The middle-aged scholar laughed as

The middle-aged scholar laughed as he prattled on.

Chen Rong held the sachet in her hand feeling tumultuous inside. Why, this was a love token. Before, she could say that her being close to Wang Qilang was for self-preservation. But she had accepted his jade ornament last time, if she were to take his sachet this time, wouldn’t she be saying that she had accepted this man?

Both of her hands shook. One hand wanted to hug the sachet to her bosom. He was Lang’ya Wang Qi; even as his concubine, splendor and wealth would never be far from her. The other hand wanted to refuse the gift. So what if it was the Wang House in Lang’ya? Was she even good enough? Not being good enough would only bring heartbreak. Had she not tasted the consequences of this in her previous life?

At the thought of her past life, the beautiful dream along with all of her longings went away as fast as they had come.

Seeing the scholar turn away, Chen Rong hopped down from the carriage and ran up to him. She put the sachet back into his hand and gave him a hasty curtsy. “Ah Rong of the Chen House is but a humble girl,” she tremulously began. “I am unworthy of Qilang’s personal item. Please take it back.” Then without looking up, she turned and ran back to her carriage, fleeing in panic even though she had been the one to dole out the rejection.

The scholar raised an eyebrow, stared after her back in surprise, and at length looked down at the sachet. “There’s a girl in this world who is indifferent to Qilang? Now that’s interesting.” He then turned around, hummed a song and returned inside.

The carriage began moving.

Outside the carriage, Old Shang, who did not know that Wang Yi had mentioned matrimonial ties to Chen Gongrang, began to mutter: “What is Lang’ya Wang Qi thinking? He isn’t willing to take my mistress yet he gives her his sachet. Does he just want to play around with her?”

His muttering made its way to Chen Rong’s ears. She was leaning absently on her seat, hands in a knot. Her beautiful face glowed one moment, then fell dejectedly the next, apparently conflicted…

The wheels clopped on the snow. Silvery moonlight filtered onto Chen Rong through the curtain slit.

After some time, she raised the curtain to let the chilly wind sober her troubled heart. By the time her cheeks grew red, tranquility had gradually been restored to her eyes.

When the carriage headed for the side entrance, she looked to the front gate and suddenly said, “Let’s go to the main entrance.”

“Aye.” Old Shang drove the vehicle around a bend and to the front gate.

As he drove, he curiously looked back at Chen Rong. Against the moonlight and snowy background, her lips were drawn into a stubborn line. He suppressed his curiosity and did not open his mouth to ask.

It took about half an hour to get to the front gate from the side gate.

Once this half hour had passed, abashment and joy had both disappeared from Chen Rong’s face, replaced by a clarity in her eyes.

When the carriage got closer to the front gate, Chen Rong poked her head out and gazed to where the gatemen stood. It didn’t take her long to see the upright and temperate Zhang Xiang, humbly dressed, among the strapping guards.

The carriage slowly approached them.

Everyone turned to look when they heard the rolling carriage, some lighting up at the sight of Chen Rong.

This had included Zhang Xiang. He fixedly stared at her with a smile of admiration in his eyes.

Chen Rong returned his gaze.

While Zhang Xiang was taken by surprise, she slowly smiled a sweet smile at him, one that was all at once charming and luminous.

In the past, she had practiced this smile countless times in front of her mirror, believing that it could change Ran Min’s ill feeling toward her. This was a smile a woman used to seduce a man.

Zhang Xiang was obviously taken by surprise for he dumbly looked at Chen Rong. As her carriage got closer and closer to him, he suddenly looked to the ground and retreated behind a tall guard, thereby cutting off Chen Rong’s view of him.

Chen Rong paused. She slowly dropped her gaze and retracted her head inside.

The horse-drawn carriage drove out the front gate.

When she turned to look back a dozen paces later, all she could see were still a group of tall guards and a corner of Zhang Xiang’s robe. She wryly smiled and thought to herself: I was too hasty. My smile had not only failed to make a good impression, I fear, but it had also made him suspicious and disdainful of me. She sighed, having suddenly lost her mood.

Hearing her sigh, Old Shang tilted his head and asked, “Miss, are you alright?”

Chen Rong did not care whether he had seen her; she shook her head.

The carriage’s rolling became a lonely tune in the night.

