DiscussionThe Helminthiasis control

Discussion
The Helminthiasis control program started in 1950
included opisthorchiasis control in some high risk areas.
The main liver fluke control strategies comprise of three
interrelated approaches, namely stool examinations
and treatment of positive cases with praziquantel for
eliminating human host reservoir; health education for
a promotion of cooked fish consumption to prevent
infection, and the improvement of hygienic defecation for
the interruption of disease transmission (Jongsuksuntigul
and Imsomboon, 2003). The first nationwide survey of the
four regions of Thailand during 1980-1981 revealed an
overall prevalence of O. viverrini infection of 14%; the
Northeast (34.6%), the Central (6.3%), the North (5.6%)
and the South (0.01%) regions. As a result of intensive
and continuous control programs and public health service
activities, the average national prevalence of infection
has declined to 9.4% in the year 2000 and went down
further to 8.7% in the year 2009 (Jongsuksantikul and
Imsomboon, 2003; Sithithaworn et al., 2012). Based
on the data in 2009, O. viverrini infection in Thailand,
particularly in the North and Northeast Regions, is still
prevalent and the total number of opisthorchiasis cases
is estimated to be more than 6 million, the highest in
the world (Sithithaworn et al., 2012). Although, the
helminthiasis control program have been started for a
long time but it still prevalent and found the O. viverrini
in human and rural community.
This study represents a prospective ‘work in progress’and is intended to provide baseline information for future
follow-up surveys to monitor infection (and especially
re-infection in the population age group) rates. The report
on the next survey will include detailed the participants
information about their knowledge, beliefs and behaviors
relevant to O. viverrini infection. The current prevalence
rates in population from community Nakhon Ratchasima
are low. This rate indicates that the results of the national
control program in rural parts of Northeast Thailand are
appointing, the program does appear to be having much
impact in these areas. The results of the present study
suggest a slight, but non-significant higher prevalence of
O. viverrini infection in male community-dwellers than
in females. There was also a strong positive correlation
with age in both males and females, especially in males.
Analyses of data from annual surveillance of Thailand
and some community surveyed have shown a higher
prevalence of O. viverrini infection in males than females
(Upatham et al., 1982; Kaewpitoon et al., 2008). Based
on the data from Khon Kaen cohort study have shown a
higher prevalence of O. viverrini infection in males than
females and increasing prevalence with age in females,
but not in males (Sriamporn et al.,2004). In the present
study, prevalence was frequently with 41-50 and 51-60
age groups. Studies of village communities elsewhere
in Thailand have reported results consistent with the
population Nakhon Ratchasima data. Rhongbutsri and
Kitvatanachai (2002) found prevalence was highest in
villagers over 50 years old, and the results of Rangsin et al.
(2009) also showed increasing rates of infection with age.
While the higher rates of infection in the older age groups
puts these people at greater risk of cholangiocarcinoma
and can result in serious losses of income for families
when they develop the disease during their working lives.
This study represents the education for the primary
level was a frequently with O. viverrini infection. This
figure indicates less knowledge due to O. viverrini
infection in the villager community. Kaewpitoon et al.
(2007) showed a lower educational level related to liver
fluke infection in northeastern Thailand. In the present
study, occupation was significant associated between
farmers with O. viverrini infection. This result was similar
to that previous studied about the knowledge related to
liver fluke infection in Thailand. They may have a low
knowledge and lack of data information on the O. viverrini
transmission, prevention and control (Kaewpitoon et al.,
2007; Kaewpitoon et al., 2008). In further studies, we
should be following the patients who infected with O.
viverrini about their knowledge, attitude, and practice.
The distribution of O. viverrini in Nakhon Ratchasima
areas was found in 16 of 32 districts, the highest
prevalence was found in Non Daeng, and followed by
Pra Thai, Kaeng Sanam Nang, and Lam Ta Men Chai
districts. Unfortunately, lack of data on their knowledge,
attitude, and practice related to assess the risk factors of
O. viverrini infection. However, we expect that they may
have a behavior similarly to other villager who infected
with O. viverrini in epidemicity areas. In addition, the
highest prevalence areas of Nakhon Ratchasima located
near Khon Kaen province, Northeast Thailand where
have been reported a high incidence of O. viverrini and cholangiocarcinoma (Sripa et al., 2010; Sithithaworn et
al., 2012), therefore the patient for study is suitable for
the purpose of the monitoring project.
