I was dragged there. I didn’t want

I was dragged there. I didn’t want to be there. The lobby was full of people filling out the applications to apply for a part in the play. I couldn’t believe I was standing there with an application in my hand. My stomach was filled with butterflies and I felt like I was going to be sick. My friend, Katie, excitedly led me to a seat to fill out the application. Katie was the one who dragged me there. She knew I had always wanted to be some sort of star on stage, my parents even said I had a knack for being too dramatic (although I don’t think they had meant it as a compliment at the time). But me?? Trying out for a play? That was unheard of! I am the shy silent girl who can’t even speak in front of the class! I hated being in the spotlight and my face would turn so red from embarrassment which made me ever more embarrassed. What was I doing in this theatre trying out for a play? I must have lost my mind, and I nearly lost my nerve but Katie kept going at me.
Before the tryouts Katie had called and had me come over to her house where we practiced singing for the audition. Katie had been in a play before there, she said you had to sing but she had sung in a group. She had just tried out for the chorus after all and had gotten in. I said all I wanted was the chorus too then. It seemed a much easier and less stressful thing to try out for. But my voice was never good, it wasn’t bad (band helped me to at least stay in tune) but it wasn’t great. I could blend very well with other people but the thought of singing by myself was not something I wanted to do. So I was very relieved when Katie said she had auditioned in a group. Once Katie’s dad returned home we were off to the theatre. My stomach flipped the whole way there in the car. Her dad dropped us off at the stout looking building. I had been here before and knew it was much bigger on the inside then what it looked like on the outside. A sign on the door read: “Music Man Auditions Today” and in we went. The lobby was filled with excited and confident people. I felt very out of place and wanted to hide in the corner.
A lot of people had music they were going to perform with them. I had nothing but Katie said they would give us something to use. But seeing other people so prepared made me feel even more inadequate then before. I reluctantly filled out the paper and turned it in and was given another paper to give to the lady who called out the names of those next to audition. I didn’t want to enter the stage where the tryouts would be held. I was so terrified I thought I would faint. We were handed a piece of the script in case we wanted to try for a speaking part