in other studies also highlights a

in other studies also highlights a concern with recall. The
interviews were conducted very soon after patients were
discharged from critical care. This not only reinforces the
primacy of the critical care stay for the researchers, as
described above, but also a concern with the facts of
the experience as recalled by the informant rather than
the experience and its meaning for the individual in the
context of the whole illness-recovery trajectory. Two phenomenological
studies (Jablonski, 1994; Papathanassoglou and
Patiraki, 2003) that were interested in personal meaning as
a way of understanding rather than accurate recall, interviewed
patients 2—108 and 12—24 months after discharge
respectively. This clearly represents a longer-term view, but
one that is limited by the paucity of research. Storli et al.
(2008) conducted interviews with patients 10 years after discharge
from ICU since they were specifically interested in
living with long term memories.
Understanding an experience in terms of meaning does
not rely upon a factually accurate recall of the situation
(Madjar and Walton, 1999); for example, the exact time and
sequence of events, who said exactly what and how things
are laid out in the clinical environment. Even if, as humans
we share ways in which we derive meaning, it is argued here
that personal meaning is not objective or rational but is contextual
and individual (Benner and Wrubel, 1989; Heidegger,
1927; Van Manen, 1990).
These implicit themes highlight that there is clearly scope
in future research for deepening and expanding what is
known about the way people understand their experiences
through the personal meaning it has for them.
Conclusion
This paper has outlined a critical review and synthesis of
the qualitative research literature that explores first hand
experiences of critical illness. The aim was to describe the
common themes associated with the experience of critical
illness and consider how these inform patients understanding.
Some patients clearly have significant recall of their critical
illness and stay in the ICU. Common themes amongst
these recalled experiences have been distilled in this review.
However, analysis of the research has highlighted, through
more implicit themes, the way patients understand their
experiences through its personal meaning for them. This
signposts a way and frames a research focus to develop this
area of knowledge about critical illness in the future.
Exploring the whole illness recovery trajectory, including
those who have had a significant length of stay in ICU, and
allowing time for recovery and reflection before interviewing
patients are argued here as the important next steps in
this area of research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการศึกษาอื่น ๆ ยังเน้นความกังวลกับการเรียกคืน ที่ได้ดำเนินการสัมภาษณ์เร็ว ๆ นี้หลังจากผู้ป่วยได้ออกจากการดูแลที่สำคัญ นี้ไม่เพียง reinforcesprimacy ของดูแลสำคัญอยู่สำหรับนักวิจัย เป็นข้าง แต่ยังกังวลกับข้อเท็จจริงประสบการณ์เป็นการยกเลิก โดยผู้ให้ข้อมูลที่ rather กว่าประสบการณ์และความหมายสำหรับแต่ละบุคคลในการบริบทของวิถีกู้เจ็บป่วยทั้งหมด สอง phenomenologicalศึกษา (Jablonski, 1994 Papathanassoglou และPatiraki, 2003) ที่มีความสนใจในความหมายส่วนบุคคลเป็นวิธีการทำความเข้าใจแทนที่จะเรียกคืนความถูกต้อง สัมภาษณ์ผู้ป่วย 2-108 และ 12 – 24 เดือนหลังจากปล่อยตามลำดับ นี้แสดงมุมมองเยือน ชัดเจน แต่หนึ่งที่ถูกจำกัด ด้วย paucity วิจัย Storli et alการสัมภาษณ์ดำเนิน (2008) กับ 10 ปีหลังจากจำหน่ายผู้ป่วยจากฉุกเฉินเนื่องจากพวกเขาสนใจเฉพาะในอยู่กับความทรงจำระยะยาวไม่มีประสบการณ์ในด้านความหมายความเข้าใจไม่ถือเป็นสถานการณ์การเรียกคืนต้องส่ง(Madjar และวัลตัน 1999); ตัวอย่าง เวลาที่แน่นอน และลำดับเหตุการณ์ ผู้กล่าวว่า เกิดอะไร และอย่างไรสิ่งจะวางในสภาพแวดล้อมทางคลินิก ถึงแม้ว่า เป็นมนุษย์เราใช้วิธีการที่เราได้รับความหมาย มันจะโต้เถียงที่นี่ความหมายส่วนบุคคลที่ไม่ประสงค์ หรือเหตุผล