At this time, Old Shang whispered, “Miss, you should marry Qilang if he is serious. I believe that he will protect you. He won’t let his future wife harass you.” Though he said this, there was an uncertainty in his voice that sounded as though he didn’t believe

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักวิชาการวัยกลางคนหัวเราะ ตามเขา prattled บนเฉินรองจัดขึ้นซองในมือของเธอรู้สึกป่วนภายใน ทำไม นี้เป็นโทเค็นความรัก ก่อน เธออาจพูดได้ว่า เธอกำลังใกล้วัง Qilang เป็น self-preservation แต่เธอก็ยอมรับเครื่องประดับหยกของเขาครั้ง ถ้าเธอจะใช้ซองของเขาเวลานี้ จะไม่เธอจะพูดว่า เธอได้รับการยอมรับคนนี้ทั้งสองมือของเธอส่าย มือเดียวอยากกอดซองให้คู่หูของเธอ เขาก็ชิ Lang'ya วัง เป็นนางสนมของเขา ความงดงามและความมั่งคั่งไม่เคยจะห่างไกลจากเธอ อีกอยากปฏิเสธของขวัญ ดังนั้น ถ้ามันเป็นบ้านวังใน Lang'ya ล่าดีได้พอ ไม่ดีพอเท่าที่จะให้ปวดใจ มีเธอไม่เคยได้ชิมผลกระทบนี้ในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ในความคิดของเธอผ่านมา ความฝันที่สวยงามพร้อมกับความปรารถนาของเธอออกไปเร็วที่สุด ตามมาเห็นนักวิชาการหัน เฉินรองรสลงจากการขนส่ง และวิ่งขึ้นเขา เธอใส่ซองหลังมือของเขา และให้เขา curtsy รีบร้อน "อา รองของบ้านเฉินเป็นแต่ผู้หญิงอ่อนน้อมถ่อมตน, " เธอเริ่ม tremulously "ฉันไม่สมควรของสินค้าส่วนบุคคลของ Qilang โปรดเถิดกลับ" โดยไม่มองขึ้น เธอเปิด แล้ววิ่งกลับไปขนของเธอ หนีเปิดเปิงแม้ว่าเธอได้รับหนึ่งเจียดปฏิเสธนักวิชาการยกคิ้วมี จ้องหลังจากเธอกลับในความประหลาดใจ และที่มีความยาว มองลงซอง "มีผู้หญิงในโลกนี้ที่ไม่แยแสกับ Qilang ตอนนี้ ที่เป็นที่น่าสนใจ" เขาหันไปรอบ ๆ hummed เพลง แล้วส่งคืนภายในการขนส่งเริ่มเคลื่อนนอกการขนส่ง Shang เก่า ที่ไม่รู้ว่า พัฒนาได้กล่าวถึงความสัมพันธ์แต่งกับเฉิน Gongrang เริ่ม mutter: คืออะไรคิด Lang'ya วังชี่ เขาไม่เต็มใจที่จะนำผู้เป็นที่รักของฉันยังไม่ ได้ที่เขาให้เธอซองของเขา เขาแค่อยากเล่นกับเธอ"เขา muttering ทำทางไปเฉินร่องหู เธอถูกพาด absently บนนั่ง มือนุ่ง ใบหน้าของเธอสวยงามสวมขณะหนึ่ง แล้วล้มลง dejectedly ถัดไป เห็นได้ชัดว่าขัดแย้ง...