too. I looked at the script and thought I could do this… but singing… I don’t think so. Many times I tried to convince Katie to let me go and call her dad to come pick me up or to at least let me go into the lobby to wait until she was done. The first name was called out and the girl went up to the stage and sang, but she sang alone. It was then I realized I would have to get up on that stage and sing by myself to the people- the strangers- that were sitting out in the audience. The director wasn’t there, he was sick so there was a camera there in his place. That didn’t make me feel any better. We were at the end of the long list of people so luckily not many people were going to be in the audience when I was going to totally humiliate myself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมถูกลากมี ฉันไม่ต้องการให้มี ล็อบบี้เต็มไปด้วยคนที่กรอกใบสมัครเพื่อใช้เป็นส่วนหนึ่งในการเล่น ผมไม่เชื่อว่า ผมยืนกับโปรแกรมประยุกต์ในมือของฉัน ท้องของฉันก็เต็มไป ด้วยผีเสื้อ และฉันรู้สึกเหมือนฉันจะเจ็บไข้ได้ป่วย เพื่อนของฉัน เคธี่ ขึ้งนำฉันไปนั่งกรอกใบสมัคร เคธี่เป็นผู้ลากฉันมี เธอรู้ว่า ฉันมีเสมอต้องจัดเรียงบางดาวบนเวที พ่อแม้ว่า ผม knack ในละครเกินไป (แต่ผมไม่คิดว่า พวกเขามีความหมาย เป็นบริการเวลา) แต่ฉัน?? พยายามออกสำหรับการเล่น ที่เป็นของสนุก ผมสาวเงียบขี้อายที่ไม่ได้พูดหน้าชั้น ผมขี้เกียจมีความโดดเด่น และใบหน้าของฉันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงดังนั้นจากความลำบากใจซึ่งทำให้ฉันอายเคยขึ้น ฉันได้ทำอะไรในโรงละครนี้พยายามออกสำหรับการเล่น ฉันต้องหายใจ และเกือบหายประสาทของฉัน แต่เคธี่ยังคงไปที ก่อน tryouts เคธี่ได้เรียก และมีฉันมาบ้านของเธอที่เราฝึกฝนร้องเพลงสำหรับการ audition เคธี่เคยเล่นก่อนมี เธอบอกว่า ก็ต้องร้องเพลง แต่เธอมีสูงในกลุ่ม เธอมีเพียงพยายามออกสำหรับคอรัสหลังจากทั้งหมด และมีอากาศใน กล่าวว่า ทั้งหมดที่ฉันต้องมีการประสานเสียงเกินไปแล้ว เหมือนเป็นมากขึ้น และเครียดน้อยสิ่งลองสำหรับ แต่เสียงของฉันไม่ดี ไม่ดี (วงช่วยในการพักผ่อนน้อย ในการปรับแต่ง) แต่มันไม่ได้ดีขึ้น ฉันสามารถผสมผสานได้ดีกับคนอื่น แต่ความคิดในการร้องเพลงโดยตัวเองไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำ ดังนั้นฉันไม่เบามากเมื่อเคธี่กล่าวว่า เธอมี auditioned ในกลุ่ม เมื่อพ่อของเคธี่กลับบ้านเราได้ปิดโรงละคร ท้องของฉันพลิกวิธีทั้งหมดมีในรถยนต์ พ่อของเธอลบเราออกจากที่สเตาท์มอง อาคาร ได้ที่นี่ก่อน และรู้ว่า มันเป็นใหญ่ในภายใน แล้วอะไรมันดูเหมือนด้านนอก เครื่องอ่านที่ประตู: "เพลงคน Auditions วันนี้" และในเราไป ล็อบบี้ก็เต็มไป ด้วยความมั่นใจ และตื่นเต้น รู้สึกมากจากสถานที่ และต้องการที่จะซ่อนมุม หลายคนมีเพลงที่พวกเขาจะทำกับพวกเขา ผมไม่มีอะไร แต่เคธี่กล่าวว่า พวกเขาจะให้เราให้ใช้ แต่เห็นคนอื่น ๆ เพื่อ เตรียมไว้ทำให้ฉันรู้สึกยิ่งไม่เพียงพอแล้วก่อน ฉันเต็มใจเติมกระดาษเปิดใน และได้รับเอกสารอื่นเพื่อให้ผู้หญิงที่เรียกชื่อของถัดไปกับ audition ฉันไม่ต้องการป้อนระยะจะจัด