แต่เป็นบริบทและบุคคล (Benner และ Wrubel, 1989 Heidegger1927 รถตู้ Manen, 1990)เน้นรูปแบบเหล่านี้นัยว่ามีชัดเจนขอบเขตในอนาคตงานวิจัยลึก และขยายคืออะไรรู้จักเกี่ยวกับวิธีบุคคลเข้าใจประสบการณ์ของพวกเขาถึงความหมายส่วนบุคคล มันมีสำหรับพวกเขาบทสรุปเอกสารนี้ได้อธิบายทบทวนสำคัญและสังเคราะห์เอกสารประกอบการวิจัยเชิงคุณภาพที่สำรวจมือแรกประสบการณ์การเจ็บป่วยที่สำคัญ จุดมุ่งหมายคือการ อธิบายการรูปแบบทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับประสบการณ์สำคัญเจ็บป่วย และพิจารณาวิธีเหล่านี้แจ้งให้ผู้ป่วยเข้าใจผู้ป่วยบางอย่างได้เรียกคืนอย่างมีนัยสำคัญของความสำคัญเจ็บป่วยและในการฉุกเฉิน รูปแบบทั่วไปท่ามกลางประสบการณ์เหล่านี้เรียกคืนมีการกลั่นในบทความนี้อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์งานวิจัยได้เน้น ผ่านเข้าใจผู้ป่วยวิธีรูปนัยมากขึ้น การประสบการณ์ผ่านความหมายส่วนบุคคลไว้ นี้signposts เป็นวิธี และเฟรมเน้นวิจัยพัฒนานี้พื้นที่ของความรู้เกี่ยวกับโรคร้ายแรงในอนาคตสำรวจวิถีกู้คืนเจ็บป่วยทั้งหมด รวมถึงผู้ที่มีจำนวนห้องพักในฉุกเฉิน และทำให้เวลาสะท้อนก่อนสัมภาษณ์ข้อมูลส่วนตัวและการกู้คืนผู้ป่วยจะโต้เถียงตามขั้นตอนต่อไปที่สำคัญในพื้นที่นี้ของการวิจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการศึกษาอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีไฮไลท์ความกังวลกับการเรียกคืน
สัมภาษณ์ได้ดำเนินการในเร็ว ๆ
นี้หลังจากที่ผู้ป่วยได้รับการออกจากการดูแลที่สำคัญ นี้ไม่เพียงตอกย้ำความเป็นอันดับหนึ่งของการเข้าพักของการดูแลที่สำคัญสำหรับนักวิจัยที่เป็นที่อธิบายไว้ข้างต้นแต่ยังมีความกังวลกับข้อเท็จจริงของการที่มีประสบการณ์เป็นจำได้ว่าให้ข้อมูลมากกว่าประสบการณ์และความหมายของมันสำหรับบุคคลในบริบทของทั้งวิถีการเจ็บป่วยการกู้คืน สองปรากฏการณ์การศึกษา (Jablonski 1994; Papathanassoglou และ Patiraki, 2003) ที่มีความสนใจในความหมายส่วนบุคคลเป็นทางของความเข้าใจมากกว่าการเรียกคืนความถูกต้อง, การสัมภาษณ์ผู้ป่วยที่2-108 และ 12-24 เดือนหลังจากที่ปล่อยตามลำดับ นี้อย่างชัดเจนแสดงให้เห็นถึงมุมมองในระยะยาว แต่อย่างหนึ่งที่ถูกจำกัด ด้วยความยากจนของการวิจัย Storli et al. (2008) ดำเนินการสัมภาษณ์กับผู้ป่วย 10 ปีหลังจากที่ปล่อยจากห้องไอซียูเนื่องจากพวกเขามีความสนใจโดยเฉพาะในการมีชีวิตอยู่กับความทรงจำระยะยาว. ทำความเข้าใจเกี่ยวกับประสบการณ์ในแง่ของความหมายต่อไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเรียกคืนความถูกต้องเป็นจริงของสถานการณ์(Madjar และ วอลตัน, 1999); ยกตัวอย่างเช่นเวลาที่แน่นอนและลำดับเหตุการณ์ที่กล่าวว่าสิ่งที่และวิธีการที่สิ่งที่ออกมาวางไว้ในสภาพแวดล้อมทางคลินิก แม้ว่าในขณะที่มนุษย์เราใช้วิธีที่เราได้รับมาความหมายมันก็เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ที่นี่ที่หมายส่วนบุคคลไม่ได้มีวัตถุประสงค์หรือมีเหตุผลแต่บริบทและบุคคล (Benner และ Wrubel 1989; ไฮเดกเกอร์ 1927; Van Manen, 1990). เหล่านี้โดยปริยาย รูปแบบที่เน้นว่ามีอย่างชัดเจนขอบเขตในการวิจัยในอนาคตสำหรับลึกและขยายสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับวิธีที่ผู้คนเข้าใจประสบการณ์ของพวกเขาผ่านความหมายส่วนบุคคลก็มีสำหรับพวกเขา. สรุปบทความนี้ยังระบุการตรวจสอบที่สำคัญและการสังเคราะห์วรรณกรรมการวิจัยเชิงคุณภาพที่สำรวจมือแรกประสบการณ์ของการเจ็บป่วยที่สำคัญ มีจุดมุ่งหมายที่จะอธิบายรูปแบบทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับประสบการณ์ที่สำคัญเจ็บป่วยและพิจารณาวิธีการเหล่านี้แจ้งให้ผู้ป่วยความเข้าใจ. ผู้ป่วยบางรายมีการเรียกคืนได้อย่างชัดเจนที่สำคัญของสำคัญของพวกเขาเจ็บป่วยและอยู่ในห้องไอซียู รูปแบบทั่วไปในหมู่ประสบการณ์เล่าเหล่านี้ได้รับการกลั่นในการทบทวนนี้. อย่างไรก็ตามการวิเคราะห์การวิจัยได้เน้นผ่านรูปแบบนัยมากขึ้นวิธีที่ผู้ป่วยเข้าใจของพวกเขาประสบการณ์ผ่านความหมายส่วนบุคคลสำหรับพวกเขา นี้ป้ายวิธีการและกรอบมุ่งเน้นการวิจัยเพื่อพัฒนานี้พื้นที่ความรู้เกี่ยวกับการเจ็บป่วยที่สำคัญในอนาคต. สำรวจเส้นทางการฟื้นตัวของการเจ็บป่วยทั้งหมดรวมทั้งผู้ที่มีความยาวอย่างมีนัยสำคัญในการเข้าพักในห้องไอซียูและให้มีเวลาสำหรับการกู้คืนและการสะท้อนก่อนการสัมภาษณ์ผู้ป่วยที่มีการถกเถียงกันอยู่ที่นี่เป็นขั้นตอนต่อไปที่สำคัญในพื้นที่ของการวิจัยนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

He was very kind.He was very kind.He was very kind.He was very kind.He was very kind.He was very kind.He was very kind.He was very kind.