The apparent concentration of disso

The apparent concentration of dissolved oxygen, which is the sum of the concentration of dissolved oxygen and the oxygen-equivalent of nitrite, was determined by converting both species into a stoichiometrically equivalent amount of molecular iodine and tri-iodide ion by using the classical Winkler reaction scheme (Carpenter, 1965b), and then quantifying the iodine species formed spectrophotometerically by the method of Pai and co-workers (Pai et al., 1993, 1998). The method was standardized using nitrite- and iodate-free artificial seawater or deionized water containing a known amount of added iodate (Wong and Li, 2009) without the addition of azide. The concentration of dissolved oxygen free of the interference of nitrite was determined by using the modified Winkler reaction scheme (Clesceri et al., 1998; Pai et al., 1998) in which nitrite was destroyed prior to the analysis by its reaction with azide. Azide was added by making the NaI-NaOH reagent (Pai et al., 1993) 1% (w/v) with respect to sodium azide (Clesceri et al., 1998; Pai et al., 1998). The interference of nitrite was determined by measuring the concentration of apparent oxygen in de-ionized reagent-grade water, artificial seawater and surface seawater containing up to 20 μM of added nitrite with and without the addition of azide. The samples were allowed to equilibrate with the laboratory air for at least 2 h in
polyethylene bottles before sub-samples were drawn in triplicates for the determination of the concentrations of apparent oxygen. The average precision of triplicate analyses of 12 samples with concentrations ranging between 212 and 303 μmol kg−1 was ±0.3 μmol kg−1 or about±0.1% (Wong and Li, 2009). These values are about the same as those claimed in the literature (Pai et al., 1993; Labasque et al., 2004). When multiple sub-samples of artificial seawater and deionized
reagent-grade water were exposed to the laboratory air simultaneously for the same amount of time, the resulting bottle to bottle variations in the concentration of apparent oxygen, ±0.2%,were similar to the analytical uncertainty (Wong and Li, 2009), indicating that the variability in the exchange of oxygen between the solution and the atmosphere among the bottles was negligible. Changes in the concentration of apparent oxygen upon the addition of nitrite
were the result of the presence of nitrite. The concentrations of added nitrite, 0 to 20 μM, used in the experiments bracketed the concentrations found in the oceans.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำหนดความเข้มข้นของออกซิเจนละลาย ซึ่งเป็นผลรวมของความเข้มข้นของออกซิเจนละลายออกซิเจน-เทียบเท่าของไนไตรต์ ชัดเจน โดยการแปลงทั้งสองชนิดเป็นจำนวนเท่ากับ stoichiometrically ของไอโอดีนโมเลกุลและ tri-ไอโอไดด์ไอออน โดยใช้คลาสสิก Winkler ปฏิกิริยาโครงร่าง (ช่างไม้ 1965b), แล้ว quantifying ชนิดไอโอดีนรูปแบบ spectrophotometerically โดยวิธีการของปายและเพื่อนร่วมงาน (ปาย et al, 1993, 1998) วิธีการเป็นมาตรฐานใช้ฟรีไนไตรต์ และ iodate ทะเลเทียมหรือน้ำ deionized ประกอบด้วยจำนวนเพิ่ม iodate (วงศ์และ Li, 2009) โดยการเพิ่ม azide รู้จัก กำหนดความเข้มข้นของออกซิเจนละลายฟรีรบกวนของไนไตรต์โดยแก้ไข Winkler ปฏิกิริยาโครงร่าง (Clesceri et al., 1998 ปายและ al., 1998) ในไนไตรต์ที่ถูกทำลายก่อนที่จะวิเคราะห์ โดยการปฏิกิริยากับ azide เพิ่ม