tryouts ผมคนกลัวดังนั้นฉันคิดว่า ฉันจะ faint เราได้มอบชิ้นส่วนของสคริปต์ในกรณีที่เราอยากลองส่วนพูดเกินไป ผมมองที่สคริปต์ และคิดว่า ฉันสามารถทำเช่นนี้... แต่ร้องเพลง... ไม่ใช่ หลายครั้งที่ฉันพยายามจะโน้มน้าวให้เคธี่ให้ฉันไป และเรียกพ่อของเธอมารับฉัน หรืออย่างน้อย ให้ฉันไปล็อบบี้ให้รอจนกว่าเธอทำ มีเรียกชื่อ และสาวไปขึ้นเวที และร้อง แต่เธอร้องคนเดียว แล้วผมรู้ผมจะต้องลุกขึ้นบนเวทีที่ มาร้องเพลง ด้วยตัวเองคน-คนแปลกหน้า - ที่นั่งผู้ชมออกได้ ผู้อำนวยการไม่ได้ เบื่อจึงมีกล้องมีที่ของเขา ที่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกใด ๆ ที่ดีกว่า เรามีที่สิ้นสุดของรายการยาวของคนโชคดีหลาย ๆ คนไม่ได้ไปได้ในการเข้าเฝ้าเมื่อผมไปทั้งหมดอับอายตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันถูกลากมี ผมไม่ได้ต้องการที่จะมี ล็อบบี้ก็เต็มไปด้วยผู้คนที่กรอกการใช้งานเพื่อใช้สำหรับการมีส่วนร่วมในการเล่นที่ ฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันกำลังยืนอยู่ที่นั่นกับการประยุกต์ใช้ในมือของฉัน ท้องของฉันก็เต็มไปด้วยผีเสื้อและฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะป่วย เพื่อนของฉันเคธี่พล่านนำฉันไปนั่งในการกรอกใบสมัคร เคธี่เป็นคนหนึ่งที่ลากฉันมี เธอรู้ว่าฉันได้อยากจะเป็นจัดเรียงของดาวบนเวทีบางคนแม้กระทั่งพ่อแม่ของฉันบอกว่าฉันมีความสามารถพิเศษในการเป็นอย่างมากเกินไป (แม้ว่าฉันไม่คิดว่าพวกเขาได้หมายความว่ามันเป็นคำชมเชยในเวลานั้น) แต่ฉัน?? พยายามออกสำหรับการเล่นหรือไม่? นั่นคือไม่เคยได้ยินจาก! ฉันเป็นสาวขี้อายเงียบที่ไม่สามารถแม้แต่จะพูดหน้าชั้นเรียน! ฉันเกลียดการอยู่ในสปอตไลและใบหน้าของฉันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงดังนั้นจากความลำบากใจที่ทำให้ฉันเคยอายมากขึ้น อะไรคือสิ่งที่ผมทำอยู่ในละครเรื่องนี้พยายามออกสำหรับการเล่นหรือไม่? ผมต้องมีการสูญเสียความคิดของฉันและฉันเกือบจะสูญเสียประสาทของฉัน แต่เคธี่ยังคงต้องไปที่ผม.
ก่อนที่จะคัดเลือกเคธี่ได้เรียกและมีฉันมาที่บ้านของเธอที่เราได้รับการฝึกฝนร้องเพลงออดิชั่น เคธี่ได้รับในการเล่นก่อนที่จะมีเธอบอกว่าคุณมีการร้องเพลง แต่เธอก็ร้องในกลุ่ม เธอได้พยายามที่เพิ่งออกมาสำหรับนักร้องหลังจากทั้งหมดและมีอากาศใน. ผมบอกว่าทั้งหมดที่ฉันต้องการเป็นนักร้องมากเกินไปแล้ว มันดูเหมือนเป็นสิ่งที่มากขึ้นและเครียดน้อยลงที่จะลอง แต่เสียงของฉันก็ไม่เคยดีก็ไม่ได้เลวร้าย (วงดนตรีช่วยให้ผมอย่างน้อยอยู่ในการปรับแต่ง) แต่มันก็ไม่ดี ฉันจะผสมผสานเป็นอย่างดีกับคนอื่น ๆ แต่ความคิดของการร้องเพลงด้วยตัวเองไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการจะทำ ดังนั้นผมโล่งใจมากเมื่อเคธี่บอกว่าเธอได้ออดิชั่นในกลุ่ม เมื่อพ่อของเคธี่กลับบ้านเราก็ออกไปที่โรงละคร ท้องของฉันพลิกวิธีที่มีทั้งในรถ พ่อของเธอลดลงเราออกที่อาคารอ้วนมอง ผมเคยอยู่ที่นี่มาก่อนและรู้ว่ามันเป็นขนาดใหญ่อยู่ภายในแล้วสิ่งที่มันดูเหมือนอยู่ข้างนอก เข้าสู่ระบบประตูอ่าน: "เพลงชายออดิชั่นวันนี้" และในการที่เราไป ล็อบบี้ก็เต็มไปด้วยคนตื่นเต้นและมีความมั่นใจ ฉันรู้สึกมากออกจากสถานที่และต้องการที่จะซ่อนตัวอยู่ในมุม.
