไปประเทศอื่น เราจะหลีกเลี่ยงข่าวลือ อะไรในโลกที่สมบูรณ์แบบเกี่ยวกับที่ ? เสียงของเขาอยู่ท้ายเรือ แล้วชินเฮก็รู้ว่าเขากำลังโกรธ ผมรู้ว่าคุณกลัว แต่ถ้าคุณปล่อยให้พวกเขาจัดการกับคุณแบบนี้ ใครบอกว่าพวกเขาจะไม่ทำให้คุณทำมันอีกครั้ง ? คุณจะไปญี่ปุ่น ในวันวาเลนไทน์แล้วก็ไปอเมริกา ในวันเกิดของฉันก็ไม่มีข่าวลือใดๆ เกี่ยวกับเธอจะไปงานปาร์ตี้ของฉัน คือว่า เราจะจัดการกับเรื่องนี้ '

ชินเฮรู้สึกหนักและหนักกับทุกคำพูด มิน โฮ ดวงตาไม่โกหก และตอนนี้ พวกเขากำลังเต็มไปด้วยความแค้น นางไม่รู้ว่าเขาจะโกรธ

'i. . . . ฉันคิดว่าฉัน . . . ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง เสียงของเธอสั่น

สำหรับใครชินเฮ ? สำหรับคุณ ? สำหรับเรา สำหรับหน่วยงาน ? หยุดแกล้งทำเป็นว่า มันไม่ทำให้คุณรำคาญ เสียงมันแสบแก้วหู ' มินโฮตอนนี้

rattled ชินเฮกัดริมฝีปากล่างเธอหยุดร้องไห้ สำหรับคุณ " เธอตอบอย่างอ่อน มองลงข้างล่าง ผมต้องการให้คุณสนุกกับคอนเสิร์ตของคุณ โดยไม่มีหน่วยงานหายใจลงลำคอของคุณ ถ้ามันเป็นทางเดียวที่ผมจะปกป้องคุณ แล้วทำไมผมถึงไม่ควรทำ ? '

มินโฮไม่พูดอะไร ชินเฮว่า เขาพยายามจะใจเย็นลง เช่นที่พวกเขานั่งอยู่ในความเงียบซักพัก ชินเฮ เน้นในมือของเธอ เธอใส่แหวนที่มินโฮมอบให้หลังจากงานประกาศรางวัล SBS

ที่แหวน เป็นสิ่งที่เราสามารถย้อนกลับไปเมื่อสิ่งที่สับสน ' ทำไมมินโฮต้องบอกเธอในคืนนั้นมันไม่เคยมีความสับสนสำหรับ–ของเธอเธอรู้ว่าเธอต้องการที่จะเป็นกับเขา แต่เพียงหนึ่งเดือน และพวกเขาก็มีเวลาที่ยากขึ้นกว่าที่เธอคิด เธอสังเกตเห็นน้ำตาร่วง เธอเช็ดมันออกไป พยายามไม่ให้ดูชัดเจนเกินไป

ฉันใหม่ทั้งหมดนี้ " ชินเฮพูดทำลายความเงียบ เสียงของเธอก็หวั่นไหวเล็กน้อย ผมไม่รู้ว่าจะเชื่อใจหน่วยงานหรือไม่แต่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร ผมไม่อยากให้คุณต้องเจ็บ ใด ๆ , เพราะฉัน เมื่อเธอมองไปที่มินโฮ เขาก็มองเธอด้วยความรัก ลักษณะของความโกรธก็หายไปแล้ว และในสถานที่ของมันคือส่วนผสมของความผิดและความเศร้า

เขานิ้วทางของเขาใกล้ชิดกับเธอ ' ผมไม่อยากให้คุณต้องมาเจ็บเพราะฉันเหมือนกัน " เขาพูดเบาๆ' ฉันไม่อยากให้เธอทำในสิ่งที่ไม่คุ้นเคยกับคุณ ฉันไม่ชอบที่คุณต้องฟังคนอื่น แทนที่จะฟังด้วยตัวเอง ฉันไม่ชอบที่คุณต้องไปผ่านทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉัน เขาเอาของชินเฮมือและลูบมันก่อนล็อคสายตากับเธอ " คือ . . . . . . . นายคงลำบากมาก ? ฉันทำสิ่งที่ยากเกินไป " มินโฮ quivered เสียง ,และเขาก็มีสีหน้าเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา มันก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของชินเฮ

มันก็ยาก " เธอตอบ แต่มันไม่ได้เป็นเพราะคุณ ถ้าอะไร ผมยินดีรับผ่านมัน ถ้ามันหมายถึงว่าฉันได้อยู่กับคุณ เลิกเป็นห่วงฉัน " เธอยิ้ม ' ฉันอาจจะย้ายไปอยู่ประเทศอื่น ไม่กี่วัน แต่ผมจะไม่ไปไหน '

มินโฮถ้วยใบหน้ากับมือ' ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงทำแบบนี้ . . . . . . . กับผม " เขากล่าว ' แต่ก็ขอบคุณ และฉันก็ขอโทษ "

เธอไม่ต้องขอโทษ ฉันเต็มใจทำเพราะฉันต้องการอยู่กับคุณ คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ผมก็เห็นแก่ตัวครับ และสุดท้าย ฉันทำแบบนี้เพราะฉัน รัก เธอ รึเปล่า

' มันเพราะคุณกำลังร้อน ' ' ชินฮเยตอบ มันเป็นเกมง่ายๆ . . .

มินโฮปล่อยหัวเราะออกมา . ' คุณกำลังร้อนด้วย "

ฉันก็รู้ เธอเลยด้วย ชินเฮเหวี่ยงแขนรอบคอของมินโฮ และกอดเขาไว้แน่น ฉันคิดถึงพี่ คราวหน้าอย่าชวนคนอื่นเข้าร่วมอาหารค่ำของเรา ผมเริ่มจะหึง ' เธอบอกเขา

มินโฮหัวเราะในขณะที่เขาวางแขนของเขารอบ ๆเอวเธอดึงเธอเข้ามาใกล้ ' ฉันชวนผู้หญิงคนอื่น ? '

' คุณต้องการตาย! ' ชินเฮพยายามกระดิกทางของเธอออกจากแขนของเขา แต่เขาก็แข็งแกร่งเหมือนกัน

ฉันแค่ล้อเล่น ผมสัญญา " เขาพูดเบาๆ . . . แค่คุณกับผมในตอนนี้ '

ชินเฮพิงกลับโดยไม่ต้องถอดแขนจากคอของเขาและ squinted ที่มินโฮ ' ผมเคยบอกคุณว่า ฉันชอบเธอ '

มินโฮขมวดคิ้วยับของเขา คิดเกี่ยวกับมัน หลังจากนั้นไม่นานเขาไม่เชื่อที่เขาคลายแขนของเขารอบ ๆเธอ ตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับมัน , คุณยังไม่ได้ ' ขมวดคิ้ว ' ฉันก็เปลือยหัวใจและจิตวิญญาณของฉันและฉันไม่ทราบหากคุณต้องการฉันกลับ '

ชินเฮยิ้มขอโทษ . ' ขอโทษ '
.