azide โดยรีเอเจนต์ใน NaOH (ปาย et al., 1993) 1% (w/v) กับโซเดียม azide (Clesceri et al., 1998 ปายและ al., 1998) รบกวนของไนไตรต์ที่ถูกกำหนด โดยการวัดความเข้มข้นของออกซิเจนปรากฏในรีเอเจนต์เกรด ionized de-น้ำ น้ำทะเลเทียม และพื้นผิวน้ำทะเลที่ประกอบด้วย μM 20 ของไนไตรต์เพิ่มด้วย และไม่ มีการเพิ่ม azide ตัวอย่างได้รับอนุญาตการ equilibrate กับน้อย 2 h ในอากาศห้องปฏิบัติการขวดพลาสติกก่อนตัวอย่างย่อยได้วาดใน triplicates สำหรับการกำหนดความเข้มข้นของออกซิเจนที่ชัดเจน ความแม่นยำเฉลี่ยของ triplicate วิเคราะห์ของตัวอย่างที่ 12 มีความเข้มข้นระหว่าง 212 และ 303 μmol kg−1 เป็น ±0.3 μmol kg−1 หรือ about±0.1% (วงศ์และ Li, 2009) ค่าเหล่านี้มีเหมือนกันที่อ้างในวรรณคดี (ปาย et al., 1993 Labasque et al., 2004) เมื่อหลายตัวอย่างย่อยของน้ำทะเลเทียม และ deionizedรีเอเจนต์เกรดน้ำได้สัมผัสกับอากาศห้องปฏิบัติการพร้อมสำหรับจำนวนเดียวกันของเวลา การเกิดรูปแบบขวดไปขวดในความเข้มข้นของออกซิเจนชัดเจน ±0.2%,were คล้ายกับการวิเคราะห์ความไม่แน่นอน (วงศ์และ Li, 2009) บ่งชี้ว่า ความแปรผันในการแลกเปลี่ยนออกซิเจนระหว่างการแก้ปัญหาและบรรยากาศระหว่างขวดเป็นระยะ การเปลี่ยนแปลงในความเข้มข้นของออกซิเจนที่ชัดเจนตามการเพิ่มของไนไตรต์ผลของไนไตรต์ได้ ความเข้มข้นของไนไตรต์เพิ่ม 0-20 μM ใช้ในการทดลองที่ bracketed ความเข้มข้นที่พบในมหาสมุทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเข้มข้นของออกซิเจนที่ชัดเจน ซึ่งผลรวมของความเข้มข้นของออกซิเจนและออกซิเจนเทียบเท่าของไนไตรท์ ถูกกำหนดโดยการแปลงทั้งสองชนิดเป็นจำนวนเงินเทียบเท่าของโมเลกุลและไอออน stoichiometrically ไอโอดีนไตรไอโอไดด์โดยปฏิกิริยาแบบคลาสสิก วิงค์เลอร์ ( ช่างไม้ , 1965b )และปริมาณไอโอดีนชนิดที่เกิดขึ้น spectrophotometerically โดยวิธีการของ ปาย และเพื่อนร่วมงาน ( ปาย et al . , 1993 , 1998 ) วิธีที่เป็นมาตรฐานการใช้ไนไตรต์และไอโอเดตน้ำทะเลเทียมฟรีหรือคล้ายเนื้อเยื่อประสานน้ำที่มีปริมาณไอโอเดต ( ที่รู้จักกันเป็นวงและ Li , 2009 ) โดยไม่ต้องเพิ่มไซด์ .ความเข้มข้นของออกซิเจนละลายน้ำฟรีจากการรบกวนของไนไตรท์ถูกกำหนดโดยใช้การค้นหาปฏิกิริยาโครงการ ( clesceri et al . , 1998 ; ปาย et al . , 1998 ) ที่ไตถูกทำลายก่อนที่จะวิเคราะห์โดยปฏิกิริยากับไซด์ . ไซด์ถูกเพิ่มโดยการใช้สารเคมีใน ( ปาย et al . , 1993 ) 1% ( w / v ) และโซเดียมไซด์ ( clesceri et al . , 1998 ; ปาย et al . ,1998 ) การแทรกแซงของไนไตรท์ถูกกำหนดโดยการวัดความเข้มข้นของออกซิเจน ปรากฏ ใน เดอ ประจุรีเอเจนต์เกรดน้ำ น้ำทะเลและน้ำทะเลเทียมพื้นผิวที่มีถึง 20 μ M เป็นไนไตรท์ด้วย และโดยไม่ต้องเพิ่มไซด์ . ตัวอย่างที่ได้รับอนุญาต ให้สมดุลกันกับอากาศในห้องปฏิบัติการอย่างน้อย 2 ชั่วโมง
พลาสติกขวดก่อนตัวอย่างย่อยที่ถูกวาดใน 3 ซ้ำเพื่อหาปริมาณความเข้มข้นของออกซิเจนที่แจ่มแจ้ง ความแม่นยำเฉลี่ยเพิ่มขึ้นสามเท่าที่วิเคราะห์ 12 ตัวอย่างที่มีความเข้มข้นในช่วงระหว่าง 212 และ 303 μ mol − 1 กิโลกรัม± 0.3 μโมล− 1 กิโลกรัมหรือประมาณ± 0.1% ( Wong และ Li , 2009 ) ค่าเหล่านี้จะเหมือนกับที่อ้างในวรรณคดี ( ปาย et al . , 1993 ;labasque et al . , 2004 ) เมื่อหลายย่อยตัวอย่างน้ำทะเลเทียมและคล้ายเนื้อเยื่อประสาน
น้ำรีเอเจนต์เกรดได้รับปฏิบัติการทางอากาศพร้อมกันสำหรับจำนวนเดียวกันของเวลา ที่เกิดจากขวดขวดในการเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นของออกซิเจนที่ชัดเจน , ± 0.2% คล้ายคลึงกับความไม่แน่นอนเชิงวิเคราะห์ ( Wong และ Li , 2009 )แสดงว่าความแปรปรวนในการแลกเปลี่ยนออกซิเจนระหว่างสารละลายและบรรยากาศในขวดก็กระจอก การเปลี่ยนแปลงความเข้มข้นของออกซิเจนที่ปรากฏบนนอกจากนี้ของไนไตรท์
เป็นผลมาจากการปรากฏตัวของไนไตรท์ . เพิ่มความเข้มข้นของไนไตรท์ , 0 ถึง 20 μ m ที่ใช้ในการทดลองในวงเล็บความเข้มข้นที่พบในมหาสมุทร