ผู้คนจำนวนมากมีเพลงที่พวกเขากำลังจะดำเนินการกับพวกเขา ผมไม่มีอะไร แต่เคธี่กล่าวว่าพวกเขาจะให้เราบางสิ่งบางอย่างที่จะใช้ แต่เห็นคนอื่น ๆ ที่จัดทำขึ้นเพื่อทำให้ฉันรู้สึกไม่เพียงพอมากขึ้นแล้วก่อน ฉันไม่เต็มใจกรอกกระดาษและหันในและได้รับกระดาษอื่นที่จะมอบให้กับผู้หญิงที่เรียกว่าออกมาชื่อของผู้ที่จะออดิชั่นต่อไป ฉันไม่ต้องการที่จะเข้าสู่ขั้นตอนที่คัดเลือกจะได้รับการจัดขึ้น ผมกลัวดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะเป็นลม เราได้ส่งมอบชิ้นส่วนของสคริปต์ในกรณีที่เราอยากจะลองสำหรับส่วนที่พูดมากเกินไป ผมมองไปที่สคริปต์และคิดว่าฉันสามารถทำเช่นนี้ ... แต่ร้องเพลง ... ฉันไม่คิดอย่างนั้น หลายครั้งที่ผมพยายามที่จะโน้มน้าวให้เคธี่จะให้ฉันไปและเรียกพ่อของเธอที่จะมารับฉันขึ้นหรืออย่างน้อยให้ฉันเข้าไปในล็อบบี้ที่จะรอจนกว่าเธอได้ทำ ชื่อแรกที่ถูกเรียกออกมาและผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นไปบนเวทีและร้องเพลง แต่เธอร้องเพลงอยู่คนเดียว ตอนนั้นฉันรู้ว่าฉันจะต้องได้รับการขึ้นไปบนเวทีและร้องเพลงด้วยตัวเองเพื่อ people- strangers- ที่ได้นั่งออกในกลุ่มผู้ชม ผู้อำนวยการไม่ได้มีเขาป่วยจึงมีกล้องมีในสถานที่ของเขา ที่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกใด ๆ ที่ดี เราอยู่ในตอนท้ายของรายการยาวของผู้คนจึงโชคดีที่หลายคนไม่ได้ไปได้ในกลุ่มผู้ชมเมื่อฉันกำลังจะไปโดยสิ้นเชิงทำให้ขายหน้าตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมถูกลากมาที่นี่ ฉันไม่อยากที่จะมี ล็อบบี้ เต็มไปด้วยประชาชนกรอกการใช้งานเพื่อใช้เป็นส่วนหนึ่งในการเล่น ฉันไม่สามารถเชื่อว่าฉันยืนอยู่ที่นั่นกับใบสมัครในมือของฉัน ท้องของฉันเต็มไปด้วยผีเสื้อ และฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังจะป่วย เพื่อนของฉัน , เคที่ เร้าใจ ทำให้ฉันที่นั่งเพื่อกรอกใบสมัครเคที่เป็นคนลากฉันไปเอง เธอรู้ว่าฉันได้เสมอต้องการที่จะเป็นพวกดาราบนเวที พ่อแม่ของผมบอกว่าผมมีเคล็ดลับที่น่าทึ่งเกินไป ( แต่ผมไม่คิดว่าพวกเขาได้หมายความว่ามันเป็นคำชมที่ครั้ง ) แต่ฉัน ? ? พยายามออกมาเพื่อเล่นเหรอ ? ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ! ผมเป็นคนขี้อาย เงียบ หญิงสาวผู้ซึ่งไม่สามารถพูดหน้าชั้น !ฉันเกลียดการเป็นจุดสนใจ และหน้าจะแดงเพราะเขินที่ทำให้ฉันอายมากกว่าเดิม ผมทำอะไรที่โรงละครนี้พยายามออกมาเพื่อเล่นเหรอ ? ผมคงบ้าไปแล้ว ฉันเกือบจะสูญเสียประสาทของฉัน แต่เคที่ เก็บไว้ที่ฉัน
