Jian Yao stands in front of a small

Jian Yao stands in front of a small house, surrounded by trees. It seems their suspect - Zhang Cheng likes to live in a remote and isolated place, away from people.

Bo Jinyan is the first person to arrive, ahead of the police officer who called him. They can hear the police sirens coming from a distance. They should not be too far behind.

Jian Yao asks: “Should we wait for them?”

“No.” says Bo Jinyan. He puts on a pair of latex gloves. He seems to look excited: “When a lot of people enters the house at the same time, the place loses its originality.”

Jian Yao is not surprised. This man is honest and smart. But when it comes to investigating criminal cases, he can’t cover the excitement that arises from the passion he has for his job.

“Ok. Let’s go in.” She smiles. Of course she will go in with him.

Fortunate for them, the yellow wooden door is not locked. It is easily pushed open. There’s an unbearable stench that rushes to their nostrils once the door is opened. Jian Yao almost vomited again.

Bo Jinyan places his finger over his nose to block out the smell. He walks in without slowing down.
Jian Yao hesitates, then she pinches her nose and follows him inside.

It’s dark in there. The windows are blocked. It is a small place. One bed. One desk/table. That’s it. There are things lying all over the place. It’s too dark to see what they are.

She is stepping into a psychopath’s house in darkness. Every step, she is stepping on top of something… the bumps underneath her soles… Jian Yao secretly hopes they are not body parts.

Subconsciously, she gently holds on to Bo Jinyan jacket from the back.

Stay close to him.

The Bo Jinyan that was busy examining the room in the dark pauses. He turns round to look at her .

She quickly grabs on the corner of his suit jacket. She is not letting go of him.

“Oh.” he seems to sigh softly in the darkness.

“What’s up?” asks Jian Yao.

She can vaguely tell by the light shining through the front door, that he is trying to look at the hand that is grabbing onto his jacket.

“So cute.” He says in pleased voice.

Jian Yao blushes in the dark.

Even though she can’t see his facial expressions, she knows he is staring at her. And at the same time, a hand reaches the light switch on the wall. He just found it.

Ah…. handling two roles at once.

They are standing in a pigsty.

Light blue bed linen has sweat stains all over it. The duvet is curled up into a bundle on the floor. The table has lots of dirty dishes and bowls with food scraps inside them. On the floor, there are polystyrene takeaway containers, rubbish bags, clothes, shoes… flies everything. There is also a strong stench of urine in the air.

“What a tasteless lunatic.” Bo Jinyan mutters to himself. Then he starts searching through the rubbish.

As a woman, Jian Yao automatically take up the tasks that are less filthy - she opens the drawers of the desk and examines what’s inside them.

In one of the drawers, she finds a stack of envelope. They are made from the same type of yellow paper. She passes them to Bo Jinyan. The envelopes are empty. In the front of the envelope, there is a date written with ink pen: “2013 January , 2013 February…. “until” 2013 June. The handwriting is the same for all the envelopes. Obviously, it’s written by the same person.

Bo Jinyan looks more closely at the stack of envelope. He notices the corner of red note sticking out from one of them. He pulls it out. It’s a hundred dollar note.

“This is for living expenses.” Bo Jinyan says: “Someone is looking after him.”

Bo Jinyan mentioned earlier. Because of his mental state, he won’t be able to hold a job for long. To survive, money must come from somewhere. Perhaps it’s family members? Passing him some money with an envelope every month.

After a while, Jian Yao finds two pieces of paper that’s torn. It’s not too badly damaged, so she can still read the words on it:

“Time for dinner.”

“Take a shower/bath after the sun has gone down.”

Again, it has the same writing as the envelopes.

Bo Jinyan stands up from examining the pile of rubbish on the floor. He passes a few pieces of paper to her. Like the ones in her hands, there are phrase or short sentences on them. Don’t leave the village. Use the toilet, not the floor. etc etc. There are some adhesive tapes on the corners of these paper. They used to be on the wall.

“Male. Educated. Financial status - average. Young adult.” Bo Jinyan looks at the words and comments.

——————


Soon, the officers join them inside the house.

“Professor Bo, have you discovered anything?”

Jian Yao looks at Bo Jinyan. He signals her to show the envelopes and white sheets of paper to the officers: “Someone was looking after him. He was very attentive. But then, the person has not been coming for awhile, or else this place cannot be so messy.” He pauses and continues: “He’s abandoned.”

Everyone is quiet.

Is that the reason for his mental breakdown?

The officers scatter to look for other evidence. Jian Yao stands beside Bo Jinyan. She asks: “How do we find out the identify of that person?” Her instinct tells her that the place Zheng Chang is going is somehow linked to this man. Perhaps, he is going find him….

But there seems to be no other clues of the man’s identity in the house.

Bo Jinyan sweeps her a look, he says proudly: “Of course there is a way.”
He always has a way.

Jian Yao waits hopefully for another speech. He is going to use his expert knowledge and superior elimination skills to….

Wait. He is pushing away rubbish on the desk?

A red colour telephone appears.

“Like I said before, I like taking short cuts.” First, he turns on the speaker function. Then he presses the re-dial button.

This is much faster way to find out.

Other officers gather. Everyone waits. But it goes straight to voicemail: “Your phone cannot be used at this stage. Please pay your account….”

It’s an older phone. There is no caller display button. So they don’t know what the re-dial number is. One of the officers suggest: “I will call the station. We will find the records linked to this phone.” Everyone agrees it’s a good plan.

Except Bo Jinyan: “It will take too long.”

He lifts up the receiver. Takes a quick look at it and passes it to Jian Yao.