ล้อ clopped บนหิมะ แสงจันทร์สีเงินลงบนร่องเฉินถูกกรองผ่านร่องม่านบางเวลา เธอยกม่านให้ลมหนาวไม่เมาหัวใจของเธอมีปัญหา โดยเวลาที่แก้มของเธอเติบโตมาสีแดง ความเงียบสงบได้ค่อย ๆ ทำการคืนเพื่อดวงตาของเธอเมื่อขนส่งมุ่งทางเข้าด้านข้าง เธอมองไปประตู และก็ กล่าว "ลองไปที่ทางเข้าหลัก""เอ" Shang เก่าขับรถ รอบโค้ง และประตูด้านหน้าเป็นเขาขับรถ เขาซอกแซกมองกลับมาที่ร่องเฉิน กับแสงจันทร์และพื้นหลังของหิมะ ริมฝีปากของเธอถูกดึงเข้าไปในสายปากแข็ง เขาระงับความอยากรู้ของเขา และไม่เปิดปากถามใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังประตูด้านหน้าจากประตูด้านข้างเมื่อได้ผ่านครึ่งชั่วโมงนี้ abashment และความสุขทั้งสองหายไปจากใบหน้าเฉินรอง แทนที่ ด้วยความชัดเจนในสายตาของเธอเมื่อการขนส่งได้ใกล้ชิดกับประตูหน้า เฉินร่องแหย่เธอออก และจ้องไปที่ gatemen ที่ยืนอยู่ มันไม่ใช้ของเธอยาวเพื่อดูตั้งตรง และหนาวจางเซียง พระองค์สวมใส่ ในหมู่ยาม strappingการขนส่งอย่างช้า ๆ เข้าหาพวกเขาทุกคนหันไปมองเมื่อได้ยินการขนส่งกลิ้ง ไฟบางค่าในสายตาของรองเฉินนี้ได้รวมจางเซียง เขา fixedly จ้องไปที่เธอ ด้วยรอยยิ้มชื่นชมในสายตาของเขารองเฉินกลับมาสายตาของเขาในขณะที่ Zhang Xiang ถ่าย ด้วยความประหลาดใจ เธอช้า ๆ ยิ้มรอยยิ้มหวานที่เขา หนึ่งในที่ที่มีเสน่ห์ และเรืองแสงในอดีต เธอได้ฝึกฝนนี้ยิ้มครั้งนับไม่ถ้วนหน้ากระจกของเธอ เชื่อว่า มันสามารถเปลี่ยนความรู้สึกป่วย Ran นาทีต่อเธอ รอยยิ้มที่ผู้หญิงใช้เพื่อเกลี้ยกล่อมคนได้เซียงจางชัดถ่าย ด้วยความประหลาดใจสำหรับเขามองที่ร่องเฉิน dumbly ขนส่งของเธอได้ใกล้ชิด และใกล้ชิดกับเขา เขาก็มองไปพื้น และมีสภาพระส่ำหลังยามสูง จึงตัดเฉินรองดูของเขารองเฉินหยุดชั่วคราว เธอค่อย ๆ หลุดสายตาของเธอ และหดหัวของเธอภายในการขนส่งม้าขับประตูด้านหน้าออกเมื่อเธอหันมามองย้อนกลับไป โหล paces ภายหลัง ทั้งหมดที่เธอเห็นมายังกลุ่มยามสูงและมุมของเสื้อคลุมจางเซียง เธอยิ้ม และคิดว่า จะตัวเอง wryly: ผมรีบร้อนเกินไป รอยยิ้มไม่เท่าล้มเหลวที่จะสร้างความประทับใจที่ดี ฉันกลัว แต่มันทำให้เขาสงสัย และ disdainful ของฉัน เธอถอนหายใจ ก็มีสูญเสียอารมณ์ของเธอได้ยินเธอถอนหายใจ เก่าซางเอียงของเขาใหญ่ และ ถาม "พลาด คุณเป็นไร"รองเฉินไม่ได้ดูแลว่า เขาได้เห็นเธอ เธอส่ายหัวของเธอการขนส่งกลิ้งกลายเป็น ปรับในคืนเหงาตอนนี้ Shang เก่ากระซิบ "พลาด คุณควรแต่งงานกับ Qilang ถ้าเขาร้ายแรง ผมเชื่อว่า เขาจะปกป้องคุณ เขาจะไม่ให้ก่อกวนคุณภรรยาในอนาคต" แม้ว่าเขากล่าวว่า ก็มีความไม่แน่นอนในเสียงของเขาที่ฟังดูราวกับว่าไม่ได้เชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักวิชาการวัยกลางหัวเราะในขณะที่เขา prattled บน. เฉินร่องถือซองในมือของเธอรู้สึกสับสนวุ่นวายภายใน ทำไมนี้เป็นสัญลักษณ์ความรัก ก่อนที่เธอจะบอกว่าเธออยู่ใกล้วัง Qilang สำหรับเก็บรักษาด้วยตนเอง