We have examined for intestinal parasitic infections
and found that Taenia sp., S. stercoralis, hookworm,
G. lamblia, T. trichiura, A. lumbricoides, H. pumilio,
Echinostome sp., infected in population. Although this
data show a small scale of prevalence in this area however
this study indicates that parasitic infection is still a
problem in some community and need to improve their
health education. Some parasites can induce a chronic
disease for a long time infection. Hookworm larvae
can enter through the skin of host, typically on the foot,
and travel up through the bloodstream into the lungs.
Hookworm disease can produce an itchy rash, coughing
with or without bloody sputum. When present in the
intestines, hookworm infection usually does not produce
any recognizable symptoms. However, some people may
experience diarrhea, abdominal pain, intestinal cramps,
and nausea. Chronic or persistent hookworm can cause
anemia due to blood loss, especially in people with poor
health or in pregnant women (Ball and Michael, (1991).
In conclusion, our study showed the first report
on the prevalence of O. viverrini in population from
Nakhon Ratchasima Province, Thailand, therefore,
cholangiocarcinoma diagnose, health educations are
urgently required, and the patient for study is suitable for
the purpose of the monitoring project.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาโปรแกรมควบคุม Helminthiasis ที่เริ่มต้นในปี 1950ควบคุม opisthorchiasis อยู่ในบางพื้นที่ความเสี่ยงสูงกลยุทธ์การควบคุมพยาธิใบไม้ในตับหลักประกอบด้วยสามเชื่อมโยงระหว่างแนวทาง ได้แก่อุจจาระตรวจรักษากรณีบวกกับ praziquantel สำหรับตัดห้วงโฮสต์มนุษย์ การศึกษาสุขภาพสำหรับโปรโมชั่นปลาสุกปริมาณเพื่อป้องกันการติดเชื้อ และปรับปรุงสุขอนามัย defecation สำหรับขัดจังหวะส่งโรค (Jongsuksuntigulและ Imsomboon, 2003) การสำรวจทั่วประเทศแรกของการ4 ภาคของประเทศไทยในระหว่างปี 1980-1981 เปิดเผยตัวชุกโดยรวมของการติดเชื้อโอ viverrini 14% ที่ตะวันออกเฉียงเหนือ (34.6%), กลาง (6.3%), เกาหลีเหนือ (5.6%)และภาคใต้ (0.01%) จากการเร่งรัดและโปรแกรมควบคุมอย่างต่อเนื่องและบริการสาธารณสุขกิจกรรม เชื้อชาติส่วนเฉลี่ยได้ปฏิเสธการ 9.4% ในปี 2000 และก็ลงติด 8.7% ในปี 2552 (Jongsuksantikul และImsomboon, 2003 Sithithaworn et al., 2012) ตามข้อมูลในปี 2009 โอ viverrini การติดเชื้อในประเทศไทยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ยังคงเป็นแพร่หลาย และจำนวนรวมของกรณี opisthorchiasisคือประมาณ กว่า 6 ล้าน สูงสุดในโลก (Sithithaworn et al., 2012) ถึงแม้ว่า การhelminthiasis โปรแกรมควบคุมเริ่มต้นสำหรับการความยาวเวลาแต่ยังคงแพร่หลาย และพบ viverrini โอในชุมชนชนบท และมนุษย์การศึกษานี้แสดงถึงความคาดหวัง ' งานใน progress'and มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ข้อมูลพื้นฐานสำหรับอนาคตสำรวจติดตามผลการตรวจสอบการติดเชื้อ (และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอัตราการติดเชื้อในกลุ่มอายุประชากร) รายงานต่อไปสำรวจจะไม่มีรายละเอียดผู้เข้าร่วมข้อมูลเกี่ยวกับความรู้ ความเชื่อ และพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับการติดเชื้อโอ viverrini ส่วนปัจจุบันในประชากรจากชุมชนจังหวัดนครราชสีมาจะต่ำ อัตรานี้หมายถึงผลลัพธ์ของการมีโปรแกรมควบคุมในชนบทภาคตะวันออกเฉียงเหนือแต่งตั้ง โปรแกรมจะ มีมากผลกระทบในพื้นที่เหล่านี้ ผลของการศึกษาปัจจุบันแนะนำตัวเล็กน้อย แต่ไม่ใช่สำคัญสูงส่วนViverrini โอการติดเชื้อในชุมชนชาวชายมากกว่าในหญิง นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์ในเชิงบวกแรงอายุในเพศชายและหญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเพศชายวิเคราะห์ข้อมูลจากการเฝ้าระวังประจำปีของประเทศไทยและบางชุมชนที่สำรวจได้แสดงมากชุกของการติดเชื้อโอ viverrini ในเพศชายมากกว่าหญิง(Upatham et al., 1982 Kaewpitoon et al., 2008) ตามข้อมูลจากจังหวัดขอนแก่น ผู้ผ่านการศึกษาได้แสดงความviverrini โอการติดเชื้อในเพศชายมากกว่าส่วนสูงหญิงและชุกเพิ่มอายุในเพศหญิงแต่ไม่ใช่ ในเพศชาย (Sriamporn et al., 2004) ในปัจจุบันศึกษา ชุกได้บ่อย กับ 41-50 51-60age groups. Studies of village communities elsewherein Thailand have reported results consistent with thepopulation Nakhon Ratchasima data. Rhongbutsri andKitvatanachai (2002) found prevalence was highest invillagers over 50 years old, and the results of Rangsin et al.(2009) also showed increasing rates of infection with age.While the higher rates of infection in the older age groupsputs these people at greater risk of cholangiocarcinomaand can result in serious losses of income for familieswhen they develop the disease during their working lives.This study represents the education for the primarylevel was a frequently with O. viverrini infection. Thisfigure indicates less knowledge due to O. viverriniinfection in the villager community. Kaewpitoon et al.(2007) showed a lower educational level related to liverfluke infection in northeastern Thailand. In the presentstudy, occupation was significant associated betweenfarmers with O. viverrini infection. This result was similarto that previous studied about the knowledge related toliver fluke infection in Thailand. They may have a lowknowledge and lack of data information on the O. viverrinitransmission, prevention and control (Kaewpitoon et al.,2007; Kaewpitoon et al., 2008). In further studies, weshould be following the patients who infected with O.viverrini about their knowledge, attitude, and practice.The distribution of O. viverrini in Nakhon Ratchasimaพบพื้นที่ใน 16 เขต 32 สูงสุดชุกในโนนแดง และตามด้วยพระไทย แก้งสนามนาง และชัยชายตาลำเขต