There is a small sticker on it, with the number of this telephone on it.

Jian Yao takes out her mobile to load $100 credit on the number. She never thought that one day she would top up the phone for a psychopath.

Finally, they successfully call the person on re-dial. A man picks up the phone. He is speaking very softly, and he sounds tired: “Cheng, did you not remember what I told you? I will call you later? They are asleep.”

Bo Jinyan ponders for a while, then he starts speaking: “Hello. Are you Zheng Chang’s brother?”

The person pauses: “Yes. Who are you? Why are you using his phone?” He sounds concerned. “Did something happen to Ah Chang?”

Bo Jinyan answers: “It’s a long story. Keep your windows and doors locked. Do not get out of the house. Your brother is on his way to kill you.”

The man is shocked: “What?”

The officers next to him is stunned too. Bo Jinyan turns to one of them and says: “Get his address. Send it to me immediately.” Then he says to Jian Yao: “Let’s go.”

Jian Yao follows. She takes a quick look before leaving the house. An officer is explaining the situation to Zheng Chang’s brother. Others are getting ready to move to their next destination too.

——————-


Early morning. The roads in the countryside don’t have many cars on them. Soon they are back in B city.
Jian Yao took a short nap on the way back.

When she wakes up, Bo Jinyan is still driving. His face looks less tense. His fingers are tapping on the steering wheel. Looks like his mood has improved. Well, they are very close to catching the killer.

“Did anyone call?” She asks.

“No.” He answers faintly.

That’s good. That means there’s no other causalities so far.

“He has arrived at the neighbourhood for quite some time now.” Bo Jinyan says It’s enough time for him to run around the B city three times.”

Jian Yao think of the mental unstable killer, hovering near his brothers’s house…

“They found his medical records.” She says. “If the brother cares about him, why doesn’t he send him to an institution?”

Not long after they left the house, the police found the file in the rubbish bin. The last visit was early this year.

Bo Jinyan: “I am not sure. But according to official numbers, at least half of the serious mental patients are not receiving any treatment.”

Jian Yao is shocked: “Why?”

Bo Jinyan says mockingly: “Because there’s not enough bed space*.”

Is this meant to be a joke? But it is not funny at all.

(* Note from author Ding Mo - It is a known fact that there are not enough facilities (including doctors, nurses and spaces in the hospital) in China. A lot of the serious mental patients are not granted admission to hospital because of this.)

———————-

Then they come across another problem. One that frustrates Bo Jinyan greatly. Traffic jam.

They have been on the road for over two hours. They are so close to their destination. Often they can see police officers walking past them. But they are stuck. Only 1km of distance left, yet, it has taken them over ten minutes just to crawl forward a few metres.

Jian Yao just talked to the team leader: “They will send someone to clear a way for the police cars to go through.”

Bo Jinyan replies: “Oh great. The rest of the cars will be stuck here for ages.”

Jian Yao knows he is just complaining to let out some steam. As the car moves slower, she has more time to observe what’s happening on the streets.