แต่เธอก็ยอมรับหยกเครื่องประดับครั้งสุดท้ายของเขาถ้าเธอกำลังจะใช้ซองของเขาเวลานี้เธอจะไม่ได้รับการบอกว่าเธอได้รับการยอมรับคนนี้ทั้งสองมือของเธอส่าย มือข้างหนึ่งอยากจะกอดซองเพื่ออกของเธอ เขาเป็น Lang'ya วังฉี; แม้ในขณะที่นางสนมของความงดงามและความมั่งคั่งไม่เคยจะห่างไกลจากเธอ มืออื่น ๆ ที่อยากจะปฏิเสธของขวัญ ดังนั้นสิ่งที่ถ้ามันเป็นวังบ้าน Lang'ya? คือเธอยังดีพอ? ไม่ได้เป็นคนดีพอที่จะนำมาซึ่งความเสียใจ ได้เธอไม่ได้ลิ้มรสผลของการนี้ในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้? ในความคิดของชีวิตที่ผ่านมาของเธอ, ความฝันที่สวยงามพร้อมกับทุกความปรารถนาของเธอก็ออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาได้มา. เห็นนักวิชาการหันไปเฉินร่องกระโดดลงมาจาก สายการบินและวิ่งไปขึ้นอยู่กับเขา เธอใส่ซองกลับเข้ามาในมือของเขาและทำให้เขารีบร้อนถวายบังคม "อาร่องของเฉินเฮ้าส์เป็น แต่เป็นสาวอ่อนน้อมถ่อมตน" เธอเริ่มงักๆ "ผมไม่คู่ควรของรายการส่วนบุคคลของ Qilang กรุณาเอามันกลับมา. "แล้วโดยไม่ได้มองขึ้นเธอหันหลังกลับและวิ่งกลับไปที่รถม้าของเธอหลบหนีในความหวาดกลัวแม้ว่าเธอจะได้รับการหนึ่งที่จะเจียดปฏิเสธ. นักวิชาการยกคิ้วจ้องหลังจากที่เธอกลับมาด้วยความประหลาดใจและ ที่มีความยาวมองลงไปที่ซอง "ไม่มีหญิงสาวในโลกนี้ที่เป็นไม่แยแสกับ Qilang คืออะไร? . ตอนนี้ที่น่าสนใจ. "จากนั้นเขาก็หันไปรอบ ๆ ฮัมเพลงและส่งกลับภายใน. สายการบินเริ่มเคลื่อนตัวออกไปข้างนอกสายการบินเก่าชางที่ไม่ได้รู้ว่าวัง Yi ได้กล่าวถึงความสัมพันธ์เกี่ยวกับการแต่งงานที่จะเฉิน Gongrang เริ่มที่จะพูดพึมพำ:" สิ่งที่ เป็น Lang'ya วังฉีคิด? เขาไม่ได้เต็มใจที่จะใช้เป็นที่รักของฉัน แต่เขาก็ยังทำให้เธอซองของเขา เขาไม่เพียงต้องการที่จะเล่นรอบกับเธอ? " เขาพึมพำทำมาถึงหูของเฉินร่อง เธอเป็นคนที่พิง์อย่างเลื่อนลอยบนที่นั่งของเธอในมือปม ใบหน้าที่สวยงามของเธอส่องแสงช่วงเวลาหนึ่งแล้วลดลงคอตกถัดไปขัดแย้งที่เห็นได้ชัดที่ ... ล้อ clopped บนหิมะ แสงจันทร์สีเงินกรองบนร่องเฉินผ่านช่องม่าน. หลังจากที่บางครั้งเธอยกม่านเพื่อให้อากาศหนาวเย็นลมเงียบขรึมหัวใจของเธอมีความสุข ตามเวลาที่แก้มของเธอเติบโตสีแดง, ความเงียบสงบได้รับการทยอยเรียกคืนไปยังดวงตาของเธอ. เมื่อสายการบินมุ่งหน้าไปยังทางเข้าด้านข้างเธอมองไปที่ประตูด้านหน้าและก็กล่าวว่า "ให้ไปที่ประตูทางเข้าหลัก." "ใช่." เก่า Shang ขับรถรถรอบโค้งและที่หน้าประตูรั้ว. ในขณะที่เขาขับรถเขาอยากรู้อยากเห็นมองกลับมาที่เฉินร่อง