ก่อนคัดตัวเคที่ได้เรียกฉันมาที่บ้านของเธอ ที่เราฝึกร้องเพลงสำหรับการออดิชั่นเคที่เคยเล่นมาก่อนนั้น เธอบอกว่า เธอจะต้องร้องเพลงแต่เธอเคยร้องเพลงในกลุ่ม เธอแค่พยายามออกสำหรับคอรัสหลังจากทั้งหมดและได้รับใน . ฉันบอกว่าฉันต้องการเป็นนักร้องเหมือนกัน มันดูเหมือนง่ายมากและเครียดน้อยกว่าสิ่งที่ต้องพยายามหา แต่เสียงผมไม่ค่อยดี มันไม่ได้เลวร้าย ( วงดนตรีช่วยให้ฉันอย่างน้อยอยู่ในการปรับแต่ง ) แต่ก็ไม่ได้ดีฉันสามารถผสมผสานได้ดีกับคนอื่น ๆแต่คิดว่าการร้องเพลงด้วยตัวเองก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการทำ ดังนั้น ผมโล่งใจมาก เมื่อเคที่บอกว่าเธอได้คัดเลือกในกลุ่ม เมื่อพ่อกลับมาบ้านเคที่เราออกไปที่โรงละคร ท้องของฉันพลิก ตลอดทางมีในรถ พ่อทิ้งเราปิดที่ล่ำสันดูอาคารผมเคยมาที่นี่มาก่อน และรู้ว่ามันใหญ่มากอยู่ข้างในแล้วมันเหมือนอยู่ข้างนอก ป้ายบนประตูอ่าน : เพลง " คนออดิชั่นวันนี้ " และเราก็ไป ล็อบบี้ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น และประชาชนมั่นใจ ผมรู้สึกออกจากสถานที่ และต้องการซ่อนในมุม
คนมากมาย มีเพลงที่พวกเขาจะดำเนินการกับพวกเขาผมไม่มีอะไร แต่เคที่บอกว่าจะทำอะไรให้เราใช้ แต่เห็นคนอื่น ๆ ดังนั้นเตรียมไว้ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกไม่เพียงพอนั้นก่อน ฉันเต็มใจเต็มกระดาษออกและเปิดมันและได้รับกระดาษอื่น ให้ ผู้หญิง ที่ เรียก ว่า ชื่อของผู้ที่ไปออดิชั่น ผมไม่อยากระบุขั้นตอนที่การแข่งขันนี้จะจัดขึ้นผมหวาดกลัวมาก ฉันคิดว่า ฉันจะเป็นลม เราส่งชิ้นส่วนของสคริปต์ในกรณีที่เราต้องการที่จะพยายามในส่วนการพูดด้วย ผมมองที่บท และคิดว่าสามารถทำเช่นนี้ . . . . . . . แต่ร้องเพลง . . . . . . . ผมไม่คิดอย่างนั้น หลายครั้งที่ฉันพยายามโน้มน้าวให้เคที่ให้ฉันโทรไปเรียกพ่อมารับฉัน หรืออย่างน้อยให้ฉันเข้าไปในล็อบบี้ รอจนกว่าเธอจะทำชื่อแรกที่ถูกเรียกออกมา และสาวขึ้นเวทีและร้องเพลง แต่เธอร้องอยู่คนเดียว ก็ผมรู้ว่าผมจะต้องขึ้นไปบนเวทีและร้องเพลงด้วยตัวเองเพื่อประชาชน - คนแปลกหน้า - นั่งอยู่ในผู้ชม ผู้อำนวยการไม่อยู่ เขาป่วยแล้วมีกล้องอยู่ในสถานที่ของเขา มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเราอยู่ที่ส่วนท้ายของรายการยาวของคน โชคดีไม่กี่คนจะเป็นคนดู ตอนไปก็ขายหน้าเอง