About fifty metres ahead of them, beside

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจียนยาวยืนอยู่หน้าบ้านขนาดเล็ก ล้อมรอบ ด้วยต้นไม้ ดูเหมือนว่าพวกเขาสงสัย - เฉิงจางชอบอยู่ในห่างไกล และแยก จากคน จินยานบ่อเป็นคนแรกที่จะมาถึง ก่อนเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียกเขา พวกเขาสามารถได้ยินเรนส์ตำรวจมาจากระยะไกล นอกจากนี้พวกเขาไม่ควรจะช้า ถามยาวเจียน: "ควรเรารอพวกเขา""หมายเลข" กล่าวว่า จินยานบ่อ เขาวางคู่ของถุงมือยาง เขาน่าจะดูตื่นเต้น: "เมื่อผู้คนมากมายเข้าบ้านในเวลาเดียวกัน สูญเสียความคิดริเริ่มของการ"ยาวเจียนไม่ประหลาดใจ คนนี้คือซื่อสัตย์ และสมาร์ท แต่เมื่อมาถึงการตรวจสอบคดีอาญา เขาไม่ครอบคลุมความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นจากความรักที่เขามีงานของเขา"Ok ลองไปใน" เธอยิ้ม แน่นอนว่าเธอจะไปกับเขา โชคดีสำหรับพวกเขา ประตูไม้สีเหลืองไม่ได้ถูกล็อค มันจะได้ผลักดันเปิด มีกลิ่นเหม็นเป็นความที่วิ่งกับจมูกของพวกเขาเมื่อมีเปิดประตู เจียนยาวเกือบอาเจียนอีกด้วยจินยานบ่อวางนิ้วมือของเขาผ่านจมูกของเขาสกัดออกกลิ่น เขาเดินในไม่ช้าลง Hesitates ยาวเจียน แล้วเธอ pinches จมูกของเธอ และเขาภายในดังต่อไปนี้ มันเป็นสีเข้มมี Windows ที่ถูกบล็อค เป็นสถานที่ขนาดเล็ก เตียง หนึ่งโต๊ะ/ตาราง ถูกต้อง มีสิ่งที่โกหกทั่วสถานที่ มันจะมืดเกินไปให้ดูมีอะไรเธอจะเดินเข้าบ้านของจิตในความมืด ทุกขั้นตอน เธอจะก้าวบนสิ่ง...กระแทกที่ใต้พื้นของเธอ... เจียนยาวแอบหวังว่า พวกเขาไม่ได้ส่วนของร่างกายSubconsciously เธอเบา ๆ ระงับการจินยานบ่อเสื้อจากด้านหลัง อยู่ใกล้กับเขา จินยานบ่อที่ไม่ว่างตรวจสอบห้องพักในช่วงหยุดมืด เขาจะกลมดูเธอ เธออย่างรวดเร็ว grabs ที่มุมของเสื้อสูทของเขา เธอจะไม่ปล่อยให้ไปของเขา"โอ้" เขาดูเหมือนถอนหายใจเบา ๆ ในความมืดคืออะไรค่า "ถามยาวเจียนนอกจากนี้เธอคลับสามารถแจ้ง โดยแสงที่ส่องผ่านร่ม ที่เขาพยายามมองมือที่โลภลงบนเสื้อของเขา "น่ารัก" เขากล่าวว่า ในเสียงความยินดียาวเจียน blushes ในมืดแม้ว่าเธอไม่เห็นเขาหน้านิพจน์ เธอรู้ว่า เขาจะจ้องเธอ และในเวลาเดียวกัน มือถึงสวิตช์ไฟบนผนัง เขาเพียงพบว่าอา...จัดการบทบาทสองครั้ง พวกเขากำลังยืนอยู่ใน pigsty ผ้าปูเตียงสีฟ้าอ่อนมีคราบเหงื่อทั่วนั้น ผ้านวมจะโค้งขึ้นเป็นกลุ่มบนพื้น ตารางมีอาหารสกปรก และ bowls กับเศษอาหารภายในพวกเขา ชั้น มีภาชนะโฟม takeaway ที่อยู่ ถุงขยะ เสื้อผ้า รองเท้า...ลอยทุกอย่าง นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นแรงของปัสสาวะในอากาศ "สิ่งชาติบ้า" โบจินยาน mutters ตนเอง แล้ว เขาเริ่มค้นหาจากขยะเป็นผู้หญิง ยาวเจียนโดยอัตโนมัติใช้งานที่ส่วนน้อย - เธอเปิดลิ้นชักของโต๊ะ และตรวจสอบสิ่งภายในนั้นในลิ้นชักที่หนึ่ง เธอพบกองซ้อนของซองจดหมาย พวกเขาจะทำจากกระดาษสีเหลืองชนิดเดียวกัน เธอผ่านได้ไปจินยานบ่อ ซองจดหมายว่างเปล่า อยู่หน้าซองจดหมาย มีวันที่เขียน ด้วยปากกาหมึก: "ปี 2013 เดือนมกราคม 2013 กุมภาพันธ์... "ถึง" 2013 มิถุนายน ลายมือจะเหมือนกันบนซองจดหมายทั้งหมด อย่างชัดเจน มันถูกเขียนขึ้น โดยบุคคลเดียวกัน จินยานบ่อมากดูที่กองซ้อนของซองจดหมาย เขาสังเกตพบว่า มุมของหมายเหตุสีแดงที่ติดออกจากพวกเขา เขาดึงมันออก หมายเหตุร้อยดอลลาร์ได้ "นี้เป็นสำหรับค่าใช้จ่าย" จินยานบ่อกล่าวว่า: "คนจะมองหาเขา"จินยานบ่อกล่าวถึงก่อนหน้านี้ เพราะสภาวะจิตของเขา เขาไม่ได้เก็บงานนาน เพื่อความอยู่รอด เงินต้องมาจากที่อื่น บางทีมันอาจเป็นสมาชิกในครอบครัว ช่วยเขาบางซองเงินเดือนหลังยาวเจียนพบกระดาษที่ขาดเป็นสองชิ้น มันไม่เลวเกินไปหาย เพื่อเธอยังสามารถอ่านอักษรบน:"เวลาเย็น""อาบน้ำ/หลังจากดวงอาทิตย์แล้วกัน"อีก ก็มีเขียนเหมือนกันเป็นซองจดหมายจินยานบ่อยืนขึ้นจากการตรวจสอบกองขยะบนพื้น เขาส่งกระดาษชิ้นน้อยเธอ เช่นคนในมือของเธอ มีวลีหรือประโยคสั้น ๆ ได้ อย่าทิ้งหมู่บ้าน ใช้ห้องน้ำ พื้นไม่ ฯลฯ เป็นต้น ยังมีเทปกาวบางบนมุมของกระดาษเหล่านี้ พวกเขาเคยอยู่บนผนัง "ชาย ศึกษา สถานะทางการเงิน - ค่าเฉลี่ย หนุ่มสาวผู้ใหญ่" ดูจินยานบ่อคำและข้อคิดเห็น——————เร็ว ๆ นี้ เจ้าหน้าที่เข้าร่วมพวกเขาในบ้าน"ศาสตราจารย์บ่อ มีคุณพบอะไร"เจียนยาวมองไปที่จินยาน Bo เขาสัญญาณเธอแสดงซองจดหมายและกระดาษสีขาวแผ่นเจ้าหน้าที่: "คนดูแลเขา เขามามาก แต่แล้ว บุคคลได้ไม่ได้มาในชั่วขณะหนึ่ง หรือ อื่น ๆ สถานที่แห่งนี้ไม่ยุ่งให้" เขาหยุดชั่วคราว และดำเนินการต่อไป: "เขาถูกละทิ้ง"ทุกคนจะเงียบสงบ ที่เป็นสาเหตุแบ่งจิตของเขากระจายหน้าที่หาหลักฐานอื่น ๆ เจียนยาวยืนข้างบ่อจินยาน เธอถาม: "วิธีทำเราหาระบุว่า" สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า เจิ้งช้างจะเป็นอย่างใดกับคนนี้ บางที เขากำลังค้นหาเขา...แต่ดูเหมือน จะไม่มีปมอื่น ๆ ของตัวตนของคนในบ้าน จินยานบ่อเว้าเธอดู เขากล่าวว่า ภูมิใจ: "แน่นอนมีทาง"นอกจากนี้เขาจะมีวิธี เจียนยาวรอหวังเสียงอื่น เขาจะใช้ความรู้และทักษะตัดห้องของเขา...Wait. He is pushing away rubbish on the desk? A red colour telephone appears.