อับ ขาดข้อมูลความรู้ทัศนคติ และที่เกี่ยวข้องเพื่อประเมินปัจจัยเสี่ยงของการปฏิบัติViverrini โอติดเชื้อ อย่างไรก็ตาม เราหวังว่า พวกเขาอาจมีลักษณะคล้ายกับชาวบ้านอื่น ๆ ที่ติดเชื้อมีโอการ viverrini ในพื้นที่ epidemicity แห่งตั้งอยู่พื้นที่ชุกสูงของจังหวัดนครราชสีมาใกล้จังหวัดขอนแก่น อุดรที่มีรายงานอุบัติการณ์สูง viverrini โอและมะเร็งท่อน้ำดี (Sripa et al., 2010 Sithithaworn ร้อยเอ็ดal., 2012), ดังนั้น ผู้ป่วยในการศึกษาเหมาะสำหรับวัตถุประสงค์ของโครงการตรวจสอบเราได้ตรวจสอบสำหรับการติดเชื้อลำไส้เสียงฟู่เหมือนกาฝากและพบว่า sp. Taenia, S. stercoralis, hookwormLamblia กรัม ต. trichiura, A. lumbricoides, H. pumilioEchinostome sp. ติดเชื้อในประชากร ถึงแม้ว่านี้ข้อมูลแสดงมาตราส่วนขนาดเล็กของชุกในพื้นที่นี้อย่างไรก็ตามการศึกษานี้บ่งชี้ว่า เสียงฟู่เหมือนกาฝากติดเชื้อยังคงเป็นปัญหาในชุมชนและจำเป็นต้องปรับปรุงตนการศึกษาสุขภาพ ปรสิตบางสามารถก่อให้เกิดการเรื้อรังโรคการติดเชื้อเป็นเวลานาน ตัวอ่อนของ hookwormสามารถป้อนผ่านผิวของโฮสต์ ทั่วเท้าและค่าผ่านทางกระแสเลือดเข้าไปในปอดโรค hookworm สามารถผลิตเป็นผื่นคัน ไอมี หรือไม่ มีเลือด sputum เมื่ออยู่ในintestines, hookworm infection usually does not produceany recognizable symptoms. However, some people mayexperience diarrhea, abdominal pain, intestinal cramps,and nausea. Chronic or persistent hookworm can causeanemia due to blood loss, especially in people with poorhealth or in pregnant women (Ball and Michael, (1991).In conclusion, our study showed the first reporton the prevalence of O. viverrini in population fromNakhon Ratchasima Province, Thailand, therefore,cholangiocarcinoma diagnose, health educations areurgently required, and the patient for study is suitable forthe purpose of the monitoring project.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำอธิบายโปรแกรมควบคุมโรคหนอนพยาธิที่ตั้งขึ้นในปี 1950 รวมถึงการควบคุม opisthorchiasis ในบางพื้นที่มีความเสี่ยงสูง. กลยุทธ์การควบคุมพยาธิใบไม้ตับหลักประกอบด้วยสามวิธีการเชื่อมโยงกันคือการตรวจอุจจาระและการรักษาของผู้ป่วยที่เป็นบวกกับpraziquantel สำหรับการขจัดอ่างเก็บน้ำโฮสต์ของมนุษย์ การศึกษาสุขภาพสำหรับโปรโมชั่นของการบริโภคปลาที่ปรุงสุกเพื่อป้องกันการติดเชื้อและการปรับปรุงการถ่ายอุจจาระที่ถูกสุขอนามัยสำหรับการหยุดชะงักของการส่งผ่านโรค(Jongsuksuntigul และ Imsomboon, 2003) การสำรวจทั่วประเทศครั้งแรกของสี่ภูมิภาคของประเทศไทยในช่วง 1980-1981 เปิดเผยความชุกของการติดเชื้อviverrini ทุม 14%; ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (34.6%) กลาง (6.3%) ภาคเหนือ (5.6%) และภาคใต้ (0.01%) ภูมิภาค เป็นผลจากการเร่งรัดโครงการควบคุมและต่อเนื่องและการบริการสุขภาพของประชาชนกิจกรรมที่นิยมกันอย่างแพร่หลายในระดับชาติเฉลี่ยของการติดเชื้อได้ลดลง9.4% ในปี 2000 และลงไปอีก8.7% ในปี 2009 (Jongsuksantikul และImsomboon 2003; สิทธิถาวรและ al., 2012) ขึ้นอยู่กับข้อมูลในปี 2009 โอ viverrini การติดเชื้อในประเทศไทยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือภูมิภาคยังคงเป็นที่แพร่หลายและจำนวนรวมของกรณีopisthorchiasis คาดว่าจะมีมากขึ้นกว่า 6 ล้านบาทสูงที่สุดในโลก(สิทธิถาวร et al, . 