กับแสงจันทร์และพื้นหลังหิมะริมฝีปากของเธอถูกดึงเป็นเส้นปากแข็ง เขาเก็บกดความอยากรู้ของเขาและไม่ได้เปิดปากของเขาจะถาม. มันต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงที่จะได้รับที่หน้าประตูรั้วจากประตูด้านข้าง. ครั้งนี้ครึ่งชั่วโมงผ่านไป abashment และความสุขทั้งสองหายไปจากใบหน้าของเฉินร่องถูกแทนที่ด้วย ความชัดเจนในดวงตาของเธอ. เมื่อสายการบินได้ใกล้ชิดกับประตูด้านหน้าเฉินร่องแหย่หัวของเธอออกมาและจ้องมองไปยังที่ที่ gatemen ยืน มันใช้เวลาไม่นานเธอจะเห็นที่เที่ยงธรรมและเย็น Zhang Xiang แต่งตัวเจียมหมู่ยามรัด. สายการบินช้าเข้าหาพวกเขา. ทุกคนหันมามองเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงรถม้ากลิ้งแสงบางส่วนขึ้นที่สายตาของเฉินโรง . นี้ได้รวม Zhang Xiang เขาเพ่งจ้องมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มความชื่นชมในสายตาของเขา. เฉินร่องกลับจ้องมองของเขา. ในขณะที่ Zhang Xiang ถูกนำมาด้วยความประหลาดใจเธออย่างช้าๆยิ้มรอยยิ้มหวานที่เขาคนหนึ่งที่เป็นเสน่ห์และส่องสว่างทั้งหมดในครั้งเดียว. ในอดีต เธอได้รับการฝึกฝนรอยยิ้มนี้นับครั้งไม่ถ้วนอยู่หน้ากระจกของเธอเชื่อว่ามันสามารถเปลี่ยนความรู้สึกที่ไม่ดีวิ่งมินที่มีต่อเธอ นี่คือรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ในการเกลี้ยกล่อมคน. Zhang Xiang ถูกนำอย่างเห็นได้ชัดด้วยความประหลาดใจสำหรับเขาซึมกะทือมองที่เฉินร่อง ในฐานะที่เป็นสายการบินของเธอได้ใกล้ชิดและใกล้ชิดกับเขาเขาก็มองไปที่พื้นและถอยหลังยามสูงจึงตัดมุมมองเฉินร่องของเขา. เฉินร่องหยุดชั่วคราว เธอค่อย ๆ ลดลงจ้องมองเธอและหดหัวของเธอภายใน. สายการบินม้าขับรถออกประตูด้านหน้า. เมื่อเธอหันไปมองย้อนกลับไปโหลก้าวต่อมาทุกอย่างที่เธอจะได้เห็นก็ยังคงเป็นกลุ่มของยามสูงและมุมของ Zhang Xiang ของ เสื้อคลุมยาว. เธอถึงคราวยิ้มและคิดกับตัวเอง: ผมก็รีบร้อนเกินไป รอยยิ้มของฉันไม่เคยล้มเหลวเท่านั้นที่จะสร้างความประทับใจที่ดีผมกลัว แต่มันยังได้ทำให้เขาเป็นที่น่าสงสัยและหยิ่งยะโสของฉัน . เธอถอนหายใจมีหายไปทันทีอารมณ์ของเธอได้ยินเธอถอนหายใจเก่าซางเอียงศีรษะของเขาและถามว่า "มิส, คุณไม่เป็นไร?" เฉินร่องไม่ได้สนใจว่าเขาได้เห็นเธอ เธอส่ายหัวของเธอ. สายการบินของโรลลิ่งสกลายเป็นเพลงเหงาในเวลากลางคืน. ในเวลานี้เก่า Shang กระซิบ "มิสคุณควรแต่งงานกับ Qilang ถ้าเขาเป็นร้ายแรง ผมเชื่อว่าเขาจะปกป้องคุณ เขาจะไม่ยอมให้ภรรยาในอนาคตของเขาก่อกวนคุณ. "แม้ว่าเขาจะกล่าวว่านี้มีความไม่แน่นอนในเสียงของเขาที่ฟังราวกับว่าเขาไม่เชื่อว่า