“Like I said before, I like taking short cuts.” First, he turns on the speaker function. Then he presses the re-dial button. This is much faster way to find out. Other officers gather. Everyone waits. But it goes straight to voicemail: “Your phone cannot be used at this stage. Please pay your account….”It’s an older phone. There is no caller display button. So they don’t know what the re-dial number is. One of the officers suggest: “I will call the station. We will find the records linked to this phone.” Everyone agrees it’s a good plan.Except Bo Jinyan: “It will take too long.”He lifts up the receiver. Takes a quick look at it and passes it to Jian Yao.There is a small sticker on it, with the number of this telephone on it. Jian Yao takes out her mobile to load $100 credit on the number. She never thought that one day she would top up the phone for a psychopath. Finally, they successfully call the person on re-dial. A man picks up the phone. He is speaking very softly, and he sounds tired: “Cheng, did you not remember what I told you? I will call you later? They are asleep.”Bo Jinyan ponders for a while, then he starts speaking: “Hello. Are you Zheng Chang’s brother?”The person pauses: “Yes. Who are you? Why are you using his phone?” He sounds concerned. “Did something happen to Ah Chang?”Bo Jinyan answers: “It’s a long story. Keep your windows and doors locked. Do not get out of the house. Your brother is on his way to kill you.”The man is shocked: “What?”The officers next to him is stunned too. Bo Jinyan turns to one of them and says: “Get his address. Send it to me immediately.” Then he says to Jian Yao: “Let’s go.”Jian Yao follows. She takes a quick look before leaving the house. An officer is explaining the situation to Zheng Chang’s brother. Others are getting ready to move to their next destination too.——————-Early morning. The roads in the countryside don’t have many cars on them. Soon they are back in B city. Jian Yao took a short nap on the way back. When she wakes up, Bo Jinyan is still driving. His face looks less tense. His fingers are tapping on the steering wheel. Looks like his mood has improved. Well, they are very close to catching the killer. “Did anyone call?” She asks.“No.” He answers faintly.That’s good. That means there’s no other causalities so far. “He has arrived at the neighbourhood for quite some time now.” Bo Jinyan says It’s enough time for him to run around the B city three times.”Jian Yao think of the mental unstable killer, hovering near his brothers’s house… “They found his medical records.” She says. “If the brother cares about him, why doesn’t he send him to an institution?”Not long after they left the house, the police found the file in the rubbish bin. The last visit was early this year.Bo Jinyan: “I am not sure. But according to official numbers, at least half of the serious mental patients are not receiving any treatment.”Jian Yao is shocked: “Why?”Bo Jinyan says mockingly: “Because there’s not enough bed space*.”Is this meant to be a joke? But it is not funny at all.(* Note from author Ding Mo - It is a known fact that there are not enough facilities (including doctors, nurses and spaces in the hospital) in China. A lot of the serious mental patients are not granted admission to hospital because of this.)———————-Then they come across another problem. One that frustrates Bo Jinyan greatly. Traffic jam. They have been on the road for over two hours. They are so close to their destination. Often they can see police officers walking past them. But they are stuck. Only 1km of distance left, yet, it has taken them over ten minutes just to crawl forward a few metres. Jian Yao just talked to the team leader: “They will send someone to clear a way for the police cars to go through.”Bo Jinyan replies: “Oh great. The rest of the cars will be stuck here for ages.”Jian Yao knows he is just complaining to let out some steam. As the car moves slower, she has more time to observe what’s happening on the streets.About fifty metres ahead of them, beside