2012) แม้ว่าโปรแกรมควบคุมโรคหนอนพยาธิได้รับการเริ่มต้นเป็นเวลานานแต่ก็ยังเป็นที่แพร่หลายและพบว่า viverrini ทุมในมนุษย์และชุมชนในชนบท. การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นถึงอนาคต "ในการทำงานใน progress'and มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ข้อมูลพื้นฐานสำหรับอนาคตต่อไปนี้การสำรวจขึ้นในการตรวจสอบการติดเชื้อ (และโดยเฉพาะอย่างยิ่งอีกครั้งการติดเชื้อในกลุ่มประชากรอายุ) อัตรา รายงานเกี่ยวกับการสำรวจต่อไปจะรวมถึงรายละเอียดผู้เข้าร่วมข้อมูลเกี่ยวกับความรู้ความเชื่อและพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับการติดเชื้อO. viverrini ความชุกในปัจจุบันอัตราของประชากรจากชุมชนจังหวัดนครราชสีมาอยู่ในระดับต่ำ อัตรานี้บ่งชี้ว่าผลของชาติโปรแกรมควบคุมในส่วนชนบทภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทยได้รับการแต่งตั้งโปรแกรมไม่ปรากฏว่าจะมีมากส่งผลกระทบในพื้นที่เหล่านี้ ผลที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นเล็กน้อยแต่ที่ไม่ได้มีนัยสำคัญที่สูงขึ้นของความชุกทุม การติดเชื้อใน viverrini ชายอาศัยอยู่ในชุมชนกว่าในเพศหญิง นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์เชิงบวกที่แข็งแกร่งกับอายุในทั้งชายและหญิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเพศชาย. การวิเคราะห์ข้อมูลจากการเฝ้าระวังประจำปีของประเทศไทยและชุมชนที่สำรวจได้แสดงให้เห็นบางส่วนที่สูงขึ้นความชุกของการติดเชื้อviverrini ทุมในเพศชายมากกว่าเพศหญิง(อุปถัมภ์ et al, 1982. Kaewpitoon et al, 2008) ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่ได้จากขอนแก่นศึกษาการศึกษาได้แสดงให้เห็นความชุกของการติดเชื้อสูงviverrini ทุมในเพศชายมากกว่าเพศหญิงและความชุกเพิ่มขึ้นกับอายุเพศหญิงแต่ไม่ได้อยู่ในเพศชาย (Sriamporn et al., 2004) ในปัจจุบันการศึกษาความชุกอยู่บ่อย ๆ กับ 41-50 และ 51-60 กลุ่มอายุ การศึกษาของชุมชนหมู่บ้านที่อื่น ๆในประเทศไทยได้มีการรายงานผลการสอดคล้องกับประชากรข้อมูลนครราชสีมา Rhongbutsri และKitvatanachai (2002) ความชุกพบคือที่สูงที่สุดในชาวบ้านกว่า50 ปีและผลที่ได้จากรัง et al. (2009) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มอัตราการติดเชื้อกับอายุ. ในขณะที่อัตราที่สูงขึ้นของการติดเชื้อในเด็กกลุ่มอายุทำให้เหล่านี้คนที่มีความเสี่ยงมากขึ้นของมะเร็งท่อน้ำดีและอาจส่งผลในการสูญเสียที่ร้ายแรงของรายได้ให้กับครอบครัวเมื่อพวกเขาก่อให้เกิดโรคในระหว่างการมีชีวิตการทำงานของพวกเขา. การศึกษานี้แสดงให้เห็นการศึกษาสำหรับหลักระดับเป็นบ่อยกับการติดเชื้อ O. viverrini นี้รูปที่บ่งชี้ความรู้น้อยเนื่องจากการ O. viverrini การติดเชื้อในชุมชนของชาวบ้าน Kaewpitoon et