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจี้ยนยาวยืนอยู่ตรงหน้าบ้านหลังเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยต้นไม้ ดูเหมือนว่าผู้ต้องสงสัยของพวกเขา - จางเฉิงชอบที่จะอาศัยอยู่ในสถานที่ห่างไกลและแยกออกไปจากคน. บ่อ Jinyan เป็นคนแรกที่จะมาถึงข้างหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เรียกเขาว่า พวกเขาสามารถได้ยินเสียงไซเรนตำรวจมาจากระยะไกล พวกเขาไม่ควรจะไกลหลัง. เจี้ยนยาวถาม: "เราควรจะรอให้พวกเขา" "ไม่ใช่" บ่อ Jinyan กล่าวว่า เขาสวมถุงมือยาง ดูเหมือนว่าเขาจะดูตื่นเต้น ". เมื่อผู้คนจำนวนมากเข้ามาในบ้านในเวลาเดียวกัน, สถานที่สูญเสียความคิดริเริ่มของ" เจี้ยนยาวไม่แปลกใจ ผู้ชายคนนี้คือความซื่อสัตย์และสมาร์ท แต่เมื่อมันมาถึงการสืบสวนคดีอาญาเขาไม่สามารถครอบคลุมความตื่นเต้นที่เกิดขึ้นจากความรักที่เขามีต่องานของเขา. "ตกลง ให้เป็นไปใน. "เธอยิ้ม แน่นอนเธอจะไปอยู่กับเขา. โชคดีสำหรับพวกเขาที่ประตูไม้สีเหลืองไม่ได้ล็อค มันจะถูกผลักเปิดได้อย่างง่ายดาย มีกลิ่นเหม็นเป็นที่ทนไม่ได้รีบวิ่งไปที่จมูกของพวกเขาเมื่อประตูเปิด เจี้ยนยาวเกือบอาเจียนออกมาอีกครั้ง. บ่อ Jinyan วางนิ้วมือของเขามากกว่าจมูกของเขาเพื่อป้องกันกลิ่น เขาเดินเข้ามาโดยไม่ชะลอตัวลง. เจี้ยนยาวลังเลแล้วเธอผลักจมูกของเธอและต่อไปนี้เขาเข้าไปข้างใน. มันมืดอยู่ในนั้น หน้าต่างที่ถูกบล็อก มันเป็นสถานที่เล็ก ๆ เตียง หนึ่งโต๊ะเขียนหนังสือ / โต๊ะ แค่นั้นแหละ. มีสิ่งที่โกหกทั่วทุกสถานที่มี มันมืดเกินไปที่จะเห็นสิ่งที่พวกเขา. เธอจะก้าวเข้าไปในบ้านโรคจิตในความมืด ทุกขั้นตอนที่เธอจะก้าวด้านบนของบางสิ่งบางอย่าง ... กระแทกใต้ฝ่าเท้าของเธอ ... เจี้ยนยาวแอบหวังว่าพวกเขาจะไม่ส่วนของร่างกาย. คืเธอเบา ๆ ถือไปยังแจ็คเก็ตบ่อ Jinyan จากด้านหลัง. อยู่ใกล้ชิดกับเขา. บ่อ Jinyan ว่า กำลังยุ่งการตรวจสอบในห้องหยุดมืด เขาหันไปรอบ ๆ จะมองไปที่เธอ. เธอได้อย่างรวดเร็วคว้าในมุมของเสื้อสูทของเขา เธอไม่ได้ให้ไปของเขา. "โอ้." ดูเหมือนว่าเขาจะถอนหายใจเบา ๆ ในความมืด. "เกิดอะไรขึ้น?" ถามเจี้ยนยาว. เธอรางสามารถบอกได้โดยแสงส่องผ่านประตูหน้าบ้านที่เขาพยายามที่จะดู มือที่โลภลงบนเสื้อของเขา. "น่ารักดังนั้น." เขากล่าวว่าในเสียงยินดี. เจี้ยนยาวหน้าแดงอยู่ในความมืด. แม้ว่าเธอจะไม่สามารถมองเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเขาเธอรู้ว่าเขาจ้องมองมาที่เธอ และในเวลาเดียวกัน, มือถึงสวิตช์ไฟบนผนัง เขาก็พบว่ามัน. อ่า ... จัดการสองบทบาทในครั้งเดียว. พวกเขาจะยืนอยู่ในเล้าหมู. แสงผ้าปูเตียงสีฟ้ามีคราบเหงื่อทั่วมัน ผ้านวมที่มีการโค้งงอขึ้นเป็นมัดอยู่บนพื้น ตารางมีจำนวนมากของอาหารสกปรกและชามที่มีเศษอาหารภายในพวกเขา บนพื้นมีภาชนะบรรจุที่ Takeaway ที่สไตรีน, ถุงขยะ, เสื้อผ้า, รองเท้า ... บินทุกอย่าง นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นที่แข็งแกร่งของปัสสาวะในอากาศ. "สิ่งที่คนบ้ารสจืด." บ่อ Jinyan พึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาก็เริ่มต้นการค้นหาผ่านขยะ. ในฐานะที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเจี้ยนยาวโดยอัตโนมัติใช้เวลาถึงงานที่มีความสกปรกน้อย -. เธอเปิดลิ้นชักของโต๊ะและตรวจสอบสิ่งที่อยู่ภายในพวกเขาหนึ่งในลิ้นชักเธอก็พบว่าสแต็คของซองจดหมาย พวกเขาจะทำจากกระดาษชนิดเดียวกันสีเหลือง เธอผ่านพวกเขาไปยังบ่อ Jinyan ซองจดหมายที่มีที่ว่างเปล่า ในด้านหน้าของซองจดหมายที่มีวันที่เขียนด้วยปากกาหมึก "2013 มกราคม 2013 กุมภาพันธ์ ... "จนกระทั่ง" มิถุนายน 2013 เขียนด้วยลายมือจะเหมือนกันสำหรับซองจดหมายทั้งหมด เห็นได้ชัดว่ามันเขียนโดยบุคคลเดียวกัน. บ่อ Jinyan ดูอย่างใกล้ชิดที่สแต็คของซองจดหมาย