al. (2007) พบว่ามีระดับการศึกษาต่ำกว่าที่เกี่ยวข้องกับตับติดเชื้อพยาธิใบไม้ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในปัจจุบันการศึกษาอาชีพอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องระหว่างเกษตรกรกับการติดเชื้อO. viverrini ผลที่ได้นี้มีความคล้ายคลึงกับที่ก่อนหน้านี้มีการศึกษาเกี่ยวกับความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการติดเชื้อพยาธิใบไม้ตับในประเทศไทย พวกเขาอาจมีระดับต่ำสุดในความรู้และขาดข้อมูลข้อมูลเกี่ยวกับโอ viverrini ส่งการป้องกันและการควบคุม (Kaewpitoon, et al. 2007;. Kaewpitoon et al, 2008) ในการศึกษาต่อไปเราควรจะได้รับต่อไปนี้ผู้ป่วยที่ติดเชื้อ O. viverrini ของพวกเขาเกี่ยวกับความรู้ทัศนคติและการปฏิบัติ. การกระจายของ viverrini ทุมในจังหวัดนครราชสีมาพื้นที่ที่พบใน16 จาก 32 เขตที่สูงที่สุดชุกพบในบุหรี่แดงและตามมาด้วยพระไทยแก้งสนามนางและลำตะผู้ชายชัยอำเภอ แต่น่าเสียดายที่ขาดข้อมูลความรู้ของพวกเขาทัศนคติและการปฏิบัติที่เกี่ยวข้องกับการประเมินปัจจัยเสี่ยงของทุม viverrini การติดเชื้อ อย่างไรก็ตามเราคาดหวังว่าพวกเขาอาจจะมีพฤติกรรมคล้าย ๆ กับชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่ติดเชื้อกับO. viverrini ในพื้นที่ epidemicity นอกจากนี้พื้นที่ที่มีความชุกสูงที่สุดของจังหวัดนครราชสีมาตั้งอยู่ใกล้กับจังหวัดขอนแก่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ได้รับการรายงานอุบัติการณ์สูงของโอviverrini และมะเร็งท่อน้ำดี (ศรีภา et al, 2010;. สิทธิถาวร et al, 2012.) ดังนั้นผู้ป่วย สำหรับการศึกษาเหมาะสำหรับวัตถุประสงค์ของการตรวจสอบโครงการที่. เราได้ตรวจสอบสำหรับการติดเชื้อพยาธิในลำไส้และพบว่าพยาธิตัวตืด sp. stercoralis เอสพยาธิปากขอ, G. lamblia, trichiura ตัน lumbricoides เอเอช pumilio, Echinostome sp. ที่ติดเชื้อในประชากร แม้ว่านี้ข้อมูลแสดงให้เห็นขนาดเล็กความชุกในพื้นที่นี้แต่การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าการติดเชื้อพยาธิก็ยังคงเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นในชุมชนและต้องปรับปรุงของพวกเขาการศึกษาสุขภาพ ปรสิตบางชนิดสามารถก่อให้เกิดโรคเรื้อรังโรคติดเชื้อเป็นเวลานาน ตัวอ่อนพยาธิปากขอสามารถป้อนผ่านทางผิวหนังของโฮสต์โดยทั่วไปในการเดินเท้าและการเดินทางผ่านกระแสเลือดเข้าไปในปอด. โรคพยาธิปากขอสามารถผลิตผื่นคัน, ไอมีหรือไม่มีเสมหะเลือด เมื่ออยู่ในลำไส้ติดเชื้อพยาธิปากขอมักจะไม่ได้ผลิตอาการใดๆ ที่เป็นที่รู้จัก แต่บางคนอาจจะได้สัมผัสกับอาการท้องเสียปวดท้องปวดลำไส้และคลื่นไส้ พยาธิปากขอเรื้อรังหรือถาวรสามารถทำให้เกิดโรคโลหิตจางเนื่องจากการสูญเสียเลือดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ที่มีที่ไม่ดีต่อสุขภาพหรือในหญิงตั้งครรภ์(บอลและไมเคิล (1991). สรุปได้ว่าการศึกษาของเราแสดงให้เห็นว่ารายงานครั้งแรกในความชุกของ viverrini ทุมประชากรจาก จังหวัดนครราชสีมา, ไทยจึงมะเร็งท่อน้ำดีวินิจฉัย, การศึกษาสุขภาพที่จำเป็นเร่งด่วนและผู้ป่วยในการศึกษาเป็นที่เหมาะสมสำหรับวัตถุประสงค์ของโครงการการตรวจสอบที่