เขาสังเกตเห็นมุมของบันทึกสีแดงยื่นออกมาจากหนึ่งในพวกเขา เขาดึงมันออกมา . ก็ทราบร้อยดอลลาร์". นี้เป็นที่อยู่อาศัยสำหรับค่าใช้จ่าย" บ่อ Jinyan พูดว่า: "ใครบางคนที่กำลังมองหาหลังจากที่เขา." บ่อ Jinyan กล่าวก่อนหน้านี้ เพราะสภาพจิตใจของเขาเขาจะไม่สามารถที่จะถืองานเป็นเวลานาน เพื่อความอยู่รอดเงินจะต้องมาจากที่ไหนสักแห่ง บางทีมันอาจจะเป็นสมาชิกในครอบครัว? ผ่านเขาเงินบางคนที่มีซองจดหมายทุกเดือน. หลังจากที่ในขณะเจี้ยนยาวพบว่าสองชิ้นของกระดาษที่ฉีกขาด มันไม่ได้รับความเสียหายมากเกินไปไม่ดีดังนั้นเธอจึงยังคงสามารถอ่านคำที่มัน: ". เวลาสำหรับอาหารค่ำ" "ใช้เวลาอาบน้ำ / อาบน้ำหลังจากที่ดวงอาทิตย์ได้ไปลง". อีกครั้งก็มีการเขียนเช่นเดียวกับซองจดหมาย. บ่อ Jinyan ยืน เพิ่มขึ้นจากการตรวจสอบกองขยะบนพื้น เขาผ่านไปไม่กี่ชิ้นของกระดาษกับเธอ เช่นเดียวกับคนที่อยู่ในมือของเธอมีวลีหรือประโยคสั้น ๆ เกี่ยวกับพวกเขา อย่าปล่อยให้หมู่บ้าน ใช้ห้องน้ำไม่พื้น ฯลฯ เป็นต้นมีบางเทปกาวที่มุมกระดาษเหล่านี้ พวกเขาเคยเป็นบนผนัง. "ชาย มีการศึกษา สถานะทางการเงิน - เฉลี่ย ผู้ใหญ่. "บ่อ Jinyan ดูที่คำพูดและแสดงความคิดเห็น. ------ เร็ว ๆ นี้เจ้าหน้าที่ตำรวจร่วมกับพวกเขาในบ้าน." ศาสตราจารย์บ่อมีคุณค้นพบอะไร? "เจี้ยนยาวมีลักษณะที่บ่อJinyan เขาส่งสัญญาณของเธอเพื่อแสดงซองจดหมายและแผ่นสีขาวของกระดาษที่เจ้าหน้าที่: "ใครบางคนกำลังมองตามหลังเขา เขาเป็นคนที่ใส่ใจมาก . แต่แล้วคนที่ยังไม่ได้รับมาสักพักหรืออื่น ๆ สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถยุ่งดังนั้น "เขาหยุดและยังคง:". เขาถูกทอดทิ้ง "ทุกคนเป็นที่เงียบสงบ. นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เสียสติของเขาหรือไม่เจ้าหน้าที่กระจายที่จะมองสำหรับหลักฐานอื่น ๆ เจี้ยนยาวยืนอยู่ข้างบ่อ Jinyan เธอถาม: "เราจะหาระบุของบุคคลที่ได้อย่างไร" สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าสถานที่เจิ้งเหอช้างจะมีการเชื่อมโยงอย่างใดเพื่อชายคนนี้ บางทีเขาจะไปหาเขา ... . แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเบาะแสอื่น ๆ ของตัวตนของมนุษย์ในบ้าน. บ่อ Jinyan กวาดเธอดูเขาบอกว่าภูมิใจ: "แน่นอนมีวิธี." เขามักจะมีวิธีการที่ . เจี้ยนยาวรอหวังว่าสำหรับการพูดอีก เขาจะใช้ความรู้จากผู้เชี่ยวชาญของเขาและทักษะในการกำจัดดีกว่า ... . รอสักครู่ เขาถูกผลักดันออกไปขยะบนโต๊ะทำงานหรือไม่โทรศัพท์สีแดงปรากฏขึ้น. "เหมือนที่ผมกล่าวว่าก่อนที่ผมชอบการตัดสั้น." ครั้งแรกที่เขาจะเปิดฟังก์ชั่นลำโพง จากนั้นเขาก็กดปุ่มโทรซ้ำ. นี้เป็นวิธีการได้เร็วขึ้นมากที่จะหา. เจ้าหน้าที่อื่น ๆ มารวมตัวกัน ทุกคนรอคอย แต่มันไปตรงกับข้อความเสียง "โทรศัพท์ของคุณไม่สามารถใช้ในขั้นตอนนี้ กรุณาชำระบัญชีของคุณ ... . "มันเป็นโทรศัพท์รุ่นเก่า ไม่มีการแสดงผลปุ่มโทร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทราบว่าจำนวนอีกสายคือ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งแนะนำว่า "ผมจะเรียกสถานี เราจะค้นหาระเบียนที่เชื่อมโยงกับโทรศัพท์นี้ "ทุกคนเห็นพ้องว่ามันเป็นแผนการที่ดี.. ยกเว้นบ่อ Jinyan:". มันจะใช้เวลานานเกินไป "เขายกตัวรับสัญญาณ ใช้เวลาดูอย่างรวดเร็วและส่งผ่านไปยังยาวเจี้ยน. มีสติกเกอร์ขนาดเล็กที่มันมีจำนวนของโทรศัพท์นี้มัน. เจี้ยนยาวจะออกโทรศัพท์มือถือของเธอที่จะโหลดเครดิต $ 100 กับจำนวน เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเธอจะเติมโทรศัพท์สำหรับโรคจิต. ในที่สุดพวกเขาประสบความสำเร็จเรียกคนในอีกสายตรง ชายคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ เขาเป็นคนที่พูดมากเบา ๆ และเขาเสียงเหนื่อย "เฉิงคุณก็จำไม่ได้ว่าสิ่งที่ผมบอกคุณ? ผมจะโทรหาคุณภายหลังได้หรือไม่ พวกเขาจะหลับ ". บ่อ Jinyan คิดใคร่ครวญในขณะนั้นเขาเริ่มพูด:" สวัสดีครับ หรือไม่คุณพี่ชายของเจิ้งเหอช้าง "คนหยุด:" ใช่ คุณคือใคร? ทำไมคุณใช้โทรศัพท์ของเขา? "เสียงเขากังวล "หรือไม่สิ่งที่เกิดขึ้นกับอาช้าง" ตอบบ่อ Jinyan: "มันเป็นเรื่องยาว ให้หน้าต่างและประตูของคุณล็อค ไม่ได้ออกจากบ้าน พี่ชายของคุณอยู่ในทางของเขาที่จะฆ่าคุณ ". ชายคนนั้นตกใจ" อะไร "? เจ้าหน้าที่ถัดจากเขาตะลึงเกินไป บ่อ Jinyan หันไปหนึ่งของพวกเขาและพูดว่า: "รับที่อยู่ของเขา ส่งมาให้ฉันทันที "จากนั้นเขาก็พูดกับเจี้ยนยาว". Let 's go. "เจี้ยนยาวต่อไปนี้ เธอใช้เวลาดูอย่างรวดเร็วก่อนที่จะออกจากบ้าน เจ้าหน้าที่จะอธิบายสถานการณ์ให้พี่ชายของเจิ้งเหอช้าง อื่น ๆ จะได้รับพร้อมที่จะย้ายไปยังปลายทางต่อไปของพวกเขาด้วย. ------- ตอนเช้า ถนนในชนบทที่ไม่ได้มีรถยนต์จำนวนมากที่พวกเขา ไม่ช้าพวกเขาจะกลับมาในเมืองบี. เจี้ยนยาวเอางีบสั้น ๆ ในทางกลับ. เมื่อเธอตื่นขึ้นมาบ่อ Jinyan ยังคงขับรถ ใบหน้าของเขาดูเครียดน้อย นิ้วมือของเขาแตะบนพวงมาลัย ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเขาได้รับการปรับปรุง ดีที่พวกเขามีความใกล้ชิดที่จะจับฆาตกร. "ใครโทร?" เธอถาม. "ไม่ใช่" เขาตอบอย่างแผ่วเบา. ที่ดี นั่นหมายความว่าไม่มี causalities อื่น ๆ เพื่อให้ห่างไกล. "เขาได้มาถึงที่พื้นที่ใกล้เคียงสำหรับค่อนข้างบางเวลาขณะนี้." บ่อ Jinyan กล่าวว่ามันเป็นเวลาที่มากพอสำหรับเขาที่จะวิ่งไปรอบ ๆ เมือง B สามครั้ง. "เจี้ยนยาวคิดว่าฆาตกรที่ไม่มั่นคงทางจิตใจโฉบใกล้บ้านพี่ชายของเขา ... "พวกเขาพบบันทึกทางการแพทย์ของเขา." เธอบอกว่า "ถ้าพี่ชายให้ความสำคัญกับเขาว่าทำไมเขาไม่ได้ส่งเขาไปยังสถาบันการศึกษา?" ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกจากบ้านตำรวจพบแฟ้มในถังขยะที่ เยี่ยมชมที่ผ่านมาในช่วงต้นปีนี้. บ่อ Jinyan: "ผมไม่แน่ใจว่า แต่ตามตัวเลขอย่างเป็นทางการอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยทางจิตที่รุนแรงไม่ได้รับการรักษาใด ๆ ". เจี้ยนยาวตกใจ" ทำไม "? บ่อ Jinyan กล่าวเย้ยหยัน". เนื่องจากมีพื้นที่ไม่นอนพอ * "นี้จะหมายถึงการเป็นเรื่องตลก? แต่มันไม่ตลกเลย. (* หมายเหตุจากผู้เขียน Ding โม -. มันเป็นความจริงที่รู้กันว่ามีไม่สิ่งอำนวยความสะดวกเพียงพอ (รวมทั้งแพทย์พยาบาลและช่องว่างในโรงพยาบาล) ในประเทศจีนจำนวนมากของผู้ป่วยทางจิตจะไม่ ได้รับการเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลเพราะนี้.) -------- แล้วพวกเขาก็เจอปัญหาอีก หนึ่งที่หงุดหงิดบ่อ Jinyan มาก การจราจรติดขัด. พวกเขาได้รับอยู่บนท้องถนนนานกว่าสองชั่วโมง พวกเขามีความใกล้ชิดกับปลายทางของพวกเขา พวกเขามักจะสามารถมองเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจเดินผ่านพวกเขา แต่พวกเขาจะติดอยู่ เพียง 1 กิโลเมตรระยะทางที่เหลือยังจะได้นำพวกเขามานานกว่าสิบนาทีก็จะคลานไปข้างหน้าไม่กี่เมตร. เจี้ยนยาวเพียงแค่พูดคุยกับหัวหน้าทีม: "พวกเขาจะส่งคนที่จะล้างทางสำหรับรถตำรวจที่จะไปผ่าน." บ่อ Jinyan ตอบ: "โอ้ดี ส่วนที่เหลือของรถยนต์ที่จะได้รับการติดอยู่ที่นี่สำหรับทุกเพศทุกวัย. "เจี้ยนยาวรู้ว่าเขาเป็นเพียงการบ่นกับอบไอน้ำให้ออกบางส่วน ขณะที่รถเคลื่อนตัวช้าเธอมีเวลามากขึ้นที่จะสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นบนท้องถนน. เกี่ยวกับห้าสิบเมตรข้างหน้าของพวกเขาข้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Jian ยาวยืนอยู่ด้านหน้าของบ้านหลังเล็กๆ ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ ดูเหมือนว่าผู้ต้องสงสัยของพวกเขา - จางเฉิง ชอบอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ห่างไกลและโดดเดี่ยว ห่างไกลจากผู้คน

โบ jinyan เป็นคนแรกที่จะมาถึงข้างหน้าของตำรวจที่เรียกเขา พวกเขาสามารถได้ยินเสียงรถตำรวจที่มาจากระยะไกล พวกเขาควรอยู่ไม่ไกลหลัง

เจี้ยนเย้าถาม : " เราต้องรอ ? "

" ไม่กล่าวว่า " โบ jinyan . เขาใส่ถุงมือยาง ดูเหมือนเขาจะดูตื่นเต้น : " เมื่อคนเข้าสู่บ้านในเวลาเดียวกัน , สถานที่สูญเสียความคิดริเริ่มของ "

Jian ยาวจะไม่ประหลาดใจเลย นี่คือผู้ชายที่ซื่อสัตย์ และฉลาด แต่เมื่อมันมาถึงการสอบสวนคดีอาญา เขาไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นที่เกิดจากความรัก เขามีงานของเขา . . . . . .

" ครับ ไปกันเถอะค่ะ " เธอยิ้มแน่นอน เธอจะไปกับเขา

โชคดีสำหรับพวกเขา ประตูไม้สีเหลือง มันไม่ได้ล็อค ก็สามารถผลักดันให้เปิด มีกลิ่นเหม็นเหลือทนที่วิ่งกับจมูกของพวกเขาเมื่อประตูถูกเปิด Jian ยาวเกือบอาเจียนอีกแล้ว

โบ jinyan สถานที่นิ้วมือของเขาผ่านจมูกเพื่อป้องกันกลิ่น เขาเดินเข้าไปโดยไม่ต้องชะลอตัวลง
เจียนเหยาลังเล ,แล้วเธอก็หยิกจมูกและตามเขาเข้าไปข้างใน

มันมืดอยู่ หน้าต่างถูกปิด มันเป็นสถานที่เล็ก ๆ หนึ่งเตียง หนึ่งโต๊ะ / โต๊ะ นั่นมัน มีสิ่งที่โกหกไปทั่ว มันมืดเกินไปที่จะเห็นสิ่งที่พวกเขา

เธอก้าวเข้าสู่เป็นคนโรคจิตบ้านในที่มืด ทุกขั้นตอนเธอเหยียบบนอะไร . . . . . . . กระแทกใต้ฝ่าเท้า . . . . . . . เธอเจียนเหยาแอบหวังว่าพวกเขาจะไม่ส่วนตัว

จิตใต้สำนึก เธอค่อยๆจับเสื้อโบ jinyan จากด้านหลัง

อยู่ใกล้ๆ เขา

โบ jinyan ที่ไม่ว่างในการตรวจสอบในห้องมืด เขาหันหน้าไปมองเธอ

เธอรีบคว้าในมุมของเสื้อสูทของเขา เธอจะไม่ปล่อยเขา

" โอ้ . . " เขาถอนหายใจเบาๆ ในความมืด

" เกิดอะไรขึ้น ? " ขอให้ Jian ยาว

เธอสามารถลางๆบอกได้ โดยแสงที่ส่องผ่านประตูด้านหน้า เขาพยายามมองไปที่มือที่ยึดเสื้อของเขา

" น่ารักจัง " เขาบอกว่ายินดีในเสียง

Jian ยาวสีแดงในที่มืด

ถึงแม้ว่าเธอไม่สามารถเห็นสีหน้าของเขา หล่อนรู้ว่าเขากำลังจ้องมาที่เธอ และในเวลาเดียวกันมือถึงสวิทช์ไฟบนผนัง เขาเพิ่งเจอมัน

อ่า . . . . . การจัดการสองบทบาททันที

กำลังยืนอยู่ในคอก .

สีฟ้า ผ้าปูเตียง มีคราบเหงื่อเต็มไปหมด ผ้านวมเป็นขดเป็นกลุ่ม บนพื้น โต๊ะมีหลายจานที่สกปรกและมีเศษอาหารอยู่ในชามนั้น บนพื้นมีโฟมบรรจุอาหาร , ขยะ , ถุงผ้ารองเท้า . . . . . . . บินทุกอย่าง ยังมีกลิ่นแรงของปัสสาวะในอากาศ

" คนบ้าอะไรจืด " โบ jinyan งึมงำกับตัวเอง แล้วเขาก็เริ่มค้นหา . . . .

เป็นผู้หญิง Jian ยาวโดยอัตโนมัติใช้งานที่สกปรกน้อย -- เธอเปิดลิ้นชักของโต๊ะและตรวจสอบสิ่งที่อยู่ภายในพวกเขา .

ในหนึ่งของลิ้นชัก เธอพบกองจดหมายพวกเขาจะทำจากชนิดเดียวกันของกระดาษเหลือง เธอเดินผ่านพวกเขาไป โบ jinyan . ซองจดหมายว่างเปล่า ในหน้าซองจดหมาย มีวันที่ที่เขียนด้วยปากกาหมึก : " 2013 มกราคม 2013 กุมภาพันธ์ . . . . . . . " จน " 2013 เดือนมิถุนายน ลายมือจะเหมือนกันสำหรับซองจดหมายทั้งหมด เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องที่เขียนโดยคนๆ เดียวกัน

โบ jinyan ดูอย่างใกล้ชิดที่สแต็คของซองจดหมายเขาสังเกตเห็นมุมของหมายเหตุสีแดงยื่นออกมาจากหนึ่งในนั้น เขาดึงมันออก มันร้อยดอลลาร์ธนบัตร

" นี้เป็นค่าใช้จ่าย . " โบ jinyan กล่าวว่า : " มีใครดูแลเขา "

โบ jinyan ที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ เพราะสภาพจิตใจของเขา เขาจะไม่เก็บงานนาน เพื่อความอยู่รอด เงินต้องมาจากที่ไหนสักแห่ง บางทีมันคือครอบครัว